Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 27 kwietnia 2016 r.

Sąd Okręgowy w Gliwicach III Wydział Cywilny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący - Sędzia SO Leszek Dąbek (spr.)

Sędzia SO Lucyna Morys - Magiera

Sędzia SR del. Joanna Łukasińska-Kanty

Protokolant Agnieszka Wołoch

po rozpoznaniu w dniu 27 kwietnia 2016 r. w Gliwicach

na rozprawie

sprawy z powództwa Wspólnoty Mieszkaniowej przy ul. (...) w Z.

przeciwko (...) Spółce Akcyjnej w W.

o zapłatę

na skutek apelacji powódki

od wyroku Sądu Rejonowego w Zabrzu

z dnia 14 października 2015 r., sygn. akt VIII C 278/14

1.  oddala apelację;

2.  zasądza od powódki na rzecz pozwanej kwotę 1200 zł (tysiąc dwieście złotych) z tytułu zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu odwoławczym.

SSR del. Joanna Łukasińska-Kanty SSO Leszek Dąbek SSO Lucyna Morys - Magiera

Sygn. akt III Ca 70/16

UZASADNIENIE

Powódka Wspólnota Mieszkaniowa przy ul. (...) w Z. żądała zasądzenia na jej rzecz od pozwanej Powszechnego Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Spółki Akcyjnej w W. kwoty 20 613,63 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 21 09 2012r. oraz zwrotu kosztów procesu.

Uzasadniając żądanie twierdziła, że zarządca nieruchomości, działający w imieniu powoda zawarł umowę o remont pokrycia dachowego w kamienicy przy ul. (...) w Z. z Z. U. prowadzącym działalność gospodarczą pod nazwą Przedsiębiorstwo Budowlano – Handlowe (...).
Po wykonaniu prac powódka nie zapłaciła jednak całej należnej kwoty wykonawcy, dlatego wystąpił on z pozwem o zapłatę kwoty 36.813,26 zł, który został uwzględniony i Sąd Rejonowy w Zabrzu wyrokiem z dnia 12 września 2011r. zasądził od Wspólnoty na rzecz powoda kwotę 20.613,63 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 1 stycznia 2009 r. Po uprawomocnieniu się tegoż wyroku Wspólnota wypłaciła wykonawcy zasądzone kwoty, a następnie uznając, iż niezapłacenie w pełnej wysokości należnego wykonawcy wynagrodzenia wynikało z błędu zarządcy zgłosiła szkodę pozwanej z jego ubezpieczenia z tytułu umowy obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej. Pozwana odmówiła jednak wypłaty odszkodowania uznając, że zarządca nie ponosi winy za powstałą szkodę.

Referendarz sądowy w Sądzie Rejonowym w Zabrzu w dniu 10 01 2014r. wydał nakaz zapłaty, w którym polecił pozwanej zapłacić powódce dochodzone należności.

Pozwana Powszechny Zakład Ubezpieczeń Społecznych Spółka Akcyjna w W. wniosła sprzeciw od nakazu zapłaty, w którym wnosiła o oddalenie powództwa oraz zasądzenie na jej rzecz od powódki zwrotu kosztów procesu.

Zarzucała, że zapis § 4 umowy o roboty budowlanej zawartej z Z. U., ustalający dla wykonawcy wynagrodzenie ryczałtowe w kwocie 294.480,38 zł netto, nie stanowi błędnego sformułowania treści umowy przez pracownika zarządcy powódki. Sąd prowadzący sprawę o zapłatę z powództwa Z. U. przeciwko Wspólnocie Mieszkaniowej (...)
przy ul. (...) w Z. ustalił, że treść przedmiotowej umowy wskazywała na wynagrodzenie w kwocie 294.480,38 zł netto, a pozwana nie znajduje żadnego uzasadnienia, aby uznać inaczej.

Sąd Rejonowy w Zabrzu w wyroku z dnia 14 10 2015r. oddalił powództwo i orzekł o kosztach procesu.

W ustalonym stanie faktycznym w motywach orzeczenia przywołał regulację
art. 6 k.c. i uznał, iż powódka nie wypełniła ciążącego na niej obowiązku
i nie wykazała przesłanek odpowiedzialności odszkodowawczej, a mianowicie
nie wykazała że zapis § 4 umowy o roboty budowlane, w którym ustalono wynagrodzenie ryczałtowe dla wykonawcy na kwotę netto stanowi błędne sformułowanie treści umowy przez pracownika zarządcy powódki.

O kosztach orzekł na podstawie art. 98 k.p.c.

Orzeczenie zaskarżyła Powódka Wspólnota Mieszkaniowa
przy ul. (...) w Z., która wniosła o zmianę wyroku i zasądzeniena jej rzecz od pozwanej kwoty 20 613,63 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 21 09 2012r. oraz zwrotu kosztów procesu a obie instancje, bądź uchylenie wyroku i przekazanie sprawy Sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania.

Zarzuciła sprzeczność ustaleń Sądu z treścią zebranego materiału dowodowego poprzez uznanie, iż roszczenie nie zostało wykazane pomimo zaoferowania na jego uzasadnienie konkretnych dowodów z akt sprawy sygn. I C 342/09. W uzasadnieniu podniosła, iż istota sporu sprowadzała się do ustalenia wysokości należnego wynagrodzenia wykonawcy umowy. Zapisy umowy w przedmiocie wynagrodzenia były wynikiem popełnionej przez zarządcę nieruchomości pomyłki. Potwierdzeniem tego jest zapis § 1 ust. 1 umowy stwierdzający,
iż przedstawiony przez Wykonawcę kosztorys zawiera szczegółowy wykaz zleconych powodowi robót. Skoro więc strony zgodziły się na opisany
w kosztorysie zakres robót o wartości brutto to zapis umowy określający wymieniona kwotę jako kwotę netto jest oczywistym błędem pisarskim. Roszczenie powódki oparte jest na zapisach § 2 ust. 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 12 10 2010r. w sprawie obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej zarządcy nieruchomości (Dz. U. z 2010r., nr 205, poz. 1359)

W odpowiedzi na apelację pozwana Powszechny Zakład Ubezpieczeń Społecznych Spółka Akcyjna w W. wnosiła o oddalenie apelacji oraz zasądzenie na jej rzecz do pozwanej zwrotu kosztów
w postępowaniu apelacyjnym.

W uzasadnieniu podnosiła, iż błędnie powódka wskazuje, iż istota sporu dotyczy ustalenia wysokości należnego Wykonawcy wynagrodzenia albowiem została już ona ustalona w sprawie I C 342/09 i nie stanowiła przedmiotu rozstrzygnięcia w niniejszej sprawie. Powódka nie wykazała błędu zarządcy. Rzekomy błąd nie powinien być motywowany wyłącznie sporządzonym przez Wykonawcę kosztorysem, gdyż w momencie zawierania umowy stron mogły dokonywać innych ustaleń, przez co złożyły oświadczenia woli o treści wskazanej w umowie.

Sąd Okręgowy ustalił i zważył co następuje:

Ustalenia faktyczne składające się na podstawę faktyczną orzeczenia (zawarte w części ustalającej uzasadnienia zaskarżonego orzeczenia) mają podstawę w informacja zawartych we wskazanych źródłach dowodowych.

Dokonana przez Sąd Rejonowy ocena zebranego w sprawie materiału dowodowego jest logiczna oraz mieści się w granicach swobodnej oceny dowodów i Sąd odwoławczy ja podziela.

Z tych też względów Sąd odwoławczy przyjął za własne ustalenia faktyczne Sądu pierwszej instancji.

Dokonana przez Sąd Rejonowy ocena prawna ustalonego stanu faktycznego w swym zasadniczym zarysie jest prawidłowa i Sąd odwoławczy
ja podziela (orzecz. SN z dn. 26 04 1935r. III C 473/34, ZB. Urz. 1935r. nr 12, poz. 496).

Powództwo w istocie zostało oparte na twierdzeniu, iż zarządca nieruchomości działający w imieniu powódki popełnił błąd w czasie zawierania w dniu 5 03 2008r. umowy z Z. U. - właścicielem Przedsiębiorstwa Budowlano-Handlowego (...) w K. M. – o remont pokrycia dachowego kamienicy w następstwie czego, co doprowadziło

do powstania w jej majątku szkody, w konsekwencji czego źródłem dochodzonych roszczeń jest regulacja art. 471 k.c. bądź też regulacja art. 415 k.c. oraz łącząca go z pozwaną umowa ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej.

Pozwana konsekwentnie w toku postępowania kwestionowała brak winy Z. U. w powstaniu szkody (jej istnienie w kontekście obydwu przywołanych regulacji statuuje powstanie odpowiedzialności pozwanej), co stosownie do regulacji art. 6 k.c. obligowało powódkę do wykazania w toku postępowania, iż na skutek jego zawinionego zachowania doszło do wadliwego sformułowania umowy i określenia w niej wynagrodzenia za wykonane dzieło w wymiarze netto zamiast brutto.

Na tę okoliczność skarżąca prawidłowo zaoferowała Sądowi w toku postępowania tylko dowody z „kosztorysu ofertowego” i „umowy z dnia 5 03 2008r.” (pozew k – 3).

We wskazanych źródłach brak jest jednak wiarygodnych informacji pozwalających poczynić tym zakresie pozytywne ustalenia, wobec czego Sąd pierwszej instancji słusznie ocenił, że z tej przyczyny powództwo nie zostało przez skarżącą wykazane i co za tym idzie jest bezzasadne (W piśmie procesowym powódki z dnia 31 10 2014r. stwierdzono jedynie, że „Potwierdzają to dokumenty zawarte w aktach postępowania przed Sądem Rejonowym w Zabrzu sygn. akt I C 342/09”, czego z uwagi na ogólnikowość tego stwierdzenia i nie przywołanie konkretnych dokumentów z których miałby zostać przeprowadzony dowód nie sposób traktować jako formalne zgłoszenie przez powódkę wniosków dowodowych, na co powołuje się ona w apelacji).

Znalazło to prawidłowe odzwierciedlenie w zaskarżonym wyroku,

stąd też apelacja powódki jest bezzasadna w rozumieniu regulacji art. 385 k.p.c., co z jej mocy prowadziło do jej oddalenia.

Reasumując zaskarżony wyrok jest prawidłowy i dlatego apelację powódki jako bezzasadną oddalono w oparciu o regulację art. 385 k.p.c.

O kosztach postępowania odwoławczego orzeczono stosując regulację art. 98 § 1 k.p.c. § 12 ust. 2 pkt 1 i § 6 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 09 2002r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowio nego z urzędu (Dz.U. nr 163, poz. 1348, z późniejszymi zmianami), biorąc pod uwagę, iż powódka uległa w całości w postępowaniu odwoławczym i powinna zwrócić pozwanej poniesione przez nią w tym postępowaniu koszty zastępstwa przez fachowego pełnomocnika.

SSR del. Joanna Łukasińska-Kanty SSO Leszek Dąbek SSO Lucyna Morys - Magiera