Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 31 marca 2016r.

Sąd Okręgowy w Siedlcach IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 18 marca 2016 r. w Siedlcach na rozprawie

odwołania M. F.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S.

z dnia 9 maja 2013 r. nr (...), znak: (...)

z udziałem zainteresowanego (...)

w sprawie M. F.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S.

o ustalenie podlegania ubezpieczeniom społecznym

I.  zmienia zaskarżoną decyzję i ustala, że w okresie od 1 listopada 2012r. M. F. z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej i pracy najemnej wykonywanej na rzecz niemieckiego pracodawcy nie podlega ustawodawstwu polskiemu;

II.  zasądza od Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S. na rzecz M. F. kwotę 180 (sto osiemdziesiąt złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

Sygn. akt IV U 329/15

UZASADNIENIE

Zaskarżoną decyzją z dnia 9 maja 2013 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S. na podstawie art. 83 ust. 1, art. 6 ust. 1 pkt 5, art. 13 pkt 4 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych, art. 11 ust. 3 lit a i art. 13 ust. 3 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady nr 883/2004 w sprawie koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego, art. 14 ust. 5 lit b i art. 16 ust. 1 i 2 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady nr 987/2009 dotyczącego wykonywania rozporządzenia WE nr 883/2004 stwierdził, że od 1 listopada 2012r. z tytułu prowadzonej działalności i pracy najemnej wykonywanej na rzecz niemieckiego pracodawcy na terenie Czech i Słowacji zastosowanie ma ustawodawstwo polskie. W uzasadnieniu decyzji ZUS podniósł, że wykonywana przez ubezpieczoną M. F. praca najemna na rzecz niemieckiego pracodawcy na terenie Czech i Słowacji ma charakter marginalny i nie jest brana pod uwagę do celów określenia mającego zastosowanie ustawodawstwa.

Od decyzji tej odwołanie złożyła ubezpieczona M. F. wnosząc o jej zmianę i uznanie, że na podstawie art. 13 ust. 3 w zw. z art. 13 ust. 1 lit. b (i) rozporządzenia podstawowego w zw. z art. 16 rozporządzenia wykonawczego, jako pracownik najemny tymczasowo podlega ustawodawstwu niemieckiemu, jako właściwemu we względu na siedzibę zatrudniającego ją pracodawcy od dnia zatrudnienia. W uzasadnieniu podnosiła, że z praktycznego poradnika „Ustawodawstwo mające zastosowanie do pracowników w UE, w Europejskim Obszarze Gospodarczym i Szwajcarii” wynika, że za pracę o marginalnym charakterze uznawać się będzie pracę zajmującą mniej niż 5% regularnego czasu pracy pracownika lub przynoszącą mniej niż 5% jego całkowitego wynagrodzenia.

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie podnosząc, iż zatrudnienie ubezpieczonej poza granicami Polski powinno zostać uznane za pracę marginalną.

Wyrokiem z dnia 29 lipca 2014 roku sygn. akt IV 863/13 Sąd Okręgowy w Siedlcach w pkt I zmienił zaskarżoną decyzję, i ustalił, że w okresie od 1 listopada 2012 r. do 31 maja 2013 r. M. F. w zakresie ubezpieczeń społecznych nie podlegała ustawodawstwu polskiemu, zaś w pkt II zasądził od pozwanego na rzecz ubezpieczonej kwotę 60 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

Na skutek apelacji organu rentowego wyrokiem z dnia 29 stycznia 2015 r. wydanym w sprawie o sygn. akt III AUa 889/14 Sąd Apelacyjny w Lublinie III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych uchylił powyższy wyrok i przekazał sprawę Sądowi Okręgowemu w Siedlcach do ponownego rozpoznania, pozostawiając temu Sądowi rozstrzygnięcie o kosztach postępowania apelacyjnego. Sąd drugiej instancji wskazał, iż przy ponownym rozpoznaniu sprawy należy ustalić, czy organ rentowy dokonał ustalenia właściwego ustawodawstwa, czy prawidłowo zastosował art. 13 ust. 3 w zw. z art. 13 ust. 1 rozporządzenia podstawowego, czy spełnione zostały przesłanki wynikające z konieczności bezwzględnego zastosowania art. 16 ust. 3 rozporządzenia wykonawczego 987/2009 r., czy praca najemna wnioskodawczyni ma charakter marginalny, czy zachodziły podstawy do zastosowania art. 5 i 14 rozporządzenia wykonawczego Nr 987/2009 r. oraz czy prawidłowo zastosowano art. 16 tego rozporządzenia.

Po ponownym rozpoznaniu sprawy Sąd Okręgowy ustalił, co następuje:

Ubezpieczona M. F. rozpoczęła pozarolniczą działalność gospodarczą agentów zajmujących się sprzedażą paliw, rud, metali i chemikaliów przemysłowych od dnia 7 lipca 2010r. pod nazwą M. F. Przedsiębiorstwo Handlowo Usługowe (...). W ramach tej działalności współpracuje z firmą (...), której siedziba znajduje się w O. niedaleko T.. M. F. ma stałych klientów oraz zajmuje się pozyskiwaniem nowych. Jej wynagrodzenie zależy wyników sprzedaży. Z prowadzonej działalności gospodarczej ubezpieczona uzyskała w 2012 r. dochód w kwocie 17451,85 zł, zaś w 2013 r. 26547,46 zł. (PIT – 36 za rok 2012 i 2013 – k. 151-156). W okresie od listopada 2012 r. do maja 2013 r. ubezpieczona uzyskiwała dochód z prowadzenia powyższej działalności w następujących kwotach z podziałem na miesiące: 1788,13 zł za listopad 2012 r., 1919,73 zł za grudzień 2012 r., 2718,36 zł za luty 2013r., 2609,70 zł za marzec 2013 r., 1954,74 zł za kwiecień 2013 r., 2446,13 zł za maj 2013 r., natomiast za styczeń 2013 r. ubezpieczona wykazała stratę w kwocie 1664,54 zł (wydruki z księgi przychodów i rozchodów k. 157-163). Średni dochód za wskazany okres wyliczony jako średnia arytmetyczna wskazanych wyżej kwot wynosi 1681,75 zł .

Ubezpieczona nie wykonuje codziennie czynności związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą, w okresie od listopada 2012 r. ubezpieczona w ramach prowadzonej działalności gospodarczej wykonywała pracę przez 3 dni w tygodniu przez 6-7 godzin dziennie.

W dniu 16 listopada 2012 r. M. F. złożyła do ZUS wniosek o ustalenie, w którym kraju powinna podlegać ubezpieczeniom społecznym, gdyż dnia 1 listopada 2012 r. zawarła umowę o pracę z (...) w B.. Zgodnie z treścią umowy o pracę ubezpieczona zobowiązała się do świadczenia pracy w charakterze promotora szkoleń internetowych. Jako miejsce wykonywania przez nią pracy wskazano: C. T. i T.. Ubezpieczona wykonywała pracę przez 2 dni w miesiącu. Za wykonywaną pracę pracodawca (...) wypłacał ubezpieczonej wynagrodzenie w kwocie 23 euro netto w przeliczeniu na walutę polską. Ponadto ubezpieczonej przysługiwało dodatkowe wynagrodzenie w wysokości 15 euro netto za sprzedaż każdej sztuki szkolenia „Turbosprzedaż nie tylko dla orłów” i w wysokości 43 euro za każdego klienta z tytułu kolportażu szkoleń beSmart. Ubezpieczonej przysługiwała również dieta za okres wykonywania pracy w następujących kwotach: od 8 do 14 godzin w wysokości 6 euro netto, od 14 do 24 godzin w wysokości 12 euro netto, powyżej 24 godzin w wysokości 24 euro, która ubezpieczonej była wypłacana na podstawie dostarczonej delegacji (umowa o pracę k. 8-6 akt organu rentowego). Ubezpieczona sporządzała miesięczne raporty z wykonanej pracy, gdzie wskazywała w jakich dniach świadczyła pracę, ile w danym dniu przeprowadziła rozmów, sprzedała kuponów, kart turo (zbiorcze raport wykonania pracy k.124-125) oraz co miesiąc składała rozliczenia delegacji na podstawie których wypłacane były jej diety. W każdym rozliczeniu ubezpieczona wskazywała, że przysługuje jej dieta za 12 godzin pracy i wypłacana jej była należność z tego tytułu w wysokości 24 euro miesięcznie w przeliczeniu na walutę polską (rozliczenia delegacji k. 126-132). Faktycznie wypłacane ubezpieczonej wynagrodzenie wynosiło od 96,62 zł do 157,76 zł razem z prowizją (potwierdzenia przelewów z konta pracodawcy k. 133-134).

Ubezpieczona często przebywa na Śląsku, gdyż tam mieszka jej siostra i to od siostry A. K. ubezpieczona uzyskała kontakt do przedstawiciela (...) w B. – A. C., który jako koordynator podpisał z nią umowę o pracę.

Ubezpieczona świadczyła pracę w: 10-11 listopada 2012 r., 8-9 grudnia 2012 r., 5-6 stycznia 2013 r., 9-10 lutego 2013 r., 7-8 marca 2013r., 13-14 kwietnia 2013 r. oraz 11-12 maja 2013 r. M. F. pracowała przy swoim stoisku lub zaczepiała i podchodziła do potencjalnych klientów wręczając im ulotki z ofertą szkoleń. Powyższe szkolenia adresowane były do Polaków, którzy spędzali tam wakacje w C. T. i T.. Promocja szkoleń odbywała się na terenie ośrodków wczasowych, tj. przed wejściem na basen lub na terenie basenu. Ubezpieczona pracowała w porach, kiedy najwięcej osób udawało się na wypoczynek. Ubezpieczona do miejsca wykonywania pracy udawała się wraz z rodziną. M. F. wyjazd rozpoczynała w bardzo rano w piątek lub w czwartek wieczorem. Po drodze udawała się do magazynu przedsiębiorstwa (...), który znajdował się w O. okolicach D. i tam zajmowała się załatwianiem spraw w związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą. Następnie, ubezpieczona kierowała się do C. lub K., dokąd przybywała w piątek ok godz. 16-18. Czasami zdarzało się, iż ubezpieczona po drodze udawała się do siostry i wtedy do miejsca wykonywania pracy przyjeżdżała w sobotę, ok. godziny 9-11. Dojazdy do O. ubezpieczona rozliczała z firmą (...). (...) nie zwracał ubezpieczonej kosztów podróży do miast wyznaczonych jako miejsca świadczenia pracy. Rodzina ubezpieczonej wypoczywała, natomiast ubezpieczona w tym czasie świadczyła pracę na rzecz (...) promując szkolenia internetowe przez co najmniej 8 godzin dziennie w godzinach od ok. 10 do ok. 18 lub od 12 do 20. Stosunek pracy z (...) został rozwiązany z dniem 31 maja 2013 r.

Od dnia 1 listopada 2012 r. M. F. wyrejestrowała z ubezpieczeń swoją działalność gospodarczą PHU (...) oraz siebie jako płatnika składek.

Pismem z 25 stycznia 2013r. organ ubezpieczeniowy poinformował ubezpieczoną, że od 1 listopada 2012 r. podlega ustawodawstwu polskiemu w zakresie ubezpieczeń społecznych. Tego też dnia ZUS wysłał informacje o zajętym stanowisku do instytucji ubezpieczeniowych Niemiec, Czech i Słowacji.

Postanowieniem z 14 lutego 2013 r. (...) Oddział w S. zawiesił postępowanie w sprawie do momentu, kiedy upłynie okres 2 miesięcy od poinformowania o zajętym stanowisku instytucji ubezpieczeniowych Niemiec, Czech i Słowacji.

Postanowieniem z dnia 9 kwietnia 2013 r. ZUS podjął zawieszone postępowanie.

Instytucje ubezpieczeniowe miejsca wykonywania pracy Czech i Słowacji oraz instytucja właściwa Niemiec nie wniosły zastrzeżeń do ustalonego przez zakład ustawodawstwa. Wobec powyższego ZUS wydał zaskarżoną decyzję.

Powyższy stan faktyczny Sąd Okręgowy ustalił w oparciu o całokształt materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie, w tym na podstawie zeznań ubezpieczonej M. F. (k. 145-147 i k. 201v-202), zeznań zainteresowanego J. G. (k. 186-188), świadectwa pracy (k. 123), raportu zbiorczego wykonania pracy dla (...) (k. 124-125), delegacji (k. 126-132), historii rachunku (...) (k. 133-134), deklaracji PIT-36 za lata 2012-2013 (k. 151-156), podsumowania księgi przychodów i rozchodów za okres od 1 listopada 2012 r. do 13 maja 2013 r. (k. 157-163), dokumentów znajdujących się w aktach ZUS: umowy o pracę z dnia 1 listopada 2012 r., wydruku z (...), potwierdzenia wpływu na rachunek ubezpieczonej wynagrodzenia od (...) w B., które zostały przez Sąd obdarzone wiarygodnością.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Odwołanie M. F. zasługiwało na uwzględnienie.

Stosownie do treści art. 13 ust. 3 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 883/2004 z dnia 29 kwietnia 2004 r. w sprawie koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego, osoba która normalnie wykonuje pracę najemną i pracę na własny rachunek w różnych Państwach Członkowskich podlega ustawodawstwu Państwa Członkowskiego, w którym wykonuje swą pracę najemną lub, jeżeli wykonuje taką pracę w dwóch lub w kilku Państwach Członkowskich, ustawodawstwu określonemu zgodnie z przepisami ust. 1. W przywołanym ustępie 1 art. 13 uregulowano, iż osoba, która normalnie wykonuje pracę najemną w dwóch lub więcej państwach członkowskich, podlega:

a) ustawodawstwu państwa członkowskiego, w którym ma miejsce zamieszkania, jeżeli wykonuje znaczną część pracy w tym państwie członkowskim; lub

b) jeżeli nie wykonuje znacznej części pracy w państwie członkowskim, w którym ma miejsce zamieszkania:

(i) ustawodawstwu państwa członkowskiego, w którym znajduje się siedziba lub miejsce wykonywania działalności przedsiębiorstwa lub pracodawcy, jeżeli jest zatrudniona przez jedno przedsiębiorstwo lub jednego pracodawcę; lub

(ii) ustawodawstwu państwa członkowskiego, w którym znajduje się siedziba lub miejsce wykonywania działalności przedsiębiorstw lub pracodawców, jeżeli jest zatrudniona przez co najmniej dwa przedsiębiorstwa lub co najmniej dwóch pracodawców, których siedziba lub miejsce wykonywania działalności znajduje się tylko w jednym państwie członkowskim; lub

(iii) ustawodawstwu państwa członkowskiego, w którym znajduje się siedziba lub miejsce wykonywania działalności przedsiębiorstwa lub pracodawcy, innego niż państwo członkowskie jej zamieszkania, jeżeli jest zatrudniona przez dwa lub więcej przedsiębiorstw lub dwóch lub więcej pracodawców, których siedziba lub miejsce wykonywania działalności znajduje się w dwóch państwach członkowskich, z których jedno jest państwem członkowskim jej zamieszkania; lub

(iv) ustawodawstwu państwa członkowskiego, w którym ma miejsce zamieszkania, jeżeli jest zatrudniona przez dwa lub więcej przedsiębiorstw lub dwóch lub więcej pracodawców, a co najmniej dwa z tych przedsiębiorstw lub dwóch z tych pracodawców mają siedzibę lub miejsce wykonywania działalności w różnych państwach członkowskich innych niż państwo członkowskie miejsca zamieszkania.

Niewątpliwie, rozstrzygnięcie niniejszej sprawy wymaga zbadania, czy ubezpieczona powinna zostać objęta dyspozycją przepisu art. 13 ust. 3 wyżej wymienionego rozporządzenia. Bezspornym jest bowiem, iż prowadzi ona na terenie Rzeczypospolitej Polskiej działalność gospodarczą od 2012 r.

W kwestionowanym przez ZUS okresie, ubezpieczona podjęła zatrudnienie w spółce, której siedziba znajduje się w Niemczech. Istotnym w tym momencie wydaje się być brzmienie art. 14 ust. 5b rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) NR 987/2009 z dnia 16 września 2009 r. dotyczącego wykonywania rozporządzenia (WE) nr 883/2004 w sprawie koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego, zgodnie z którym praca o charakterze marginalnym nie będzie brana pod uwagę do celów określenia mającego zastosowanie ustawodawstwa na mocy art. 13 rozporządzenia podstawowego. Art. 16 rozporządzenia wykonawczego stosuje się we wszystkich przypadkach objętych niniejszym artykułem. Przywołany art. 16 zawiera wymogi stawiane dla procedur komunikacji pomiędzy zainteresowanymi państwami członkowskimi oraz określenia, które ustawodawstwo powinno mieć tymczasowe zastosowanie w danym stanie faktycznym. Artykuł ten w ust. 3 przewiduje, iż tymczasowe określenie mającego zastosowanie ustawodawstwa, przewidziane w ust. 2, staje się ostateczne w terminie dwóch miesięcy od momentu poinformowania o nim instytucji wyznaczonych przez właściwe władze zainteresowanych państw członkowskich, zgodnie z ust. 2, o ile ustawodawstwo nie zostało już ostatecznie określone na podstawie ust. 4, lub przynajmniej jedna z zainteresowanych instytucji informuje instytucję wyznaczoną przez właściwą władzę państwa członkowskiego miejsca zamieszkania przed upływem tego dwumiesięcznego terminu o niemożności zaakceptowania określenia mającego zastosowanie ustawodawstwa lub o swojej odmiennej opinii w tej kwestii. W ustępie natomiast 4 przywołanego artykułu uregulowano, iż w przypadku gdy z uwagi na brak pewności co do określenia mającego zastosowanie ustawodawstwa niezbędne jest nawiązanie kontaktów przez instytucje lub władze dwóch lub więcej państw członkowskich, na wniosek jednej lub więcej instytucji wyznaczonych przez właściwe władze zainteresowanych państw członkowskich lub na wniosek samych właściwych władz, ustawodawstwo mające zastosowanie do zainteresowanego jest określane na mocy wspólnego porozumienia, z uwzględnieniem art. 13 rozporządzenia podstawowego i odpowiednich przepisów art. 14 rozporządzenia wykonawczego. W sprawie niniejszej zastosowanie powinien znaleźć art. 16 ust. 3 powyższego aktu prawnego.

Jak stanowi art. 14 ust. 8 powyższego rozporządzenia, do celów stosowania art. 13 ust. 1 i 2 rozporządzenia podstawowego "znaczna część pracy najemnej lub działalności na własny rachunek" wykonywana w państwie członkowskim oznacza znaczną pod względem ilościowym część pracy najemnej lub pracy na własny rachunek wykonywanej w tym państwie członkowskim, przy czym nie musi to być koniecznie największa część tej pracy. W celu określenia, czy znaczna część pracy jest wykonywana w danym państwie członkowskim, należy uwzględnić następujące kryteria orientacyjne:

a) w przypadku pracy najemnej - czas pracy lub wynagrodzenie; oraz

b) w przypadku pracy na własny rachunek - obrót, czas pracy, liczba świadczonych usług lub dochód.

W ramach ogólnej oceny, spełnienie powyższych kryteriów w proporcji mniejszej niż 25 % tych kryteriów wskazuje, że znaczna część pracy nie jest wykonywana w danym państwie członkowskim.

Z powyższego wynika, iż dla określenia, który z ustępów art. 13 rozporządzenia podstawowego powinien mieć zastosowanie na gruncie niniejszej sprawy, koniecznym jest wyjaśnienie pojęcia pracy marginalnej. W sytuacji bowiem uznania, że praca podjęta przez ubezpieczoną w spółce (...), była pracą marginalną, zastosowanie powinien znaleźć ustęp 1 art. 13. Jeżeli jednak okazałoby się, iż praca ubezpieczonej nie jest pracą marginalną, to zastosowany powinien być przepis art. 13 ust. 3 stanowiący, iż prawem właściwym będzie ustawodawstwo Państwa Członkowskiego, w którym wykonuje swą pracę najemną.

Nie istnieje legalna definicja pracy marginalnej. W ocenie Sądu, właściwym jest posiłkowanie się próbą wyjaśnienia powyższej definicji, która została wyrażona praktycznym poradniku „Ustawodawstwo mające zastosowanie do pracowników w Unii Europejskiej, w Europejskim Obszarze Gospodarczym ( (...)) i w Szwajcarii. Z przywołanego dokumentu wynika, iż za pracę marginalną uznać należy tę, która zajmuje mniej niż 5% regularnego czasu pracy pracownika lub przynoszącą mniej niż 5% jego całkowitego wynagrodzenia.

W pierwszej kolejności wskazać należy, iż analiza materiału dowodowego zgromadzonego w niniejszej sprawie dała podstawę do ustalenia, iż ubezpieczona w rzeczywistości świadczyła pracę na rzecz spółki (...). Niewątpliwie, wiarygodnym dowodem na poparcie powyższego twierdzenia jest raport zbiorczy wykonania pracy dla (...) (k. 124-125). Zostały w niej wyraźnie podane dni, w czasie których ubezpieczona wykonywała pracę zgodnie z zapisami umowy, tj. w miastach C. oraz T.. Informacje widniejące w tym raporcie odpowiadają delegacjom (k. 126-132), które zostały przedłożone do akt. Należy zwrócić uwagę, iż praca ubezpieczonej przyniosła efekty w postaci sprzedaży łącznie 8 produktów, w tym 7 kuponów i 1 produkt „turbo”. Dane zawarte we wskazanych dowodach znajdują poparcie w treści złożonych przez ubezpieczoną oraz zainteresowanego zeznaniach .

Co prawda, w zeznaniach ubezpieczonej i płatnika składek znajdują się pewne rozbieżności, jednakże nie wykluczają one przyznania wiarygodności powyższym zeznaniom. W złożonych zeznaniach pojawiła się bowiem rozbieżność odnośnie liczby godzin przepracowanych przez ubezpieczoną. M. F. zeznała, iż pracowała na rzecz (...) 8 godzin od 10.00 do 18.00 albo od 12.00 do 20.00, w zależności od tego, kiedy było więcej wczasowiczów na basenach, natomiast z relacji J. G. wynika, że ubezpieczona pracowała przez 12 godzin. Powyższy wymiar godzin zainteresowany wywiódł z rozliczeń delegacji, gdzie ubezpieczona wpisywała 12 godzin w każdym dniu pracy. Jednakże z zeznań ubezpieczonej wynikało, że w godzinach wpisywanych w delegacji zawarty jest również czas przejazdu. Z uwagi na powyższe Sąd uznał, obdarzając wiarygodnością zeznania ubezpieczonej, że dziennie pracowała 8 godzin na rzecz (...).

Porównując wymiar czasu pracy ubezpieczonej w ramach zatrudnienia w (...) do czasu pracy poświęcanego przez ubezpieczoną na prowadzoną działalność gospodarczą należy wskazać, iż w ciągu miesiąca ubezpieczona na rzecz (...) pracowała 16 godzin, a na prowadzoną działalność gospodarczą poświęcała w ciągu miesiąca 84 godziny (21 godzin w ciągu tygodnia x 4). Czas pracy ubezpieczonej poświęcony na pracę w ramach stosunku pracy zawartego z (...) to 19% czasu poświęconego na prowadzoną działalność gospodarczą.

Ubezpieczona w okresie od listopada 2012 r. do maja 2013 r. uzyskiwała średni miesięczny dochód w kwocie 1681,75 zł. z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej. Z kolei z tytułu zatrudnienia na podstawie umowy o pracę M. F. otrzymała łącznie kwotę 1044,11 zł, co daje na miesiąc średnio kwotę 149,15 zł. Porównując powyższe zarobki wskazać należy, iż zarobki uzyskiwane z tytułu pracy w (...) stanowią 8% dochodów z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej. Z powyższego wynika, iż zarówno czas poświęcony na pracę w (...)- 19 % jak i proporcja kwoty uzyskiwanego tam wynagrodzenia - 8%, przekraczają wyznaczoną w przywołanym uprzednio praktycznym poradniku 5% granicę pozwalająca na wyróżnienie pracy marginalnej.

Zatem praca ubezpieczonej wykonywana na rzecz (...) nie miała charakteru marginalnego, a w związku z tym, do stanu faktycznego w niniejszej sprawie ma zastosowanie art. 13 ust. 3 rozporządzenia nr 883/2004 z dnia 29 kwietnia 2004 r., który to wyraźnie określa, iż M. F. podlega ustawodawstwu Państwa Członkowskiego, w którym wykonuje swą pracę najemną, z czego wynika, iż nie podlega ona przepisom prawa polskiego.

Po ponownym rozpoznaniu sprawy, w tym po przesłuchaniu ubezpieczonej i płatnika składek oraz analizie przedłożonych dokumentów, w tym raportu zbiorczego wykonania pracy dla (...), delegacji, historii rachunku (...), deklaracji PIT-36 za lata 2012-2013, podsumowania księgi przychodów i rozchodów za okres od 1 listopada 2012 r. do 13 maja 2013 r., Sąd Okręgowy uznał, iż praca M. F. w (...) nie stanowi pracy marginalnej, a zatem od dnia 1 listopada 2012 r. ubezpieczona z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej i pracy najmniej wykonywanej na rzecz niemieckiego pracodawcy nie podlega ustawodawstwu polskiemu. Mając na uwadze powyższe, na podstawie art. 477 ¹⁴ § 2 kpc, orzeczono jak w punkcie I sentencji wyroku.

O kosztach procesu Sąd orzekł, zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik na podstawie art. 98 § 1 i 3 kpc w zw. z art. 99 kpc i § 11 ust. 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (tekst jedn. Dz.U. z 2013r. poz.490 ze zm.) w zw. z § 1 pkt 3 lit. b i § 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 29 lipca 2015 r. zmieniającego rozporządzenie w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu. W zasądzonej kwocie 180 zł zawiera się również stawka 120 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu apelacyjnym.