Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 21 kwietnia 2016 roku

Sąd Rejonowy Szczecin – Centrum w Szczecinie, Wydział XI Gospodarczy

w składzie:

Przewodniczący: Sędzia Sądu Rejonowego Mariusz Zawicki

Protokolant: Sylwia Warszyńska-Kufel

po rozpoznaniu w dniu 21 kwietnia 2016 roku w Szczecinie

na rozprawie

sprawy z powództwa R. P.

przeciwko M. G.

o zapłatę

1.  oddala powództwo;

2.  Zasądza od powoda R. P. na rzecz pozwanego M. G. kwotę 617 (sześćset siedemnaście) złotych tytułem zwrotu kosztów procesu;

3.  Nieuiszczone koszty procesu ponosi Skarb Państwa – Sąd Rejonowy Szczecin – Centrum w Szczecinie.

Sygnatura akt: XI GC 647/14

Sprawa rozpoznania w postępowaniu uproszczonym

UZASADNIENIE

Powód R. P. złożył pozew przeciwko przedsiębiorcy M. G. o zapłatę kwoty 8.400 złotych z odsetkami ustawowymi od dnia 18 kwietnia 2011 roku do dnia zapłaty. Powód wskazał, że pozwany zamówił u powoda towar, który sam zaprojektował i odebrał. Katalogowa cena przedmiotu zamówienia to 50.000 złotych. Z uwagi na rokowania co do przyszłej współpracy cena jakiej zażądał powód od pozwanego to 16.800 złotych. Pozwany zapłacił powodowi kwotę 8.400 złotych. Nie wnosił on uwag co do jakości i ilości zamówienia, do usunięcia usterek i wad, towaru nie zwrócił, nie wnosił o korektę faktury.

W odpowiedzi na pozew (karta 117) pozwany podniósł zarzut przedawnienia roszczenia i wniósł o oddalenie powództwa w całości, zasądzenie na jego rzecz kosztów procesu. W piśmie wskazał, że pozwany nie zobowiązał się do zapłaty ceny dochodzonej w przedmiotowej sprawie, wskazał, że całą należną cenę zapłacił.

Powód w piśmie (karta 131) powoływał się na wezwania do zapłaty, wskazywał na trzyletni okres przedawnienia. Dalej wskazano, że pozwany nie nabył towaru a jedynie odebrał, nie zapłacił za towar. Zdaniem powoda, kupujący staje się właścicielem towaru po zapłacie.

W dalszej części postępowania stanowiska stron nie uległy zmianie, pełnomocnik powoda na rozprawie wyjaśnił, że sprzedaż nastąpiła z momentem wydania towaru. Wskazał, że brak jest dowodu, że sprzedaż nastąpi w momencie innym niż tenże.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 14 kwietnia 2011 roku sprzedający R. P. i kupujący M. G. w ramach prowadzonych przez siebie działalności gospodarczych zawarli umowę sprzedaży okien wystawowych. Towar został kupującemu wydany, odebrał on towar własnym transportem. Na rzecz sprzedającego kupujący zapłacił kwotę 8.400 złotych.

Niesporne a ponadto dowody:

- dokumenty wydania, karta 19 -21, 24 – 25, 27 – 32, 34-36; 38-40;

- dokument, karta 33, 37

Sprzedający wzywał kupującego do zapłaty;

Dowód:

- wiadomości e-mail, karta 22;

- wezwania do zapłaty, karta 13 – 18, 22-23;

R. P. wystawił faktury VAT z dnia 18 kwietnia 2011 roku na kwotę 8.400 złotych, z dnia 11 maja 2011 roku na kwotę 3.077,83 złotych, z dnia 14 kwietnia 2011 roku na kwotę 16.840,75 złotych, z dnia 7 lipca 2011 roku na kwotę 7.360 złotych, z dnia 29 lipca 2011 roku na kwotę 22.450 złotych.

Faktury, karta 26, karta 41, 42, 43, 44, 45, 46;

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo okazało się niezasadne.

W sprawie nie było sporne a dodatkowo wykazany został fakt, iż strony łączyła umowa sprzedaży. Stosownie do treści art. 535 § 1 k.c. przez umowę sprzedaży sprzedawca zobowiązuje się przenieść na kupującego własność rzeczy i wydać mu rzecz, a kupujący zobowiązuje się rzecz odebrać i zapłacić sprzedawcy cenę.

Ważność umowy zależy od zgodnych oświadczeń woli stron (co miało miejsce w przedmiotowej sprawie zgodnie z twierdzeniami powoda) a wydanie rzeczy czy też zapłata ceny są zdarzeniami będącymi przejawami jej wykonania (A. Wolter, J. Ignatowicz, K. Stefaniuk, Prawo cywilne, 1998, s. 265; W. Katner, Umowne przeniesienie własności ruchomości w prawie polskim, Warszawa 1992, s. 50–55; J . Ignatowicz, Prawo rzeczowe, Warszawa 2000, s. 96).

Zasadę tę potwierdza treść normy art. 155 § 1 k.c., a jej modyfikacja może wynikać albo z przepisów szczególnych, albo z woli stron. Zgodnie z przedmiotową normą umowa sprzedaży, zamiany, darowizny, przekazania nieruchomości lub inna umowa zobowiązująca do przeniesienia własności rzeczy co do tożsamości oznaczonej przenosi własność na nabywcę, chyba że przepis szczególny stanowi inaczej albo że strony inaczej postanowiły.

Pozwany zaprzeczył a powód nie wykazał aby w istocie strony wybrały inny moment zawarcia umowy aniżeli data zawarcia transakcji i wydania przedmiotu umowy pozwanemu, który według twierdzeń powoda (nie zaprzeczył im pozwany) we własnym zakresie odebrał przedmiot zamówienia. Jeśli była to na przykład sprzedaż na próbę, albo sprzedaż z inaczej niż wyżej określonym sposobem ustalenia daty zawarcia umowy, pozwany w myśl treści art. 232 k.p.c. powinien był okoliczność tę wykazać. W myśl bowiem tej normy, strony są obowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne. Jednocześnie powód nie wykazał, że strony umówiły się co do okresu przedawnienia w sposób inny aniżeli wynika to z przepisów powszechnie obowiązujących.

Pozwany podniósł zarzut przedawnienia, który okazał się słuszny. W myśl treści art. 554 k.c. roszczenia z tytułu sprzedaży dokonanej w zakresie działalności przedsiębiorstwa sprzedawcy, roszczenia rzemieślników z takiego tytułu oraz roszczenia prowadzących gospodarstwa rolne z tytułu sprzedaży płodów rolnych i leśnych przedawniają się z upływem lat dwóch.

W brew temu, co wskazywał powód (karta 131) przywołany przepis nie dotyczy jedynie „dostaw cyklicznych”. Niespornym było w sprawie, że powód jest przedsiębiorcą i sprzedał pozwanemu (przedsiębiorcy) pewne przedmioty, co sam przyznał (karta 5). Skoro zatem umowa została faktycznie zawarta ( na co wyżej wskazano) w miesiącu kwietniu 2011 roku, w miesiącu kwietniu 2013 roku roszczenie uległo przedawnieniu. Bieg przedawnienia przerywa wniesienie pozwu, co nastąpiło po upływnie okresu przedawnienia, albowiem pozew wniesiono w miesiącu sierpniu 2014 roku. Warto przy tym zauważyć, że nawet przy przyjęciu trzyletniego okresu przedawnienia pozew został skutecznie wniesiony po upływie trzech lat od dnia zawarcia umowy.

Fakt, że w sprawie miała być wystawiona faktura z odroczonym terminem płatności (co w zasadzie stanowi obecnie regułę w obrocie handlowym) nie wskazuje w żadne sposób, że umowa miała zostać zawarta z momentem otrzymania zapłaty całej ceny przez sprzedającego.

Na marginesie są wskazuje, że pozwany przyznał fakt zapłaty ceny, która jego zdaniem wyczerpywała żądanie powoda w całości. O ile w wezwaniu do zapłaty i fakturach wymienione są pewne ceny, to w dokumentach wydania rzeczy, które pozwany podpisał, nie wskazano żadnych cen. Pozwany nie podpisał zatem żadnych dokumentów określających cenę sprzedaży. Wysokości kwoty dochodzonej pozwem powód nie wykazał, nie wiadomo z czego cena ta wynika, jak została obliczona, czy pozwany godził się na wstawienie do faktury kwoty objętej pozwem. Okoliczności tej powód nie wykazał, zaprzeczył jej w odpowiedzi na pozew pozwany, a wynika ona wyłącznie z twierdzeń powoda. Jeśli nawet przyjąć zatem że roszczenie nie uległo przedawnieniu, nie sposób ustalić, że strony umówiły się aby pozwany zapłacił powodowi kwotę objętą pozwem.

Mając na uwadze powyższe orzeczono jak w punkcie 1 wyroku.

Rozstrzygnięcie o kosztach z punktu 2 wyroku znajduje postawę prawną w art. 108 § 1 zd. 1 k.p.c. w związku z art. 98 § 1 k.p.c., który stanowi, że strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony. Na koszty te składa się o wynagrodzenie zawodowego pełnomocnika w wysokości 600 złotych stosownie do treści § 6 pkt 3 i § 2 ust. 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu i opłata od pełnomocnictwa 17 złotych. Z uwagi na fakt, że powód zwolniony był od kosztów sądowych, wynagrodzenie tłumacza poniesie Skarb Państwa zgodnie z normą art. 113 ust. 4 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych.

ZARZĄDZENIE

1.  (...)

2.  (...)

(...)

(...)

3.  (...)