Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 17 marca 2016 roku

Sąd Okręgowy w Lublinie II Wydział Cywilny Odwoławczy

w składzie:

Przewodniczący Sędzia Sądu Okręgowego Dariusz Iskra

Protokolant Sekretarz sądowy Emilia Trąbka

po rozpoznaniu w dniu 17 marca 2016 roku w Lublinie, na rozprawie

sprawy z powództwa Banku (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W.

przeciwko D. S.

o zapłatę kwoty 2280,54 zł

na skutek apelacji powoda od wyroku Sądu Rejonowego Lublin-Wschód w Lublinie z siedzibą w Świdniku z dnia 14 września 2015 roku, w sprawie I C 1149/12

I. oddala apelację;

II. zasądza od Banku (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. na rzecz D. S. kwotę 98,40 zł (dziewięćdziesiąt osiem złotych czterdzieści groszy) tytułem zwrotu kosztów postępowania odwoławczego.

Sygn. akt II Ca 1026/15

UZASADNIENIE

W pozwie wniesionym w elektronicznym postępowaniu upominawczym w dniu 19 lipca 2011 roku powód – Bank (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W. wniósł o zasądzenie od pozwanej – D. C., obecnie S., kwoty 2645,42 zł z odsetkami umownymi w wysokości 19,72% w stosunku rocznym od dnia 11 maja 2010 roku do dnia zapłaty oraz o zasądzenie kosztów procesu w łącznej kwocie 634,61 zł.

W uzasadnieniu pozwu powód wskazał, że przysługuje mu wobec pozwanej wymagalna wierzytelność w kwocie 2645,42 zł z tytułu zawartej na piśmie „Umowy o kartę Kredytową C.” z dnia 22 września 2008 roku z odsetkami umownymi w wysokości 19,72% w stosunku rocznym od dnia 11 maja 2010 roku do dnia zapłaty.

*

W dniu 2 listopada 2011 roku Sąd Rejonowy Lublin-Zachód w Lublinie wydał nakaz zapłaty w elektronicznym postępowaniu upominawczym, którym uwzględnił w całości żądanie pozwu (k. 5).

*

Od nakazu zapłaty z dnia 2 listopada 2011 roku D. S., wniosła sprzeciw, wskazując, że zaskarża nakaz w całości. Pozwana wskazała, że podnosi zarzut braku wykazania istnienia i wysokości zobowiązania oraz zarzut przedawnienia roszczenia.

Pozwana wniosła o zasądzenie od powoda na rzecz pozwanej kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa prawnego oraz opłaty skarbowej od pełnomocnictwa w kwocie 17 zł (k. 10-11, 50-53).

*

W piśmie procesowym z dnia 17 lipca 2012 roku, wniesionym w dniu 18 lipca 2012 roku, powód, reprezentowany przez pełnomocnika, oświadczył, że „ogranicza powództwo o kwotę 1167,26 zł z powodu dokonanych przez pozwaną wpłat na poczet zadłużenia” (k. 31-32).

Powód wskazał, że pozwana dokonała wpłat kwoty 569,85 zł w dniu 13 marca 2012 roku i kwoty 597,41 zł w dniu 13 kwietnia 2012 roku.

Powód wskazał następnie, że do zapłaty pozostały kwoty:

1. 1478 zł z tytułu niespłaconej należności głównej z odsetkami umownymi ustalonymi w Regulaminie Kart Kredytowych C. w wysokości 19,72% rocznie od kwoty:

a) 2645,42 zł od dnia 11 maja 2010 roku do dnia 13 marca 2012 roku,

b) 2075,57 zł od dnia 14 marca 2012 roku do dnia 13 kwietnia 2012 roku,

c) 1467,16 zł od dnia 14 kwietnia 2012 roku do dnia zapłaty;

2. 0,61 zł z tytułu kosztów opłaty manipulacyjnej na rzecz operatora, doliczonej do opłaty sądowej w wysokości faktycznie uiszczonej przez powoda;

3. 734 zł z tytułu „kosztów sądowych”, na które składa się 100 zł z tytułu „wpisu sądowego”, 600 zł z tytułu kosztów zastępstwa prawnego i 34 zł z tytułu opłaty skarbowej.

*

W piśmie procesowym z dnia 19 września 2012 roku, wniesionym w tym samym dniu do Sądu, powód oświadczył, że „cofa wniosek o ograniczenie powództwa o kwotę 1.167,26 zł, ze względu na okoliczność, iż niniejsza kwota nie została dobrowolnie uiszczona przez pozwana w trakcie procesu, lecz wyegzekwowana w toku postępowania egzekucyjnego prowadzonego na podstawie uchylonego nakazu zapłaty z dnia 02 listopada 2011 roku” (k. 61-63).

*

W piśmie procesowym z dnia 28 marca 2013 roku, wykonując postanowienie Sądu Rejonowego z dnia 25 lutego 2013 roku, powód wskazał, że na kwotę 2645,42 zł składają się:

a) kwota 2280,54 zł niespłaconej należności głównej,

b) kwota 208,95 zł „odsetek skapitalizowanych, na dzień wystawienia wyciągu z ksiąg bankowych z dnia 05 lipca 2011 roku (wysokość stopy procentowej odsetek w skali roku była zmienna w trakcie trwania umowy i została ona wskazana na wyciągach z rachunku karty kredytowej)”,

c) kwota 155,93 zł naliczonych opłat (k. 170).

*

Postanowieniem z dnia 3 czerwca 2013 roku Sąd Rejonowy Lublin-Wschód w Lublinie z siedzibą w Świdniku postanowił zawiesić postępowanie w sprawie na podstawie art. 177 § 1 pkt 6 k.p.c. (k. 178).

Postanowienie z dnia 3 czerwca 2013 roku nie zostało zaskarżone i uprawomocniło się.

Postanowieniem z dnia 29 stycznia 2014 roku Sąd Rejonowy Lublin-Wschód w Lublinie z siedzibą w Świdniku postanowił odmówić podjęcia zawieszonego postępowania (k. 229-229v).

Postanowieniem z dnia 10 kwietnia 2014 roku Sąd Rejonowy Lublin-Wschód w Lublinie z siedzibą w Świdniku po raz kolejny postanowił odmówić podjęcia zawieszonego postępowania (k. 234).

Postanowieniem z dnia 25 czerwca 2014 roku Sąd Rejonowy Lublin-Wschód w Lublinie z siedzibą w Świdniku po raz kolejny postanowił odmówić podjęcia zawieszonego postępowania (k. 244-245, 246).

Na postanowienie z dnia 11 lipca 2014 roku powód wniósł zażalenie, zaskarżając postanowienie w całości oraz wnosząc o jego zmianę i podjęcie postępowania (k. 249-251).

Postanowieniem z dnia 12 marca 2015 roku, wydanym w sprawie II Cz 1424/14, Sąd Okręgowy w Lublinie postanowił:

I. zmienić częściowo zaskarżone postanowienie w ten sposób, że podjąć zawieszone postępowanie w części dotyczącej żądania zasądzenia niespłaconej należności głównej w kwocie 2280,54 zł;

II. oddalić zażalenie w pozostałej części (k. 261-264).

*

Postanowieniem z dnia 26 maja 2015 roku Sąd Rejonowy Lublin-Wschód w Lublinie z siedzibą w Świdniku na podstawie art. 182 § 1 k.p.c. postanowił umorzyć postępowanie w części, to jest co do kwoty 208,95 zł z tytułu odsetek i co do kwoty 155,93 zł z tytułu opłat (k. 268-269).

*

Wyrokiem z dnia 14 września 2015 roku Sąd Rejonowy Lublin-Wschód w Lublinie z siedzibą w Świdniku:

I. zasądził od D. S. na rzecz Banku (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. kwotę 1113,28 zł z umownymi odsetkami w wysokości 19,72 % w stosunku rocznym, liczonymi od:

a. kwoty 2280,54 zł od dnia 11 maja 2010 roku do dnia 13 marca 2012 roku;

b. kwoty 1710,69 zł od dnia 14 marca 2012 roku do dnia 13 kwietnia 2012 roku;

c. kwoty 1113, 28 zł od dnia 14 kwietnia 2012 roku do dnia zapłaty;

II. oddalił powództwo w pozostałym zakresie;

III. zasądził od Banku (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. na rzecz D. S. kwotę 36,98 zł tytułem zwrotu kosztów procesu;

IV. oddalił wniosek Banku (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. o nadanie wyrokowi rygoru natychmiastowej wykonalności (k. 278).

*

Od wyroku Sądu Rejonowego Lublin-Wschód w Lublinie z siedzibą w Świdniku z dnia 14 września 2015 roku apelację wniósł powód, wskazując, że zaskarża rozstrzygnięcia zawarte w punktach II i III tego wyroku.

Powód zarzucił „naruszenie prawa procesowego, tj.:

1) naruszenie prawa procesowego które miało wpływ na wynik sprawy, tj. art. 355 § l k.p.c. poprzez nie wydanie postanowienia o umorzeniu postępowania w sytuacji gdy powód cofnął pozew w zakresie kwoty 1167,26 zł, spłaconej w toku procesu,

2) naruszenie przepisów postępowania, które miało wpływ na wynik sprawy, tj. art. 203 § 1 k.p.c. poprzez uznanie za niedopuszczalne cofniecie pozwu i rozpoznanie sprawy, pomimo, iż okoliczności sprawy wskazują że cofniecie pozwu na skutek spłaty zadłużenia nie było sprzeczne prawem,

3) naruszenie przepisów postępowania, które miało wpływ na wynik sprawy, tj. art. 328 § 2 k.p.c. przez niewskazanie w uzasadnieniu wyroku przyczyn dla których Sąd I instancji oddalił powództwo zamiast jego umorzenia w zaskarżonej części, pomimo wskazania że spełnienie częściowo świadczenia skutkowało jego umorzeniem”.

Powód wniósł o:

„1) zmianę zaskarżonego wyroku poprzez umorzenie powództwa w zaskarżonym zakresie tj. co do kwoty 1167,26 zł,

2) zasądzenie kosztów postępowania od pozwanej na rzecz powoda, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych za obie instancje,

ewentualnie,

1) uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi Rejonowemu do ponownego rozpoznania,

2) pozostawienie Sądowi I instancji rozstrzygnięcia o kosztach sądowych za obie instancje”1 (k. 289-281).

*

W odpowiedzi na apelację pozwana, reprezentowana przez pełnomocnika, wniosła o oddalenie apelacji w całości i zasądzenie od powoda na rzecz pozwanej kosztów procesu za drugą instancję, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych (k. 298-299).

*

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Apelacja powoda jest oczywiście bezzasadna i w związku z tym podlega oddaleniu na podstawie art. 385 k.p.c.

W pierwszej kolejności należy stwierdzić, że nie jest zasadny wniosek apelacji o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi Rejonowemu do ponownego rozpoznania. Wprawdzie wniosek ten został zgłoszony jako wniosek ewentualny, ale, jako dalej idący, wymaga omówienia w pierwszej kolejności.

Z przepisów art. 386 § 2 i 4 k.p.c. wynika, że uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania sądowi pierwszej instancji może nastąpić tylko w razie stwierdzenia nieważności postępowania, w razie nierozpoznania przez sąd pierwszej instancji istoty sprawy albo gdy wydanie wyroku wymaga przeprowadzenia postępowania dowodowego w całości.

Dodatkową podstawę prawną uchylenia wyroku stanowi przepis art. 505 ¹² § 1 k.p.c., mający zastosowanie w postępowaniu uproszczonym. Przepis ten stanowi, że jeżeli sąd drugiej instancji stwierdzi, że zachodzi naruszenie prawa materialnego, a zgromadzone dowody nie dają wystarczających podstaw do zmiany wyroku, uchyla zaskarżony wyrok i przekazuje sprawę do ponownego rozpoznania.

W ocenie Sądu Okręgowego w rozpoznawanej sprawie nie zachodzi żadna ze wskazanych wyżej podstaw uchylenia orzeczenia i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu. Postępowanie przed Sądem pierwszej instancji nie jest dotknięte nieważnością. Sąd ten rozpoznał istotę sprawy, analizując zasadność żądania pozwu z punktu widzenia okoliczności faktycznych przytoczonych jako podstawa faktyczna powództwa i rozpoznając zarzuty podniesione przez pozwanego. Wydanie wyroku przez Sąd Okręgowy nie wymaga również przeprowadzenia postępowania dowodowego w całości, ani też nawet uzupełniania, czy powtarzania postępowania dowodowego.

W sprawie nie zachodzą również okoliczności, o których mowa w art. 505 ¹² § 1 k.p.c.

Należy także zwrócić uwagę, że powód nie przytacza w apelacji zarzutów, których uwzględnienie mogłoby skutkować uchyleniem zaskarżonego wyroku, w związku z czym niezrozumiałe jest zamieszczenie w apelacji wniosku o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania.

÷

Oczywiście bezzasadne są zarzuty podniesione w apelacji.

Sąd Okręgowy podziela ustalenia faktyczne Sądu pierwszej instancji. W związku z tym, że powód zaskarżył wyrok w części obejmującej rozstrzygnięcia zawarte w punktach II i III, należy skupić się na ustaleniach faktycznych, które stanowiły podstawę rozstrzygnięcia zawartego w punkcie II wyroku.

Rozstrzygnięcie zawarte w punkcie III wyroku dotyczy natomiast kosztów procesu za pierwszą instancję i jest pochodną rozstrzygnięć zawartych w postanowieniu z dnia 26 maja 2015 roku oraz w punkcie I i II wyroku z dnia 14 września 2015 roku.

Rozstrzygnięcie zawarte w punkcie II wyroku dotyczy oddalenia powództwa w części obejmującej żądanie zapłaty kwoty 1167,26 zł, co wynika z różnicy pomiędzy kwotą rozpoznawanego żądania określoną w części wstępnej wyroku (2280,54 zł) a kwotą należności głównej zasądzoną w punkcie I wyroku z dnia 14 września 2015 roku (1113,28 zł).

Kwota 1167,26 zł została wyegzekwowana od pozwanej w czasie trwania postępowania w rozpoznawanej sprawie, a w związku z tym Sąd Rejonowy uznał popierane nadal żądanie zapłaty tej kwoty za bezzasadne.

W ocenie powoda postępowanie w sprawie w części obejmującej żądanie zapłaty kwoty 1167,26 zł powinno zostać umorzone. Stanowisko to jest oczywiście błędne.

Umorzenie postępowania sądowego w sprawie cywilnej jest rozstrzygnięciem o charakterze proceduralnym (formalnym) i może nastąpić tylko wówczas, gdy istnieje podstawa prawna takiego rozstrzygnięcia, a w konkretnej sprawie cywilnej zaistnieje okoliczność faktyczna uzasadniająca zastosowanie konkretnego przepisu stanowiącego podstawę prawną umorzenia postępowania.

Podstawowym przepisem stanowiącym podstawę prawną umorzenia postępowania sądowego w sprawie cywilnej jest przepis art. 355 § 1 k.p.c., który stanowi, że sąd wydaje postanowienie o umorzeniu postępowania, jeżeli powód cofnął ze skutkiem prawnym pozew lub jeżeli wydanie wyroku stało się z innych przyczyn zbędne lub niedopuszczalne.

Jedną z podstaw faktycznych umorzenia postępowania sądowego w konkretnej sprawie cywilnej jest skuteczne cofnięcie pozwu przez powoda („ze skutkiem prawnym”).

Warunki skutecznego cofnięcia pozwu określa przepis art. 203 k.p.c.

W rozpoznawanej sprawie nie doszło do skutecznego częściowego cofnięcia pozwu przez powoda. Wprawdzie w piśmie procesowym z dnia 17 lipca 2012 roku, wniesionym w dniu 18 lipca 2012 roku, powód, reprezentowany przez pełnomocnika, oświadczył, że „ogranicza powództwo o kwotę 1167,26 zł z powodu dokonanych przez pozwaną wpłat na poczet zadłużenia” (k. 31-32), co stanowiło niewątpliwie oświadczenie o częściowym cofnięciu pozwu, jednak już w piśmie procesowym z dnia 19 września 2012 roku, wniesionym w tym samym dniu do Sądu, powód oświadczył, że „cofa wniosek o ograniczenie powództwa o kwotę 1.167,26 zł, ze względu na okoliczność, iż niniejsza kwota nie została dobrowolnie uiszczona przez pozwaną w trakcie procesu, lecz wyegzekwowana w toku postępowania egzekucyjnego prowadzonego na podstawie uchylonego nakazu zapłaty z dnia 02 listopada 2011 roku” (k. 61-63). Oświadczenie powoda o częściowym cofnięciu pozwu zostało zatem odwołane. Do chwili odwołania oświadczenia o częściowym cofnięciu pozwu nie zostało wydane przez Sąd Rejonowy postanowienie o umorzeniu postępowania w zakresie objętym cofnięciem.

Sąd pierwszej instancji nie wydał zatem postanowienia o umorzeniu postępowania, gdyż powód w dalszym ciągu popierał żądanie zapłaty kwoty 1167,26 zł. W toku dalszego postępowania powód nie składał już oświadczenia o częściowym cofnięciu pozwu (ograniczeniu żądania pozwu). Po rozpoczęciu rozprawy skuteczne cofnięcie pozwu byłoby przy tym możliwe jedynie za zgodą pozwanej, a bez zgody tylko wówczas, gdyby było połączone ze zrzeczeniem się roszczenia w zakresie objętym cofnięciem (art. 203 § 1 k.p.c.).

Co więcej, także w postępowaniu apelacyjnym powód nie złożył oświadczenia o częściowym cofnięciu pozwu, chociaż miał taką możliwość.

Nie stanowi podstawy faktycznej uzasadniającej umorzenie postępowania sam fakt zaspokojenia przez pozwanego po wniesieniu pozwu dochodzonego roszczenia. Tego rodzaju zdarzenie prawne może powodować jedynie wygaśnięcie roszczenia materialnoprawnego przysługującego powodowi, natomiast żaden przepis prawa nie wiąże z takim faktem możliwości umorzenia postępowania przez sąd.

Błędne jest stanowisko powoda wyrażone w uzasadnieniu apelacji, że Sąd pierwszej instancji uznał, iż „powództwo w spłaconej części należało umorzyć”. Sąd Rejonowy takiego stanowiska nie zajął. Sąd Rejonowy wskazał natomiast, że częściowemu umorzeniu uległa wierzytelność powoda na skutek częściowego spełnienia świadczenia przez pozwaną. Mianem „umorzenia” Sąd Rejonowy określił zatem materialnoprawny skutek częściowego spełnienia świadczenia przez pozwaną, uznając w konsekwencji, że skutkuje to oddaleniem powództwa w tej części. W języku prawniczym bardzo często używa się określenia „umorzenie wierzytelności” na określenie skutku prawnego spełnienia świadczenia lub skutku innego zdarzenia prawnego powodującego wygaśnięcie tej wierzytelności. Takim określeniem skutku prawnego polegającego na wygaśnięciu wierzytelności posługują się też niektóre przepisy prawa. Na przykład przepis art. 498 § 2 k.c. stanowi, że wskutek potrącenia obie wierzytelności umarzają się nawzajem do wysokości wierzytelności niższej. Nie oznacza to bynajmniej, że w sprawie cywilnej, w której złożono oświadczenie o potrąceniu wierzytelności dochodzonej pozwem, sąd ma obowiązek umorzyć postępowanie, w razie uznania, że do potrącenia skutecznie doszło.

Sąd pierwszej instancji posługując się wyrażeniem „umorzenie wierzytelności” miał na uwadze wyłącznie zagadnienie materialnoprawne, a nie procesowe w postaci „umorzenia postępowania”. Sąd Rejonowy wskazał wyraźnie, że spełnienie przez pozwaną części świadczenia objętego żądaniem pozwu skutkowało częściowym umorzeniem wierzytelności przysługującej powodowi (strona 9-10 uzasadnienia wyroku), a nie umorzeniem postępowania w sprawie.

Należy zwrócić także uwagę, że umorzeniu może podlegać co najwyżej postępowanie w sprawie, a nie powództwo, jak wskazuje powód.

÷

Nie są uzasadnione zarzuty apelacji odnoszące się do rozstrzygnięcia o kosztach procesu.

Należy wyjaśnić, że powód jest stroną wygrywającą sprawę w całości, gdy cofa skutecznie pozew z powodu zaspokojenia przez pozwanego w całości dochodzonego roszczenia po wniesieniu pozwu. W postanowieniu z dnia 20 sierpnia 1979 roku, I CZ 92/792, Sąd Najwyższy zajął stanowisko, że pozwany, który płaci dochodzoną należność po wniesieniu pozwu, chociaż przed otrzymaniem jego odpisu, z punktu widzenia przepisów k.p.c. o kosztach procesu uważany jest za przegrywającego sprawę i w konsekwencji zobowiązany jest zwrócić powodowi poniesione koszty (art. 98 § 1 k.p.c.)3.

Zasadą jest (art. 203 § 2 k.p.c.), że w wypadku cofnięcia pozwu obowiązek zwrotu kosztów procesu na rzecz pozwanego, na jego żądanie, obciąża powoda bez względu na przyczynę cofnięcia. Jednakże dopuszczalne jest odstępstwo od tej zasady w sytuacji, gdy powód wykaże, że wystąpienie z powództwem było niezbędne dla celowego dochodzenia praw lub celowej obrony, z uwzględnieniem okoliczności istniejących w dacie wytoczenia pozwu. Dotyczy to zwłaszcza sytuacji, gdy cofnięcie pozwu jest konsekwencją zaspokojenia przez pozwanego wymagalnego w chwili wytoczenia powództwa roszczenia powoda. W rozumieniu przepisów o kosztach procesu (art. 98 k.p.c.) pozwanego należy uznać wówczas za stronę przegrywającą sprawę4.

Z literalnego brzmienia art. 203 § 2 k.p.c. wynika, że w przypadku cofnięcia pozwu zwrot kosztów postępowania przysługuje wyłącznie pozwanemu, o ile zgłosi w tym zakresie wniosek w wymaganym terminie. Od tej zasady zachodzi wyjątek w sytuacji, gdy podjęcie tej czynności procesowej wiązało się z zaspokojeniem powoda w toku postępowania. W tym jednakże przypadku to na powodzie spoczywa ciężar wykazania, że wystąpienie z pozwem było niezbędne do celowego dochodzenia praw lub celowej obrony i faktycznie doszło do jego zaspokojenia w toku procesu5.

Co do zasady stronę cofającą środek zaskarżenia uznaje się za przegrywającą sprawę. Jednakże jeśli cofnięcie wynikało z zaspokojenia przez przeciwnika interesów skarżącego, a wniesienie środka zaskarżenia było niezbędne do dochodzenia praw lub obrony skarżącego, to obowiązek zwrotu kosztów może nie obciążać strony cofającej ten środek, lecz ciążyć na stronie przeciwnej6.

W rozpoznawanej sprawie, pomimo uzyskania częściowego zaspokojenia roszczenia po wniesieniu pozwu, powód nie cofnął skutecznie pozwu w zakresie objętym zaspokojeniem, a w związku z tym powództwo w tym zakresie podlegało oddaleniu. Powód jest zatem stroną przegrywającą sprawę w takim zakresie, w jakim powództwo zostało oddalone w punkcie II wyroku z dnia 14 września 2015 roku oraz w zakresie, w jakim postępowanie zostało umorzone postanowieniem z dnia 26 maja 2015 roku.

÷

Mając na uwadze powyższe rozważania, należało oddalić apelację.

*

Na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c. w zw. z art. 391 § 1 k.p.c. Sąd Okręgowy zasądził od Banku (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. na rzecz D. S. kwotę 98,40 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania odwoławczego.

W związku z tym, że apelacja powoda została oddalona w całości, powód jest stroną przegrywającą sprawę w całości w postępowaniu odwoławczym. Powinien zatem zwrócić pozwanej poniesione w tym postępowaniu koszty. Koszty te obejmują:

a) wynagrodzenie pełnomocnika procesowego pozwanej – 90 zł, ustalone według stawki minimalnej na podstawie § 6 pkt 2 w związku z § 12 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz. U. z 2013 roku, poz. 490 – tekst jednolity ze zmianami) w związku z § 21 rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. z 2015 roku, poz. 1804),

b) opłaty pocztowe za przesłanie przesyłek poleconych obejmujących odpowiedź na apelację i odpis odpowiedzi na apelację – 4,20 zł (k. 300) i 4,20 zł (k. 299).

*

Z tych wszystkich względów i na podstawie powołanych wyżej przepisów Sąd Okręgowy orzekł jak w sentencji wyroku.

1 Przytoczono dosłowne brzmienie zarzutów i wniosków apelacyjnych, z zachowaniem zastosowanej pisowni i interpunkcji, a ściślej – z brakami w tym zakresie.

2 Lex nr 8188.

3 Por. również: postanowienie SN z dnia 6 listopada 1984 roku, IV CZ 196/84, Lex nr 8642; postanowienie SA w Katowicach z dnia 15 stycznia 2003 roku, I ACz 6/03, OSA 2003, z. 9, poz. 40.

4 Postanowienie SN z dnia 12 kwietnia 2012 roku, II CZ 208/11, Lex nr 1214570.

5 Postanowienie SA we Wrocławiu z dnia 29 marca 2012 roku, I ACz 491/12, Lex nr 1136094.

6 Postanowienie SN z dnia 8 lutego 2012 roku, V CZ 109/11, Lex nr 1147814.