Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 3 czerwca 2016 roku

Sąd Okręgowy w Gorzowie Wielkopolskim - Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący SSO Tomasz Korzeń

Protokolant stażysta Barbara Rudzińska

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 3 czerwca 2016 roku

sprawy z odwołania U. A.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w G.

z dnia 18 listopada 2015 roku znak (...)

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w G.

o przeliczenie emerytury

Zmienia zaskarżoną decyzję Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w G. z dnia 18 listopada 2015 roku znak (...) w ten sposób, że

emerytura U. A. obliczona na podstawie art. 26 ustawy o emeryturach i rentach z FUS wynosi 941,53 zł. ( dziewięćset czterdzieści jeden złotych pięćdziesiąt trzy grosze).

SSO Tomasz Korzeń

VI U 18/16 UZASADNIENIE

Ubezpieczona U. A. odwołała się od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w G. z dnia 18 listopada 2015 r. o przyznaniu jej emerytury. Podniosła, że nie zgadza się z tą decyzją. Mimo faktu błędnej daty urodzenia na świadectwie pracy z zakładu (...), co spowodowało nieuznanie przez organ rentowy okresu jej zatrudnienia od 10.07.1972 r. do 21.12.1972 r. i od 8.01.1973 r. do 31.12.1983 r. oczywistym jest, że przez cały ten okres była zatrudniona i płaciła składki na ubezpieczenie społeczne. W związku tym wniosła o zmianę decyzji i uwzględnienie jej spornego okresu do stażu ubezpieczeniowego.

Pozwany Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w G. wniósł o oddalenie odwołania. Podniósł, że nie uznał skarżącej okresu jej zatrudnienia w (...) (...) ponieważ złożone przez nią dokumenty w zakresie daty urodzenia ubezpieczonej nie pokrywają się z datą przedstawioną w akcie urodzenia z dnia 28.07.2014 r.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Ubezpieczona U. A. urodziła się (...) W okresie od 10 lipca 1972 r. do 21 grudnia 1972 r. zatrudniona była w (...) Zakładach (...) w P. jako robotnik magazynowy i transportowy. Od 8 stycznia 1973 r. do 31 grudnia 1981 r. była zatrudniona w (...) (...) w P. jako blokierka, młodszy kelner, bufetowa, pomocnik młodszego kelnera.

Kwota zwaloryzowanego kapitału początkowego ubezpieczonej wynosi 207.607,42 zł. Ubezpieczonej przysługuje emerytura w wysokości 941,53 zł.

dowód: dokumenty w aktach organu rentowego, tom I: świadectwa pracy k. 10, 19

wyliczenia pozwanego k. 38

legitymacja k. 4-5

dokumenty w aktach osobowych ubezpieczonej U. A. k. 15

odpisy aktów stanu cywilnego k. 19

zeznania ubezpieczonej k. 20

Sąd zważył co następuje:

Odwołanie ubezpieczonej zasługiwało na uwzględnienie.

Bezsporne w sprawie jest, iż wnioskodawczyni od dnia 1 sierpnia 2015 r. ma przyznane prawo do emerytury. Do obliczenia emerytury Zakład uwzględnił wnioskodawczyni jedynie 21 miesięcy okresów składkowych i 7 miesięcy okresów nieskładkowych.

Spór w sprawie sprowadzał się ustalenia, czy ubezpieczona w okresie od 10 lipca 1972 r. do 21 grudnia 1972 r. zatrudniona była w (...) Zakładach (...) w P., zaś w okresie od 8 stycznia 1973 r. do 31 grudnia 1981 r. w (...) (...) w P.. Pozwany kwestionował świadectwa pracy z tego okresu wskazując na nieprawidłową datę urodzenia w nich zawartą (rok urodzenia).

Ustawa z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz.U.2015.748 ze zm.) stanowi w art. 24.1, że ubezpieczonym urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 r. przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku emerytalnego określonego w ust. 1a i 1b, z zastrzeżeniem art. 46, 47, 50, 50a, 50e i 184. Art. 26 stanowi, że emerytura stanowi równowartość kwoty będącej wynikiem podzielenia podstawy obliczenia ustalonej w sposób określony w art. 25 przez średnie dalsze trwanie życia dla osób w wieku równym wiekowi przejścia na emeryturę danego ubezpieczonego, z uwzględnieniem ust. 5 i art. 183. Zgodnie z art. 53 ust. 1 emerytura wynosi: 1) 24% kwoty bazowej, o której mowa w art. 19, z zastrzeżeniem ust. 3 i 4, oraz 2) po 1,3% podstawy jej wymiaru za każdy rok okresów składkowych, 3) po 0,7% podstawy jej wymiaru za każdy rok okresów nieskładkowych - z uwzględnieniem art. 55. Art. 183 ust. 3 stanowi zaś, że emerytura przyznawana jest na wniosek osoby ubezpieczonej, o której mowa w ust. 1, która osiągnęła wiek uprawniający do emerytury w roku kalendarzowym 2011, wynosi 55 % emerytury obliczonej na podstawie art. 53 oraz 45 % emerytury obliczonej na podstawie art. 26.

Szczegółowy tryb postępowania w sprawach ustalania prawa do świadczeń pieniężnych przewidzianych w ustawie został określony w rozporządzeniu Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 11 października 2011 r. w sprawie postępowania o świadczenia emerytalno – rentowe (Dz. U. z 2011 r., nr 237, poz. 1412). Stosownie do § 10 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia, osoba ubiegająca się o emeryturę powinna przedstawić dokumenty stwierdzające okresy uzasadniające prawo do świadczeń i ich wysokość. W § 22 ust. 1 rozporządzenia wskazano, że jeżeli ustawa nie stanowi inaczej, środkiem dowodowym stwierdzającym okresy zatrudnienia na podstawie umowy o pracę, powołania, wyboru, mianowania oraz spółdzielczej umowy o pracę jest świadectwo pracy, zaświadczenie płatnika składek lub innego właściwego organu, wydane na podstawie posiadanych dokumentów lub inny dokument, w tym w szczególności: 1) legitymacja ubezpieczeniowa; 2) legitymacja służbowa, legitymacja związku zawodowego, umowa o pracę, wpis w dowodzie osobistym oraz pisma kierowane przez pracodawcę do pracownika w czasie trwania zatrudnienia. W ust. 2 wskazano, że jeżeli ustawa przewiduje możliwość udowodnienia zeznaniami świadków okresu składkowego, od którego zależy prawo lub wysokość świadczenia, dowód ten dopuszcza się pod warunkiem złożenia przez zainteresowanego oświadczenia w formie pisemnej lub ustnej do protokołu, że nie może przedłożyć odpowiedniego dokumentu potwierdzającego ten okres.

Ubezpieczona na okoliczność zatrudnienia w (...) Zakładach (...) w P. i (...) (...) w P. przedstawiła świadectwa pracy wystawione w dniach 9.01.1984 r. i 28.12.1972 r. W obu tych dokumentach widnieje data urodzenia pracownika - 30.12.1952 r., podczas gdy ubezpieczona urodziła się (...)

W ocenie sądu, mimo zaistnienia opisanych wyżej pomyłek, brak jest powodów, dla których należałoby zdyskwalifikować oba złożone przez skarżącą świadectwa pracy i przyjąć, że w spornych okresach nie pracowała ona we wskazanych zakładach pracy. Należy bowiem podkreślić, że dokumenty prywatne, jakimi są świadectwa pracy, nie korzystają z domniemania zgodności z prawdą oświadczeń w nich zawartych, a więc każda osoba mająca w tym interes prawny może stwierdzić i dowodzić, że treść złożonych oświadczeń nie odpowiada stanowi rzeczywistemu. Po dokonaniu weryfikacji treści wskazanych dokumentów poprzez ich odniesienie do pozostałych dowodów zgromadzonych w sprawie, w tym do zeznań ubezpieczonej, sąd uznał, że nie budzi wątpliwości, że oba te świadectwa pracy dotyczą skarżącej. W obu tych dokumentach wpisano prawidłowe imię i nazwisko ubezpieczonej będącej córką M.. Fakt zatrudnienia ubezpieczonej w (...) Zakładach (...) w P. i (...) (...) w P. znalazł potwierdzenie w jej zeznaniach oraz dokumentach złożonych do akt sprawy. Zeznaniom tym sąd nadał przymiot wiarygodności nie znajdując żadnych podstaw by kwestionować ich szczerość i zgodność z rzeczywistym stanem rzeczy. Autentyczność dokumentów zgromadzonych w aktach sprawy nie budziła wątpliwości sądu. W związku z tym dokumentom tym sąd nadał przymiot wiarygodności.

Mając powyższe na uwadze, sąd uznał, że materiał dowodowy przedstawiony przez ubezpieczoną wystarczająco potwierdził fakt jej zatrudnienia w spornym okresie. W konsekwencji przy ustalaniu wysokości emerytury organ rentowy winien uwzględnić sporny okres zatrudnienia ubezpieczonej w jej stażu ubezpieczeniowym.

Ustalając wysokość należnej skarżącej emerytury sąd oparł się na wyliczeniach dokonanych przez organ rentowy, które nie były kwestionowane przez ubezpieczoną. Najkorzystniejsze świadczenie ustalone na podstawie art. 26 ustawy wynosi 941,53 zł. Taką też wysokość świadczenia sąd przyznał ubezpieczonej.

Mając powyższe na względzie, na podstawie art. 477 ¹⁴ § 2 KPC, orzeczono jak w wyroku.

SSO Tomasz Korzeń