Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 15 marca 2016 r.

Sąd Okręgowy w Olsztynie w VII Wydziale Karnym Odwoławczym

w składzie:

Przewodniczący: SSO Dariusz Firkowski

Protokolant: st. sekr. sądowy Katarzyna Filipiak

przy udziale oskarżyciela publicznego kom. Michała Rolikowskiego

po rozpoznaniu w dniu 15 marca 2016 r.

sprawy E. M., córki C. i G. z domu N., ur. (...) w N.

obwinionej o wykroczenie z art. 107 kw

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę obwinionej

od wyroku Sądu Rejonowego w Nidzicy z dnia 6 listopada 2015 r. sygn. akt II W 56/15

I zaskarżony wyrok uchyla i sprawę do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu w Nidzicy przekazuje,

II zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adwokat S. S. kwotę 420 ( czterysta dwadzieścia ) zł tytułem opłaty za obronę z urzędu obwinionej E. M. wykonywanej w postępowaniu odwoławczym oraz kwotę 96,60 (dziewięćdziesiąt sześć złotych i sześćdziesiąt groszy ) zł tytułem podatku od towarów i usług od tej opłaty.

Sygn. akt VII Ka 46/16

UZASADNIENIE

E. M. została obwiniona o to, że w okresie od września 2014 roku do 2 kwietnia 2015 roku w N. na ulicy (...) poprzez ciągłe, bez powodu celowe ubliżanie, demonstracyjne zwracanie złośliwych uwag, publiczne zachodzenie drogi niepokoiła W. S.,

tj. o wykroczenie z art. 107 kw

Sąd Rejonowy w Nidzicy wyrokiem z dnia 6 listopada 2015 r. sygn. akt II W 56/15

obwinioną E. M. uznał za winną tego, że w okresie od września 2014 roku do dnia 02 kwietnia 2015 r. w N., woj. (...) w celu dokuczenia małoletniemu W. S., złośliwie niepokoiła go poprzez bezpodstawne i demonstracyjne wykrzykiwanie uwag, zaczepianie i krzyczenie bez powodu na pokrzywdzonego oraz publiczne zachodzenie mu drogi, to jest popełnienia wykroczenia z art. 107 kw i za to wymierzył jej na podstawie art. 107 kw karę grzywny w wysokości 300 (trzysta) złotych.

Powyższy wyrok zaskarżyła obrońca obwinionej w całości i zarzuciła mu naruszenie prawa materialnego, a mianowicie art. 107 kw polegające na jego błędnym zastosowaniu w sytuacji gdy działanie przypisane obwinionej nie wyczerpywało znamion tego wykroczenia.

Wskazując powyższy zarzut na podstawie art. 109 § 2 k.p.w. w zw. z art. 427 § 1 i art. 437 § 1 i 2 k.p.k. wniosła o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie obwinionej od popełnienia zarzucanego jej wykroczenia.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Nie przesądzając ostatecznego rozstrzygnięcia w sprawie podnieść należy, że apelacja jest o tyle zasadna o ile z jej treści a przede wszystkim z analizy akt spawy wynika potrzeba uchylenia wyroku i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania.

Przede wszystkim konieczne jest wnikliwe i precyzyjne przesłuchanie pokrzywdzonego W. S..

Zwrócić bowiem uwagę należy, że małoletni pokrzywdzony w toku postępowania wyjaśniającego był jedynie rozpytany przez funkcjonariusza policji w obecności pedagoga szkolnego- k.7. Wymieniony w tamtym czasie miał około 12 lat i wydaje się, że nie ma przeszkód aby składał on zeznania przed Sądem, przy czym celowe jest aby odbyło to się w obecności psychologa. Czynność ta ma o tyle znaczenie o ile zwróci się uwagę na pewną opozycje w twierdzeniach matki pokrzywdzonego w stosunku relacji wynikającej z treści k.7.

Tym samym dla pełnego i wszechstronnego wyjaśnienia okoliczności sprawy w kontekście stawianego obwinionej zarzutu niezbędne jest odebranie od W. S.zeznań.

Ponadto celowe wydaje się przesłuchanie co do czynności rozpytania pedagoga K. S., który był wówczas obecny oraz policjanta J. K., który czynność przeprowadzał.

Odnosząc się natomiast co zarzutu obrazy prawa materialnego wyrażonego w apelacji, to nie wydaje się on zasadny. Sąd I instancji był nie tylko uprawniony ale i zobowiązany do zmiany opisu czynu poprzez wskazanie niezbędnych jego znamion a powołane orzeczenia Sądu Najwyższego nie podważają powyższego poglądu. Wskazać bowiem należy, że te judykaty dotyczą sytuacji gdy właśnie opis zarzutu z wniosku o ukaranie nie został poprawiony przez dodanie sformułowania „działania w celu dokuczenia” a taka sytuacja w niniejszym postępowaniu nie zachodzi

Powyższe okoliczności nakazywały zatem uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania- art.437§2 kpk, art.438pkt.2-3 kpk.

Przy ponownym rozpoznaniu postępowanie winno być przeprowadzone z uwzględnieniem poczynionych uwag co winno pozwolić na trafne określenie kwestii odpowiedzialności E. M. za zarzucany jej czyn. Sąd I instancji winien przy tym ponowić dotychczas przeprowadzone dowody, uzupełnić je w wyżej wskazanym zakresie oraz ewentualnie również poprzez dowody dodatkowo wskazane przez strony postępowania.