Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 21 października 2014 r.

Sąd Okręgowy Warszawa-Praga w Warszawie II Wydział Cywilny

w składzie następującym:

po rozpoznaniu w dniu 07 października 2014 r. w Warszawie na rozprawie

sprawy z powództwa K. G.

przeciwko (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w L.

o zapłatę

1.  zasądza od pozwanego (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w L. na rzecz powódki K. G. kwotę 127 648 (sto dwadzieścia siedem sześćset czterdzieści osiem) zł z ustawowymi odsetkami od dnia 5 kwietnia 2012 roku do dnia zapłaty

2.  oddala powództwo w pozostałej części

3.  zasądza od pozwanego (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w L. na rzecz powódki K. G. kwotę 10 228,40 ( dziesięć tysięcy dwieście dwadzieścia osiem 40/100) zł tytułem zwrotu kosztów procesu

4.  nakazuje Skarbowi Państwa Sądowi Okręgowemu Warszawa Praga w Warszawie wypłacenie powódce K. G. kwoty 1 662,16 (jeden tysiąc sześćset sześćdziesiąt dwa 16/100) zł tytułem zwrotu nadpłaconej należności biegłego

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 5 kwietnia 2012r. powódka K. G., reprezentowana przez profesjonalnego pełnomocnika, wniosła o zasądzenie od pozwanej (...) S.A. z siedzibą w L., Oddział w W. kwoty 188.424,00zł wraz z odsetkami ustawowymi od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty oraz zasądzenie kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego. W uzasadnieniu powódka wskazała, iż na nieruchomości stanowiącej jej własność w latach 70. posadowiono słup energetyczny, a ponadto przez nieruchomość przebiegają dwie linie energetyczne pozwanej. W związku z bezumownym korzystaniem z nieruchomości powódka domagała się zapłaty wskazanej w pozwie kwoty za okres od 1 czerwca 2003r. do 31 maja 2007r.(pozew k.2-5akt).

W odpowiedzi na pozew, pozwana (...) S.A., reprezentowana przez profesjonalnego pełnomocnika, wniosła o oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego. Reprezentujący pozwaną pełnomocnik zakwestionował powództwo, co do zasady, jak i wysokości. Podnosił, iż nie wie, czy powódka dochodzi odszkodowania na podstawie art. 415 k.c. i n. czy też wynagrodzenia za bezumowne korzystanie z nieruchomości w oparciu o art. 224 w zw. z art. 225 k.c. W zakresie ewentualnego powództwa odszkodowawczego pozwana podniosła zarzut przedawnienia. W zakresie wynagrodzenia za bezumowne korzystanie z nieruchomości wskazano, iż pozwana tytułowała się ostatecznymi decyzjami administracyjnymi na posadowienie inwestycji, zaś poprzedni właściciele działek zostali wywłaszczeni ze swojego prawa w granicach potrzebnych do zrealizowania inwestycji. Również w zakresie tego roszczenia pozwana, z ostrożności procesowej, podniosła zarzut przedawnienia. Niezależnie od powyższego, podniesiono również zarzut zasiedzenia nieodpłatnej służebności przesyłu wraz z prawem dojazdu i dojścia do urządzeń przesyłowych w obrębie przedmiotowej nieruchomości. Dalej z ostrożności procesowej pozwana powołała się na zarzut nawiązania umowy użyczenia o charakterze trwałym i nieodpłatnym między przedsiębiorstwem energetycznym a powódką. Pozwana przyznała, że urządzenia przesyłowe posadowiono na nieruchomości powódki w 1972r. (odpowiedź na pozew k. 35-45akt).

W związku z otrzymaniem odpowiedzi na pozew, powódka podtrzymała stanowisko jak w pozwie, również w zakresie wniosków dowodowych. Precyzując wskazała, iż dochodzi wynagrodzenia na podstawie art. 225 k.c. Nadto podniosła, iż w sprawie powinien mieć zastosowanie art. 121 pkt 4 k.c., gdyż do czasu transformacji ustrojowej brak było możliwości skutecznej ochrony prawa własności. Wskazała ponadto, iż poprzednicy prawni powódki sprzeciwiali się posadowieniu elementów infrastruktury przedsiębiorstwa energetycznego, skutkiem czego było wydanie decyzji trybie art. 35 Ustawy z dnia 12 marca 1958r. o zasadach i trybie wywłaszczania nieruchomości (Dz. U. 1961r., Nr 18 poz. 94) . Powódka zakwestionowała, by pozwana spełniła przesłanki do nabycia nieodpłatnej służebności przesyłu w drodze zasiedzenia (pismo k.126-134akt).

Pozwana pismem z dnia 11 grudnia 2012r. podtrzymała dotychczasowe stanowisko w sprawie i wniosła o oddalenie zgłoszonych wniosków dowodowych. W twierdzeniach wskazała, że powódka może korzystać z nieruchomości w znacznym zakresie. Nadto odnosząc się do decyzji wydanej w trybie art. 35 ustawy o zasadach i trybie wywłaszczania nieruchomości stwierdziła, iż decyzja ta stanowiła tytuł prawny do posiadania nieruchomości w zakresie odpowiadającym służebności przesyłu, a korzystanie to ma charakter trwały i trwa dopóki istnieją urządzenia przesyłowe oraz będzie konieczna ich naprawa i konserwacja (pismo k.143-146 akt).

Powódka cofnęła wniosek dowodowy o przesłuchanie w charakterze świadka C. J. (k.160 akt).

Pismem z dnia 16 kwietnia 2014 popierając żądanie zasądzenia kwoty jak w pozwie (188 424 zł) pełnomocnik powódki rozszerzył powództwo żądając wynagrodzenia za bezumowne korzystanie z nieruchomości powódki za okres od 1 czerwca 2003 do 14 listopada 2013 (k-307).

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

K. G. od dnia 29 maja 2003r. jest właścicielką nieruchomości stanowiącej niezabudowaną działkę o nr ewidencyjnym (...) o powierzchni 2.617m ², położonej Z. gm. W. przy zbiegu ulic (...). Poprzednio nieruchomością władała jej matka C. J., a przed nią działka należała do jej babci, W. F. (odpis KW (...) k.8-12akt, zeznanie powódki k. 323v-324akt).

W dniu 18 czerwca 1971r. Prezydium Narodowej Rady Powiatowej zezwoliło Zakładom (...) na budowę linii elektroenergetycznej 110 kV W.-T. i ustanowiło na gruntach właścicieli wymienionych w tej decyzji ograniczone prawo rzeczowe. Wśród tych nieruchomości wymieniona była nieruchomość należąca do W. F.. Ani K. G. ani jej poprzednicy prawni nie otrzymali odszkodowania z tytułu posadowienia słupa oraz sieci energetycznych przechodzących przez przedmiotową nieruchomość (decyzja k. 59-61akt, zeznanie powódki k. 323v-324akt).

Na przedmiotowej nieruchomości w 1971r. rozpoczęto proces inwestycyjny, czego wynikiem było posadowienie w 1972r. słupa energetycznego oraz sieci energetycznych: linii wysokiego napięcia WN 110kV, podtrzymywanej przez w/w słup oraz linii energetycznej niskiego napięcia NW. Obie linie przebiegają wzdłuż przedmiotowej działki. Umieszczenie słupa, dwóch linii energetycznych oraz stref ochronnych z uwagi na promieniowanie elektromagnetyczne uniemożliwiają K. G. wykorzystywanie nieruchomości zgodnie z jej przeznaczeniem. Nieruchomość K. G. położona jest w obszarze MN (mieszkaniowe jednorodzinne z dopuszczeniem usług), obejmujący obszar zabudowy miejskiej i podmiejskiej, osiedlowej. Cześć działki zajęta przez linie napowietrzną 110 kV i niskiego napięcia wraz ze strefą uciążliwości wynosi 1073,8 m ², zaś wynagrodzenie dla 1m ² gruntu zajętego pod linią 110 kV i linią niskiego napięcia wynosi 118,875zł. K. G. ma możliwość zabudowania działki jedynie na niewielkiej jej części o obszarze trójkąta, który w najszerszym miejscu wynosi ok. 8m. Wokół działki znajduje się zabudowa jednorodzinna. Wcześniej działka była wykorzystywana rolniczo, obecnie z uwagi na posadowienie elementów infrastruktury przedsiębiorstwa energetycznego nie jest to możliwe (pismo k.136-137akt, okoliczność, co do daty posadowienia słupa przyznana przez pozwaną k. 36 i 156akt, opinia biegłego k. 173-227 i k. 271-275, zeznanie powódki k. 323v-324akt)

Zarówno K. G. jak i jej poprzednicy prawni nie wyrażali zgody na korzystanie z nieruchomości poprzez posadowienie na nieruchomości trwałych elementów infrastruktury technicznej przedsiębiorstwa energetycznego. C. J. pismem z dnia 14 maja 2001r. zażądała od Zakładu (...) S.A. przywrócenia stanu zgodnego z prawem poprzez wystąpienie o zezwolenie na przeprowadzenie linii przez jej działkę oraz o wypłacenie odszkodowania (pismo C. J. k.138, pismo K. G. k. 139, 140-141, zeznania powódki k. 323v-324 akt).

K. G. prowadziła korespondencję z (...) S.A. z siedzibą w L. dotyczącą uregulowania korzystania z nieruchomości przez przedsiębiorstwo energetyczne, czego skutkiem było wezwanie w dniu 10 listopada 2011r. do próby ugodowej (kopia wniosku k.13-15 akt).

Do polubownego zakończenia sporu nie doszło.

Zakłady (...)- Zakład (...) w W. w dniu 12 lipca 1933r. uległy przekształceniu w spółkę Zakład (...) S.A. z siedzibą w W.. Następnie w dniu 30 czerwca 2007r. zawarto umowę przeniesienia przedsiębiorstwa spółki Zakład (...) na (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W.. Spółka (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. zmieniła nazwę na (...) sp. z o.o. W dniu 31 sierpnia 2010r. doszło do połączenia spółki z (...) Spółka Akcyjna z siedziba w L. (zarządzenie k. 62-63, zarządzenie k. 64-65,zarządzenie k.66-67, akt przekształcenia przedsiębiorstwa w spółkę akcyjną k.68-80, umowa przeniesienia przedsiębiorstwa k. 81-95, odpis KRS k.96-102, uchwała nr 1 k.104-124akt).

Sąd ustalił powyższy stan faktyczny na podstawie dokumentów przedstawionych przez strony, których wiarygodność i treść nie była kwestionowana przez żadną ze stron. Pomocne w dokonania ustaleń okazały się również zeznania w charakterze strony powódki, które były zbieżne z przedstawionymi dokumentami i uzupełniały je. Ważnym dowodem w przedmiotowej sprawie była wykonana na zlecenie Sądu opinia biegłego do spraw wyceny nieruchomości (k.173-227 akt). Sporządzona opinia odpowiada na postawione tezy dowodowe, zgodnie z postanowieniem Sądu z dnia 25 lipca 2013r. (k.165akt). Jest przekonująca, kompletna, należycie umotywowana. W obszernym uzasadnieniu opinii biegły odniósł się kompetentnie do przedstawionych zagadnień i sporządził ją w świetle wiedzy i wiadomości specjalnych, które posiada. Biegły dokonał oględzin przedmiotowej nieruchomości oraz przedstawił źródła, w oparciu, o które opracował opinię, jak również metody badawcze. Wobec zastrzeżeń, co do wykonanej opinii, Sąd dopuścił dowód z uzupełniającej ustnej opinii biegłego, który na rozprawie w dniu 27 lutego 2014r. (k. 271-275 akt) odniósł się do sformułowanych pod adresem opinii zastrzeżeń. Biegły poparł pisemną opinię, oświadczył również, iż ze względu na fakt zamieszkiwania w okolicy zna dobrze realia rynku nieruchomości w tym rejonie. Biegły opiniując wskazał, iż położenie przedmiotowej nieruchomości jest bardzo atrakcyjne i działka mogłaby zostać zabudowana, co przynosiłoby wymierny zysk. Podkreślając walory działki wskazał, iż ma ona z trzech stron dostęp do drogi publicznej. Jednakże z uwagi na posadowiony słup nie można jej zabudować wykorzystując możliwości, jakie dawała ta działka i jej atrakcyjne położenie. Na nieruchomości z uwagi na słup i linie należące do przedsiębiorstwa energetycznego można byłoby wybudować jedynie niewielki budynek. Biegły wskazał, iż z uwagi na inwestycje w W. dotyczące budowy metra, wkrótce wartość nieruchomości mogłaby wzrosnąć. Wymienione przez biegłego czynniki wpływają na atrakcyjność działki, której z uwagi na rozmieszczenie elementów infrastruktury elektroenergetycznej nie można wykorzystać. Biegły rzeczowo i merytorycznie odniósł się do przyjętego współczynnika czynszu dzierżawnego z powołaniem na atrakcyjność działki. Opiniując przedstawił, iż przy wyznaczeniu szerokości pasa wyłączonego z zabudowy wziął pod uwagę warunki zabudowy. Powołał się również na brak ścisłych regulacji dotyczących szerokości strefy w obrębie linii 110 kV. W sposób logiczny biegły przedstawił, dlaczego przy sporządzeniu opinii nie posiłkował się stawkami dzierżawnymi ustalanymi urzędowo. Zarzuty pozwanej pod adresem uzupełniającej ustnej opinii (k. 301-302 akt) nie zasługują na uwzględnienie. Pozwana niezadowolona z wniosków zaprezentowanej opinii, podnosząc brak obiektywizmu i osobisty stosunek biegłego do powódki, próbowała podważyć rzeczową opinię biegłego. Fakt, iż biegły zamieszkuje niedaleko od spornej nieruchomości nie podważa rzetelności i fachowości sporządzonej opinii. Hipotetyczne rozważania pozwanej na temat tego, w jaki sposób powódka mogłaby wykorzystywać przedmiotową nieruchomość nie godzą w opinię biegłego, a jedynie uznać należy, iż stanowią wyłącznie polemikę tylko z tej przyczyny, że dotychczasowa opinia okazała się dla strony niekorzystna. Podnoszone twierdzenia jako pozbawione konkretnych uwag i argumentów natury merytorycznej, które podważałyby miarodajność dotychczasowej opinii należało potraktować jako wyraz niezadowolenia, a wniosek o dopuszczenie dowodu z opinii innego biegłego tej samej specjalności należało uznać za zmierzający wyłącznie do nieuzasadnionej zwłoki w postępowaniu, co skutkowało jego oddaleniem (k. 324akt).

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Powództwo jako zasadne zasługiwało na uwzględnienie w znacznej części.

Stwierdzić należy, iż właściciel rzeczy może żądać od posiadacza służebności wynagrodzenia za bezumowne korzystanie z rzeczy -art. 224 § 2 i art. 225 w zw. z art. 230 oraz art. 352 § 2 k.c. (uchwała Sądu Najwyższego - Izba Cywilna z dnia 24 lipca 2013 r. III CZP 36/2013, OSNC 2014/3 poz. 24). W przedmiotowej sprawie powódka domagała się zasądzenia od pozwanej- przedsiębiorstwa energetycznego określonej sumy pieniędzy tytułem wynagrodzenia za bezumowne korzystanie z nieruchomości powódki. Powódka w toku postępowania dowiodła swoich racji zarówno, co do zasady, jak i częściowo co do wysokości. Przeprowadzony na wniosek powódki dowód z opinii biegłego, który oceniając walory nieruchomości oraz mając na względzie sposób wykorzystywania przez pozwaną działki oszacował należne powódce wynagrodzenie. Obliczając obszar nieruchomości zajmowanej w związku z posiadaniem nieruchomości w zakresie służebności przesyłu energii elektrycznej, do zajmowanego obszaru należało uwzględnić także strefę ochronną, przewidzianą w przepisach normujących warunki techniczne, co biegły uwzględnił w przedstawionej opinii, wskazując, iż elementy infrastruktury wraz ze strefą przylegającą wynoszą 1073,8 m ². W związku z powyższym przemnożenie zajmowanej powierzchni nieruchomości przez cenę za1 m ² dało wynik, który obrazuje należne powódce wynagrodzenie za bezumowne korzystanie z nieruchomości stanowiącej jej własność. Sąd podziela stanowisko biegłego, że z racji na bardzo atrakcyjne położenie nieruchomości powódki zasadne jest przyjęcie najwyższych mnożników celem ustalenia wynagrodzenia powódki. Sąd orzekający stoi na stanowisku, iż wynagrodzenie za korzystanie z rzeczy nie ma charakteru odszkodowawczego, jego wysokość nie jest zależna od tego, czy właściciel poniósł jakąkolwiek szkodę. Może się jednak zdarzyć, iż będzie ono spełniało cele odszkodowawcze. Mimo to, w dalszym ciągu o wysokości należnego wynagrodzenia decydować będzie wynagrodzenie rynkowe, jakie nieuprawniony posiadacz rzeczy musiałby zapłacić za korzystanie z niej przez czas trwania tego władztwa, gdyby było oparte na tytule prawnym (Wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 9 października 2013 r. VI ACa 382/2013, LexPolonica nr 8496624). W przedmiotowej sprawie zasądzone wynagrodzenie za bezumowne korzystanie z nieruchomości powódki spełnia poniekąd cele odszkodowawcze, gdyż na skutek posadowienia słupa oraz linii energetycznych powódka nie może wykorzystywać nieruchomości zgodnie z jej przeznaczeniem, czerpać korzyści z jej atrakcyjnego położenia oraz innych walorów, właśnie przez te urządzenia. Nieruchomości nie można dowolnie zabudować, nie ma zainteresowanych kupnem tej nieruchomości, nie można jej wykorzystywać również rolniczo, gdyż sprzęt niezbędny do przeprowadzenia prac polowych nie wjechałby na działkę, a ponadto nieruchomość otoczona jest niską zabudową mieszkaniową. Powyższe względy przemawiają za uznaniem, iż po części zasądzone wynagrodzenie spełnia cele odszkodowawcze. Mimo to w ocenie Sądu, przyznana kwota nie równoważy wszelkiego uszczerbku związanego z trwałym obciążeniem nieruchomości opisanymi urządzeniami.

Zaznaczyć jednak należy, iż w przedmiotowej sprawie stan faktyczny był niekwestionowany przez strony, spór natomiast koncentrował się wokół oceny prawnej, a w szczególności podniesionych przez pozwaną zarzutów. I tak, odnosząc się do zarzutów należało zacząć wpierw od zarzutu zasiedzenia nieodpłatnej służebności przesyłu wraz z prawem dojazdu i dojścia do urządzeń przesyłowych w obrębie przedmiotowej nieruchomości.

Tytułem wstępu, nie można odmówić słuszności samemu stwierdzeniu, iż przed ustawowym uregulowaniem służebności przesyłu (art. 305 ¹ – 305 ⁴ k.c.) dopuszczalne było nabycie w drodze zasiedzenia służebności odpowiadającej treści służebności przesyłu na rzecz przedsiębiorstwa na podstawie art. 285 k.c. w zw. z art. 292 k.c., co jednoznacznie potwierdził Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 22 maja 2013r. III CZP 18/2013 (LexPolonica nr 6144680). Zgodnie z innym orzeczeniem z kolei, Sąd Najwyższy wskazywał, iż ustanowiona na rzecz przedsiębiorstwa służebność gruntowa lub nabyta przez przedsiębiorstwo w drodze zasiedzenia taka służebność, jako prawo korzystania z nieruchomości obciążonej w zakresie związanym z działaniem tego przedsiębiorstwa (art. 285 k.c.), odpowiada funkcji i treści nowo kreowanej służebności przesyłu (Wyrok Sądu Najwyższego - Izba Cywilna z dnia 12 grudnia 2008 r. II CSK 389/2008, LexPolonica nr 1981730).

W tym miejscu należy przypomnieć, że do zasiedzenia służebności stosuje się odpowiednio przepisy o nabyciu własności nieruchomości przez zasiedzenie. Odesłano więc tutaj do normy art. 172 (i dalszych przepisów) k.c. Chodzi o stosowanie odpowiednie, uwzględniające zasadnicze różnice konstrukcyjne pomiędzy zasiedzeniem nieruchomości a zasiedzeniem służebności gruntowych. Z dokonanego odesłania należy na samym początku wywieść wniosek o konieczności istnienia „posiadania służebności". Ustawodawca definiuje odrębnie pojęcie posiadania służebności, postanawiając, że kto faktycznie korzysta z cudzej nieruchomości w zakresie odpowiadającym treści służebności, jest posiadaczem służebności. W omawianym przypadku chodzi więc o korzystanie z cudzej nieruchomości w zakresie odpowiadającym służebności przesyłu. Stosując odpowiednio normę art. 172 k.c. stwierdzić należy dalej, że do zasiedzenia służebności gruntowej – służebności przesyłu wymagany jest upływ oznaczonego przez ustawodawcę czasu (dwudziestu lub trzydziestu lat) posiadania służebności. Posiadanie służebności powinno być nieprzerwane. Bieg zasiedzenia rozpoczyna się zaś od momentu, gdy posiadacz służebności przystąpił do korzystania z nieruchomości w zakresie odpowiadającym treści służebności.

Wymagany dla zasiedzenia okres czasu posiadania służebności zależy tutaj, podobnie jak w przypadku nabycia przez zasiedzenie własności nieruchomości, od dobrej lub złej wiary posiadacza. Stosując odpowiednio normę art. 172 k.c. należy skonstatować, że posiadacz służebności gruntowej nabywa służebność, jeżeli ją posiadał nieprzerwanie od lat dwudziestu, chyba że uzyskał posiadanie w złej wierze. Natomiast po upływie lat trzydziestu posiadacz służebności gruntowej nabywa służebność, choćby uzyskał posiadanie w złej wierze. Pozwana była posiadaczem w złej wierze, wiedziała, że prawo własności jej nie przysługuje. Powyższego nie sanowała decyzja z dnia 18 czerwca 1971r. Odwołać się w tym zakresie należy do uchwały podjętej przez Sąd Najwyższy, w której wprost stwierdzono, iż wykonywanie uprawnień w zakresie wynikającym z decyzji wydanej na podstawie art. 35 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 12 marca 1958 r. o zasadach i trybie wywłaszczania nieruchomości (tj: Dz. U. 1974 r. Nr 10 poz. 64 ze zm.), stanowiącej tytuł prawny do ich wykonywania, nie prowadzi do nabycia przez zasiedzenie służebności gruntowej odpowiadającej treści służebności przesyłu (uchwała Sądu Najwyższego - Izba Cywilna z dnia 6 czerwca 2014 r. III CZP 9/2014, LexPolonica nr 8497492).

Nawet abstrahując od powyższego, nie doszłoby do zasiedzenia służebności gruntowej odpowiadającej treści służebności przesyłu, gdyż nie minął 30letni okres. Z uwagi na fakt, iż pozwana wskazała jedynie, iż sporny słup został posadowiony w 1972r., wobec braku bliższych danych należało przyjąć, iż ewentualny bieg terminu prowadzącego do zasiedzenia rozpoczął bieg z dniem 31 grudnia 1972r. i nie upłynął, gdyż został przerwany przez czynność prawną przedsięwziętą przez poprzedniczkę prawną powódki. Konstatując, stwierdzić należy, iż do zasiedzenia służebności gruntowej odpowiadającej treści służebności przesyłu nie doszło, w związku z czym podniesiony zarzut należało uznać za chybiony.

Nie doszło również do przedawnienia roszczenia o zapłatę wynagrodzenia za bezumowne korzystanie z nieruchomości powódki przez pozwaną, gdyż w tej sytuacji zastosowanie znajduje art. 229 k.c., zgodnie z którym roczny bieg terminu przedawnienia liczy się od dnia zwrotu nieruchomości, co w przedmiotowej sprawie jeszcze nie nastąpiło.

Za całkowicie nieuzasadniony należało uznać zarzut, iż doszło do nawiązania umowy użyczenia o charakterze trwałym i nieodpłatnym między przedsiębiorstwem energetycznym a powódką. Podkreślić bowiem należy, iż umowa użyczenia, na którą powołuje się pozwana, jest umową realną i do jej zawarcia konieczne jest, oprócz złożenia oświadczeń woli, wydanie rzeczy biorącemu. Następnie dodać należy, iż treść stosunku użyczenia sprowadza się do uzasadnionego przeważnie chęcią pomocy, dobroczynnością lub inną bezinteresowną pobudką - przysporzenia przez użyczającego korzyści kontrahentowi. Powódka nie wydała pozwanej nieruchomości, stanowiącej jej własność, kierowana bezinteresowną chęcią dokonania przysporzenia po stronie pozwanej. W świetle dokonanych ustaleń nie budzi wątpliwości, iż ani powódka ani jej poprzednicy prawni nie godzili się na utrzymujący się stan na nieruchomości, a polegający na nieuregulowanym i nieodpłatnym korzystaniu przez przedsiębiorstwo energetyczne z własności powódki. Wobec powyższego poczynione przez pozwaną wywody należało uznać za bezzasadne.

Z uwagi na fakt, iż w świetle opinii biegłego należna wysokość wynagrodzenia za bezumowne korzystanie z nieruchomości powódki okazała się być niższa, niż kwota żądana przez powódkę, powództwo ponad kwotę 127.648,00zł uległo oddaleniu.

O kosztach orzeczono na podstawie art. 100 zd 1 k.p.c., z uwagi na fakt, iż powództwo powódki ostatecznie okazało się być zasadne jedynie w 2/3 części, rozstrzygnięcie o kosztach procesu zapadło w myśl zasady stosunkowego rozdzielenia kosztów. Na koszty procesu, które poniosła powódka złożyła się opłata od pozwu, koszty zastępstwa procesowego, opłaty skarbowej od pełnomocnictwa oraz koszty zaliczki na poczet opinii biegłego. Po stronie pozwanej do niezbędnych kosztów procesu należało zaliczyć jedynie koszty zastępstwa procesowego oraz opłaty skarbowej od pełnomocnictwa. W wyniku obliczeń ustalono, iż na poczet powódki pozwana powinna zapłacić kwotę 10.228,40zł tytułem zwrotu kosztów procesu. Jednocześnie z uwagi na fakt, iż Sąd Apelacyjny zmienił wysokość wynagrodzenia przyznaną biegłemu za sporządzenie opinii w przedmiotowej sprawie, a powódka uiściła zaliczkę w wysokości 3.878,37zł, należało powódce zwrócić niewykorzystaną część wpłaconej zaliczki stanowiącej różnicę pomiędzy dokonaną wpłatą, a ustalonym wynagrodzeniem zgodnie z postanowieniem Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 13 marca 2014r. (k.281 i n akt).

Mając na uwadze powyższe, Sąd orzekł jak w sentencji wyroku.

Zarządzenie: (...)