Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 25 maja 2016 roku

Sąd Okręgowy w Poznaniu w Wydziale XVII Karnym - Odwoławczym w składzie:

Przewodniczący: SSO Justyna Andrzejczak

Protokolant: asystent sędziego Przemysław Stelmaszyk

po rozpoznaniu w dniu 25 maja 2016 roku

sprawy T. K.

obwinionego o popełnienie wykroczeń z art. 109 §1 pkt 1 k.w. i inne

na skutek apelacji obrońcy obwinionego od wyroku Sądu Rejonowego w Kościanie

z dnia 16 lutego 2016 r. roku, sygn. akt II W 451/15

1.  zmienia zaskarżony wyrok i uniewinnia obwinionego od popełnienia zarzuconego mu wykroczenia z art. 109 §1 pkt 2 k.w.,

2.  kosztami postępowania w obu instancjach obciąża Skarb Państwa.

Justyna Andrzejczak

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 16 lutego 2016 roku Sąd Rejonowy w Kościanie w sprawie sygn. akt II W 451/15 uznał obwinionego T. K. za winnego wykroczenia z art. 109§1pkt 2 k.w., za co na podstawie wymierzył mu karę grzywny(k.160-161).

Apelację od powyższego wyroku wywiódł tylko obrońca obwinionego, zaskarżając orzeczenie w powyższym zakresie i nosząc o jego zmianę i uniewinnienie obwinionego od przypisanego mu czynu(k.183-184).

Sąd zważył, co następuje:

Apelacja obrońcy obwinionego była celowa o tyle, że skutkowała kontrolą instancyjną i zmianą zaskarżonego orzeczenia w oparciu o przepis art.109§2 k.p.w. w zw. z art.440 k.p.k.

Generalnie stwierdzić należy, iż Sąd I instancji poczynił prawidłowe ustalenia faktyczne, a orzekając wziął pod uwagę wszystkie przeprowadzone dowody. Ocena materiału dowodowego, w tym zakresie nie budzi zastrzeżeń, albowiem nie wykracza poza ramy swobodnej oceny, jest dokładna i nie wykazuje błędów logicznych. Jednakże w niniejszej sprawie, co było kwestią najistotniejszą, Sąd Okręgowy nie mógł podzielić oceny prawnej dokonanej przez Sąd Rejonowy. T. K. miał wg. Sądu I instancji dopuścić się wykroczenia z art. 109§1pkt 2 k.w. W myśl ustaleń faktycznych poczynionych przez ten Sąd obwiniony miał zlecić wywiercenie studni, do której przyłączono budynek zajmowany przez jego rodzinę oraz teściów. Powyższe zachowanie zostało uznane za „dostarczanie wody” w rozumieniu przywołanego przepisu. Jednocześnie Sąd I instancji wskazał, iż w jego ocenie sprawcą przypisanego wykroczenia może być każdy, a nie tylko przedsiębiorca dostarczający w ramach prowadzonej działalności wodę pitną. Trudno polemizować z tym poglądem, gdyż nie został on w żaden sposób uzasadniony. Sąd Okręgowy stanął w niniejszej sprawie na odmiennym stanowisku. Zgodnie z brzmieniem cytowanego przepisu kto m.in dostarcza wodę przeznaczoną do spożycia przez ludzi, nie spełniając wymagań określonych w przepisach o zbiorowym zaopatrzeniu w wodę i zbiorowym odprowadzaniu ścieków podlega karze grzywny albo karze nagany. Zatem przepis ten w swojej regulacji odsyła do ustawy z dnia 7 czerwca 2001 r. o zbiorowym zaopatrzeniu w wodę i zbiorowym odprowadzaniu ścieków(tekst jedn.: Dz. U. z 2015 r. poz. 139). Komentowana ustawa adresowana jest do przedsiębiorstw wodociągowo-kanalizacyjnych, odbiorców ich usług oraz do gmin.

Przedsiębiorstwem wodociągowo-kanalizacyjnym jest, w rozumieniu ustawy zaopatrzeniowej, przedsiębiorca prowadzący działalność gospodarczą w zakresie zbiorowego zaopatrzenia w wodę lub zbiorowego odprowadzania ścieków, oraz gminne jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, prowadzące tego rodzaju działalność.

Odbiorca usług, w rozumieniu ustawy, to każdy, kto korzysta z usług wodociągowo-kanalizacyjnych z zakresu zbiorowego zaopatrzenia w wodę i zbiorowego odprowadzania ścieków na podstawie pisemnej umowy z przedsiębiorstwem wodociągowo-kanalizacyjnym.

Skoro jednoznacznie z ustawy tej wynika, że określa ona zasady i warunki zbiorowego zapatrzenia w wodę przeznaczoną do spożycia przez ludzi (...) w tym zasady działalności przedsiębiorstw wodno - kanalizacyjnych, mających obowiązek zapewnienia dostaw wody i którym ustawodawca wyznaczył konkretne warunki, to w ocenie Sądu Okręgowego na płaszczyźnie tej ustawy winna odbywać się interpretacja znamion przypisanego obwinionemu wykroczenia. W powyższe rozumienie w szczególności wpisuje się definicja wody przeznaczonej do spożycia przez ludzi, do której odwołuje się ustawodawca w przepisie art.109§1pkt 2k.w. I tak przez wodę przeznaczoną do spożycia przez ludzi - zgodnie z definicją zawartą w art. 2 pkt 18 przywołanej wyżej ustawy - należy rozumieć:

1) wodę w stanie pierwotnym lub po uzdatnieniu, przeznaczoną do picia, przygotowania żywności lub innych celów domowych, niezależnie od jej pochodzenia i od tego, czy jest dostarczana z sieci dystrybucyjnej, cystern, w butelkach lub pojemnikach oraz

2) wodę wykorzystywaną przez przedsiębiorstwo produkcji żywności do wytworzenia, przetworzenia, konserwowania lub wprowadzania do obrotu produktów albo substancji przeznaczonych do spożycia przez ludzi.

Poza zakresem przedmiotowym ustawy pozostanie zatem bezdyskusyjnie indywidualne zaopatrywanie się w wodę z ujęć własnych czy odprowadzanie ścieków do zbiorników bezodpływowych lub do przydomowej oczyszczalni .

Dalej wskazać należy, iż w art. 13 przywołanej ustawy znalazło się upoważnienie dla ministra właściwego do spraw zdrowia, działającego w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw gospodarki wodnej, do określenia w drodze rozporządzenia wymagań dotyczących jakości wody przeznaczonej do spożycia przez ludzi, w tym wymagań bakteriologicznych, fizyko-chemicznych i organoleptycznch. Kwestie te regulowało w chwili popełnienia przez obwinionego zarzucanego mu czynu, obecnie już nie obowiązujące, rozporządzenie Ministra Zdrowia z dnia 29 marca 2007 r. w sprawie jakości wody przeznaczonej do spożycia przez ludzi (Dz. U. Nr 61, poz. 417 z późn. zm.). Zgodnie brzmieniem tego rozporządzenia dostarczanie wody lub odprowadzanie ścieków odbywa się na podstawie pisemnej umowy o zaopatrzenie w wodę lub odprowadzanie ścieków zawartej między przedsiębiorstwem wodociągowo-kanalizacyjnym a odbiorcą usług (art. 6 u.z.z.w.). Natomiast w myśl §1 ust 2. pkt 4 przepisów rozporządzenia nie stosuje się do m.in. wody pochodzącej z indywidualnych ujęć wody zaopatrujących mniej niż 50 osób lub dostarczających mniej niż średnio 10 m3 wody na dobę.

Reasumując powyższe rozważania, biorąc pod uwagę sposób rozumienia pojęć zbiorowego dostarczania wody, zakres regulacji i wyłączenia przywołane powyżej, w cytowanych aktach prawnych, Sąd Okręgowy nie mógł podzielić stanowiska Sądu Rejonowego, że indywidualny podmiot zlecający wywiercenie studni i przyłączenia dwóch jednorodzinnych budynków, dostarcza wodę w rozumieniu w rozumieniu wynikającym z przepisów o zbiorowym zaopatrzeniu w wodę i zbiorowym odprowadzaniu ścieków, a także , iż mają zastosowanie do tak doprowadzonej wody normy określone w rozporządzeniu Ministra Zdrowia z dnia 29 marca 2007 r. w sprawie jakości wody przeznaczonej do spożycia przez ludzi (Dz. U. Nr 61, poz. 417 z późn. zm.)

Z uwagi na powyższe Sąd orzekł jak w sentencji i zmienił zaskarżony wyrok uniewinniając obwinionego od popełnienia zarzucanego mu wykroczenia z art.109§1 pkt 2k.w.

O kosztach postępowania orzeczono na mocy art. 118§2 k.p.w., obciążając nimi w obu instancjach Skarb Państwa.

Justyna Andrzejczak