Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 30 marca 2016 r.

Sąd Apelacyjny - III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w G.

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 30 marca 2016 r. w Gdańsku

sprawy M. K.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w G.

o prawo do emerytury

na skutek apelacji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w G.

od wyroku Sądu Okręgowego w Gdańsku VII Wydziału Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

z dnia 29 września 2015 r., sygn. akt VII U 328/15

oddala apelację.

SSA Maria Sałańska – Szumakowicz SSA Daria Stanek SSA Jerzy Andrzejewski

Sygn. akt III AUa 1952/15

UZASADNIENIE

M. K. wniósł odwołanie od decyzji Zakład Ubezpieczeń Społecznych z dnia 19 grudnia 2014 roku odmawiającej mu prawa do emerytury, podnosząc iż w okresie od 11 maja 1977 roku do 31 sierpnia 2001 roku wykonywał pracę w warunkach szczególnych.

Pozwany organ rentowy w odpowiedzi na odwołanie wniósł o jego oddalenie podtrzymując argumentację zaprezentowaną w treści zaskarżonej decyzji.

Kolejną decyzją z dnia 10 lutego 2015 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych odmówił skarżącemu prawa do emerytury z uwagi na nieudowodnienie wykonywania przez 15 lat pracy
w szczególnych warunkach. W odwołaniu od powyższej decyzji wnioskodawca podniósł twierdzenia i wnioski zawarte w odwołaniu od decyzji z dnia 19 grudnia 2014 roku.

W odpowiedzi na odwołanie pozwany wniósł o jego oddalenie podtrzymując argumentację zaprezentowaną w treści zaskarżonej decyzji.

Sprawy z powyższych odwołań zostały połączone do wspólnego rozpoznania.

Sąd Okręgowy Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Gdańsku wyrokiem z dnia 29 września 2015 roku zmienił decyzję z dnia 10 lutego 2015 roku i przyznał wnioskodawcy prawo do emerytury od dnia 1 grudnia 2014 roku (pkt I) oraz umorzył postępowanie w sprawie
z odwołania od decyzji z dnia 19 grudnia 2014 roku (pkt II). Swoje rozstrzygnięcie Sąd ten oparł na następujących ustaleniach faktycznych i prawnych.

M. K. (ur. (...), nie jest członkiem OFE) w dniu 15 grudnia 2014 roku złożył w organie rentowym wniosek o emeryturę. W toku postępowania przed organem rentowym na dzień 1 stycznia 1999 roku udowodnił 32 lata, 5 miesięcy i 24 dni ogólnego stażu ubezpieczeniowego. Decyzją z dnia 19 grudnia 2014 roku pozwany odmówił skarżącemu prawa do emerytury z uwagi na nieosiągnięcie przez skarżącego wymaganego prawem weku 66 lat
i 5 miesięcy. Kolejną decyzją z dnia 10 lutego 2015 roku pozwany odmówił skarżącemu prawa do emerytury z uwagi na nielegitymowanie się 15- letnim stażem pracy w szczególnych warunkach.

Wnioskodawca w okresie od 11 maja 1966 roku do chwili obecnej był zatrudniony
w pełnym wymiarze czasu pracy w przedsiębiorstwie (...) Sp. z o.o.
w G. zajmując kolejno następujące stanowiska: pracownik młodociany – uczeń szkoły przyzakładowej, monter maszyn, monter urządzeń i układów hydrauliczno–pneumatycznych, monter maszyn i układów hydrauliczno–pneumatycznych, monter maszyn, urządzeń i układów. W/w zakład pracy w zakresie swojej działalności zajmował się świadczeniem usług dla przemysłu sterowego dla S. oraz kontrahentów zagranicznych, wykonując m.in. maszyny sterowe, drzwi wodoszczelne, pompy śrubowe. Przedsiębiorstwo to na przestrzeni lat przekształcało się
i zmianie ulegała jego nazwa. W dniu 1 września 1966 roku wnioskodawca zwarł ze w/w przedsiębiorstwem umowę o na naukę zawodu ślusarza, którą zakończył w dniu 30 czerwca 1969 roku. W tym czasie wnioskodawca świadczył pracę przez 3 dni, w pozostałe dni uczestniczył
w zajęciach lekcyjnych. W okresie od 1 sierpnia 1969 roku do 31 stycznia 1970 roku wnioskodawca odbywał wstępny staż pracy w zawodzie montera maszyn. Po jego ukończeniu został zaszeregowany do wyższej grupy wynagrodzenia. W dniu 1 lipca 1984 roku ubezpieczony zajmował stanowisko montera urządzeń i układów hydrauliczno–pneumatycznych. Począwszy od dnia 1 sierpnia 1969 do obowiązków skarżącego należało wykonywanie montażu maszyn sterowych, które następnie były montowane na statkach. Montaż maszyn wymagał od ubezpieczonego wielozadaniowości. Podczas wykonywania przepisanych mu czynności wykonywał prace spawalnicze. Wnioskodawca świadczył prace w grupie 2-osobowej wspólnie
z innym pracownikiem, z którym na przemian spawał lub przytrzymywał określony element na maszynie. Po zespawaniu, element zdejmowano z maszyny, oraz dokładnie ospawywano.
W dalszej kolejności element czyszczono, malowano farbą oraz montowano w określonym miejscu. Do obowiązków wnioskodawcy należało także spawanie wsporników do których przykręcano elementy tzw. bloki czyli oprzyrządowanie niezbędne do zamontowania maszyny sterowej. Po spawaniu i uzbrojeniu maszyny – tj. przykręceniu do elementów wszystkich bloczków skarżący przystępował do gięcia rur w palenisku kowalskim znajdującym się przed halą. Wnioskodawca rozgrzewał wówczas rury oraz giął je odpowiednio do szablonu. Po gięciu rur ubezpieczony zajmował się ich dopasowywaniem do elementów przykręconych na maszynie. Ubezpieczony spawał rury stalowe palnikiem tlenowo-acetylenowym, które służyły do połączenia pompy oleju z blokiem odcinającym od siebie dwie rury. Następnie rury szlifowano pod kątem 45 stopni oraz spawano elektrycznie. Po spawaniu rury były ponownie szlifowane, myte pod ciśnieniem w ługu w soli kaustycznej podgrzewanej do 100 stopniu. Z kolei mniejsze rury myto
w nafcie oraz czyszczono sprężonym powietrzem. W dalszej kolejności skarżący wykonywał próby szczelnościowe (sprawdzał czy z rur nic nie cieknie). Zajmował się także myciem wykonanych maszyn oraz przeprowadzaniem prób wysokościowych. Do jego obowiązków należało także malowanie wykonanych maszyn farbą antykorozyjną. Na terenie hali wykonywał próby zamontowanych maszyn, co wiązało się z koniecznością ustawienia wszystkich zaworów bezpieczeństwa, zaworów sterownia, ustawień burty. Wnioskodawca trudnił się również montażem drzwi wodoszczelnych (spawał kliny, wykonywał obróbkę monterską – skrawał oraz ręcznie szlifował montowany element). Ponadto ubezpieczony wykonywał pracy hydrauliczne oraz lutował. Lutowanie wykonywano także ręcznie za pomocą kolby oraz cyny. W trakcie wykonywania w/w obowiązków był narażony na takie czynniki jak hałas oraz zimno. Hala,
w której świadczył pracę była niska i panowało w niej duże zapylenie. Ubezpieczony otrzymywał dodatek do wynagrodzenia za prace w warunkach szkodliwych oraz również posiłki regeneracyjne (zupę oraz mleko). Na hali produkcyjnej pracowało jednocześnie około 50 osób. Wnioskodawca pracował od godziny 6.00 do godz. 14.00. Wnioskodawca posiada uprawnianie do obsługi palnika acetylo–tlenowego oraz spawarki elektrycznej.

Współpracownikiem wnioskodawcy ze spornego okresu zatrudnienia był J. B., który uczęszczał wspólnie z nim do jednej szkoły, a następnie świadczył wspólnie z nim prace
w Zakładach (...). Świadek ten świadczył pracę w charakterze montera maszyn i urządzeń okrętowych. Aktualnie J. B. otrzymuje świadczenie przedemerytalne.

Wspólnie z ubezpieczonym pracę świadczył także H. S., który zajmował kolejno następujące stanowiska: zalewacza form, formierza, ślusarza, montera maszyn, montera maszyn i urządzeń sterowych. W 1994 roku został przeniesiony do placówki przedsiębiorstwa, które znajdowało się na terenie S. G., do 2001 pracował w serwisie. Następnie przeszedł na wcześniejszą emeryturę z tytułu wykonywania pracy w szczególnych warunkach. Zakład Ubezpieczeń Społecznych uwzględnił mu do pracy w warunkach szczególnych okres zatrudnienia w przedsiębiorstwie (...) Sp. z o.o. Do obowiązków w/w świadka należało uruchamianie urządzeń przygotowywanych uprzednio przez innych pracowników, m.in. przez ubezpieczonego.

Współpracownikiem wnioskodawcy ze spornego okresu zatrudnienia był również B. S., który świadczył, pracę w charakterze montera urządzeń hydrauliczno-pneumatycznych. W trakcie zatrudnienia skarżący wykonywał analogiczne prace jak skarżący.

K. S., która zajmowała stanowisko samodzielnego planisty, pracowała bezpośrednio na hali, w pomieszczeniu w niej wydzielonym, w którym pracę wykonywał także kierownik, dwóch mistrzów oraz planista i rozdzielca.

W biurze znajdowały się karty płac. W początkowym okresie czasu skarżący świadczył pracę na akord. Następnie pracownicy otrzymywali dniówki, których wysokość uzależniona była od ilości oraz rodzaju wykonanych prac. W trakcie zatrudnienia K. S. zapisywała przez jaki czas pracy pracownicy wykonywali czynności spawalnicze, a ile przy wykonywaniu innych rodzajowo czynności.

Stan faktyczny Sąd Okręgowy ustalił na podstawie dokumentacji znajdującej się w aktach sprawy, aktach rentowych oraz zeznaniach wnioskodawcy i w/w świadków.

W ocenie tego Sądu wynik przeprowadzonego w sprawie postępowania dowodowego daje jednak podstawę do stwierdzenia, iż ubezpieczony legitymuje się wymaganym przez art. 184 ustawy o emeryturach i rentach z FUS 15- letnim okresem pracy w warunkach szczególnych, albowiem w czasie zatrudnienia w przedsiębiorstwie (...) Sp. z o.o.
w G. od 1 sierpnia 1969 roku do 31 grudnia 1999 roku wykonywał prace określone pod poz. 12 działu XIV, pod poz. 78 działu III oraz pod poz. 83 działu III wykazu A stanowiącego załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego dla pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze. W tym okresie ubezpieczony zajmował się montażem maszyn sterowych, które były używane na statkach. Wykonywanie powyższej pracy wymagało od skarżącego wielozadaniowości, tj. wykonywania szeregu różnych rodzajowo czynności, z których każda
z osobna kwalifikowana jest jako praca świadczona w szczególnych warunkach. Szereg prac wykonywanych przez ubezpieczonego było pracami spawalniczymi (spawanie maszyn, wsporników, rur służących do połączenia maszyny sterowej). Ubezpieczony posiadał kwalifikacje uprawniające go do wykonywania w/w pracy. W trakcie wykonywania przypisanych mu obowiązków skarżący wykonywał także prace polegające na szlifowaniu określonych elementów wykonywanych maszyn. Powyższe było niezbędnym etapem produkcji w/w urządzeń. W trakcie pracy wnioskodawca niejednokrotnie lutował również poszczególne elementy maszyn. Wykonując w/w czynności był narażony na hałas, zimno oraz zapylenie oraz otrzymywał z tego tytułu dodatek do wynagrodzenia za pracę wykonywaną w warunkach szkodliwych jak również posiłki regeneracyjne. W ocenie Sądu Okręgowego mimo, że w ciągu jednego dnia roboczego wnioskodawca w istocie wykonywał różne rodzajowo czynności, to uwzględniwszy fakt, że przeważająca część z nich kwalifikowana jest jako praca świadczona w szczególnych warunkach, zsumowanie czasu w trakcie którego ubezpieczony wykonywał każdą z nich prowadzi do uznania, że świadczył on pracę w szczególnych warunkach stale oraz w pełnym wymiarze czasu pracy. Sąd Okręgowy podkreślił, że w trakcie zatrudnienia skarżący co prawda wykonywał także inne rodzajowo czynności, jednakże zasadnicza praca skarżącego polegała właśnie na spawaniu, szlifowaniu elementów montowanych maszyn oraz lutowaniu płyt czy blach. Zaliczenie w/w okresu sprawia, że ubezpieczony spełnił ostatnią przesłankę niezbędna do nabycia prawa do dochodzonego świadczenia.

W związku z powyższym Sąd Okręgowy w pkt I, na podstawie art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c., zmienił zaskarżoną decyzję i przyznał wnioskodawcy prawo do emerytury z tytułu pracy w szczególnych warunkach od pierwszego dnia miesiąca w którym ubezpieczony złożył wniosek o świadczenie. -

W pkt II, Sąd ten, na mocy art. 355 § 1 k.p.c. umorzył odwołanie od decyzji z dnia 19 grudnia 2014 roku mając na uwadze fakt, że wobec przyznania skarżącemu w toku niniejszego postępowania prawa do emerytury w obniżonym wieku przyznanie prawa do emerytury
w związku z ukończeniem przez niego powszechnego wieku emerytalnego stało się zbędne.

Apelację od powyższego wyroku wywiódł pozwany organ rentowy zaskarżając go w pkt. l
i domagając się jego zmiany w tym zakresie i oddalenia odwołania, ewentualnie uchyleni wyroku w pkt I i przekazania sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania, jak też zasądzenia kosztów procesu według norm przepisanych. Pozwany zarzucił naruszenie art. 184 w zw. z art. 32 ustawy o emeryturach i rentach z FUS w związku z § 2 i § 4 rozporządzenia Rady Ministrów
z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych
w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, poprzez błędne przyjęcie, iż ubezpieczony spełnia wszystkie warunki do nabycia prawa do emerytury.

W uzasadnieniu apelacji organ rentowy wskazał, iż ubezpieczony w spornym okresie wykonywał szereg prac, których nie można zakwalifikować do żadnej z wymienionej przez Sąd
I instancji pozycji działu XIV oraz III. Organ rentowy nie zgadza się też ze stanowiskiem Sądu
I instancji, iż każda z prac wykonywana przez ubezpieczonego była pracą w szczególnych warunkach, jak np. mycie rur pod ciśnieniem lub w nafcie, wykonywanie prób szczelnościowych, przeprowadzanie prób wysokościowych, malowanie maszyn farbą antykorozyjną, czy ustawianie zaworów bezpieczeństwa, zaworów sterowania i ustawień burty, a także prac hydraulicznych. Otrzymywanie dodatku do wynagrodzenia za prace wykonywane w warunkach szkodliwych, nie jest jednoznaczne z wykonywaniem pracy w szczególnych warunkach. Nie jest dopuszczalne uwzględnianie przy ustaleniu okresów pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wykonywanej stale i w pełnym wymiarze czasu pracy, wymaganych do nabycia prawa do emerytury w niższym wieku emerytalnym, innych równocześnie wykonywanych prac
w ramach dobowej miary czasu pracy, których nie można zaliczyć do prac wykonywanych
w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze.

Zakład pracy nie wystawił ubezpieczonemu świadectwa pracy w szczególnych warunkach. Ponadto Sąd I instancji nie wykazał aby wnioskodawca pracował na stanowiskach zaliczanych do prac w szczególnych warunkach. Nie zakwalifikował bowiem wskazanych przez siebie stanowisk do żadnego zarządzenia resortowego. Fakt umieszczenia danego stanowiska pracy
w odpowiednim miejscu zarządzenia resortowego ma znaczenie do uznania pracy jako wykonywane w szczególnych warunkach.

Zdaniem organu rentowego, postępowanie przeprowadzone w sprawie nie potwierdza, że w spornym okresie ubezpieczony wykonywał prace zaliczane do prac w szczególnych warunkach stale i w pełnym wymiarze czasu pracy. Brak jest przy tym podstaw do zaliczenia okresu zasadniczej służby wojskowej od 16 października 1971 roku do 16 października 1973 roku do okresu pracy w szczególnych warunkach albowiem ubezpieczony powrócił do zakładu pracy po odbyciu zasadniczej służby wojskowej w dniu 26 listopada 1973 roku, a zatem po upływie 30 dni od przeniesienia do rezerwy.

Sąd Apelacyjny zważył co następuje:

Apelacja organu rentowego jest nieuzasadniona.

Istota sporu na obecnym etapie w dalszym ciągu sprowadza się do oceny, czy ubezpieczony legitymuje się 15 letnim stażem pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze.

Sąd I instancji przeprowadził postępowanie dowodowe w zakresie zaoferowanym przez strony i zasadniczo dokonał właściwych ustaleń stanu faktycznego w zakresie elementów istotnych dla rozstrzygnięcia oraz prawidłowo ocenił zebrany w sprawie materiał dowodowy. Sąd ten prawidłowo zakreślił przedmiot sporu i rozpoznał istotę sprawy. Sąd Apelacyjny w całości podziela trafne i rzeczowe rozważania Sądu I instancji przyjmując je za punkt wyjścia oceny własnej i nie widząc potrzeby ich ponownego powielania.

Przypomnieć należy, iż dla oceny, czy pracownik pracował w szczególnych warunkach, nie ma istotnego znaczenia nazwa zajmowanego przez niego stanowiska, tylko rodzaj powierzonej mu pracy. Decydującą rolę w analizie charakteru pracy ubezpieczonego z punktu widzenia uprawnień emerytalnych ma możliwość jej zakwalifikowania pod którąś z pozycji załącznika do rozporządzenia Rady Ministrów w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych
w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz.U. Nr 8, poz. 43 ze zm.). Pomocniczo zaś można korzystać z zarządzeń resortowych i zakładowych, które co prawda nie stanowią samodzielnej podstawy zaliczenia danego rodzaju zatrudnienia do prac w szczególnych warunkach, ale są pomocne przy wykładni przepisów rozporządzenia Rady Ministrów. Warunkiem ich zastosowania jest dostosowanie do treści załącznika do w/w rozporządzenia,
w którym zawarty jest kompletny wykaz stanowisk pracy wykonywanej w szczególnych warunkach.

W świetle art. 32 ust. 4 ustawy o emeryturach i rentach z FUS pracami w szczególnych warunkach nie są wszelkie prace wykonywane w narażeniu na kontakt z niekorzystnymi dla zdrowia pracownika czynnikami, lecz jedynie takie, które zostały rodzajowo wymienione w tymże rozporządzeniu. Cechą niezbędną zaliczenia danego zatrudnienia do stażu pracy w warunkach jest wykonywanie pracy stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku. Nie dotyczy to sytuacji, kiedy inne równocześnie wykonywane prace stanowią integralną część (immanentną cechę) większej całości dającej się zakwalifikować pod określoną pozycję załącznika do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia z dnia 7 lutego 1983 roku oraz sytuacji kiedy czynności wykonywane w warunkach nienarażających na działanie czynników szkodliwych dla zdrowia mają charakter incydentalny, krótkotrwały, uboczny.

Kwestia dopuszczalności zaliczania różnych prac w ramach dobowego wymiaru czasu pracy do uprawnień emerytalnych w wieku obniżonym była przedmiotem rozważań Sądu Najwyższego w wyroku z dnia 27 stycznia 2012 roku, II UK 103/11. Sąd Najwyższy przyjął tamże, że "pracownik, który u jednego pracodawcy w tym samym czasie (okresie) wykonywał różne rodzaje pracy w szczególnych warunkach (wymienione w załączniku do rozporządzenia
z 8 lutego 1983 roku - wykaz A), stale i w pełnym wymiarze czasu pracy, nie powinien być pozbawiony uprawnienia do zaliczenia tego okresu do zatrudnienia w szczególnych warunkach.

Mając powyższe na uwadze należy wskazać, iż z zebranego w sprawie materiału dowodowego - który na etapie postępowania apelacyjnego pozostawał między stronami bezsporny - wynika, iż wnioskodawca wykonywał szereg prac, które jako podstawowe kwalifikowane były jako prace w warunkach szczególnych. Podkreślić przy tym należy, że wnioskodawca nie pracował przy nabrzeżu, w dokach i bezpośrednio na statkach, zatem w jego przypadku nie może znaleźć zastosowania poz. 90, dział III, wykazu A załącznika do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze. Nie zmienia to jednak faktu, że wnioskodawca jako podstawowe wykonywał prace polegające na heftowaniu (punktowym spawaniu) i spawaniu (urządzeń do statków, rur, wsporników do tych urządzeń, klinów do drzwi wodoszczelnych), a więc prace ujęte pod poz. 12, działu XIV, wykazu A załącznika do w/w rozporządzenia. Oprócz tego zajmował się pracami hydraulicznymi podczas, których lutował, tego rodzaju prace zostały ujęte pod poz. 83, działu III, wykazu A załącznika do w/w rozporządzenia. Wykonywane przez niego prace malarskie farbą antykorozyjną to nic innego jak malowanie minią (poz. 72, dział III, wykaz A załącznika). Praca polegająca na gięciu rur także jest pracą w warunkach szczególnych gdyż została ujęta pod poz. 45 pkt 3, dział III, wykazu A załącznika do zarządzenia nr 7 Ministra Hutnictwa i Przemysłu Maszynowego z dnia 16 maja 1983 roku w sprawie stanowisk pracy, na których wykonywane są prace w szczególnych warunkach w zakładach pracy resortu hutnictwa i przemysłu maszynowego, które to zarządzenie współgra z rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku i w związku z tym może być pomocniczo stosowane przy wykładni przepisów w/w rozporządzenia Rady Ministrów. Wnioskodawca zajmował się także szlifowaniem rur i elementów drzwi wodoszczelnych, a prace polegające na szlifowaniu zostały ujęte pod poz. 78, dział III, wykaz A załącznika do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku.

Wnioskodawca co prawda wykonywał też prace polegające na wykonywaniu prób szczelnościowych, wysokościowych oraz próbnych rozruchów montowanych maszyn czy też czyszczeniu rur naftą. Logicznym i zgodnym z zasadami doświadczenia życiowego jest jednak że, tego rodzaju czynności wykonywane były rzadziej i w mniejszym wymiarze niż prace polegające na samym montowaniu maszyn okrętowych, które stanowiły podstawowe
i dominujące czynności w procesie produkcyjnym. Istotnym jest również, że tego rodzaju czynności były ściśle związane z ciągiem technologicznym i stanowiły jedynie weryfikację poprawności wykonania prac giętarskich, spawalniczych, lutowniczych czy szlifierskich. Były to zatem prace integralnie związane z pracami, które niewątpliwie zaliczane są do pracy
w warunkach szczególnych, a przez ich następczy charakter nie wpływały na możliwość uznania, że wnioskodawca w spornym okresie wykonywał pracę w warunkach szczególnych stale
i w pełnym wymiarze czasu pracy.

Ponownie należy zaznaczyć, że przy ocenie charakteru pracy nie ma większego znaczenia nazwa zajmowanego stanowiska, lecz rodzaj faktycznie wykonywanych czynności. Pracami
w szczególnych warunkach są takie prace, które zostały rodzajowo wymienione w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku lub pomocniczo wymienione we właściwych zarządzeniach resortowych. Nie ma przy tym znaczenia, że pracownik wykonuje kilka różnych czynności właściwych dla kliku stanowisk pracy. Jeżeli bowiem pracownik wykonuje, nawet
w ciągu dnia, różnego rodzaju prace, które w danej branży zostały zakwalifikowane do pracy
w warunkach szczególnych to przysługuje mu prawo do określonego świadczenia emerytalnego, oczywiście o ile wszystkie te prace wykonuje stale, stanowią one podstawowy zakres jego obowiązków oraz wypełniają one cały dzień pracy.

Mając na uwadze powyższe Sąd Apelacyjny uznał, że sporny okres zatrudnienia wnioskodawcy w w/w zakładzie pracy należy uznać jako okres pracy w warunkach szczególnych. Bez znaczenia jest czy wnioskodawca podjął zatrudnienie w omawianym zakładzie pracy przed upływem 30 dni od zakończenia zasadniczej służby wojskowej, gdyż i tak jego łączny staż pracy w tym przedsiębiorstwie jest o wiele wyższy niż 15 lat. Zatem wnioskodawca udowodnił 15 lat pracy w szczególnych warunkach, a co za tym idzie spełnił wszystkie przesłanki, konieczne do przyznania wcześniejszej emerytury warunki określone w przepisie art. 32 w zw. z art. 184 ustawy o emeryturach i rentach z FUS oraz rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku (Dz.U nr 8, poz.43). W związku z czym zasadnym było przyznanie mu prawa do żądanego świadczenia, począwszy od dnia 1 grudnia 2014 roku, tj. od miesiąca w którym zgłoszono wniosek.

Wyrok Sądu Okręgowego odpowiada prawu, a apelacja organu rentowego nie zawierała zarzutów które mogłyby skutkować jego zmianą lub uchyleniem. Dlatego też Sąd Apelacyjny oddalił apelację ZUS, stosownie do art. 385 k.p.c.

SSA D. Stanek SSA J. Andrzejewski SSA M. Sałańska-Szumakowicz