Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Postanowieniem z dnia 28 maja 2010 r. Sąd Rejonowy dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi w sprawach z wniosku Skarbu Państwa- Prezydenta Miasta Ł., Skarbu Państwa Wojewody (...) przy udziale A. G. (1), A. G. (2), S. P., L. G. W., I. R., A. B.-G., Gminy Ł. – Urzędu Miasta Ł., M. M., J. G. (1), W. W., M. W., L. K., K. R., J. N., Z. J., E. J., P. B., I. B., J. G. (2), B. G., M. J., M. L., P. K., (...), H. D., A. D. o stwierdzenie nabycia własności nieruchomości przez przemilczenie w trybie dekretu z dnia 8 marca 1946 roku o majątkach opuszczonych i poniemieckich na skutek skargi A. G. (3) o wznowienie postępowania w sprawie V Ns I 86/63 zakończonej prawomocnym postanowieniem z dnia 14 lutego 1963 roku oraz o wznowienie postępowania w sprawie V Ns 1838/59 zakończonej prawomocnym postanowieniem z dnia 6 kwietnia 1964 roku:

- w sprawie o wznowienie postępowania o sygn. V Ns I 86/63 zakończonej prawomocnym postanowieniem z dnia 14 lutego 1963 roku zmienił zaskarżone postanowienie i oddalił wniosek o stwierdzenie nabycia własności nieruchomości położonej w Ł. przy ulicy (...) objętej księgą wieczystą KW nr (...),

- w sprawie o wznowienie postępowania o sygn. V Ns I 1838/59 zakończonej prawomocnym postanowieniem z dnia 6 kwietnia 1964 roku zmienił zaskarżone postanowienie i oddalił wniosek o stwierdzenie nabycia własności nieruchomości położonej w Ł. przy ulicy (...). (...) objętej księgą wieczystą KW nr (...).

Apelację od powyższego rozstrzygnięcia wnieśli: wnioskodawca Skarb Państwa –Prezydent Miasta Ł. oraz uczestnicy Gmina Ł. i (...).

Apelujący Skarb Państwa- Prezydent Miasta Ł. zaskarżył powyższe postanowienie w całości zarzucając mu:

- sprzeczność istotnych ustaleń Sądu z treścią zebranego w sprawie materiału dowodowego w przedmiocie ustalenia faktu zachowania terminu do wniesienia obu skarg o wznowienie, określonego w art. 407 § 1 k.p.c. – przez przyjęcie, że termin ten należy liczyć od listopada 2007 r. podczas gdy termin do wniesienia skarg o wznowienie biegł od dnia 24 listopada 1965 r., kiedy to wydano decyzję przyznaniu odszkodowania;

- naruszenie art. 407 § 1 k.p.c. i art. 410 § 2 k.p.c. przez przyjęcie, iż zachowany został trzymiesięczny termin do wniesienia obu skarg o wznowienie, na podstawie twierdzeń podnoszonych przez pełnomocnika skarżących, bez przeprowadzenia jakichkolwiek ustaleń w tym przedmiocie;

- naruszenie art. 177 § 1 pkt 3 k.p.c., przez oddalenie wniosku o zawieszenie niniejszego postępowania do czasu zakończenia postępowania administracyjnego przed Ministrem Finansów (sygn.. akt FR4/0341/1/ (...));

- naruszenie art. 133 § 2 k.p.c. w zw. z art. 133 § 3 zd. 2 k.p.c. przez niedoręczenie Skarbowi Państwa – Prezydentowi Miasta Ł. postanowienia z dnia 28 maja 2010 r. wraz z uzasadnieniem oraz innych pism sądowych w przedmiotowej sprawie.

W oparciu o powyższe zarzuty apelujący wniósł o zmianę zaskarżonego postanowienia w całości i odrzucenie bądź oddalenie obu skarg o wznowienie oraz zasądzenie kosztów postępowania według norm przepisanych ewentualnie uchylenie zaskarżonego postanowienia w całości i przekazanie sprawy Sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania – przy uwzględnieniu kosztów postępowania odwoławczego.

Apelujący (...) zaskarżył powyższe postanowienie w części, tj. w zakresie punktu 1, zarzucając mu:

- naruszenie art. 407 § 1 k.p.c. poprzez sprzeczność istotnych ustaleń sądu z treścią zebranego w sprawie materiału dowodowego przez przyjęcie, że ustalenia dokonane przez pełnomocnika skarżącego, iż skarżący dowiedział się o faktycznym stanie prawnym nieruchomości położonych w Ł. przy ul. (...) na początku listopada 2007 roku;

- przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów przez uznanie twierdzeń pełnomocnika skarżącego za wiarygodne w sytuacji gdy Sąd nie przeprowadził żadnego postępowania dowodowego na okoliczność terminu uzyskania informacji o faktycznym stanie prawnym nieruchomości położnej w Ł. przy ul. (...), a tym samym na okoliczność dochowania określonego w art. 407 § 1 k.p.c. 3- miesięcznego terminu do wniesienia skargi o wznowienie.

Apelujący (...) wniósł o:

- zawieszenie postępowania apelacyjnego przed Sądem Okręgowym w Łodzi w trybie art. 177 § 1 pkt. 3 k.p.c. do czasu zakończenia postępowania administracyjnego w sprawie zastosowania w stosunku do nieruchomości położonych w Ł. w tym, przy ul. (...), przepisów ustawy z dnia 9 kwietnia 1968 roku o dokonywaniu w księgach wieczystych wpisów na rzecz Skarbu Państwa w oparciu o międzynarodowe umowy o uregulowaniu roszczeń finansowych ( DZ.U. Nr l2, poz. 65) oraz ewentualnego stwierdzenia przejścia na rzecz Skarbu Państwa prawa własności przedmiotowych nieruchomości;

- zmianę zaskarżonego postanowienia i oddalenie skargi A. G. (1) o wznowienie postępowania o sygn. akt V Ns I 86/63 zakończonej prawomocnym postanowieniem z dnia 14 lutego 1963 roku ewentualnie

- uchylenie zaskarżonego postanowienia i przekazanie sprawy sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpatrzenia – zasądzenie kosztów postępowania odwoławczego w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Apelujący Gmina Ł. – Urząd Miasta Ł. zaskarżył powyższe postanowienie w zakresie punktu 2 zarzucając mu naruszenie:

- art. 407 k.p.c. poprzez błędne przyjęcie, że skarżący zachował termin do wniesienia skargi o wznowienie postępowania;

- art. 410 § 2 k.p.c. i art. 233 k.p.c. poprzez:

a) dowolną w miejsce swobodnej ocenę materiału dowodowego polegającą na przyjęciu, iż Skarżący o treści niekorzystnego rozstrzygnięcia uzasadniającego wznowienie postępowania dowiedział się w listopadzie 2007 roku, gdy tymczasem z załączonych do akt sprawy dokumentów wynika, że poprzednik prawny Skarżącego – I. G. wiedziała o utracie spornej nieruchomości już w latach 60 – tych;

b) zaniechanie dokonania własnych ustaleń faktycznych na okoliczność zachowania przez Skarżących terminu do wniesienia skargi o wznowienie postępowania i poprzestanie w tym zakresie jedynie na twierdzeniach pełnomocnika Skarżących zawartych w skardze o wznowienie postępowania;

- art. 177 § 1 pkt 3 k.p.c. poprzez odmowę zawieszenia postępowania wywołanego wniesieniem skargi o wznowienie postępowania do czasu zakończenia postępowania administracyjnego przed Ministrem Finansów w przedmiocie stwierdzenia nieważności decyzji Ministra Finansów umarzającej postępowanie w sprawie zastosowania ustawy z dnia 9.04.1968 r., o dokonywaniu w księgach wieczystych wpisów na rzecz Skarbu Państwa w oparciu o międzynarodowe umowy o uregulowaniu roszczeń finansowych w stosunku do nieruchomości położonych w Ł. przy ul. (...) i Al. (...). (sygn. akt. FR4/0341/1/ (...))

- art. 524 § 2 k.p.c. poprzez rozpoznanie skargi o wznowienie postępowania podczas gdy Skarżący jak i uczestnicy postępowania nie mieli interesu prawnego w zgłoszeniu takiego żądania, bowiem na skutek przyznania odszkodowania w ramach układu zawartego między R. Stanów Zjednoczonych Ameryki Północnej a R. Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej podpisanym w dniu 16 lipca 1960 roku, zgodnie art. II powoływanego układu roszczenie to zostało zaspokojone i wygasło.

W oparciu o powyższe zarzuty apelujący wniósł o zmianę skarżonego postanowienia poprzez odrzucenie bądź oddalenie skargi o wznowienie postępowania i zasądzenie kosztów postępowania w sprawie według norm przepisanych, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego postanowienia i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji z orzeczeniem o kosztach postępowania za instancję odwoławczą.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacje, w istocie tożsame pod względem zarzutów, są bezpodstawne.

Zaskarżone rozstrzygnięcie zostało wydane na podstawie prawidłowo ustalonego stanu faktycznego, które to ustalenia Sąd Okręgowy w całości podziela i przyjmuje za własne. Niemniej jednak Sąd Okręgowy w toku postępowania apelacyjnego poczynił dodatkowe ustalenia faktyczne w związku z okolicznością wszczęcia z urzędu przez Ministra Finansów postępowania administracyjnego w sprawie stwierdzenia przejścia na rzecz Skarbu Państwa prawa własności nieruchomości objętych niniejszym postępowaniem.

Postanowieniem z dnia 30 marca 2011 r. Sąd Okręgowy zawiesił postępowanie apelacyjne na podstawie art. 177 § 1 pkt 3 k.p.c. w zw. z art. 391 § 1 k.p.c. do czasu zakończenia ww. postępowania administracyjnego. W związku z zakończeniem postępowania administracyjnego, Sąd Okręgowy postanowieniem z dnia 16 listopada 2015 roku podjął postępowanie apelacyjne oraz ustalił, że Minister Finansów wydał w dniu 20 kwietnia 2011 r. decyzję stwierdzającą przejście na rzecz Skarbu Państwa prawa własności nieruchomości położonych w Ł.: przy ul (...), nr KW (...), nr działki (...), w ½ części, przy ul. (...), nr KW (...), nr działki (...), przy Al. (...), nr KW (...). Nr działki (...) oraz przy Al. (...) nr KW (...), nr działki (...), a które na mocy decyzji Komisji Stanów Zjednoczonych do Spraw Uregulowania Roszczeń zagranicznych, zwanej dalej (...), z dnia 24 listopada 1965 r., nr PO – (...), przyznano odszkodowania na rzecz I. G. – indywidualnie oraz na rzecz (...) G., I. G. i Stanleya A. K. jako wykonawcom testamentu zmarłego S. G..

Wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego z dnia 4 września 2013 r. oddalono skargę A. G. (2), S. P., L. vel L. W., A. G. (1) na ww. decyzję Ministra Finansów. Następnie, wyrokiem z dnia 16 października 2015 r. Naczelny Sąd Administracyjny oddalił skargę kasacyjną od ww. wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego.

Decyzja Ministra Finansów z dnia 20 kwietnia 2011 r. jest zatem prawomocna i ostatecznie reguluje stan prawny spornych nieruchomości. Rozstrzygnięcie to nie ma jednak znaczenia dla przedmiotowej sprawy.

Rozstrzygnięcie w sprawie administracyjnej zakończonej wydaniem przez Ministra Finansów decyzji deklaratoryjnej potwierdzającej prawo własności Skarbu Państwa do wskazanych nieruchomości potwierdza fakt, iż na mocy postanowień układu indemnizacyjnego zawartego w dniu 16 lipca 1960 r. I. G. – indywidualnie oraz na rzecz (...) G., I. G. i Stanleya A. K. jako wykonawcom testamentu zmarłego S. G. przyznano odszkodowanie za utratę tych nieruchomości. Jedynym bowiem celem ww. ustawy z dnia 9 kwietnia 1968 roku o dokonywaniu w księgach wieczystych wpisów na rzecz Skarbu Państwa w oparciu o międzynarodowe umowy o uregulowaniu roszczeń finansowych (DZ.U. nr l2, poz. 65) jest wpisanie Skarbu Państwa jako właściciela do księgi wieczystej nieruchomości. Cel ten jest jednoznacznie określony w rzeczonej ustawie, dlatego też Minister Finansów ma obowiązek wydawania decyzji w każdym przypadku przyznania odszkodowania za mienie pozostawione w Polsce. Realizacja tego obowiązku możliwa jest tylko i wyłącznie ze względu na charakter decyzji, jaki nadała jej ustawa z dnia 9 kwietnia 1968 r., czyli deklaratoryjny. Biorąc pod uwagę tylko stwierdzający charakter tej decyzji należy zauważyć, iż nie tworzy ona nowej sytuacji prawnej, stwierdza jedynie jej powstanie z mocy samego prawa ze skutkiem od momentu w jakim dany stan zaistniał. Wobec tego decyzja Ministra Finansów nie wywołuje skutków w sferze prawa materialnego, bowiem skutek taki nastąpił już z przejściem prawa do nieruchomości w oparciu o układy indemnizacyjne. Stanowisko potwierdzające charakter decyzji Ministra Finansów zaprezentował Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 25 lutego 1987 r. (sygn. akt III CZP 2/87 LEX: 3344).

Należy zauważyć, iż w przedmiotowej sprawie – o wznowienie postępowań fakt, że decyzja Ministra Finansów została wydana i jest prawomocna nie może mieć wpływu na stwierdzenie czy postępowania, których wznowienia domagali się wnioskodawcy zostały wydane z naruszeniem przepisów postępowania i czy skargi o ich wznowienie są zasadne.

Bezspornym jest przecież, iż A. G. (4) nigdy nie brał udziału w toczącym się przed Komisją Amerykańską postępowaniu, co bezspornie wynika z załączonych do akt dokumentów Ministerstwa Sprawiedliwości, ani nie występował z wnioskiem o przyznanie mu odszkodowania i takiego odszkodowania nie otrzymał, nigdy też nie zrzekł się własności nieruchomości, którą odziedziczył. Spadkobiercami A. G. są A. G. (1), S. P. oraz A. G. (2). Brak jest zatem jakichkolwiek przesłanek do stwierdzenia, iż w stosunku do A. G. i jego następców pranych występują jakiekolwiek przeszkody do przywrócenia im własności nieruchomości, niezależnie od tego, iż została ona przejęta na rzecz Skarbu Państwa z mocy prawomocnej decyzji Ministra Finansów.

Mimo zatem istnienia ostatecznej decyzji administracyjnej Ministra Finansów, regulującej stan prawny spornych nieruchomości oraz w świetle okoliczności, że nie dotyczyła ona A. G. jako spadkodawcy A. G. (1), nie biorących udziału w postępowaniach w sprawie V Ns I 86/63 oraz V Ns 1838/59, należało rozpoznać pozostałe zarzuty apelujących przeciwko prawidłowości zaskarżonego rozstrzygnięcia.

W głównej mierze zarzuty te sprowadzają się do uznania, że skarżący nie zachował przewidzianego w art. 407 § 1 k.p.c. terminu do wniesienia skargi o wznowienie postępowania. W tym zakresie uzasadnienie stanowiska apelujących sprowadzało się do wykazania, że termin ten rozpoczął bieg już w latach 60 – tych, kiedy poprzednik prawny skarżącego – I. G. wraz z L. W. złożyły do Komisji Rozpatrywania Roszczeń Zagranicznych Stanów Zjednoczonych wniosek o wypłatę odszkodowania (a tym samym już wówczas wiedziały o utracie spornych nieruchomości). Przyjęcie zaś, że początkiem biegu ww. terminu był listopad 2007 r., kiedy to o treści rozstrzygnięć z dnia 14 lutego 1963 r. oraz 6 kwietnia 1964 r. w sprawach o sygn. akt V Ns I 86/63 oraz V Ns I 1838/59 miał się dowiedzieć A. G. (1), wynika z dowolnej w miejsce swobodnej oceny przez Sąd Rejonowy materiału dowodowego w sprawie i stanowi naruszenie art. 233 § 1 k.p.c.

Z powyższym zgodzić się nie można. W istocie bowiem, w oparciu o całokształt zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, Sąd Rejonowy prawidłowo ustalił w szczególności okoliczność przebiegu postępowań o stwierdzenie zasiedzenia własności nieruchomości w sprawach o sygn. akt V Ns I 86/63 oraz V Ns I 1838/59, złożenia w dniu 24 września 1961 r. przez I. G. wniosku o wypłatę odszkodowania oraz kwestię następstwa prawnego po I. oraz S. G.. Kwestie te mają zasadnicze znaczenie, gdyż pozwalają na ustalenie chwili dowiedzenia się uprawnionych o ww. postępowaniach.

W tym zakresie Sąd Rejonowy przyjął, że z analizy akt rzeczonych postępowań wynika, że spadkodawcy skarżącego, tj. małż. G., w wyniku uchybienia przepisom prawa zostali pozbawieni możności czynnego udziału w postępowaniach dotyczących ich własności. Stwierdzenie to jednak, w świetle prawidłowo ustalonego stanu faktycznego, jest częściowo błędne. Zauważyć bowiem należy, że S. G. zmarł w dniu 15 października 1949 r., a więc jeszcze przed rozpoczęciem ww. postępowań. Stąd, w postępowaniach tych powinni brać udział, oprócz I. G., także spadkobiercy S. G., tj. syn A. G. (4) oraz córka L. W.. W istocie zatem, przyjąć należy, że w wyniku uchybienia przepisom prawa, czynnego udziału w postępowaniu dotyczącym ich własności pozbawieni zostali spadkodawcy skarżącego, tj. I. G., A. G. (4) oraz L. W..

Jednakże, z upływem czasu, tj. w dniu 24 września 1961 r. I. G. złożyła do Komisji Rozpatrywania Roszczeń Zagranicznych Stanów Zjednoczonych w N. wniosek o wypłatę odszkodowania za wywłaszczenie należących do niej i jej męża S. G. nieruchomości. Decyzje przyznające odszkodowanie zostały wydane w dniach 24 listopada 1965 r. oraz 23 lutego 1966 r., kiedy to postanowienia o stwierdzające nabycie przez Skarb Państwa własności nieruchomości położonych w Ł. przy ul. (...) przez zasiedzenie z dnia 6 kwietnia 1964 r. oraz 14 lutego 1963 r. były już prawomocne.

Należy podkreślić, że założeniem układu między R. Stanów Zjednoczonych Ameryki Północnej a R. Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej o uregulowaniu roszczeń finansowych podpisanym w dniu 16 lipca 1960 roku było to, aby beneficjent układu otrzymywał odszkodowanie w przypadku wykazania utraty nieruchomości wskutek ich przejęcia przez Państwo Polskie. W przeciwnym wypadku uwzględnienie wniosku o przyznanie odszkodowania nie byłoby możliwe. Można zatem rozsądnie przyjąć, iż zarówno I. G. jak i jej córka L. W. najpóźniej w listopadzie 1965 r., w związku z otrzymaniem odszkodowania, widziały o fakcie zakończonego w odniesieniu do należących do nich nieruchomości postępowania w trybie dekretu o majątkach opuszczonych i poniemieckich. Z treści tej decyzji wynika bowiem, iż mienie to zostało odebrane przez R. Polski dnia 1 stycznia 1956 roku na podstawie Artykułu 34 Dekretu z 8 marca 1946 roku (Dz. U. z 1946 Nr 13, poz. 87). Okoliczność, że data wskazana w decyzji jest datą wynikającą z Dekretu, nie zaś datą wydania postanowień w postępowaniach, nie jest powodem do przyjęcia założenia, że I. G. i L. W. nie wiedziały o toczących się postępowaniach w sprawie przejęcia ich nieruchomości. Jak wyżej wskazano, warunkiem otrzymania odszkodowania było wykazanie przejęcia nieruchomości przez Państwo Polskie.

Jedynie A. G. (4) (ojciec skarżącego A. G. (1)) nie brał udziału w ww. postępowaniu, ani też nie otrzymał odszkodowania jako spadkobierca S. G. w związku z czym brak jest jakiegokolwiek dowodu na to, iż powziął wiedzę o postępowaniach w sprawach o sygn. akt V Ns I 86/63 oraz V Ns I 1838/59.

Skoro zaś, poprzednik prawny skarżącego - A. G. (4) nie miał wiedzy o ww. postępowaniach prowadzących do utraty przedmiotowych nieruchomości i zmarł w dniu 1 lutego 2007 r., to trzymiesięczny termin do wniesienia skargi o wznowienie postępowania (art. 407 k.p.c.) należy liczyć od daty, kiedy o zdarzeniach stanowiących podstawę skargi o wznowienie dowiedział się A. G. (1) jako jego spadkobierca.

W tym zakresie, Sąd Rejonowy prawidłowo przyjął termin uzyskania informacji o stanie prawnym nieruchomości, tj. istniejących postanowieniach o przejęciu nieruchomości w trybie przemilczenia, zgodnie z twierdzeniami skargi w listopadzie 2007 r. Zgodnie z postanowieniem Sądu Najwyższego z dnia 9.11.2006 r. w sprawie IV CZ 84/06 „W świetle art. 407 k.p.c., istotna jest data dowiedzenia się o wyroku, a nie lata w której – przy zachowaniu należytej staranności – strona, jej organ lub przedstawiciel ustawowy mogli dowiedzieć się o wyroku.”

Bezzasadny jest przy tym argument apelującego Miasta Ł., że A. G. (1) wiedział o istnieniu podstaw do wniesienia skargi o wznowienie postępowania już w dniu 10 listopada 2007 r., tj. w dacie udzielenia przez niego pełnomocnictwa do rewindykacji mienia, czyli prawie cztery miesiące przed wniesieniem przedmiotowej skargi. Należy bowiem podkreślić, że udzielenie pełnomocnictwa nie musi być tożsame z wiedzą mocodawcy o wywłaszczeniu jego nieruchomości. Udzielone przez A. G. (1) pełnomocnictwo jest pełnomocnictwem ogólnym do dokonywania wszelkich czynności w zakresie wszelkiego majątku znajdującego się na terenie Polski. Nie można uznać, że pełnomocnictwo to dotyczy tylko przedmiotowych nieruchomości. Pełnomocnik A. G. (1) w celu ustalenia stanu prawnego przedmiotowych nieruchomości musiał posiadać pełnomocnictwo do działania w jego imieniu. Po ustaleniu tego stanu powiadomił o nim A. G. (1), który podjął czynności w terminie pozwalającym na wniesienie skargi o wznowienie postępowań.

Podkreślając raz jeszcze brak dowodów przyznania odszkodowania za przedmiotowe nieruchomości na rzecz A. G. oraz brak zawiadomienia go o postępowaniach o przejęciu nieruchomości w trybie przemilczenia, uznać należy, że spadkobierca A. G. ma interes prawny w wystąpieniu o wznowienie tych postępowań.

Odnosząc się zaś do zarzutu nieważności postępowania w związku z naruszeniem przez Sąd Rejonowy art. 133 § 2 k.p.c. w zw. z art. 133 § 3, zd. 2 k.p.c. poprzez niedoręczenie Skarbowi Państwa – Prezydentowi Miasta Ł. postanowienia z dnia 28 maja 2010 r. wraz z uzasadnieniem oraz innych pism sądowych w przedmiotowej sprawie, należy uznać go za niezasadny. Uczestnik postępowania brał udział w postępowaniu, a więc nie został pozbawiony możliwości obrony swoich praw. Pozbawienie strony możności obrony swoich praw w rozumieniu art. 379 pkt 5 k.p.c. zachodzi wtedy, gdy z powodu wadliwości procesowych sądu lub strony przeciwnej, będących skutkiem naruszenia konkretnych przepisów kodeksu postępowania cywilnego, strona nie mogła brać i nie brała udziału w postępowaniu lub jego istotnej części (zob. wyrok SN z dnia 10 maja 1974 r., II CR 155/74, opubl. OSP Nr 3/75 poz. 66; postanowienie SN z dnia 6 marca 1998 r., III CKN 34/98, opubl. Prok. i Pr. Nr 5/99 poz. 41; wyrok SN z dnia 13 czerwca 2002 r., V CKN 1057/00, opubl. baza prawna LEX Nr 55517). W okolicznościach niniejszej sprawy taka sytuacja nie zachodziła.

Mając na uwadze wszystko powyższe, na podstawie art. 385 k.p.c., Sąd Okręgowy oddalił apelację jako bezzasadną.

O kosztach postępowania apelacyjnego orzeczono w oparciu o art. 520 §1 k.p.c. jako generalną regułę postępowania nieprocesowego. Nie było bowiem okoliczności do przyjęcia zasad szczególnych rozdziału kosztów z dalszych paragrafów powołanego artykułu skoro postępowanie niniejsze w równym stopniu dotyczyło sytuacji prawnej skarżącego i uczestników postępowania.