Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia10 grudnia 2012 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B. ustalił ubezpieczonej D. G. prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy na okres od dnia 1 grudnia 2012 roku do dnia 15 stycznia 2016 roku- do osiągnięcia przez ubezpieczoną 60 roku życia. W uzasadnieniu wydanej decyzji pozwany powołał się na treść orzeczenia Komisji Lekarskiej ZUS, zgodnie, z którym nie stwierdzono u ubezpieczonej występowania całkowitej niezdolności do pracy.

Ubezpieczona od powyższej decyzji złożyła odwołanie, wnosząc o zmianę wydanej decyzji poprzez przyznanie jej prawa do renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy.

W uzasadnieniu odwołania ubezpieczona wskazała, iż stan jej zdrowia nie uległ poprawie i czyni ją niezdolną do wykonywania jakiegokolwiek zatrudnienia.

W odpowiedzi na odwołanie ubezpieczonej organ rentowy wniósł o jego oddalenie, podtrzymując argumentację zawartą w zaskarżonej decyzji.

Sąd Okręgowy ustalił i zważył, co następuje:

Ubezpieczona D. G. do dnia 30 listopada 2012 roku uprawniona była do renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy. W dniu 22 października 2012 roku ubezpieczona złożyła w pozwanym organie rentowym wniosek o ustalenie uprawnienia do renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy, przedkładając zaświadczenie o stanie zdrowia.

Pozwany organ rentowy poddał ją badaniu przez lekarza orzecznika ZUS, i Komisję lekarską ZUS które w wydanych orzeczeniach nie uznały ubezpieczonej za osobę całkowicie niezdolną do pracy.

-okoliczności bezsporne

W celu zweryfikowania powyższych orzeczeń wydanych przez lekarza orzecznika i komisję lekarską ZUS Sąd powołał biegłych lekarzy sądowych z zakresu następujących specjalności: psychiatry, psychologa, internisty.

Biegli lekarze sądowi w wydanym orzeczeniu w dniu 7 maja 2013 roku rozpoznali u badanej następujące schorzenia:

- zaburzenia afektywne dwubiegunowe- stany mieszane.

W ocenie biegłych lekarzy sądowych, po przeprowadzonych badaniach sądowo –lekarskich i zapoznaniu się z dokumentacją medyczną znajdującą się w aktach sprawy, aktualny stan zdrowia ubezpieczonej powoduje okresową całkowitą niezdolność do pracy na okres dalszych trzech lat. Przyczyną jest stan układu psychicznego. Pomimo systematycznego leczenia nie uzyskano istotnej poprawy w stanie zdrowia ubezpieczonej. Nadal ograniczony zakres i czas zajęć. W stanie zdrowia badanej biegli nie stwierdzili żadnej poprawy.

Wobec powyższego biegli nie podzielili orzeczenia wydanego przez komisję lekarską ZUS jak i orzeczeniem wydanym przez lekarza orzecznika ZUS, podstawą stwierdzonej całkowitej niezdolności ubezpieczonej do pracy były te same dowody, którymi dysponował pozwany organ rentowy.

-dowód: opinia biegłych k. 14-15 akt sądowych

Po zapoznaniu się z wydaną przez biegłych opinią, pozwany organ rentowy wniósł do niej zastrzeżenia, wskazując, iż dokumentacja ubezpieczonej z leczenia w PZP oraz opis badania potwierdzają poprawę- brak objawów psychotycznych, istotnego nasilenia lęku lub depresji, co skutkuje jedynie częściową niezdolnością do pracy. Wobec powyższego pozwany wniósł o przekazanie zastrzeżeń biegłym lub oddalenie odwołania.

W opinii uzupełniającej wydanej w związku z zastrzeżeniami pozwanego organu rentowego, biegli w całości podtrzymali wydane orzeczenie, nadto wskazali, iż w opinii lekarza leczącego z dnia 24 listopada 2012 roku stwierdzono „ objawy chorobowe poważnie utrudniające funkcjonowanie i wręcz uniemożliwiają podjęcie pracy zawodowej. W ocenie Komisji Lekarskiej ZUS z dnia 6 grudnia 2012 rok: „wielomówna, napęd wygórowany, nastrój obniżony” W obrazie klinicznym dominują objawy stanu mieszanego depresyjnego ( depresja z agitacją), brak stabilnej poprawy. Ubezpieczona niezdolna do regularnego zatrudnienia na otwartym rynku pracy.

-dowód: opinia uzupełniająca k. 30 akt sądowych

Po zapoznaniu się z opinią uzupełniającą biegłych, pozwany organ rentowy wskazał, iż nie podziela stanowiska wyrażonego w opinii uzupełniającej, która nie zawiera odpowiedzi na poprzednie zarzuty. Wobec powyższego, pozwany wniósł o przeprowadzenie dowodu z opinii drugiego zespołu biegłych, bądź oddalenie odwołania.

Sąd uwzględnił wydaną przez biegłych opinię w całości i uznał ją za wyczerpującą poddającą wszechstronnej analizie stan zdrowia ubezpieczonej w odniesieniu do jej możliwości zawodowych.

Opinia biegłych została szczegółowo uzasadniona, wnioski w niej zawarte nie nasuwały wątpliwości, co do ich trafności. Biegli są, bowiem doświadczonymi specjalistami z tych dziedzin medycyny, które odpowiadały schorzeniom ubezpieczonej. Opinię wydali po zapoznaniu się z wszystkimi dokumentami leczenia przedłożonymi przez ubezpieczoną. Stanowisko swoje fachowo, logicznie i wyczerpująco uzasadnili, zatem brak było podstaw do prowadzenia dalszego postępowania dowodowego.

W ocenie Sądu Okręgowego zarzuty sformułowane przez pozwany organ rentowy są niezrozumiałe i nie podważają w sposób skuteczny wniosków płynących z opinii wydanej przez biegłych, pozwany nie wykazał na czym miałaby polegać ewentualna poprawa stanu zdrowia ubezpieczonej, a z opinii wydanej przez biegłych wynika, iż w stanie zdrowia ubezpieczonej brak stabilnej poprawy, co potwierdza również dokumentacja leczenia odwołującej.

Sąd uznał zatem opinię wydaną przez biegłych za miarodajną do oceny stopnia niezdolności ubezpieczonej do pracy.

Zgodnie z art. 57 ust. 1 i 2 ustawy przytoczonej na wstępie – renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który spełnia łącznie następujące warunki :

1)  jest niezdolny do pracy,

2)  ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy,

3)  niezdolność do pracy powstała w okresach wskazanych w ustawie, albo nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów.

Przepisu ust. 1 pkt 3 nie stosuje się do ubezpieczonego, który udowodnił okres składkowy i nieskładkowy wynoszący, co najmniej 20 lat dla kobiety lub 25 lat dla mężczyzny oraz jest całkowicie niezdolny do pracy. Przy czym w myśl art. 12 wspomnianej wyżej ustawy – niezdolną do pracy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu.

Całkowicie niezdolną do pracy jest osoba, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy, a częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji.

Przy ocenie stopnia i przewidywanego okresu niezdolności do pracy oraz rokowania co do odzyskania zdolności do pracy uwzględnia się:

1)stopień naruszenia sprawności organizmu oraz możliwości przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia i rehabilitacji;

2) możliwość wykonywania dotychczasowej pracy lub podjęcia innej pracy oraz celowość przekwalifikowania zawodowego, biorąc pod uwagę rodzaj i charakter dotychczas wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek i predyspozycje psychofizyczne. ( art. 13 ust. 1 w/w ustawy)

Na podstawie przepisu art. 107 ustawy FUS prawo do świadczeń uzależnionych od niezdolności do pracy oraz wysokość tych świadczeń ulega zmianie, jeżeli w wyniku badania lekarskiego, przeprowadzonego na wniosek lub z urzędu, ustalono zmianę stopnia niezdolności lub jej ponowne powstanie.

W tej sytuacji Sąd, w oparciu o zgromadzony w sprawie materiał dowodowy, w tym zwłaszcza opinię biegłych sądowych uznał, że odwołanie powódki odnośnie stwierdzenia całkowitej, okresowej niezdolności do pracy zasługuje na uwzględnienie, i zgodnie z art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c. zmienił zaskarżoną decyzję, a w pozostałej części mając na uwadze wnioski wynikające z opinii wydanej przez biegłych oddalił odwołanie w zakresie w jakim ubezpieczona domagała się przyznania prawa do renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy na okres do dnia 15 stycznia 2016 roku.

W pkt2 wyroku Sąd Okręgowy zgodnie z przepisem art. 118ust. 1a ustawy emerytalno- rentowej FUS z urzędu orzekał w przedmiocie odpowiedzialności organu rentowego za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji.

Zdaniem Sądu Okręgowego, w okolicznościach przedmiotowej sprawy wystąpiły podstawy do stwierdzenia odpowiedzialności organu rentowego, bowiem dowody zaprezentowane w trakcie postępowania sądowego były tożsame z dowodami, którymi dysponował pozwany organ rentowy w trakcie prowadzonego postępowania orzeczniczego. Oznacza to, że przyczyną, dla której ubezpieczona uzyskała prawo do żądanego świadczenia dopiero w następstwie postępowania sądowego nie były dowody, do których organ rentowy nie mógłby się wcześniej ustosunkować a jedynie sama odmienna ocena stanu jej zdrowia dokonana przez biegłych sądowych, wobec czego wystąpiły podstawy do stwierdzenia odpowiedzialności pozwanego organu rentowego za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji.

SSO Ewa Krakowska- Krawczak