Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 8 stycznia 2016 r.

Sąd Okręgowy w Warszawie, XVII Wydział Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów w składzie:

Przewodniczący:	SSO Magdalena Sajur-Kordula
Protokolant:	Sekretarz sądowy Edyta Pronobis-Prońska

po rozpoznaniu w dniu 8 stycznia 2016 r. w Warszawie

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) Sp. z o.o. z siedzibą w T.

przeciwko Prezesowi Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów

o nałożenie kary pieniężnej

na skutek odwołania od decyzji Prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów z dnia 7 listopada 2013 r. Nr (...)

I.  oddala odwołanie;

II.  zasądza od (...) Sp. z o.o. z siedzibą w T. na rzecz Prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów kwotę 360 (trzysta sześćdziesiąt) złotych
z tytułu zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

SSO Magdalena Sajur-Kordula

XVII AmA 6/14

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 7 listopada 2013 r. Nr (...) po przeprowadzeniu postępowania wszczętego z urzędu, na podstawie art. 106 ust. 2 pkt 2. ustawy
o ochronie konkurencji i konsumentów (dalej - ustawa okik) Prezes Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów (dalej: Prezes UOKiK, pozwany) nałożył na (...) spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w T. (dalej: powód, Spółka) karę pieniężną w wysokości 5000 zł, co stanowi równowartość 1223,03 euro, za nieudzielenie informacji żądanych przez Prezesa UOKiK na podstawie art. 50 ww. ustawy okik w toku postępowania wyjaśniającego o sygnaturze akt (...) mającego na celu wstępne ustalenie, czy nastąpiło naruszenie uzasadniające wszczęcie postępowania
w sprawie zakazu stosowania praktyk naruszających zbiorowe interesy konsumentów przez J. Z., prowadzącego działalność gospodarczą pod firmą (...) w T. oraz przez (...) sp. z o.o. z siedzibą w T.;

W uzasadnieniu decyzji Prezes UOKiK powołał się na przepis art. 50 ust. 1 ustawy okik zobowiązujący przedsiębiorców do przekazywania Prezesowi Urzędu na jego żądanie wszelkich koniecznych informacji i dokumentów. Zdaniem pozwanego, pisma kierowane do Spółki zawierały wszystkie określone w art. 50 ust. 2 ww. ustawy elementy. W każdym z nich wskazano zakres żądanych informacji i pouczono Spółkę o tym, że w przypadku nieudzielania informacji lub udzielenia informacji nieprawdziwych albo wprowadzających w błąd, na mocy art. 106 ust. 2 pkt 2 ustawy okik będzie mogła zostać na nią nałożona kara pieniężna. Każde wezwanie zawierało podstawę prawną żądania, termin na udzielenie odpowiedzi i wyjaśnienie celu żądania, którym było uzyskanie informacji i dokumentów niezbędnych do prowadzonego postępowania wyjaśniającego mającego na celu wstępne ustalenie, czy nastąpiło naruszenie uzasadniające wszczęcie postępowania w sprawie zakazu stosowania praktyk naruszających zbiorowe interesy konsumentów przez J. Z., prowadzącego działalność gospodarczą pod firmą (...) w T. oraz przez (...) sp. z o.o. z siedzibą w T..

Prezesa Urzędu podniósł, że każde z ww. pism wysłano na adres Spółki, zamieszczony w rejestrze przedsiębiorców Krajowego Rejestru Sądowego,
w rubryce „siedziba i adres podmiotu". Na podstawie art. 8 ust. 1 ustawy z dn. 20 sierpnia 1997 r. o Krajowym Rejestrze Sądowym (tekst jedn. Dz. U. z 2007 r. Nr 168, poz. 1186 ze zm.) rejestr jest jawny, a zgodnie z art. 17 ust. 1 ww. ustawy domniemywa się, że dane wpisane do rejestru są prawdziwe. Pomimo prawidłowego doręczenia wymienionych wyżej pism, Prezes UOKiK, nie uzyskał informacji ani dokumentów, o które się zwrócił.

Pozwany zaznaczył, że obowiązek dostarczenia informacji i dokumentów może być nałożony w każdym z postępowań uregulowanych w ustawie okik,
a więc również w postępowaniu wyjaśniającym - i to bez względu na cel, któremu to postępowanie służy.

Uzasadniając decyzję w zakresie wysokości orzeczonej kary Prezes UOKiK podkreślił, że zgodnie z art. 106 ust. 2 pkt 2 ustawy okik, mógł nałożyć na przedsiębiorcę, w drodze decyzji, karę pieniężną w wysokości stanowiącej równowartość do 50.000.000 euro, jeżeli przedsiębiorca ten choćby nieumyślnie nie udzielił informacji żądanych przez Prezesa Urzędu na podstawie art. 12 ust. 3, art. 19 ust.3 lub art. 50 bądź udzielił nieprawdziwych lub wprowadzających w błąd informacji. Prezes UOKiK podkreślił, iż ocenił zachowanie Spółki w toku postępowania wyjaśniającego, jako co najmniej nieumyślne. W jego ocenie nie odbierając - pomimo awizowania przesyłek - kierowanej do powoda korespondencji i tym samym nie odpowiadając na kierowane pod jego adresem wezwania do przekazania żądanych informacji i dokumentów, a także nie udzielając pełnych odpowiedzi na odbierane wezwania, powód powinien przewidzieć, że w ten sposób utrudnia toczące się postępowanie.

Wskazał, że kary nakładane na mocy art. 106 ust. 2 pkt 2 ustawy okik są sankcjami za naruszenie (niedotrzymanie) obowiązku natury procesowej o charakterze prewencyjnym, represyjnym i dyscyplinującym. Postępowanie Spółki, w ocenie pozwanego, stanowiło bardzo istotną przeszkodę w wykonywaniu podstawowych obowiązków Prezesa UOKiK, do których należy ocena, czy nastąpiło naruszenie przepisów ustawy okik, uzasadniające wszczęcie postępowania w sprawie zakazu stosowania praktyk naruszających zbiorowe interesy konsumentów.

Zwrócił uwagę, iż ocenie przez Prezesa UOKiK w niniejszym postępowaniu podlega tylko zachowanie Spółki w toku postępowania wyjaśniającego
o sygnaturze akt (...). Jednakże, również w toku postępowania
w sprawie nałożenia kary pieniężnej powód nie udzielił Prezesowi UOKiK odpowiedzi na wezwanie zawarte w zawiadomieniu o wszczęciu postępowania
w sprawie nałożenia kary pieniężnej. Co do zasady wszczęcie przez Prezesa Urzędu postępowania w sprawie nałożenia kary pieniężnej stanowi element dyscyplinujący przedsiębiorcę do podjęcia z nim współpracy. W tym stanie rzeczy dalsze konsekwentne nieudzielanie odpowiedzi na wezwanie, Prezes UOKiK uznał, za działanie świadczące o lekceważącym stosunku do organu administracji publicznej, jakim jest Prezes UOKiK i obowiązków nałożonych przez powszechnie obowiązujące przepisy prawa. (decyzja, k. 3-12)

Od powyższej decyzji odwołanie złożył powód - (...) sp. z o.o.
z siedzibą w T., zaskarżając ją w całości i wnosząc o jej uchylenie,
o zasądzenie od Prezesa UOKiK na rzecz powoda kosztów postępowania według norm przepisanych oraz o wstrzymanie wykonalności decyzji do czasu prawomocnego zakończenia postępowania.

Decyzji Prezesa UOKiK zarzucił:

I.  Naruszenie przepisów postępowania, które mogło mieć wpływ na treść wydanej decyzji, tj.:

1.  art. 233 § 1 k.p.c. w zw. z art. 84 ustawy okik poprzez nienależytą ocenę zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego polegającą na stwierdzeniu, iż istnieje - wymagająca dodatkowego wyjaśnienia - rozbieżność w odpowiedziach złożonych przez przedsiębiorcę w zakresie zawierania z klientami umów sprzedaży, pomimo jednoznacznego i precyzyjnego opisania sposobu działania Spółki w zakresie sprzedaży pojazdów;

2.  art. 233 § 1 k.p.c. w zw. z art. 84 ustawy okik poprzez błędną ocenę wyjaśnień złożonych przez przedsiębiorcę polegającą na nieprawidłowym przyjęciu, iż stwierdzenie, że „zostały zawarte dwie umowy sprzedaży" oznacza, iż zawarto je w formie pisemnej, a wobec braku ich przesłania organ uznał, iż świadomie i celowo przedsiębiorca nie udzielił informacji, pomimo braku stwierdzenia, by co do zasady umowy były zawierane w formie pisemnej, pomimo braku wymogu wynikającego z przepisów nakładającego obowiązek zachowania formy szczególnej, pomimo braku złożenia umowy w formie pisemnej i pomimo celowego wykreślenia takiego z załącznika z treści pisma przewodniego wobec niemożności złożenia dokumentu nieistniejącego;

3.  art. 106 ust. 2 pkt 2 ustawy okik poprzez jego niewłaściwe zastosowanie
i nałożenie na przedsiębiorcę kary grzywny pomimo braku spełnienia przesłanek warunkujących możliwość ukarania przedsiębiorcy, w szczególności braku podstaw do stwierdzenia, by nie udzielone przez niego odpowiedzi na zapytania organu nie wyjaśniały okoliczności sprawy;

II. Błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wydanej decyzji, który mógł mieć wpływ na jej treść, polegający na:

1.  nieprawidłowym ustaleniu, iż spółka nie udzieliła informacji w toku prowadzonego postępowania wyjaśniającego, pomimo tego, iż odpowiedź na zapytanie organu z dnia 22 maja 2013 r. wynika z treści złożonych wyjaśnień, w szczególności z pisma z dnia 9 listopada 2013 r.;

2.  błędnym przyjęciu, iż spółka na udzieliła informacji, pomimo zawarcia
w piśmie z dnia 20 marca 2013 r. szczegółowych i wyczerpujących wyjaśnień stanowiących odpowiedź na zapytania organu;

3.  błędnym ustaleniu, iż umowy sprzedaży były zawierane w formie pisemnej, żądanie ich przedłożenia, obciążanie przedsiębiorcy negatywnym konsekwencjami wobec ich niezłożenia, wbrew konsekwentnemu zachowaniu przedsiębiorcy świadczącym o braku praktyki zawierania umów w formie pisemnej, poprzez brak twierdzenia, by umowy były zawierane w formie pisemnej, celowego wykreślenia takiego stwierdzenia z pisma przewodniego i ich niezłożenia, braku wymogu zachowania szczególnej formy dla umów sprzedaży;

4.  nałożenie na przedsiębiorcę kary rażąco niewspółmiernej w stosunku do stopnia uchybień stwierdzonych przez organ, wbrew okolicznościom naruszenia przepisów ustawy, braku umyślności i złożeniu wyczerpujących wyjaśnień.

Powód podkreślił, iż błędne jest twierdzenie organu, by Spółka nie udzieliła odpowiedzi i nie złożyła wyjaśnień w związku z otrzymanymi wezwaniami. Pismo z dnia 20 marca 2013 r. zawierało, zdaniem powoda, szczegółowy opis zasad postępowania przy dokonywaniu sprzedaży pojazdów samochodowych. Również we wcześniejszym piśmie z dnia 9 listopada 2012 r. Spółka opisała procedurę realizacji zamówień wskazując, że wszelkie transakcje sprzedaży odbywają się na podstawie dokumentów sprzedaży tj. faktur lub paragonów, które są wystawiane po podjęciu przez klienta decyzji o zakupie.

Powołał się na obowiązujące przepisy, które nie wprowadzają wymogu zachowania określonej formy szczególnej dla umów sprzedaży i oświadczył, iż
w przedsiębiorstwie skarżącego były one zawierane w formie ustnej.

Wskazał, iż w toku całego postępowania informacje udzielane w tym zakresie przez skarżącego były konsekwentne - nigdzie nie zostało stwierdzone, że umowy były zawierane w formie pisemnej, co więcej celowo takie stwierdzenie zostało wykreślone z wymienionych w piśmie przewodnim z dnia 23 kwietnia 2013 r. załączników, gdyż zostało ono błędnie powołane, a umowy takie nie zostały złożone, gdyż nie istniały. Wszystkie elementy umowy, specyfikacja pojazdu, cena, termin zapłaty, były określane w formularzu, który stanowił pisemne potwierdzenie zawarcia umowy w formie ustnej i jej treści, o czym strona informowała Prezesa UOKiK we wcześniejszych wyjaśnieniach.

W związku z powyższym, brak jest, w ocenie powoda, podstaw do twierdzenia, by w złożonych wyjaśnieniach występowała rozbieżność, a jeżeli organ ją powziął, to na podstawie ponownej dokładnej analizy wyjaśnień i złożonych dokumentów powinien był stwierdzić, iż umowy w formie pisemnej, ani z wskazanym imiennie klientem, ani z żadnym innym, nie były zawierane.

Powód podniósł, że zaskarżona decyzja została wydana na podstawie błędnie ustalonego w tym zakresie stanu faktycznego, prowadzącego do niesłusznego wniosku, iż przedsiębiorca nie udzielił odpowiedzi na pytania organu, co miałoby uzasadniać nałożenie na niego kary grzywny. Niezależnie od tego, iż przesyłka pisma z dnia 22 maja 2013 r. nie została odebrana, odpowiedź na znajdujące się w niej zapytanie wynikała z zebranego w sprawie materiału dowodowego, którego ocena nie została przeprowadzona należycie, co doprowadziło do wydania nieprawidłowej decyzji.

Powód oświadczył, iż brak odpowiedzi na ostatnie zapytanie organu z dnia 22 maja 2013 r. nie wynikał z zawinionego zaniechania strony, czy też jej lekceważącego stosunku do organu. Brak odbioru awizowanej przesyłki był incydentalnym, przypadkowym zdarzeniem, o czym świadczy fakt odebrania wszystkich pozostałych przesyłek. Przedsiębiorca nie powziął wiedzy o treści wezwania i nie mógł na nie odpowiedzieć, bez swojej winy. Sytuacja taka, jakkolwiek rodząca dla skarżącego ujemne skutki procesowe, nie może świadczyć jednak, zdaniem powoda, o jego nagannym stosunku do organu, i stanowić podstawy zasadnie nałożonej kary grzywny. Brak jest bowiem możliwości przypisania stronie działania świadomego, celowego i przede wszystkim umyślnego, jeżeli przesyłka nie została mu doręczona.

Wskazał także, iż wyznaczane przez organ terminy do udzielenia odpowiedzi były bardzo krótkie, nie stosowane przez żaden inny organ państwowy, co uniemożliwiało powodowi udzielenie odpowiedzi w tak nierealnie zakreślonym terminie. (odwołanie, k. 13-17)

W odpowiedzi na odwołanie pozwany, Prezes UOKiK, wniósł o jego oddalenie w całości, uznając je za bezzasadne i w całości podtrzymał swoje stanowisko, zawarte w uzasadnieniu decyzji.

Prezes UOKiK podniósł, że w toku postępowania wyjaśniającego ani
w postępowaniu w sprawie nałożenia kary pieniężnej nie kwestionował, że Spółka nie zawiera umów w formie pisemnej. Wskazuje, że to powód w piśmie, które wpłynęło do Delegatury UOKiK w K. w dniu 27 marca 2013 r., oświadczył, że zawarł w 2012 r. dwie umowy sprzedaży samochodu marki S. i stwierdził, że przedkłada w załączeniu „dwie umowy sprzedaży wraz z fakturami VAT". Wbrew temu stwierdzeniu do ww. pisma nie dołączył jednakże żadnych załączników. Dopiero w odpowiedzi na kolejne wezwanie z dnia 28 marca 2013 r. i ponowne wezwanie z dnia 15 maja 2013 r., (...) sp. z o.o. z siedzibą w T. przesłała faktury (ale nie umowy) w piśmie datowanym na
23 kwietnia 2013 r., ale faktycznie nadanym na poczcie w dniu 16 maja 2013 r.
W piśmie tym ręcznie skreślono słowa „umowa sprzedaży", które to skreślenie nie zostało przez nikogo parafowane, ani podpisane.

Zwrócił uwagę, że powodowa Spółka albo nie odpowiadała na wezwania Prezesa UOKiK, albo odpowiadała z opóźnieniem, przesyłając dokumenty
w formie niezgodnej z ww. wymaganiami, o których za każdym razem była pouczana.

Podniósł, że udzielanie odpowiedzi nie wiązało się z koniecznością gromadzenia czy analizowania złożonych danych ani pozyskiwania czy tworzenia skomplikowanych dokumentów. Przedstawienie wzorców umów, kopii ostatnio zawartych umów i wystawionych faktur oraz udzielenie odpowiedzi na pytania dotyczące jednego klienta nie mogą być uznane za wezwanie, którego treść jest tak uciążliwa, trudna do realizacji, iż niemożliwe lub znacznie utrudnione byłoby terminowe udzielenie na nie odpowiedzi.

Prezes UOKiK przywołał także okoliczność, iż Spółka nigdy nie wnioskowała o przedłużenie terminu na udzielenie odpowiedzi na wezwanie ani nie sygnalizowała, że treść wezwania jest dla niej niezrozumiała a mając dane adresowe Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów nie skorzystała chociażby z możliwości telefonicznego kontaktu.

Pozwany podkreślił, że ani w toku postępowania wyjaśniającego ani
w postępowaniu w sprawie nałożenia kary pieniężnej nie kwestionował braku stosowania wzorców umownych dla umów kupna-sprzedaży, i nie ta okoliczność zadecydowała o nałożeniu kary na powoda. Prezes UOKiK w wezwaniu z dnia
22 maja 2013 r., w celu wyjaśnienia wątpliwości wynikających z odpowiedzi Spółki na wcześniejsze wezwania, zadał pytanie „czy" z imiennie wskazanym konsumentem została zawarta umowa w formie pisemnej. Wobec tego, zdaniem pozwanego, błędne jest stwierdzenie Spółki, zawarte w treści odwołania, o przyjęciu przez Prezesa UOKiK nieprawdziwego założenia, iż umowa taka została zawarta w formie pisemnej.

Prezes UOKiK stwierdził, że gdyby Spółka udzieliła terminowo, lub nawet
z niewielkim opóźnieniem, pełnej odpowiedzi na pierwsze wezwanie z dnia
9 stycznia 2013 r., to już w styczniu lub lutym 2013 r. Prezes dysponowałby żądanymi informacjami i dokumentami, koniecznymi do oceny działalności Spółki. Wobec tego nie znajduje uzasadnienia, zdaniem pozwanego, stwierdzenie skarżącego, iż stopień utrudnienia postępowania był „minimalny". (odpowiedź na odwołanie, k. 121-124)

Sąd Okręgowy w Warszawie – Sąd Ochrony Konkurencji
i Konsumentów ustalił następujący stan faktyczny:

(...) sp. z o.o. z siedzibą w T. jest spółką prawa handlowego prowadzącą działalność gospodarczą na podstawie wpisu do rejestru przedsiębiorców Krajowego Rejestru Sądowego Sądu Rejonowego Katowice-Wschód w Katowicach, VIII Wydział Gospodarczy z dnia 24 czerwca 2004 r. pod nr (...). Przedmiotem działalności powoda jest między innymi sprzedaż hurtowa i detaliczna pojazdów mechanicznych, w tym samochodów osobowych i furgonetek.

(dowód: odpis z Krajowego Rejestru Sądowego powoda, k. 7-11 akt adm.
i 37-40 akt adm.)

Postanowieniem z dnia 9 września 2012 r. Prezes UOKiK wszczął z urzędu postępowanie wyjaśniające o sygn. akt (...), w sprawie wstępnego ustalenia, czy nastąpiło naruszenie uzasadniające wszczęcie postępowania w sprawie zakazu stosowania praktyk naruszających zbiorowe interesy konsumentów J. Z., prowadzącego działalność gospodarczą pod firmą (...) w T. oraz przez (...) sp. z o.o. z siedzibą w T.. (okoliczność bezsporna)

W dniu 9 stycznia 2013 r. Prezes UOKiK wysłał do powodowej Spółki pisemne wezwanie, w którym zobowiązał ją do przekazania - w terminie 7 dni od dnia otrzymania pisma - następujących informacji i dokumentów:

1.  „W związku z dostępnymi na stronie internetowej Państwa Spółki informacjami o sprzedaży samochodów prosimy o przedstawienie wszystkich wzorców umownych wykorzystywanych aktualnie w związku z zawieraniem umów z konsumentami w zakresie sprzedaży samochodów (formularze zamówienia, umowy, formularze reklamacji, oświadczenia itd.), wraz z wszelkimi załącznikami oraz innymi dokumentami kształtującymi prawa i obowiązki stron, jakie konsument otrzymuje przed zawarciem umowy i w związku z zawarciem umowy lub które są przez konsumenta podpisywane.

2.  W celu potwierdzenia stosowania ww. wzorców umownych, prosimy
o przedstawienie kopii faktycznie ostatnio zastosowanych wzorców (zawarte umowy, wypełnione formularza zamówienia, nawet jeśli na ich podstawie nie zawarto później umowy itp.) w związku z zawieraniem przez Państwa Spółkę umów z konsumentami w ww. zakresie, wraz z wszelkimi dodatkowymi dokumentami, które otrzymuje konsument przed zawarciem umowy i w związku z zawarciem umowy lub które zostały przez konsumenta, podpisane - po trzy kopie poszczególnych dokumentów odnośnie każdego ze stosowanych przez Państwa Spółkę wzorców.

3.  Odnośnie każdego ze stosowanych przez Państwa Spółkę w ww. zakresie wzorców prosimy podać, od kiedy dokumenty te stosowane są w obrocie z konsumentami.

4.  W związku z przedstawieniem przez Państwa Spółkę w piśmie z dn.
9 listopada 2012 r. wzoru formularza zamówienia, prosimy o przedstawienie kopii trzech formularzy zamówienia, które zostały ostatnio zrealizowane (to znaczy na podstawie zamówienia zawarto następnie umowę sprzedaży z konsumentem) wraz z kopiami faktur potwierdzających, że umowa została zawarta.

5.  Prosimy o określenie czy Państwa Spółka zawiera obecnie lub zawierała w 2012 r. umowy sprzedaży samochodów, których warunki określane są (lub były) wcześniej w zamówieniach składanych przez konsumentów innemu przedsiębiorcy. Jeśli tak - prosimy o określenie nazwy i siedziby takiego przedsiębiorcy."

W wezwaniu wyjaśniono, że powyższe informacje i dokumenty są niezbędne do wstępnego ustalenia, czy miało miejsce naruszenie przez Spółkę chronionych prawem interesów konsumentów uzasadniające wszczęcie postępowania w sprawie zakazu stosowania praktyk naruszających zbiorowe interesy konsumentów.

Przedsiębiorcę poinformowano, że zgodnie z art. 51 ust. 1 ustawy okik dowodem z dokumentu w postępowaniu przed Prezesem UOKiK może być tylko oryginał dokumentu lub jego kopia poświadczona przez organ administracji publicznej, notariusza, adwokata, radcę prawnego lub upoważnionego pracownika przedsiębiorcy. Poinformowano go jednocześnie, że nieudzielenie informacji lub udzielenie informacji nieprawdziwych lub wprowadzających w błąd, może spowodować nałożenie przez Prezesa UOKiK na przedsiębiorcę kary pieniężnej określonej w art. 106 ust. 2 pkt. 2 ww. ustawy okik.

(dowód: wezwanie, k. 13 akt adm.)

W związku z brakiem odpowiedzi powoda, w dniu 15 lutego 2013 r. wysłano do Spółki, listem poleconym za zwrotnym potwierdzeniem odbioru, ponowne wezwanie do przekazania informacji i dokumentów, takich samych jak wymienione we wcześniejszym wezwaniu z dnia 9 stycznia 2013 r. Termin realizacji określono jako trzy dni od otrzymania wezwania.

Pismo ponownie wskazywało cel żądania, informowało o treści art. 51 ust. 1 ustawy okik oraz zawierało pouczenie o sankcjach za nieudzielenie informacji lub za udzielenie informacji nieprawdziwych lub wprowadzających w błąd (informacja została zamieszczona wytłuszczoną czcionką i podkreślona).

Wezwanie to zostało skutecznie doręczone w dniu 5 marca 2013 r.

(dowód: wezwanie, k. 14 akt adm. oraz zpo k. 15 akt adm.)

W dniu 20 marca 2013 r. w związku z brakiem odpowiedzi Spółki na ponowne wezwanie, wysłano do Spółki, listem poleconym za zwrotnym potwierdzeniem odbioru, ostateczne wezwanie do przekazania informacji i dokumentów, takich samych jak wymienione we wcześniejszych wezwaniach z dnia 9 stycznia 2013 r. i z dnia 15 lutego 2013 r. Termin realizacji określono jako trzy dni od otrzymania wezwania.

Identycznie jak poprzednie wezwanie, pismo to wskazywało cel żądania, informowało o treści art. 51 ust. 1 ustawy okik oraz zawierało pouczenie o sankcjach za nieudzielenie informacji lub za udzielenie informacji nieprawdziwych lub wprowadzających w błąd (informacja została zamieszczona wytłuszczoną czcionką i podkreślona).

Pismo to zostało skutecznie doręczone w dniu 5 kwietnia 2013 r.

(dowód: wezwanie, k. 16 akt adm. oraz zpo k. 17 akt adm.)

W dniu 27 marca 2013 r. do Delegatury Urzędu Ochrony Konkurencji
i Konsumentów w (...) wpłynęło pismo powodowej Spółki datowane na
20 marca 2013 r., wysłane, zgodnie z datą stempla pocztowego na kopercie w dniu 26 marca 2013 r., w którym Spółka udzieliła wyjaśnień „w odpowiedzi na wezwanie z dnia 15 lutego 2013 roku". Z treści pisma wynikało, że do pisma załączone powinny być „dwa formularze zamówienia oraz dwie umowy sprzedaży wraz z fakturami VAT". Pismo Spółki nie zawierało żadnego załącznika.

(dowód: pismo powoda, k. 18-21 akt adm.)

Wobec powyższego, w dniu 28 marca 2013 r. wysłano do Spółki listem poleconym za zwrotnym potwierdzeniem odbioru, wezwanie o przesłanie ww. dokumentów, w terminie 5 dni od dnia otrzymania wezwania.

Spółkę poinformowano jaki jest cel przedmiotowego żądania, przytoczono treść przepisu art. 51 ust. 1 ustawy okik oraz pouczono o sankcjach za nieudzielenie informacji lub za udzielenie informacji nieprawdziwych lub wprowadzających w błąd.

(dowód: wezwanie, k. 22 akt adm.)

W dniu 15 maja 2013 r. w związku z brakiem odpowiedzi na wezwanie
z dnia 28 marca 2013 r. wysłano do Spółki, listem poleconym za zwrotnym potwierdzeniem odbioru, ostateczne wezwanie o przesłanie ww. dokumentów, o których mowa była we wcześniejszym wezwaniu z dnia 28 marca 2013 r., w terminie 3 dni od dnia otrzymania wezwania.

Spółkę poinformowano ponownie o celu żądania, o treści art. 51 ust. 1 ustawy okik oraz pouczono o sankcjach za nieudzielenie informacji lub za udzielenie informacji nieprawdziwych lub wprowadzających w błąd (informacja została zamieszczona wytłuszczoną czcionką i podkreślona).

Wezwanie to zostało skutecznie doręczone w dniu 3 czerwca 2013 r.

(dowód: wezwanie, k. 25 akt adm. oraz zpo k. 26 akt adm.)

W dniu 17 maja 2013 r. do Delegatury Urzędu Ochrony Konkurencji
i Konsumentów w K. wpłynęło pismo powoda datowane na 23 kwietnia 2013 r., nadane zgodnie z datą stempla pocztowego na kopercie w dniu 16 maja 2013 r., o następującej treści: „W wykonaniu wezwania z dnia 28 marca 2013 roku, doręczonego 17 kwietnia 2013 roku, przedkładam w załączeniu dwa formularze zamówienia oraz dwie umowy sprzedaży wraz z fakturami VAT. Załączniki: - formularz zamówienia; - umowy sprzedaży wraz z fakturami VAT". W powyższej treści pisma naniesiono niepodpisane ani nieparafowane poprawki:

1.  słowa „dwie umowy" zostały odręcznie przekreślone długopisem, nad nimi dopisano słowo „faktury",

2.  słowa „wraz z fakturami VAT" i „umowy sprzedaży" odręcznie przekreślone długopisem.

Do pisma Spółki zostały dołączone kserokopie dokumentów - 4 faktury
i 2 formularze zamówienia, które nie zostały potwierdzone za zgodność
z oryginałem.

(dowód: pismo powoda, k. 27-34 akt adm.)

Wobec powyższego, pismem z dnia 22 maja 2013 r. wezwano Spółkę do przedstawienia ww. dokumentów w formie zgodnej z art. 51 ust. 1 ustawy okik
w terminie 5 dni od otrzymania wezwania. Podniesiono, iż w piśmie z dnia
20 marca 2013 r. Spółka poinformowała, że w 2012 roku zawarte zostały jedynie dwie umowy sprzedaży samochodu marki S., natomiast w piśmie Spółki, które wpłynęło w dniu 17 maja 2013 r., przesłano kserokopie dwóch formularzy zamówienia i czterech faktur. Nie przedstawiono jednak żadnych umów, a słowa „dwie umowy" i „umowy sprzedaży" zostały w treści ww. pisma odręcznie wykreślone. Spółkę wezwano do wyjaśnienia tej rozbieżności, w tym w szczególności wskazanie, czy z imiennie wskazanym konsumentem została zawarta pisemna umowa.

Spółka została poinformowana o celu żądanie oraz pouczona o sankcjach za nieudzielenie informacji lub za udzielenie informacji nieprawdziwych lub wprowadzających w błąd. Ponownie zaznaczono, iż zgodnie z art. 51 ust. 1 ustawy okik dowodem z dokumentu w postępowaniu przed Prezesem UOKiK może być tylko oryginał dokumentu lub jego kopia poświadczona przez organ administracji publicznej, notariusza, adwokata, radcę prawnego lub upoważnionego pracownika przedsiębiorcy.

(dowód: wezwanie, k. 35 akt adm.)

Wezwanie zostało wysłane listem poleconym. Zgodnie z adnotacjami na kopercie, w dniu 24 maja 2013 r. adresat był nieobecny, wobec czego pismo zostało awizowane w urzędzie pocztowym nr 1 w T.. W dniu 3 czerwca 2013 r. pismo zostało awizowane powtórnie. Ponieważ pismo nie zostało podjęte w terminie, w dniu 10 czerwca 2013 r. poczta skierowała je do zwrotu do nadawcy. W dniu 11 czerwca 2013 r. zwrócone pismo wpłynęło do Delegatury Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów w K..

Wezwanie pozostawiono w aktach sprawy.

(dowód: koperta, k. 36 akt adm.)

Postanowieniem nr 1 z dnia 13 czerwca 2013 r. wszczęto z urzędu postępowania w sprawie nałożenia kary pieniężnej na powoda za nieudzielenie informacji żądanych przez Prezesa UOKiK.

(dowód: postanowienie nr 1, k. 1 akt adm.)

Postanowieniem nr 2 z dnia 13 czerwca 2013 r. zaliczono w poczet dokumenty uzyskane przez Prezesa UOKiK w toku ww. postępowania wyjaśniającego.

(dowód: postanowienie nr 2 wraz z załącznikami, k. 5-36 akt adm.)

Postanowienie nr 1 wraz z zawiadomieniem Spółki o wszczęciu postępowania w sprawie nałożenia kary, a także Postanowienie nr 2 wraz z zawiadomieniem o zaliczeniu w poczet dowodów zostały wysłane pocztą listem poleconym za zwrotnym potwierdzeniem odbioru.

Zgodnie z adnotacjami na kopercie, w dniu 17 czerwca 2013 r. adresat był nieobecny, wobec czego pismo zostało awizowane w urzędzie pocztowym nr 1 w T. - zawiadomienie o pozostawieniu przesyłki zamieszczono na drzwiach biura. W dniu 25 czerwca 2013 r. pismo zostało awizowane powtórnie. Ponieważ pismo nie zostało podjęte w terminie, w dniu 2 lipca 2013 r. poczta skierowała je do zwrotu do nadawcy. W dniu 3 lipca 2013 r. zwrócone pismo wpłynęło do Delegatury Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów w K.. Wezwanie pozostawiono w aktach sprawy.

(dowód: koperta, k. 41 akt adm.)

Pismem z dnia 2 sierpnia 2013 r. Spółka została zawiadomiona
o zakończeniu zbierania materiału dowodowego oraz o prawie do zapoznania się z materiałem zgromadzonym w sprawie. Pismo to zostało skutecznie doręczone w dniu 7 sierpnia 2013 r. W wyznaczonym terminie powód nie zapoznał się ze zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym.

(dowód: wezwanie, k. 58 oraz zpo k. 59 akt adm.)

W roku 2012 (...) sp. z o.o. z siedzibą w T. uzyskała przychód z tytułu prowadzenia działalności gospodarczej w wysokości (...) zł (słownie: (...)

(dowód: zeznania CIT-8 za rok 2012, k. 49-55 akt adm.)

Sąd przyznał moc dowodową wszystkim zgromadzonym w sprawie dokumentom i mając na uwadze, że ich autentyczności i treści nie kwestionowała żadna ze stron, w oparciu o nie ustalił stan faktyczny.

Sąd Okręgowy w Warszawie – Sąd Ochrony Konkurencji
i Konsumentów zważył, co następuje:

Odwołanie jest bezzasadne i nie zasługuje na uwzględnienie.

Zgodnie z art. 50 ust. 1 ustawy okik przedsiębiorcy są obowiązani do przekazywania wszelkich koniecznych informacji i dokumentów na żądanie Prezesa UOKiK. W myśl art. 50 ust. 2 ww. ustawy żądanie to powinno zawierać określone elementy, a mianowicie:

1)wskazanie zakresu informacji,

2)wskazanie celu żądania,

3)wskazanie terminu udzielenia informacji,

4)pouczenie o sankcjach za nieudzielenie informacji lub za udzielenie informacji nieprawdziwych lub wprowadzających w błąd.

Wspomniany artykuł wskazuje jeden z ważniejszych środków, przy pomocy których Prezes UOKiK może realizować swe ustawowe zadania oraz we właściwy sposób stosować przepisy ustawy okik. Sąd podziela stanowisko szeroko prezentowane w doktrynie, iż żądanie udzielenia informacji jest czynnością procesową Prezesa UOKiK o charakterze władczym, podejmowaną w celu zgromadzenia materiału niezbędnego do wykonania zadań określonych
w przepisach ustawy, zarówno tych o charakterze orzeczniczym, jak
i pozaorzeczniczym (np. badań i analiz rynkowych). Obowiązek dostarczenia informacji i dokumentów może być nałożony w każdym z postępowań uregulowanych w ustawie okik, a więc również w postępowaniu wyjaśniającym, bez względu na cel, któremu to postępowanie służy, a żądanie takie może być skierowane zarówno do strony postępowania, jak i do przedsiębiorcy, któremu status strony nie przysługuje (J. Krüger, Ustawa o ochronie konkurencji
i konsumentów. Komentarz. pod red. A.Stawickiego, Lex, 2011).

Realizacja zadań spoczywających na Prezesie UOKiK podejmowanych
w interesie publicznoprawnym, wymaga więc współdziałania ze strony przedsiębiorców, wobec czego na wypadek nieudzielenia przez przedsiębiorcę wymaganych informacji i dokumentów ustawodawca przewidział możliwość zastosowania względem takiego podmiotu sankcji finansowej.

W myśl przepisu art. 106 ust. 2 pkt 2 ustawy okik Prezes Urzędu może nałożyć na przedsiębiorcę, w drodze decyzji, karę pieniężną w wysokości stanowiącej równowartość do 50 000 000 euro, jeżeli przedsiębiorca ten chociażby nieumyślnie, nie udzielił informacji żądanych przez Prezesa Urzędu na podstawie m.in. art. 50 ustawy okik, bądź udzielił nieprawdziwych lub wprowadzających w błąd informacji.

W uzasadnieniu wyroku z dnia 7 kwietnia 2004 r. (sygn. akt III SK 31/04) Sąd Najwyższy zwrócił uwagę, że obowiązek udzielenia informacji jest możliwy do zrealizowania (z zagrożeniem sankcją za jego naruszenie) tylko wówczas, gdy skierowane do przedsiębiorcy żądanie określa wszystkie elementy wymienione w art. 50 ust. 2 ustawy okik.

W niniejszej sprawie, pozwany trzykrotnie zwracał się do powodowej Spółki o udzielenie niezbędnych, zdaniem Prezesa UOKiK, informacji. Żądania te jednoznacznie wskazywały zakres żądanych informacji i dokumentów, których przedstawienia domagał się Prezes UOKiK, pouczając każdorazowo, iż zgodnie z art. 51 ust. 1 ustawy okik dowodem z dokumentu w postępowaniu przed Prezesem UOKiK może być tylko oryginał dokumentu lub jego kopia poświadczona przez organ administracji publicznej, notariusza, adwokata, radcę prawnego lub upoważnionego pracownika przedsiębiorcy. Wezwania wysyłane do powoda, określały także cel żądania, jakim było ustalenie, czy miało miejsce naruszenie przez Spółkę chronionych prawem interesów konsumentów uzasadniające wszczęcie postępowania w sprawie zakazu stosowania praktyk naruszających zbiorowe interesy konsumentów, oraz wskazywały terminy, w którym Spółka miała udzielić na nie odpowiedzi. Każdorazowo, powodowa Spółka była także pouczana, iż nieudzielenie informacji lub udzielenie informacji nieprawdziwych lub wprowadzających w błąd, może spowodować nałożenie przez Prezesa UOKiK na przedsiębiorcę kary pieniężnej określonej w art. 106 ust. 2 pkt. 2 ww. ustawy okik.

Uznać zatem należy, iż trzykrotnie kierowane do powodowej Spółki wezwania zawierały wszystkie przewidziane prawem elementy, które są niezbędne do przyjęcia, iż żądania określone w tych wezwaniach stwarzały po stronie podmiotu, prawny obowiązek udzielenia informacji.

Uwzględniając powyższe rozważania, w świetle dokonanych w sprawie ustaleń faktycznych, Sąd nie ma wątpliwości, iż powód nie wypełnił, w sposób określony w otrzymanych wezwaniach i zgodnie z przepisami ustawy okik, zobowiązania nałożonego na niego przez Prezesa UOKiK.

Pismo powoda z dnia 20 marca 2013 r. zawierało braki, które Spółka uzupełniała przez okres znacznie przekraczający termin wyznaczony w tym celu przez Prezesa UOKiK, przedstawiając w efekcie informacje nieprecyzyjne oraz dokumenty w złej formie, których pozwany nie mógłby wykorzystać jako dowodu w prowadzonym postępowaniu. Z uwagi na brak odbioru awizowanej przesyłki, powód nie mógł odpowiedzieć na kolejne wezwania wysyłane w przedmiotowej sprawie i w efekcie nie wyjaśnił rozbieżności, które niewątpliwie zachodziły w jego wyjaśnieniach oraz nie przedstawił dokumentów, w wymaganej przepisami ustawy okik formie.

Sąd przyznał, że od przedsiębiorcy, a więc podmiotu prowadzącego działalność w sposób profesjonalny, zawodowy, wymaga się, aby posiadał odpowiedni poziom wiedzy, a swe zadania wykonywał z odpowiednią starannością. W niniejszym przypadku, nawet jeśli powód nie znał reguł obowiązujących w toku postępowania administracyjnego prowadzonego przez Prezesa UOKiK, w związku z prowadzonym w jego sprawie postępowaniem wyjaśniającym to niewątpliwie pozyskał niezbędne informacje już przy pierwszym skutecznym doręczeniu, kierowanego do niego wezwania.

Nie sposób zgodzić się więc ze stanowiskiem przyjętym przez powoda, iż Spółka złożyła w sposób szczegółowy i wyczerpujący wyjaśnienia w sprawie i nie zostały spełnione przesłanki do zastosowania sankcji z art. 106 ust. 2 pkt 2 ustawy okik, gdyż sankcja ta może być nałożona wyłącznie w przypadku nieudzielenia przez przedsiębiorcę informacji lub udzielenia informacji nieprawdziwych albo wprowadzających w błąd.

Nawet jeśli przyjąć, zgodnie z twierdzeniem powoda, że informacje uzyskane w tym zakresie przez pozwanego, były wystarczające, to podkreślenia wymaga okoliczność, iż Spółka odpowiedziała dopiero na ponowne wezwanie do udzielenia informacji i przedstawienia dokumentów wysłane przez organ. Odpowiedź ta została nadana w placówce pocztowej już po upływie określonego przez organ terminu, co więcej wpłynęła ona do Delegatury Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów dopiero po wysłaniu trzeciego, ostatecznego wezwania.

Sąd rozpoznający niniejszą sprawę podziela w pełni ugruntowany zarówno
w doktrynie jak i orzecznictwie pogląd, iż sankcjonowane w przepisie nieudzielenie informacji żądanych przez Prezesa UOKiK należy interpretować szeroko. Obejmuje ono nie tylko nie udzielenie informacji, ale także udzielenie informacji po terminie oraz udzielenie informacji niepełnych. W przywołanym w powyższych rozważaniach wyroku z dnia 7 kwietnia 2004 r. (sygn. akt IIISK 31/04), Sąd Najwyższy podkreślił, że pojęcie ,,udzielenie informacji” jest istotnym elementem konstrukcyjnym ustawowego obowiązku przedsiębiorcy,
a naruszenie wyznaczonego terminu stanowi przesłankę do nałożenia kary pieniężnej jako naruszenie obowiązku procesowego.

Sąd nie podziela także argumentacji powoda powołującego się na zbyt krótkie, w jego ocenie, terminy wyznaczane przez pozwanego, na udzielenie odpowiedzi na wezwania. Istotna, zdaniem Sądu jest tu okoliczność, iż Spółka nigdy nie wnioskowała o przedłużenie zakreślonych terminów ani nie sygnalizowała, że treść otrzymanych wezwań jest dla niej niezrozumiała. Co więcej, informacje i dokumenty, o których dostarczenie wnioskował pozwany, nie wymagały od powoda przygotowywania skomplikowanych wyliczeń czy analiz oraz gromadzenia dużej ilości dokumentów, dlatego zakreślone terminy były
w tym przypadku wystarczające.

Stwierdzić należy, iż także zarzuty powoda, odnośnie przyjęcia przez pozwanego, że umowy sprzedaży, wskazane przez Spółkę w piśmie z dnia 20 marca 2013 r. zostały zawarte w formie pisemnej, są całkowicie bezpodstawne. Ani w toku postępowania wyjaśniającego ani w postępowaniu w sprawie nałożenia kary pieniężnej Prezes UOKiK nie kwestionował braku stosowania przez powoda wzorców umownych dla umów kupna-sprzedaży i faktu, że Spółka nie zawiera takich umów w formie pisemnej. Zważyć należy, że w wezwaniu z dnia 22 maja 2013 r., której powód nie odebrał, mimo dwukrotnego awizowania, pozwany wezwał Spółkę do wyjaśnienia rozbieżności złożonych wyjaśnień, w tym w szczególności wskazania, czy z imiennie wskazanym konsumentem została zawarta umowa pisemna.

Nieuzasadnione okazało się również odwołanie w części dotyczącej nałożenia na powoda kary pieniężnej. Jak wynika z przytoczonego wcześniej art. 106 ust. 2 pkt 2 ustawy okik, jeżeli przedsiębiorca, chociażby nieumyślnie, nie udzielił informacji żądanych przez Prezesa UOKiK na podstawie m.in. art. 50 ww. ustawy, bądź udzielił nieprawdziwych lub wprowadzających w błąd informacji, Prezes Urzędu, może nałożyć na niego, w drodze decyzji, karę pieniężną w wysokości stanowiącej równowartość do 50 000 000 euro.

Powód nie wypełnił w terminie zobowiązania nałożonego przez Prezesa UOKiK w sposób określony w otrzymanych wezwaniach i zgodnie z przepisami ustawy okik, co skutkuje uznaniem, iż Prezes UOKiK był uprawniony do nałożenia na niego kary pieniężnej.

Wskazać należy, iż decyzje Prezesa UOKiK o nałożeniu kary pieniężnej na podstawie art. 106 są podejmowane w ramach uznania administracyjnego. Nakładanie kar pieniężnych odbywa się na zasadzie fakultatywności, a sama ustawa nie wskazuje, jakie okoliczności należy brać pod uwagę przy podejmowaniu decyzji o nałożeniu albo o powstrzymaniu się od nałożenia kary.

Charakter uznaniowy mają także rozstrzygnięcia dotyczące wysokości nakładanej kary, przy czym należy określić ją przy uwzględnieniu kryteriów wskazanych w art. 111 ustawy okik. W myśl tego przepisu przy ustalaniu wysokości nałożonej kary pieniężnej należy uwzględnić w szczególności okoliczności samego naruszenia przepisów ustawy oraz uprzednie jej naruszenia, a także wpływ naruszenia na przebieg i termin zakończenia samego postępowania. Uzasadnienie każdej decyzji nakładającej karę powinno zawierać także dokładne wskazanie okoliczności obciążających i łagodzących, które wystąpiły w sprawie. Kara powinna także pozostawać we właściwej proporcji do potencjału ekonomicznego sprawcy oraz korzyści, jakie osiągnął lub zamierzał osiągnąć, przy czym sam fakt nieosiągnięcia korzyści, nie daje podstawy do stwierdzenia, że automatycznie należy od zastosowania kary odstąpić.

W niniejszej sprawie, Sąd w całości podziela argumentację pozwanego odnośnie wysokości nałożonej na powoda kary.

W ocenie Sądu, Prezes UOKiK dokonał analizy wszystkich przesłanek, które winien wziąć pod uwagę zgodnie z art. 111 ustawy okik, mając na względzie, że kary pieniężne są instrumentem o charakterze prewencyjnym i dyscyplinującym, służącym wymuszaniu przestrzegania podstawowych obowiązków wynikających z przepisów ustawy.

Sąd zgadza się ze stanowiskiem pozwanego, iż w przedmiotowej sprawie nałożona kara służy przede wszystkim podkreśleniu naganności zachowania powoda. Pomimo wysyłania wezwań kierowanych do Spółki, każdorazowo zawierających pouczenia o sankcjach za nieudzielenie informacji lub za udzielenie informacji nieprawdziwych lub wprowadzających w błąd oraz pouczenia o formie w jakiej mają być przedstawione wskazane dokumenty, należy przyjąć, że powód ostatecznie albo nie odbierał korespondencji, udzielał informacji niepełnych
i nieprecyzyjnych, po upływie wyznaczonego terminu, albo w ogóle nie ustosunkowywał się do wysyłanych wezwań, a jako doświadczony przedsiębiorca powinien być świadomy, pomimo pouczeń, że w ten sposób naraża się na poniesienie skutków z tego tytułu.

Postępowanie Spółki stanowiło bardzo istotną przeszkodę w wykonywaniu podstawowych obowiązków Prezesa UOKiK, do których należy ocena, czy nastąpiło naruszenie zakazu stosowania praktyk naruszających zbiorowe interesy konsumentów. Przekazanie Prezesowi UOKiK stosownych informacji ma bowiem służyć sprawnemu i efektywnemu przeprowadzeniu postępowania antymonopolowego. Natomiast zaniechanie udzielania odpowiedzi na postawione pytania i zaniechanie przedstawienia dokumentów we wskazanej w ustawy formie, znacznie utrudniło kompleksowe przeprowadzenie postępowania wyjaśniającego i spowodowało jego znaczne przedłużenie.

Prezes UOKiK prawidłowo ocenił zachowanie powoda jako, co najmniej nieumyślne i uwzględnił, iż w toku postępowania wyjaśniającego, powód nie podnosił żadnych argumentów przemawiających za tym, że niedopełnienie spoczywającego na nim obowiązku mogłoby być przez niego niezawinione, czy chociażby nieumyślne. Nie bez znaczenia pozostaje tu też okoliczność, iż awizowane wezwania - nie odbierane przez powoda, były wysyłane na adres siedziby Spółki podany w Krajowym Rejestrze Sądowym, który jest jawny
i domniemywa się, że dane w nim podane są prawdziwe, który jest jednocześnie lokalizacją prowadzonego przez powoda salonu, czynnego, w godzinach doręczania korespondencji przez operatora pocztowego.

Pozwany słusznie jednak uwzględnił okoliczność, iż Spółka nie była dotychczas karana przez Prezesa UOKiK za naruszenie przepisów ustawy, co wpłynęło na złagodzenie wymiaru kary pieniężnej.

Prezes UOKiK był uprawniony, z tytułu nieudzielenia informacji, do nałożenia na przedsiębiorcę kary pieniężnej, w maksymalnej wysokości 50 000 000 euro. Stosownie do art. 5 ustawy okik wartość euro, o której mowa w art. 106 ww. ustawy, podlega przeliczeniu na złote według kursu średniego walut obcych ogłoszonego przez Narodowy Bank Polski w ostatnim dniu roku kalendarzowego poprzedzającego rok nałożenia kary, który w dniu 31 grudnia 2012 r. wyniósł 4,0882 zł (tabela średnich kursów walut na oficjalnej stronie internetowej NBP, www.nbp.pl/home.aspx?navid=archa&c=/ascx/tabarch.ascx&n=a252z121231).

Zgodnie z danymi uzyskanymi przez pozwanego z urzędu skarbowego,
w 2012 r. przychód Spółki wyniósł (...) zł. Wobec powyższego, nałożona kara w wysokości 5000 zł, czyli równowartość 1223,03 euro, stanowi ok. (...)% rocznego przychodu Spółki w roku poprzedzającym nałożenie kary i jedynie około (...) % kary maksymalnej.

Sąd stanął na stanowisku, że stan faktyczny sprawy uzasadniał nałożenie na powoda kary pieniężnej oraz ustalenie jej wymiaru w wysokości określonej
w zaskarżonej decyzji, tj. w kwocie 5000 zł. Kara określona w takiej wysokości jest, zdaniem Sądu, proporcjonalna do naruszenia przepisów ustawy okik, a przy tym niezbyt wygórowana i sprawiedliwa, odpowiednia do stopnia zawinienia powoda. Sąd stoi na stanowisku, że w tak określonej wysokości, kara może odnieść skutek zarówno represyjny jak i prewencyjny i będzie dostatecznie odstraszać od zachowań sprzecznych z prawem nie tylko samego powoda, ale również ogół przedsiębiorców.

Mając powyższe na uwadze, Sąd Okręgowy w Warszawie – Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów na podstawie art. 479 ^31a § 1 k.p.c. oddalił odwołanie.

O kosztach postępowania orzeczono na podstawie art. 98 § 1 i § 3 k.p.c., zasądzając od powoda na rzecz pozwanego kwotę 360 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego, którego wysokość ustalono na mocy § 14 ust. 3 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (t.j. Dz.U. z 2013r. poz. 490 ze zm.).