Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 9 maja 2016 roku

Sąd Rejonowy Szczecin – Centrum w Szczecinie, Wydział XI Gospodarczy

w składzie:

Przewodniczący: Sędzia Sądu Rejonowego Mariusz Zawicki

Protokolant: Sylwia Warszyńska - Kufel

po rozpoznaniu w dniu 25 kwietnia 2016 roku w Szczecinie

na rozprawie

sprawy z powództwa Zakładu (...) spółce z ograniczoną odpowiedzialnością w S.

przeciwko T. J. D. (1)

o zapłatę

1.  zasądza od pozwanego T. J. D. na rzecz powoda Zakładu (...) spółce z ograniczoną odpowiedzialnością w S. kwotę 980 (dziewięćset osiemdziesiąt) złotych z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 26 czerwca 2014 roku do dnia zapłaty;

2.  oddala powództwo w pozostałym zakresie ;

3.  zasądza od powoda na rzecz pozwanego kwotę 380 (trzysta osiemdziesiąt) złotych i 39 (trzydzieści dziewięć) groszy tytułem zwrotu kosztów procesu;

Sygnatura akt: XI GC 411/16

Sprawa rozpoznawana w postępowaniu uproszczonym

UZASADNIENIE

Pismem z dnia 31 grudnia 2015 roku powódka Zakład (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w S. wniosła przeciwko T. J. D. (2) pozew o zapłatę kwoty 2 958,52 złotych wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 21 stycznia 2014 roku do dnia zapłaty, a także złożyła wniosek o zasądzenie kosztów procesu według norm przepisanych.

W uzasadnieniu wskazała, że pozwany zlecił powódce wykonanie usługi polegającej na przyłączeniu kiosku handlowego przy ulicy (...) w S. do sieci wodociągowej. Powódka wykonała usługę za którą wystawiła fakturę VAT na kwotę 2958,52 złotych brutto, pozwany nie zapłacił.

Dnia 11 stycznia 2016 roku Sąd Rejonowy Szczecin-Centrum w Szczecinie wydał nakaz zapłaty zgodnie z żądaniem powódki.

W przepisanym terminie pozwany wniósł sprzeciw, w którym zaskarżył nakaz zapłaty w całości wskazując, ze jest ewentualnie zapłacić pozwanej kwotę 980 złotych brutto i w tym zakresie wniósł o oddalenie powództwa.

W uzasadnieniu wskazał, że kwota, której domaga się powódka jest zbyt wysoka, ponieważ zakład wodociągów został poinformowany, że pozwany za wykonanie usługi jest w stanie zapłacić kwotę 980 złotych brutto, po czym przystąpił do realizacji zlecenia. Przed wykonaniem usługi pozwanemu nie przedstawiono żadnego kosztorysu oraz kalkulacji.

W toku procesu strony podtrzymały swoje stanowiska.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Dnia 5 grudnia 2013 roku pozwany (zleceniodawca) T. D. ustalił z powódką (zleceniobiorca) Zakładem (...) spółką z ograniczoną odpowiedzialnością w S. wszystkie warunki zlecenia polegającego na wykonaniu przyłączenia kiosku handlowego przy ulicy (...) w S. do sieci wodociągowej, poza wysokością wynagrodzenia. Strony umówiły się, że w późniejszym terminie zleceniodawca wskaże koszt jaki jest w stanie ponieść za wykonanie usługi. Przyłączenie musiało odbyć się co najmniej pod nadzorem powódki. Pełnomocnikiem pozwanego był jego syn M. D., on również zawarł przedmiotową umowę. Wcześniej dwóch wykonawców odmówiło pozwanemu wykonania przyłączenia, ponieważ w miejscu prac nie stawił się przedstawiciel wodociągów.

Dowód:

-umowa, k. 8;

-upoważnienie, k. 24;

-zeznania M. W., k. 73-74;

-zeznania M. D., k. 75.

Po przeprowadzeniu rozeznania rynku, pozwany wskazał powódce, że za wykonanie usługi jest w stanie zapłacić kwotę 980 złotych brutto. Pismo wpłynęło do strony powodowej w dniu 6 grudnia 2013 roku, trzy dni później zostało przekazane do wydziału realizującego zlecenie. Powódka przystąpiła do wykonania zlecenia.

Dowód:

-pismo, k. 20;

-zeznania M. W., k. 73-74.

Umowa została wykonana i z tego tytułu dnia 31 grudnia 2013 roku powódka wystawiła pozwanemu fakturę VAT na kwotę 2 958,52 złotych brutto, zakreślając termin płatności na dzień 20 stycznia 2014 roku. Faktura została doręczona pozwanemu w dniu 5 czerwca 2014 roku. Powódka wskazała, że na powyższą sumę składa się kwota 1080,52 złotych netto tytułem robocizny, kwota 42,34 złotych netto tytułem użytych materiałów, kwota 562,44 złotych netto tytułem kosztów sprzętu i pojazdów, kwota 246 złotych netto tytułem opracowania opinii geotechnicznej oraz kwota 520 złotych netto tytułem wykonana inwentaryzacji geodezyjnej.

Dowód:

-karta pracy, k. 9-10;

-kopia faktury wraz z kalkulacją, k. 12-13;

-pismo, k. 30-32;

-cennik usług, k. 17-18

Powódka wzywała pozwanego do zapłaty powyższej kwoty tytułem dokonanego przyłączenia. Pozwany kontestował dokonane przez powódkę rozliczenie.

Dowód:

-wezwania do zapłaty, k. 30-32, 34, 41;

-pisma pozwanego, k. 29, 33.

Sąd zważył, co następuje:

Strony w toku procesu były zgodne co do tego, że zawarły umowę, której przedmiotem było wykonanie przyłączenia kiosku handlowego do sieci wodociągowej oraz tego, że zlecenie zostało wykonane. Spór pomiędzy stronami dotyczył wysokości wynagrodzenia należnego zleceniobiorcy – powódce.

Analiza materiału dowodowego sprawy, zdaniem Sądu, pozwala przyjąć, że umowa zawarta przez strony miała charakter umowy o świadczenie usług, o której mowa w art. 750 k.c., to jest takiej, która nie została uregulowania innymi przepisami. Zgodnie z art. 750 k.c., do umów o świadczenie usług, które nie są uregulowane innymi przepisami, należy stosować przepisy dotyczące umowy zlecenia. Świadczenie usług polegających na wykonaniu przyłączenia do sieci wodociągowej nie zostało uregulowane w innych przepisach, wobec czego znajduje do tego typu umów zastosowanie powinien mieć art. 750 k.c. Umowa zlecenia może być odpłatna lub nieodpłatana (art. 744 k.c.), w przypadku zlecenia odpłatnego, roszczenie o zapłatę wynagrodzenia staje się wymagalne po dokonaniu zleconej czynności.

Przedmiotowe zlecenie miało charakter odpłatny. Jak wynika z zeznań M. D., syna pozwanego, jednocześnie jego pełnomocnika, strony umówiły się, że pozwany przedstawi propozycję kwoty jaką jest w stanie zapłacić za wykonanie usługi. Po uzyskaniu informacji o kwotach oferowanych przez innych wykonawców, pozwany pismem z dnia 6 grudnia 2013 roku zaproponował wynagrodzenie w kwocie 980 złotych brutto. Tego samego dnia pismo wpłynęło do strony powodowej, a trzy dni później zostało przekazane do wydziału, który bezpośrednio zajmował się wykonaniem przyłączenia. Jak wynika z zeznań świadka M. W., kierownika wskazanego wydziału, pismo mogło wpłynąć w dniu przystąpienia do realizacji zlecenia, bądź już w jego trakcie –niemniej zakład wodociągów w żaden sposób nie odniósł się do wskazanej kwoty.

Zdaniem Sądu, na podstawie materiału dowodowego sprawy, należy przyjąć, że w dniu wpłynięcia pisma pozwanego z dnia 6 grudnia 2013 roku powódka nie przystąpiła do wykonania zlecenia. Jak wynika z zeznań świadka M. W., zlecenie najpierw trafia do kancelarii głównej, następnie do dyrekcji, a gdy już trafi do odpowiedniego działu, w tym przypadku kierowanego przez świadka, następuje kolejne przekierowanie na odpowiedni rejon. Zdaniem Sądu niemożliwe jest więc, że do wykonania zlecenia przystąpiono w dniu 5 lub 6 grudnia 2013 roku. Zresztą w treści pozwu powódka wskazała, że zlecenie zostało wykonane w dniach 11-12 grudnia 2013 roku, a więc kilka dni po wpłynięciu przedmiotowego pisma. Ma to o tyle istotne znaczenie, że już dzień po zawarciu umowy -zgodnie z wcześniejszymi ustaleniami- do powódki wpłynęło pismo pozwanego wskazujące cenę jaką jest w stanie zapłacić za wykonanie usługi. Mimo to powódka w żaden sposób nie zareagowała na otrzymaną propozycję (np. wskazując, że wskazana kwota jest zbyt niska) –przeciwnie, zakład wodociągów przystąpił do wykonania zlecenia, tym samym zgadzając się w sposób dorozumiany na wskazaną przez pozwanego kwotę, to jest 980 złotych brutto.

Zdaniem Sądu zlecenie z dnia 5 grudnia 2013 roku wraz z pismem pozwanego z dnia 6 grudnia 2013, a także okoliczności sprawy, to jest fakt przystąpienia przez powódkę do wykonania zlecenia przy cenie zaproponowanej przez pozwanego, stanowią o tym, że strony zawarły umowę, której przedmiotem było przyłączenie kiosku handlowego przy ulicy (...) w S. do sieci wodociągowej za wynagrodzeniem w kwocie 980 złotych brutto. Wyżej wskazane okoliczności sprawy należy zdaniem Sądu traktować łącznie, zaś dokument z dnia 5 grudnia 2013 roku był tylko jednym z elementów zawartej umowy i określał wszystkie jej elementy poza wynagrodzeniem, które zostało określone pismem pozwanego z dnia 6 grudnia 2013 roku, a następnie zaaprobowane per facta concludentia przez powódkę.

Zupełnie nie zasługuje na aprobatę twierdzenie strony powodowej, że skoro pozwany zgodził się na wystawienie faktury VAT bez podpisu, to jednocześnie zgodził się na zupełnie dowolne określenie wartości wykonanych prac. Zdaniem Sądu zwrot ten dowodzi tylko temu, że usługa miała charakter odpłatny, a jak już zostało wcześniej wspomniane strony uzgodniły, że pozwany wskaże cenę jaką jest w stanie zaakceptować za wykonanie usługi, co przecież nastąpiło, a następnie powódka przystąpiła do wykonywania zlecenia.

Już z tego względu roszczenie strony powodowej okazało się zasadne tylko w zakresie kwoty 980 złotych brutto.

Nawet gdyby przyjąć, że strony umówiły się na większe wynagrodzenie, to powódka w żaden sposób nie wykazała wartości zrealizowanych prac (art. 6 k.c.), nie powołała na przykład dowodu z opinii biegłego, który w sposób fachowy i pełny oszacowałby koszt zrealizowanych prac. Opinia taka dałaby Sądowi możliwość oceny, czy kwota wskazana przez powódkę jest adekwatna, czy też zbyt wygórowana, na co wskazywał pozwany. Tymczasem strona powodowa poprzestała jedynie na przedstawieniu swoich wyliczeń i kalkulacji, jednak dokument prywatny nie może zastąpić dowodu z opinii biegłego. Dokumenty takie stanowią jedynie dowód tego, że osoba która je podpisała wyraziła zawarty w nich pogląd. Nie korzystają natomiast z domniemania zgodności z prawdą zawarte w nich twierdzenia (np. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 15 stycznia 2010 roku, sygn. akt I CSK 199/09). Nie przedstawiono żadnego dokumentu na okoliczność tego, że pozwany znał wysokość stawek przyjmowanych przez powodową spółkę przy wykonaniu robót ziemnych, że zaakceptował wykorzystanie odpowiedniego zasobu sprzętowego albo osobowego, że wyraził zgodę na jednostronne ustalenie przez powoda zakresu prac, ich wartości i tym podobnych parametrów.

Mając powyższe na względzie Sąd zasądził od pozwanego T. J. D. na rzecz powódki Zakładu (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w S. kwotę 980 złotych, zaś w pozostałym zakresie oddalił powództwo, o czym orzeczono w punkcie 1 i 2 wyroku.

O odsetkach Sąd orzekł na podstawie art. 481 § 1 i 2 k.c. w myśl którego, jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Fakturę VAT z dwudziestodniowym terminem płatności pozwany odebrał w dniu 5 czerwca 2014 roku, wobec czego odsetki należało zasądzić od dnia 26 czerwca 2014 roku.

O kosztach orzeczono na zasadzie art. 100 k.p.c. w oparciu o zasadę stosunkowego ich rozdzielenia, w przypadku której strony ponoszą koszty procesu w części w której przegrały sprawę. Strona powodowa wygrała sprawę w 33 %, natomiast strona pozwana w 67 %. Koszty procesu po stronie powodowej wynosiły 1317 złotych (100 zł –opłata od pozwu, 17 zł – opłata skarbowa od pełnomocnictwa, 1200 zł –wynagrodzenie pełnomocnika), a po stronie pozwanej ta kwota wynosiła 1217 złotych. Strona pozwana winna więc zwrócić stronie powodowej 33% z kwoty 1317 złotych, to jest 434,61 złotych, zaś strona powodowa stronie pozwanej 67% z kwoty 1217 złotych, to jest kwotę 815,39 złotych. Tytułem kosztów procesu należało więc zasądzić od strony powodowej na rzecz pozwanej kwotę 380,78 złotych (815,39 zł-434,61 zł), o czym orzeczono w punkcie 3 wyroku.

ZARZĄDZENIE

1.  (...)

2.  (...) I. P.;

3.  (...)

4.  (...)