Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 11 kwietnia 2016 roku

Sąd Rejonowy dla Łodzi – Widzewa w Łodzi, I Wydział Cywilny

w następującym składzie :

Przewodniczący : Sędzia SR Tomasz Kalsztein

Protokolant : Kamil Kowalik

po rozpoznaniu w dniu 30 marca 2016 roku w Łodzi

na rozprawie

sprawy z powództwa Wspólnoty Mieszkaniowej przy ul. (...) z B. nr 16 w Ł.

przeciwko S. U. i J. U.

o zapłatę kwoty 2 879,11 zł

1.  zasądza od pozwanych S. U. i J. U. solidarnie na rzecz Wspólnoty Mieszkaniowej przy ul. (...) z (...) w Ł. kwotę 2 879,11 zł (dwa tysiące osiemset siedemdziesiąt złotych i jedenaście groszy) wraz z ustawowymi od dnia 5 marca 2014 roku do dnia zapłaty;

2.  oddala powództwo w pozostałej części;

3.  zasądza od pozwanych S. U. i J. U. solidarnie na rzecz powoda Wspólnoty Mieszkaniowej przy ul. (...) z B. nr 16 w Ł. kwotę 653 zł (sześćset pięćdziesiąt trzy złote) tytułem zwrotu kosztów procesu w całości.

Sygn. akt I C 766/15

UZASADNIENIE

W pozwie z dnia 26 kwietnia 2015 roku powódka Wspólnota Mieszkaniowa ulica (...) z (...) z siedzibą w Ł., reprezentowana przez pełnomocnika procesowego będącego radcą prawnym, wniosła o zasądzenie od pozwanych J. U. i S. U. solidarnie kwoty 2.879,11 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 1 stycznia 2014 r. do dnia zapłaty, a także zasądzenie zwrotu kosztów sądowych i kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwu wskazano, że dochodzone roszczenie wynika z nieopłacenia opłat czynszowych należnych od członków wspólnoty mieszkaniowej z tytułu użytkowania lokali położonych w Ł., przy ul. (...) z B. 16B. Zgodnie z zestawieniem księgowym z dnia 10 marca 2015 r. zaległość pozwanych z tytułu użytkowania lokalu położonego w Ł. przy ul. (...) z B. 16B nr 26 na ten dzień wyniosła 2.879,11 zł i stanowiła niedopłatę w rozliczeniu mediów za rok 2012, płatnych do 31 grudnia 2013 r. Pomimo wezwania do zapłaty z dnia 27 lutego 2014 r. pozwani do dnia złożenia pozwu nie uregulowali zadłużenia.

(pozew k. 3v.-4v.)

W dniu 9 czerwca 2015 roku Sąd Rejonowy Lublin-Zachód w Lublinie VI Wydział Cywilny wydał nakaz zapłaty w elektronicznym postępowaniu upominawczym zgodnie z żądaniem powódki.

(nakaz zapłaty k. 5)

Sprzeciwem od nakazu zapłaty z dnia 3 lipca 2015 r. pozwani J. U. i S. U. zaskarżyli wydany nakaz w całości i wnieśli o oddalenie powództwa. W uzasadnieniu pozwani podnieśli brak udowodnienia przez powódkę istnienia jakichkolwiek zaległość w opłatach za media za 2012 rok przy uwzględnieniu faktycznego zużycia mediów w zajmowanym przez pozwanych lokalu i dokonanych z tego tytułu wpłat. Nadto podali, że przed wytoczeniem powództwa ustosunkowali się do żądań powódki, wskazując z jakich powodów żądanie zapłaty jest nieuzasadnione. Powodowie wskazali również na celowe niezałączenie przez powódkę do pozwu kierowanych przez nich pism oraz opieszałość w odpowiedzi na nie.

(sprzeciw od nakazu zapłaty k. 6v.-7)

Postanowieniem z dnia 15 września 2015 r. niniejsza sprawa została przekazana do rozpoznania przez tut. Sąd.

(postanowienie k. 15)

W dalszym toku postępowania strony podtrzymały dotychczas zajęte stanowiska.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Pozwani J. U. i S. U. do dnia 25 listopada 2012 r. byli właścicielami nieruchomości lokalowej – mieszkania numer (...) położonego w Ł. przy ul. (...) z B. 16B.

Pozwani jako właściciele nieruchomości lokalowej byli zobowiązani do uiszczania zaliczki na poczet zarządu nieruchomością (tj. wydatków na bieżące koszty utrzymania nieruchomości wspólnej, fundusz remontowy oraz mediów i usług dostarczanych do poszczególnych lokali mieszkalnych).

(bezsporne)

Od dnia 1 grudnia 2006 r. wykonywaniem czynności administrowania oraz z zakresu zarządzania nieruchomościami Wspólnoty Mieszkaniowej ulicy (...) z (...) w Ł. zajmuje się (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w Ł..

(umowa o administrowanie nieruchomości k. 32-35)

W dniu 25 listopada 2012 r. pozwani dokonali przekazania przedmiotowego lokalu oraz odczytu znajdujących się w nim liczników. Na ten dzień ustalono stan liczników ciepłej wody na: 15,737; 649,614; 81,886, liczników zimnej wody na: 447,39; 155,782; 215,477, licznika C.O. (centralnego ogrzewania) na 179,007 oraz liczników prądu elektrycznego na: 111,6 kW (mieszkanie); 3,3 kW (garaż).

(oświadczenie k. 46)

Opłata za wodę, ścieki i ciepło obliczana jest według stanu urządzeń pomiarowych. Rozliczenia za te media dokonuje się uwzględniając wpłaconą zaliczkę oraz zużycie liczone z liczników, stanowiące różnice między bilansem zamknięcia i otwarcia danego okresu rozliczeniowego. Za początek okresu rozliczeniowego za rok 2012 przyjmuje się stan liczników z dnia 31 grudnia 2011 r., natomiast za koniec – stan liczników z dnia przekazania przedmiotowego lokalu, tj. z dnia 25 listopada 2012 r.

Stan licznika centralnego ogrzewania w dniu 31 grudnia 2011 r. wyniósł 162,493 GJ, a w dniu 25 listopada 2012 r. – 179,007 GJ, a więc zużycie w 2012 roku wyniosło 16,514 GJ.

Stan liczników ciepłej wody na dzień 31 grudnia 2011 r. wynosił 87,00 m ³ , 493,00 m ³, 11,00 m ³, natomiast w dniu 25 listopada 2012 r. 82,00 m3, 649,60 m ³, 15,70 m ³, a więc całościowe zużycie w 2012 roku wyniosło 156,30 m ³.

Stan liczników zimnej wody i kanalizacji na dzień 31 grudnia 2011 r. wynosił 194,00 m ³ , 124,00 m ³, 331,00 m ³, natomiast w dniu 25 listopada 2012 r. 215,50 m3, 155,70 m ³, 447,90 m ³, a więc całościowe zużycie w 2012 roku wyniosło 170,10 m ³.

Na pozostałe zużycie w lokalu składają się pozycja dotycząca konserwacji instalacji wod-kan, płatna ryczałtem i wynosząca 18,24 m oraz podział niedoborów wody zimnej i kanalizacji w wysokości 22,44 m ³.

Cena za jednostkę zużycia w 2012 r. dla lokalu zajmowanego przez pozwanych dla centralnego ogrzewania wynosiła 34,91 zł, dla podgrzania wody 15,19 zł, a dla zimnej wody i odprowadzenia ścieków 6,98 zł.

(rozliczenie kosztów świadczeń indywidualnych za 2012 rok k. 36)

W dniu 15 listopada 2013 r. dokonano korekty rozliczenia świadczeń indywidualnych za rok 2012 obniżając wynikające z tego tytułu zobowiązanie powodów o kwotę 317,16. W związku z tym, zaległość powodów na dzień 16 lutego 2015 r. wyniosła 2.879,11 zł.

(pismo k. 37)

Pismem z dnia 27 lutego 2014 r. administrator nieruchomości wezwał pozwanych do uiszczenia kwoty 2.879,11 zł tytułem zaległych opłat mieszkaniowych w terminie 7 dni od dnia otrzymania wezwania.

(wezwanie do zapłaty k. 38)

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie znajdujących się w aktach sprawy dowodów z dokumentów, w postaci rozliczenia świadczeń indywidualnych za 2012 rok (k. 36) przedstawionego przez stronę powodową oraz oświadczenia (k. 46) przedstawionego przez pozwanych. W okolicznościach niniejszej sprawy Sąd nie znalazł podstaw, aby odmówić im przymiotu rzetelność lub prawdziwości. Tym samym, Sąd nie dał wiary twierdzeniom pozwanych w zakresie, w jakim kwestionował on przedstawione przez powódkę rozliczenie należności za 2012 rok. Należy wskazać, że stan liczników na dzień 25 listopada 2012 r. wynikający z rozliczenia kosztów świadczeń indywidualnych za 2012 rok, na podstawie którego powódka ustaliła przysługującą jej od pozwanych z tytułu opłaty za media należność, jest zasadniczo zbieżny ze stanem liczników zawartym w sporządzonym przez pozwanych protokole zdawczo-odbiorczym (oświadczenie k. 46). Różnice między tymi wartościami wynikają z ich zaokrąglenia, do części setnych, dziesiętnych, a nawet - do całości, zarówno w górę, jak i w dół. W ocenie Sądu nie świadczy to ani o nierzetelności, ani o nieprawidłowości sporządzanego przez powódkę rozliczenia.

Sąd nie uwzględnił również twierdzeń pozwanego w zakresie zarzutów co do prawidłowości odczytu z zamontowanych w przedmiotowym lokalu liczników. Pozwany podał, że liczniki te były stare i nie miały aktualnej legalizacji. Jednakże, nie przedstawił on żadnych dowodów na poparcie swoich twierdzeń. Nie udowodnił on również, że zgłaszał wcześniej swoje zastrzeżenia co do odczytu liczników powódce. W tym miejscu należy wskazać, że dowód z przesłuchania stron ma charakter subsydiarny i nie powinien zastępować innych, dostępnych stronie i możliwych do przeprowadzenia, środków dowodowych, dla udowodnienia okoliczności, z których wywodzi ona skutki prawne. Dlatego też, twierdzenia pozwanego, w ramach przeprowadzonego dowodu z jego przesłuchania w charakterze strony, odnoszące się do kwestii prawidłowości stanu liczników oraz samego zużycia, Sąd uznał za gołosłowne i niewiarygodne, bo nie wsparte innymi możliwymi do przeprowadzenia dowodami (jak choćby zeznań świadków czy pism kierowanych do powódki dotyczących błędnych odczytów zużycia z liczników). Zgodnie z przepisem art. 6 k.c. ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z tego faktu wywodzi skutki prawne. Zasada ta znajduje również swoje odzwierciedlenie w art. 232 k.p.c. stanowiącym, iż strony są obowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne. Mając to na uwadze, nie jest rzeczą Sądu zarządzanie dochodzenia w celu wyjaśnienia twierdzeń stron i wykrycia środków dowodowych pozwalających na ich udowodnienie. Sąd nie jest zobowiązany do wyjaśnienia okoliczności istotnych dla sprawy. Obowiązek przedstawienia dowodów spoczywa na stronach, a ciężar udowodnienia faktów mających istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy spoczywa na stronie, która z tych faktów wywodzi skutki prawne.

Sąd Rejonowy zważył co następuje:

W niniejszej sprawie powódka żądała od pozwanych zapłaty solidarnie kwoty 2.879,11 zł tytułem niedopłaty za zużyte w ich lokalu media w roku 2012. Pozwani natomiast podnosili, że powódka nie udowodniła, aby faktyczne zużycie mediów w zajmowanym przez nich lokalu, przy uwzględnieniu dokonanej na ten cel wpłaty, doprowadziło do powstania zadłużenia za rok 2012.

W ocenie Sąd powództwo jest zasadne i w zakresie żądanej kwoty zasługuje na pełne uwzględnienie.

Podstawę roszczeń powódki stanowi art. 13 ust. 1 ustawy z dnia 24 czerwca 1994 roku o własności lokali (tj. Dz.U. z 2015 r. poz. 1892 z późn. zm.), zgodnie z którym właściciel ponosi wydatki związane z utrzymaniem swojego lokalu i jest obowiązany uczestniczyć w kosztach zarządu związanych z utrzymaniem nieruchomości wspólnej. Z kolei w świetle art. 15 ust. 1 wskazanej ustawy, na pokrycie kosztów zarządu właściciele lokali uiszczają zaliczki w formie bieżących opłat, płatne z góry do dnia 10 każdego miesiąca. Wysokość tych zaliczek, stosowanie do dyspozycji art. 22 ust. 3 pkt. 3 wymienionej wyżej ustawy, jako czynność przekraczająca zakres zwykłego zarządu, określana jest w drodze uchwały członków wspólnoty mieszkaniowej.

W tym miejscu należy wskazać, że pozwani zasadniczo nie kwestionowali ani podstawy swojego zobowiązania, ani obowiązującej stawki za media. Natomiast, kwestią sporną pozostawał sposób naliczenia należności, a w konsekwencji jej wysokość.

Na podstawie przedstawionego przez powódkę rozliczenia świadczeń indywidualnych za 2012 rok Sąd ustalił, że służąca je należność z tytułu opłat za dostawy energii cieplnej i wody oraz opłat za odprowadzenie ściegów wylicza się na podstawie stanu zużycia odczytanego z urządzenia pomiarowego (licznika). Stan ten ustala się w dniu zamknięcia bilansu za dany rok, i w przypadku pozwanych w roku 2012 był to dzień przekazania lokalu, tj. 25 listopada 2012 r. Ustalono również, że zużycie poszczególnych mediów w lokalu pozwanych w 2012 r. wyniosło, w przypadku centralnego ogrzewania 16,514 GJ, w przypadku podgrzanej wody (ciepłej wody) 156,30 m3, natomiast dla zimnej wody i odprowadzenia ścieków – 348,84 m3 (170,10 m3 + 156,30 m3 + 22,44 m3). Wartości odczytów poszczególnych liczników zasadniczo odpowiadają wartością odczytu przedstawionym przez pozwanych w oświadczeniu sporządzonym przez nich w dniu przekazania mieszkania. Należy więc przyjąć, że stan liczników w dniu 25 listopada 2012 r. jest bezsporny.

Mając powyższe na względzie, Sąd zasądził solidarnie od pozwanych J. U. i S. U. na rzecz powodowej Wspólnoty kwotę 2.879,11 zł tytułem kosztów świadczeń indywidualnych za 2012 rok.

Natomiast, o odsetkach Sąd orzekł na podstawie art. 481 § 1 k.c., który stanowi, iż odsetki należą się wierzycielowi od chwili, gdy dłużnik opóźnia się ze spełnieniem wymagalnego świadczenia pieniężnego. W niniejszej sprawie nie można przyznać słuszności twierdzeniom powódki, że termin płatności został wyznaczony na dzień 31 grudnia 2013 r., gdyż nie przedstawiono na tę okoliczność żadnych obiektywnych dowodów. W związku z tym, zgodnie z art. 455 k.c., jeżeli termin spełnienia świadczenia nie jest oznaczony ani nie wynika z właściwości zobowiązania, świadczenie powinno być spełnione niezwłocznie po wezwaniu dłużnika do wykonania. Powódka wezwała pozwanych do zapłaty żądanej pozwem kwoty pismem z dnia 27 lutego 2014 r., pozwani odpowiedzieli na to wezwanie pismem z dnia 5 marca 2016 roku i od tego dnia Sąd zasądził odsetki ustawowe od zasądzonej kwoty, oddalając powództwo w pozostałym zakresie.

O kosztach Sąd orzekł na podstawie art. 98 k.p.c. statuującego zasadę odpowiedzialności stron za wynik procesu. W zakresie żądanej kwoty powódka wygrała sprawę w całości, a zatem należało zasądzić na jej rzecz od pozwanych solidarnie zwrot wszystkich poniesionych przez nią w toku postępowania kosztów procesu. Wynoszą one łącznie 653 zł i złożyły się na nie: kwota 600 zł tytułem wynagrodzenia pełnomocnika (§ 6 pkt 3) Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu – tj. Dz.U.2013.490 ze zm.), kwota 36 zł tytułem opłaty sądowej od pozwu oraz kwoty 17 tytułem opłaty skarbowej od pełnomocnictwa.

Z tych względów, orzeczono jak w sentencji.