Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 12 września 2013 r.

Sąd Okręgowy w Białymstoku II Wydział Cywilny Odwoławczy

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 12 września 2013 r. w Białymstoku

na rozprawie

sprawy z powództwa W. S.

przeciwko Towarzystwu (...) z siedzibą
w W.

o zapłatę

na skutek apelacji pozwanego

od wyroku Sądu Rejonowego w Sokółce

z dnia 9 kwietnia 2013 r. sygn. akt I C 172/12

I.  oddala apelację;

II.  zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 300 złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu odwoławczym.

UZASADNIENIE

Powód W. S. wniósł o zasądzenie od pozwanego Towarzystwa (...) z siedzibą w W. na rzecz powoda kwoty 2.279,39 zł wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia 25 sierpnia 2011 r. do dnia zapłaty tytułem uzupełniającego odszkodowania w ramach ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych za szkodę w pojeździe oraz zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego w kwocie 600 zł i kwoty 17 zł tytułem opłaty skarbowej od udzielonego pełnomocnictwa procesowego. Na kwotę dochodzoną pozwem składał się koszt wymiany zderzaka na nowy, zgodnie z technologią naprawy (wynikający z przedłożonej fakturą VAT, czyli kwota 3.420,52 zł), pomniejszona o kwotę odszkodowania wypłaconą już przez pozwanego (czyli kwotę 1.141,13 zł).

Pozwany wniósł o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów procesu według norm przepisanych.

Wyrokiem z dnia 9 kwietnia 2013 r. Sąd Rejonowy w Sokółce zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 2.279,39 zł wraz z 13 % ustawowych odsetek w stosunku rocznym od dnia 25 sierpnia 2011 r. do dnia zapłaty, zaś tytułem zwrotu kosztów procesu zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 1.241,51 zł, w tym kwotę 600 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

Sąd I instancji ustalił, iż w dniu 20 stycznia 2011 r. w S. na parkingu około godziny 9 ^{( 30)} doszło do kolizji drogowej, w której uczestniczyli: J. D. (kierująca stanowiącym własność powoda samochodem osobowym marki C. (...) (...) o numerze rejestracyjnym (...), który w momencie kolizji nie uczestniczył w ruchu, bowiem pozostawał w stanie trwałego postoju następującego poza drogą publiczną, związanego z zaparkowaniem pojazdu w wydzielonym do tego miejscu) i Z. D. (kierujący samochodem osobowym marki V. (...) o numerze rejestracyjnym (...)). Przyczyną kolizji było niezachowanie ostrożności przy rozpoczęciu wykonywania manewru postoju pojazdu na parkingu przez kierującego samochodem osobowym marki V. (...) o numerze rejestracyjnym (...) Z. N.. Właściciel (posiadacz) samochodu osobowego marki V. (...) o numerze rejestracyjnym (...) Z. D. w dacie wyrządzenia opisanej wyżej szkody w mieniu powoda korzystał z ochrony ubezpieczeniowej od odpowiedzialności cywilnej – w chwili deliktu był stroną umowy ubezpieczenia od odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych za szkody powstałe w związku z ruchem tych pojazdów, zawartej z Towarzystwem (...) z siedzibą w W..

Pozwane Towarzystwo (...) z siedzibą w W. uznało – po uprzednim przeprowadzeniu oględzin uszkodzonego pojazdu marki C. (...) (...) o numerze rejestracyjnym (...), podczas których stwierdzono uszkodzenie zderzaka tylnego i wyliczeniu kosztów jego naprawy – odpowiedzialność tego towarzystwa za szkodę i w toku postępowania likwidacyjnego przyznało ostatecznie i wypłaciło W. S. odszkodowanie w kwocie 1.141,13 zł.

W. S. dokonał naprawy uszkodzonego pojazdu. Naprawa została wykonana w Autoryzowanej Stacji Obsługi B. (...) B. Sp. J. z siedzibą w K. P. – zgodnie z kalkulacją naprawy o numerze (...) z dnia 14 lutego 2011 r. Za wykonaną naprawę serwis wystawił powodowi w dniu 15 kwietnia 2011 r. fakturę VAT o numerze (...) na kwotę 3.420,52 zł, która została przez powoda opłacona w dniu 6 maja 2011 r.

Pismem z dnia 16 maja 2011 r. W. S. wezwał Towarzystwo (...) z siedzibą w W. do zapłaty kwoty 2.279,39 zł z tytułu likwidacji szkody powstałej w wyniku kolizji z dnia 20 stycznia 2011 r. twierdząc, że żądana przez niego wówczas kwota stanowi różnicę pomiędzy kwotą wynikającą z faktury VAT o numerze (...), wystawionej w dniu 15 kwietnia 2011 r. przez (...) B. Sp. J. z siedzibą w K. P., a kwotą wypłaconą do dnia 16 maja 2011 r. przez to towarzystwo. Wezwanie powód ponowił w piśmie z dnia 9 sierpnia 2011 r., lecz towarzystwo ubezpieczeń nie znalazło podstaw do wypłaty uzupełniającego odszkodowania.

Spór w niniejszej sprawie sprowadzał się do wysokości należnego odszkodowania, gdyż powód twierdził, że do przywrócenia pojazdu do stanu poprzedniego konieczna jest wymiana podzespołu (zderzaka tylnego) i stał na stanowisku, iż stosownym ekwiwalentem pieniężnym za szkodę jest kwota 3.420,52 zł, która po potrąceniu dokonanej już z tego tytułu przez pozwanego wypłaty w kwocie 1.141,13 zł da wartość przedmiotu sporu, czyli kwotę 2.279,39 zł. Tymczasem pozwany twierdził, że do przywrócenia pojazdu do stanu poprzedniego wystarczająca jest naprawa uszkodzonego zderzaka.

W celu dokonania weryfikacji zastosowanej przez ubezpieczyciela zasady rozliczenia szkody Sąd I instancji dopuścił dowód z opinii biegłego sądowego z zakresu techniki samochodowej i ruchu drogowego C. D.. Z pisemnej opinii zasadniczej, potwierdzonej przez biegłego na rozprawie w dniu 3 kwietnia 2013 roku wynikało, że przy ustalonych przez biegłego uszkodzeniach zderzaka naprawienie szkody poprzez przywrócenie stanu poprzedniego jest możliwe tylko przy wymianie zderzaka na nowy oraz że koszt prawidłowego sposobu naprawienia szkody w pojeździe powoda odzwierciedla kwota 3.420,52 złotych wskazana w fakturze z dnia 15.04.2011 roku wystawionej przez (...) B. Sp. J. z siedzibą w K. P.. Oględziny przedmiotowego zderzaka przeprowadzone przez biegłego sądowego wykazały, że oprócz defektu polegającego na uszkodzenia powłoki lakierniczej lewego narożnika urwane zostały zaczepy mocujące i z tej przyczyny ów zderzak powinien być zakwalifikowany do wymiany. Jest zdaniem biegłego prawdopodobne, że te ostatnie uszkodzenia powstały w trakcie kolizji zaistniałej w dniu 20 stycznia 2011 r. Ujawnione dodatkowe uszkodzenia nie musiały być widoczne podczas pierwszych oględzin, na podstawie których zakwalifikowano zderzak do naprawy. Zastrzeżenia do ustaleń i wniosków przedstawionych przez biegłego sądowego wniósł powód, niemniej biegły ustosunkował się do tych zastrzeżeń w ustnej opinii uzupełniającej złożonej na rozprawie w dniu 3.04.2013 r. podtrzymując opinię zasadniczą. Biegły wskazał mianowicie, iż opisane przez niego w uzasadnieniu opinii uszkodzenie przedmiotowego zderzaka, polegające na urwaniu zaczepów mocujących, dostrzegł dopiero w czasie dokonanych oględzin, a opisane przez niego uszkodzenie zderzaka mogło nie zostać dostrzeżone przez pracownika firmy ubezpieczeniowej, który opisywał szkodę. Zdaniem biegłego wszystkie elementy plastikowe, które są pęknięte, kwalifikują się do wymiany, a naprawa dokonana przez autoryzowany serwis winna polegać na wymianie zderzaka na nowy, po uprzednim polakierowaniu go w kolorze nadwozia.

Sąd Rejonowy uznał opinię biegłego sądowego za miarodajny dowód w sprawie i ostatecznie wartość szkody ustalił opierając się na pisemnej opinii biegłego sądowego z zakresu ruchu drogowego i techniki samochodowej, uzupełnionej w ramach ustnych wyjaśnień złożonych na rozprawie w dniu 3 kwietnia 2013 r. Sąd Rejonowy uznał, że pojazd stanowiący własność powoda został uszkodzony w stopniu umożliwiającym przywrócenie go do stanu poprzedniego oraz że dla przywrócenia stanu poprzedniego konieczne jest zastosowanie oryginalnych, nowych części zamiennych. Z tego względu za uzasadnione uznał zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda całej kwoty 2.279,39 zł dochodzonej pozwem, która stanowi różnicę między kwotą 3.420,52 zł (odpowiadająca kosztom naprawy pojazdu powoda w Autoryzowanej Stacji Obsługi B. (...) B. Sp. J. z siedzibą w K. P.), a kwotą 1.141,13 zł (wypłaconą powodowi w dniach 2 lutego 2011 r. i 12 maja 2011 r. tytułem odszkodowania przez pozwany zakład ubezpieczeń).

Jako podstawę rozstrzygnięcia Sąd Rejonowy powołał art. 436 § 2 k.c. w zw. z art. 415 k.c., art. 361 § 1 i 2 k.c., art. 363 § 1 k.c., art. 822 § 1, § 2 i § 4 k.c., art. 13 ust. 2 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych, o odsetkach orzekł zgodnie z art. 481 § 1 k.c., zaś o kosztach procesu na podstawie art. 98 § 1 k.p.c.

Powyższy wyrok zaskarżył w całości apelacją pozwany zarzucając mu:

1)  naruszenie przepisów postępowania w wyniku przekroczenia przez Sąd granic swobodnej oceny dowodów (art. 233 § 1 k.p.c.) na skutek zaaprobowania wniosków wynikających z opinii ustnej biegłego pomimo sprzeczności pomiędzy treścią opinii pisemnej a wyjaśnieniami złożonymi przez biegłego na rozprawie,

2)  dokonanie aprobującej oceny przydatności do rozstrzygnięcia sprawy opinii sporządzonej przez C. D. w sytuacji, gdy biegły zamieścił sprzeczne wnioski w pisemnej opinii i ustnej pomimo dysponowania tym samym materiałem dowodowym,

3)  naruszenie przepisów prawa materialnego (art. 6 k.c.) poprzez uznanie, iż powód udowodnił, iż zasadna była wymiana zderzaka, a nie jego naprawa pomimo nielicznych otarć lakieru,

4)  naruszenie prawa materialnego poprzez niezastosowanie art. 824 ¹ § 1 k.c. i przyznanie powodowi odszkodowania przekraczającego wartość szkody.

Wskazując na powyższe wniósł o zmianę wyroku w całości i oddalenie powództwa, zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego oraz zasądzenie kosztów procesu za instancję odwoławczą, w tym kosztów zastępstwa procesowego.

SĄD OKRĘGOWY ZWAŻYŁ, CO NASTĘPUJE:

Apelacja nie zasługiwała na uwzględnienie.

Analiza zaskarżonego rozstrzygnięcia w oparciu o materiał dowodowy zgromadzony w sprawie oraz zarzuty apelacji prowadzi do wniosku, iż ustalenia faktyczne Sądu Rejonowego są poprawne, a ocena dowodów trafna, dlatego też Sąd Okręgowy w całości podziela ustalenia faktyczne i ocenę prawną Sądu I instancji.

W pierwszej kolejności należy wskazać, iż skuteczne postawienie zarzutu naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. wymaga wykazania, że sąd uchybił zasadom logicznego rozumowania lub doświadczenia życiowego, to bowiem jedynie może być przeciwstawione uprawnieniu sądu do dokonywania swobodnej oceny dowodów. Natomiast jeżeli z określonego materiału dowodowego sąd wyprowadził wnioski logicznie poprawne i zgodne z zasadami doświadczenia życiowego, to taka ocena dowodów nie narusza zasady swobodnej oceny dowodów przewidzianej w art. 233 § 1 k.p.c., choćby nawet dowiedzione zostało, że z tego samego materiału dowodowego dałoby się wysnuć równie logiczne wnioski odmienne (zob. postanowienie SN z dnia 29.11.2002r., IV CKN 32/01, LEX 487526 i wyrok z dnia 27.09.2002r., IV CKN 1316/00, LEX 80273).

Skarżący nie wykazał, by Sąd I instancji dokonał oceny materiału dowodowego z naruszeniem zasad wynikających z art. 233 § 1 k.p.c. Postępowanie dowodowe przeprowadzone przez Sąd Rejonowy, jak też ocena dowodów, nie budzi zastrzeżeń Sądu Okręgowego. Sąd I instancji wydał zaskarżone rozstrzygnięcie bazując na opinii biegłego sądowego z zakresu techniki samochodowej i ruchu drogowego i w oparciu o nią doszedł do trafnych wniosków, iż zderzak tylny pojazdu powoda z uwagi na zakres uszkodzeń kwalifikuje się do wymiany na nowy. Okoliczność ta wynika z treści opinii zasadniczej sporządzonej przez biegłego C. D. i w tym zakresie opinia zasadnicza koreluje z ustną opinią uzupełniającą złożoną przez biegłego na rozprawie w dniu 3 kwietnia 2013 roku.

Wprawdzie w początkowej części opinii zasadniczej biegły wskazał, iż zakres uszkodzeń kwalifikował zderzak do naprawy, lecz w uzasadnieniu opinii wyjaśnił, iż zderzak powinien zostać zakwalifikowany do wymiany, a to z tych przyczyn, iż poza opisanymi uszkodzeniami w postaci uszkodzenia powłoki lakierniczej lewego narożnika zostały urwane zaczepy mocujące. Jak wynika z uzasadnienia opinii zasadniczej, uszkodzenia te nie musiały być widoczne podczas pierwszych oględzin, podczas których zakwalifikowano zderzak do naprawy. Konkluzję o zasadności wymiany uszkodzonego zderzaka biegły podtrzymał w ustnej opinii uzupełniającej wskazując dodatkowo, iż koszt prawidłowego sposobu naprawienia szkody w pojeździe powoda odzwierciedla kwota 3.420,52 złotych wskazana w fakturze VAT złożonej do akt sprawy. Wbrew stanowisku skarżącego nie istnieje sprzeczność pomiędzy treścią opinii pisemnej a ustną opinią uzupełniającą, gdyż z obu opinii wynika zasadność wymiany uszkodzonego zderzaka, a nie jego naprawy, a to z uwagi na urwanie zaczepów mocujących.

W tym stanie rzeczy za chybiony należy uznać zarzut naruszenia art. 6 k.c. Powód w sposób należyty wykazał rozmiar szkody oraz zasadność wymiany zderzaka na nowy. Twierdzenia skarżącego, iż zderzak powinien zostać naprawiony z uwagi na nieliczne otarcia lakieru są sprzeczne z wnioskami biegłego sądowego i jako takie nie mogły wpłynąć na postulowaną przez pozwanego zmianę zaskarżonego rozstrzygnięcia.

Skoro zasadność wymiany zderzaka na nowy została potwierdzona przez biegłego sądowego, a opinia biegłego sporządzona w sprawie nie budzi zastrzeżeń Sądu Okręgowego, to należy stwierdzić, iż Sąd Rejonowy prawidłowo uwzględnił powództwo w całości. Uzupełniające odszkodowanie przyznane przez Sąd Rejonowy stanowi różnicę między kwotą 3.420,52 złotych wynikającą z faktury VAT a kwotą 1.141,13 złotych wypłaconą powodowi w toku postępowania likwidacyjnego. W konsekwencji nie doszło do naruszenia art. 824 ¹ § 1 k.c., gdyż łączna kwota odszkodowania nie jest wyższa od poniesionej szkody.

Mając powyższe na uwadze Sąd Okręgowy orzekł na podstawie art. 385 k.p.c., jak w sentencji.

O kosztach zastępstwa procesowego w postępowaniu odwoławczym rozstrzygnięto na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c. w zw. z art. 99 k.p.c., zaś ich wysokość ustalono w oparciu o § 12 ust. 1 pkt 1 w zw. z § 6 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz.U. z 2013 r., poz. 490 j.t.).