Pełny tekst orzeczenia

WYROK ZAOCZNY

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 14 marca 2016 roku

Sąd Rejonowy w Człuchowie I Wydział Cywilny w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 14 marca 2016 roku w Człuchowie

sprawy z powództwa (...) Spółka z o.o. z siedzibą w W.

przeciwko J. W.

o zapłatę

oddala powództwo.

Sygn. akt I C 535/15 upr.

UZASADNIENIE

Powód (...) Spółka z o.o. z siedzibą w W. wniósł do Sądu Rejonowego Lublin – Zachód w Lublinie, do rozpoznania w elektronicznym postępowaniu upominawczym, pozew przeciwko J. W. o zapłatę kwoty 15.180,08 zł z odsetkami ustawowymi od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty, oraz o zasądzenie kosztów procesu.

W uzasadnieniu pozwu wskazał, iż w dniu 17 marca 2014 roku powód zawarł z pozwanym umowę pożyczki konsumenckiej nr (...), na podstawie której pozwany otrzymał łącznie 12.605,80 zł w celu opłacenia składki ubezpieczeniowej z tytułu umowy ubezpieczenia, którą to kwotę pozwany zobowiązał się spłacić w ratach zgodnie z otrzymanym harmonogramem. Z uwagi na fakt, iż powód nie wywiązał się z umowy, powód wypowiedział przedmiotową umowę w dniu 9 lipca 2014 roku. Powód podkreślił, iż na dochodzoną pozwem kwotę składają się następujące kwoty: 13.490,42 zł tytułem kapitału, 1.575,87 zł tytułem odsetek umownych za okres trwania umowy, 57,79 zł tytułem odsetek karnych naliczonych do dnia wniesienia pozwu.

Wobec stwierdzonego braku podstaw do wydania nakazu zapłaty w elektronicznym postępowaniu upominawczym Referendarz Sądowy w Sądzie Rejonowym Lublin – Zachód w Lublinie postanowieniem z dnia 3 listopada 2015 roku wydanym w sprawie VI Nc-e (...) rozpoznanie sprawy przekazał do Sądu Rejonowego w Człuchowie.

Pozwany J. W. nie złożył odpowiedzi na pozew, pomimo prawidłowego wezwania i pouczenia o skutkach niestawiennictwa, nie stawił się na rozprawie wyznaczonej na dzień 14 marca 2016 roku, nie złożył w niniejszej sprawie żadnych wyjaśnień ani nie żądał przeprowadzenia rozprawy w swej nieobecności.

W dniu 14 marca 2016 roku Sąd wydał w sprawie wyrok zaoczny, w którym powództwo oddalił.

Sąd zważył, co następuje:

Przedmiotowe powództwo nie zasługuje na uwzględnienie.

Zaznaczyć należy, iż na mocy art. 339 § 1 k.p.c. jeżeli pozwany nie stawił się na posiedzenie wyznaczone na rozprawę albo mimo stawienia się nie bierze udziału w rozprawie, sąd wyda wyrok zaoczny.

W niniejszej sprawie pozwany J. W. nie stawił się na posiedzeniu wyznaczonym na rozprawę, jak również nie wypowiedział się co do twierdzeń podnoszonych przez powoda w uzasadnieniu pozwu. Stosownie więc do treści art. 339 § 2 k.p.c., wydając wyrok zaoczny przyjmuje się za prawdziwe twierdzenie powoda o okolicznościach faktycznych przytoczonych w pozwie lub pismach procesowych doręczonych pozwanemu przed rozprawą, chyba że budzą one uzasadnione wątpliwości albo zostały przytoczone w celu obejścia prawa.

W toku niniejszego procesu pozwany nie podjął obrony. Zostały więc spełnione przesłanki do wydania wyroku zaocznego. Jednak w ocenie sądu, brak jest podstaw do ustalenia stanu faktycznego w oparciu o twierdzenia powoda zawarte w uzasadnieniu pozwu. Sąd powziął bowiem wątpliwości co do zgodności twierdzeń powoda z rzeczywistym stanem rzeczy. W takim przypadku sąd nie może wydać wyroku zaocznego, opierając się tylko na twierdzeniach powoda o okolicznościach faktycznych. Należy przeprowadzić postępowanie dowodowe w celu wyjaśnienia powstałych wątpliwości co do faktów bądź ustalenia, czy powód zmierza do obejścia prawa ( porównaj: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 7 czerwca 1972r. III CRN 30/72, Legalis nr 16294, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 2 kwietnia 1973r. III CRN 59/73, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 31 marca 1999r. I CKU 176/97, Prok. I Pr. 1999 nr 9, poz. 30, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 15 marca 1996r. I CRN 26/96, OSNC 1996 nr 7-8, poz. 108).

W ocenie Sądu, zawarte w pozwie twierdzenia budziły poważne wątpliwości. Konieczne zatem było przeprowadzenie postępowania dowodowego.

Podkreślenia wymaga fakt, iż strona powodowa powinna udowodnić, że określona wierzytelność jej przysługuje, tym bardziej, że jako wierzyciel dochodzący zaspokojenia wierzytelności, powinien wykazać podstawę (źródło) zobowiązania pozwanego, jak i jego wysokość. Zgodnie bowiem z art. 6 k.c. ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne, tym bardziej, że ciężar dowodu pozostaje w ścisłym związku z problematyką procesową dowodów i spełnia dwie zasadnicze funkcje. Po pierwsze dynamizuje postępowanie dowodowe w systemie obowiązywania zasady sporności (kontradyktoryjności) w procesie, a po drugie określa wynik merytoryczny sporu (sprawy) w sytuacji krytycznej, gdy strona nie udowodni faktów istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy (por. K. Piasecki, Kodeks cywilny. Księga pierwsza. Część ogólna. Komentarz, Zakamycze, 2003 r.). Oznacza to zatem, że Sąd tylko wyjątkowo winien ingerować w przebieg postępowania dowodowego dopuszczając dowody z urzędu, które to uprawnienie wynika z treści przepisu art. 232 k.p.c. Zgodnie bowiem z przyjętą linią orzeczniczą obowiązek wskazania dowodów, potrzebnych dla rozstrzygnięcia sprawy, obciąża przede wszystkim strony (por. wyrok Sądu Najwyższego z 24 października 1996 r., III CKN 6/96, OSNC 1997/3/29), ponieważ Sąd został wyposażony jedynie w uprawnienie, a nie obowiązek, dopuszczenia dalszych jeszcze, nie wskazanych przez żadną ze stron, dowodów, kierując się przy tym własną oceną, czy zebrany w sprawie materiał jest – czy też nie jest – dostateczny do jej rozstrzygnięcia ( art. 316 § 1 in principio k.p.c. ). Dlatego też Sąd powinien korzystać z przewidzianego w art. 232 zd. 2 k.p.c. uprawnienia powściągliwie i z umiarem, pamiętając, że taka inicjatywa należy przede wszystkim do samych stron i że cały rozpoznany spór jest ich sprawą, a nie sądu.

W niniejszej sprawie roszczenie powoda nie zasługiwało na uwzględnienie. Twierdzenia powoda zawarte w pozwie nie zostały poparte żadnymi dowodami. Powód wymienił w treści pozwu dowody, w oparciu o które domagał się dochodzonej należności, jednak po przekazaniu niniejszej sprawy do rozpoznania tut. Sądowi, żaden z wymienionych dowodów nie został przedłożony do akt sprawy. Powód w szczególności nie przedstawił jakiegokolwiek dowodu potwierdzającego, iż pozwanego i powoda łączył stosunek prawny, na podstawie którego powstało zobowiązanie pozwanego i z którego się nie wywiązał. Brak również dowodów, z których wynikałaby podstawa naliczenia odsetek karnych dochodzonych niniejszym pozwem.

W ocenie Sądu powód nie udowodnił zarówno podstawy, jak i wysokości dochodzonego roszczenia. Zebrany w niniejszej sprawie materiał dowodowy, a w zasadzie jego brak, nie potwierdza bowiem zawarcia przez pozwanego umowy o pożyczkę konsumencką z powodem i nie wywiązania się z niej.

W oparciu o powyższe podstawa powstania roszczenia, którego dochodzi w niniejszej sprawie powód oraz jego wysokość – budzą wątpliwości sądu, które uzasadniają oddalenie powództwa.