Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 12 kwietnia 2016r.

Sąd Rejonowy w Jaśle I Wydział Cywilny

w składzie:

Przewodniczący: SSR Grzegorz Wanat

Protokolant: st. sekr. sądowy Anna Wojtunik

po rozpoznaniu 4 kwietnia 2016 w J.

przy udziale

sprawy z powództwa (...) Sp. z o.o. S.K.A. z siedzibą w W.

przeciwko A. H.

o zapłatę

oddala powództwo.

Sygn. akt I C 508/15

UZASADNIENIE

wyroku Sądu Rejonowego w Jaśle z 12.04.2016 r.

W pozwie z 24.07.2014 r. powód (...) Sp. z o.o. s.k.a.
z siedzibą w W. domagał się zasądzenia od pozwanego A. H. kwoty 1.064,12 zł wraz z odsetkami ustawowymi od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty, a nadto zasądzenia zwrotu kosztów postępowania,
w tym kosztów zastępstwa procesowego.

Powyższe roszczenie powód wywodził z faktu niezapłacenia przez pozwanego należności z faktur, wystawionych w dniu 30.09.2012 r. przez (...) sp. z o.o. Powód wskazał, że następcą prawnym firmy (...) sp. z o.o. jest (...) sp. z o.o., natomiast wierzytelności przysługujące (...) sp. z o.o. – w tym wierzytelność dochodzona w pozwie – zostały nabyte przez powoda na mocy umowy cesji wierzytelności z 15.04.2015 r.

Na dochodzoną kwotę składa się: suma 803,28 zł wynikająca z noty obciążeniowej z 30.09.2012 r. oraz suma 260,84 zł z tytułu odsetek za okres od 26.10.2012 r. do dnia poprzedzającego wniesienie pozwu. Pozwany został powiadomiony o zmianie wierzyciela pismem z 06.05.2015 r. oraz wezwany do zapłaty, zadłużenia jednak nie spłacił.

W odpowiedzi na pozew, pozwany A. H. domagał się oddalenia powództwa w całości, wskazując, że firma (...) sp. z o.o. z którą zawierał umowę – odstąpiła od roszczenia odszkodowawczego. Pozwany słuchany na rozprawie 04.04.2015 r. podnosił, że nie posiada żadnych nieuregulowanych zobowiązań wobec firmy (...) sp. z o.o. jak też wobec jej następców prawnych. Nadto, podnosił, że roszczenie dochodzone przez powoda uległo przedawnieniu.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny.

W dniu 14.04.2014 r. pozwany A. H. zawarł z (...) sp. z o.o. z siedzibą w W. umowę abonencką o nr (...) (...) na usługę (...) (oferta (...)) oraz usługę telekomunikacyjną (oferta telefonia komórkowa Data M). Umowa została zawarta na czas nieokreślony. Przedmiotem umowy w zakresie usługi (...) było zapewnienie abonentowi dostępu do Internetu w ówczesnym miejscu zamieszkania pozwanego tj.
w lokalu mieszkalnym przy Alejach (...) w K.. W związku ze zmianą miejsca zamieszkania przez pozwanego i brakiem możliwości zapewnienia dalszego dostępu do Internetu przez (...) sp. z o.o. w nowym miejscu zamieszkania pozwanego, pozwany wypowiedział umowę ze skutkiem na koniec sierpnia 2011 r. Wypowiedzenie umowy zostało poprzedzone pisemną prośbą pozwanego o zaniechanie naliczania kary umownej z tytułu rozwiązania umowy. Prośbę wstępnie zaakceptowano w zakresie samej usługi (...) (dowód: kserokopia umowy abonenckiej – k. 13, 15, 17, pismo (...) sp. z o.o.
z dnia 18.07.2011 r. – k. 64, przesłuchanie pozwanego – k. 77 v.).

Z dniem 31.08.2011 r. nastąpiło przejęcie spółki (...) sp. z o.o.
w W. przez (...) sp. z o.o. z siedzibą w W. (dowód: informacja Krajowego Rejestru Sądowego – KRS (...) z 23.07.2015 r. – k. 42-52).

W dniu 30.09.2012 r. (...) sp. z o.o. wystawiła przeciwko A. H. notę obciążeniową z tytułu wcześniejszego rozwiązania umowy, opiewającą na roszczenie odszkodowawcze w zakresie usługi (...) na kwotę 572,35 zł oraz usługi (...) na kwotę 231,93 zł, łącznie na kwotę 804,28 zł z terminem płatności na 25.10.2012 r. (dowód: nota obciążeniowa nr 209n000364 – k. 25).

Na mocy umowy sprzedaży wierzytelności z 13.04.2015 r. powód (...) Sp. z o.o. s.k.a nabył od (...) sp. z o.o. szereg wierzytelności pieniężnych, wynikających z umów o świadczenie usług telekomunikacyjnych, określonych szczegółowo w załączniku do tej umowy.
W wyciągu z tego załącznika ujęta jest m.in. wierzytelność wobec pozwanego A. H. na kwotę 803,28 zł.

W związku z dokonaną zmianą wierzyciela, do pozwanego skierowano zawiadomienie o cesji wraz z wezwaniem do zapłaty. Pismo nadano na nieaktualny adres zamieszkania pozwanego w K. (dowód: kserokopia umowy sprzedaży wierzytelności z 13.04.2015 r. pomiędzy (...) Polska sp.
z o.o. a (...) Sp. z o.o. s.k.a. – k. 26-37, kserokopia wyciągu
z zestawienia wierzytelności – k. 39, zawiadomienie o sprzedaży wierzytelności z wezwaniem o zapłatę z 06.05.2015 r. – k. 40).

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie powołanych w treści uzasadnienia kserokopii dokumentów prywatnych, uznając je za wiarygodny materiał dowodowy w zakresie ustalonych wyżej faktów. Oceniając natomiast wartość dowodową przedłożonej w sprawie noty obciążeniowej (por. k. 25) Sąd przyjął, że nie stanowi ona dostatecznej podstawy dla uznania, że w chwili przelewu (13.04.2015 r.) istniała wymieniona w niej, wymagalna wierzytelność względem pozwanego. Okoliczność ta została zakwestionowania przez pozwanego, a powód nie wykazał, ażeby kwoty ujęte w nocie zostały naliczone zasadnie i we właściwej wysokości (art. 6 k.c. w zw. z art. 232 k.p.c.).

Sąd zważył, co następuje.

Powództwo nie zasługuje na uwzględnienie. Żądanie powoda opiera się na fakcie skutecznego nabycia wymagalnej wierzytelności przysługującej cedentowi od pozwanego A. H.. Powód – pomimo, iż wykazał fakt skutecznego wstąpienia w prawa zbywcy wierzytelności oraz następstwo prawne pomiędzy swoim kontrahentem, a pierwotnym wierzycielem, nie wykazał istnienia dochodzonej wierzytelności. Zgodnie natomiast z regułą rozkładu ciężaru dowodu, wyrażoną w art. 6 k.c. powód – wstępując w prawa
i obowiązki cedenta – analogicznie jak on, dla skuteczności zgłoszonego powództwa, zobowiązany był wykazać istnienie wierzytelności w określonej wysokości. Wyniki przeprowadzonego postępowania dowodowego nie dają natomiast podstawy do stwierdzenia, że w chwili przelewu, cedentowi przysługiwała wierzytelność w wysokości opisanej w pozwie.

W niniejszej sprawie, pozwany nie kwestionował faktu zawarcia z (...) sp. z o.o. umowy abonenckiej, zaprzeczał jednak, ażeby wobec (...) sp. z o.o. ciążyło na nim jakiekolwiek nieuregulowane zobowiązanie. Zaprzeczenie twierdzeniom powoda, co do istnienia i wysokości zadłużenia, obligowało powoda do wykazania tych faktów stosownymi środkami dowodowymi (art. 6 k.c.). Tymczasem powód ograniczył się do przedłożenia na tę okoliczność jedynie noty obciążeniowej, wygenerowanej przez zainteresowanego operatora, nie zaakceptowanej przez dłużnika. Dokument ten nie stanowi - zdaniem Sądu -wystarczającej i wiarygodnej podstawy dla uznania istnienia wymienionej
w nim wierzytelności. Ocena taka związana jest m.in. z faktem, że: w piśmie
z 18.07.2011 r. dostawca usługi (...) sp. z o.o. wyraził wolę rezygnacji
z naliczenia roszczenia odszkodowawczego za Internet i na taką decyzję polecił powołać się pozwanemu przy okazji ostatecznego wypowiadania umowy. Skoro pozwany dokonał wypowiedzenia umowy w sierpniu 2011 r. to prawdopodobnie z tej decyzji skorzystał. Faktu tego nie można wywieść w sposób pewny, ale jednocześnie powód nie dostarczył dowodów przeciwnych, na podstawie których możnaby stwierdzić, że naliczenie w nocie obciążeniowej kwoty 572,35 zł odbyło się zasadnie i zgodnie z łączącą strony umową. W szczególności powód nie dostarczył żadnych dokumentów na okoliczność ustalenia wysokości zastrzeżonych kar z tytułu przedterminowego rozwiązania umowy. Przedłożone wraz z umową abonencką załączniki w postaci zestawienia opłat okresowych
i usług nie wskazują wysokości, ani sposobu kalkulacji tzw. roszczenia odszkodowawczego, a jedyne postanowienia, jakie odnoszą się do „roszczenia odszkodowawczego” to pkt 11 regulaminu promocji aster bis (por. k. 22), jednak cennika, czy tabeli opłat brak. Odnośnie usługi telefonu – pakiet (...) (k. 15) – nie ma również żadnego cennika roszczeń odszkodowawczych,
a w umowie brak postanowień w tym zakresie.

Wynika stąd całkowita niemożność weryfikacji dochodzonego roszczenia co do wysokości, skutkująca oddaleniem zgłoszonego powództwa.

Niezależnie od powyższego, Sąd uznał za zasadny – zgłoszony przez pozwanego – zarzut przedawnienia roszczenia. Konkluzja taka wynika z faktu, że koniec sierpnia 2011 r. jest datą, którą pozwany wskazuje jako datę rozwiązania umowy (k. 77v.). Powód nie dostarczył żadnych dowodów, na podstawie, których termin rozwiązania umowy należałoby przyjąć w innej dacie, tymczasem faktem przyznanym przez pozwanego jest tylko samo rozwiązanie umowy. Zgodnie zatem z treścią art. 120 k.c. należało przyjąć, że roszczenie odszkodowawcze pierwotnego wierzyciela ( (...) sp. z o.o.) stało się wymagalne z chwilą rozwiązania umowy przez pozwanego tj. we wrześniu 2011 r. W tym czasie wierzyciel mógł już domagać się zapłaty. Tymczasem wystawił on notę obciążeniową dopiero rok po dacie wymagalności roszczenia odszkodowawczego, z terminem płatności na 25.10.2012 r.

W ocenie Sądu, wierzyciel nie może swoim działaniem wpływać na rozpoczęcie biegu terminu przedawnienia, przez to, że zwleka z wezwaniem
o zapłatę. Zważając na ratio legis uregulowania zawartego w art. 120 k.c. jakim jest zapobieżenie sytuacji, w której uprawniony bezpodstawnie zwlekałby
z uruchomieniem biegu przedawnienia, utrzymując dłużnika w przedłużającym się bez końca stanie niepewności, należało w konsekwencji przyjąć, że wymagalność roszczenia w rozpoznawanym wypadku nastąpiła we wrześniu 2011 r., a tym samym roszczenie uległo przedawnieniu z końcem września
2014 r.

Dla przedmiotowego roszczenia, jako związanego z prowadzeniem działalności gospodarczej wierzyciela, należało, w myśl art. 118 k.c. przyjąć termin 3 letni. Pozew w sprawie został wniesiony 24.07.2015 r., a więc po upływie terminu przedawnienia.

Mając powyższe na uwadze, na podstawie art. 509 k.c. w zw. z art. 6 k.c. oraz art. 118 k.c. w zw. z art. 120 k.c. orzeczono jak w sentencji wyroku.