Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 25 kwietnia 2016 roku

Sąd Rejonowy Szczecin – Centrum w Szczecinie, Wydział XI Gospodarczy

w składzie:

Przewodniczący: Sędzia Sądu Rejonowego Mariusz Zawicki

Protokolant: Karolina Mateja

po rozpoznaniu w dniu 25 kwietnia 2016 roku w Szczecinie

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) spółka akcyjna w S.

przeciwko (...) Budownictwo spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w D.

o zapłatę

1.  zasądza od pozwanej (...) Budownictwo spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w D. na rzecz powoda (...) spółka akcyjna w S. kwotę 6.308 (sześć tysięcy trzysta osiem) złotych i 10 (dziesięć) groszy z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od kwot i dat:

- 2.983 (dwa tysiące dziewięćset osiemdziesiąt trzy) złote i 78 (siedemdziesiąt osiem) groszy od dnia 8 lipca 2015 roku do dnia zapłaty;

- 3.324 (trzy tysiące trzysta dwadzieścia cztery) złote i 32 (trzydzieści dwa) grosze od dnia 4 sierpnia 2015 roku do dnia zapłaty;

2.  zasądza od pozwanej na rzecz powoda kwotę 1.467 (jeden tysiąc czterysta sześćdziesiąt siedem) złotych tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sygnatura akt: XI GC 409/16

Sprawa rozpoznana w postępowaniu uproszczonym

UZASADNIENIE

Powód (...) spółka akcyjna w S. złożył pozew przeciwko (...) Budownictwo spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w D.. Zażądano zapłaty kwoty 6.308,10 złotych z odsetkami ustawowymi od kwot i dat wskazanych w pozwie. Zażądano również zasądzenia od pozwanej na rzecz powoda kosztów procesu.

Według twierdzeń pozwu strony nawiązały współpracę w zakresie najmu maszyn i urządzeń budowlanych, czynsz najmu nie został w całości zapłacony. Zapłata nastąpiła jedynie w części.

W sprawie wydano nakaz zapłaty (karta 47).

W sprzeciwie od nakazu zapłaty pozwana zaskarżyła nakaz w całości, podniosła zarzut nieistnienia zobowiązania, zakwestionowała wysokość zobowiązania wniosła o zasądzenie na jej rzecz od powódki kosztów procesu. W piśmie wskazano, że pozwana nie uznaje pozwu ani w całości ani w części zaś gotowa jest do podjęcia negocjacji celem ustalenia wysokości zadłużenia i rozłożenia go na raty. Wskazano na trudną sytuację finansową pozwanej spółki. Wskazano, że powódka nie jest reprezentowana należycie.

Na rozprawie w dniu 25 kwietnia 2016 roku stanowiska stron nie uległy zmianie. Powódka wskazała, że nie wyraża zgody na mediację, wskazano, że pozwana nie odniosła się merytorycznie do żądań pozwu, powódka podejmowała szereg działań windykacyjnych, nie było reakcji pozwanej na wezwanie do zapłaty.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

(...) spółka akcyjna w S. oraz (...) Budownictwo spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w D. nawiązały współpracę w zakresie najmu maszyn i urządzeń budowlanych we wrześniu 2014 roku. W początkowym okresie współpraca układała się dobrze. Spółka (...) regulowała swoje zobowiązania wobec spółki (...).

Niesporne

W ramach dotychczasowe współpracy spółka (...) wynajęła spółce (...) zagęszczarki (maszyny budowalne), z indeksem (...) na okres od dnia 22 maja do 27 lipca 2015 roku, oraz z indeksem (...) na okres od dnia 2 czerwca 2015 roku od dnia 27 lipca 2015 roku.

Spółka (...) wpłaciła kaucję 1.000 złotych spółce (...) imieniu najemcy umowę podpisał A. T. – prezes zarządu spółki uprawniony do jej jednoosobowej reprezentacji Przy składaniu zamówienia , wydaniu i odbiorze sprzętu za spółkę (...), poza prezesem, działa osoba upoważniona – T. C.. Sprzęt został najemcy wydany, był przez najemcę wykorzystywany na terenie budowy w D..

Spółka nie uregulowała czynszu za wymieniony wyżej opisany najem za miesiące czerwiec i lipiec 2015 roku. Spółka (...) wystawiła faktury VAT numer (...) z dnia 30 czerwca 2015 roku na kwotę 5.983,78 złotych oraz numer FV/OLS/15/07/042 z dnia 27 lipca 2015 roku na kwotę 3.324,32 złotych z terminem płatności na dzień 3 sierpnia 2015 roku. Na poczet zapłaty ceny z pierwszej z wymienionych faktur spółka (...) zaliczyła kaucję w wysokości 1.000 złotych oraz wpłatę własną w wysokości 2.000 złotych.

Spółka (...) nie uiściła wyżej opisanych kwot, wynajmujący wystosował wezwanie do zapłaty, które pozostało bez odpowiedzi, najemca nie próbował skontaktować się z wynajmującym.

Dowód:

- odpis z KRS karta 14 – 21;

- zapis nabywców, karta 22;

- umowa, karta 23 – 25;

- Ogólne warunku umów, karta 26 – 27;

- upoważnienie, karta 28;

- zamówienie, karta 29, 32

- dokument wydania, karta 30, 33;

- protokół, karta 31, 34;

- faktury, karta 35 – 36;

- wezwanie do zapłaty z dowodem nadania i odbioru, karta 37 – 38;

- dowód zapłaty, karta 39;

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo okazało się zasadne.

W sprawie powód wykazał, że strony zawarły umowę najmu sprzętu budowlanego (maszyn – zagęszczarek). Pozwana spółka zaakceptowała warunki najmu sprzętu określone szczegółowo w Ogólnych Warunkach Umowy (OWU). Powodowa spółka wykazała umocowanie osób podpisanych pod szczególnymi dokumentami do reprezentowania spółki – najemcy.

Zdaniem sądu pełnomocnik powoda, składając wraz z pozwem odpis pełnomocnictwa wraz z odpisem z KRS właściwie wykazał swoje umocowanie do reprezentowania powodowej spółki.

W ocenie Sądu przedmiotową umowę należy zakwalifikować jako umowę najmu, do której zastosowanie znajdują art. 659 k.c. i następne. Przyjęcie, że jest to umowa dzierżawy, bądź umowa nienazwana, zawarta w ramach swobody umów, nie wpłynęłoby na treść rozstrzygnięcia.

Pozwana spółka w sprzeciwie od nakazu zapłaty (karta 47) wskazała, że kwestionuje istnienie i wysokość zobowiązania.

Fakt zawarcia przedmiotowej umowy, jak również jej treść, są zatem w zasadzie niesporne. W tym miejscu wskazać należy, że jedyna aktywność pozwanej spółki (poza złożeniem wniosku o uzasadnienie wyroku) przejawiła się w złożeniu sprzeciwu od nakazu zapłaty. W kontekście zarzutów i twierdzeń strony pozwanej należało przeprowadzić postepowanie dowodowe. Co do zasady zarzuty przeciwko nakazowi zapłaty a tym samym przeciwko pozwowi powinny być konkretne. Pozwana spółka wyjaśniła swoją złą sytuację materialną, na okoliczność czego nie przedłożono żadnych dokumentów. Wniosła o nieobciążanie kosztami procesu.

Nie jest wystarczające zakwestionowanie pozwu co do zasady czy tez co do wysokości. Z uwagi na złożony charakter niniejszej sprawy taki zarzut pozostaje bez znaczenia jako nieskonkretyzowany. Zgodnie z treścią art. 230 k.p.c. gdy strona nie wypowie się co do twierdzeń strony przeciwnej o faktach, sąd, mając na uwadze wyniki całej rozprawy, może fakty te uznać za przyznane. Ponadto każda ze stron zobowiązana jest do złożenia zgodny z prawdą wyjaśnień odnośnie okoliczności sprawy i oświadczeń co do twierdzeń strony przeciwnej dotyczących okoliczności faktycznych (art. 3 k.p.c. i art. 210 § 2 k.p.c.). Ogólnikowe zaprzeczenie wszystkim twierdzeniom strony przeciwnej nie czyni zadość temu obowiązkowi (tak na przykład Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 20 listopada 2014 roku w sprawie V CSK 78/14).

Odnosząc się do zasadniczej części żądania, wskazać należy, że co do tej części pozew nie został konstruktywnie zakwestionowany ani podważony, zaś konsekwencje takiego stanu rzeczy opisano wyżej a takie zaniechanie skutkuje uznaniem przez sąd, że pozostałym okolicznościom i dowodom pozwana nie zaprzecza. Z ostrożności sąd wskazuje, że okres najmu sprzętu budowalnego (zagęszczarek) wynika z treści dokumentów zdawczo odbiorczych. Dokumenty te były posiane przez osoby do tego upoważnione - umowę podpisał A. T. (karta 25), zaś dokumenty w toku najmu osoba do tego upoważniona (upoważnienie, karta 28).

Powódka wykazała, że przez pewien okres pozwana spółka regulowała należności z tytułu najmu sprzętu budowlanego. Pozwana nie złożyła zarzutów odnośnie tak czasu najmu (który, jak wskazano wyżej, wynika chociażby z treści protokołów), jak i w zakresie ustalenia wysokości stawek najmu, które wynikają z treści umowy, przy uwzględnieniu prawidłowo obliczonego czasu najmu.

Jeśli chodzi o sposób zaliczenia kaucji 1.000 złotych na poczet pierwszej z faktur, oraz wpłaty własnej 2.000 złotych, wysokości tych kwot, sposobu ich zaliczenia pozwana nie zakwestionowała.

W związku z powyższym powództwo podlega uwzględnieniu. Odsetki zasądzono na podstawie art. 481 k.c. Z umowy wynika, że płatność powinna nastąpić w terminach oznaczonych w fakturach a zatem w przypadku pierwszej z nich do dnia 3 sierpnia 2015 roku (karta 36) w przypadku drugiej z nich do dnia 7 lipca 2015 roku (karta 35). Roszczenia stały się zatem wymagające w dniach następujących bezpośrednio po wskazanych datach, od tych dni liczyć należało odsetki.

Sąd dokonał ustaleń faktycznych w oparciu o częściowo niesporne twierdzenia stron, dowody z dokumentów. Istotne elementy ustaleń i dowodów omówione zostały przy poszczególnych zagadnieniach.

W punkcie 2 wyroku orzeczono o kosztach procesu. Sąd nie uwzględnił wniosku pozwanej o nieobciążanie tymi kosztami. Sąd dał wiarę twierdzeniom powoda, że mimo wezwania do zapłaty pozwana nie próbowała skontaktować się z powodem. Stosownie do treści art. 98 § 1 kodeksu postępowania cywilnego strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony (koszty procesu). Do zasądzonych od powoda na rzecz pozwanego kosztów należy opłata od pozwu 250 złotych (karta 10) wynagrodzenie zawodowego pełnomocnika powoda (1.200 złotych), opłata od pełnomocnictwa (17) złotych. O wysokości wynagrodzenia pełnomocnika orzeczono zgodnie z §6 pkt 4 w zw. z § 2 ust. 1 i 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu.

W tym stanie rzeczy orzeczono, jak w sentencji wyroku.

ZARZĄDZENIE

1.  (...)

2.  (...)

3.  (...)