Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 16 lutego 2016 r.

Sąd Rejonowy Szczecin-Centrum w Szczecinie IV Wydział Karny

w składzie:

Przewodniczący SSR Jakub Wiliński

Protokolant Joanna Marczyńska

w obecności prokuratora Danuty Łojewska-Sumisławska

po rozpoznaniu w dniu 16 lutego 2016 r.

sprawy K. K. urodzonego (...) w K., syna W. i M. z domu M.,

oskarżonego o to, że:

w dniach 22 i 23 października 2014 r. w budynku Komisariatu Policji S.-Ś. sfałszował podpis M. L. na dokumentach w postaci: protokołu przeszukania osoby z dnia 22 października 2014 r., protokołu zatrzymania osoby z dnia 22 października 2014 r., protokołu oględzin rzeczy z dnia 23 października 2014 r.,

to jest o czyn z art. 270 § 1 kk,

I.  uznaje K. K. za winnego tego, że w dniach 22 i 23 października 2014 r. w S., działając ze z góry powziętym zamiarem, w krótkich odstępach czasu, podrobił podpisy M. L. na dokumentach w postaci: pouczenia o uprawnieniach zatrzymanego z dnia 22 października 2014 r., protokołu przeszukania osoby z dnia 22 października 2014 r., protokołu zatrzymania osoby z dnia 22 października 2014 r. i protokołu oględzin rzeczy z dnia 23 października 2014 r., to jest czynu z art. 270 § 1 kk w zw. z art. 12 kk i za występek ten na podstawie art. 270 § 1 kk wymierza oskarżonemu karę 5 (pięciu) miesięcy pozbawienia wolności,

II.  na podstawie art. 44 § 1 kk orzeka wobec oskarżonego przepadek pouczenia o uprawnieniach zatrzymanego z dnia 22 października 2014 r., protokołu przeszukania osoby z dnia 22 października 2014 r., protokołu zatrzymania osoby z dnia 22 października 2014 r. i protokołu oględzin rzeczy z dnia 23 października 2014 r., przechowywanych w aktach sprawy na kartach 4-9,

III.  na podstawie art. 63 § 1 kk na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności zalicza oskarżonemu okres jego zatrzymania od 22 do 24 lutego 2014 r. to jest okres 2 (dwóch) dni,

IV.  na podstawie art. 627 kpk i art. 2 ust. 1 pkt. 2 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach karnych zasądza od oskarżonego w całości na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe, w tym i opłatę karną w kwocie 120 (stu dwudziestu) złotych.

sygn. akt IV K 763/15

UZASADNIENIE

W dniu 22 października 2014 r. około godziny 21.15 funkcjonariusze Policji H. R. i A. M., przy ulicy (...) w S., przeprowadzili interwencję policyjną w stosunku do oskarżonego K. K.. W toku przeszukania oskarżonego policjanci ujawnili przy nim zawiniątko z folii aluminiowej z suszem roślinnym oraz dokumenty na nazwisko S. D.. Policjanci postanowili zatrzymać oskarżonego. Oskarżony oświadczył, że nazywa się M. L.. Po przetransportowaniu oskarżonego na Komisariat Policji S.-Ś. policjanci w dniu 22 października 2014 r. sporządzili dokumenty w postaci pouczenia o uprawnieniach zatrzymanego, protokołu przeszukania osoby i protokołu zatrzymania osoby. Dokumenty przedstawiono oskarżonemu do podpisu. Oskarżony złożył na nich podpisy o treści (...). Następnie w dniu 23 października 2014 r. funkcjonariusze Policji sporządził także protokół oględzin rzeczy, na którym oskarżony złożył podpisy o treści (...). Tego samego dnia po wykonaniu badań za pośrednictwem systemu M. policjanci ujawnili, że oskarżony faktycznie nazywa się K. K..

Dowody:

- zeznania świadka A. M., k. 5 zbiór C,

- wyjaśnienia oskarżonego, k. 20, 25-26,

- pouczenie, k. 4,

- protokół przeszukania, k. 5-6,

- protokół zatrzymania osoby, k. 7,

- protokół oględzin rzeczy, k. 8-9,

- notatka policyjna, k. 10,

- stwierdzenie tożsamości, k. 15.

Oskarżony K. K. ma 33 lata. Jest kawalerem. Na utrzymaniu posiada jedno dziecko w wieku 2 lat. Utrzymuje się z prac dorywczych z dochodem około 3.000 zł miesięcznie. Oskarżony był uprzednio wielokrotnie karany sądownie. Biegli psychiatrzy orzekli, iż w czasie objętym zarzutem oskarżony nie miał z przyczyn chorobowych zniesionej ani znacznie ograniczonej zdolności rozpoznawania znaczenia czynu i kierowania swoim postępowaniem

Dowody:

- wyjaśnienia oskarżonego, k. 20,

- dane o osobie, k. 22,

- dane o karalności, k. 44.

- opinia sądowo-psychiatryczna, k. 51.

Oskarżony przyznał się do popełnienia zarzuconego mu czynu. Wskazał, że w momencie zatrzymania miał przy sobie mieszankę marihuany i tytoniu. Z tego powodu obawiając się odpowiedzialności karnej za taki czyn postanowił podać dane personalne swego kuzyna przebywającego wówczas we Francji. Nazwiskiem kuzyna podpisał też przedłożone mu na Komisariacie dokumenty z czynności policyjnych. W kwestii ujawnionych przy nim dokumentów na dane personale S. D. wskazał, że wszedł w ich posiadanie legalnie. Oskarżony wyraził żal z powodu swego czynu i wskazał na gotowość poddania się karze w trybie art. 335 kpk.

Sąd dał wiarę wyjaśnieniom oskarżonego. Były one niekwestionowane w sprawie, a nadto w pełni korespondowały z zeznaniami interweniującego świadka, czy dowodami rzeczowymi. Kwestia przedstawionej przez oskarżonego motywacji podjętego działania jawiła się zaś jako logiczna i rzeczowa a nadto znajdowała wsparcie w zasadach doświadczenia życiowego.

Bezspornymi w sprawie były zeznania A. M., jak też dowody z wyżej przywołanych dokumentów. Sąd w pełni dał im wiarę.

Tak przeprowadzone postępowanie dowodowe dało podstawy do przypisania oskarżonemu sprawstwa co do czynu z art. 270 § 1 kk w zw. z art. 12 kk polegającego na tym, że w ciągu dwóch kolejnych dni, działając ze z góry powziętym zamiarem, w krótkich odstępach czasu, podrobił podpisy M. L. na dokumentach w postaci: pouczenia o uprawnieniach zatrzymanego z dnia 22 października 2014 r., protokołu przeszukania osoby z dnia 22 października 2014 r., protokołu zatrzymania osoby z dnia 22 października 2014 r. i protokołu oględzin rzeczy z dnia 23 października 2014 r. Istota podrobienia dokumentu polega na tym, że sprawca sporządza preparowany dokument bądź to w całości bądź też uzupełnia dany przedmiot lub inny nośnik treści o taki element, który powoduje, że z danym przedmiotem albo innym zapisanym nośnikiem informacji wiąże się określone prawo lub też ich treść ma znaczenie prawne. Wprowadzony przez sprawcę element lub elementy przesądzają o tym, że konkretnemu przedmiotowi nadawany jest pozór autentycznego dokumentu. Podrobienie ma miejsce zarówno wówczas gdy sprawca sfałszuje cały tekst pisemny wraz z podpisem, a także gdy sfałszuje sam podpis. Równocześnie obojętnym jest, czy osoba, której podpis podrobiono istnieje w rzeczywistości, czy też nie istnieje (tak m. in. S. Lelental w: O. Górniok, S. Lelental, H. Popławski; Prawo karne. Cz. Szczególna, Gdańsk 1977, str.188). Oskarżony swoim zachowaniem polegającym właśnie na kilkukrotnym podpisaniu się nie swoim imieniem i nazwiskiem na dokumentach urzędowych, stwierdzających przeprowadzenie odpowiednich czynności z jego udziałem, dopuścił się fałszerstwa tych dokumentów celem wykorzystania ich jako autentyczne. Mając zaś na uwadze wielokrotność działania oskarżonego – w krótkich odstępach czasu i w związku z tą samą sytuacją w jakiej się znalazł (zatrzymaniem i obawą ponoszenia odpowiedzialności karnej) zasadnym było te jednostkowe zachowania oskarżonego potraktować jako jeden czyn ciągły.

Stopień społecznej szkodliwości czynu oskarżonego sąd ocenił na dość znaczny. Oskarżony działał kierując się niską pobudką, to jest celem uniknięcia odpowiedzialności karnej za ujawniony przez Policję czyn posiadania narkotyków. Jego działanie było przy tym wielorazowe i skutkowało fałszerstwem aż czterech dokumentów służbowych. Zachowanie swe oskarżony realizował nadto na komisariacie Policji, a więc w miejscu egzekwowania zachowań zgodnych z normami społecznymi i prawnymi.

Zachowanie oskarżonego wskazywało przy tym, że działał on w sposób racjonalny i zborny. Także biegli psychiatrzy sądowi wykluczyli w okresie objętym zarzutem oskarżony mógł mieć wyłączoną bądź choćby ograniczoną poczytalność. Stąd też stopień zawinienia oskarżonego ocenić należało jako pełny.

Powyższe było dla sądu postawą do uznania oskarżonego za winnego popełnienia wskazanego przestępstwa.

Przy wymiarze kary sąd na niekorzyść oskarżonego brał pod uwagę głównie fakt jego wcześniejszej karalności.

Z kolei na korzyść wzięto fakt, iż oskarżony przyznał się do czynu i wyraził gotowość poniesienia kary.

W oparciu o takie okoliczności sąd za celowe uznał wymierzyć oskarżonemu karę pozbawienia wolności powyżej – choć nieznacznie – dolnej granicy ustawowego zagrożenia, to jest karę 5 miesięcy. Tak ustalony wymiar kary uznać należy za adekwatny do stopnia zawinienia i stopnia społecznej szkodliwości czynu oskarżonego jak też dostosowany do wychowawczego i prewencyjnego oddziaływania na K. K.. Z palety kar przewidzianej art. 270 § 1 kk koniecznym też było wybrać karę najsurowszego rodzaju, gdyż na konieczność taką wskazywała uprzednia wielokrotna karalność oskarżonego. Sąd jednocześnie nie znalazł przy tym podstaw do warunkowego zawieszenia wykonania wskazanej kary. Oskarżony bowiem był już uprzednio karany sądownie za inne przestępstwa umyślne. Odbywał też kary – tak pozbawienia wolności jak i ograniczenia wolności. Aktualnie zaś popełnił kolejne przestępstwo i to w okresie próby, jakiej inny sąd poddał go za wcześniej popełnione przestępstwo. W efekcie oskarżony, któremu uprzednio dano szansę wykazania, iż będzie przestrzegał porządku prawnego i norm społecznych, nie dość że normy takie łamie (posiadając zabronione substancje), to jeszcze dla uniknięcia z tego tytułu odpowiedzialności prawnej gotów jest popełniać kolejne przestępstwa. Okoliczność powyższa wskazuje, że oskarżony jest osobą o znacznym stopniu demoralizacji i obowiązujący porządek prawy traktuje przedmiotowo. Nie wyciąga też wniosków z wcześniejszych kontaktów z wymiarem sprawiedliwości i zamiast przestrzegać prawa – łamie je. W ocenie sądu, prognoza kryminologiczna wobec oskarżonego jest zatem jednoznacznie negatywna. Stosowanie wobec niego probacji przyniosłoby skutek wręcz odwrotny od zamierzonego. Oskarżony bowiem utwierdziłby się tylko w przeczuciu o bezkarności, co stymulowałoby go do popełniania dalszych przestępstw. Stąd jedynie izolacja oskarżonego w warunkach zakładu karnego skutecznie zrealizować może cele kary, tj. wskazywać będzie oskarżonemu na nieuchronność odpowiedzialności karnej za łamanie prawa i adekwatną dolegliwość za takie postępowanie.

Co do zabezpieczonych – sfałszowanych – dokumentów, orzeczono ich obligatoryjny przepadek.

Na poczet orzeczonej kary zaliczono oskarżonemu okres jego zatrzymania przez Policję.

Oskarżonego obciążono zaś kosztami za postępowanie karne, zakończone jego skazaniem, w tym i wynikającą z przepisów opłatą karną.