Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 13 września 2013 r.

Sąd Okręgowy w Siedlcach II Wydział Karny w składzie:

przy udziale Prokuratora Andrzeja Michalczuka

po rozpoznaniu w dniu 13 września 2013 r.

sprawy K. P.

oskarżonego o przestępstwo z art. 288 §1 kk i in.

na skutek apelacji, wniesionej przez obrońcę oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego w Garwolinie

z dnia 29 kwietnia 2013 r. sygn. akt II K 1298/11

zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy, uznając apelację za oczywiście bezzasadną; zasądza od oskarżonego K. P. na rzecz Skarbu Państwa 200 złotych tytułem kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze.

Sygn. akt II Ka 386/13

UZASADNIENIE

K. P. został oskarżony o to, że w okresie czasu od dnia 30 września 2011 roku do dnia 14 października 2011 roku przy ul. (...) w Ż., woj. (...), działając w krótkich odstępach czasu z góry powziętego zamiaru, dokonał umyślnego uszkodzenia powłoki lakieru na nadwoziu samochodu marki O. (...) o nr rej (...), poprzez jej porysowanie ostrym narzędziem na bocznych elementach nadwozia, powodując straty o łącznej wartości 4.576 zł i 40 gr, ustalone na podstawie wyceny dokonanej przez (...) autoryzowanego serwisu samochodów O. na szkodę P. J., tj. o czyn z art. 288 §1 kk w zw. z art. 12 kk.

Wyrokiem z dnia 20 kwietnia 2013 roku Sąd Rejonowy w Garwolinie w ramach zarzucanego oskarżonemu czynu uznał go za winnego tego, że w dniu 14 października 2011 roku przy ul. (...) w Ż., woj. (...), dokonał umyślnego uszkodzenia powłoki lakieru na nadwoziu samochodu marki O. (...) o nr rej (...), poprzez jej porysowanie ostrym narzędziem w obrębie lewych drzwi przednich i tylnych powodując tym samym straty o łącznej wartości 1322,84 zł na szkodę P. J., tj. czynu wyczerpującego dyspozycję art. 288 §1 kk i za ten czyn na podstawie art. 288 §1 kk wymierzył mu karę 4 miesięcy pozbawienia wolności; na podstawie art. 69 §1 i 2 kk i art. 70 §1 pkt 1 kk wykonanie orzeczonej wobec oskarżonego kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesił na okres próby wynoszący 2 lata; na podstawie art. 71 §1 kk orzekł wobec oskarżonego grzywnę w wysokości 60 stawek dziennych, ustalając na podstawie art. 33 §3 kk wysokość jednej stawki na kwotę 10 złotych; na podstawie art. 46 §1 kk orzekł wobec oskarżonego obowiązek naprawienia w całości szkody wyrządzonej popełnionym czynem poprzez zapłatę na rzecz pokrzywdzonego P. J. kwoty 1322,84 zł; zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 540,27 zł tytułem kosztów sądowych, w tym kwotę 180 złotych tytułem opłaty, zwalniając go w pozostałym zakresie od obowiązku ich ponoszenia.

Apelację od powyższego wyroku wniósł obrońca oskarżonego, zaskarżając orzeczenie w całości.

Na zasadzie art. 427 §2 i 438 pkt 3 kpk wyrokowi temu zarzucił błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku i mających wpływ na jego treść przez ustalenie, że oskarżony dokonał w dniu 14 października 2011 r. uszkodzenia powłoki lakieru samochodu O. (...) w obrębie lewych drzwi przednich i tylnych – podczas gdy prawidłowa ocena materiału dowodowego uzasadnia, że w/w uszkodzenia powstały przed datą przypisanego oskarżonemu czynu, tj. przed 14 października 2011 r.

Na zasadzie art. 427 §1 kpk i art. 437 §2 kpk skarżący wnosił o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi Rejonowemu w Garwolinie do ponownego rozpoznania.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja obrońcy oskarżonego jako oczywiście bezzasadna na uwzględnienie nie zasługuje.

Na wstępie należy stwierdzić, że Sąd Odwoławczy po zapoznaniu się z aktami przedmiotowej sprawy i pisemnymi motywami zaskarżonego wyroku doszedł do przekonania, że zebrany w sprawie materiał dowodowy był wystarczający do podjęcia decyzji merytorycznej w tej sprawie i nie wymagał uzupełnienia. Brak jest również podstaw do postawienia skutecznego zarzutu obrazy art. 4 kpk. O obrazie tego przepisu można mówić wówczas, gdy Sąd nie rozważa i nie ocenia materiału dowodowego na korzyść jednej ze stron procesowych, w przypadku zaś, gdy Sąd dokonuje wszechstronnej analizy zebranych dowodów wskazując, którym z nich dał wiarę i dlaczego, a którym tego przymiotu odmówił i z jakich powodów, a ocena ta jest zgodna z dyrektywami art. 7 kpk, to brak jest podstaw do uwzględnienia takiego zarzutu. W przedmiotowej sprawie Sąd przeprowadził wszystkie dowody wnioskowane przez oskarżyciela, a także wykonał pewne czynności procesowe z urzędu. Na podkreślenie zasługuje też fakt, że oskarżony miał na rozprawie ustanowionego obrońcę i ani oskarżony, ani jego obrońca nie zgłaszali żadnych wniosków dowodowych, w tym również tych, o których pisał obrońca w apelacji. Nie bez znaczenia dla rozstrzygnięcia tych kwestii ma fakt, iż jak wynika z zeznań K. J., samochód ten w toku prowadzonego w tej sprawie postępowania uczestniczył w kolizji drogowej i w wyniku tej kolizji ponownie został uszkodzony. Tak więc powoływanie biegłego w tej sprawie celem ustalenia, które uszkodzenia nastąpiły w dniu 14 października 2011 roku nie dałoby oczekiwanego rezultatu, ponieważ wręcz niemożliwym byłoby po takim czasie ustalić datę powstania poszczególnych uszkodzeń, zwłaszcza, gdy między kolejnymi uszkodzeniami w postaci zarysowań lakieru upłynął jeden dzień, bądź kilka dni. Zdaniem Sądu odwoławczego, Sąd I instancji mógł jednak wydać orzeczenie w tej sprawie na podstawie dowodów zgromadzonych po tym zdarzeniu w dniu 14 października 2011 roku. Z dowodów tych, a zwłaszcza z protokołów oględzin samochodu, materiałów fotograficznych, zeznań świadków i notatników urzędowych policjantów, bezspornie wynika, że jakkolwiek w samochodzie pokrzywdzonego trzykrotnie uszkodzono powłokę lakierniczą, to jednak nie ulega wątpliwości, że w dniu 1 października 2011 roku zarysowaniu uległy: pokrywa bagażnika, lampa tylna lewa oraz z lewej strony na nadkolu. W dniu 12 października 2011 roku pokrzywdzony ten zgłaszał dwa zarysowania na lewych tylnych drzwiach samochodu, zaś w dniu 14 października 2011 roku stwierdzono dodatkowo jedno zarysowanie o długości 11 cm na przednich lewych drzwiach i jedno zarysowanie na lewych tylnych drzwiach. Nie można się zgodzić z twierdzeniem apelującego, że ze zdjęć wykonanych w dniu 14 października 2011 roku na k. 50 wynika, że w dniu 14 października 2011 roku nie doszło do żadnego uszkodzenia lewych tylnych drzwi samochodu, bowiem wszystkie zarysowania na tych drzwiach powstały wcześniej. Sąd Odwoławczy po dokładnym obejrzeniu tychże zdjęć stwierdził, że istotnie na lewych tylnych drzwiach samochodu znajdują się trzy linijne zarysowania, co świadczy o tym, że jedno z nich powstało w dniu 14 października 2011 roku, podobnie jak zarysowanie na przednich lewych drzwiach, które wcześniej nie były zarysowane. Także zeznania pokrzywdzonego P. J. potwierdzają fakt, że będąc w swoim samochodzie usłyszał metaliczny zgrzyt świadczący o zarysowywaniu lewego boku samochodu przez przechodzącego obok oskarżonego. Niebagatelne znaczenie dla oceny tych dowodów miało również to, iż przesłuchiwany dwukrotnie w postepowaniu przygotowawczym K. P. przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu, tj. do zarysowania w dniu 14 października 2011 roku tylko lewych przednich i lewych tylnych drzwi pojazdu należącego do P. J.. Oskarżony nie przyznał się natomiast do zarysowania samochodu na innych jego podzespołach. Potwierdził również, że P. J. parkował swój samochód na miejscu, które oskarżony utwardzał i w związku z tym miał prawo do tego miejsca. Znamienne jest również, że oskarżony zobowiązał się do pokrycia szkód i jednocześnie złożył wniosek o dobrowolne poddanie się karze. Na rozprawie sądowej oskarżony również nie kwestionował faktu zarysowania tego samochodu w dniu 14 października 2011 roku, z tym, że twierdził, iż uszkodzenie to powstało nieumyślnie poprzez zarysowanie pacą budowlaną w momencie przechodzenia obok samochodu. Z takim stanowiskiem nie można się zgodzić, zwłaszcza po rozważeniu chociażby wyjaśnień samego oskarżonego i okoliczności dotyczących tego przestępstwa. Przede wszystkim za wersją pokrzywdzonego przemawia fakt długotrwałego konfliktu między oskarżonym, a pokrzywdzonym o to właśnie miejsce parkingowe, zaś o umyślności działania oskarżonego świadczy fakt, iż przechodził on celowo obok samochodu pokrzywdzonego, choć niewątpliwie miał on lepsze i krótsze dojście do tego samochodu ze swojej klatki schodowej przechodząc chodnikiem i omijając samochód pokrzywdzonego. Z zeznań K. P. wynika również, że na pytanie policjantów, czym zarysował samochód P. J., oskarżony stwierdził, że zarysował go kluczykiem samochodowym. W ocenie Sądu Odwoławczego nieprzekonywujące jest twierdzenie, że oskarżony nie mógł spowodować żadnej rysy na lakierze samochodu pokrzywdzonego, w sytuacji, gdy P. J. wyraźnie słyszał metaliczny zgrzyt rysowania tego lakieru jakimś metalowym narzędziem. Powyższe zeznania pokrzywdzonego zostały potwierdzone wskazanymi wyżej dowodami obiektywnymi. Także powołany przez Sąd Rejonowy w Garwolinie biegły J. W. przy wycenie uszkodzeń z dnia 14 października 2011 roku uwzględnił jedynie koszt naprawy zarysowań na dwóch elementach samochodu, tj. na lewych drzwiach przednich i tylnych.

W świetle tak zebranych dowodów Sąd Odwoławczy nie dopatrzył się zarzucanego błędu w ustaleniach faktycznych uznając, że Sąd I instancji procedując w niniejszej sprawie wszelkie wątpliwości przyjął na korzyści oskarżonego uznając, że dopuścił się on wyżej wymienionych zarysowań jedynie w dniu 14 października 2011 roku, a nie również wszystkich uszkodzeń wcześniejszych.

Wskazać w tym miejscu należy, że zgodnie z treścią art. 393 §1 kpk notatka urzędowa nie może stanowić dowodu w sprawie karnej, tym bardziej, że policjant, który sporządzał wskazywaną w apelacji notatkę urzędową zeznawał w charakterze świadka, a jego zeznania nie przeczyły ustaleniom faktycznym, dokonanym przez Sąd I instancji w tej sprawie.

Zważywszy na powyższe, Sąd Okręgowy podzielił stanowisko i argumenty Sądu I instancji zarówno w zakresie ustaleń faktycznych, jak też w zakresie winy oskarżonego i przyjętej kwalifikacji prawnej, a także orzeczonej oskarżonemu kary i środka karnego, uznając, że kara ta nie nosi cech rażącej surowości i została orzeczona zgodnie z dyrektywami art. 53 kk i następnych.

Z tych względów i na podstawie art. 437 §1 kpk, 456 kpk i art. 636 §1 kpk Sąd Okręgowy orzekł jak w wyroku.