Pełny tekst orzeczenia

WYROK ZAOCZNY

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 29 kwietnia 2016 roku

Sąd Rejonowy w Człuchowie I Wydział Cywilny w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 29 kwietnia 2016 roku w Człuchowie

sprawy z powództwa (...)

przeciwko A. S.

o zapłatę

oddala powództwo.

Sygn. akt I C 120/16 upr.

UZASADNIENIE

Powód (...) wniósł do Sądu Rejonowego Lublin – Zachód w Lublinie pozew przeciwko A. S. o zapłatę kwoty 1 359,89 zł z odsetkami ustawowymi od dnia 5 lutego 2016 roku do dnia zapłaty oraz zasądzenie kosztów procesu – do rozpoznania w elektronicznym postępowaniu upominawczym.

W uzasadnieniu pozwu wskazał, iż na podstawie umowy cesji z dnia 21 września 2015 roku powód nabył od (...) S.A. wierzytelność powstałą z tytułu świadczonych na rzecz pozwanej przez zbywcę usług o abonament telewizyjny. Powód podkreślił, iż z przyczyn leżących po stronie pozwanej pierwotny wierzyciel w dniu 16 czerwca 2014 roku rozwiązał umowę abonencką. Powód zaznaczył, iż podjął próby polubownego odzyskania należnej mu od pozwanej kwoty, jednak bezskutecznie. Na dochodzoną pozwem kwotę składają się: kwota 149,60 zł tytułem niezapłaconych opłat abonamentowych oraz opłat z tytułu czynszu za wynajem dekodera, kwota 167,40 zł tytułem odsetek ustawowych naliczonych od kwot należności abonamentowych oraz należności z tytułu opłaty za przedterminowe rozwiązanie umowy z winy abonenta od dnia następnego po dacie płatności do dnia wytoczenia powództwa, oraz kwota 1 042,89 zł tytułem opłaty za przedterminowe rozwiązanie umowy z winy abonenta, która stwierdzona została notami obciążeniowymi.

Wobec stwierdzonego braku podstaw do wydania nakazu zapłaty w elektronicznym postępowaniu upominawczym, Referendarz Sądowy w Sądzie Rejonowym Lublin – Zachód w Lublinie VI Wydział Cywilny postanowieniem z dnia 11 lutego 2016 roku wydanym w sprawie VI Nc-e (...) przekazał rozpoznanie niniejszej sprawy Sądowi Rejonowemu w C..

Pozwana A. S. nie złożyła odpowiedzi na pozew, pomimo prawidłowego wezwania i pouczenia o skutkach niestawiennictwa, nie stawiła się na rozprawie wyznaczonej na dzień 29 kwietnia 2016 roku, nie złożyła w niniejszej sprawie żadnych wyjaśnień ani nie żądała przeprowadzenia rozprawy pod swoją nieobecność.

W dniu 29 kwietnia 2016 roku Sąd Rejonowy w Człuchowie wydał w sprawie wyrok zaoczny, w którym powództwo oddalił.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 14 maja 2013 roku pozwana A. S. zawarła z (...) S.A. z siedzibą w W. umowę abonencką nr (...) na okres 29 miesięcy.

bezsporne, nadto dowód: umowa abonencka nr (...) z dnia 14/05/2013r. k. 13-14

W dniu 16 czerwca 2014 roku (...) S.A. wypowiedział pozwanej umowę.

bezsporne

W dniu 21 września 2015 roku (...) S.A. z siedzibą w W. zawarł z (...) umowę sprzedaży wierzytelności, na mocy której powód nabył wierzytelności przysługujące pierwotnemu wierzycielowi.

bezsporne, nadto dowód: umowa sprzedaży wierzytelności z dnia 21/09/2015r. k. 15-15v

Pismem z dnia 4 listopada 2015 roku (...) S.A. z siedzibą w W. zawiadomił pozwaną o zbyciu przysługującej przeciwko niej wierzytelności wynikającej z umowy z dnia 14 maja 2013 roku na rzecz powoda.

bezsporne, nadto dowód: zawiadomienie z dnia 04/11/2015r. k. 22-22v

Pismem z dnia 4 listopada 2015 roku powód wezwał pozwaną do spłaty zadłużenia w łącznej kwocie 1 336,98 zł w terminie do dnia 19 listopada 2015 roku.

bezsporne, nadto dowód: wezwanie do zapłaty z dnia 04/11/2015r. k. 23-23v

Sąd zważył, co następuje:

Przedmiotowe powództwo nie zasługiwało na uwzględnienie.

W niniejszej sprawie pozwana A. S. nie stawiła się na posiedzeniu wyznaczonym na rozprawę, jak również nie wypowiedziała się co do twierdzeń podnoszonych przez powoda w uzasadnieniu pozwu, zaistniały więc przesłanki z art. 339 § 1 k.p.c. do wydania wyroku zaocznego.

Stosownie do przepisu art. 339 § 1 i 2 k.p.c. jeżeli pozwany nie stawił się na posiedzenie wyznaczone na rozprawę albo mimo stawienia się nie bierze udziału w rozprawie, sąd wyda wyrok zaoczny, przyjmując za prawdziwe twierdzenia powoda o okolicznościach faktycznych przytoczonych w pozwie lub w pismach procesowych doręczonych pozwanemu przed rozprawą, chyba że budzą one uzasadnione wątpliwości albo zostały przytoczone w celu obejścia prawa. W judykaturze utrwalony został pogląd, który nie jest kwestionowany również w nauce, iż przyjęcie za prawdziwe twierdzeń powoda dotyczy wyłącznie okoliczności faktycznych i nie zwalnia Sądu orzekającego od obowiązku rozważenia, czy oświadczenia te uzasadniają należycie w całości żądania pozwu i czy uwzględnienie tych żądań nie narusza obowiązujących przepisów. Sąd nie jest zatem zwolniony z obowiązku dokonania prawidłowej oceny materialnoprawnej zasadności żądania pozwu opartego na tych twierdzeniach. W przypadku stwierdzenia braku podstaw do uwzględnienia żądania pozwu, Sąd wyrokiem zaocznym oddala powództwo ( porównaj: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 7 czerwca 1972r. III CRN 30/72, Legalis nr 16294, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 31 marca 1999r. I CKU 176/97, Prok. I Pr. 1999 nr 9, poz. 30, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 15 marca 1996r. I CRN 26/96, OSNC 1996 nr 7-8, poz. 108).

Sąd nie może przyjąć za prawdziwe twierdzeń powoda, jeżeli budzą one wątpliwości. W sformułowaniu art. 339 § 2 k.p.c. mowa jest o przyjęciu za prawdziwe twierdzeń powoda, jeżeli „nie budzą one uzasadnionych wątpliwości co do zgodności z prawdziwym stanem rzeczy”. Ocena zgodności z prawdą twierdzeń powoda następuje na podstawie materiału procesowego znajdującego się w aktach sprawy, w szczególności na tle innych twierdzeń powoda. Takie ujęcie nie oznacza, że sąd nie może powziąć wątpliwości co do twierdzeń powoda w świetle faktów powszechnie znanych albo znanych sądowi z urzędu.

W tym miejscu wskazać należy, że zgodnie z treścią art. 509 k.c. przelew wierzytelności oznacza przeniesienie wierzytelności oznaczonej co do tożsamości i dla skuteczności takiej transakcji konieczne jest precyzyjne oznaczenie przenoszonej wierzytelności. Oznacza to, że skuteczne wywodzenie uprawnień z faktu nabycia wierzytelności na podstawie umowy cesji wymaga udowodnienia bez wątpliwości, że do cesji konkretnej wierzytelności doszło.

Twierdzenia powoda o okolicznościach faktycznych sprawy i zaoferowany przez powoda materiał dowodowy – w świetle powyższych wywodów – w niniejszej sprawie budzi w ocenie sądu wątpliwości.

Podstawą dochodzonego w niniejszej sprawie roszczenia miała być wierzytelność nabyta przez powoda w ramach umowy sprzedaży wierzytelności z dnia 21 września 2015 roku od (...) S.A. przysługująca przeciwko pozwanej A. S. z tytułu umowy abonenckiej. Zauważyć jednak należy, iż z przedłożonych przez powoda dokumentów nie wynika, aby wierzytelność przysługująca przeciwko pozwanej była jedną z wierzytelności, które przeszły na powoda w ramach przedmiotowej umowy cesji wierzytelności.

Zaznaczyć bowiem należy, iż to strona powodowa powinna udowodnić, że określona wierzytelność jej przysługuje, tym bardziej, że jako wierzyciel dochodzący zaspokojenia wierzytelności, powinien wykazać podstawę (źródło) zobowiązania pozwanego, jak i jego wysokość. Zgodnie bowiem z art. 6 k.c. ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi określone dla siebie skutki prawne, tym bardziej, że ciężar dowodu pozostaje w ścisłym związku z problematyką procesową dowodów. Sąd tylko wyjątkowo winien ingerować w przebieg postępowania dowodowego dopuszczając dowody z urzędu, które to uprawnienie wynika z treści przepisu art. 232 k.p.c. Zgodnie bowiem z przyjętą linią orzecznictwa obowiązek wskazania dowodów, potrzebnych dla rozstrzygnięcia sprawy, obciąża przede wszystkim strony (por. wyrok Sądu Najwyższego z 24 października 1996 r., III CKN 6/96, OSNC 1997/3/29).

W niniejszej sprawie z zaproponowanego przez powoda materiału dowodowego bezspornie wynika fakt zawarcia przez pozwaną z (...) S.A. w dniu 14 maja 2013 roku umowy abonenckiej nr (...) ( dowód: k. 13-14) oraz fakt zawarcia przez powoda z (...) S.A. w dniu 21 września 2015 roku umowy sprzedaży wierzytelności ( dowód: k. 15-15v).

Wątpliwości sądu budzi natomiast kwestia przeniesienia wierzytelności przysługującej przeciwko pozwanej przez pierwotnego wierzyciela na rzecz powoda. Z twierdzeń powoda wynika, iż przedmiotem umowy sprzedaży wierzytelności z dnia 21 września 2015 roku była również wierzytelność przysługująca (...) S.A. przeciwko pozwanej A. S. z tytułu należności powstałych w wyniku rozwiązania przedmiotowej umowy abonenckiej z winy pozwanej.

W ocenie sądu powód nie wykazał tej okoliczności wiarygodnymi dowodami. W celu udowodnienia swoich twierdzeń dotyczących nabycia wierzytelności przeciwko pozwanej z tytułu umowy abonenckiej powód przedłożył poświadczoną za zgodność z oryginałem przez działającego w sprawie pełnomocnika zawodowego kserokopię umowy sprzedaży wierzytelności z dnia 21 września 2015 roku. Z treści tej umowy wynika, iż przedmiotem umowy było przeniesienie przez zbywcę na rzecz nabywcy bezspornych i wymagalnych wierzytelności pieniężnych przysługujących zbywcy od abonentów wynikających z niezapłaconych należności głównych (opłaty abonamentowe z tytułu świadczonych usług na rzecz abonenta tj. zapewnienie dostępu do programów telewizyjnych i/lub radiowych oraz naliczone kary umowne z tytułu niedotrzymania warunków umowy), zasądzonych kosztów postępowania sądowego i komorniczego oraz odsetek od tych należności. Wykaz wierzytelności będących przedmiotem tej umowy stanowił Załącznik nr 1 do tej umowy. Powód nie przedłożył jednak żadnego dowodu, w szczególności przedmiotowego załącznika do umowy, z którego wynikałby fakt przeniesienia wierzytelności przysługującej przeciwko pozwanej z tytułu umowy abonenckiej zawartej z pierwotnym wierzycielem.

Zauważyć również należy, iż powód nie wykazał wysokości dochodzonego roszczenia. W uzasadnieniu pozwu powód wskazał, iż na opłaty abonamentowe w danym miesiącu składały się opłaty za poszczególne pakiety telewizyjne, do których pozwana wyraziła zgodę w umowie o abonament telewizyjny, natomiast należność z tytułu kary umownej opiewa na kwoty stanowiące ulgę przyznaną pozwanej w momencie zawarcia umowy pierwotnej w stosunku do standardowej oferty wierzyciela pierwotnego, a którą zobowiązana była zapłacić w przypadku rozwiązania umowy z winy abonenta. I tak powód dochodził od pozwanej należności w łącznej kwocie 1 359,89 zł, na którą to kwotę składały się następujące należności: kwota 149,60 zł tytułem niezapłaconych opłat abonamentowych oraz opłat z tytułu czynszu za wynajem dekodera, kwota 167,40 zł tytułem odsetek ustawowych naliczonych od kwot należności abonamentowych oraz należności z tytułu opłaty za przedterminowe rozwiązanie umowy z winy abonenta od dnia następnego po dacie płatności do dnia wytoczenia powództwa, oraz kwota 1 042,89 zł tytułem opłaty za przedterminowe rozwiązanie umowy z winy abonenta. Podkreślił przy tym, iż należność główna dochodzona w niniejszej sprawie określona została w treści not obciążeniowych nr (...) z dnia 26 stycznia 2015 roku opiewającej na kwotę 340,0 zł oraz nr (...) z dnia 16 czerwca 2014 roku opiewającej na kwotę 702,89 zł.

W zaproponowanym przez powoda materiale dowodowym zabrakło dowodów, z których wynikałaby wysokość dochodzonego roszczenia. Powód powołuje się na rozwiązanie umowy z winy abonenta z dnia 16 czerwca 2014 roku oraz na wystawione noty obciążeniowe, jednakże żaden z tych dokumentów nie został dołączony jako dowód w niniejszej sprawie. Nie sposób zwłaszcza ustalić w jakiej kwocie pozwana została obciążona karą umowną za przedterminowe rozwiązanie umowy z winy abonenta, od jakich kwot zostały naliczone odsetki ustawowe czy też za jaki okres nie zostały zapłacone opłaty abonamentowe.

W oparciu o powyższe wysokość dochodzonego roszczenia oraz przeniesienie przedmiotowej wierzytelności na powoda – budzą wątpliwości sądu, które uzasadniają oddalenie powództwa.