Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

S., dnia 19 kwietnia 2016 r.

Sąd Rejonowy Szczecin-Centrum w Szczecinie, Wydział XI Gospodarczy,

w składzie:

Przewodniczący: SSR Aleksandra Wójcik-Wojnowska

Protokolant: Przemysław Badurka

po rozpoznaniu w dniu 5 kwietnia 2016 r. w Szczecinie na rozprawie

sprawy z powództwa PARK (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w M.

przeciwko W. K.

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanej W. K. na rzecz powódki PARK (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w M. kwotę 5.598,11 zł z ustawowymi odsetkami (od dnia 1 stycznia 2016 roku z ustawowymi odsetkami za opóźnienie) liczonymi od kwot:

- 2.073,30 zł od dnia 8 stycznia 2015 roku do dnia zapłaty,

- 95,20 zł od dnia 20 lutego 2015 roku do dnia zapłaty

- 813,15 zł od dnia 22 stycznia 2015 roku do dnia zapłaty,

- 1.653,66 zł od dnia 30 stycznia 2015 roku do dnia zapłaty,

- 250,30 zł od dnia 24 lutego 2015 roku do dnia zapłaty,

- 712,50 zł od dnia 30 października 2015 roku do dnia zapłaty

II.  oddala powództwo w pozostałym zakresie,

III.  zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 1176,09 zł (tysiąc sto siedemdziesiąt sześć złotych, dziewięć groszy) tytułem zwrotu kosztów procesu,

IV.  nakazuje ściągnąć od powódki Park (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w M. na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego Szczecin-Centrum w Szczecinie kwotę 100,38 zł (sto złotych, trzydzieści osiem groszy) tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych,

V.  nakazuje ściągnąć od pozwanej W. K. na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego Szczecin-Centrum w Szczecinie kwotę 317,88 zł (trzysta siedemnaście złotych, osiemdziesiąt osiem groszy) tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych.

Sygn. akt XI GC 1413/15

Sprawa rozpoznawana w postępowaniu uproszczonym

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 6 listopada 2015 r. Park (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w W. wniosła o zasądzenie od pozwanej W. K. kwoty 7339,02 zł z ustawowymi odsetkami od kwot częściowych i kosztami procesu. W uzasadnieniu wskazano, że pozwana, po wypowiedzeniu przez powódkę umowy łączącej strony, nie wywiązała się z jej postanowień i nie oddała stronie powodowej samochodu służbowego. Powódka wskazała, iż w związku z próbą odebrania od strony pozwanej pojazdu i kosztami poniesionymi w tym celu wystawiła pozwanej notę księgową nr (...) na kwotę 2453,41 złotych. Nadto powódka dodała, że po rozwiązaniu umowy, pozwana dalej składała powódce zamówienia, na podstawie których powódka wystawiła faktury Vat. Pozwana nie uregulowała należności wynikających z wystawionych przez powódkę faktur Vat i noty księgowej.

W odpowiedzi na pozew z dnia 4 stycznia 2016 r. pozwana wniosła o oddalenie powództwa w całości oraz zgłosiła zarzut potrącenia. W uzasadnieniu wskazała, że powódka nie uregulowała wszystkich faktur oraz że przysługują jej od powódki odsetki wynikające z nieterminowego regulowania faktur przez powódkę. Podkreśliła także, że zgodnie z ustną umową łączącą strony była uprawniona do korzystania z samochodu służbowego powódki także po rozwiązaniu umowy o współpracę, a powódka nie wzywała do zwrotu samochodu. Pozwana zakwestionowała także wysokość kosztów związanych z odbiorem pojazdu.

W kolejnym piśmie powódka wskazała, że roszczenia pozwanej zgłoszone do potrącenia nie istnieją, bo zostały skompensowane z wcześniejszymi fakturami, wystawionymi pozwanej przez powódkę za sprzedaż towarów w kwocie 40.813,95 zł i zaznaczyła, iż obie wierzytelności stron umorzyły się wzajemnie do kwoty 38.497,97 zł.

Pozwana zakwestionowała jedną z faktur, składających się na kwotę 40.813,95 zł, przyznała prawidłowość potrącenia w pozostałym zakresie.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 2 maja 2013 r. powódka Park (...) spółka z ograniczona odpowiedzialnością w W. zawarła z pozwaną W. K. umowę, której przedmiotem było świadczenie przez pozwaną na rzecz powódki usług polegających na prezentowaniu w szkołach, innych placówkach oświatowych oraz instytucjach i innych uzgodnionych miejscach produktów wskazanych przez stronę powodową. Umowę zawarto na czas nieokreślony oraz ustalono 14 dniowy okres wypowiedzenia. Zgodnie z § 8 ust. 1 w przypadku wypowiedzenia umowy strona pozwana zobowiązana była do rozliczenia się i zwrotu przekazanego w związku z wykonywaniem umowy majątku strony powodowej w terminie 7 dni od wypowiedzenia umowy. Stosownie do zapisów umowy faktury Vat miały być wystawiane przez pozwaną, zgodnie z doręczonym przez powódkę naliczeniem kwot wynagrodzenia, w terminie 7 dni roboczych od doręczenia naliczenia i przekazana powódce nie później niż w terminie 5 dni roboczych od dnia wystawienia. W załączniku nr 2 do umowy strony określiły zasady udostępniania pozwanej samochodu powódki (F. (...)) Z punktu 1.2. wynika, iż pozwana uprawniona była używać ww. przedmiotu użytkowania wyłącznie w celach związanych z realizacją umowy. Ponadto pozwana zobowiązana była do zapłaty kary umownej za wykorzystanie przedmiotu użytkowania do celów niezwiązanych z realizacją umowy, w wysokości 1 zł brutto za każdy przejechany samochodem kilometr niezwiązany z wykonaniem umowy.

Dowód: umowa k. 6-13, załącznik nr 2 do umowy k. 14-17

W dniu 4 listopada 2014 r. powódka wypowiedziała pozwanej umowę. Umowa uległa rozwiązaniu z dniem 18 listopada 2014 r.

Dowód: wypowiedzenie, k. 18

Po wypowiedzeniu umowy pozwana nadal kupowała u powódki towary.

Niesporne.

W związku z transakcjami Park (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w W. wystawiła pozwanej zgodnie z jej wytycznymi następujące faktury Vat:

- faktura Vat nr (...) z dnia 23 grudnia 2014 r. na kwotę 558,60 zł z terminem płatności do dnia 6 stycznia 2015 r.;

- faktura Vat nr (...) z dnia 23 grudnia 2014 r. na kwotę 1.514,70 zł z terminem płatności do dnia 6 stycznia 2015 r.;

- faktura Vat nr (...) z dnia 20 stycznia 2015 r. na kwotę 95,20 zł z terminem płatności do dnia 19 lutego 2015 r.;

- faktura Vat nr (...) z dnia 7 stycznia 2015 r. na kwotę 272 zł z terminem płatności do dnia 21 stycznia 2015 r.;

- faktura Vat nr (...) z dnia 7 stycznia 2015 r. na kwotę 54,25 zł z terminem płatności do dnia 21 stycznia 2015 r.;

- faktura Vat nr (...) z dnia 7 stycznia 2015 r. na kwotę 60,30 zł z terminem płatności do dnia 21 stycznia 2015 r.;

- faktura Vat nr (...) z dnia 7 stycznia 2015 r. na kwotę 426,60 zł z terminem płatności do dnia 21 stycznia 2015 r.;

- faktura Vat nr (...) z dnia 8 stycznia 2015 r. na kwotę 1.405,36 zł z terminem płatności do dnia 29 stycznia 2015 r.;

- faktura Vat nr (...) z dnia 8 stycznia 2015 r. na kwotę 248,30 zł z terminem płatności do dnia 29 stycznia 2015 r.;

- faktura Vat nr (...) z dnia 2 lutego 2015 r. na kwotę 27,20 zł z terminem płatności do dnia 23 lutego 2015 r.;

- faktura Vat nr (...) z dnia 2 lutego 2015 r. na kwotę 223,10 zł z terminem płatności do dnia 23 lutego 2015 r..

Dowód: faktury, k. 24, 25, 27, 29, 31, 33, 35, 37, 39, 41, 44

Pozwana była wzywana telefonicznie do zwrotu samochodu służbowego. Rozmowy toczyły się do końca 2015 r., pozwana chciała, aby powódka zgodziła się na dalsze użytkowanie przez nią pojazdu. Powódka nie godziła się na nieodpłatne udostępnienie pojazdu, bo płaciła za niego raty leasingowe. Po jakimś czasie pozwana przestała odbierać telefony w tej sprawie. W końcu pracownik pozwanej skontaktował się z córką pozwanej, która zawiadomiła, że pojazd czeka na odbiór w S.. Oprócz pojazdu do zwrotu był także towar, nie rozliczony przez pozwaną po zakończeniu współpracy. Towar ten zajmował całą przestrzeń w pojeździe F. (...). Oprócz samochodu i towaru do odbioru był komplet opon do samochodu.

Po samochód pojechała prezes powódki E. B. i pracownik J. P. (1), samochodem F. (...). Koszt przejazdu autem osobowym po autostradzie na trasie W. – S. to 68,90 zł

W dniu 21 kwietnia 2015 r. powódka wystawiła pozwanej notę księgową nr (...) na kwotę 2.453,41 zł tytułem kosztów odebrania samochodu z W. do S. w dniu 21 kwietnia 2015 r.

Na liście płac J. P. (1) za kwiecień 2015 r. nie ma wynagrodzenia za nadgodziny, związane z wyjazdem po samochód.

Dowód: nota księgowa, k. 45-46, zeznania J. P. (1), k. 244-245, zeznania E. B., k. 245-246, umowa o pracę, k. 199-200, lista płac, k. 201-202, paragony, k. 239-240

Pismem z dnia 15 czerwca 2015 r. w imieniu powódki grupa (...) wezwała pozwaną do zapłaty kwoty 7.517,84 zł.

Dowód: wezwanie, k. 48-49

Pozwana W. K. wystawiła Wydawnictwu (...) spółce z ograniczoną odpowiedzialnością w M., w okresie od 30 listopada 2012 r. do 30 kwietnia 2013 r., faktury Vat na łączną kwotę 26.648,9 zł. Natomiast powódce Parkowi (...) spółce z ograniczoną odpowiedzialnością w W., w okresie od 31 maja 2013 r. do 30 listopada 2014 r. faktury Vat na łączną kwotę 92.525,57 zł.

Dowód: faktury Vat, k. 110-136

Powódka z opóźnieniem realizowała płatności wynikające z faktur wystawionych przez pozwaną. Powódka uregulowała:

- fakturę nr (...) na kwotę 2028,50 zł w dniu 17 grudnia 2012 r.;

- fakturę nr (...) na kwotę 1476,00 zł w dniu 7 stycznia 2013 r.;

- fakturę nr (...) na kwotę 1476,00 zł w dniu 6 lutego 2013 r.;

- fakturę nr (...) na kwotę 4040,75 zł w dniu 7 lutego 2013 r.;

- fakturę nr (...) na kwotę 5961,63 zł w dniu 8 marca 2013 r.;

- fakturę nr (...) na kwotę 6686,02 zł w dniu 9 kwietnia 2013 r. kwotę 2200 zł, w dniu 11 kwietnia 2013 r. kwotę 2200 zł, w dniu 15 kwietnia 2013 r. kwotę 2286,02 zł;

- fakturę nr (...) na kwotę 4980 zł w dniu 13 maja 2013 r. kwotę 900 zł, w dniu 24 maja 2013 r. kwotę 1000 zł, w dniu 27 maja 2013 r. kwotę 1300 zł, w dniu 3 czerwca 2013 r. kwotę 1166,75 zł;

- fakturę nr (...) na kwotę 5433,65 zł w dniu 11 czerwca 2013 r. kwotę 1000 zł, w dniu 12 czerwca 2013 r. kwotę 900 zł, w dniu 14 czerwca 2013 r. kwotę 1000 zł, w dniu 17 czerwca 2013 r. kwotę 1000 zł, w dniu 18 czerwca 2013 r. kwotę 1533,65 zł;

- fakturę nr (...) na kwotę 4021,85 zł w dniu 12 lipca 2013 r. kwotę 1000 zł, w dniu 15 lipca 2013 r. kwotę 1500 zł, w dniu 30 lipca 2013 r. kwotę 1087,10 zł, w dniu 1 sierpnia 2013 r. kwotę 128,25 zł, w dniu 16 sierpnia 2013 r. kwotę 1500 zł;

- fakturę nr (...) na kwotę 5187,01 zł w dniu 16 sierpnia 2013 r. kwotę 1000 zł, w dniu 19 sierpnia 2013 r. kwotę 2687,01 zł, w dniu 10 września 2013 r. kwotę 1000 zł;

- fakturę nr (...) na kwotę 4823,89 zł w dniu 12 września 2013 r. kwotę 3823,89 zł;

- fakturę nr (...) na kwotę 7586,87 zł w dniu 8 października 2013 r. kwotę 6386,87 zł, w dniu 5 listopada 2013 r. kwotę 1000 zł;

- fakturę nr (...) na kwotę 9869,21 zł w dniu 8 listopada 2013 r. kwotę 8945,86 zł;

- fakturę nr (...) na kwotę 6846,64 zł w dniu 10 grudnia 2013 r. kwotę 2000 zł, w dniu 11 grudnia 2013 r. kwotę 2000 zł, w dniu 13 grudnia 2013 r. kwotę 2000 zł, w dniu 19 grudnia 2013 r. kwotę 846,64 zł;

- fakturę nr (...) na kwotę 9639,76 zł w dniu 14 stycznia 2013 r. kwotę 1000 zł, w dniu 27 lutego 2014 r. kwotę 451,64 zł, w dniu 28 lutego 2014 r. kwotę 3009 zł, w dniu 14 marca 2014 r. kwotę 2000 zł, w dniu 17 marca 2014 r. kwotę 1000 zł.

Dowód: potwierdzenie przelewu, k. 80-107,109

Pozwana zamówiła u powódki towary na łączna kwotę 3842,70 zł, w związku z czym powódka wystawiła pozwanej fakturę Vat nr (...). Towar wskazany w fakturze został wydany zamawiającemu.

Dowód: faktura Vat nr (...), zamówienie, k. 235(v), zeznania W. K., k. 247-248

Powódka wystawiła na pozwaną faktury Vat na łączną kwotę 40.872,95 zł.

Dowód: faktury Vat, k. 149-198

Strony rozliczały się m. in. w drodze kompensat.

Niesporne

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Powództwo jest częściowo uzasadnione.

Powódka dochodziła w niniejszej sprawie należności z dwóch tytułów: na podstawie art. 535 k.c. zapłaty ceny za kupione przez pozwaną zgodnie z załączonymi do pozwu fakturami towary oraz na podstawie art. 471 k.c. tytułem zwrotu kosztów związanych z niewykonaniem przez pozwaną obowiązku zwrotu użyczonego towaru.

Zgodnie z art. 535 k.c. przez umowę sprzedaży sprzedawca zobowiązuje się przenieść na kupującego własność rzeczy i wydać mu rzecz, a kupujący zobowiązuje się rzecz odebrać i zapłacić sprzedawcy cenę. Jeśli idzie o zawarcie umów sprzedaży, zgodnie z treścią faktur załączonych do pozwu, to pozwana nie zaprzeczała ich zawarciu, przeciwnie, podnosząc zarzut potrącenia przyznała, że umowy zostały zawarte, a obowiązek zapłaty ceny zgodnie z treścią faktur powstał.

Art. 471 k.c. stanowi, że dłużnik obowiązany jest do naprawienia szkody wynikłej z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania, chyba że niewykonanie lub nienależyte wykonanie jest następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Powódka twierdziła, że pozwana nie zwróciła samochodu po zakończeniu umowy o współpracy, pozwana zaś – że użytkowała pojazd po zakończeniu tej umowy za zgodą pozwanej i nie była wzywana do zwrotu. W tej kwestii Sąd nie dał wiary twierdzeniom pozwanej i ustalił na podstawie zeznań świadka i prezesa powódki, że pozwana była wzywana do zwrotu pojazdu, a powódka nie godziła się na dalsze nieodpłatne użytkowanie pojazdu przez pozwaną. Skoro odpadła podstawa użyczenia pozwanej pojazdu (umowa o współpracy została rozwiązana), to za nielogiczne i sprzeczne z zasadami doświadczenia życiowego należy uznać założenie, że powódka nadal nieodpłatnie użyczałaby pozwanej pojazd, jednocześnie ponosząc koszty związane z leasingiem tego samochodu. Obowiązek zwrotu po wygaśnięciu umowy wynika wprost z umowy o współpracy (obowiązek zwrotu i rozliczenia się z powierzonego mienia). Pozwana obowiązku tego nie wykonała, wobec czego odpowiada za powstałą w ten sposób szkodę. W świetle treści przeprowadzonych dowodów (zeznania świadka i stron) nie może budzić wątpliwości konieczność podróży po odbiór samochodu 2 osób, skoro do odbioru oprócz samochodu były także opony i towar (co pozwana potwierdziła). Wobec tego nie było możliwe odebranie od pozwanej całości mienia powódki jednym pojazdem, co uzasadniałoby podróż w jedną stronę pociągiem. Niemniej jednak pozwana ma rację co do tego, że wartość szkody, wskazana w nocie obciążeniowej, jest stanowczo zawyżona.

Wykazanie wysokości szkody, a także związku przyczynowego miedzy zdarzeniem a szkodą, było w niniejszej sprawie zadaniem powódki (art. 6 k.c.) Art. 361 § 1 k.c. stanowi, że zobowiązany do szkodowania ponosi odpowiedzialność tyko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła. Zgodnie z art. 361 § 2 k.c. w braku odmiennego przepisu ustawy lub postanowienia umowy, naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł, oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono. Szkodą jest powstała wbrew woli poszkodowanego różnica między obecnym jego stanem majątkowym, a tym stanem jaki by istniał, gdyby nie nastąpiło zdarzenie wywołujące szkodę. Majątek zaś jest ogółem aktywów i pasywów. Rodzaj szkody majątkowej w postaci straty (damnum emergens) polega na zmniejszeniu majątku poszkodowanego, wyrażającym się uszczupleniem aktywów lub powiększeniem pasywów, wskutek zdarzenia, z którym związana jest czyjaś odpowiedzialność. Natomiast utracony zysk (lucrum cessans) to wartości, o które zwiększyłby się majątek poszkodowanego, gdyby nie zdarzenie wyrządzające szkodę. Dla ustalenia istnienia oraz wysokości szkody w postaci straty stosuje się metodę dyferencjacyjną, polegającą na porównaniu rzeczywistego stanu majątku poszkodowanego przed zdarzeniem sprawczym ze stanem istniejącym po tym zdarzeniu. Gdy majątek jest niższy od stanu sprzed zdarzenia sprawczego, wówczas poszkodowany poniósł szkodę w postaci straty, natomiast gdy majątek jest taki sam lub wyższy, oznacza to, że poszkodowany nie poniósł straty.

Testem dla istnienia związku przyczynowego między faktem, który jest przyczyną a faktem, który jest skutkiem, jest wyeliminowanie z łańcucha zdarzeń przyczyny; jeżeli w takiej sytuacji skutek zaistniałby, to rozpatrywane fakty nie pozostają w relacji przyczynowej.

Dla potwierdzenia wysokości szkody powódka przedstawiła notę - dokument prywatny pochodzący od niej samej. Zgodnie z art. 245 k.p.c. dokument prywatny stanowi dowód złożenia oświadczenia wskazanego w dokumencie przez osobę, która go podpisała. Ma więc ograniczoną moc dowodową, jako że oświadczenie o fakcie nie jest równoznaczne z wykazaniem faktu, zwłaszcza, gdy oświadczenie składa sam zainteresowany. Zeznania świadka i prezesa pozwanej również nie potwierdzają poniesienia szkody w kwocie 2453,41 zł. I tak, powódka nie może traktować jako szkody wynagrodzenia pracowników, które jest płacone stale i niezależnie od tego, czy trzeba odbierać od nierzetelnych współpracowników pojazdy, czy też nie. Szkodą, a więc dodatkowym uszczerbkiem mogłaby być równowartość wypłaconego pracownikowi wynagrodzenia wyższego niż normalnie (wynagrodzenie za pracę w godzinach nadliczbowych, dieta czy inne wydatki związane z delegacją), jednak z listy płac J. P. wynika, że takie wynagrodzenie nie zostało wypłacone. Prezes powódki natomiast, jako osoba pełniąca funkcje kierownicze, w ogóle nie ma prawa do wynagrodzenia za nadgodziny.

Kolejna część szkody wyliczonej przez powódkę to koszt przejazdu. Ilość kilometrów na trasie W. – S. nie budzi wątpliwości, jest zgodna z wiedzą powszechną. Natomiast powódka nie ma prawa żądać jako odszkodowania tzw. kilometrówki. Stawka ta wynika z rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 25 marca 2002 r. w sprawie warunków ustalania oraz sposobu dokonywania zwrotu kosztów używania do celów służbowych samochodów osobowych, motocykli i motorowerów niebędących własnością pracodawcy, które w § 1 stanowi, że zwrot kosztów używania przez pracownika w celach służbowych do jazd lokalnych samochodów osobowych, motocykli i motorowerów niebędących własnością pracodawcy, zwanych dalej "pojazdami do celów służbowych", następuje na podstawie umowy cywilnoprawnej, zawartej między pracodawcą a pracownikiem, o używanie pojazdu do celów służbowych, na warunkach określonych w rozporządzeniu, a zwrot kosztów używania przez pracownika pojazdu do celów służbowych poza miejscowością, w której znajduje się siedziba pracodawcy, lub poza stałym miejscem pracy pracownika, określają przepisy w sprawie szczegółowych zasad ustalania oraz wysokości należności przysługujących pracownikowi z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju. W niniejszej sprawie powódka nie delegowała pracownika jego własnym pojazdem, przeciwnie, wykorzystany został pojazd służbowy, wobec czego nie ma miejsca odesłanie wskazane w ustępie 2 wskazanego paragrafu do przepisów w sprawie szczegółowych zasad ustalania oraz wysokości należności przysługujących pracownikowi z tytułu podróży służbowej. Powódka jest przedsiębiorcą, płatnikiem podatku VAT, zatem wydatki związane z wyjazdami stanowią koszt uzyskania przychodu, podobnie jak amortyzacja pojazdów czy raty leasingowe za te pojazdy. W ograniczonym zakresie istnieje też prawo pomniejszenia podatku VAT o podatek związany z zakupem paliwa czy pojazdu. Nie może być zatem tak, że powód swoje roszczenie odszkodowawcze wylicza analogicznie do pracownika, który w interesie pracodawcy użytkuje swój własny pojazd i któremu tzw. kilometrówka ma zrekompensować koszty paliwa i koszty związane z eksploatacją i zużywaniem się samochodu.

Wobec tego rzeczywisty koszt (uszczerbek) poniesiony przez powódkę w związku z wyjazdem po samochód należało ustalić następująco: ok. 168,6 zł za przejazd w jedną stronę – szacunkowy koszt paliwa: 562 km x 6 litrów/100 km x 5 zł (przybliżona cena paliwa w kwietniu 2015 r.) + koszt przejazdu autostradą – 68,90 zł (powódka przedstawiła paragony na wyższą kwotę, ale nie dotyczą one w całości przejazdu autostradą (...), koszt przejazdu w kwietniu 2015 r. do potwierdzenia w Internecie). Łącznie daje to kwotę 237,50 zł, co pomnożone x 3 (w jedną stronę 1 samochód, w drugą 2) daje 712,50 zł. Dodać należy, że takie szacunkowe określenie wysokości szkody w postępowaniu uproszczonym umożliwia art. 505 ⁶ § 3 k.p.c., stanowiący: jeżeli sąd uzna, że ścisłe udowodnienie wysokości żądania jest niemożliwe lub nader utrudnione, może w wyroku zasądzić odpowiednią sumę według swej oceny, opartej na rozważeniu wszystkich okoliczności sprawy.

Reasumując powyższe, wykazane należności powódki to kwota 5598,11 zł (z 11 faktur zgodnie z żądaniem pozwu + 712,50 zł tytułem kosztów odbioru pojazdu).

Pozwana podniosła zarzut potrącenia swoich wierzytelności z wierzytelnościami powoda. Zarzut ten nie mógł doprowadzić do oddalenia powództwa z 2 powodów. Po pierwsze, sprawa niniejsza była sprawą o roszczenia wynikające z umowy, a dochodzona kwota nie przekraczała 10.000 zł, wobec czego należało stosować przepisy o postępowaniu uproszczonym. W postępowaniu tym zarzut potrącenia jest dopuszczalny tylko wówczas, gdy roszczenie nadaje się do rozpoznania w postępowaniu uproszczonym (art. 505 ⁴ § 2 k.p.c.), a więc także nie może przekraczać 10.000 zł. Wymienione przez pozwaną w sprzeciwie kwoty przekraczały tę wartość.

Po drugie, w odpowiedzi na zarzut potrącenia powódka podniosła, że należności pozwanej opisane w sprzeciwie (ok. 40.000 zł – 39116,69 zł z faktur i 290,04 zł odsetek) wygasły wskutek potrącenia z wierzytelnościami powódki z tytułu nabywanych towarów i przedstawiła własne faktury na kwotę 40.813,95 zł. Pozwana w odpowiedzi potwierdziła prawdziwość twierdzeń powódki (istnienie roszczeń i kompensata), z wyjątkiem jednej faktury. Co do niej jednak nie zostało zaprzeczone, że umowa opisana fakturą została zawarta. Pozwana poniosła jedynie, że faktura nr (...) nie została pozwanej doręczona. Jednak fakt doręczenia faktury nie jest faktem prawotwórczym – tym jest co do zasady zawarcie umowy sprzedaży, będącej umową konsensualną. Pozwana potwierdziła zaś w toku przesłuchania zarówno to, że towary z zakwestionowanej faktury zamówiła, jak i to, że je otrzymała. Niezależnie zatem, czy fakturę pozwanej doręczono, czy nie, obowiązek ceny w kwocie 3842,70 zł powstał i wyliczenie powódki jest w całości prawidłowe. To zaś prowadzi do wniosku, ze pozwana nie posiada tych wierzytelności, które wedle sprzeciwu chciałaby przeciwstawić roszczeniom powódki z pozwu – skoro bowiem powódka posiadała wcześniej wierzytelności w łącznej kwocie 40.813,95 zł, a pozwana w kwocie 39116,69 zł z faktur i 290,04 zł odsetek, to wierzytelności powódki, opisane w piśmie z dnia 20 stycznia 2016 r. wystarczyły na zaspokojenie całości roszczeń zgłoszonych do potrącenia w sprzeciwie.

Powyższe prowadziło do zasądzenia na rzecz powódki kwoty 5598,11 zł i oddalenia powództwa w pozostałym zakresie. O odsetkach orzeczono na podstawie art. 481 k.c. przy uwzględnieniu, że termin płatności 2 faktur przypadał w dniu wolnym (6.01.2015 r.), zatem opóźnienie rozpoczęło się 8.01.2015 r.

O kosztach procesu orzeczono w myśl art. 98 § 1 i 3 k.p.c. oraz art. 100 k.p.c. Strona powodowa wygrała proces w 76%, natomiast pozwana - w 24%. Strona powodowa poniosła następujące koszty: opłatę sądową od pozwu w kwocie 250 złotych, koszty zastępstwa procesowego ustalone na kwotę 1200 złotych, których wysokość ustalono w oparciu o § 6 pkt 4 w zw. z § 2 ust. 1 i 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych z opłatą skarbową 17 zł, koszt dojazd świadka 464,80 zł. Strona pozwana poniosła analogiczny koszt wynagrodzenia pełnomocnika (1217 zł). Rozdzielenie powyższych kosztów w stosunku 76% dla powoda, 24% dla pozwanej oznacza, że pozwana winna zwrócić powódce 1176,09 zł.

W stosunku odpowiadającym stopniowi wygrania sprawy rozłożono też na strony nie pokryty koszt sądowy (dojazdu świadka w kwocie 464,80 zł), na podstawie art. 113 ust 1 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych.

ZARZĄDZENIE

1.  (...)

2.  (...)

3.  (...)