Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 15 marca 2016 r.

Sąd Rejonowy w Tychach Wydział VI Gospodarczy

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSR Jolanta Brzęk

Protokolant: Anna Mącznik

po rozpoznaniu w dniu 15 marca 2016 r. w Tychach

na rozprawie

sprawy z powództwa:

M. K.

przeciwko:

(...) S.A. w W.

o zapłatę

1)zasądza od pozwanego (...) S.A. w W. na rzecz powoda M. K. kwotę 2 223,96 zł ( dwa tysiące dwieście dwadzieścia trzy złote dziewięćdziesiąt sześć groszy) wraz z odsetkami ustawowymi liczonymi:

- od kwoty 1 172,98 zł ( jeden tysiąc sto siedemdziesiąt dwa złote dziewięćdziesiąt osiem groszy) od dnia 8 października 2013 roku do dnia zapłaty,

- od kwoty 1 050,98 zł ( jeden tysiąc pięćdziesiąt złotych dziewięćdziesiąt osiem groszy) od dnia 12 marca 2014 roku do dnia zapłaty;

2)zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 1 229 zł ( jeden tysiąc dwieście dwadzieścia dziewięć złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu.

SSR Jolanta Brzęk

Sygn. akt: VI GC 112/15/3

UZASADNIENIE

Powód M. K. wystąpił przeciwko (...) Spółce Akcyjnej w W. z pozwem o zapłatę kwoty 2.223,96 zł z ustawowymi odsetkami liczonymi od kwoty 1.172,98 zł od dnia 8 października 2013 r. do dnia zapłaty, od kwoty 1.050,98 zł od dnia 12 marca 2014 r. do dnia zapłaty oraz kosztami postępowania.

W uzasadnieniu pozwu powód wskazał, że w wyniku kolizji z dnia 6 września 2013 roku doszło do uszkodzenia samochodu marki R. (...) nr rej. (...) stanowiącego własność poszkodowanych K. W. i M. W.. W dniu 9 kwietnia 2013 r. powód zawarł z poszkodowanymi umowę cesji wierzytelności. Pozwany uznał swoją odpowiedzialność i wypłacił odszkodowanie w wysokości 2.589,53 zł z tytułu kosztów naprawy uszkodzonego pojazdu oraz 369,00 zł z tytułu zwrotu kosztów wynajmu samochodu zastępczego. Powód wskazała, że spornym pomiędzy stronami jest koszt naprawy uszkodzonego pojazdu który został zaniżony przez pozwanego, który faktycznie wynosił 3.762,51 złotych zgodnie z wystawiona faktura VAT nr (...) z dnia 14 października 2013 r. W związku z brakiem zapłaty pełnego odszkodowania, powód wezwał pozwanego do dokonania dopłaty kwoty 1.172,98 zł. Pozwany jednak odmówiła wypłaty żądanej przez powoda kwoty.

Niniejszym pozwem powód dochodził również roszczenia odszkodowawczego z tytułu naprawy uszkodzonego pojazdu poszkodowanych J. P. i D. P.. Powód wskazał, że w wyniku kolizji z dnia 9 lutego 2013 roku doszło do uszkodzenia samochodu marki S. (...) nr rej. (...). W dniu 30 kwietnia 2014 r. powód zawarł z poszkodowanymi umowę cesji wierzytelności. Pozwany uznał swoją odpowiedzialność i wypłacił odszkodowanie w łącznej wysokości 5 419,82 zł z tytułu kosztów naprawy uszkodzonego pojazdu oraz z tytułu zwrotu kosztów wynajmu samochodu zastępczego. Powód wskazał, że spornym pomiędzy stronami jest koszt naprawy uszkodzonego pojazdu, który został zaniżony przez pozwanego, który faktycznie wynosił 5 486,80 złotych zgodnie z wystawiona faktura VAT nr (...) z dnia 18 lutego 2014 r. W związku z brakiem zapłaty pełnego odszkodowania, powód wezwał pozwanego do dokonania dopłaty kwoty 1 050,98 zł. Pozwany jednak odmówił wypłaty żądanej przez powoda kwoty.

Sąd Rejonowy w Tychach VI Wydział Gospodarczy nakazem zapłaty o sygn. akt VI GNc 3229/14/5 wydanym w postępowaniu upominawczym w dniu 9 grudnia 2014 roku uwzględnił powyższe powództwo w całości.

W zakreślonym terminie pozwany wniósł sprzeciw od wydanego w sprawie nakazu zapłaty, wnosząc o oddalenie powództwa i zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów postępowania.

W uzasadnieniu pozwany wskazał, że po przeprowadzeniu czynności likwidacyjnych wypłacił poszkodowanemu oraz K. W. łącznie kwotę 2 589,53 zł. Wysokość należnego odszkodowania został wyliczona przez pozwanego na podstawie skorygowanego kosztorysu i faktury VAT wystawionych przez wykonawcę naprawy. Pozwany nie uznał jednak wystawionej faktury w całości, bowiem nie została ona uzupełniona o dowody w postaci faktur źródłowych na zakup oryginalnych części zamiennych oraz nie przedstawiono pozwanemu receptury lakieru. Pozwany zakwestionował również wysokość stawki robocizny zastosowanej przez warsztat dokonujący naprawy uznając ją za zawyżoną. Ponadto pozwany zakwestionował wyliczenia zawarte w sporządzonej kalkulacji powoda wskazując, iż w kalkulacji przejęto pełną cenę części oryginalnych bez wykazania, że faktycznie części te zostały zakupione do pojazdu poszkodowanego.

W zakresie roszczenia wynikającego ze szkody D. P. powód podniósł, że po przeprowadzeniu czynności likwidacyjnych wypłacił poszkodowanemu oraz J. P. łączną kwotę 4 435,82 zł. Wysokość należnego odszkodowania został wyliczona przez pozwanego na podstawie skorygowanego kosztorysu i faktury VAT wystawionych przez wykonawcę naprawy. Pozwany nie uznał jednak wystawionej faktury w całości, bowiem nie została ona uzupełniona o dowody w postaci faktur źródłowych na zakup oryginalnych części zamiennych oraz nie przedstawiono pozwanemu receptury lakieru. Pozwany zakwestionował również wysokość stawki robocizny zastosowanej przez warsztat dokonujący naprawy uznając ją za zawyżoną. Ponadto pozwany zakwestionował wyliczenia zawarte w sporządzonej kalkulacji powoda wskazując iż w kalkulacji przejęto pełną cenę części oryginalnych bez wykazania, że faktycznie części te zostały zakupione do pojazdu poszkodowanego.

Sąd dopuścił dowód z opinii biegłego sądowego z zakresu motoryzacji na okoliczność ustalenia wysokości szkody wyrządzonej poszkodowanym K. i M. W. w pojeździe marki R. (...) o nr rej (...) przy uwzględnieniu nowy i oryginalnych części zamiennych oraz na okoliczność ustalenia wysokości szkody wyrządzonej J. i D. P. w pojeździe S. (...) o nr rej. (...) przy uwzględnieniu nowych i oryginalnych części zamiennych oraz po oględzinach zakładu naprawczego, ustalenia czy poziom techniczny warsztatu uzasadnia wysokość zastosowanej w wycenie powoda stawki za roboczogodzinę, a ponadto czy koszt naprawy wynikający z kosztorysu i faktury nie jest zawyżony w obu szkodach.

Sąd ustalił, następujący stan faktyczny:

Bezspornym w niniejszej sprawie było, że w wyniku kolizji z dnia 6 września 2013 roku doszło do uszkodzenia samochodu marki R. (...) nr rej. (...) stanowiącego własność poszkodowanych K. W. i M. W. oraz, że w wyniku kolizji z dnia 9 lutego 2013 roku doszło do uszkodzenia samochodu marki S. (...) nr rej. (...) stanowiącego własność poszkodowanych J. P. i D. P.. Pozwany uznał swoją odpowiedzialność za oba zdarzenia. Pozwany wypłacił odszkodowanie w wysokości 2 589,53 zł z tytułu kosztów naprawy uszkodzonego pojazdu oraz 369,00 zł z tytułu zwrotu kosztów wynajmu samochodu zastępczego poszkodowanym K. W. i M. W.. Pozwany wypłacił również odszkodowanie w łącznej wysokości 5 419,82 zł z tytułu kosztów naprawy uszkodzonego pojazdu oraz z tytułu zwrotu kosztów wynajmu samochodu zastępczego poszkodowanym J. P. i D. P..

Powód w dniu 9 kwietnia 2014 roku, w drodze umowy przelewu wierzytelności nabył od K. W. i M. W. wierzytelność wynikającą z prawa do dochodzenia roszczenia w zakresie zwrotu kosztów naprawy uszkodzonego pojazdu marki R. (...) nr rej. (...).

Dowód: umowa cesji z dnia 9 kwietnia 2014 roku (k. 10)

Samochód marki R. (...) nr rej. (...) stanowiący własność K. W. i M. W. był naprawiany w zakładzie prowadzonym przez powoda M. K.. Naprawa odbywała się w formie bezgotówkowej Za naprawę samochodu została wystawiona faktura VAT nr (...) opiewająca na kwotę 3 762,51 zł.

Dowód: faktura VAT nr (...) (k. 14), kalkulacja nr 340/13 (k. 11-13), zeznania świadka M. W. (k. 126-127)

Na podstawie decyzji z dnia 1 kwietnia 2014 r. pozwany przyznał poszkodowanym K. W. i M. W. odszkodowanie w łącznej wysokości 2 958,53 zł za szkodę w pojeździe R. (...) nr rej. (...). Pismem z dnia 20 sierpnia 2014 r. pełnomocnik powoda wezwał pozwanego do zapłaty odszkodowania w kwocie 1 172,98 zł tytułem naprawy samochodu. W decyzja z dnia 9 września 2014 r. pozwany stwierdził, że nie widzi podstaw do zmiany dotychczasowego stanowiska.

Dowód: decyzje (k. 15, 18, 41, 42, 43) wniosek (...) (k 16-17) akta szkodowe (k. 44-62)

Powód w dniu 30 kwietnia 2014 roku, w drodze umowy przelewu wierzytelności nabył od J. P. i D. P. wierzytelność wynikającą z prawa do dochodzenia roszczenia w zakresie zwrotu kosztów naprawy uszkodzonego pojazdu marki S. (...) nr rej. (...).

Dowód: umowa cesji z dnia 30 kwietnia 2014 roku (k. 19)

Samochodu marki S. (...) nr rej. (...) stanowiący własność J. P. i D. P. był naprawiany w zakładzie prowadzonym przez powoda M. K.. Naprawa odbywała się w formie bezgotówkowej. Za naprawę została wystawiona faktura VAT nr (...) opiewająca na kwotę 5 486,80 zł.

Dowód: faktura VAT nr (...) (k. 23) kalkulacja nr 023/14 (k. 20-22), zeznania świadka D. P. (k. 127)

Na podstawie decyzji z dnia 6 marca 2014 r. pozwany przyznał poszkodowanym J. P. i D. P. odszkodowanie w łącznej wysokości 1 773,06 zł za szkodę w pojeździe marki S. (...) nr rej. (...) . Pismem z dnia 20 sierpnia 2014 r. pełnomocnik powoda wezwał pozwanego do zapłaty odszkodowania w kwocie 1 050,98 zł tytułem naprawy samochodu. W decyzja z dnia 15 września 2014 r. pozwany stwierdził, że brak jest podstaw do zmiany dotychczasowego stanowiska.

Dowód: decyzje (k. 24, 27) wniosek (...) (k 25-26) akta szkodowe (k. 63- 121)

Uzasadniony koszt naprawy uszkodzonego pojazdu marki S. (...) nr rej. (...) wynosił 5 486,80 zł brutto. Uzasadniony koszt naprawy pojazdu marki R. (...) nr rej. (...) wynosił 3 762,51 zł, jednak w przypadku braku receptury składu lakieru w samochodzie koszt naprawy wynosiłby 3 660,45 zł brutto. Uszkodzone samochody nawet przy zastosowaniu części oryginalnych podczas naprawy, nie zyskałyby na wartości po wykonaniu naprawy.

Dowód: pisemna opinia biegłego z dnia 2 października 2015 r. (k. 152-156), decyzja rzeczoznawców (k. 121)

Powyższe ustalenia poczynione zostały w oparciu o powołane dowody z dokumentów, które Sąd uznał za wiarygodne w całości. Powołana dokumentacja przedstawiała spójny obraz przebiegu wydarzeń, który był prawdopodobny w świetle zasad logicznego rozumowania i doświadczenia życiowego. Z tych względów oceniono wymienione dowody jako w pełni wiarygodną podstawę dla czynienia ustaleń faktycznych.

Zeznania świadków M. W. oraz D. P. były spójne, jak też korespondowały z obrazem przebiegu zdarzeń wynikającym z dokumentacji. Sąd również nie widział powodów by odmówić waloru wiarygodności tym źródłom dowodowym.

Ustalając stan faktyczny sprawy Sąd uwzględnił treść pisemnej opinii biegłego sądowego z dnia 2 października 2015 roku uznając, iż wnioski opinii pozostawały rzetelne, logiczne i odpowiedziały na przedstawione biegłemu zagadnienia.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo wytoczone w niniejszej sprawie zasługiwało na uwzględnienie.

Okolicznościami bezspornymi w sprawie był fakt szkody z dnia 6 września 2013 roku i 9 lutego 2014 r., przyjęcie odpowiedzialności odszkodowawczej za zaistniałe zdarzenia przez pozwanego oraz częściowa wypłata kwot za naprawę uszkodzonego pojazdu w kwocie 2 589,53 zł oraz w kwocie 5 419,82 zł.

Spór oparł się o wysokość kwoty za naprawę pojazdu ze względu na stawkę za roboczogodzinę prac oraz podnoszoną przez pozwanego kwestię niewykazania, że w trakcie naprawy użyto oryginalnych części. Pozwana zajęła stanowisko, iż wypłacona przez nią kwoty za naprawę pojazdów w pełni odzwierciedla zaistniałą szkody w tym zakresie, natomiast powód zajął odmienne stanowisko.

Pozwany przyjął odpowiedzialność za zdarzenie z dnia 6 września 2013 roku i 9 lutego 2014 roku. W myśl art. 361 § 1 i 2 k.c. zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła. W powyższych granicach, w braku odmiennego przepisu ustawy lub postanowienia umowy, naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł, oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono. Przesłankami odpowiedzialności jest łączne wykazanie trzech przesłanek: zachowanie sprawcy szkody, powstanie szkody w majątku poszkodowanego oraz adekwatny związek przyczynowy pomiędzy zachowaniem a szkodą. Bezspornym było, że doszło do wypadku objętego umową ubezpieczenia w okresie ochrony ubezpieczeniowej oraz że pomiędzy tym zdarzeniem, a zaistniałą szkodą istnieje związek przyczynowo-skutkowy. Powstanie szkody w majątku poszkodowanych również nie podlegało zakwestionowaniu, gdyż pozwany wypłacił częściowo kwotę odszkodowania w wysokości 2 589,53 zł oraz 5 419,82 zł.

Zgodnie z art. 822 §1 k.c., przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej zakład ubezpieczeń zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, względem, których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo osoba, na rzecz której została zawarta umowa ubezpieczenia. Przy tym § 4 cytowanego przepisu przewiduje, że uprawniony do odszkodowania może dochodzić roszczenia bezpośrednio od zakładu ubezpieczeń. W przedmiotowej sprawie nie było przedmiotem sporu, że doszło do zdarzenia objętego ochroną ubezpieczeniową, skutkującego obowiązkiem wypłaty przez pozwaną odszkodowania. Odszkodowanie w kwocie 2 589,53 zł oraz 5 419,82 zł tytułem szkody w pojazdach zostało wypłacone przez pozwanego. Spornym pomiędzy stronami natomiast okazała się wysokość całkowitego odszkodowania za naprawę pojazdu.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz. U. 2013.392 ze zm.), umowa ubezpieczenia obowiązkowego odpowiedzialności cywilnej obejmuje odpowiedzialność cywilną podmiotu objętego obowiązkiem ubezpieczenia za szkody wyrządzone czynem niedozwolonym oraz wynikłe z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania, o ile nie sprzeciwia się to ustawie lub właściwości (naturze) danego rodzaju stosunków.

Na podstawie art. 34 ust. 1 powołanej ustawy można ustalić, że z ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych przysługuje odszkodowanie, jeżeli posiadacz lub kierujący pojazdem mechanicznym są obowiązani do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, będącą następstwem śmierci, uszkodzenia ciała, rozstroju zdrowia bądź też utraty, zniszczenia lub uszkodzenia mienia. Podobnie jak w przypadku wszystkich rodzajów ubezpieczeń OC, zakres odpowiedzialności zakładu ubezpieczeń za powstałą szkodę jest uzależniony od zakresu odpowiedzialności ubezpieczonego - posiadacza lub kierującego pojazdem. Zakład ubezpieczeń zamiast niego naprawia wyrządzone szkody. Odszkodowanie ubezpieczeniowe ustala się i wypłaca w granicach odpowiedzialności cywilnej posiadacza lub kierującego pojazdem. Jego wysokość (o ile nie przekracza kwoty sumy gwarancyjnej) winna odpowiadać wysokości odszkodowania należnego od ubezpieczonego na podstawie ogólnych zasad odpowiedzialności, zgodnie z zasadą pełnego odszkodowania. Poszkodowany jest uprawniony do odszkodowania w pełni pokrywającego szkodę wyrządzoną ruchem pojazdu mechanicznego. Obejmuje ono zarówno straty, jak i korzyści, które poszkodowany mógłby osiągnąć, gdyby nie wyrządzono mu szkody. Nie ma również znaczenia, czy jest to wywołana wypadkiem pojazdu mechanicznego szkoda na osobie (uszkodzenie ciała, rozstrój zdrowia lub śmierć) czy też szkoda na mieniu (utrata, zniszczenie lub uszkodzenie mienia).

Należy wskazać, iż w Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 13 czerwca 2003 r. o sygn. III CZP 32/03 wskazał, że odszkodowanie przysługujące od ubezpieczyciela odpowiedzialności cywilnej za uszkodzenie pojazdu mechanicznego obejmuje niezbędne i ekonomicznie uzasadnione koszty naprawy pojazdu, ustalone według cen występujących na lokalnym rynku. Nadto Sąd Najwyższy wskazał, iż przyjęcie cen przeciętnych dla określenia wysokości przysługującego poszkodowanemu odszkodowania, niezależnie od samej metody ich wyliczania, która może być zróżnicowana, nie kompensowałoby poniesionej przez poszkodowanego szkody, gdyby ceny przyjęte przez podmiot dokonujący naprawy były wyższe od przeciętnych (wyrok SN z 13 czerwca 2003 r., III CZP 32/03, OSNC 2004, nr 4, poz. 51).

Biegły w swej pisemnej opinii wskazał, że przedstawione przez powoda koszty naprawy nie były zawyżone, uzasadniony koszt naprawy uszkodzonego pojazdu marki S. (...) nr rej. (...) wynosił 5 486,80 zł brutto.

Uzasadniony według biegłego koszt naprawy pojazdu marki R. (...) nr rej. (...) wynosił 3 762,51 zł, jednak w przypadku braku receptury składu lakieru w samochodzie koszt naprawy wynosiłby 3 660,45 zł brutto. Uszkodzone samochody nawet przy zastosowaniu części oryginalnych podczas naprawy, nie zyskałyby na wartości po wykonaniu naprawy. Sąd w całości przychyla się do stanowiska biegłego. Zdaniem Sądu uzasadniony koszt naprawy uszkodzonego pojazdu marki S. (...) nr rej. (...) wynosił 5 486,80 zł brutto, natomiast pojazdu marki R. (...) nr rej. (...) wynosił 3 762,51 zł. Sąd wskazuje również, że dla obliczenia i wypłaty należnego odszkodowania bez znaczenia jest to czy poszkodowani zdecydowali się na naprawę pojazd przy użyciu części oryginalnych i przy braku receptury składu lakieru w samochodzie, czy też nie, ponieważ obowiązek naprawienia szkody ma wyrównać poszkodowanym uszczerbek majątkowy powstały w wyniku zdarzenia wyrządzającego szkodę. W związku z powyższym skoro podczas naprawy uszkodzonych pojazdów nie doszło do tego, że zyskały one na wartości po wykonaniu naprawy, to należy uznać wskazane przez powoda koszty naprawy za uzasadnione.

Biorąc pod uwagę wyżej poczynione rozważania, Sąd uznał dochodzone przez powoda roszczenie za zasadne w związku z tym w punkcie 1 sentencji wyroku zasądzono od pozwanego (...) S.A. w W. na rzecz powoda M. K. kwotę 2.223,93 zł tj. kwotę ustalonych kosztów naprawy pomniejszoną o wypłaconą już przez pozwaną cześć odszkodowania.

O odsetkach Sąd orzekł na podstawie art. 481 k.c. w zw. z art. 817 k.c. Zgodnie z art. 817 § 1 k.c. ubezpieczyciel obowiązany jest spełnić świadczenie w terminie trzydziestu dni, licząc od daty otrzymania zawiadomienia o wypadku. Jak wynika z § 2 gdyby wyjaśnienie w powyższym terminie okoliczności koniecznych do ustalenia odpowiedzialności ubezpieczyciela albo wysokości świadczenia okazało się niemożliwe, świadczenie powinno być spełnione w ciągu 14 dni od dnia, w którym przy zachowaniu należytej staranności wyjaśnienie tych okoliczności było możliwe. Jednakże bezsporną część świadczenia ubezpieczyciel powinien spełnić w terminie przewidzianym w § 1. Powód domagała się odsetek ustawowych za opóźnienie od kwoty 1 172,98 zł od dnia 8 października 2013 r. do dnia zapłaty oraz od kwoty 1 050,98 zł od dnia 12 marca 2014 do dnia zapłaty, a żądanie to pozostawało uzasadnione w świetle powołanych przepisów.

O kosztach postępowania orzeczono w punkcie 2 wyroku na podstawie art. 98 k.p.c. zgodnie z którym strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony (koszty procesu). Na łączną kwotę kosztów postępowania złożyły się kwoty, 17,00 zł tytułem opłaty od pełnomocnictwa, 112,00 zł tytułem opłaty od pozwu, 500,00 zł tytułem zaliczki na poczet sporządzenia opinii biegłego sądowego oraz 600,00 zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego ustalona zgodnie z §6 pkt. 3 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz. U. z dnia 3 października 2002 r. ze zm.), co daje łączną kwotę 1 229,00 zł.

SSR Jolanta Brzęk