Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt II C 344/15

UZASADNIENIE PKT 3 WYROKU

Wyrokiem zaocznym z dnia 9 maja 2016 roku Sąd, zgodnie z ostatecznym żądaniem powoda, zasądził od J. B. i A. B. solidarnie na rzecz C. J. kwotę 18.974 zł wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 12 maja 2013 roku do dnia 31 grudnia 2015 roku oraz odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 1 stycznia 2016 roku do dnia zapłaty, umarzając postępowanie w pozostałym zakresie. Rozstrzygając o kosztach procesu zasądził od J. B. i A. B. solidarnie na rzecz C. J. kwotę 326,70 zł (trzysta dwadzieścia sześć złotych 70/100) tytułem zwrotu kosztów procesu. Nadto, pozwani zostali solidarnie obciążeni częścią kosztów sądowych w kwocie 948,70 zł.

(wyrok zaoczny k. 177)

Sąd ustalił, co następuje:

Pozwem z dnia 12 maja 2015 roku, wniesionym pierwotnie do Sądu Rejonowego Lublin-Zachód w Lublinie, C. J. wniósł o zasądzenie od E. B. i J. B. solidarnie kwoty 126.200,27 zł.

(pozew k. 2-11 )

W odpowiedzi na pozew wskazano, że E. B. nazywa się E. H. (1).

( odpowiedź na pozew k. 107 )

Na rozprawie w dniu 9 grudnia 2015 roku doszło do zawarcia ugody pomiędzy powodem a pozwaną E. H. (1). Na zgodny wniosek stron, które zawarły ugodę, postępowanie wobec E. H. (1) zostało umorzone (w ugodzie powód oświadczył, że kwota określoną ugodą wyczerpuje jego wszelkie roszczenia
z tytułu odszkodowania za bezumowne korzystanie z lokalu nr (...) położonego
w Ł. przy ul. (...) za okres od dnia 26 stycznia 2009 roku do dnia
29 czerwca 2012 roku). W ugodzie strony zniosły wzajemnie koszty procesu.

( ugoda k. 131 , postanowienie k. 133 )

Pismem z dnia 15 grudnia 2015 r. i 9 kwietnia 2015 r. powód rozszerzył powództwo, kierując roszczenia wobec A. B.. Następnie w dniu 5 stycznia 206 roku sprecyzowano żądanie pozwu: powód żądał zasądzenia od J. B. i A. B. kwoty 17.816 zł tytułem należności głównej oraz kwoty 1.158 zł tytułem skapitalizowanych odsetek za okres od dnia 12 września 2009 roku do dnia 12 marca 2013 roku.

(pisma procesowe k. 137,147):

Postanowieniem z dnia 1 lutego 2016 roku Sąd, na podstawie art. 194 § 3 k.p.c., wezwał do udziału w sprawie w charakterze pozwanego A. B..

(postanowienie k. 149)

Zarządzeniem z dnia 1 lutego 2016 roku Sąd wezwał pełnomocnika powoda do wyjaśnienia, czy w pozostałym zakresie cofa powództwo wobec pozwanych (pierwotnie dochodzona kwota wynosiła 16.200,27 zł), a jeżeli tak – czy zrzeka się roszczenia w tym zakresie. W odpowiedzi, pismem z dnia 22 marca 2016 roku, pełnomocnik powoda oświadczył, że w pozostałym zakresie cofa powództwo.

Następnie, na rozprawie w dniu 27 kwietnia 2016 roku, pełnomocnik powoda określił, że żąda zasądzenia kwoty 18.974 zł od pozwanych solidarnie oraz zmodyfikował żądanie odsetek określając, że od dnia 1 stycznia 2016 roku żąda zasądzenia odsetek za opóźnienie. W pozostałym zakresie powództwo zostało cofnięte ze zrzeczeniem się roszczenia (z uwagi na ugodę zawartą z E. H. (1)).

(zarządzenie k. 149, pismo k. 154, protokół rozprawy z dnia 27 kwietnia 2016 roku k. 170: 00;02;32)

Sąd zważył, co następuje:

Podstawę rozstrzygnięcia o kosztach procesu zawartego w pkt 3 wyroku stanowił art. 100 k.p.c., statuujący zasadę stosunkowego rozdzielenia kosztów.

W pierwszej kolejności należy zauważyć, że powód, korzystając ze swoich uprawnień jako wierzyciel, dokonał podziału dochodzonego roszczenia przysługującego mu solidarnie od wszystkich pozwanych. Według własnego wyboru skierował żądanie do pozwanych, dzieląc roszczenie na różne kwoty; ostatecznie żądał: od E. H. (2) – kwoty 31.000 zł, a od J. B.
i A. B. – solidarnie – kwoty 18.974 zł. Uznając, że wierzyciel ma prawo dochodzić swojej wierzytelności w dowolnej wysokości od wybranego dłużnika solidarnego, Sąd uznał za zgodną z prawem zawartą ugodę sądową oraz –
w odniesieniu do pozostałych pozwanych – orzekł zgodnie z ostatecznie sformułowanym żądaniem.

Wobec E. H. (3) orzekania o kosztach sądowych w postanowieniu
o umorzeniu postępowania było zbędne. W ugodzie bowiem strony zgodnie oświadczyły, że znoszą wzajemnie koszty procesu.

W odniesieniu do J. B. i A. B. rozstrzygnięcie o kosztach procesu determinował procent, w jaki powództwo zostało uwzględnione. Pierwotnie dochodzona pozwem kwota wyniosła 126.200,27 zł. Tak określona żądanie zostało skierowane przeciwko E. H. (3) oraz J. B.. Następnie nastąpiło wezwanie do udziału w sprawie A. B., a żądanie wobec niego zostało określone ogólnie: „rozszerzam powództwo na pozwanego A. B.” (k. 137). Należało zatem uznać, że całe roszczenie kierowane jest również wobec wezwanego do udziału w sprawie pozwanego. Dopiero pismem z dnia 5 stycznia 2016 roku powód ograniczył skierowanie przeciwko A. B. i J. B. roszczenie do kwoty 18.974 zł. W dalszej kolejności powód cofnął powództwo
w pozostałej części, zrzekając się dalszego roszczenia wobec tych pozwanych.

Zasądzona wyrokiem kwota stanowi więc 15 % kwoty określonej pozwem -
w takim stosunku powód ostał się ze swoimi roszczeniami wobec J. B. i A. B.. Podkreślić w tym miejscu należy,
iż w judykaturze utrwalony jest pogląd, że cofnięcie powództwa stanowi
o przegraniu sprawy.

Na koszty procesu poniesione przez powoda złożyła się jedynie opłata od pozwu
w wysokości 1.578 zł. Proporcjonalnie do wyniku postępowania, powodowi przysługiwał zwrot 15 % tej kwoty.

Mając na uwadze powyższe, orzeczono jak w pkt 3 wyroku.