Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 9 września 2015 roku

Sąd Rejonowy dla m. st. Warszawy w W. XVII Wydział Gospodarczy

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSR Anna Kociołek

Protokolant: Karolina Wojtkowska

po rozpoznaniu w dniu 9 września 2015 roku w Warszawie na rozprawie

sprawy z powództwa (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w G.

przeciwko: Towarzystwu (...) spółce akcyjnej z siedzibą w W.

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanego Towarzystwa (...) spółki akcyjnej z siedzibą w W. na rzecz powoda (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w G. kwotę 1 552,50 złotych (tysiąc pięćset pięćdziesiąt dwa złote pięćdziesiąt groszy) wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 23 maja 2014 roku do dnia zapłaty;

II.  zasądza od pozwanego Towarzystwa (...) spółki akcyjnej z siedzibą w W. na rzecz powoda (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w G. kwotę 695,00 złotych ( sześćset dziewięćdziesiąt pięć złotych zero groszy) tytułem zwrotu kosztów postępowania, w tym kwotę 600,00 złotych (sześćset złotych zero groszy) tytułem zwrotu kosztów wynagrodzenia pełnomocnika;

III.  nakazuje Sądowi Rejonowemu dla m. st. Warszawy w W. zwrócić pozwanemu Towarzystwu (...) spółce akcyjnej z siedzibą w W. kwotę 28,63 złote ( dwadzieścia osiem złotych sześćdziesiąt trzy grosze) z zaliczki zaksięgowanej pod poz. (...) tytułem niewykorzystanej zaliczki na opinię biegłego.

Sygn. akt XVII GC 2745/15

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 18 września 2014 roku (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w G. wystąpiła przeciwko Towarzystwu (...) spółce akcyjnej z siedzibą w W. o zapłatę kwoty 1 552,50 złotych wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia 23 maja 2014 roku do dnia zapłaty, a także o zwrot kosztów procesu wraz z kosztami zastępstwa procesowego według norm przepisanych. Wniósł o zasądzenie odszkodowania w stawce brutto za 5 dni w stawce po 350,00 złotych netto co łącznie dało kwotę 1552,50 złote brutto po odjęciu kwoty uiszczonej przez pozwanego po przeprowadzeniu postępowania likwidacyjnego. W uzasadnieniu pozwu (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w G. wskazała, że dochodzona kwota stanowi odszkodowanie należne jej od Towarzystwa (...) Spółki akcyjnej z siedzibą w W. na podstawie umowy cesji wierzytelności, należnej od ubezpieczyciela w zakresie ubezpieczenia OC sprawcy szkody, obejmującego koszt wynajmu samochodu zastępczego w okresie naprawy pojazdu uszkodzonego w kolizji, do której doszło dnia 14 marca 2014 roku .

Uznając, iż zachodzą warunki do wydania nakazu zapłaty w postępowaniu upominawczym, nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym z dnia 28 października 2014 roku referendarz sądowy w Sądzie Rejonowym dla Warszawy P. w W. nakazał pozwanemu, aby zapłacił na rzecz powódki kwotę 1 552,50 zł z odsetkami w wysokości ustawowej od dnia 23 maja 2014 roku do dnia zapłaty oraz kwotę 647,00 zł tytułem zwrotu kosztów procesu w tym: 600,00 zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego w terminie dwóch tygodni od doręczenia nakazu albo wniósł w tymże terminie sprzeciw. (nakaz zapłaty – k. 46).

Od powyższego nakazu zapłaty w ustawowym terminie, tj. w dniu 18 listopada 2014 roku Towarzystwo (...) spółka akcyjna z siedzibą w W. wniosła sprzeciw, w którym wniosła o oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenia na jej rzecz od powódki kosztów postępowania wraz z kosztami zastępstwa procesowego według norm przepisanych. W uzasadnieniu sprzeciwu pozwana wskazała, iż wypłaciła powódce kwotę 600,00 złotych za 3 dni najmu w stawce czynszu najmu, oraz podała, że:

1.  stawka dzienna za najem pojazdu jest zawyżona;

2.  uzasadniony czas naprawy powinien trwać krócej;

3.  strona powodowa nie udowodniła konieczności wynajmu pojazdu zastępczego w całym wskazanym przez powódkę okresie.

Wniosła o przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego na okoliczność uzasadnionego i koniecznego czasu naprawy oraz rynkowych stawek najmu bez uwzględnienia wypożyczalni działających przy hotelach i lotniskach.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Dnia 14 marca 2014 roku miała miejsce kolizja drogowa, w której uszkodzeniu uległ pojazd marki M. (...) o numerze rejestracyjnym (...), stanowiący własność M. D. (okoliczności niesporne).

Samochód po kolizji spełniał techniczne warunki dopuszczenia do ruchu i mógł być eksploatowany bez ograniczeń (opinia biegłego k. 98-108).

Naprawa pojazdu trwała od dnia 28 marca 2014 roku (piątek) do dnia 1 kwietnia 2014 roku ( wtorek).

Technologiczny czas naprawy uszkodzonego pojazdu wynosił: 21,83 (...), czyli 2,73 dni roboczych (dowód: pisemna opinia biegłego sądowego – k. 98-108). Uzasadniony czas naprawy wynosił 5 dni kalendarzowych, w tym 2 dni wolne od pracy.

Stawka dzienna za najem pojazdu klasy D tj. klasy pojazdy uszkodzonego kształtowała się w granicach od 160 złotych netto do 373 złotych netto za dobę przy wynajmie gotówkowym i od 198 złotych do 880 złotych netto przy wynajmie pojazdu zastępczego w rozliczeniu bezgotówkowym (dowód: pisemna opinia biegłego sądowego – k. 98-108).

Poszkodowany M. D. w dniu 28 marca 2014 roku zawarł z (...) spółką z ograniczoną odpowiedzialnością spółką komandytową w B. umowę najmu pojazdu zastępczego marki M. (...) na czas naprawy uszkodzonego pojazdu w stawce po 350,00 złotych netto przy najmie od 1 do 5 dni (dowód: umowa najmu k. 8).

Tego samego dnia pokrzywdzony zawarł z (...) spółką z ograniczoną odpowiedzialnością spółką komandytową w B. umowę cesji wierzytelności, obejmującą prawo do zwrotu kosztów z tytułu najmu auta zastępczego przysługującego poszkodowanemu w związku ze szkodą komunikacyjną, która to spółka następnie w dniu 08 kwietnia 2014 roku zawarła umowę powierniczego przelewu wierzytelności z (...) spółką z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w G. (umowa cesji wierzytelności k. 24, umowa o powierniczy przelew wierzytelności – k. 29).

(...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością spółka komandytowa w B. wystawiła w dniu 07 kwietnia 2014 roku fakturę VAT za wynajem pojazdu zastępczego przez 5 dni na kwotę 1 750,00 złotych netto, 2 152,50 złotych brutto przyjmując 350,00 złotych netto za dobę (dowód: faktura VAT k. 13).

Towarzystwo (...) spółka akcyjna z siedzibą w W. decyzją z dnia 11 kwietnia 2014 roku poinformowała poszkodowanego oraz (...) spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością spółkę komandytową w B., iż po rozpatrzeniu roszczeń o odszkodowanie uznała roszczenie w wysokości 3 359,12 złotych za szkodę będącą przedmiotem niniejszego postępowania, uznając za zasadny najem za okres 3 dni w stawce po 200,00 złotych brutto (dowód: decyzja k. 64).

Towarzystwo (...) spółka akcyjna z siedzibą w W. w dniu 14 kwietnia 2014 roku dokonała przelewu ww. kwoty na rachunek bankowy (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w G.. Pozostała kwota przez Towarzystwo (...) spółkę akcyjną z siedzibą w W. nie została zapłacona (dowód wpłaty – k. 39).

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dokumentów powołanych w treści uzasadnienia, których prawdziwość nie była kwestionowana przez strony, a Sąd również nie miał wątpliwości co do ich autentyczności, jak również dowodu z pisemnej opinii biegłego sądowego.

Dowód z pisemnej opinii biegłego sądowego posłużył Sądowi do ustalenia czasu technologicznej naprawy uszkodzonego pojazdu, wysokości rynkowych stawek czynszu najmu oraz czy uszkodzony pojazd był po kolizji jezdny. Sporządzona opinia biegłego sądowego zawiera wszelkie wymagane dla tego środka dowodowego elementy, a mianowicie sprawozdanie i spostrzeżenia biegłego, odpowiedź na zadane biegłemu pytania, która to odpowiedź udzielona została pewnie, w oparciu o materiał dowodowy zgromadzony w sprawie. Sąd nie podzielił opinii biegłego, że do uzasadnionego czasu naprawy należy doliczyć jeszcze jeden dzień na czynności organizacyjne, gdyż w trzech dniach roboczych jest rezerwa czasowa na podjęcie tych czynności, nadto biegły ustalając czas naprawy zastosował współczynnik korekcyjny.

Sąd pominął wnioski dowodowe strony powodowej w postaci zwrócenia się do Policji, Straży Miejskiej, Poczty Polskiej S.A., zeznań świadków i uczestników kolizji, zeznań strony powodowej – wobec cofnięcia wniosków.

Wobec faktu, iż pozwany nie kwestionował zasady odpowiedzialności jak i zasadności skorzystania przez poszkodowanego z auta zastępczego, Sąd uznał, że nie jest konieczne przeprowadzenie dowodów z przesłuchania w charakterze świadka M. D. oraz P. G.. Sąd oddalił wnioski o zobowiązanie pozwanej do złożenia cennika usług oraz zobowiązanie do złożenia cenników przez podmioty wskazane w pkt 13 pozwu, gdyż powyższe okoliczności zostały wyjaśnione innymi dowodami.

Sąd zważył, co następuje:

W niniejszej sprawie roszczenie odszkodowawcze skierowane jest do ubezpieczyciela odpowiedzialności cywilnej sprawcy kolizji drogowej. Pozwany w sprzeciwie nie podnosił, że nie ponosi odpowiedzialności za przedmiotową kolizję. Zgodnie z art. 436 § 2 k.c. odpowiedzialność posiadaczy samoistnych pojazdów mechanicznych za szkodę powstałą w wyniku zderzenia się pojazdów odbywa się na zasadach ogólnych. Zgodnie zaś z art. 822 § 1 kc przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej ubezpieczyciel zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo ubezpieczony. Zgodnie z treścią art. 34 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz.U. z 2003, nr 124, poz. 1152 ze zm.) z ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych przysługuje odszkodowanie, jeżeli posiadacz lub kierujący pojazdem mechanicznym są obowiązani do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, której następstwem jest m. in. uszkodzenie mienia.

Podstawą żądania wypłaty odszkodowania jest umowa najmu pojazdu zastępczego, umowa cesji i umowa o powierniczy przelew wierzytelności.

Zgodnie z treścią art. 659 § 1 k.c. przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nie oznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz. Z przepisów kodeksu cywilnego nie wynika, poza art. 660 kc, wymóg zachowania jakiejkolwiek szczególnej formy zawarcia umowy najmu. W związku z tym stwierdzić należy, że umowa najmu może być zawarta w dowolnej formie. Określenie ceny w przypadku umowy najmu należy do essentialia negotii tego rodzaju umowy. Umowa najmu nie musi wprost określać wysokości czynszu, wystarczy, że wskazuje podstawy jego określenia (Wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 25 września 1992 r., I ACr 384/92, OSA 1993/9/64). Tego rodzaju postanowienie umowne spełnia warunek określenia czynszu najmu i wskazuje w sposób jednoznaczny na odpłatny charakter zawartej umowy. Przechodząc na grunt przedmiotowej sprawy stwierdzić należy, iż zawarta umowa najmu samochodu zastępczego spełnia wymogi określone przez kodeks cywilny. Stąd też sąd ustalił, że strony zawarły ważną umowę najmu.

Na powodową spółkę została przeniesiona wierzytelność w postaci kosztów wynajmu samochodu zastępczego. Pozwany nie kwestionował ważności powyższych umów.

Zgodnie z art. 361 § 1 kc zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła. W myśl natomiast art. 361 § 2 kc w granicach określonych w §1, w braku odmiennego przepisu ustawy lub postanowienia umowy, naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł, oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono.

Utrata możliwości korzystania z rzeczy wskutek jej zniszczenia lub uszkodzenia niewątpliwie jest szkodą majątkową (tak SN wyrok z dnia 08.09.2004, IVCK 672/03). Koszt wynajęcia samochodu zastępczego mieści się w pojęciu szkody rozumianej jako uszczerbek (zmniejszenie) majątku poszkodowanego, który nastąpił wbrew woli uprawnionego (T. Wiśniewski, Komentarz do kodeksu cywilnego. Księga trzecia. Zobowiązania. T. I, pod red. G. Bieńka, Warszawa 2005, s. 71). W omawianym przypadku szkodą majątkową jest pozbawienie uprawnionego możliwości korzystania z rzeczy. Należy podkreślić, że w wyniku kolizji, za którą odpowiedzialność ponosi osoba ubezpieczona w zakresie odpowiedzialności cywilnej przez pozwaną, osoba poszkodowana zostaje pozbawiona możliwości dysponowania posiadanym przez nią środkiem transportu i korzystania z niego przez okres jego naprawy. Pozbawienie możliwości korzystania z rzeczy zawsze stanowi szczególny przypadek szkody majątkowej, zwłaszcza wówczas, gdy zaspokaja ona potrzeby, które mogą być zaspokojone zastępczo w drodze odpłatnego skorzystania z cudzej usługi lub najmu cudzego przedmiotu. Z tego też względu przyjąć należy, iż poszkodowany choć nie poniósł bezpośrednio kosztów wynajmu pojazdu zastępczego to poniósł szkodę majątkową, którą dało się wyrazić w pieniądzu, albowiem ustalona została stawka czynszu za jeden dzień najmu pojazdu zastępczego, a co za tym idzie kwota stanowiąca wartość czynszu za okres najmu pojazdu zastępczego mogła zostać scedowania przez niego na inny podmiot.

W ocenie sądu powód wykazał konieczność wynajmu pojazdu zastępczego. Codzienne korzystanie z pojazdu jest koniecznością, która wynika m.in. z wykonywania zawodu, miejsce zamieszkania czy w ogóle racjonalnego wykorzystania czasu. Posiadanie samochodu nie jest już żadnym luksusem, tylko najzwyklejszym standardem cywilizacyjnym. Samochód zastępczy przysługuje każdemu poszkodowanemu, o ile jest mu potrzebny do normalnego, codziennego funkcjonowania. Jeśli pokrzywdzony w wypadku odczuwa dyskomfort z powodu konieczności poruszania się komunikacją zbiorową, ma prawo wynająć auto niezależnie od tego, czy pojazd służy mu na co dzień do celów działalności gospodarczej, jest źródłem zarobku czy też jest użytkowany całkowicie prywatnie.

Postulat pełnego odszkodowania przemawia za przyjęciem stanowiska o potrzebie zwrotu przez ubezpieczyciela tzw. wydatków koniecznych, potrzebnych na czasowe używanie zastępczego środka komunikacji w związku z niemożliwością korzystania z dotychczasowego pojazdu. Istotne jest, że czas najmu pojazdu zastępczego powinien obejmować okres konieczny i niezbędny do naprawy (wyrok SN z dnia 5 listopada 2004 r., sygn. II CK 494/03, LEX nr 145121).

Powód domagał się zapłaty za 5 dni w stawce po 350 złotych netto co łącznie dało kwotę 1 552,50 złotych brutto po odjęciu kwoty uiszczonej przez pozwanego po przeprowadzeniu postępowania likwidacyjnego tj. kwoty 600 złotych.

Pozwany wypłacił powódce kwotę 600 złotych netto za 3 dni najmu w stawce czynszu najmu w wysokości 200,00 złotych za dobę najmu uznając dwa dni na naprawę pojazdu i jeden dzień organizacyjny.

Wobec powyższego sporny między stronami jest czas wynajmu pojazdu zastępczego. Pozwany w sprzeciwie zakwestionował wysokość stawki wskazanej przez powoda.

W ocenie sądu konieczny czas naprawy powinien przedstawiać się w sposób następujący. Kolizja miała miejsce 14 marca 2014 roku. Jak wynika z opinii biegłego pojazd po kolizji był jezdny. Prawidłowo pojazd został przyjęty do zakładu naprawczego po dokonaniu oględzin, zatwierdzeniu kalkulacji i zamówieniu części zamiennych. Sąd podzielił opinię biegłego, że czysty technologiczny czas naprawy wynosił 13,10 (...). Jednakże powyższy czas nie uwzględnia czasu schnięcia powłok ( w sprawie wykonywano czynności lakiernicze) oraz czynności organizacyjnych związanych z naprawą uszkodzonego pojazdu. Dla uwzględnienia powyższych, koniecznych czynności biegły zastosował współczynnik korekcyjny o wartości 0,6, a wówczas czas naprawy wyniósł 21,83 (...), czyli 2,73 dnia roboczego, tj. 3 dni robocze. Pozwany w niniejszym postępowaniu nie wykazał, że zakład naprawczy stosował nowoczesne lakiery o krótkim czasie schnięcia oraz że dysponuje komorami malarskimi wyposażonymi w suszarnie nawiewowe, promiennikowe i UV, które skracają czas schnięcia lakieru. Zgodnie z art. 6 kc to pozwanym ciążył obowiązek wykazania powyższych okoliczności. Z uwagi na zastosowanie współczynnika korekcyjnego sąd nie podzielił opinii biegłego o doliczeniu jeszcze dodatkowego dnia na czynności organizacyjne. Nadto naprawa została przedłużona o dni wolne od pracy tj. sobotę i niedzielę. W ocenie Sądu zasada minimalizacji szkody nie nakłada na poszkodowanego obowiązku oddania pojazdu do naprawy w dzień, który nie powodowałby przedłużenia pobytu w zakładzie naprawczym o dni wolne od pracy. Z uwagi na powyższe sąd ustalił, że uzasadniony czas naprawy wynosił 5 dni kalendarzowych.

W kwestii stawki za wynajem pojazdu nie można wymagać od poszkodowanego, aby poszukiwał zakładu oferującego najem pojazdów zastępczych po najniższych stawkach. Istotnym jest natomiast, ażeby zakład wybrany przez poszkodowanego, stosował stawki mieszczące się w granicach obowiązujących na rynku. Pozwany wnosił o ustalenie ewentualnego odszkodowania z pominięciem wypożyczalni działających przy hotelach i lotniskach. W ocenie sądu nie można przyjąć, że poszkodowany nie może korzystać z wypożyczalni tzw. lotniskowych, gdyż powyższe wypożyczalnie mają również swoje punkty w innych punktach miasta, gdzie również skutecznie oferują swoje usługi. Wysokość odszkodowania powinna być ustalona według stawek rynkowych, czyli według takich za które można było wynająć pojazd zastępczy zarówno w wypożyczalniach globalnych jak i lokalnych. Ubezpieczyciel nie może wskazać konkretnej firmy, narzucić wysokość stawek wynajmu czy limitów kilometrów, które kierowca może przejechać wynajętym autem.

Z opinii biegłego wynika, że stawki wynajmu pojazdów należących do segmentu D ( czyli z segmentu pojazdu uszkodzonego) oscylowały w granicach od 160 złotych do 373 złotych netto za dobę przy wynajmie gotówkowym i od 198 złotych do 880 złotych przy wynajmie pojazdu zastępczego w rozliczeniu bezgotówkowym. Biegły wskazał, że wypożyczalnie nie prowadzą cenników archiwalnych wobec powyższego na potrzeby opinii ustalił stawki aktualne i powiększył je o 10%. Powyższe wyjaśnił tym, że rosnąca na rynku konkurencja skutkuje spadkiem czynszu najmu samochodów, a najwyższy spadek cen odnotowano w II kwartale 2014 roku.

Stawka zastosowana przez powódkę mieściła się w granicach występujących na rynku i nie można jej uznać za zawyżoną. Wskazać należy na specyfikę zasad najmu pojazdów zastępczych, stosowanych przez powódkę, która nie wymaga ponoszenia przez poszkodowanych żadnych kosztów związanych z najmem samochodów zastępczych. Koszty te niejako „kredytuje” powódka. Powyższe powoduje, że nakład pracy i kosztów spoczywających na powódce jest większy, niż nakład innych zakładów zajmujących się najmem pojazdów, które pobierają opłaty bezpośrednio od najemców. To zaś prowadzi do konkluzji, iż powódka jest uprawniona do stosowania stawek wyższych od stawek występujących w innych firmach, a działania takiego nie można uznawać za nadużycie pozycji rynkowej. Istotne również jest to, że pozwany nie zaoferował poszkodowanemu wynajęcia pojazdu zastępczego.

Reasumując sąd uznał za zasadny wynajem pojazdu zastępczego przez 5 dni w stawce po 350 złotych netto, co łącznie daje kwotę 1750 złotych netto tj. 2152,50 złotych brutto. Pozwany w toku postępowania likwidacyjnego zapłacił kwotę w wysokości 600 złotych. Zatem pozostała do zapłaty kwota 1 552,50 złotych.

Mając na uwadze powyższe, na podstawie art. 436 § 2 k.c., art. 822 § 1 kc, art. 34 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz.U. z 2003, nr 124, poz. 1152 ze zm.), art. 659 § 1 k.c. Sąd zasądził na rzecz powódki od pozwanego kwotę 1 552,50 złotych tytułem uzupełniającego odszkodowania.

Orzeczenie w zakresie odsetek od zasądzonej należności głównej od dnia 23 maja 2014 roku znajduje uzasadnienie w treści art. 481 § 1 i 2 k.c. W myśl powołanego przepisu, za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi, przy czym jeżeli stopa odsetek za opóźnienie nie była z góry oznaczona, należą się odsetki ustawowe.

O kosztach postępowania Sąd orzekł zgodnie z art. 98 § 1 k.p.c. stosownie do zasady odpowiedzialności za wynik procesu. Powód wygrał w 100%. Roszczenie powoda zostało uwzględnione w całości, a tym samym to pozwanego należało uznać za podmiot przegrywający sprawę. Na powyższe koszty składało się wynagrodzenie pełnomocnika powoda w osobie radcy prawnego ustalone zgodnie z § 6 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu w wysokości 600,00 złotych, opłata od pozwu 78,00 złotych i opłata skarbowa od pełnomocnictwa 17,00 złotych.

Ponadto Sąd nakazał Sądowi Rejonowemu dla m. st. Warszawy w W. zwrócić pozwanemu Towarzystwu (...) spółce akcyjnej z siedzibą w W. kwotę 28,63 złote z zaliczki zaksięgowanej pod poz. (...) tytułem niewykorzystanej zaliczki na opinię biegłego. Pozwany wpłacił zaliczkę w kowcie 700 złotych ( k. 87), a wynagrodzenie biegłego wyniosło 671,37 złotych ( k. 115).

SSR Anna Kociołek

ZARZĄDZENIE

odpis wyroku z uzasadnieniem doręczyć pełnomocnikowi pozwanego.

W., dnia 23 września 2015 roku