Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 27 stycznia 2015 roku

Sąd Okręgowy w Gliwicach XII Wydział Cywilny

w składzie następującym:

po rozpoznaniu w dniu 13 stycznia 2015 roku w Gliwicach

sprawy z powództwa M. N.

przeciwko (...) S.A. w S.

o zapłatę

1.  zasądza od pozwanego (...) S.A. w S. na rzecz powoda M. N. kwotę 450 000 (czterysta pięćdziesiąt tysięcy) złotych z ustawowymi odsetkami od dnia 3 grudnia 2013 roku do dnia zapłaty;

2.  zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 267,12 (dwieście sześćdziesiąt siedem 12/100) złotych z ustawowymi odsetkami od dnia 22 stycznia 2014 do dnia zapłaty;

3.  umarza postępowanie co do kwoty 200 000 (dwieście tysięcy) złotych z ustawowymi odsetkami od dnia 11 sierpnia 2013 roku;

4.  oddala powództwo w pozostałym zakresie;

5.  zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 1319,26 (jeden tysiąc trzysta dziewiętnaście 26/100) tytułem zwrotu kosztów procesu;

6.  nakazuje pobrać od powoda na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Okręgowego w Gliwicach kwotę 15 677,98 (piętnaście tysięcy sześćset siedemdziesiąt siedem 98/100) tytułem kosztów sądowych, z zasądzonego w punkcie 1 roszczenia;

7.  nakazuje pobrać od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Okręgowego w Gliwicach kwotę 22 692,01 (dwadzieścia dwa tysiące sześćset dziewięćdziesiąt dwa 01/100) tytułem kosztów sądowych.

Sygn. akt XII C 11/14

UZASADNIENIE

d o wyroku z dnia 27 stycznia 201 5 roku

Powód M. N., pozwem z dnia 22 stycznia 2014 roku, wniósł o zasądzenie na swoją rzecz od pozwanego (...) S.A. w S. kwoty 961.308zł tytułem zadośćuczynienia, wraz z ustawowymi odsetkami od kwot:

-

950.000zł od dnia 11 sierpnia 2013 roku do dnia zapłaty,

-

11.308zł od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty

oraz obciążenie pozwanego kosztami postępowania.

Na uzasadnienie swego żądania powód podał, że w dniu 21 czerwca 2013 roku uległ wypadkowi doznając licznych obrażeń mózgu, powodujących, że dotyka go największy stopień niepełnosprawności. Powód jest całkowicie unieruchomiony, bez kontaktu z otoczeniem. Odpowiedzialność pozwanego wynika z udzielonej Polisy OC posiadacza pojazdu mechanicznego sprawcy i jest bezsporna między stronami.

Powód do dnia wypadku był osobą czynną zawodowo, angażującą się w sprawy rodziny i inne aktywności życia codziennego. Miał bardzo dobre relacje z żoną i dziećmi. Od 2006 roku prowadził własną działalność gospodarczą. Dodatkowo był członkiem związku łowieckiego, cieszył się sympatią i szacunkiem kolegów. Rokowania co do stanu zdrowia powoda są niepomyślne, a pozwany wypłacił tytułem odszkodowania jedynie kwotę 250.000zł. W tym stanie rzeczy powództwo jest uzasadnione.

Pozwany w odpowiedzi na pozew (k.104) wniósł o oddalenie powództwa oraz o zasądzenie na swoją rzecz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego.

W uzasadnieniu pozwany podał, iż oszacowana przez powoda łączna suma zadośćuczynienia w kwocie 1.200.000zł nie stanowi sumy adekwatnej do rozmiaru krzywdy, jakiej doznał powód na skutek wypadku. Kwota ta przestaje spełniać swoją funkcję jako kompensata, a staje się wypłatą penalną, co stanowi zaprzeczenie istoty zadośćuczynienia. Wysokość zadośćuczynienia musi być utrzymana w rozsądnych granicach i musi odpowiadać warunkom i przeciętnej stopie życiowej społeczeństwa. Żądana kwota tytułem zadośćuczynienia nie będzie pełniła funkcji kompensacyjnej, a stanowić będzie źródło wzbogacenia się rodziny powoda. W sytuacji, gdy powód znajduje się w stanie wyłączającym świadomość żadna kwota nie spełnia swej funkcji kompensacyjnej, bowiem powód sam nie jest w stanie spożytkować zadośćuczynienia na realizację swych potrzeb. Pozwany zakwestionował również datę wymagalności roszczenia. W tym stanie rzeczy powództwo winno zostać oddalone.

Na rozprawie w dniu 13 stycznia 2015 roku (k.228) powód ograniczył powództwo, w ten sposób że domaga się zasądzenia zadośćuczynienia w wysokości 750.000zł ponad wypłacone zadośćuczynienie w kwocie 250.000zł. Nadto żąda kwoty 11.308zł tytułem skapitalizowanych odsetek. W pozostałym zakresie zgodnie z żądaniami pozwu.

Pozwany wyraził zgodę na częściowe cofnięcie pozwu.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 21 czerwca 2013 roku doszło do zdarzenia drogowego, w wyniku którego powód doznał poważnego urazu czaszkowo-mózgowego. Z jadącej ciężarówki wysunęły się elementy metalowe, które wpadły przez przednią szybę samochodu prowadzonego przez powoda i uderzyły go w głowę, zakleszczając go wewnątrz. W wyniku urazu doszło do licznych złamań kości czaszki z ich wgłobieniem, otwartą raną czaszki, krwawienia podpajęczynówkowego, krwiaków wewnątrzmózgowych i stłuczeń mózgowia m.in. w obrębie pnia mózgu. Następstwem tego był pourazowy obrzęk mózgu. W związku z urazem powód był operowany neurochirurgicznie. Ze względu na ciężki stan zdrowia przebywał na oddziale intensywnej terapii, a po stabilizacji stanu somatycznego został przekazany na oddział neurologii dnia 25 sierpnia 2013 roku. Badanie tomografem komputerowym potwierdziło wyraźne zmiany malacyjne i zanikowe mózgowia jako następstwa zniszczenia tkanki mózgu. U powoda stwierdzono niedowład czterokończynowy i upośledzenie zdolności połykania. W trakcie leczenia powoda uzyskano poprawę stanu psychicznego do poziomu określanego jako stan czuwania. Powrót świadomości nie nastąpił. Powód pozostawał bez logicznego kontaktu, bez reakcji na otoczenie, z ciężkimi deficytami neurologicznymi. Rozpoznano encefalopatię, zespół psychoorganiczny, zespół wegetatywny. Wskutek urazu i uszkodzenia mózgu rozwinęły się u powoda głębokie zaburzenia świadomości, wykluczające możliwość właściwego zrozumienia otaczającej rzeczywistości i podjęcia działania opartego na racjonalnych przesłankach. Powoda poddano rehabilitacji w szpitalu w R. (przewieziono go we wrześniu 2013 roku). Na oddziale rehabilitacji przebywał do dnia 5 lutego 2014 roku. W chwili obecnej powód potrafi wyłącznie wodzić oczyma za osobami będącymi w pomieszczeniu. Jest przytomny, jednak bez kontaktu słownego i logicznego, nie wykonuje żadnych poleceń. Ma porażenie czterokończynowe, oddycha przez rurkę tracheostomijną, ma założony cewnik. Ma upośledzoną zdolność połykania. Stwierdzono zespół wegetatywny. Stan neurologiczny ciężki. Rokowania co do poprawy stanu zdrowia są niepomyślne. Wymaga opieki całodobowej z uwagi na fakt, iż jest niezdolny do samodzielnej egzystencji. Żona powoda zatrudniła 3 pielęgniarki i jednego opiekuna. Pielęgniarki pełnią 12-godzinne dyżury (10 12-godzinnych dyżurów każda z pielęgniarek). Opieka kosztuje ok. 8000zł miesięcznie. Powód przyjmuje duże ilości leków. Część z leków jest refundowanych. Dodatkowo duże koszty ponoszone są na opatrunki (gazy, ligniny, rękawiczki, bandaże). Miesięczne koszty z tym związane wynoszą: ok. 2000zł za leki i 800zł za opatrunki. Koszty te ponoszone są z wypłaconej sumy zadośćuczynienia.

W chwili wypadku powód miał 39 lat, był zdrowy. Jest żonaty, ma dwoje dzieci w wieku 6 i 8 lat.

Przed doznaniem urazu powód był osobą czynną zawodowo, angażującą się w sprawy rodziny i inne aktywności życia codziennego. Miał bardzo dobre relacje z żoną i dziećmi. Każdą wolną chwilę starał się spędzać z rodziną, zajmował się dziećmi. Z dziećmi jeździł na basen, na narty. Prowadził własną działalność gospodarczą –warsztat samochodowy. Zatrudniał pracownika. Zarabiał ok. 2500zł netto miesięcznie. Planował budowę nowego warsztatu i dalszy rozwój firmy, rozpoczął nawet prace (gotowy projekt i infrastruktura). Z rodziną zamieszkiwał w domu, miał samochód. Wyjeżdżał nad morze, w góry, na weekendy. Pasją powoda było łowiectwo. Był członkiem związku łowieckiego, cieszył się sympatią i szacunkiem kolegów. Często jeździł na polowania. W wolnych chwilach jeździł na rowerze, na nartach.

Powód przebywa w domu, wymaga opieki całodobowej. Zajmuje się nim żona, wynajęte opiekunki, fizjoterapeuta. W pokoju, w którym przebywa odwiedzają go dzieci.

Decyzją z dnia 5 grudnia 2013 roku pozwany przyznał powodowi kwotę 250.000zł tytułem zadośćuczynienia. W dniu 13 stycznia 2014 roku pozwany odmówił wypłaty żądania ponad przyznaną już kwotę zadośćuczynienia.

Powód otrzymał też odszkodowanie z polisy NW z (...) w wysokości 6000zł oraz odszkodowanie za zniszczony samochód w wysokości 17.000zł.

Zgłoszenie szkody powoda nastąpiło telefonicznie, co potwierdził pozwany pismem z dnia 10.07.2013r. Powód pismem z dnia 24.09.2013r. sprecyzował swe roszczenie na kwotę 1.000.000 zł. Pozwany pismem z dnia 14.11.2013r. wezwał do należytego wykazania umocowania pełnomocnika powoda, gdyż wątpliwe było świadome udzielenie pełnomocnictwa. W dniu 18.11.2013r. pozwany otrzymał odpis postanowienia Sądu Rejonowego w Tarnowskich Górach z dnia 11.10.2013r. o ustanowieniu kuratorem dla ułomnego M. N. jego żony J. N. (1).

dowody z: opinii orzecznika pozwanego (k.7-9), zaświadczenia lekarskiego B. S. z 20 grudnia 2013 roku (k.11-12), dokumentacji medycznej (k.13-53), legitymacji (...) (k.54), dyplomu (k.55), pisma pozwanego z 10 lipca 2013 roku (k.56-57), pisma powoda z 24 września 2013 roku (k.58), pisma pozwanego z 5 grudnia 2013 roku (k.60), pisma powoda z 17 grudnia 2013 roku (k.61-62), pisma pozwanego z 14 stycznia 2013 roku (k.63-64), pisma pozwanego z 14 listopada 2013 roku (k.128-129), treści korespondencji mailowej (k.130-131), opinii z akt XII Ns 3/14, zeznań świadków: J. N. (1) c. H., (e-protokół z dnia 01.04.2014r k.139), J. N. (1) c. H., (e-protokół z dnia 15.05.2014r k.179), J. B., J. N. (2), J. R., A. T. (e-protokół z dnia 15.05.2014r k.179), M. B., A. Ś. (e-protokół z dnia 24.06.2014r k.188), pisemna opinia biegłego neurologa A. M. (k.196-197).

Powyższy stan faktyczny sąd ustalił w oparciu o powołane powyżej dowody. .

Sąd dał wiarę dowodom z dokumentów jako nie kwestionowanym przez strony postępowania. Sąd dał również wiarę zeznaniom świadków: J. N. (1) c. H., J. N. (1) c. H., J. B., J. N. (2), J. R., A. T., M. B., A. Ś. albowiem były zgodne, logiczne, wzajemnie się potwierdzały a przez to były wiarygodne. Sąd oparł się na opinii biegłego – neurologa A. M. albowiem opinia ta jest rzetelna, jednoznaczna, kompleksowa i oparta o szczegółową dokumentacje medyczną oraz badanie powoda. Opinia ta nie została przez strony zakwestionowana, jej moc dowodowa zatem nie została obniżona

.

Sąd zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 445 § 1 kc w nawiązaniu do art. 444 kc sąd może przyznać poszkodowanemu, w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę. Art. 445 kc przewiduje możliwość przyznania zadośćuczynienia za krzywdę obejmującą miedzy innymi uszkodzenia ciała. Przez krzywdę w rozumieniu przepisu rozumie się cierpienie fizyczne, a więc ból i inne dolegliwości oraz cierpienia psychiczne, jak również dalsze następstwa w postaci np. mobilności, poczuciu osamotnienia, nieprzydatności społecznej. Zadośćuczynienie, którego celem jest złagodzenie cierpień, powinno mieć charakter całościowy i obejmować wszystkie cierpienia fizyczne i psychiczne, zarówno te już doznane jak i te, które przy uwzględnieniu aktualnego stanu zdrowia poszkodowanego w sposób przewidywalny mogą wystąpić w przyszłości. W aktualnych poglądach doktryny dominuje zapatrywanie, według którego spośród funkcji spełnianych przez zadośćuczynienie na czoło wysuwa się funkcja kompensacyjna. Przyznana z tego tytułu suma pieniężna „ powinna wynagrodzić doznane przez poszkodowanego cierpienia fizyczne i psychiczne oraz utratę radości życia. Ma mu wreszcie ułatwić przezwyciężenie ujemnych przeżyć (…). Dzięki temu zostaje przywrócona – przynajmniej częściowo – równowaga, która została zachwiana wskutek popełnienia przez sprawcę czynu niedozwolonego” (zob. A. Szpunar, Zadośćuczynienie za szkodę niemajątkową, s. 78). Zadośćuczynienie powinno mieć charakter kompensacyjny a więc przedstawiać ekonomicznie odczuwalną wartość i być tak ukształtowane, by stanowić ekwiwalent doznanej krzywdy /por. wyrok SA w Poznaniu z dnia 28 lutego 2012r, I Aca 69/12/.

Rozstrzygając kwestię zadośćuczynienia Sąd musiał rozważyć jaka wysokość zadośćuczynienia będzie odpowiednia dla powoda i pozwoli na zrekompensowanie doznanej krzywdy, której nie sposób przecież wyliczyć w sposób ścisły. Wynika to bowiem z charakteru krzywdy - z braku możliwości przedstawienia wartości niemajątkowej w kategoriach finansowych i ekonomicznych, doznanego cierpienia fizycznego i psychicznego nie można bowiem wycenić, a przyznawana suma pieniężna nie odzwierciedla rzeczywistego rozmiaru negatywnych odczuć poszkodowanego. Rozmiar doznanej krzywdy zależy od wielu czynników, np. wieku, nieodwracalności skutków naruszenia, osobistej sytuacji poszkodowanego, w tym również przyszłych perspektyw życiowych. Należy pamiętać, iż wysokość zasądzonej sumy powinna być tak ukształtowana, aby stanowiła odzwierciedlenie doznanego uszczerbku i była zauważalna i przynosiła poszkodowanemu satysfakcję, kompensacja bowiem dokonuje się głównie w sferze psychicznej poszkodowanego. Przywrócona zostaje wtedy pewna równowaga emocjonalna, naruszona przez doznane cierpnie psychiczne.

Ustalając kryteria mające wpływ na wysokość zadośćuczynienia za szkodę niemajątkową wynikającą z naruszenia zdrowia doktryna i orzecznictwo wskazują, że należy także uwzględniać ciężkie następstwa, czas trwania cierpień, ich intensywność, długotrwałość, rodzaj odniesionych obrażeń, wpływ na dalsze życie poszkodowanego, trwałe zmiany w psychice, trwałe kalectwo, poczucie bezradności, brak możliwości korzystania z określonych rozrywek, wykonywania określonej pracy, konsekwencji w życiu społecznym i osobistym /por. między innymi wyrok SN z dnia 29 września 2004 r., II CK 531/03, LEX nr 137577; wyrok SA w Białymstoku z dnia 1 lutego 2005 r., III APa 9/04, OSA 2005, z. 2, poz. 40, wyrok SA we Wrocławiu z dnia 4 kwietnia 2012r, I Aca 256/12/. Niewątpliwie do czynników zwiększających poczucie krzywdy należy zaliczyć również poczucie nieprzydatności w życiu rodzinnym i społecznym, konieczność pomocy ze strony najbliższych w czynnościach życiowych, rezygnację z wykonywania ulubionych zajęć. Zadośćuczynienie musi uwzględniać krzywdę, która powstanie w przyszłości /por. wyrok SA we Wrocławiu z dnia 23 lutego 2012r. I Aca 67/12/.

Pojęcie „odpowiedniej sumy” ma niedookreślony charakter i w judykaturze wypracowane zostały kryteria, którymi należy się kierować określając rozmiar przysługującego poszkodowanemu świadczenia. Należą do nich czynniki obiektywne, takie jak czas trwania oraz stopień intensywności cierpień fizycznych i psychicznych, nieodwracalność skutków urazu, wiek poszkodowanego, szanse na przyszłość. Za czynniki subiektywne uznane zostały poczucie nieprzydatności społecznej, bezradność życiowa, niemożność czynnego uczestniczenia w sprawach rodziny, konieczność korzystania z pomocy innych osób w sprawach życia codziennego. Poziom stopy życiowej społeczeństwa może rzutować na wysokość zadośćuczynienia jedynie uzupełniająco, w aspekcie urzeczywistnienia zasady sprawiedliwości społecznej (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi, IACa 398/14, LEX nr 1527072).

Sąd uznał, iż suma cierpień, jakich doznał powód w związku z wypadkiem jest niezwykle wysoka. Zasądzając zadośćuczynienie w kwocie 450.000,00 zł (ponad wypłaconą przez pozwanego w toku kwotę 250.000 zł) Sąd wziął pod uwagę sytuację rodzinną (młody wiek, dobre relacje rodzinne, aktywne spędzanie czasu – narty, rowery, koło łowieckie) i zawodową powoda, mającego rozległe plany życiowe i zawodowe (rozbudowa firmy) oraz nieodwracalność skutków wypadku (według wszelkich badań rokowania na przyszłość są niepomyślne – stan wegetatywny, niezbędna całodobowa opieka osób trzecich). Przed doznaniem urazu powód był osobą czynną zawodowo, angażującą się w sprawy rodziny i inne aktywności życia codziennego. Miał bardzo dobre relacje z żoną i dziećmi. Każdą wolną chwilę starał się spędzać z rodziną. Prowadził własną działalność gospodarczą –warsztat samochodowy. Osiągał stałe dochody. Planował budowę nowego warsztatu i dalszy rozwój firmy. Pasją powoda było łowiectwo. Był członkiem związku łowieckiego, cieszył się sympatią i szacunkiem kolegów. W wolnych chwilach jeździł rowerze, na nartach, spędzał czas z dziećmi. Obecnie powód czynności tych nie może wykonywać. Wypadek i jego skutki zweryfikowały plany życiowe powoda, który, ze względu na doznane obrażenia, nie powróci już do poprzedniego stylu życia.

U powoda stwierdzono niedowład czterokończynowy i upośledzenie zdolności połykania. W trakcie leczenia powoda uzyskano poprawę stanu psychicznego do poziomu określanego jako stan czuwania. Powrót świadomości nie nastąpił. Powód pozostaje bez logicznego kontaktu, bez reakcji na otoczenie, z ciężkimi deficytami neurologicznymi. Rozpoznano encefalopatię, zespół psychoorganiczny, zespół wegetatywny. W chwili obecnej powód potrafi wyłącznie wodzić oczyma za osobami będącymi w pomieszczeniu. Jest przytomny, jednak bez kontaktu słownego i logicznego, nie wykonuje żadnych poleceń. Ma porażenie czterokończynowe, oddycha przez rurkę tracheostomijną, ma założony cewnik. Stan neurologiczny powoda jest ciężki. Rokowania co do poprawy stanu zdrowia są niepomyślne. Wymaga opieki całodobowej z uwagi na fakt, iż jest niezdolny do samodzielnej egzystencji. Krzywda powoda, zwłaszcza w ujęciu obiektywnym, jest zatem ekstremalnie duża.

Czynniki subiektywne krzywdy były trudne do oceny, z uwagi na fakt, iż powód znajduje się w stanie wegetatywnym, bez logicznego kontaktu z otoczeniem. Trudno ocenić, czy i na ile zdaje sobie sprawę ze skutków wypadku.

Oceniając rozmiar krzywdy powoda i biorąc pod uwagę zarówno czynniki obiektywne jak i subiektywne składające się na krzywdę sąd uznał, iż odpowiednim zadośćuczynieniem będzie kwota łączna 700.000 zł.

Reasumując, Sąd ustalając wysokość zadośćuczynienia wziął pod uwagę takie kryteria jak rozmiar cierpień fizycznych i psychicznych związanych z samym wypadkiem, dolegliwości bólowe powstałe w następstwie urazu, trudne i długotrwałe leczenie, nieodwracalne skutki wypadku dla powoda, występujące ograniczenia w życiu osobistym i zawodowym.

Zasądzając zadośćuczynienie w kwocie 450.000 zł (ponad wypłaconą przez pozwanego w toku procesu kwotę 250.000 zł) Sąd oparł się na funkcji kompensacyjnej zadośćuczynienia, ale uwzględnił również przeciętny poziom życia i zamożności społeczeństwa. Sąd uwzględniając wszelkie okoliczności sprawy uznał, iż łączna kwota zadośćuczynienia 700.000 zł nie jest kwotą wygórowaną, jak na zaistniałe okoliczności. Biorąc wszystko powyższe pod uwagę orzeczono jak w pkt 1 wyroku na podstawie art. 445 § 1 kc.

Odsetki od żądanej kwoty tytułem zadośćuczynienia zasądzono od dnia 3 grudnia 2013 roku. Powód domagał się odsetek od dnia 11 sierpnia 2013 roku, jednak Sąd uznał, że wymagalność roszczenia nastąpiła w terminie późniejszym. Roszczenie mogło stać się wymagalne po zgromadzeniu przez pozwanego w toku likwidacji szkody wszelkich niezbędnych dokumentów. Za niezbędny dokument uznać należało postanowienia Sądu Rejonowego w Tarnowskich Górach z dnia 11.10.2013r. o ustanowieniu kuratorem dla ułomnego M. N. jego żony J. N. (1) – tym dokumentem zostało wykazane umocowanie do reprezentowania powoda. Dokument ten został przedłożony pozwanemu w dniu 18.11.2013r., do tego terminu należało doliczyć termin 14 dni wynikający z art.14ust.1 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych (...).

Powód w pozwie domagał się również zasądzenia skapitalizowanych odsetek od dobrowolnie wypłaconej przez pozwanego kwoty 250.000 zł za okres od 11.08.2013r. do 5.12.2013r. Sąd uznał – uwzględniając w/w stanowisko odnośnie wymagalności roszczenia – iż zwłoka pozwanego w wypłacie tejże kwoty dotyczyła jedynie okresu od 3.12.2013r do 5.12.2013r. Z uwagi na to orzeczono jak w punkcie 2 wyroku

Na rozprawie w dniu 13 stycznia 2015 roku (k.228) powód ograniczył skutecznie powództwo (za zgodą pozwanego), zatem co do kwoty 200.000zł z ustawowymi odsetkami od dnia 11 sierpnia 2013 roku, postępowanie umorzono na podstawie art. 355§ 1 kpc w zw. z art. 203 § 1 kpc.

O zwrocie kosztów procesu orzeczono na podstawie art. 100 kpc, biorąc pod uwagę wynik procesu i poniesione przez strony koszty. Powód utrzymał się z żądaniem w 59,14%. (ostatecznie, po ograniczeniu powództwa, powód żądał 761.308 zł). Łączne poniesione koszty wyniosły 38.370zł (38.066zł tytułem opłaty sądowej naliczonej od kwoty 761.308 zł i 304zł tytułem wynagrodzenia biegłego). Strona powodowa poniosła 7217zł (zwolnienie z kosztów k.92, 7217zł koszty zastępstwa procesowego wraz z opłatą od pełnomocnictwa) a pozwany 7217zł (tytułem kosztów zastępstwa procesowego wraz z opłatą od pełnomocnictwa). Uwzględniając powyższe, zasądzono od pozwanego na rzecz powoda kwotę 1319,26zł tytułem zwrotu kosztów procesu, jak w punkcie 5 wyroku.

W punkcie 6 i 7 wyroku nakazano pobrać, uwzględniając wynik procesu, od powoda na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Okręgowego w Gliwicach kwotę 15.677,98zł tytułem kosztów sądowych (z zasądzonego w punkcie 1 roszczenia), zaś od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Okręgowego w Gliwicach kwotę 22.692,01zł. Do pobrania na rzecz Skarbu Państwa z tytułu kosztów sądowych pozostawała łącznie kwota 38.370zł, na którą to kwotę składają się: 38.066zł tytułem opłaty sądowej i 304zł tytułem wydatków na biegłego. Orzeczenie w tym zakresie oparto na art.113 ustawy o kosztach sądowych.

SSO Andrzej Kieć