Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 4 października 2013r.

Sąd Okręgowy w Siedlcach IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący SSO Jacek Witkowski

po rozpoznaniu w dniu 4 października 2013r. w Siedlcach na rozprawie

odwołania G. S.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S.

z dnia 1 marca 2013 r. (Nr (...) )

w sprawie G. S.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S.

o prawo do emerytury

zmienia zaskarżoną decyzję i przyznaje G. S. prawo do emerytury od dnia 01 lutego 2013 roku.

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 01.03.2013 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S. odmówił ubezpieczonej G. S. przyznania prawa do emerytury na podstawie art. 184 ustawy z dnia 17.12.1998 roku o emeryturach i rentach z FUS (Dz. U. z 2009 r. Nr 153 poz. 1227) w zw. z § 4 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 07.02.1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 87 poz. 43 ze zm.), albowiem wnioskodawczyni nie przedłożyła świadectwa wykonywania pracy w szczególnych warunkach tylko zaświadczenie wystawione przez przechowawcę akt osobowych.

Od decyzji tej odwołanie złożyła G. S., która wnosiła o jej zmianę i zaliczenie okresu jej zatrudnienia w Państwowym Domu Pomocy Społecznej w D. od dnia 01.12.1974 roku do 31.05.1990 roku jako pracy w warunkach szczególnych, gdyż jej praca polegała na bezpośrednim kontakcie z osobami upośledzonymi. Ponadto odwołująca się stwierdziła, ze nie może przedłożyć świadectwa wykonywania pracy w warunkach szczególnych ponieważ placówka ta już nie istnieje.

W odpowiedzi na odwołanie pozwany organ rentowy wnosił o jego oddalenie argumentując, iż zgodnie z treścią § 2 ust. 1 rozporządzenia Rrady Ministrów z dnia 07.02.1983 r. okres zatrudnienia w warunkach szczególnych powinien być udokumentowany świadectwem pracy stwierdzającym ten charakter.

Sąd Okręgowy ustalił i zważył co następuje:

Ubezpieczona G. S. ur. (...) złożyła w dniu 7.02.2013 roku wniosek do pozwanego Oddziału ZUS o przyznanie jej prawa do emerytury w wieku obniżonym. Na podstawie dokumentacji znajdującej się w aktach ZUS przy poprzednim wniosku emerytalnym pozwany ZUS przyjął, że na dzień 01.01.1999 roku ubezpieczona legitymuje się okresem składkowym i nieskładkowym w wymiarze 20 lat 11 miesięcy i 26 dni. Organ rentowy nie zaliczył żadnego okresu zatrudnienia do kategorii prac w warunkach szczególnych, ponieważ zaświadczenie wystawione przez przechowawcę akt nie stanowi dowodu o jakim mowa w § 2 ust. 2 wymienianego wyżej rozporządzenia Rady Ministrów. Zaskarżoną decyzją z dnia 01.03.2012 r. odmówił G. S. przyznania prawa do wcześniejszej emerytury (k. 9 a.e.).

W toku postępowania rozpoznawczego Sąd przeprowadził dowód z zeznań ubezpieczonej oraz świadków Z. W. i B. P. na okoliczność rodzaju pracy, którą wykonywała G. S. w okresie zatrudnienia w Państwowym Domu Pomocy Społecznej w D. (k. 9v, 17-17v a.s.). Ubezpieczona zeznała, iż w okresie od 01.12.1974 roku do 31.05.1990 roku była zatrudniona na stanowisku salowej w Państwowym Domu Pomocy Społecznej Dla Dorosłych w D.. Placówka ta zajmowała się opieką nad osobami chorymi umysłowo. Leczone tam były kobiety. jej zadaniem jako salowej było wykonywania wszelkich czynności związanych z utrzymaniem porządku i obsługi pensjonariuszy w zakresie higieny, pomocy przy spożywaniu posiłków itp. Świadkowie Z. W. i B. P. były również pracownicami tej placówki w tych samych latach co ubezpieczona. W swoich zeznaniach opisały charakter pracy, którą wykonywała G. S. wskazując, że jako salowa miała obowiązek wykonywania wszelkich czynności związanych z obsługą pensjonariuszek.

W aktach osobowych ubezpieczonej znajdują się dokumenty pracownicze określające stanowisko jakie zajmowała G. S.. Wynika z tych dokumentów, że od 01.12.1974 roku powierzono jej obowiązku salowej (k. 1B akt osobowych). Kolejne dokumenty wydawane przez pracodawcę tj. Państwowy Dom Pomocy Społecznej Dla Dorosłych w D. w szczególności dokumenty płacowe wymieniają stanowisko salowej. Ponadto z akt tych wynika, że w zakresie wynagradzania stosowane były wobec ubezpieczonej przepisy rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 29.08.1988 roku w sprawie uposażenia pracowników Zakładów (...), Zakładów Pomocy (...) i rehabilitacji Zawodowej Inwalidów. G. S. była zatrudniona w tej placówce do 31.05.1990 roku i pracodawca wystawił jej świadectwo pracy tzw. ogólne. Po likwidacji tej placówki akta osobowe pracowników zostały przejęte przez Dom Pomocy Społecznej w W., który jest przechowawcą dokumentacji byłych pracowników Państwowego Domu Pomocy Społecznej Dla Dorosłych w D.. W 2009 roku przechowawca w piśmie skierowanym do ubezpieczonej wskazał, że jej charakter pracy należał do kategorii prac w warunkach szczególnych wymienionych zarówno w wykazie A rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 07.02.1983 roku jak i w przepisach resortowych tj. w zarządzeniu Ministra Zdrowia i Opieki Społecznej z dnia 12.07.1983 roku (Dz. Urz. Nr 8 poz. 40 tj. prace w Domach Pomocy Społecznej Umysłowo Upośledzonych Dorosłych) (akta osobowe k. 6C). Pismo to nie było honorowane przez pozwany Oddział ZUS.

W ocenie Sądu Okręgowego zebrany w sprawie materiał dowodowy w postaci zeznań ubezpieczonej, świadków a także dokumentacja zawarta w aktach osobowych daje podstawę do ustalenia, iż ubezpieczona była zatrudniona w spornym okresie w P.zajmującej się opieką nad dorosłymi upośledzonymi umysłowo i wykonywała tam pracę salowej. Sąd uznał, że zeznania ubezpieczonej jak i świadków są wiarygodne, albowiem w sposób jednoznaczny zeznali świadkowie odnośnie charakteru placówki jak i rodzaju pracy, którą wykonywała tam G. S.. W świetle wykazu A cyt. wyżej rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 07.02.1983 r. wykonywanie pracy w tego rodzaju placówce należy do kategorii prac w warunkach szczególnych, mianowicie w dziale XII pkt. 5 powołanego wyżej rozporządzenia zawarty jest zapis o zaliczeniu pracy w placówce opiekuńczej z osobami upośledzonymi umysłowo jako pracy w warunkach szczególnych.

Ubezpieczona legitymuje się na dzień 01.01.1999 roku stażem ubezpieczeniowym przekraczającym 20 lat, zaś okres zatrudnienia w wymienionej placówce opiekuńczej przekracza 15 lat. Zatem w świetle § 2 ust. 1, § 3 i § 4 ust. 1 pkt. 1 i 3 powołanego wyżej rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7.02.1983 r. w związku z art. 184 ust. 1 i 2 ustawy o FUS ubezpieczona G. S. w dacie złożenia wniosku o emeryturę tj. w lutym 2013 roku spełniała wszystkie przesłanki do uzyskania uprawnień do emerytury w wieku obniżonym.

Mając na względzie powyższe Sąd na podstawie art. 477 ¹⁴ § 2 kpc orzekł jak w sentencji.