Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 19 maja 2016 r.

Sąd Rejonowy dla m. st. Warszawy w Warszawie V Wydział Karny

w składzie:

Przewodniczący SSR Klaudia Miłek

Protokolant: Beata Jachnis

po rozpoznaniu na rozprawie w dniach : 1.03, 23.03,12.05.2016 roku sprawy, przeciwko A. G. c. A. i J. urodzonej (...) w L.

obwinionej o to że:

o to, że w W., w bliżej nieustalonym dniu, najwcześniej 31 stycznia, najpóźniej 28 lutego 2015 r. dokonała kradzieży należącego K. D. telefonu komórkowego marki S. (...) o numerze (...): (...) (...) wraz z kartą(...) o numerze abonenckim (...)o wartości 269,00 (dwieście sześćdziesiąt dziewięć) PLN.

tj. za wykroczenie z art. 119 § 1 kw.

orzeka

I.  Obwinioną A. G. uniewinnia od popełnienia zarzucanego jej czynu.

II.  Koszty postępowania przejmuje na rachunek Skarbu Państwa.

Sygn. akt V W 7/16

UZASADNIENIE

Na podstawie całokształtu zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

A. G. i K. G. od dnia 3 czerwca 2006 r. pozostawali w związku małżeńskim, nie posiadali rozdzielności majątkowej,byli współwłaścicielami dwóch mieszkań znajdujących się w budynku położonym w W. przy Al. (...) pod nr (...), przy czym każde z nich posiadało klucze do obu tych mieszkań.

/dowód: protokół przyjęcia ustnego zawiadomienia o wykroczeniu, k. 17, kserokopia odpisu skróconego aktu małżeństwa, k. 52v/

W dniu 14 stycznia 2014 r. K. D. nabyła telefon komórkowy marki S. (...) o numerze (...): (...)za cenę 269,00 zł oraz kartę (...)do tego telefonu z numerem abonenta (...), po czym pożyczyła ten telefon wraz z kartą SIM K. G.. Telefon ten miał służyć K. G. wyłącznie do kontaktów z K. D..

/dowody: kserokopia paragonu, k. 4, protokół przyjęcia ustnego zawiadomienia o wykroczeniu, k. 17, 87, zeznania świadka K. D., k. 20v, 86-87/

W dniu 23 grudnia 2014 r. K. G. wyprowadził się z mieszkania nr (...) zajmowanego wspólnie z żoną A. G. i dwoma małoletnimi synami W. G. i T. G. oraz przeniósł się do mieszkania nr (...). Od tego czasu K. G. korzystał z mieszkania nr (...) jedynie w celu wyprania swoich ubrań.

/dowód: protokół przyjęcia ustnego zawiadomienia o wykroczeniu, k. 17/

W styczniu 2015 r. K. G. wyjechał z małoletnimi synami na ferie.

/dowód: protokół przyjęcia ustnego zawiadomienia o wykroczeniu, k. 17/

Po powrocie K. G. oraz dzieci z ferii, A. G. znalazła w ubraniach znajdujących się w rzeczach przeznaczonych do prania,telefon komórkowy marki S. (...) o numerze (...): (...)z kartą(...) do tego telefonu z numerem abonenta (...). Telefon ten był jednym z wielu telefonów znajdujących się w mieszkaniach K. G. i A. G..

/dowód: zeznania świadka A. G., k. 34, zeznania świadka K. D., k. 20v, 86, zeznania świadka P. J., k. 105, wyjaśnienia obwinionej, k. 86/

A. G. była przekonana, że telefon marki S. (...) o numerze (...):(...) (...) stanowi współwłasność jej oraz jej męża K. G., albowiem wielokrotnie wcześniej widywała ten aparat w posiadaniu małżonka.

/dowód: wyjaśnienia obwinionej, k. 86/

Po powrocie z wyjazdu K. G. stwierdził, że nie może odnaleźć telefonu marki S. (...) o numerze (...):(...) wraz z kartą(...) o numerze abonenckim (...).

/dowód: protokół przyjęcia ustnego zawiadomienia o wykroczeniu, k. 17/

W dniu 23 kwietnia 2015 r. K. G. wystąpił przeciwko A. G. do Sądu Okręgowego w Warszawie z żądaniem orzeczenia rozwodu.

/dowód: protokół przyjęcia ustnego zawiadomienia o wykroczeniu, k. 17, kserokopia pozwu, k. 49-51/

Po otrzymaniu odpisu pozwu o rozwód, A. G. zleciła swojemu pełnomocnikowi sporządzenie odpowiedzi na pozew, w której powołano się na treści wiadomości wysyłanych za pośrednictwem karty (...) z numerem abonenta (...). Telefon został wówczas przekazany pełnomocnikowi A. G., a następnie złożony w Sądzie wraz z odpowiedzią na pozew. Odpis odpowiedzi na pozew został doręczony K. G. w dniu 26 maja 2015 r.

/dowód: zeznania świadka K. G., k. 17, zeznania świadka K. D., k. 21, kserokopia odpowiedzi na pozew, k. 57-67, wyjaśnienia obwinionej, k. 86, notatki urzędowe, k. 29-31/

W dniu 3 czerwca 2015 r. K. G. zwrócił się za pośrednictwem poczty elektronicznej do A. G., aby oddała telefon marki S. (...) wraz z kartą (...) właścicielce K. D., najpóźniej do dnia 4 czerwca 2015 r. W odpowiedzi na powyższe A. G. wskazała, że telefon znalazła w ubraniach należących do niej i do K. G., znajdujących się w rzeczach przeznaczonych do prania oraz nie wiedziała, że telefon ten został zagubiony. Zwróciła się też do K. G. o przedstawienie dowodów zakupu i potwierdzenia płatności za ten telefon i pełnomocnictwa od K. D. do odbioru telefonu. Następnie A. G. poinformowała K. G. w wiadomości wysłanej za pośrednictwem poczty elektronicznej, że nie zwróci mu telefonu, gdyż nie przedstawił dowodów jego nabycia przez K. D..

/dowody: wydruki z poczty elektronicznej, k. 35-42/

W dniu 22 czerwca 2015 r. w czasie rozprawy rozwodowej Sędzia Sądu Okręgowego w Warszawie zwrócił telefon marki S. (...) o numerze (...): (...) wraz z kartą (...) pełnomocnikowi A. G..

/dowód: zeznania świadka K. G., k. 87/

A. G. ma 40 lat. Pozostaje w związku małżeńskim, na utrzymaniu ma dwoje dzieci. Z wykształcenia jest ekonomistką, nie uzyskuje dochodów, posiada mieszkanie i majątek wspólny z mężem K. G.. Nie karana sądownie. Nie była leczona psychiatrycznie ani odwykowo.

Obwiniona nie przyznała się do popełnienia zarzucanego jej czynu. Wyjaśniła, że telefon marki S. (...) o numerze (...): (...) znalazła w rzeczach do prania. Ponieważ telefon ten często widywała w swoim mieszkaniu, w którym przebywał również K. G., była przekonana, iż jest to telefon K. G., a z uwagi na brak rozdzielności majątkowej, wchodzi w skład majątku wspólnego małżonków. Nie miała zamiaru przywłaszczenia tego telefonu, a jedynie postanowiła skorzystać z niego celem zgromadzenia dowodów w sprawie rozwodowej przeciwko K. G.. Wskazała ona jednocześnie, iż mąż zaproponował jej wycofanie zarzutów w zamian za oddanie telefonu. W ocenie obwinionej taka propozycja ze strony męża wynika z treści sms-ów zapisanych w pamięci telefonu marki S., które ujawnione w toku rozprawy rozwodowej mogłyby spowodować orzeczenie rozwodu z wyłącznej winy K. G..

Sąd zważył, co następuje:

Sąd uznał wyjaśnienia obwinionej za wiarygodne w całości. Wyjaśnienia te były spójne i logiczne oraz znalazły potwierdzenie w pozostałym materiale dowodowym zgromadzonym w sprawie. Wyjaśnienia te znajdują potwierdzenie częściowo w zeznaniach świadków K. G. i K. D. w zakresie okresu, w którym obwiniona weszła w posiadanie telefonu, marki tego telefonu i osoby będącej jego użytkownikiem, a także co do tego, iż obwiniona skorzystała z telefonu celem zebrania dowodów na potrzeby sprawy rozwodowej przeciwko K. G.. Dodatkowo wyjaśnienia obwinionej potwierdzają zeznania świadków P. J. i S. R.. Sąd uznał za wiarygodne wyjaśnienia obwinionej co do jej motywu, którym kierowała się zabierając telefon. Jak bowiem wynika z jej wyjaśnień oraz z zeznań świadków, z telefonu tego korzystał wyłącznie mąż obwinionej K. G., przy czym nie informował wówczas obwinionej, iż ten telefon należy do K. D.. Obwiniona znajdując następnie ten telefon w swoim mieszkaniu miała uzasadnione przyczyny, aby uważać, iż telefon ten został nabyty przez K. G., a ponieważ pomiędzy obwinioną i K. G. nadal panował ustawowy ustrój wspólności majątkowej, przeświadczenie obwinionej o współwłasności tego telefonu, mimo że błędne, nie może zostać uznane za nieuzasadnione. Innymi słowy, Sąd mając na uwadze okoliczności sprawy doszedł do przekonania o prawdziwości wyjaśnień obwinionej, iż zabrała ona ten telefon myśląc, iż stanowi on współwłasność jej oraz jej męża K. G.. Również ujawniona przez obwinioną treść SMSów zapisanych w pamięci telefonu wskazywała, iż ten telefon należy do jej męża. Były to wiadomości, które potwierdzały, że K. G. miał romans z K. D. i mając na uwadze wniesiony przez jej męża pozew z wnioskiem o orzeczenie rozwodu bez rozstrzygania, w kwestii winy w zakresie rozpadu małżeństwa uzasadnionym było, iż obwiniona przekazała telefon swojemu pełnomocnikowi prowadzącemu w jej imieniu sprawę rozwodową i wydała dyspozycję w zakresie złożenia wniosku o dołączenie aparatu jako dowód w tej sprawie. Należy zaznaczyć jednocześnie, iż do momentu przekazania telefonu swojemu adwokatowi , A. G. w żaden sposób nie została poinformowana o fakcie, że aparat który znalazła należał do K. D.. Informację taka uzyskała dopiero w mailu z dnia 3 czerwca 2015 r. wysłanym przez K. G. i zwróciła się do niego, ażeby przedstawił on dowody potwierdzające, iż telefon ten jest własnością K. D..

Brak było również podstaw, aby odmówić wiarygodności wyjaśnieniom obwinionej w zakresie miejsca znalezienia telefonu. W przedmiotowej sprawie brak było dowodów mających świadczyć o tym, że telefon ten został zabrany przez obwinioną z mieszkania zajmowanego wyłącznie przez K. G., a nadto już w treści wiadomości wysłanych za pośrednictwem poczty elektronicznej w dniu 3 czerwca 2015 r., a więc przed wszczęciem niniejszej sprawy, obwiniona informowała K. G., iż telefon znalazła w rzeczach przeznaczonych do prania oraz nie wiedziała, że telefon ten został zagubiony.

Za wiarygodne w całości Sąd uznał zeznania świadka K. D., które dotyczyły okoliczności nabycia telefonu marki S. (...), ceny tego telefonu oraz jego pożyczenia K. G.. Zeznania w tej części były spójne i logiczne oraz znalazły potwierdzenie w złożonych do akt sprawy dokumentach, w tym w treści paragonu potwierdzającego nabycie telefonu i jego cenę.

Zeznania K. G. Sąd uznał za wiarygodne w zakresie mającym istotne znaczenie dla tej sprawy, a więc co do faktu korzystania przez niego z telefonu pożyczonego od K. D. oraz co do okoliczności stwierdzenia braku tego telefonu po powrocie z wyjazdu, na którym świadek przebywał z dwoma małoletnimi synami. Sąd nie poczynił natomiast ustaleń faktycznych w sprawie na podstawie zeznań tego świadka w zakresie, w jakim świadek zeznawał co do propozycji składanych A. G. odnośnie wycofania żądania orzeczenia rozwodu z jego winy i ewentualnego odstąpienia od oskarżania obwinionej o kradzież telefonu. Zeznania w tej części nie miały istotnego znaczenia dla sprawy, albowiem nawet w razie ustalenia treści tej rozmowy, okoliczności te nie miałyby wpływu na ocenę zachowania i motywu obwinionej, zaś sam fakt zabrania przez nią telefonu należącego do K. D. został wykazany innymi dowodami w sprawie.

Z tej samej przyczyny Sąd nie poczynił ustaleń faktycznych w sprawie na podstawie zeznań świadków P. J. i S. R. w zakresie, w jakim zeznawali na temat wycofania żądania orzeczenia rozwodu z winy świadka K. G. i ewentualnego odstąpienia od oskarżania obwinionej o kradzież telefonu. W pozostałej części Sąd uznał zeznania tych świadków za wiarygodne, albowiem były one konsekwentne i spójne z wiarygodnymi wyjaśnieniami obwinionej.

Oceniając pozostały zebrany w sprawie materiał dowodowy, Sąd dał wiarę zgromadzonym i zaliczonym w poczet dowodów dokumentom w postaci: protokołu przyjęcia ustnego zawiadomienia o wykroczeniu /k. 16-17/, pisma /k. 2-7/, kserokopii paragonu /k. 24/, notatek urzędowych /k. 29-31, 43, 46-47/, wydruków z poczty elektronicznej /k. 35-42/, kserokopii pozwu rozwodowego /k. 49-51/, aktu małżeństwa i urodzenia /k. 52v-53/, porozumienia /k. 54-56/ i odpowiedzi na pozew /k. 57-67/. Powyższe dowody pozaosobowe ze względu na swój charakter i rzeczowy walor nie budziły wątpliwości Sądu co do ich wiarygodności oraz faktu, na którego okoliczność zostały sporządzone oraz ze względu na okoliczności, które same stwierdzały. W związku z powyższym Sąd uczynił je podstawą dokonanych w niniejszej sprawie ustaleń faktycznych.

A. G. została obwiniona o to, że w W. w bliżej nieustalonym dniu, najwcześniej 31 stycznia, najpóźniej 28 lutego 2015 r. dokonała kradzieży należącego do K. D. telefonu komórkowego marki S. (...) o numerze (...): (...) wraz z kartą (...) o numerze abonenckim (...) o wartości 269,00 zł.

Analiza zebranego w przedmiotowej sprawie materiału dowodowego nie dała podstaw do uznania obwinionej A. G. za winną popełnienia zarzucanego jej czynu. Przepis art. 119 § 1 k.w. penalizuje kradzież i przywłaszczenie cudzej rzeczy ruchomej, której wartość nie przekracza ¼ minimalnego wynagrodzenia za pracę. Obie formy sprawczego działania łączy strona podmiotowa, która polega na umyślności w zamiarze bezpośrednim.

Strona przedmiotowa wykroczenia kradzieży z art. 119 § 1 k.w. polega na tym, że sprawca dokonuje zaboru cudzej rzeczy. Z kolei przywłaszczenie oznacza, że sprawca zamierza po zawładnięciu rzeczą postąpić z nią jak z własną, tzn. chce ją posiadać, przetworzyć, spieniężyć lub podarować komuś. Nie wystarczy tu samo rozporządzenie cudzym mieniem jak własnym, lecz musi temu towarzyszyć zamiar zatrzymania cudzego mienia ruchomego dla siebie lub dla innej osoby, bez żadnego ku temu tytułu. Różnica między kradzieżą a przywłaszczeniem polega na tym, że sprawca kradzieży zabiera z posiadania innej osoby cudze mienie ruchome w celu przywłaszczenia, natomiast sprawca przywłaszczenia przywłaszcza sobie cudze mienie ruchome, które nie zostało mu powierzone, jednakże znalazło się już w jego legalnym posiadaniu.

Czyn określony w art. 119 k.w. zawiera konstrukcję tzw. czynu przepołowionego. Polega on na tym, iż czyn stanowi wykroczenie, o ile wartość wyrządzonej szkody nie przekracza ¼ minimalnego wynagrodzenia. Jeżeli wartość wyrządzonej szkody przekracza ¼ minimalnego wynagrodzenia, wówczas czyn stanowi przestępstwo kradzieży (art. 278 k.k.) lub przywłaszczenia (art. 284 k.k.). Stosownie do treści § 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 11 września 2015 r. w sprawie wysokości minimalnego wynagrodzenia za pracę w 2016 r., wysokość minimalnego wynagrodzenia za pracę w 2016 r. wynosiła 1850 zł, a zatem ¼ tej kwoty wynosi 462,50 zł. Z uwagi na to, iż wartość telefonu nie przekraczała wskazanej kwoty, czyn należało rozpatrywać w kategoriach wykroczenia.

W ocenie Sądu obwiniona swoim zachowaniem nie wypełniła wszystkich znamion wykroczenia kradzieży z art. 119 § 1 k.w. Wprawdzie obwiniona zabrała telefon komórkowy marki S. (...) o numerze (...): (...)wraz z kartą(...) o numerze abonenckim (...) jednakże nie sposób uznać, iż działała ona w celu przywłaszczenia tego telefonu. Z ustalonego w sprawie stanu faktycznego wynika bowiem, że obwiniona znalazła ten telefon w rzeczach przeznaczonych do prania , a ponieważ z telefonu tego korzystał wyłącznie K. G., przy czym nie informował wówczas obwinionej, iż ten telefon należy do K. D., obwiniona znajdując ten telefon w swoim mieszkaniu uznała, iż telefon ten został nabyty przez K. G., a z uwagi na fakt, że pomiędzy obwinioną i K. G. nadal obowiązywał ustawowy ustrój wspólności majątkowej, obwiniona była przekonana, iż telefon ten stanowi współwłasność jej oraz jej męża K. G.. Nie można zatem uznać, że obwiniona zabierając telefon działała w celu przywłaszczenia cudzej rzeczy, albowiem obwiniona była przekonana, iż dysponuje rzeczą wchodzącą w skład majątku wspólnego, a więc rzeczą do której również jej przysługuje prawo własności. W sytuacji wystąpienia błędu co do znamienia czynu zastosowanie znajduje przepis art. 7 § 2 k.w., który jednoznacznie wskazuje, iż nie popełnia wykroczenia umyślnego osoba która pozostaje w błędnym przekonaniu co do znamion czynu zabronionego. W ocenie Sądu w niniejszej sprawie taka sytuacja zachodzi. Z tych względów, z uwagi na niewypełnienie swoim zachowaniem znamion strony podmiotowej wykroczenia z art. 119 k.w., Sąd doszedł do przekonania, że obwiniona nie dopuściła się kradzieży w rozumieniu tego przepisu.

Czyn obwinionej nie wypełnia również znamion przywłaszczenia z art. 119 k.w. Wprawdzie obwiniona została poinformowana przez K. G. w treści wiadomości wysłanej za pośrednictwem poczty elektronicznej, że telefon marki S. (...) o numerze (...): (...) wraz z kartą (...) o numerze abonenckim (...) należy do K. D. oraz obwiniona została wówczas wezwana do zwrotu tego telefonu, jednakże odmowa jego zwrotu była spowodowana nie chęcią zatrzymania cudzego telefonu dla siebie i postępowania z nim jak właściciel, lecz niewykazaniem przez K. G. prawa własności K. D. do tego telefonu i pełnomocnictwa do jego odbioru. W okolicznościach niniejszej sprawy należy mieć na uwadze istniejący już wówczas konflikt pomiędzy obwinioną a K. G. i związany z tym wzajemny brak zaufania do siebie stron konfliktu. W takiej sytuacji obwiniona miała uzasadnione przyczyny, aby przypuszczać, że wskazana wyżej informacja podana przez K. G. co do własności tego telefonu nie jest prawdziwa i została przedstawiona wyłącznie w tym celu, aby obwiniona zwróciła mu telefon, będący w przekonaniu obwinionej przedmiotem współwłasności małżonków. Nie budzi więc wątpliwości Sądu, że odmowa zwrotu telefonu nie była podyktowana chęcią zatrzymania dla siebie cudzej rzeczy i postępowania z nią jak właściciel, lecz wynikała z braku zaufania do K. G. i potrzeby zweryfikowania podanej przez niego informacji, że właścicielem telefonu jest K. D..

Należy zaznaczyć jednocześnie, iż do momentu przekazania telefonu do swojego pełnomocnika, A. G. w żaden sposób nie została poinformowana o fakcie, że aparat który znalazła należał do K. D.. Informację taką uzyskała dopiero w wiadomości wysłanej za pośrednictwem poczty elektronicznej z dnia 3 czerwca 2015 r. W tym czasie A. G. nie posiadała już wskazanego telefonu, wobec czego nie miała faktycznych możliwości, aby zadośćuczynić żądaniu K. G..

Z tych względów, z uwagi na niewypełnienie swoim zachowaniem znamion strony podmiotowej wykroczenia z art. 119 k.w., Sąd doszedł do przekonania, że obwiniona nie dopuściła się przywłaszczenia w rozumieniu tego przepisu.

Mając na uwadze powołane powyżej okoliczności, Sąd uniewinnił A. G. od popełnienia zarzucanego jej czynu, o czym orzeczono w pkt I sentencji wyroku.

W pkt II wyroku Sąd przejął koszty postępowania na rachunek Skarbu Państwa orzekając na podstawie art. 118 § 2 k.p.w.

Mając powyższe na względzie orzeczono jak w sentencji.