Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 23 czerwca 2016 r.

Sąd Rejonowy w Ostrołęce w II Wydziale Karnym

w składzie:

Przewodniczący: SSR Magdalena Brzostek

Protokolant: st. sekr. sąd. Justyna Garnecka

w obecności Prokuratora: Marka Garwarskiego

po rozpoznaniu w dniu 23 czerwca 2016 r.

na rozprawie

sprawy: A. K. s. A. i C. zd. O.

urodz. (...) w G.

oskarżonego o to, że: korzystając z zezwolenia na czasowe opuszczenie Zakładu Karnego w P. bez dozoru, bez usprawiedliwionej przyczyny nie powrócił najpóźniej w ciągu 3 dni po upływie wyznaczonego terminu tj. 19 sierpnia 2014 r. do godziny 23.00

tj. o czyn z art. 242 § 2 k.k.

orzeka:

1.  oskarżonego A. K. uniewinnia od popełnienia zarzucanego mu w akcie oskarżenia czynu;

2.  na podstawie art. 632 pkt 2 k.p.k. koszty postępowania w sprawie przejmuje na rachunek Skarbu Państwa.

Sygn. akt II K 281/16

UZASADNIENIE

W oparciu o całokształt materiału dowodowego zebranego w sprawie i ujawnionego w toku przewodu sądowego, Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

A. K. odbywał w Zakładzie Karnym w P., gmina R. kary pozbawienia wolności orzeczone wyrokami: Sądu Rejonowego w Ełku z dnia 06 marca 2003 roku sygn. akt II K 26/03, Sądu Rejonowego w Olecku z dnia 07 sierpnia 2012 roku, sygn. akt II W 760/12 i Sądu Rejonowego w Olecku z dnia 17 września 2013 roku, sygn. akt II K 54/13.

Dyrektor Zakładu Karnego w P. w dniu 01 sierpnia 2014 roku wydał zezwolenie na udział A. K. w nauczaniu, szkoleniu, zajęciach terapeutycznych poza terenem zakładu karnego zorganizowanym przez Fundację (...). A. K. miał wziąć udział w pielgrzymce do C.. Zgodnie z treścią wymienionego zezwolenia wyjście osadzonego miało nastąpić 04.08.2014 r., godz. 8.00, a powrót dnia 16.08.2014 r. godz. 23.00.

W dniu 04 sierpnia 2014 roku o godzinie 08.00 na mocy otrzymanego zezwolenia oskarżony opuścił Zakład Karny w P.. Skazany nie powrócił do jednostki w wyznaczonym terminie. Okazało się, że nie był na pielgrzymce. W Zakładzie Karnym stawił się w dniu 20 sierpnia 2014 roku o godzinie 11.20.

A. K. był wielokrotnie karany sądownie.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o: wyjaśnienia oskarżonego A. K. (k. 36-38); zeznania świadka K. G. (k.3-5, 118v, 153-154); zawiadomienie o przestępstwie (k. 1-2, 29); nakaz przyjęcia do odbycia kary (k. 7); odpis wyroku łącznego (k. 8-9); postanowienie (k. 10); nakaz przyjęcia do odbycia kary (k. 11); odpis wyroku nakazowego (k. 12); postanowienie (k. 13-14); postanowienie (k. 15); nakaz przyjęcia do odbycia kary (k. 16); odpis wyroku (k. 17-19); postanowienie (k. 20-21); postanowienie o warunkowym przedterminowym zwolnieniu (k. 22); postanowienie (k. 23); sprawozdanie dotyczące niepowrotu A. K. (k. 24-25); zaświadczenie (k. 26-27); zezwolenie dyrektora ZK w P. (k. 28); karta karna (k. 39-41, 65-67); zaświadczenie dyrektora ZK P. (k. 64); wyciąg z NoeSad (k. 80, 98); pismo z ZK w P. (k. 86); pismo dyrektora ZK P. (k. 89); informacja majątkowa (k. 145); karta karna (k. 146 – 148).

Oskarżony A. K. w postępowaniu przygotowawczym przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. Wyjaśnił m.in., że nie powrócił do Zakładu Karnego w terminie, bo to wynikało z jego relacji w rodzinie. Podał, że nie poszedł na pielgrzymkę, tylko pomagał siostrze w gospodarstwie rolnym w okolicach S. oraz że nie miał pieniędzy na bilet powrotny, musiał je zarobić. Do O. wrócił około 01.00 w nocy. Przenocował u konkubiny i rano pojechał do Zakładu Karnego.

Na rozprawę nie stawił się.

Sąd zważył, co następuje:

Sąd uznał wyjaśnienia oskarżonego za wiarygodne w całości, albowiem brak jest dowodów, które by im przeczyły, zaś w części znajdują potwierdzenie w materiale dowodowym zgromadzonym w sprawie. Natomiast przyznanie się do winy oskarżonego budzi wątpliwości i należy je interpretować w ten sposób, iż oskarżony przyznał się do tego, że nie powrócił w wyznaczonym terminie do zakładu karnego, co nie jest równoznaczne z popełnieniem przestępstwa z art. 242 § 2 k.k.

Sąd dał wiarę zeznaniom świadka K. G. w całości.

W ocenie Sądu świadek ten zeznał to, co rzeczywiście było mu wiadomo. Relacjonował jedynie to, co wiedział lub zaobserwował, a gdy czegoś nie pamiętał mówił o tym zgodnie z prawdą. Zeznania świadka są logiczne, rzeczowe i spójne oraz znajdują potwierdzenie w pozostałym materiale dowodowym zgromadzonym w sprawie.

Za wiarygodne i istotne dla ustalenia stanu faktycznego w sprawie należy uznać także dokumenty zgromadzone w sprawie, w szczególności: karty karne, odpisy orzeczeń, zaświadczenia, zezwolenie na opuszczenie zakładu karnego. Są to dokumenty wystawione przez uprawnione do tego organy, zaś ich treść nie pozostawia wątpliwości co do prawdziwości zawartych w nich informacji. Sąd uznał za wiarygodne również pozostałe dokumenty zgromadzone w sprawie.

Zdaniem Sądu w świetle poczynionych ustaleń faktycznych, dokonanych na podstawie analizy materiału dowodowego znajdującego się w aktach sprawy, w rozpatrywanej sprawie brak jest znamion zarzucanego oskarżonemu czynu.

A. K. został oskarżony o to, że: korzystając z zezwolenia na czasowe opuszczenie Zakładu Karnego w P. bez dozoru, bez usprawiedliwionej przyczyny nie powrócił najpóźniej w ciągu 3 dni po upływie wyznaczonego terminu tj. 19 sierpnia 2014 r. do godziny 23.00, tj. o czyn z art. 242 § 2 k.k.

Zgodnie z treścią art. 242 § 2 k.k. odpowiedzialności karnej podlega ten, kto korzystając z zezwolenia na czasowe opuszczenie zakładu karnego lub aresztu śledczego bez dozoru albo zakładu psychiatrycznego dysponującego warunkami podstawowego zabezpieczenia, bez usprawiedliwionej przyczyny nie powróci najpóźniej w ciągu 3 dni po upływie wyznaczonego terminu.

Analiza przepisu art. 242 § 2 k.k. prowadzi do wniosku, że karalne jest nie powrócenie do zakładu karnego lub zakładu psychiatrycznego, które trwało więcej niż trzy dni. Przestępstwo to ma charakter trwały i czas jego popełnienia zawiera się pomiędzy czwartym dniem od zakończenia dnia do którego udzielona była przepustka (zezwolenie), a dniem ponownego rozpoczęcia odbywania kary pozbawienia wolności.

Takie stanowisko przedstawił Sąd Najwyższego w Postanowieniu z dnia 29 listopada 2006 roku sygn. akt IVK 417/2006, zgodnie z którym: „zachowaniem kryminalizowanym w art. 242 § 2 k.k. jest (…) cały czas bezprawnego pozostawania na wolności, a więc okres od czwartego dnia liczonego od upływu wyznaczonego terminu powrotu do chwili faktycznego powrotu do zakładu penitencjarnego (w wyniku zgłoszenia się lub zatrzymania)”, które Sąd podzielił w całości.

W niniejszej sprawie ostatnim, trzecim dniem od dnia wyznaczonego terminu powrotu do zakładu karnego był 19 sierpnia 2014 roku godzina 23.00.

Skoro przedmiotowe przestępstwo popełnione jest od czwartego dnia liczonego od upływu wyznaczonego terminu powrotu do chwili faktycznego powrotu do zakładu penitencjarnego, to w realiach niniejszej sprawy czwarty dzień liczony od upływu wyznaczonego terminu powrotu (czyli od dnia 16 sierpnia 2014 roku godzina 23.00), upływał wprawdzie 20 sierpnia 2014 roku, ale o godzinie 23.00, co wynika z zezwolenia na czasowe opuszczenie zakładu karnego oraz z zeznań świadka K. G.. Tymczasem oskarżony w tym właśnie dniu, ale o godzinie 11.20 (a zatem przed rozpoczęciem czwartego dnia) zgłosił się dobrowolnie do Zakładu Karnego w P..

Zatem w świetle przytoczonego wyżej orzeczenia Sądu Najwyższego w zachowaniu oskarżonego A. (...) w ocenie Sądu brak jest znamion czynu zabronionego stypizowanego w art. 242 § 2 k.k.

Analiza materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie nie daje podstaw do uznania, że w sprawie wypełnione zostały znamiona wymienionego przestępstwa.

Z tych też względów Sąd z mocy art. 414 § 1 k.p.k. w zw. z art. 17 § 1 pkt 2 k.p.k. uniewinnił oskarżonego od popełnienia zarzucanego mu czynu.

Zgodnie z treścią art. 632 ust. 2 k.p.k. jeżeli ustawa nie stanowi inaczej, w razie uniewinnienia oskarżonego lub umorzenia postępowania koszty procesu w sprawach z oskarżenia publicznego ponosi Skarb Państwa, z wyjątkiem należności z tytułu udziału adwokata lub radcy prawnego w charakterze pełnomocnika pokrzywdzonego, oskarżyciela posiłkowego albo innej osoby, a także z tytułu obrony oskarżonego w sprawie, w której oskarżony skierował przeciwko sobie podejrzenie popełnienia czynu zabronionego.

Z powyższych względów orzeczono jak w sentencji.