Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 9 września 2011 r.

Sąd Okręgowy w Warszawie Wydział XVI Gospodarczy

w składzie:

Przewodniczący SSO Irena Ciastek - Dryll Protokolant sądowy stażysta Anna Górecka

po rozpoznaniu w dniu 9 września 2011 r. w Warszawie

sprawy z powództwa : Zakładu Produkcyjnego (...) H. B., J.

(...) Spółka Jawna w B.

przeciwko : Bankowi (...) Spółka Akcyjna w W.

o zapłatę 3 424 428,00 zł

1.  Powództwo oddala

2.  Zasądza od Zakładu Produkcyjnego (...) H. B., J.
(...) Spółka Jawna w B. na rzecz Banku (...) Spółka
Akcyjna w W. kwotę 7217,00 zł tytułem kosztów procesu ( zastępstwa
procesowego)

/-/ SSO Irena Ciastek-Dryll

Sygn. akt: XVI GC 843/10

UZASADNIENIE

Powód – Zakład Produkcyjny (...) H. B., J. H. (1), spółka jawna w C. wystąpił przeciwko pozwanemu – Bank (...) s.a.
w W. o:

-

zasądzenie kwoty zł. 3.424.428,00 tytułem wyrównania szkody (ew. zwrotu nienależnego świadczenia);

-

zobowiązanie pozwanego do złożenia pisemnego oświadczenia
o przeproszeniu;

-

zobowiązania pozwanego do zamieszczenia w/w oświadczenia w prasie;

-

upoważnienie powoda do opublikowania w/w oświadczenia w prasie
na koszt pozwanego.

Jako dowody powód powołał:

-

dokumenty dotyczące współpracy stron;

-

zeznania świadków (J. L. – k. 871, T. K. – k. 874);

-

przesłuchanie powoda (p. J. H. (1)) w charakterze strony.

Ponadto wnosił o:

-

przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego ds. instrumentów finansowych, rynków kapitałowych i walutowych oraz ekonomiki przedsiębiorstw
na okoliczność charakteru i przydatności dla zabezpieczenia powoda
przez ryzykiem kursowym zawartych transakcji opcji, nieprawidłowości
w zachowaniu pozwanego wobec powoda i wynikłego z tego naruszenia interesu powoda;

-

zwrócenie się przed sąd do (...) Banków (...) o przedstawienie dokumentów: Zasady Dobrej Praktyki Bankowej (załącza wydruk internetowy – k. 451);

-

zobowiązania pozwanego do przedstawienia sprawozdania z działalności (dołącza wydruk – k. 462) oraz wydruków dziennych z rachunku powoda.

Pozwany (k. 601) wnosił o oddalenie powództwa, kwestionując zasadność twierdzeń powoda.

Pozwany powołał dowody z:

-

dokumentów, dotyczących współpracy stron;

-

nagrań rozmów telefonicznych;

-

opinii prywatnej opracowanej przez prof. dr Hab. K. J.,
którą uczynił integralną częścią swych wywodów;

-

zeznań świadków: M. K. (1) – k. 876, J. L. – k. 871, L. S. – k. 909 i autor w/w opinii p. K. J. (ten wniosek sąd pominął).

Ponadto wnosił o:

-

zobowiązanie powoda do przedstawienia dokumentów wskazujących
ile i jakiego rodzaju terminowych operacji finansowych, w szczególności opcji walutowych zawarł, w 2007 i 2008 roku, z Bankiem (...) s.a.
i z innymi bankami.

-

przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego z dziedziny terminowych operacji finansowych na okoliczność zasad działania transakcji opcji.

-

na wypadek kwestionowania przez powoda autentyczności nagrań rozmów, wnosił o przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego z dziedziny fonoskopii.

Strony składały kolejne pisma procesowe:

-

powód, dat. 24.01.2011 r. – k. 761, w którym wnosił o pominięcie wniosku
o zażądanie od powoda do przedstawienia danych o transakcjach opcji zawartych z innymi bankami jak również dowodu z zeznań św. K. J., rozszerzył tezę dowodową odnośnie dowodu z opinii biegłego
i podtrzymywał zgłoszone przez siebie wnioski dowodowe oraz przedstawił polemikę z twierdzeniami pozwanego.

-

pozwany, dat. 11.02.2011 r. – k. 803, polemizował z twierdzeniami powoda
z pisma j.w.

-

powód – dat. 03.03.2011 r. – k. 836, polemizował z pismem pozwanego
– k. 803.

-

pozwany – dat. 16.03.2011 r. – k. 849, polemika z pismem k. 836, przedstawia wyrok Sądu Okręgowego w Poznaniu.

-

powód – dat. 31.03.2011 r. – k. 881, podsumowanie oraz ustosunkowanie się do wyroku Sądu okręgowego w Poznaniu (wskazuje różnice w stanie faktycznym).

-

pozwany – dat. 29.03.2011 r. – k. 886, zastrzeżenia do protokołu rozprawy, wniosek o sprostowanie.

-

pozwany – dat. 07.07.2011 r. – k. 911 wniosek o sprostowanie protokołu rozprawy.

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

Powód od 2002 r. prowadzi działalność gospodarczą w formie spółki jawnej (została przekształcona ze spółki cywilnej) produkując głownie – vide pozew,
p. K. H. w trybie art. 299 k.p.c. wyroby dla przemysłu stoczniowego
i głównie na eksport osiągając miesięczne obroty ok. 2.000.000,00 EUR w 2008 r. (z eksportu).

Bezsporne jest, że pertraktacje między stronami, w których efekcie doszło do zwarcia umowy, prowadzone były od początku 2008 r. – św. J. L. (k. 872) św. T. K. (k. 874), św. M. K. (k. 876), św. L. J. (k. 904),
św. R. S. (k. 905). Ze strony powoda owe pertraktacje prowadził
św. J. L., zatrudniony u powoda jako główny ekonomista, posiadający wiedzę teoretyczną i doświadczenie praktyczne – vide wydruk z Internetu – k. 693 (co do kwalifikacji zawodowych św. J. L. powód prowadził polemikę
– vide pismo procesowe, dat. 29.01.2011 r. – k. 768), a ze strony pozwanego głównie św. M. K..

W trakcie negocjacji były powodowi przedstawiane prezentacje – k. 634 i nast., których otrzymania powód nie kwestionował, zgłaszał natomiast zarzuty
co do rzetelności informacji – vide k. 773, pismo procesowe dat. 24.01.2011 r.

Transakcje opcji walutowych powód zawierał również z innymi bankami
(powód korzystał z usług 6 – ciu banków, w których miał otwarte rachunki
– św. J. L.), pozwany wnosił o zobowiązanie powoda do przedstawienia dokumentacji w tym zakresie (p. 5 odpowiedzi na pozew), sąd wniosek pominął.

W trakcie negocjacji były określane (wskazywane) ryzyka dla obu stron jakie mogą wyniknąć z transakcji (św. L., św. M. K., św. L. J.,
św. R. S.).

W dniu 04.07.2008 r. strony podpisały umowę ramową, umowę dodatkową, umowę zabezpieczającą i suplement do umowy zabezpieczającej – k. 72 i nast.,
ustalając dodatkowo:

-

wykaz osób upoważnionych do podpisywania potwierdzeń transakcji
– k. 103 (p. J. H. – wspólnik powodowej spółki i św. J. L.);

-

listę osób upoważnionych do negocjowania – k. 680 ( p. H. (...)
– wspólnik, p. J. H. – wspólnik, św. J. L.);

-

pełnomocnictwo do potrącania wymaganych kwot z transakcji realizowanych w ramach limitu skarbowego z rachunku bankowego powoda – k. 131

-

zlecenie – k. 135;

-

oświadczenie o poddaniu się egzekucji do kwoty zł. 11.250.000,00;

-

oświadczenia – k. 133, 134;

-

sporne jest miedzy stronami czy powód otrzymał opisy transakcji
oraz regulamin opcji (powód przedstawił opisy transakcji – k. 86).

Natomiast bezsporne jest, że limit skarbowy wymagany do zawierania przez powoda transakcji ustalony został w kwocie zł. 7.500.000,00.

Bezsporne jest również, że strony zawarły tylko jedną transakcję typu E. T. – w dniu 09.07.2008 r., obejmującą 24 opcje sprzedaży 100.000 EUR
każda wystawione przez pozwanego (część B) oraz 24 opcje kupna
po 200.000 EUR każda (część C) wystawione przez powoda z terminem realizacji miesięcznych począwszy od 08.08.2008 r. z ustalonym kursem realizacji
3,467 EUR – k. 136 i nast.

Powód nie kwestionował upoważnienia do prowadzenia negocjacji przez świadków W. J., R. S. i M. K., reprezentujących pozwanego.

Transakcja została zawarta w systemie zerokosztowym – vide również zeznania świadków i powoda – a więc premie opcyjne znosiły się wzajemnie.

W ramach tej transakcji realizacja poszczególnych opcji miała polegać na tym, że
w przypadku gdy rzeczywisty kurs, w dacie realizacji, był niższy niż uzgodniony pozwany miał obowiązek kupić oferowane mu przez powoda 100.000 EUR
po kursie uzgodnionym, a w przypadku gdy kurs w dacie realizacji będzie wyższy
to powód miał obowiązek sprzedać pozwanemu 200.000,00 EUR po uzgodnionym kursie.

Transakcja posiadała ograniczenie maksymalnego poziomu zysku – 50.000,00 zł., po przekroczeniu którego cała struktura ulegała automatycznemu wyłączeniu.

Sporne miedzy stronami jest czy owa bariera dotyczyła zysku powoda
(jak twierdzi pozwany) czy też zysków obu stron (jak twierdzi powód).

Transakcja była realizowana – vide wyciągi bankowe – k. 201 i nast.
oraz zawiadomienia o realizacji – k. 332 i nast. W ramach tych rozliczeń powód otrzymał zł. 20.700,00, natomiast od września 2008 r., kiedy to kurs EUR zaczął się podwyższać pozwany pobrał z konta powoda łącznie zł. 3.400,127,47
(vide zestawienie k. 22, pozew).

W październiku 2008 r. pozwany zaproponował powodowi zawarcie aneksu
do umowy – k. 272, aneks nie został podpisany.

Zarówno przed zawarciem umowy oraz zawarciem transakcji opcji jak też w toku dalszej współpracy strony, zgodnie z § 12 umowy ramowej, dokonywały uzgodnień w rozmowach telefonicznych – vide transkrypcja słowna rozmów – k. 722 i nast.

Od marca 2009 r. – vide pismo z 09.03.2009 r. – k. 345, realizując rozliczenia
z tytułu spornej transakcji powód czynił to z zastrzeżeniem zwrotu, vide również pisma powoda z 30.03.2009 r. – k. 349, 08.04.2009 r. – k. 352, 08.05.2009 r.
– k. 357, 21.05.2009 r. – k. 361, 08.06.2009 r. – k. 364, 08.07.2009 r. 367.

Pozwany zaś prezentował odmienne stanowisko – vide pismo z 26.03.209 r.
– k. 376, z 03.04.2009 r. – k. 379, nawiązujące do rozmów stron z 02.04.2009 r. (propozycja udzielenia kredytu na pokrycie kwot rozliczenia), z 15.04.2009 r.
– k. 382, z 14.05.2009 r. – k. 383, z 05.06.2009 r. – k. 384, z 15.06.2009 r. – k. 385, z 30.07.2009 r. – k. 386, z 20.08.2009 r. – k. 389, zawierające wezwanie do zapłaty zł. 127.660,00, z 24.08.2009 r. – k. 391.

Powód odpowiedział pismem z 24.08.2009 r. – k. 395.

Pismem z 31.08.2009 r. – k. 399 pozwany złożył powodowi oświadczenie
o rozwiązaniu umów (w powołaniu na § 24 ust. 1 pkt 1 a umowy ramowej) anonsując żądanie rozliczenia, które – na kwotę zł. 1.644.894,58 przedstawił
w piśmie z 01.09.2009 r. – k. 400.

Strony prowadziły korespondencję:

-

powód – k. 402, domagał się przedstawienia danych do wyliczeń;

-

pozwany – k. 405 – przedstawił wyjaśnienia;

-

powód – k. 413 – zapowiada wystąpienie do sądu.

Pismem z 15.09.2009 r. – k. 417, pozwany wezwał powoda do zapłaty zł. 3.128,91, powód k. 418, kwestionował, pozwany – k. 422 – polemizował.

Pismem z 02.12.2009 r. – k. 423 powód wezwał pozwanego do zapłaty
zł. 2.865.860,00, pozowany – k. 427 – odmówił, powód – k. 429 i k. 433, podtrzymał swoje stanowisko, a pozwany – k. 432, 436 – swoje.

Pismem z 20.07.2009 r. – k. 437 powód wezwał pozwanego do zapłaty
zł. 3.599.032,52 oraz przeprosin w prasie a pismem z 27.07.2009 r. – k. 445 oświadczył, że cofa zgodę na nagrywanie rozmów telefonicznych.

Pozwany, pismo z 28.07.2009 r. i z 04.08.2009 r. – k. 448, k. 480 odmówił spełnienia żądań.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Powód domaga się zasądzenia dochodzonej kwoty tytułem: zwrotu bezpodstawnego wzbogacenia, nienależnego świadczenia bądź wyrównania szkody popełnionej czynem niedozwolonym – art. 415 k.c. wyrażającym się w popełnieniu czynów nieuczciwej konkurencji określonych w art. 3 ust. 1, art. 10 ust. 1,
ustawy z 16.04.1993 r. o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji – u.z.n.k. a przeprosin w oparciu o art. 18 ust. 1 pkt 3 u.z.n.k

Stosownie do art. 405 k.c. obowiązek zwrotu korzyści majątkowej spoczywa
na osobie, która tę korzyść uzyskała bez podstawy prawnej.

Stosownie do art. 410 § 2 k.c. świadczenie jest nienależne jeżeli ten, kto je spełnił, nie był w ogóle zobowiązany, lub nie był zobowiązany względem osoby, której świadczył, albo jeżeli podstawa świadczenia odpadła lub zamierzony
cel świadczenia nie został osiągnięty, albo jeżeli czynność prawna zobowiązująca
do świadczenia była nieważna i nie stała się ważna po spełnieniu świadczenia.

W oparciu o art. 415 k.c. wyrównania szkody może domagać się od tego kto szkodę wyrządził z winy, przy czym przypisanie winy może mieć miejsce wówczas,
gdy zachodzi wadliwość postępowania zarówno obiektywna, polegająca
na bezpodstawności zachowania się jak i subiektywna, polegająca na podjęciu działania ze świadomością jego szkodliwych skutków lub na niedołożeniu należytej staranności przy ocenie skutków podejmowanego działania.

Powód, ogólnie mówiąc, wywodzi, że pozwany sprzecznie z dobrymi obyczajami oferował mu produkt błędnie ten produkt opisując jako przydatny do potrzeb powoda – art. 3 ust. 1, art. 10 ust. 1 u.z.n.k., czym popełnił czyn nieuczciwej konkurencji za który ponosi odpowiedzialność na zasadach ogólnych, zgodnie
z art. 18 ust. 1 u.z.n.k.

Niezależnie od tego powód ponosi jeszcze szereg zarzutów, które – w jego ocenie – czynią transakcję sprzeczną z prawem.

- Zgodnie z umową ramową - § 12 i 13- uzgodnienia warunkowo konkretnej transakcji dokonywane były telefonicznie, przez osoby upoważnione (wskazane
na piśmie).

Z zapisów rozmów telefonicznych przedstawionych przez pozwanego
– k. 721 i nast., szczegółowo cytowanych w wywodach odpowiedzi na pozew, wynika, że doszło do zawarcia spornej transakcji. Wypowiedzi reprezentującego powoda św. J. L. wskazują na to, że w/w znał rodzaje i zasady transakcji jak też, zasady dotyczące zawieranej transakcji, a wiec również to, że
jest ona asymetryczna (Zawiera ustalenie wartości sprzedanych przez powoda dewiz w wysokości dwukrotnej w stosunku do wartości dewiz sprzedanych
przez powoda) oraz to, że ów „wyłącznik” (wyłączenie transakcji po osiągnięciu skumulowanego zysku w wysokości 50.000,00 zł.) dotyczy tylko zysku osiąganego przez powoda. Potwierdzają to prezentacje – k. 634 i nast., których otrzymania powód nie kwestionował (polemika wyrażona w piśmie procesowym,
dat. 24.01.2011 r. – k. 773, dotyczy kwestii formalnych (nazewnictwo),
do czego z kolei ustosunkował się pozwany – pismo procesowe dat. 11.02.2011 r.
– k. 811 v. i nast.).

Ponadto, na co zasadnie zwraca uwagę pozwany – k. 606 verte i nast.
– w odpowiedzi na pozew, wskazać należy, że – po odwróceniu się trendu kursów (osłabienie złotego) w rozmowach dotyczących rozliczeń – vide nagrania rozmów telefonicznych – k. 721 i nast. oraz korespondencja dotycząca depozytu
– z 18.02.2009 r. – k. 701, powód nie podnosił, że – w jego ocenie – wyłącznik działa dwustronnie (czynił to od marca 2009 r.).

Wskazać przy tym należy, że bezprzedmiotowa jest polemika stron
co do kwalifikacji, wiedzy fachowej i doświadczenia w obrocie jakie posiadał
św. J. L.. Skoro powód w/w świadka desygnował do prowadzenia rozmów, to tym samym powoda obciążał obowiązek sprawdzenia wiedzy i doświadczenia zawodowego owego świadka i ewentualne ryzyko braku tej wiedzy i doświadczenia.

Powód podnosi, że pozwany, jako bank jest instytucją zaufania publicznego. Niezależnie od tego, że istotnie bank winien być instytucją rzetelną to przecież bank działa w obrocie mając na względzie wypracowanie zysku. Rzetelność informacji o produkcie, o realiach jego działalności nie oznacza więc, że
bank winien działać niejako jako reprezentujący podmiot zawierający (jako powód) określoną transakcją obrotu bankowego. Zasadniczą sprawą, leżąca u podstaw rozważań – w ogóle – co do zawarcia transakcji zabezpieczających przed zmianami kursu walut było niewątpliwie prowadzenie, na dużą skalę, rozliczeń w walucie obcej. Powód sam określa swoje obroty – w eksporcie, czyli wiążące się
z płatnościami na rzecz powoda - na znaczne kwoty (2000.000,00 EUR miesięcznie).

Pozwany produkt przedstawił, a powód winien sam ocenić (jak przy zawieraniu każdej umowy) czy ów produkt mu odpowiada, przy czym wielkości zmian kursów walut, a w szczególności tak drastycznych ich rozmiarów również pozwany
nie był w stanie przewidzieć. Za całkowicie niezasadny sąd uznał zarzut powoda, że pozwany, namówił go do zawarcia tej transakcji, że wprowadził powoda w błąd
czy też, że negocjacje prowadził nieuczciwie, a tym samym, że naruszył zasady współżycia społecznego i dobre obyczaje czy też postanowienia Zasad Dobrej Praktyki Bankowej. Za działania spółki, a więc również powoda, odpowiada zarząd, który winien podejmować przemyślane decyzje i jeśli istotnie uważał, że oferowany mu produkt bankowy jest skomplikowany nieczytelny czy niezrozumiały to winien powstrzymać się z zawieraniem transakcji, która przecież nie stanowiła warunku prowadzenia obrotów z kontrahentami z zagranicy, a pozwany nie był (i nie jest) monopolistą na rynku bankowym.

Podnoszona przez powoda okoliczność, że druk potwierdzenia transakcji (uzgodnionej uprzednio ustnie - § 12 umowy ramowej) został powodowi
przesłany z uchybieniem terminu określonego w § 13 w/w umowy jest
o tyle bezprzedmiotowy, że powód treści tego potwierdzenia nie zakwestionował,
a przeciwnie przystąpił do realizacji.

Skoro nie doszło do zawarcia aneksu do umowy to bezprzedmiotowe
jest odwoływanie się do jego treści.

Wskazać należy, że powód (również w korespondencji przed wytoczeniem sporu) nie kwestionował samego wyliczenia kwot żądanych i rozliczonych przez pobrania z rachunku powoda kwot (objętych w konsekwencji pozwem) a tylko zasadność
ich pobrania, zarzucając głównie, że ów „wyłącznik” ma działanie dwustronne
a tym samym, że wobec osiągnięcia przez pozwanego zysku w kwocie zł. 50.000,00 cała transakcja winna ulec wyłączeniu.

Wskazać również należy, że strony prowadziły też rozmowy co do zakończenia
tej transakcji m. in. przez zawarcie innej – rozmowa telefoniczna z 05.09.2008 r.
św. R. S. i św. J. L., zeznania w/w świadków, czy też zamknięcia tej transakcji – dowody j.w. oraz prezentacja, korespondencja – k. 669 i nast.

Wbrew zarzutom powoda przedstawiony w sprawie materiał dowodowy (dokumenty, zeznania świadków i strony powodowej) – w ocenie Sądu – wskazuje, że strony uzgodniły rodzaj i warunki transakcji a nadto pozwana nie przekroczyła umocowania, gdyż, jak to wyżej wskazano:

-

szczegółowe zasady tej transakcji zostały uzgodnione telefonicznie
a przekroczenie terminu dostarczenia pisemnego potwierdzenia pozostało bez wpływu na obowiązywanie transakcji;

-

pozwany nie przekroczył umocowania a przeciwnie, dokonując rozliczeń
z rachunku bankowego powoda działał w ramach udzielonego,
wraz z zawarciem umowy, pełnomocnictwa, przy czyn zarzut powoda
– vide k. 28, pozew, dotyczy w istocie jego stanowiska co do tego, że
owe kwoty rozliczeń były nienależne, co wiąże się z generalnym zarzutem
co do dwustronności działania owego „wyłącznika” (na tym również opierają się dalsze zarzuty jak p. V.5 pozwu) a zastrzeżenia zwrotu czynione od marca 2009 r. owego pełnomocnictwa nie uchylały.

Wbrew zarzutom powoda i niezależnie od wyjaśnień pozwanego (k. 623 v., 624)
co do obowiązywania wskazywanej przez powoda Dyrektywy 2006/73/WE stwierdzić należy, że pozwany bank spełnił wszystkie tam stawiane wymogi oferując produkt adekwatny do prowadzonych przez powoda rozliczeń, dostatecznie upewniwszy się co do tego, że powód rozumie produkt
(przecież przedstawiono wady i zalety – św. J. L. a za wahania kursów pozwany nie ponosi odpowiedzialności, przy czym fakt, że kursy walut ulegają zmianie i to w obu kierunkach jest znany nie tylko profesjonalistom w obrocie
ale nawet niewykształconym drobnym ciułaczom – osobom fizycznym).

Nie jest zasadne mówienie o konflikcie interesów jaki rzekomo pozwany
miał zataić przed powodem skoro transakcja wyraźnie i czytelnie określała prawa
i obowiązki stron odnośnie sprzedaży i zakupów obcej waluty w zależności
od kursu tej waluty do złotego, z których to zasad jasno i wyraźnie wynikało, że powód odniesie zysk gdy kurs ten będzie niski a pozwany – gdy będzie wysoki. Nikt niczego przed nikim nie zatajał, taka była istota tej transakcji. To samo
odnosi się do zarzutu braku ekwiwalentności świadczeń i spekulacyjnego
(po stronie pozwanego) charakteru tej transakcji, a tym samym – w ocenie sądu – brak jest podstaw do uznania, że umowa była nieważna (art. 353 ¹ in fine k.c.).

Sąd podziela stanowisko pozwanego k. 630, odpowiedzi na pozew,
co do ogólnikowości zarzutu o braku określenia celu, przyczyny (causa) zawarcia umowy, skoro ową przyczyną było uzyskanie przez obie strony praw
do wzajemnych obrotów walutowych w konfiguracji zależnej od wysokości kursów.

W związku z powyższym – w ocenie sądu – brak jest podstaw do uznania, że pozwany dopuścił się czynu nieuczciwej konkurencji, w rozumieniu art. 3 ust. 1
i art. 10 ust. 1 u.z.n.k. a tym samym nie wyrządził powodowi szkody a korzyści (pobrane z konta rozliczenia) uzyskał na podstawie ważnej, zawartej w wyniku prawidłowo prowadzonych pertraktacji.

Za bezprzedmiotowe sąd uznał rozważania (i zarzuty powoda w tym zakresie)
co do tego czy pozwany zachował termin 14 – dniowy na udzielenie odpowiedzi
na pozew.

Przede wszystkim spóźnione złożenie odpowiedzi na pozew nie oznacza obowiązku (dla sądu) wydania wyroku zaocznego – art. 479 ¹⁸ k.p.c., a poza tym
ów 14 – dniowy termin należy liczyć od doręczenia stronie odpisu pozwu
a nie od daty w której, wykonując uprawnienie z art. 9 k.p.c., pozwany zapoznał się z pozwem. Ale nawet spóźnione złożenie odpowiedz na pozew nie skutkuje
– jak to błędnie wywodzi powód – pominięciem twierdzeń i dowodów
w tej odpowiedzi zawartych.

Dokonując ustaleń sąd oparł się na przedstawionych w sprawie dokumentach prywatnych, których autentyczność nie była kwestionowana. Jednakże przedstawiona opinia prywatna, jako dokument prywatny, w rozumieniu art. 245 k.p.c., nie mógł stanowić podstawy do dokonywania ustaleń przez sąd gdyż zawiera ocenę i stanowisko jej autora a dowodem dla sądu mogłaby być, w takim wypadku, wyłącznie opinia biegłego.

Jednocześnie sąd pominął wnioski obu stron o przeprowadzenie dowodów z opinii biegłych (przy czym odnośnie biegłego z zakresu fonografii to powód
nie kwestionował, że rozmowy, których zapisy przedstawił pozwany, prowadziły wskazane przez pozwanego osoby) uznając, że – w świetle przedstawionych
w sprawie dowodów sprawa jest dostatecznie wyjaśniona do merytorycznego rozstrzygnięcia.

Sąd oparł się również na zeznaniach świadków i przesłuchaniu powoda,
w trybie art. 299 k.p.c., uznając te zeznania za wiarygodne, zważywszy, że
są one zgodne co do chronologii zdarzeń natomiast przedstawiane przez te osoby oceny pozostają bez znaczenia dla rozstrzygnięcia.

Sąd pominął wniosek o przeprowadzenie odwodu z zeznań, w charakterze świadka, autora opinii posadowej na okoliczności wyartykułowane w tej opinii, zważywszy, że tam sama opinia pisemna jak też ustne wyjaśnienia tej osoby nie mogą być podstawą do dokonywania przez sąd ustaleń.

Zasady Dobrej Praktyki Bankowej oraz sprawozdanie z działalności pozwanego banku powód przedstawił, przy czym co do w/w zasad to, niezależnie od oceny
ich mocy prawnej, nie zostały naruszone natomiast wyniki działalności banku
są bez znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy a w szczególności brak podstaw
do uznania, że ewentualny wzrost dochodów pozwanego stanowi szkodę
(lub nienależne świadczenie) ze strony powoda.

O kosztach procesu orzeczono zgodnie z art. 98 k.p.c. oraz § 2 ust. 1 i § 6 pkt 7 rozp. Min. Spr. z 28.09.2002 r. w sprawie… DZ. U. Nr 163, poz. 1348 ze zm.

SSO Irena Ciastek - Dryll