Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 17 luty 2016 r.

Sąd Rejonowy w Koninie II Wydział Karny

w składzie:

Przewodniczący: SSR Andrzej Borkowski

Protokolant: p.o. sekr. sąd. Marta Kicińska

po rozpoznaniu w dniach: 18.11.2015r., 21.12.2015r., 08.02.2016r.

sprawy:

H. S., s. H. i W. z d. T., ur. (...) w K., zam. (...), gm. R., karanego,

oskarżonego o to, że:

w dniu 19 lipca 2015 roku około godziny 04.30 w K. przy Aleje (...), prowadził pojazd mechaniczny, kierował samochodem osobowym marki A. (...) nr rej. (...),
w ruchu lądowym będąc w stanie nietrzeźwości 1,04 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu,

tj. przestępstwo z art. 178a § 1 kk

I.  Oskarżonego H. S. uznaje za winnego przestępstwa z art. 178a § 4 kk popełnionego w ten sposób, że w dniu 19 lipca 2015 roku około godziny 04.30 w K. przy Aleje (...), prowadził pojazd mechaniczny, kierował samochodem marki A. (...) nr rej. (...), w ruchu lądowym będąc w stanie nietrzeźwości mając nie mniej niż 1,75 ‰ alkoholu w wydychanym powietrzu, będąc uprzednio prawomocnie skazanym za prowadzenie pojazdu mechanicznego w stanie nietrzeźwości wyrokiem Sądu Rejonowego w Koninie z dnia 05 czerwca 2014 r. w sprawie II K 509/14 i za to na podstawie art. 178a § 4 kk wymierza oskarżonemu 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności.

II.  Na podstawie art. 69 § 1 i 2 kk i art. 70 § 1 kk zawiesza warunkowo wykonanie wyżej oznaczonej kary pozbawienia wolności na okres próby 2 (dwóch) lat.

III.  Na podstawie art. 71 § 1 kk w zw. z art. 33 § 1 i 3 kk orzeka wobec oskarżonego kare 100 (sto) stawek dziennych grzywny określając wysokość jednej stawki na kwotę 10 (dziesięć) złotych.

IV.  Na podstawie art. 42 § 3 kk orzeka wobec oskarżonego środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym dożywotnio.

V.  Na podstawie art. 63 § 4 kk zalicza oskarżonemu na poczet środka karnego w postaci zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych okres zatrzymania prawa jazdy od dnia 19 lipca 2015 r.

VI.  Na podstawie art. 43a § 2 kk orzeka od oskarżonego na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym i Pomocy Postpenitencjarnej świadczenie pieniężne w kwocie 10.000 (dziesięć tysięcy) złotych.

VII.  Na podstawie art. 627 kpk w zw. z art. 1 i art. 2 ust.1 pkt 2 i art. 3 ust.2 ustawy z dnia 23.06.1973 r. „o opłatach w sprawach karnych” zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe w całości i wymierza mu kwotę 220 (dwieście dwadzieścia) złotych tytułem opłaty.

SSR Andrzej Borkowski

Sygn. akt II K 1001/15

UZASADNIENIE

W nocy z 18/19 lipca 2015r. świadek M. S. (1) pojechał razem ze swoim kolegą K. S., skuterem tego ostatniego, z miejsca mieszkania w G. do K.. Mężczyźni pod jednym z bloków przy ul. (...) w K. spotkali swoje dwie koleżanki i razem z nimi spożywali tam alkohol. Około godziny 3.00 dołączył do nich oskarżony H. S., który z G. przyjechał do K. swoim samochodem marki A. (...) o nr rej. (...). Po godzinie 3.00 M. S. (2) i dwie jego koleżanki wsiedli do samochodu oskarżonego i pojechali na stację paliw (...) na oś. M. w K.. Samochodem kierował oskarżony. Na stacji paliw oskarżony wszedł do budynku stacji paliw, a M. S. (1) z dwiema koleżankami stał na zewnątrz i jedli hot-dogi.

W nieustalonych bliżej okolicznościach oskarżony w nocy z 18/19 lipca 2015r. spożył alkohol w postaci wódki i piwa.

Po zjedzeniu hot-dogów, oskarżony, M. S. (1) i dwie towarzyszące mu kobiety wsiedli do samochodu oskarżonego. Następnie oskarżony odwiózł kobiety do ich miejsca zamieszkania na ul. (...) w K., po czym razem z M. S. (1) około godziny 4.30 ruszył w drogę powrotną z zamiarem dojechania do G.. Oskarżony wjechał w ulice (...) i dojechał do skrzyżowania ul. (...) z ul. (...). W tym czasie ul. (...) w kierunku ul. (...) II jechał patrol Policji w składzie: J. K. i Z. L.. Oskarżony dość gwałtownie wyjechał z ul. (...) skręcając w prawo w ul. (...), przekraczając wyraźnie podwójną linię ciągłą. Manewr ten zauważyli Policjanci i postanowili skontrolować oskarżonego. Oskarżony jechał w kierunku ronda (...) w K.. Policjanci w tym czasie zawrócili w rejonie skrzyżowania ul. (...) z ul. (...), po czym ruszyli za oskarżonym. Oskarżony z ronda (...) zjechał w Aleje (...). Oskarżony na Alejach (...) poruszał się prawym, skrajnym pasem na jezdni dwupasmowej w każdym kierunku. Policjanci po zjechaniu z ronda (...) postanowili zatrzymać samochód kierowany przez oskarżonego do kontroli i w tym celu dali sygnał świetlny i dźwiękowy. Oskarżony po usłyszeniu sygnałów przejechał skrzyżowanie Al. (...) z ul. (...) i wjechał na chodnik, gdzie się zatrzymał. Po zatrzymaniu oskarżonego, funkcjonariusz J. K. podszedł do jego samochodu, poprosił oskarżonego o dokumenty i zapytał go, czy spożywał alkohol. Oskarżony odpowiedział „nie powiem że nie”. Wówczas funkcjonariusz poprosił oskarżonego o zgaszenie silnika i podejście do radiowozu. Policjanci nie dysponowali swoim urządzeniem do badania stanu trzeźwości, w związku z czym o godzinie 4.32 poinformowali o tym dyżurnego, który natychmiast o godzinie 4.32 skierował na miejsce zdarzenia inny patrol Policji z alkotestem. Po przyjeździe drugiego radiowozu, poddano oskarżonego badaniu na zawartość alkoholu w wydychanym powietrzu za pomocą urządzenia typu (...). O godzinie 4.40 stwierdzono 1,04 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu, a o godzinie 4.57 stwierdzono 0,92 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu. O godzinie 4.48 funkcjonariusz patrolu poinformował dyżurnego, że „pierwsze badanie jeden zero cztery w wydychanym powietrzu”. Dyżurny wyraził zadowolenie, iż nietrzeźwy kierowca został wyeliminowany z ruchu drogowego. W czasie kontroli oskarżony powiedział funkcjonariuszom, że odwoził kolegę, gdyż wcześniej uczestniczyli w imprezie okolicznościowej, organizowanej przez dziewczynę kolegi. Zarówno oskarżony jak i M. S. (1) wyrazili zgodę na przekazanie samochodu, kluczyków i dowodu rejestracyjnego, M. S. (1).

Następnie oskarżony został przewieziony do Komendy Miejskiej Policji w K.. W K. poddano ponownie oskarżonego badaniu za pomocą urządzenia typu alkometr. O godzinie 5:40 u oskarżonego stwierdzono 0,89 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu, natomiast o godzinie 05:48 stwierdzono 0,91 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu. Wówczas funkcjonariusze sporządzili protokoły z badań oskarżonego zarówno alkotestem jak i alkometrem.

Oskarżony H. S. jest synem H. i W. z domu T.. Urodził się (...) Oskarżony mieszka w (...), gm. R.. Oskarżony jest właścicielem 8,10 ha gruntów rolnych i 0,43 ha gruntów leśnych. Oskarżony nigdzie na stałe nie pracuje i utrzymuje się z prac dorywczych. Oskarżony był w przeszłości karany:

- wyrokiem Sądu Rejonowego w Poznań Nowe Miasto w P. z dnia 21 czerwca 2013r. w sprawie VI K 905/13 z art. 270 § 2 a kk w zw. z art. 170 § 1 kk na kare 6 miesięcy ograniczenia wolności z obowiązkiem wykonywania nieodpłatnej kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 20 godzin miesięcznie.

- wyrokiem Sądu Rejonowego w Koninie z dnia 5 czerwca 2014r. w sprawie II K 509/14 z art. 178a § 1 kk na karę 100 stawek dziennych grzywny po 10 zł stawka, oraz 1 rok zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych, a także 100 zł świadczenia pieniężnego

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie w części wyjaśnień oskarżonego (k. 65-66), a także na podstawie zeznań świadka J. K. (k. 66-67), Z. L. (k. 89), i M. S. (1) (k. 103), oraz na podstawie dokumentów w postaci notatki urzędowej (k. 1 w zw. z k. 103), protokołów użycia alkometru (k. 2 w zw. z k. 103), protokołu użycia alkotestu (k. 3 w zw. z k. 103), świadectw wzorcowania (k. 4-5 w zw. z k.103 ), pisma Starostwa Powiatowego w K. (k. 16 w zw. z k. 103) karty karnej (k. 18 w zw. z k. 103), pisma Wójta Gminy R. (k. 20 zw. z k. 103), zaświadczenia o wpisach w ewidencji kierowców naruszających przepisy ruchu drogowego (k. 21-22 w zw. z k. 103), odpisu wyroku (k. 25 w zw. z k. 103), odpisów notatników służbowych (k. 69-76 w zw. z k. 103), opinii toksykologicznej (k. 77-80 w zw. z k. 103), i stenogramu (k. 94 w zw. z k. 103).

Oskarżony zarówno w postępowaniu przygotowawczym jak i na rozprawie głównej przyznał się do zarzucanego mu czynu.

Na rozprawie głównej oskarżony wyjaśnił, iż w dniu zdarzenia był razem z kolegą u jego dziewczyny, która miała urodziny, w K. na ul. (...). Oskarżony przyznał, że spożywał tam alkohol, jednak nie pamiętał w jakiej ilości. Przyznał, że pił wódkę i piwo. Twierdził, iż w pewnym momencie babci tej dziewczyny nie spodobało się, że są oni głośni i kazał im opuścić mieszkanie. Oskarżony twierdził, iż chciał dojechać na ul. (...) w K., gdyż ma tam znajomych i tam chciał przenocować i wytrzeźwieć. Twierdził iż była godzina miedzy 4.00, a 5.00 rano i praktycznie nie było żadnego ruchu drogowego w mieście. Oskarżony przyznał, że jak zjeżdżał z ronda i był na wysokości pływalni został zatrzymany do rutynowej kontroli, tuż przed tym, jak zamierzał skręcić w ul. (...). Oskarżony wyjaśnił, iż padał deszcz i była mgła. Oskarżony dodał, że jego ojciec od urodzenia miał zrośnięte jelita, jednak to schorzenie ujawniło się dopiero teraz. Twierdził, iż jego ojciec choruje na nadciśnienie i cukrzycę, a także miał kamienie na nerkach. Dodał, że jego ojciec miał ostatnio dwie operacje rozcięcia jelit i usunięcia kamieni. Przyznał, że mieszka on w domu rodziców, a ojciec jest na emeryturze, natomiast jego matka nigdy nie pracowała. Twierdził, iż w radiowozie był zbadany raz, a następnie został przewieziony na K. gdzie został zbadany dwukrotnie.

Zdaniem Sądu, wyjaśnienia oskarżonego zasługiwały na wiarę tylko w części.

Na wiarę zasługiwały wyjaśnienia oskarżonego w tym zakresie w którym twierdził, iż w dniu zdarzenia był razem z kolegą u jego dziewczyny, która miała urodziny, w K. na ul. (...). W tym zakresie jego zeznania potwierdził bowiem M. S. (1).

Nie były kwestionowane wyjaśnienia oskarżonego tak, że spożywał tam alkohol, w postaci wódki i piwa.

Zdaniem Sądu, nie były kwestionowane wyjaśnienia oskarżonego, iż w pewnym momencie, babci dziewczyny, która organizowała imprezę, nie spodobało się, że są oni głośni i kazał im opuścić mieszkanie. Co prawda świadek M. S. (1), nie wspomniał tego faktu, jednak przyznał on, że razem z koleżankami i kolegą spożywał on alkohol przed blokiem. Okoliczność ta nie miała przy tym żadnego znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy.

Na wiarę nie zasługiwał natomiast wyjaśnienia oskarżonego, iż chciał on dojechać na ul. (...) w K., gdyż zamierzał tam u znajomych przenocować i wytrzeźwieć. W tym zakresie jego wyjaśnienia stały bowiem w sprzeczności z zeznaniami M. S. (1), jak również zeznaniami funkcjonariuszy Policji. Po pierwsze bowiem, M. S. (1) wprost zeznał, że jechał z oskarżonym do miejsca zamieszkania w G. , i nie zamierzali oni zatrzymywać się w K. na ul (...). Po drugie funkcjonariusze Policji J. K. i Z. L. zeznali zgodnie, iż oskarżony jadąc Alejami (...) jechał skrajnym, prawym pasem, co zdaniem Sądu wyklucza, wyjaśnienia oskarżonego, iż planował on wjechać na ul. (...). Skrzyżowanie Alei (...) z ul. (...), znajduje się bowiem tuz przed miejscem zatrzymania oskarżonego, co potwierdził sam oskarżony. Gdyby oskarżony planował skręcić w lewo w ul. (...) to z pewnością jadąc Alejami (...) poruszałby się lewym pasem, a nie skrajnym prawym .

Nie były kwestionowane wyjaśnienia oskarżonego, iż do jego zatrzymania doszło między 4.00, a 5.00 rano i praktycznie nie było żadnego ruchu drogowego w mieście. Potwierdzili to bowiem Funkcjonariusze Policji.

Na wiarę zasługiwały wyjaśnienia oskarżonego na okoliczność, że jak zjeżdżał z ronda i był na wysokości pływalni został zatrzymany do rutynowej kontroli. W tej części korespondowały one z zeznaniami funkcjonariuszy Policji J. K. i Z. L..

Podobnie na wiarę zasługiwały wyjaśnienia oskarżonego, iż w dniu zdarzenia padał deszcz i była mgła. Również w tym zakresie jego wyjaśnienia nie były kwestionowane i potwierdził je Z. L..

W żaden sposób nie były kwestionowane wyjaśnienia oskarżonego na okoliczność stanu zdrowia jego ojca, a także sytuacji majątkowej rodziców .

Na wiarę nie zasługiwały wyjaśnienia oskarżonego, iż w radiowozie był zbadany tylko raz. W tym zakresie jego wyjaśnienia stały bowiem w oczywistej sprzeczności z zeznaniami Z. L. i J. K. , które były ze sobą spójne, wzajemnie się pokrywały i uzupełniały, a nadto znalazły pełne potwierdzenie w protokołach użycia alkotestów oraz notatnikach służbowych , gdzie wykazano, iż były przeprowadzone dwa badania.

Zdaniem Sądu, w pełni na wiarę zasługiwały zeznania świadków funkcjonariuszy Policji Z. L. i J. K. na okoliczność przeprowadzonej z udziałem oskarżonego interwencji. Wskazać należy, iż zeznania świadków wzajemnie się pokrywały i uzupełniały, a nadto zostały potwierdzone przez dokumenty zebrane w sprawie w postaci protokołów użycia alkometru (k. 2), protokołów użycia alkotestu (k. 3), odpisów notatników służbowych (k. 70-76), a także stenogramu rozmowy z oficerem dyżurnym (k. 94).. Wskazać przy tym należy, iż wartość dowodowa zeznań funkcjonariuszy Policji była znaczna bowiem świadkowie nie znali oskarżonego, w związku z czym ich zeznania miały walor szczerości i bezstronności.

Nadto na wiarę zasługiwały także zeznania świadka M. S. (1) na okoliczność, iż w nocy z 18/19 lipca 2015r. przebywał w towarzystwie oskarżonego w rejonie bloku przy ul (...) w K..

Na wiarę nie zasługiwały jedynie zeznania świadka na okoliczność, iż oskarżony w jego obecności nie spożywał alkoholu, choć świadek przyznał, że on i towarzyszące mu koleżanki alkohol pili. W tym zakresie jego zeznania stały w oczywistej sprzeczności z wyjaśnieniami oskarżonego, który przyznał, że spożywał wówczas alkohol.

Jako niewiarygodne, Sąd ocenił zeznania świadka na okoliczność, iż od oskarżonego nie było czuć alkoholu, a także, iż nie było po nim widać że alkohol spożywał. Po pierwsze bowiem funkcjonariusz Policji Z. L. przyznał, że od oskarżonego było wyraźnie czuć woń alkoholu, a po drugie zasady doświadczenia życiowego podpowiadają, ze oskarżony który miał około 2 ‰ alkoholu w organizmie, był znacząco pod jego wpływem. Zdaniem Sądu, zeznania świadka odnośnie tego, że nie wiedział on, że oskarżony był pod wpływem alkoholu, były motywowane tym, że chciał on wytłumaczyć dlaczego zdecydował się jechać z nietrzeźwym kierowcą.

Sąd dał natomiast w pełni wiarę zeznaniom świadka na okoliczność zatrzymania oskarżonego przez funkcjonariuszy Policji do kontroli. W tym zakresie jego zeznania w pełni korelowały bowiem z zeznaniami Z. L. i J. K.. W szczególności na wiarę zasługiwały zeznania świadka na okoliczność, iż oskarżony zamierzał jechać do G. i nie planował zatrzymania się w K. na ul. (...), o czym już wyżej była mowa. Zdaniem Sądu, zeznania świadka w tym zakresie miały walor szczerości i bezstronności bowiem świadek jako osoba obca dla oskarżonego nie miał żadnego powodu, aby w tym zakresie zeznawać niezgodnie z prawdą.

Przydatne okazały się zgromadzone w niniejszej sprawie, wyżej wymienione dowody z dokumentów. Ich autentyczność i prawdziwość treści w nich zawartych nie budziła jakichkolwiek wątpliwości i nie była kwestionowana przez żadną ze stron.

Jedyna wątpliwością była stwierdzona w badaniach alkotestem i alkometrem pewna niekonsekwencja w wynikach badań. Pierwsze trzy badania oskarżonego wykazywały bowiem tendencję malejącą alkoholu w organizmie oskarżonego tj. 1) 1,04 mg/l, 2) 0,92 mg/l 3) 0,89 mg/l. Natomiast czwarte badanie wykazało niewielką tendencję wzrastającą tj. 0,91 mg/l. Dla rozstrzygnięcia tej wątpliwości Sąd powołał biegłego z (...) w P.. Biegły w swojej opinii stwierdził, iż „ ocena ogólnego profilu liczbowego uzyskanych wyników badań pośrednich (trzech kolejnych) niezależnie od czwartego (jednorazowy wzrost wartości wyniku) alkoholu we krwi oskarżonego wykazuje tendencję malejącą pomimo, że wyniki badań były generowane na dwóch zróżnicowanych typach urządzeń kontrolno-pomiarowych . Powyższe stwierdzenie nie pozostaje w sprzeczności z deklaracja oskarżonego o spożywaniu napojów alkoholowych w czasie poprzedzającym zdarzenia drogowe”. Nadto biegły tłumacząc anomalię w wynikach badań wskazał, iż „ Jedynym zasadnym wytłumaczeniem istniejącego zakłócenia profilu wyników badań podczas ostatniego pomiaru może być niekontrolowany sposób częstotliwości oddechowej, bezpośrednio przed pomiarem. Powszechnie bowiem wiadomo, że nieliczną niedoskonałością badań pośrednich alkoholu we krwi poprzez jego analizę w wydychanym powietrzu jest nieznaczna możliwość modyfikacji generowanego wyniku podczas niezachowanego obligatoryjnego czasu międzypomiarowego, krótszego aniżeli +- 15 minut. Zbyt krótki przedział czasowy międzypomiarowy (8 minut w przedmiotowej sprawie) był niewystarczający do ustalenia stanu równowagi dyfuzyjnej i sprzyjał zakłóceniu , niekontrolowane wstrzymanie oddechu sprzyja podwyższeniu, przyspieszanie oddychania obniżeniu wyniku i tym tłumaczyć należy ekstremalną wartość czwartego pomiaru”

Sąd w pełni podzielił wnioski opinii biegłego, wskazać przy tym należy, iż czwarty pomiar był tylko nieznacznie wyższy od trzeciego pomiaru o zaledwie 0,02 ‰. Nadto zarówno trzeci, jak i czwarty pomiar były niższe od pierwszego i drugiego pomiaru. Sąd przyjął zatem, iż błąd w czwartym pomiarze był wynikiem zbyt wczesnego jego wykonania, po zaledwie 8 minutach od wykonania 3 pomiaru, w sytuacji, gdy zalecany czas miedzy pomiarami wynosi 15 minut.

Zdaniem Sądu, opinia biegłego R. W. z dziedziny toksykologii okazała się w pełni wartościowa. Nie była ona w istocie kwestionowane przez strony, a Sąd nie znalazł podstaw aby czynić to z urzędu, zwłaszcza, ze nie zawierała błędów rzeczowych czy też logicznych.

W świetle zgromadzonego w sprawie i omówionego wyżej materiału dowodowego nie mogło budzić żadnych wątpliwości, iż oskarżony H. S. w dniu 19 lipca 2015r. około godz. 04.30 w K. przy Alejach (...) prowadził pojazd mechaniczny, kierował samochodem marki A. (...) o nr rej. (...) w ruchu lądowym, będąc w stanie nietrzeźwości, mając nie mniej niż 1,75 ‰ alkoholu w wydychanym powietrzu, będąc uprzednio prawomocnie skazanym za prowadzenie pojazdu mechanicznego w stanie nietrzeźwości wyrokiem Sądu Rejonowego w Koninie z dnia 5 czerwca 2014r. w sprawie sygn. akt II K 509/14.

Takim zachowaniem oskarżony wyczerpał wszystkie ustawowe znamiona występku z art. 178a § 4 kk.

Bez wątpienia oskarżony wypełnił stronę przedmiotową przestępstwa z art. 178a § 4 kk. Bowiem znajdując się w stanie nietrzeźwości, kierował samochodem po drodze publicznej przebiegającą przez K..

Nadto oskarżony jeszcze przed popełnieniem przestępstwa był karany wyrokiem Sądu Rejonowego w Koninie z dnia 5 czerwca 2014r. w sprawie II K 509/14 za przestępstwo z art. 178a § 1 kk na karę 100 stawek dziennych grzywny po 10 zł stawka, 1 rok zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych i 100 zł świadczenia pieniężnego na cel społeczny. Wyrok uprawomocnił się 13 czerwca 2014r. Wskazać przy tym należy, iż mimo orzeczenia kary grzywny, którą skazany wykonał 31 października 2014r., a także mimo wykonania środka karnego w dniu 29 marca 2015r. nie doszło do zatarcia skazania, bowiem oskarżony był dodatkowo karany wyrokiem Sądu Rejonowego Poznań Nowe Miasto i W. w P. w sprawie VI K 905/13 na karę ograniczenia wolności, która to kara nie uległa jeszcze zatarciu. W tej sytuacji zatarciu mogły ulec tylko jednocześnie wszystkie skazania.

Dlatego też, Sąd zmodyfikował opis przypisanego oskarżonemu czynu, w ten sposób, że dodał do opisu czynu fakt uprzedniej karalności oskarżonego za przestępstwo z art. 178a § 1 kk. Nadto Sąd uwzględnił wyniki opinii biegłego z dziedziny toksykologii i przyjął, iż ustalona skorygowana wartość stężenia alkoholu we krwi oskarżonego z wykorzystaniem dwóch niezależnych systemów generacji wyników badań wskazuje zakres 1,75 ‰ – 2,01 ‰.

Oskarżony wypełnił również stronę podmiotową przestępstwa działając z zamiarem bezpośrednim. Oskarżony bowiem w pełni zdawał sobie sprawę z faktu, iż w chwili zdarzenia znajduję się w stanie nietrzeźwości, skoro uprzednio spożywał alkohol w takiej ilości, że miał on w organizmie około 1,7 ‰ alkoholu. Oskarżony mając takie stężenie alkoholu w organizmie bez wątpienia odczuwał tego skutki.

Zważywszy na znaczny stopień stężenia alkoholu w organizmie oskarżonego, a także fakt, iż jechał on samochodem bezpośrednio po spożyciu alkoholu, o czym świadczy jego zwartość w organizmie oskarżonego, Sąd uznał, że stopień winy oskarżonego i stopień społecznej szkodliwości przypisanego mu czynu były wyższe niż znikome.

Rozważając przez pryzmat dyrektyw z art. 53 kk kwestię wymiaru kary wobec oskarżonego, Sąd jako okoliczności obciążające uwzględnił:

- w/w wysoki stopień winy i społecznej szkodliwości czynu oskarżonego, a w szczególności znaczy stopień jego nietrzeźwości sięgający powyżej 1,7 ‰,

- fakt, iż oskarżony był już w przeszłości karany za podobne przestępstwo umyślne

- fakt, iż oskarżony wiózł pasażera, w związku z czym narażał nie tylko siebie ale również osobę która przewoził na niebezpieczeństwo zdarzenia drogowego.

-fakt, że oskarżony miał do przebycia znaczny odcinek drogi około 20 km.

Natomiast jako okoliczności łagodzące Sąd uwzględnił fakt, iż

- oskarżony przyznał się do zarzucanego mu czynu.

– fakt, iż poruszał się on przy nikłym natężeniu ruchu zważywszy na późną porę.

Na podstawie powyższego Sąd za popełnione przestępstwo z art. 178a § 4 kk w wymierzył oskarżonemu karę 6 miesięcy pozbawienia wolności.

W punkcie II wyroku Sąd na podstawie art. 69 § 1 i 2 kk w zw. z art. 70 § 1 kk warunkowo zawiesił wykonanie orzeczonej wobec oskarżonego kary pozbawienia wolności na okres 2 lat tytułem próby.

W ocenie Sądu dobrodziejstwo kary wolnościowej stanowić będzie środek dopingujący i dyscyplinujący oskarżonego do przestrzegania porządku prawnego, a zdaniem Sądu orzeczona kara z warunkowym zawieszaniem jej wykonania jest adekwatna do stopnia winy i społecznej szkodliwości przypisanego oskarżonemu czynu oraz spełnia swoje cele w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa.

Zdaniem Sądu, ani okoliczności popełnienia czynu, ani sylwetka sprawcy nie nakazują orzeczenia bezwzględnej kary pozbawienia wolności. Należy mieć bowiem na uwadze, że kara nie może przekroczyć stopnia winy, a także, iż kara pozbawienia wolności bez warunkowego zawieszenia jest ostatecznością wśród stosowanych kar, której należy unikać, a nie nadużywać i wymierzać jedynie wtedy, gdy inne środki nie spełnią celów postępowania.

Zważywszy na zaistniałe w sprawie okoliczności oraz charakter czynu popełnionego przez oskarżonego, Sąd uznał, iż nie ma potrzeby wymierzania oskarżonemu bezwzględnej kary pozbawienia wolności.

Oczywiste jest, że o ile wzgląd na społeczne oddziaływanie kary prowadzić musi do jej zaostrzenia w sprawach o najgroźniejsze przestępstwa, to ten sam wzgląd może przemawiać za wymierzeniem kary o charakterze wychowawczym w sprawach o przestępstwa drobniejsze, zwłaszcza gdy sprawca jest przestępcą przypadkowym (tak Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 20.03.1973r. V KRN 40/73, OSNPG 1973/10/139).

Podkreślenia wymaga, że również Sąd Najwyższy nie wykluczył możliwości warunkowego zawieszenia wykonania kary pozbawienia wolności wobec sprawcy wcześniej karanego za takie same przestępstwa (tak SN w wyroku z dnia 01.09.1994r., II KRN 149/94, Prok.i Pr. 1995/2/6). Ponadto Sąd Najwyższy stwierdził również, iż dodatnia prognoza co do postępowania oskarżonego w przyszłości, tj. że będzie on przestrzegał porządku prawnego, a zwłaszcza nie popełni ponownie przestępstwa, nie musi zdarzyć się wyłącznie wtedy, kiedy legitymuje się on „nienagannym" dotychczasowym trybem życia (wyrok z dnia 28.07.1980r., Rw 258/80, OSNKW 1980/12/91).

Należy też wyraźnie podkreślić, iż jeżeli warunkowe zawieszenie wykonania kary pozbawienia wolności dopuszczalne byłoby tylko i wyłącznie w stosunku do sprawców o „nienagannym" dotychczasowym trybie życia, to nie istniałaby potrzeba uzależniania tego zawieszenia np. od ustanowienia dozoru (art. 73 kk.), czy nałożenia obowiązków, których spełnienie może usunąć przyczyny wkroczenia w kolizję z prawem (art. 72 kk), itp.

Wskazać przy tym należy, iż Sąd zgodnie z nowym brzmieniem art. 69 § 1 kk nie może warunkowo zawiesić wykonanie kary pozbawienia wolności tylko wtedy, gdy, jeżeli sprawca w czasie popełnienia przestępstwa był skazany na karę pozbawienia wolności. W niniejszej sprawie oskarżony był karany dotychczas tylko na kary ograniczenia wolności i grzywnę.

Zdaniem Sądu, mimo nie orzeczenia w niniejszej sprawie kary bez warunkowego jej zawieszenia, spełnione zostaną wszystkie cele kary, a w szczególności, iż oskarżony nie powróci na drogę przestępstwa.

Dlatego też, uwzględniając wyżej czynione rozważania, Sąd wykonanie orzeczonej wobec oskarżonego kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesił na okres próby 2 lat.

W ocenie Sądu określenie w stosunku do oskarżonego 2 – letniego okresu próby będzie wpływać na oskarżonego wychowawczo, a ponadto mobilizować go do postępowania w sposób zgodny z zasadami porządku prawnego.

Dla wzmocnienia celów wychowawczych, a także w zakresie społecznego oddziaływania kary sąd orzekł na podstawie art. 71 § 1 kk w zw. z art. 33 § 3 kk karę 100 stawek dziennych grzywny określając wysokość jednaj stawki dziennej na kwotę 10 zł. Określając wymiar kary grzywny Sąd kierował się wyżej wskazanymi okolicznościami obciążającymi i łagodzącymi w stosunku do oskarżonego. Natomiast ustalając wysokość jednej stawki dziennej na najniższym poziomie, Sąd miał na uwadze trudną sytuację majątkową oskarżonego, a w szczególności fakt, iż aktualnie nigdzie nie pracuje utrzymując się z prac dorywczych.

W punkcie IV wyroku Sąd orzekł wobec oskarżonego środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych dożywotnio zgodnie treścią art. 42 § 3 kk.

Orzekając środek karny zgodnie z art. 42 § 3 kk Sąd miał w szczególności na uwadze duże stężenie alkoholu we krwi oskarżonego, co wskazuje, iż stanowi on potencjalne niebezpieczeństwo dla pozostałych uczestników ruchu drogowego, jak również dla siebie samego, a orzeczone środki karne spełnić mają również cele kary w zakresie prewencji ogólnej, mając zabezpieczyć pozostałych uczestników dróg przed zagrożeniem jakie stwarzają nietrzeźwi kierowcy na drodze, jak i również cele prewencji szczególnej zabezpieczając tym samym przed skutkami powyższego przestępstwa nietrzeźwych kierowców, którzy je popełniają. Nie ma bowiem najmniejszych wątpliwości, iż duże stężenie alkoholu w organizmie oskarżonego upośledzało znacząco jego zdolności psychomotoryczne. Zdaniem Sądu nie zaistniały przy tym, żadne szczególne okoliczności, o których mowa w art. 42 § 3 kk, które uzasadniałyby nie orzekanie dożywotniego środka karego zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych . Zdaniem Sądu, za takie nadzwyczajne okoliczności w żaden sposób nie można uznać choroby ojca oskarżonego.

Natomiast na podstawie art. 63 § 4 kk Sąd zaliczył oskarżonemu na poczet orzeczonego środka karnego zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych okres zatrzymania prawa jazdy od dnia 15 lutego 2014 r.

Sąd w pkt VI wyroku na podstawie art. 43a § 2 kk orzekł obligatoryjne świadczenie pieniężne w wysokości 10.000 zł na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej.

O kosztach Sąd orzekł na podstawie przepisów wskazanych w pkt VII wyroku.

SSR Andrzej Borkowski