Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 05 stycznia 2016 roku

Sąd Rejonowy w Dzierżoniowie I Wydział Cywilny

w składzie:

Przewodniczący: SSR Elżbieta Kuryło- Maciejewska

Protokolant: Grażyna Jakubowska

po rozpoznaniu w dniu 30 grudnia 2015 roku w Dzierżoniowie

sprawy z powództwa Wspólnoty Mieszkaniowej przy ulicy (...) w D.

przeciwko M. N.

o wydanie nieruchomości

I.  nakazuje pozwanemu M. N. , aby opróżnił, opuścił i wydał na rzecz strony powodowej Wspólnoty Mieszkaniowej przy ulicy (...) w D. pomieszczenia strychowe o powierzchni 38 m ² położone w budynku przy ulicy (...) w D.;

II.  zasądza od pozwanego M. N. na rzecz strony powodowej Wspólnoty Mieszkaniowej przy ulicy (...) w D. kwotę 90 zł tytułem zwrotu kosztów procesu;

III.  z urzędu zwraca stronie powodowej Wspólnocie Mieszkaniowej przy ulicy (...) w D. kwotę 170 zł tytułem nienależnej opłaty od pozwu.

poczatektekstu

[Przewodnicząca 00:03:04.013]

Strona powodowa Wspólnota Mieszkaniowa przy ulicy (...) w D. wystąpiła o zasądzenie na jej rzecz od pozwanego M. N. kwoty 952 złote wraz z odsetkami ustawowymi, liczonymi od dnia 31 stycznia 2014 roku do dnia zapłaty, oraz nakazanie pozwanemu, aby opuścił i opróżnił z osób i rzeczy pomieszczenie strychowe o powierzchni 38 metrów kwadratowych, położone w budynku przy ulicy (...) w D., oraz wydał je do rąk powoda. Nadto wniosła o zasądzenie od pozwanego na jej rzecz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych, oraz zwrotu opłaty sądowej od pełnomocnictwa.

W uzasadnieniu pozwu strona powodowa wskazała, iż w dniu 10 lipca 2003 roku strony zawarły umowę najmu numer (...), na mocy której wynajęła pozwanemu pomieszczenie strychowe o powierzchni 38 metrów kwadratowych, położone w budynku przy ulicy (...) w D., do czasu zakończenia i odbioru prac adaptacyjnych, a pozwany zobowiązał się płacić na rzecz powoda czynsz w wysokości 38 złotych miesięcznie. Z kolei w dniu 20 sierpnia 2013 roku z uwagi na nie uzyskanie przez pozwanego pozwolenia na budowę, oraz zaległości w płaceniu czynszu, wypowiedziała pozwanemu przedmiotową umowę najmu z dnia 10 lipca 2003 roku, z zachowaniem trzymiesięcznego okresu wypowiedzenia. Podniosła, że wobec braku spłaty zaległości z tytułu najmu, oraz braku wydania przedmiotu najmu w zakreślonym terminie, wystosowała do pozwanego pisemne wezwanie do zapłaty, wraz z pismem - pozwem, celem sugestywnego wyrażenia chęci polubownego uregulowania stanu prawnego części strychu i dokonania zapłaty czynszu, jednakże pozwany w odpowiedzi zaproponował spłatę wierzytelności, oraz odmówił wydania lokalu.

Zarządzeniem Przewodniczącego Wydziału z dnia 3 czerwca 2014 roku, sprawy o zapłatę kwoty 952 złote oraz o eksmisję zostały rozłączone i został im nadany odrębny bieg. Pod sygnaturą akt I C 1099/14 została zarejestrowana wyłącznie sprawa w części dotyczącej żądania eksmisji.

W odpowiedzi na pozew pozwany M. N. wniósł o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie od powoda na jego rzecz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. Motywując swoje stanowisko podniósł, że żądanie zapłaty kwoty 952 złote nie zasługuje na uwzględnienie, albowiem roszczenie to było już przedmiotem rozstrzygniętej merytorycznie sprawy o zapłatę, prowadzonej przed Sądem Rejonowej w Dzierżoniowie Wydział I Cywilny pomiędzy tymi samymi stronami, oznaczonej sygnaturą akt I NC 1205/14. Odnosząc się natomiast do żądania wydania pomieszczenia strychowego zarzucił, iż żądanie to jest bezzasadne, albowiem strona powodowa nie wypowiedziała skutecznie umowy najmu numer (...), zawartej przez strony w dniu 10 lipca 2003 roku. Uzasadniając powyższe stanowisko wskazał, iż zgodnie z art. 673 § 3 Kodeksu cywilnego, jeżeli czas trwania najmu jest oznaczony, zarówno wynajmujący, jak i najemca, mogą wypowiedzieć najem w wypadkach określonych w umowie. W niniejszej sprawie strony w dniu 10 lipca 2003 roku zawarły umowę najmu przedmiotowego pomieszczenia strychowego na czas określony, bowiem określiły końcowy termin jej obowiązywania, jako dzień zakończenia i odbioru prac adaptacyjnych. Jednocześnie strony w treści wymienionej umowy najmu nie przewidziały przypadków, w których możliwe jest jej wypowiedzenie, skutkiem czego, zgodnie z art. 673 § 3 Kodeksu cywilnego, stronie powodowej nie przysługiwało uprawnienie do złożenia jednostronnego oświadczenia woli o wypowiedzeniu tej umowy w stosunku do pozwanego, w związku z czym, dokonane przez nią w dniu 20 sierpnia 2013 roku wypowiedzenie umowy najmu numer (...) z dnia 10 lipca 2003 roku nie wywołało żadnych skutków prawnych. W konsekwencji zaś stwierdził, iż nadal przysługuje mu tytuł prawny do zajmowania istotnego pomieszczenia strychowego.

Na rozprawie w dniu 21 października 2014 roku pełnomocnik strony powodowej podtrzymał żądanie pozwu. Podniósł, iż zarzut podniesiony w odpowiedzi na pozew dotyczący tego, iż umowa była umową terminową i w związku z tym nie można było jej rozwiązać, nie jest zasadny, ponieważ umowa została zawarta w 2003 roku. Najem trwał ponad 10 lat i w związku z tym należy tą umowę traktować, jako umowę zawartą na czas nieokreślony, a taka umowa może zostać wypowiedziana. Ponadto oświadczył, że cofa roszczenie, dotyczące zapłaty w niniejszym postępowaniu ze zrzeczeniem się roszczenia, albowiem w tym zakresie został już wydany nakaz zapłaty.

Pełnomocnik pozwanego wniósł zaś, jak w odpowiedzi na pozew.

W dalszych pismach procesowych strony podtrzymywały dotychczasowe stanowiska w sprawie.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny.

Ogół właścicieli, których lokale wchodzą w skład nieruchomości, położonej przy ulicy (...) w D., tworzy Wspólnotę Mieszkaniową, reprezentowaną przez zarząd w osobie Z. O. i wynika to z uchwały numer (...) z dnia 18 marca 2013 roku.

Powód w drodze uchwały numer (...) z dnia 26 sierpnia 1997 roku wyraził zgodę na adaptację części strychu na lokal mieszkalny dla pozwanego M. N.. Jednocześnie pozwany zobowiązał się zamienić udziały procentowe dotychczasowych współwłaścicielom, oraz przeprowadzić remont dachu we własnym zakresie. Wynika to z uchwały numer 4/97 z dnia 26 sierpnia 1997 roku, z zeznań świadka J. Z., a także świadków D. D., D. K., przesłuchania przedstawicielki strony powodowej, Z. O., oraz przesłuchania pozwanego.

Decyzją z dnia 20 stycznia 1998 roku o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, zostały ustalone na rzecz pozwanego warunki zabudowy i zagospodarowania terenu dla inwestycji, polegającej na „adaptacja części strychu na cele mieszkalne w budynku numer (...) przy ulicy (...) w D., działka numer (...), obręb Centrum. Przedmiotowe warunki zabudowy były obarczone obowiązkami wynikającymi z przepisów szczególnych, między innymi, sporządzeniem projektu budowlanego, oraz uzyskaniem decyzji na budowę. Wynika to z decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu z dnia 20 stycznia 1998 roku.

W dniu 10 lipca 2003 roku pomiędzy stronami doszło do zawarcia umowy najmu numer (...) na dodatkowe pomieszczenie, to jest pomieszczenie strychu o łącznej powierzchni 38 metrów kwadratowych. W umowie ustalono, iż zostaje ona zawarta na czas nieokreślony do czasu zakończenia i odbioru prac adaptacyjnych, natomiast przedmiot najmu został wydany pozwanemu. Z tytułu najmu strony ustaliły miesięczny czynsz w kwocie 38 złotych. Umowa najmu numer (...) z dnia 10 lipca 2003 roku jest dowodem na te okoliczności, podobnie jak zeznania świadka J. Z., świadka D. D., a także przesłuchania przedstawicielki strony powodowej Z. O. i przesłuchania pozwanego.

Pozwany na przestrzeni kilkunastu lat podejmował szereg czynności zmierzających do adaptacji wynajmowanego od strony powodowej pomieszczenia strychowego na cele mieszkalne, i mimo że posiadał zgodę powodowej Wspólnoty na wykonanie wnioskowanych prac, ostatecznie nie zdołał ich ukończyć. Ostatni wpis do dziennika budowy został dokonany w czerwcu 1999 roku. Pozwany nie przeprowadził także remontu dachu. Mimo pisemnych wezwań, nie przekazał również stronie powodowej niezbędnej dokumentacji technicznej, dotyczącej tego pomieszczenia, w tym między innymi wyceny lokalu przez biegłego, projektu zmiany udziałów w nieruchomości na wypadek wykupienia tego pomieszczenia przez pozwanego, pozwolenia na budowę, to jest adaptacji części strychu na cele mieszkalne, książki obiektu budowlanego, wykazu uiszczanych przez pozwanego należności na poczet najmu, opłaty za podłączenie wynajmowanego pomieszczenia strychowego do instalacji gazowej, oraz innych, niewymienionych dokumentów, które mógłby posiadać pozwany, a mających związek z tym lokalem. Jednocześnie pozwany nie czynił zadość postanowieniom umowy najmu numer (...) w postaci obowiązku uiszczenia miesięcznego czynszu i dowodem na to są kserokopie pism pozwanego do zarządu Wspólnoty Mieszkaniowej przy ulicy (...) w D. z dnia 26 lipca 2011 roku, oraz 10 kwietnia 2009 roku, pisma Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków w W. z dnia 7 stycznia 1998 roku, decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu z dnia 20 stycznia 1998 roku, planu sytuacyjnego, wniosku o wydanie zapewnienia dostawy gazu dla celów grzewczych, pisma (...) w W. znak (...), wniosku pozwanego z dnia 25 lutego 1998 roku o podanie ogólnych i technicznych warunków przyłączenia urządzeń elektrycznych, pism Rejonu Energetycznego B. z dnia 25 lutego 1998 roku numer (...), oraz z 26 lutego 1998 roku numer (...), projektu budowlanego adaptacji poddasza na lokal mieszkalny, postanowienia Urzędu Rejonowego w D. z dnia 7 kwietnia 1998 roku BN- (...)-D/73/98, kwestionariusza uzgodnień do projektu instalacji wodno-kanalizacyjnej dla budynku mieszkalnego wielorodzinnego położonego w D. ulica (...), decyzji Urzędu Rejonowego w D. z dnia 22 kwietnia 1998 roku BN- (...)-D/73/2/98, dziennika budowy numer BA (...)-D/12/99, protokołu numer (...) ze sprawdzenia zgłoszonych do przyłączenia do sieci urządzeń elektrycznych, uchwały numer 6/08/11 z dnia 8 sierpnia 2011 roku Wspólnoty Mieszkaniowej przy ulicy (...) w D., notatki sporządzonej w dniu 29 maja 2009 roku, oraz pisma zarządu Wspólnot Mieszkaniowych w D. do pozwanego z dnia 5 marca 2007 roku, zeznań świadka J. Z., oraz D. D., D. K., oraz przesłuchania przedstawiciela strony powodowej Z. O. i przesłuchania pozwanego.

Tymczasem strona powodowa, dążąc do polubownego załatwienia sprawy, wyznaczyła pozwanemu nieprzekraczalny termin 27 maja 2013 roku na wycenę lokalu przez biegłego, zmianę udziału w nieruchomości do zmiany notarialnej, przedłożenia pozwolenia na budowę adaptacji części strychu na cele mieszkalne, dokonania opłat od najmu od 1 lipca 2003 roku na konto powoda oraz uiszczenia opłaty za remont instalacji gazowej. Wobec zaś braku aktywności pozwanego, w dniu 6 sierpnia 2013 roku, została podjęta uchwała numer (...), na podstawie której współwłaściciele nieruchomości wspólnej przy ulicy (...) uchylili w całości uchwałę numer 4/97, na podstawie której przyznano pozwanemu zgodę na adaptację części strychu na lokal mieszkalny. Jednocześnie zobowiązano zarząd Wspólnoty do wypowiedzenia umowy najmu numer (...) z dnia 10 lipca 2003 roku na dodatkowe pomieszczenie, z trzymiesięcznym terminem, wobec zaległości opłat za najem w kwocie 3.060 złotych na dzień 31 lipca 2013 roku z określeniem terminu zwrotu lokalu na dzień 1 grudnia 2013 roku. Dowodzą tego kserokopia pisma strony powodowej do pozwanego z dnia 9 maja 2013 roku i kserokopia uchwały numer (...) z dnia 6 sierpnia 2013 roku, zeznania świadka J. Z., przesłuchanie przedstawiciela strony powodowej Z. O., a także przesłuchanie pozwanego.

W tej sytuacji, w dniu 20 sierpnia 2013 roku, strona powodowa, reprezentowana przez zarząd, wypowiedziała pozwanemu przedmiotową umowę najmu na 3 miesiące naprzód, gdzie koniec najmu został ustalony na dzień 30 listopada 2013 roku, a termin wydania przedmiotu najmu na dzień 1 grudnia 2013 roku. Pismo to pozwany odebrał w dniu 20 sierpnia 2013 roku. Następnie pismem z dnia 2 stycznia 2014 roku wezwała pozwanego do uiszczenia zadłużenia w wysokości 952 złotych oraz wystosowała do niego drugie pismo zatytułowane "pozew", będące wezwaniem do wydania i opuszczenia pomieszczenia strychowego położonego w D. przy ul. (...) w ostatecznym terminie określonym na dzień 31 stycznia 2014 roku. Pisma te pozwany odebrał w dniu 7 stycznia 2014 roku. Dowodzą tego kserokopie wypowiedzenia umowy z dnia 10 lipca 2003 roku wraz z potwierdzeniem odbioru, przedsądowego wezwania do zapłaty z dnia 2 stycznia 2014 roku oraz pisma strony powodowej do pozwanego z dnia 2 stycznia 2014 roku zatytułowanego "pozew" wraz z potwierdzeniem odbioru, zeznania świadka J. Z., przesłuchanie przedstawiciela strony powodowej Z. O. oraz przesłuchanie pozwanego.

W odpowiedzi na powyższe pisma pozwany zobowiązał się uregulować zadłużenie oraz nie godząc się na wydanie pomieszczenia strychowego zaproponował polubowne załatwienie sprawy w celu doprowadzenia do zakończenia remontu oraz do wykupienia tego pomieszczenia. W tym też celu zarządca powodowej wspólnoty zaprojektował stosowną uchwałę, na mocy której zezwolono na adaptację pomieszczenia i na wykupienie tego pomieszczenia. Zakreślono pozwanemu termin do przedłożenia wyceny do 31 marca 2014 roku, zobowiązano pozwanego do pokrycia kosztów związanych z wykupieniem lokalu oraz ze zmianą udziału we współwłasności, zezwolono na dokonanie remontu tego lokalu na własny koszt, określono termin wykupienia lokalu do 1 maja 2014 roku i zobowiązano do uczestniczenia w kosztach zarządu nieruchomością wspólną. Uchwała mówiła również o tym, że traci swoją ważność, gdyby pozwany nie dotrzymał terminów. Ostatecznie wspólnota jednak nie podjęła tej uchwały. Pozwany do dnia dzisiejszego nie zakończył również prac adaptacyjnych pomieszczenia strychowego i nigdy w nim nie zamieszkał, nie uiścił również zadłużenia, w związku z czym na skutek pozwu strony powodowej, nakazem zapłaty wydanym w postępowaniu upominawczym w dniu 30 czerwca 2014 roku w sprawie o sygn. I Nc 1205/14 Sąd Rejonowy w Dzierżoniowie nakazał M. N., aby zapłacił na rzecz Wspólnoty Mieszkaniowej przy ulicy (...) w D. kwotę 952 złote wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 31 stycznia 2014 roku do dnia zapłaty oraz kosztami procesu. Dowodem na to są: kserokopia pisma pozwanego do strony powodowej z dnia 21 stycznia 2014 roku, kserokopia nakazu zapłaty w postępowaniu upominawczym wydanego dnia 30 czerwca 2014 roku w sprawie I Nc 1205/14, zeznania świadka J. Z. i przesłuchanie przedstawiciela strony powodowej Z. O. oraz pozwanego.

Na podstawie tak ustalonego stanu faktycznego Sąd zważył co następuje.

W ocenie Sądu powództwo o wydanie nieruchomości jest zasadne. W pierwszym rzędzie należy jednak podkreślić, że niniejsza sprawa nie dotyczyła roszczenia o zapłatę kwoty 952 złote, albowiem na mocy zarządzenia przewodniczącego wydziału z dnia 3 czerwca 2014 roku sprawy o zapłatę oraz o eksmisję zostały rozdzielone. W tej sytuacji, oświadczenia strony powodowej co do cofnięcia pozwu w niniejszej sprawie, w części dotyczącej żądania zapłaty, nie mogły przynieść żądanego skutku. Sąd nie orzekał więc w tym przedmiocie. Po drugie podnieść należy, że niniejsza sprawa początkowo zadekretowana, jako pozew o eksmisję z lokalu mieszkalnego również nie mogła się ostać, albowiem przedmiotem wydania okazała się część nieruchomości wspólnej, stanowiącej pomieszczenie strychowe. Koniecznym więc okazało się zmodyfikowanie przedmiotu sprawy w repetytorium C i oznaczenie jej, jako powództwo o wydanie nieruchomości, a co za tym idzie modyfikacji uległa również wysokość opłaty od pozwu, która przy wartości przedmiotu sporu 456 złotych (to jest 38 złotych razy 12 miesięcy) wyniosła kwotę 30 złotych.

Przechodząc zaś do oceny zgłoszonego żądania podnieść należy, że w rozpoznawanej sprawie powodowa Wspólnota wystąpiła o nakazanie pozwanemu, aby opuścił, opróżnił i wydał jej pomieszczenie strychowe o powierzchni 38 metrów kwadratowych w budynku przy ulicy (...) w D.. Podstawę prawną takiego roszczenia stanowi przepis art. 222 § 1 Kodeksu cywilnego, wedle którego właściciel może żądać od osoby, która włada faktycznie jego rzeczą, ażeby rzecz została mu wydana, chyba że osobie tej przysługuje skuteczne względem właściciela uprawnienie do władania rzeczą.

Kluczowe znaczenie dla rozstrzygnięcia niniejszego sporu miało więc w pierwszym rzędzie ustalenie, czy pozwany posiada objętą żądaniem pozwu część w przedmiotowej nieruchomości, a także czy przysługuje mu skuteczne względem strony powodowej uprawnienie do władania nią.

W świetle zebranego materiału dowodowego, a w szczególności dowodu w postaci zeznań słuchanych w sprawie świadków i przesłuchania przedstawiciela strony powodowej, nie ma wątpliwości, że pozwany zajmuje obecnie część nieruchomości wspólnej, obejmującą pomieszczenie strychowe o powierzchni 38 metrów kwadratowych w budynku przy ulicy (...) w D.. Pozwany przy tym w ogóle nie kwestionował tej okoliczności. W związku z tym, zdaniem Sądu, podstawową kwestią wymagającą ustalenia w niniejszej sprawie była okoliczność, czy pozwanemu przysługuje skuteczny względem strony powodowej tytuł prawny do pomieszczenia objętego sporem. W tym aspekcie należy więc zauważyć, że w dniu 10 lipca 2003 roku strony zawarły umowę najmu numer (...), na mocy której strona powodowa wynajęła pozwanemu pomieszczenie strychowe o powierzchni 38 metrów kwadratowych położonych w budynku przy ulicy (...) w D. do czasu zakończenia i odbioru prac adaptacyjnych, a pozwany zobowiązał się płacić na rzecz powoda czynsz w wysokości 38 złotych miesięcznie. Jak wynika z przeprowadzonego postępowania dowodowego pozwany do dnia dzisiejszego nie wykonał przedmiotowych prac adaptacyjnych, a przy tym zalegał z płatnościami z tytułu czynszu najmu, w związku z czym pismem doręczonym w dniu 20 sierpnia 2013 roku, powodowa Wspólnota wypowiedziała pozwanemu przedmiotową umowę najmu z zachowaniem trzymiesięcznego okresu wypowiedzenia, wskazując jako przyczynę wypowiedzenia - nieuzyskanie przez pozwanego pozwolenia na budowę oraz zaległości w płaceniu czynszu. Zdaniem pozwanego jednak wypowiedzenie to jest bezskuteczne, albowiem zawarta przez stronę umowa na czas określony, nieprawidłowo zakwalifikowana przez strony jako umowa zawarta na czas nieokreślony, nie zawierała w swej treści jakichkolwiek przypadków, w których możliwe jest jej wypowiedzenie, skutkiem czego zgodnie z art. 673 § 3 Kodeksu cywilnego stronie powodowej nie przysługiwało uprawnienie do złożenia jednostronnego oświadczenia woli o wypowiedzeniu tej umowy w stosunku do pozwanego. Przepis art. 673 § 3 Kodeksu cywilnego wyraźnie stanowi bowiem, że wypowiedzenie umowy najmu zawartej na czas określony jest możliwe wyłącznie w przypadku, gdy strony przewidziały taką możliwość w treści umowy. Zdaniem pozwanego więc, dokonane przez powoda wypowiedzenie przedmiotowej umowy w dniu 20 sierpnia 2013 roku uznać należy za bezskuteczne.

Ze stanowiskiem tym nie sposób się jednak zgodzić. Zgodnie bowiem z art. 661 § 1 Kodeksu cywilnego najem zawarty na czas dłuższy niż lat 10 poczytuje się po upływie tego terminu za zawarty na czas nieoznaczony. W przepisie tym ustawodawca wprowadza ograniczenie swobody stron co do zawarcia umowy najmu na czas oznaczony dłuższy niż 10 lat. Zgodnie ze wskazaną regułą po upływie dziesięcioletniego terminu trwania stosunku najmu określonego w umowie, najem traktuje się jako zawarty na czas oznaczony (i tak G. K. w Komentarzu do Kodeksu cywilnego tom III Zobowiązania - część szczególna. Podobne stanowisko prezentuje E. K. w Komentarzu do niektórych przepisów ustawy Kodeks cywilny, w: Ochrona praw lokatorów i najem lokali mieszkalnych. Komentarz mówi, iż: "jak zgodnie twierdzi się w literaturze przepis art. 661 § 1 Kodeksu cywilnego wprowadza bezwzględnie obowiązującą regułę ograniczenia trwałości umów najmu. Powoduje on między innymi taki skutek, że jeżeli z umowy wynika, iż umowa najmu obowiązywać ma do końca życia wskazanej osoby, to po upływie 10 lat od nawiązania najmu każda ze stron będzie mogła wypowiedzieć ten najem z zachowaniem terminów wypowiedzenia przewidzianych w ustawie. Podobnie będzie, gdy strony uzależniły ustanie najmu od spełnienia się warunku rozwiązującego, który w ciągu 10 lat trwania najmu jeszcze się nie spełnił".

W przedmiotowej sprawie należy podkreślić, iż strony w istocie zawarły umowę najmu na czas oznaczony, to jest do zakończenia i odbioru prac adaptacyjnych. Nie ulega przy tym żadnym wątpliwościom, że pozwany nie wypełnił ciążących na nim obowiązków związanych z realizacją prac adaptacyjnych w pomieszczeniu strychowym, nie uczynił on tego nawet pomimo wezwania przez powoda do realizacji tego obowiązku w nieprzekraczalnym terminie wyznaczonym na 27 maja 2013 roku, które stanowiło próbę rozwiązania problemu przez stronę powodową na drodze polubownej. W świetle powyższych wywodów umowę zawartą przez strony należy traktować jako umowę zawartą na czas nieoznaczony od 10 lipca 2013 roku, to jest po upływie 10 lat od jej zawarcia. W konsekwencji powyższych ustaleń strona powodowa uprawniona była do wypowiedzenia umowy najmu, między innymi na zasadzie art. 672 Kodeksu cywilnego, wobec zwłoki w płatności czynszu, przy czym fakt ten wprost wynikał z dowodu w postaci nakazu zapłaty w postępowaniu upominawczym z dnia 30 czerwca 2014 roku w sprawie o sygnaturze I Nc 1205/14. Pozwany zresztą nie zaprzeczał, iż zalega z opłatami z tytułu czynszu najmu. Powodowej Wspólnocie przysługiwało także uprawnienie do wypowiedzenia umowy najmu na zasadzie art. 673 § 2 Kodeksu cywilnego wobec, jak zostało wskazane wcześniej, przekształcenia się umowy najmu ex lege w umowę na czas nieoznaczony z zachowaniem ustawowych terminów wypowiedzenia, w tym wypadku na miesiąc naprzód na koniec miesiąca kalendarzowego. Podkreślić przy tym należy, iż w tym wypadku nie musiała występować konkretna przyczyna wypowiedzenia istotnej umowy najmu, nie mniej jednak Sąd jednoznacznie ustalił, że ta wskazana przez stronę powodową, a mianowicie niezrealizowanie postanowień umowy przez pozwanego w postaci nieregulowania opłat czynszowych oraz niewywiązanie się przez pozwanego z zobowiązań wynikających z uchwały Wspólnoty numer (...) z dnia 26 sierpnia 1997 roku, w tym przeprowadzenia remontu dachu we własnym zakresie, jak najbardziej była prawidłowa. Pozwany na przestrzeni kilkunastu lat podejmował bowiem szereg czynności zmierzających do adaptacji wynajmowanego od strony powodowej pomieszczenia strychowego na cele mieszkalne, jednakże, mimo że posiadał zgodę powodowej Wspólnoty na wykonanie wnioskowanych prac, ostatecznie nie zdołał ich zakończyć. Ostatni wpis do dziennika budowy został dokonany w czerwcu 1999 roku. Pozwany nie przeprowadził też remontu dachu. Tym samym należy skonstatować, iż doszło do skutecznego wypowiedzenia umowy najmu już z datą 30 września 2013 roku, w konsekwencji zaś należy stwierdzić, iż pozwanemu nie przysługuje tytuł prawny do zajmowania przedmiotowego pomieszczenia strychowego, a zawarte w pozwie żądanie do opuszczenia, opróżnienia i wydania jest uzasadnione.

Mając powyższe na uwadze, na podstawie przytoczonych przepisów, orzeczono jak w punkcie I sentencji wyroku.

Zgodnie natomiast z przepisem art. 98 § 3 k.p.c. w związku z art. 99 do niezbędnych kosztów procesu strony reprezentowanej przez radcę prawnego zalicza się wynagrodzenie, jednak nie wyższe niż stawki opłat określone w odrębnych przepisach i wydatki jednego radcy prawnego, koszty sądowe oraz koszty nakazanego przez Sąd osobistego stawiennictwa strony. Stosownie do tych przepisów Sąd ustalił, że na koszty procesu poniesione przez stronę powodową składały się: opłata od pozwu w kwocie 30 złotych i wynagrodzenie pełnomocnika w kwocie 60 złotych. Mając zaś na uwadze, że powodowa wspólnota nie przedłożyła jakiegokolwiek dokumentu potwierdzającego uiszczenie przez nią opłaty skarbowej od pełnomocnictwa, Sąd nie mógł uwzględnić żądania zwrotu kosztów w tej części. Ostatecznie więc koszty poniesione przez powódkę wyniosły kwotę 90 złotych. Ze względu na to, że pozwany przegrał proces w całości, Sąd był obowiązany obciążyć go w całość obowiązkiem zwrotu kosztów procesu na rzecz powódki stosownie do przepisu art. 98 § 1 Kodeksu postępowania cywilnego.

W związku z tym na podstawie przytoczonych przepisów należało orzec jak w punkcie II wyroku.

Orzeczenie z punktu III wyroku oparte jest zaś na przepisie art. 80 ust. 1 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych, zgodnie z którym Sąd z urzędu zwraca stronie różnicę pomiędzy opłatą pobraną od strony a opłatą należną. Skoro zaś strona powodowa uiściła opłatę sądową od pozwu w kwocie 200 złotych, zamiast należnej opłaty w kwocie 30 złotych, z urzędu należało zwrócić jej różnicę pomiędzy tymi opłatami.

[K. części 00:32:27.085]