Pełny tekst orzeczenia

WYROK ZAOCZNY

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 14.05.2015r

Sąd Rejonowy w Zakopanem Wydział II Karny w składzie:

Przewodniczący SSR Janusz Kukla

Protokolant sek. sąd. G. P.

po rozpoznaniu dnia 14.05.2015r sprawy

K. S.

urodz. (...) w D.

s. M. i K. z d. K.

oskarżonego o to , że :

w dniu 27 września 2014 roku w Z. przy ul. (...), z witryny wystawowej stoiska handlowego dokonał zaboru w celu przywłaszczenia kurtki skórzanej koloru czarnego w kroju marynarki o wartości 700 złotych na szkodę Z. B., przy czym czynu tego dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności orzeczonej za przestępstwo umyślne podobne,

to jest o przestępstwo z art. 278§1kk w zw. z art. 64§1kk

I.  uznaje oskarżonego K. S. za winnego popełnienia opisanego wyżej czynu stanowiącego występek z art. 278§1kk w zw. z art. 64§1kk i za to na mocy art. 278§1kk wymierza mu karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności;

II.  na podstawie art. 627kpk zasądza od oskarżonego K. S. na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe w kwocie 270 (dwustu siedemdziesięciu) złotych, w tym kwotę 180 (stu osiemdziesięciu) złotych opłaty sądowej.

Sygn. akt II K 82/15

UZASADNIENIE

wyroku zaocznego Sądu Rejonowego w Zakopanem

z dnia 28 lipca 2015 r.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Pokrzywdzona Z. B. prowadzi działalność gospodarczą w postaci firmy (...) zajmującą się produkcją odzieży skórzanej i kożuchów. Posiada ona na terenie Z. kilka punktów sprzedaży odzieży skórzanej i kożuchów, w tym m.in. przy ul. (...). W prowadzeniu działalności pomagają jej syn W. B. oraz mąż S. B., którzy zajmują się sprzedażą w/w towaru na stoiskach handlowych.

Dowód: Z. B. k. 18, 77, W. B. k. 7, 49, 77-78, S. B. k. 38-39, 48,

W dniu 27 września 2014 r. na stoiskach handlowych przy ul. (...) oddalonych od siebie około 200 metrów pracowali W. B. i S. B.. Przed stoiskiem, na którym handlował S. B. znajdował się manekin wystawowy, na którym założona była męska kurtka skórzana koloru czarnego, w kroju marynarki.

Dowód: zeznania świadków: Z. B. k. 18, 77, W. B. k. 7, 49, 77-78, S. B. k. 38-39, 48,

Gdy S. B. zajęty był rozmową z klientami, wspomnianą kurtę oglądał oskarżony K. S.. W pewnym momencie gdy S. B. odwrócił wzrok od oskarżonego, ten wykorzystując moment, zdjął kurtkę z manekina i natychmiast oddalił się od stoiska, nie płacąc S. B. należnej za kurtkę kwoty.

Dowód: zeznania świadków: Z. B. k. 18, 77, W. B. k. 7, 49, 77-78, S. B. k. 38-39, 48, protokół zatrzymania rzeczy wraz ze spisem io opisem rzeczy k. 2-4;

S. B. zorientowawszy się o braku kurtki na manekinie, natychmiast poinformował telefonicznie o tym fakcie swojego syna W. B., znajdującego się na drugim stoisku handlowym oddalonym o 200 metrów. W. B. nie zastanawiając się, pobiegł w stronę ulicy (...) w poszukiwaniu osoby, która dokonała kradzieży kurtki z wystawy stoiska, obsługiwanego przez jego ojca.

Dowód: zeznania świadków: Z. B. k. 18, 77, W. B. k. 7, 49, 77-78, S. B. k. 38-39, 48,

W. B. przemieszczał się biegiem w górną stronę K., jednak bez skutku. W drodze powrotnej, w połowie arterii, na wysokości sklepu (...) zauważył oskarżonego, który miał na sobie kurtkę ich rodzinnej firmy. W. B. podszedł do oskarżonego i powiedział mu, że ukradł kurtkę z ich stoiska, a gdy oskarżony zaprzeczył temu, W. B. zadzwonił na policję. Przybyli na miejsce funkcjonariusze policji zatrzymali oskarżonego i przewieźli go do KPP w Z..

Dowód: częściowo wyjaśnienia oskarżonego K. S. k. 13-14, 43-44, zeznania świadków: Z. B. k. 18, 77, W. B. k. 7, 49, 77-78, S. B. k. 38-39, 48, protokół zatrzymania rzeczy wraz ze spisem i opisem rzeczy k. 2-4;

Oskarżony jest kawalerem, nie posiada nikogo na utrzymaniu. Z zawodu jest elektromonterem i rolnikiem. Obecnie nie pracuje. Utrzymuje się z renty socjalnej w wysokości 520 złotych miesięcznie. Posiada dom drewniany wraz z zabudowaniami oraz 6 hektarów pola uprawnego. Oskarżony był wielokrotnie karany w tym m.in. za przestępstwa z art. 278§1 kk.

Dowód: dane osobo-poznawcze k. 13, 16, 43, karta karna k. 22-24, odpisy wyroków Sądu Rejonowego w Dębicy k. 28-30, 31-32, 33-36, 51-52, 56-57

W toku postępowania przygotowawczego:

Oskarżony K. S. nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu i złożył wyjaśnienia (k. 13-14, 43-44).

Oskarżony utrzymywał, że kurtkę tę zakupił w dniu 24 września 2014 r. na bazarze w D. od mężczyzny narodowości romskiej bądź bułgarskiej, za kwotę 320 złotowych. Jak podał podczas zakupu kurtki był on sam. Oskarżony podał, że następnie w zakupionej kurtce przyjechał do Z. odwiedzić swojego znajomego z zakładu karnego o imieniu R.. Jego nazwiska jak podał oskarżony nie pamięta. Wyjaśnił, że gdy w dniu 27 września 2014 r. szedł ulicą (...), podszedł do niego młody mężczyzna i powiedział mu, że kurtka którą ma na sobie oskarżony jest jego własności, po czym zadzwonił na policję.

Na rozprawie głównej:

Oskarżony nie złożył żadnych wyjaśnień, bowiem nie stawił się na wyznaczony przez Sąd termin rozprawy, pomimo prawidłowo doręczonego mu wezwania.

Dowód: protokół rozprawy k. 76, zwrotne potwierdzenie doręczenia wezwania k. 75;

Sąd zważył, co następuje:

Czyniąc przedstawione wyżej ustalenia faktyczne sąd oparł się na częściowo wyjaśnieniach oskarżonego K. S. k. 13-14, 43-44, w całości na zeznaniach świadków: Z. B. k. 18, 77, W. B. k. 7, 49, 77-78, S. B. k. 38-39, 48, a ponadto na dowodach z dokumentów takich jak: protokół zatrzymania rzeczy wraz ze spisem i opisem rzeczy k. 2-4, odpisy wyroków Sądu Rejonowego w Dębicy k. 28-30, 31-32, 33-36, 51-52, 56-57 oraz dane osobo-poznawcze k. 13, 16, 43 i karta karna k. 22-24.

Sąd dał wiarę wyjaśnieniom oskarżonego jedynie co do faktu, iż gdy w dniu 27 września 2014 r. szedł ul. (...) został zatrzymany przez W. B., który to wezwał na miejsce policję, twierdząc, iż oskarżony posiada na sobie kurtkę własności jego firmy. Wyjaśnienia w tej części są zbieżne z zeznaniami świadka W. B., który podobnie przedstawił tą część przebiegu zdarzenia. W pozostałej części wyjaśnienia oskarżonego były niewiarygodne. Oskarżony odżegnując się od winy, realizował przyjętą przez siebie linię obrony. Wskazać jednak należy, iż podawane przez niego okoliczności dotyczące momentu i sposobu wejścia w posiadanie przedmiotowej kurtki, były sprzeczne z wiarygodnymi i korelującymi ze sobą zeznaniami świadków Z. B., W. B. i S. B.. Oskarżony podawał fakty, których prawdziwości w żaden sposób nie można było zweryfikować. Nie posiadał on dowodu zakupu przedmiotowej kurtki, wskazał iż podczas jej kupna był sam, stąd też tym bardziej w zestawieniu z przekonującymi zeznaniami w/w świadków oraz protokołem zatrzymania u oskarżonego kurtki wyprodukowanej i sprzedawanej przez firmę (...), wyjaśnienia oskarżonego należy postrzegać jako niewiarygodne i nie zasługujące na uwzględnienie.

Zeznania świadków Z. B., W. B. i S. B. ocenić należy jako w pełni miarodajne i w całości zasługujące na uwzględnienie. Z. B. z pomocą swojego syna W. B. i męża S. B. prowadzą firmę (...) zajmującą się produkcją odzieży skórzanej i kożuchów. Posiada ona na terenie Z. kilka punktów sprzedaży odzieży skórzanej i kożuchów, w tym m.in. dwa stoiska handlowe przy ul. (...), gdzie w jednym z nich oskarżony dokonał kradzieży kurtki skórzanej koloru czarnego o kroju marynarki. Świadek S. B. zeznał, że w dniu 27 września 2014 r. przed stoiskiem, na którym handlował S. B. znajdował się manekin wystawowy, na którym założona była męska kurtka skórzana koloru czarnego, w kroju marynarki. Jak zeznał gdy zajęty był rozmową z klientami, wspomnianą kurtę oglądał nieznany mu mężczyzna. W pewnym momencie gdy S. B. odwrócił wzrok od mężczyzny, ten wykorzystując moment, zdjął kurtkę z manekina i natychmiast oddalił się od stoiska, nie płacąc S. B. należnej za kurtkę kwoty. Jak zeznał świadek W. B., poinformowany o zajściu przez S. B. udał się on w stronę K. gdzie spotkał oskarżonego mającego założoną na sobie kurtkę skradzioną chwilę wcześniej ze stoiska handlowego. Ponadto wskazać należy, iż gdy funkcjonariusze policji dokonali zatrzymania oskarżonego, wówczas to S. B. rozpoznał K. S. jako mężczyznę, który chwilę wcześniej oglądał na jego stoisku przedmiotową kurtkę, a następnie wraz z nią zniknął. Powyższe okoliczności potwierdziła pokrzywdzona Z. B., która to jednak przebieg całego zdarzenia znała jedynie z relacji przekazanej jej przez syna i męża. Wszyscy świadkowie zgodnie wskazali, iż przedmiotowa kurtka zatrzymana w dniu zdarzenia przy oskarżonym jest kurtką ich produkcji bowiem posiada wypracowany przez nich wzór oraz wewnętrzną metkę z logo firmy (...)

Zeznania w/w świadków są w pełni zbieżne ze sobą i wzajemnie się uzupełniając, stanowią spójną całość. Znajdują również swoje potwierdzenie w zgromadzonych w sprawie dokumentach, w tym protokole zatrzymania rzeczy, tj. zatrzymania u oskarżonego kurtki wyprodukowanej przez firmę własności Z. B., która to została skradziona ze stoiska handlowego w dniu 27 września 2014 r.

W ocenie sądu na podstawie zeznań w/w świadków oraz wspomnianej dokumentacji możliwe było odtworzenie w sposób drobiazgowy przedmiotowego zdarzenia.

Dowody w postaci dokumentów są wiarygodne i zasługują na uwzględnienie. Sporządzone zostały przez uprawnione do tego osoby, a żadna ze stron nie kwestionowała okoliczności w nich naprowadzonych.

Dokonując oceny prawnej przedmiotowego zdarzenia uprawnione są następujące uwagi.

Rodzajowym przedmiotem ochrony przepisów rozdz. XXXV jest mienie, którym według prawa cywilnego jest własność i inne prawa majątkowe. Jeśli chodzi o art. 278 § 1 kk należy podkreślić, że przez zabór należy rozumieć wyjęcie rzeczy spod władztwa osoby nią władającej (właściciela, posiadacza lub dzierżyciela) i objęcie we własne władanie. Chodzi tutaj o faktyczne władztwo nad rzeczą, które w wyniku zaboru zostaje wbrew woli posiadacza naruszone. W swych konsekwencjach jednak zabór taki godzi w prawo własności, gdyż sprawca zaboru działa w celu przywłaszczenia zabranej rzeczy, tj. włączenia jej do swego stanu posiadania lub bezprawnego rozporządzenia nią na rzecz innej osoby. Należy podkreślić, że stanowiący istotę kradzieży zabór następuje bezprawnie, bez żadnej ku temu podstawy i bez zgody właściciela lub osoby, której mienie (rzecz) zabrano. Kradzież jest przestępstwem umyślnym o charakterze kierunkowym, którego można się dopuścić się jedynie w zamiarze bezpośrednim - w celu przywłaszczenia ( animus rem sibi habendi). Cel przywłaszczenia oznacza zamiar postąpienia z przedmiotem zaboru tak, jakby się było jego właścicielem (włączenia do swego stanu posiadania, sprzedaży, zużycia, podarowania innej osobie ).

W ocenie sądu przedmiotowe zachowanie oskarżonego wypełnia znamiona przestępstwa kradzieży, o której stanowi art. 278 § 1 kk. Niewątpliwie bowiem oskarżony dokonując zaboru ze stoiska handlowego przedmiotowej kurtki bez zgody właściciela i bez uiszczenia za nią należnej kwoty, działał umyślnie i ze świadomością, że dokonuje zaboru cudzej rzeczy, którą nie miał prawa zadysponować w taki sposób, że stała się ona składnikiem jego majątku. Wyrządził przy tym w chwili czynu pokrzywdzonej Z. B. określoną szkodę. Analizując zatem całokształt zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego w tym w szczególności ze wskazaniem na zeznania świadków Z. B., W. B. i S. B. a także protokół zatrzymania rzeczy i oceniając go zgodnie z zasadami logiki i doświadczenia życiowego sąd przyjął, że oskarżony w dniu 27 września 2014 roku w Z. przy ul. (...), z witryny wystawowej stoiska handlowego dokonał zaboru w celu przywłaszczenia kurtki skórzanej koloru czarnego w kroju marynarki o wartości 700 złotych na szkodę Z. B..

Oskarżony czynu tego dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu w okresie od 15.04.2011 r. do 18.02.2014 r. kary łącznej pozbawienia wolności, orzeczonej m.in. za przestępstwo umyślne podobne.

Zdaniem sądu oskarżony K. S. zachowaniem swoim wyczerpał znamiona występku z art. 278 § 1 kk w zw z art. 64§1 kk..

Mając na uwadze przedstawione wyżej okoliczności Sąd przyjął, że K. S. popełnił zarzucany mu aktem oskarżenia czyn i jego wina w tym zakresie wątpliwości nie budzi.

Oceniając stopień winy oskarżonego należy zauważyć, że jest on osobą, od której można oczekiwać odpowiedniego poziomu rozwoju intelektualnego i która winna zdawać sobie sprawę z tego, że zabór innej osobie należącej do niej rzeczy stanowi przestępstwo kradzieży i nie może zasługiwać na pobłażliwość, zwłaszcza ze strony Sądu, tym bardziej, iż oskarżony był już uprzednio wielokrotnie karany za tego typu przestępstwa.

W przedmiotowej sprawie stopień społecznej szkodliwości czynu jest relatywnie znaczny, z uwagi na rodzaj i stopień naruszenia normy prawnej oraz na umyślność o tupet działania sprawcy. Nie można również nie zauważyć faktu, że oskarżony wykorzystując nieuwagę S. B., dokonał przywłaszczenia przedmiotowej kurtki, a następnie szybko oddalił się z miejsca zdarzenia. Nadto zauważyć należy, że skala podobnych zachowań jest nagminna. Rozważając kwestię stopnia społecznej szkodliwości czynu przypisanego oskarżonemu, sąd miał na uwadze wskazania ustawodawcy zawarte w przepisie art. 115 § 2 kk. Zauważyć należy, że oskarżony K. S. swoim działaniem godził w dobro prawne, jakim jest własność, wyrządzając zarazem pokrzywdzonej Z. B. właścicielce firmy (...), realną szkodę, a w kontekście jej naprawienia nie wykazał najmniejszej inicjatywy ani dobrej woli. Oskarżony działał w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, korzyść taką faktycznie uzyskał, przy czym jego działanie godziło w interes pokrzywdzonej. Podkreślić należy, że przedmiotowa kurtka, którą oskarżony bezprawnie zabrał ze stoiska handlowego, tylko fortunnym zbiegiem okoliczności, oraz dzięki szybkiej reakcji W. B. została pokrzywdzonej zwrócona.

Co do wymiaru kary:

Sąd uznał oskarżonego K. S. za winnego popełnienia opisanego wyżej czynu, stanowiącego występek art. 278 § 1 kk w zw. z art. 64§1 kk i za to na mocy art. 278 § 1 kk wymierzył mu karę 1 roku pozbawienia wolności.

Za okoliczności obciążające sąd uznał wielokrotną karalność oskarżonego, w tym za występki z art. 278§1 kk, wysokość wyrządzonej jego działaniem szkody oraz fakt, że wyrządzona szkoda nie została naprawiona przez oskarżonego, a zwrot pokrzywdzonej skradzionej kurtki był jedynie fortunnym dziełem działania podjętego przez W. B.. Sąd nie dopatrzył się okoliczności łagodzących.

Wymierzając oskarżonemu karę w powyższym wymiarze sąd baczył, aby jej dolegliwość nie przekraczała stopnia winy oskarżonego, a także miał na uwadze cele zapobiegawcze, jakie należy osiągnąć wobec oskarżonego oraz potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczności, w której oskarżony zamieszkuje. Nie można stracić z pola widzenia, że oskarżony był uprzednio wielokrotnie karany w tym za przestępstwa podobne. Ponadto oskarżony K. S. powyższego czynu dopuścił się w ciągu pięciu lat po odbyciu kary 3 lat pozbawienia wolności w okresie od 15.04.2011 r. do 18.02.2014 r. orzeczonej wyrokiem obejmującym skazanie za umyślne przestępstwa podobne w warunkach art. 64 § 1 kk. Powyższe przekonuje, że czyn, którego dopuścił się oskarżony, poddany osądowi w niniejszej sprawie nie był ani incydentalny ani odosobniony. K. S. dopuścił się kolejnego przestępstwa przeciwko mieniu. W konsekwencji należy uznać, że oskarżony jest człowiekiem niepoprawnym, który popełnienie przestępstwa traktuje jako swoisty sposób na życie. Oskarżony kolejny raz godził w cudze mienie, i w sposób całkowicie świadomy, nacechowany złymi intencjami oraz w poczuciu bezkarności, naruszał podstawowe dobra osób trzecich, pozostające pod ochroną prawa. Żadna z dotychczas orzeczonych kar w tym kara pozbawienia wolności o charakterze bezwzględnym nie powstrzymała K. S. od popełnienia kolejnych przestępstw. W przekonaniu sądu, przedstawione argumenty nakazywały orzeczenie wobec oskarżonego kary w takim wymiarze. Sąd nie dopatrzył się przesłanek, przekonujących o pozytywnej prognozie kryminologicznej, co do zachowania oskarżonego w przyszłości. Ani dotychczasowy sposób życia ani też warunki osobiste oskarżonego nie dają podstawy do takiego postąpienia. Wymierzona kara uświadomi oskarżonemu bezprawność i niedopuszczalność takich zachowań, a przede wszystkim zapobiegnie poczuciu bezkarności oskarżonego.

Ponadto w oparciu o przepis art. 627 kpk sąd zasądził na rzecz Skarbu Państwa od oskarżonego K. S. koszty sądowe w kwocie 270 zł, w tym 180 złotych tytułem opłaty. Oskarżony nie ma nikogo na utrzymaniu, jest kawalerem i nie ma przeszkód, aby podjął on pracę zarobkową. Ponadto przesłanki, o których stanowi art. 624§1 kpk, mogące skutkować zwolnieniem oskarżonego od kosztów postepowania, nie zachodzą. Tym samym w ocenie Sądu wskazane jest, aby poniósł on koszty sądowe we własnej sprawie.