Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 25 marca 2016 r.

Sąd Rejonowy w Legionowie w II Wydziale Karnym

w składzie:

Przewodniczący: S.S.R. Grzegorz Woźniak

Protokolant: Katarzyna Pawlonka

po rozpoznaniu na posiedzeniu w dniu 25.03.2016 r.

sprawy przeciwko

D. L. urodz. (...)

w N.

syna H. i E. z d. J.

oskarżonego o to, że: I. w dniu 14.12.2015 roku w miejscowości S., woj. (...), kierował wobec B. C. groźby karalne zniszczenia mienia w postaci wybicia szyby, przy czym groźby te wzbudziły w pokrzywdzonej uzasadnioną obawę, że zostaną spełnione,

tj. o czyn z art. 190 § 1 k.k.

II. w dniu 14.12.2015 roku w miejscowości S., woj. (...), wdarł się do domu należącego do B. C. i wbrew żądaniu pokrzywdzonej domu tego nie opuścił,

tj. o czyn z art. 193 k.k.

III. w dniu 14.12.2015 roku w miejscowości S., woj. (...), dokonał zaboru przywłaszczenia telefonu komórkowego marki S. (...) o nr (...) o łącznej wartości 480 złotych na szkodę B. C.,

tj. o czyn z art. 278 § 1 k.k.

IV. w dniu 15.12.2015 roku w miejscowości S., woj. (...), kierował wobec B. C. groźby karalne zniszczenia mienia w postaci wybicia szyby, przy czym groźby te wzbudziły w pokrzywdzonej uzasadnioną obawę, że zostaną spełnione,

tj. o czyn z art. 190 § 1 k.k.

V. w dniu 15.12.2015 roku w miejscowości S., woj. (...), wdarł się do domu należącego do B. C. i wbrew żądaniu pokrzywdzonej domu tego nie opuścił,

tj. o czyn z art. 193 k.k.

orzeka

I. Uznaje oskarżonego D. L. za winnego popełnienia zarzucanego mu w punkcie I aktu oskarżenia czynu, stanowiącego przestępstwo z art. 190 § 1 k.k. i za to na mocy powołanego przepisu wymierza mu karę 4 (czterech) miesięcy pozbawienia wolności.

II. Uznaje oskarżonego D. L. za winnego popełnienia zarzucanego mu w punkcie II aktu oskarżenia czynu, stanowiącego przestępstwo z art. 193 k.k. i za to na mocy powołanego przepisu wymierza mu karę 2 (dwóch) miesięcy pozbawienia wolności.

III. Uznaje oskarżonego D. L. za winnego popełnienia zarzucanego mu w punkcie III aktu oskarżenia czynu, stanowiącego przestępstwo z art. 278 § 1 k.k. i za to na mocy powołanego przepisu wymierza mu karę 8 (ośmiu) miesięcy pozbawienia wolności.

IV. Uznaje oskarżonego D. L. za winnego popełnienia zarzucanego mu w punkcie IV aktu oskarżenia czynu, stanowiącego przestępstwo z art. 190 § 1 k.k. i za to na mocy powołanego przepisu wymierza mu karę 4 (czterech) miesięcy pozbawienia wolności.

V. Uznaje oskarżonego D. L. za winnego popełnienia zarzucanego mu w punkcie V aktu oskarżenia czynu, stanowiącego przestępstwo z art. 193 k.k. i za to na mocy powołanego przepisu wymierza mu karę 2 (dwóch) miesięcy pozbawienia wolności.

VI. Na mocy art. 85 § 1 k.k. w zw. z art. 86 § 1 k.k. kary wymierzone oskarżonemu w punktach I, II, III, IV i V wyroku łączy i orzeka karę łączną 1 (jednego) roku i 7 (siedmiu) miesięcy pozbawienia wolności.

VII. Na mocy art. 46 § 1 k.k. zobowiązuje oskarżonego do naprawienia szkody na rzecz B. C., poprzez uiszczenie kwoty 480 (czterystu osiemdziesięciu) złotych.

VIII. Na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. w zw. z art. 17 ust. 1 Ustawy o kosztach w sprawach karnych zwalnia oskarżonego z obowiązku zwrotu kosztów sądowych i przejmuje je rzecz Skarbu Państwa.

Sygn. akt II K 34/16

UZASADNIENIE WYROKU

z dnia 25 marca 2016 r.

Sąd, na podstawie całokształtu materiału dowodowego ujawnionego podczas posiedzenia, ograniczając uzasadnienie zgodnie z treścią art. 424 § 3 k.p.k. do wyjaśnienia podstawy prawnej wyroku i wskazanych rozstrzygnięć, ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 14 grudnia 2015 r. do domu B. C. w S. przyszedł jej siostrzeniec oskarżony D. L.. Zażądał od niej pieniędzy za sprzedany pług, B. C. stwierdziła, że żadne pieniądze mu się nie należą. Oskarżony stwierdził, że jeśli nie wyda mu pieniędzy wybije szyby w jej oknach. Wypowiedziana groźba wzbudziła w pokrzywdzonej uzasadnioną obawę jej spełnienia.

Pokrzywdzona zażądała, by oskarżony opuścił jej dom, ten nie uczynił tego. Pokrzywdzona zapowiedziała, że zadzwoni na Policję i wyjęła swój telefon komórkowy marki S. (...) o wartości 480 złotych. Oskarżony zabrał ten telefon i nie oddał go mimo żądania pokrzywdzonej.

Oskarżony następnego dnia, w dniu 15 grudnia 2015 r. ponownie przyszedł do B. C., wtargnął do jej domu i groził, że wybije jej szyby. Groźby te wzbudziły w pokrzywdzonej uzasadnione obawy ich spełnienia. Pokrzywdzona zażądała, by oskarżony opuścił jej dom, on nie spełnił jej żądania, wyśmiewał się z niej, znieważał ją oraz opluł.

Oskarżony złożył wniosek o dobrowolne poddanie się karze i wymierzenie mu kar:

- za przestępstwa z art. 190 § 1 k.k. – 4 miesiące pozbawienia wolności,

- za przestępstwa z art. 193 k.k. – 2 miesiące pozbawienia wolności,

- za przestępstwo z art. 278 § 1 k.k. - 8 miesięcy pozbawienia wolności,

kary łącznej 1 roku i 7 miesięcy pozbawienia wolności oraz obowiązku naprawienia szkody (k.25).

Sąd zważył, co następuje:

Oskarżony przyszedł do swej ciotki, zażądał wydania pieniędzy za sprzedaż pługa. Nie miał przy tym żadnego tytułu prawnego do takiego żądania, pokrzywdzona mogła sprzedawać rzeczy stanowiące jej własność w sposób swobodny. Oskarżony jako krewny pokrzywdzonej mógł co najwyżej prosić ją o wsparcie finansowe w trudnej sytuacji finansowej. W sytuacji gdy pokrzywdzona odmówiła spełnienia żądania oskarżonego, ten powinien opuścić jej dom i przeprosić za niestosowne zachowanie. Zamiast właściwego zachowania oskarżony wybrał postępowanie sprzeczne z zasadami współżycia społecznego i porządkiem prawnym.

W tym miejscu podnieść należy, że zgodnie z dyspozycją zawartą w art. 190 § 1 k.k. karze grzywny, ograniczenia wolności lub pozbawienia wolności do lat 2 podlega ten, kto grozi innej osobie popełnieniem przestępstwa na jej szkodę lub osoby dla niego najbliższej, jeśli groźba wzbudziła w zagrożonym uzasadnioną obawę jej spełnienia. Kto wdziera się do cudzego domu, mieszkania albo wbrew żądaniu osoby uprawnionej miejsca tego nie opuszcza podlega karze grzywny, ograniczenia wolności lub pozbawienia wolności do roku, zgodnie z treścią art. 193 k.k. Ponadto art. 278 § 1 k.k. przewiduje karę od 3 miesięcy do 5 lat pozbawienia wolności wobec osoby, która zabiera w celu przywłaszczenia cudzą rzecz ruchomą.

Nie może zatem budzić wątpliwości, że oskarżony dopuścił się popełnienia dwóch występków określonych w art. 190 § 1 k.k., gdyż groził B. C. wybiciem szyb, a czyn ten stanowi przestępstwo zniszczenia mienia, natomiast zapowiedzi te wzbudziły w pokrzywdzonej uzasadnioną obawę ich spełnienia. Pokrzywdzona mogła realnie obawiać się słów oskarżonego, gdyż ten ponawiał swe bezprawne zachowania, był nieustępliwy i nieskłonny do zmiany zachowania.

W dniach 14 i 15 grudnia 2015 r. pokrzywdzona żądała od oskarżonego, by ten opuścił jej dom. Ten nie spełnił jej żądań, wobec czego nie może budzić wątpliwości, że popełnił dwukrotnie przestępstwa określone w art. 193 k.k.

W dniu 14 grudnia 2015 r. pokrzywdzona wyciągnęła telefon komórkowy o wartości 480 złotych, położyła go w widocznym miejscu i zagroziła, że zadzwoni na Policję, liczyła na to, że oskarżony opanuje się. Oskarżony zabrał ten telefon, czym naruszył dyspozycję art. 278 § 1 k.k., gdyż telefon przestawiał wartość przekraczającą ¼ minimalnego wynagrodzenia, czyli wartość 462,50 złotych.

Oskarżony ma 23 lata, zdobył wykształcenie podstawowe, jest kawalerem, nie ma nikogo na utrzymaniu, podał, że pozostaje na utrzymaniu matki (oświadczenie z k.24v), był jeden raz karany (k.30).

Kara powinna przekonać oskarżonego i ogół społeczeństwa, że popełnianie przestępstw nie jest opłacalne i zamiast spodziewanych korzyści przynosi dolegliwości. Celem kary jest również kształtowanie w społeczeństwie szacunku dla norm prawnych i słusznych interesów innych osób oraz wskazywanie, że niedopuszczalne jest naruszenie uprawnień innych osób, a zwłaszcza nie wzbudzanie u innych obaw o swe mienie, poczucia bezpieczeństwa we własnym domu i przywłaszczenie rzeczy innych.

Biorąc powyżej wymienione przesłanki wymiaru kary Sąd uznał, że karami adekwatnymi i sprawiedliwymi oraz dostosowanymi do stopnia winy i społecznej szkodliwości powinny być kary zaproponowane przez oskarżonego, na które zgodził się prokurator, a wobec których nie sprzeciwiła się pokrzywdzona. Kara łączna została orzeczona zgodnie z propozycją stron przy zastosowaniu zasady częściowej absorpcji kar, ze względu na kilkakrotność przestępstw. Postulat zobowiązania oskarżonego do naprawienia szkody jako słuszny został uwzględniony.

Oskarżony nie ma własnych dochodów, uiszczenie kosztów sądowych pozbawiłoby go i tak szczupłych możliwości finansowych. Wobec tego Sąd zwolnił go z obowiązku uiszczenia tych kosztów.