Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 9 maja 2016 r.

Sąd Rejonowy w Lęborku I Wydział Cywilny w składzie następującym:

po rozpoznaniu w dniu 9 maja 2016 r. w Lęborku

sprawy z powództwa (...) S.A. z siedzibą w G.

przeciwko J. F.

o zapłatę

1.  oddala powództwo;

2.  zasądza od powoda (...) S.A. z siedzibą w G. na rzecz pozwanego J. F. kwotę 287 zł (dwieście osiemdziesiąt siedem złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu.

UZASADNIENIE

Powód (...) S.A. z siedzibą w G. wniósł w dniu 12 września 2014 roku o zasądzenie na swoją rzecz od pozwanego J. F. łącznej kwoty 503,89 zł wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 30 kwietnia 2014 roku do dnia zapłaty.

W uzasadnieniu sporządzonym do pozwu powód wskazał, że pozwany nie uregulował należności za energię elektryczną na kwotę 503,89 zł do czego był zobowiązany w związku z zawarciem umowy kompleksowej nr (...) na dostarczanie energii elektrycznej.

Ponadto powód wniósł o zasądzenie na jego rzecz zwrotu kosztów procesu tj. zwrotu opłaty od udzielonego pełnomocnictwa i kosztów uiszczonej opłaty od pozwu według norm przepisanych.

Początkowo niniejsza sprawa była rozpoznawana w elektronicznym postępowaniu upominawczym sygn. akt VI Nc-e 1301454/14, gdzie nakazem zapłaty z dnia 29 września 2014 roku Referendarz Sądowy Sądu Rejonowego Lublin-Zachód w Lublinie nakazał zapłacić pozwanemu kwotę dochodzone przez powoda pozwem. Wobec wniesienia przez pozwanego sprzeciwu – w.w. nakaz zapłaty utracił moc.

Pozwany J. F. w wniesionym sprzeciwie od nakazu zapłaty wydanym w postępowaniu elektronicznym upominawczym zaprzeczył twierdzeniom powoda jakoby pozwany nie uiścił opłaty za energię elektryczną będąca podstawą dochodzonego w niniejszym procesie roszczenia. Pozwany nie zalega i chwili wniesienia pozwu nie zalegał z żadnymi płatnościami względem powoda. Pozwany wskazał, że na fakturze korygującej VAT (...) z dnia 10 kwietnia 2014 roku widnieje adnotacja „zapłacono gotówką”. Ponadto faktura ta rozliczona została nadpłatą wynikająca z faktury korygującej VAT (...) wystawioną również z dnia 10 kwietnia 2014 roku, co oznacza brak istnienia roszczenia.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 19 marca 2013 roku J. F. zawarł z (...) S.A. z siedzibą w G. (dalej: E.) umowę kompleksową nr (...) z którą powód miał sprzedawać energię elektryczną i zapewnić usługę dystrybucyjną pozwanemu, a pozwany zobowiązany był do płacenia powodowi należności za energię.

Z wyżej wymienionej umowy wynika, że J. F. skorzystał z oferty handlowej E. pod tytułem „Prąd bez Ryzyka” czym zobowiązał się do dokonania jednorazowej miesięcznej opłaty w 48 równych ratach za instalację 1-fazowego przedpłatowego układu pomiarowo-rozliczeniowego w lokalu będącym przedmiotem dostawy energii.

E. wywiązała się ze swojego zobowiązania oraz spełniła wszystkie wynikające z umowy świadczenia na dostarczenie energii elektrycznej do lokalu będącego przedmiotem umowy. J. feszak uiścił wszelkie opłaty do jakich zapłaty był zobligowany wyżej wymienioną umową, między innymi zapłacił za fakturę korygującą VAT (...) z dnia 10 kwietnia 2014 roku, wystawioną na łączną kwotę 503,89 zł. Powyższe potwierdza zapis widniejący pod fakturą „zapłacono gotówką”, który to napis nie tylko oznacza preferowaną przez odbiorcę formę płatności ale jest również zapisem wygenerowanym automatycznie z sytemu, a uwzględniającym okoliczność, że wcześniej w tym samym dniu 10 kwietnia 2014 roku wystawiono fakturę korygująca VAT (...) (korygującą fakturę z dnia 19 marca 2013 roku nr (...)), w której nakazano zwrot kwoty 503,89 zł i automatycznie zarachowano ją na poczet faktury z numerem końcowym (...).

Z historii zaprezentowanej przez E. raportów odczytów licznika zainstalowanego u J. F. (wydruk z bazy prowadzonej w E. w systemie informatycznym – pełna wersja załączona pierwotnie do pozwu – data wpływu 11 sierpnia 2014 roku k. 64-68) wynika, że wartość wszystkich wpłat dokonanych przez J. F. jest równa wszystkim wartością jakie widnieją na wystawionych rachunkach przez E. (po uwzględnieniu dwóch korekt) w okresie rozliczeniowym począwszy od 19 marca 2013 roku do 8 sierpnia 2014 roku. Ostatecznie zatem saldo dotyczące pełnego rozliczenia za okres obowiązywania umowy kompleksowej wynosi 0,00 zł.

(dowód: kserokopia faktury nr (...) k.127, wezwanie do zapłaty k.63, 112, umowa kompleksowa k. 99-100, 60-61, ogólne warunki umów kompleksowych k. 101-104, regulamin oferty k. 105, kserokopia faktury nr (...) k.87, kserokopia faktury nr (...) k.62, 88, 106, wydruk raportów odczytów i salda rachunku pełna wersja k. 64-68, wydruk raportów odczytów i salda rachunku (niepełna wersja) k. 107-111, odpis KRS k. 50-55).

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo jest niezasadne.

W myśl art. 3 k.p.c., obowiązek przedstawienia dowodów spoczywa na stronach. Ciężar udowodnienia faktów mających istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy spoczywa na stronie, która z faktów tych wywodzi skutki prawne (art. 6 k.c.). Na stronie powodowej spoczywał zatem ciężar udowodnienia faktów uzasadniających jej roszczenie, w szczególności wykazania, że dochodzona pozwem kwota pieniężna wobec pozwanego przysługiwała powodowi. W opinii Sądu, powód nie zadośćuczynił w dostatecznym stopniu temu obowiązkowi. Strona powodowa w toku prowadzonego postępowania sądowego przedłożyła na poparcie powództwa liczną dokumentację źródłową wymagalnego zobowiązania m.in. umowę kompleksową na dystrybucję energii elektrycznej na nieruchomości będącej przedmiotem umowy wraz z wezwaniem do zapłaty, dwa (różne) wydruki raportów odczytów i sald rachunku pozwanego związanych z rozliczeniem pozwanego z dostarczanej energii elektrycznej, nadto fakturę będącą podstawą dochodzonego pozwu.

W toku prowadzonego postępowania strona pozwana odparła wszelkie zarzuty stawiane jej z tytułu niepełnego rozliczenia się z zapłaty opłaty instalacyjnej w ramach skorzystania z oferty „Prąd bez Ryzyka”. Strona pozwana zaprezentowana wszystkie faktury korygujące w kolejności ich wystawienia nadto fakturę pierwotną, od której „rozpoczął się” proces naprawczy rozliczenia dokonanych odczytów na liczniku pozwanego. Co więcej w toku prowadzonego procesu strona pozwana dokonała wnikliwej analizy przesłanych jej dwóch odmiennych wydruków raportów odczytów i sald rachunku za cały okres rozliczeniowy posiadanego przez pozwanego licznika. Z treści raportów wynikało, jednoznacznie, że jeden z nich stanowi wersję pełną uwzględniającą każdą operację w okresie rozliczeniowym jaka miała miejsce na rachunku pozwanego wraz z wszystkimi czynnościami korygującymi (tu uwzględniającymi saldo ujemne w poszczególnych pozycjach), a która ostatecznie sprowadzała się do wykazania salda o wartości 0,00 oznaczającego brak jakiegokolwiek zadłużenia na rachunku pozwanego. Druga wersja tegoż samego raportu tj. związanego z rozliczeniem licznika pozwanego została przesłana do Sądu w końcowym etapie postępowania sądowego i nie stanowiła tożsamej treści co pierwotna, nie uwzględniała ona bowiem wszystkim operacji na rachunku pozwanego, które z kolei winny się tam znaleźć z uwagi na wystawienie licznych faktur korygujących chociażby w tym samy dniu rozliczeniowym. Pewne zatem zdarzenia nie zostały uwzględnione w raporcie (były wskazane w pierwotnej wersji raportu) chociaż dowód ich istnienia wynika choćby z faktu nie kwestionowania przez żadną ze stron wystawienia faktur o końcowych nr 001, 002 i 003.

Zgodnie z treścią 233 § 1 k.p.c. Sąd ocenia wiarygodność i moc dowodów według własnego przekonania, na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału. W orzecznictwie przyjmuje się, że ramy swobodnej oceny dowodów muszą być zakreślone wymaganiami prawa procesowego, doświadczenia życiowego, regułami logicznego myślenia oraz pewnego poziomu świadomości prawnej, według których sąd w sposób bezstronny, racjonalny i wszechstronny rozważa materiał dowodowy jako całość. W niniejszej sprawie strona pozwana przedstawiła liczne dowody przeciwne na okoliczność zapłaty wartości faktury spornej, nadto uregulowania wszelkich należności względem strony powodowej w spornym okresie rozliczeniowym. Sąd dał wiarę zebranej dokumentacji w toku procesu opierając się w szczególności na przedłożonych fakturach i pełnej wersji wydruku raportów odczytów związanych z obsługą rachunku pozwanego. Sąd nie dał wiary twierdzeniom powoda wyrażonym w pozwie jak i również w ostatni piśmie procesowym z dnia 26 listopada 2015 roku albowiem nie polegały one na prawdzie, nie znalazły one odzwierciedlenia w saldzie końcowym rachunku jaki wyniósł 0,00 po uwzględnieniu wszystkich wpłat przez pozwanego.

Kierując się powyższym Sąd orzekł jak w pkt 1 sentencji wyroku.

Zgodnie z art. 98 § 1 kpc strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony (koszty procesu). Do niezbędnych kosztów procesu strony reprezentowanej przez adwokata zalicza się wynagrodzenie, jednak nie wyższe niż stawki opłat określone w odrębnych przepisach i wydatki jednego adwokata, koszty sądowe oraz koszty nakazanego przez sąd osobistego stawiennictwa strony (art. 98 § 3 kpc). Natomiast stronom reprezentowanym przez radcę prawnego lub rzecznika patentowego oraz Skarbowi Państwa reprezentowanemu przez Prokuratorię Generalna Skarbu Państwa zwraca się koszty według przepisów o wynagrodzeniu adwokata (art. 99 kpc).

Stawki wynagrodzenia radcy prawnego zostały określone w rozporządzeniu Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 czerwca 2002 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (t.j. Dz. U z 2013 roku, poz. 490). Jednocześnie w przedmiotowej sprawie nie miały zastosowania przepisy nowego rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. z 2015 roku, poz. 1804), które weszło w życie z dniem 01.01.2016 roku. Jak wynika z § 21 ostatniego z powołanych aktów wykonawczych do spraw wszczętych i niezakończonych przed dniem wejścia w życie rozporządzenia stosuje się przepisy dotychczasowe do czasu zakończenia postępowania w danej instancji. Jako że pozew w przedmiotowej sprawie został złożony w dniu 12 września 2014 roku, a więc w czasie gdy obowiązywały jeszcze przepisy poprzedniego rozporządzenia, do określenia wysokości kosztów zastępstwa radcy prawnego w tym procesie cywilnym będą miały zastosowanie przepisy poprzednio obowiązujące.

Nie ulegało wątpliwości, że spór wygrał pozwany, ponieważ uwzględniono w całości jego zarzuty. Z racji tego, że pozwany był reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika w ocenie Sądu w poczet kosztów procesu zasądzonych na rzecz pozwanego, należało zaliczyć koszty zastępstwa procesowego (1,5 stawki minimalnej) i opłaty skarbowej. Stawkę wynagrodzenia radcowskiego w wysokości 287 złotych ustalono w oparciu o § 6 pkt 1 w zw. z § 2 pkt 2 przywołanego wyżej rozporządzenia.

Przyjęcie zwiększonej o 0,5 stawki wynagrodzenia dla pełnomocnika miało uzasadnienie w tym, że nakład pełnomocnika w wyjaśnieniu okoliczności sprawy zanim sprawa trafiła do sądu właściwości ogólnej dłużnika był większy niż przeciętny w tego typu sprawach. Od chwili bowiem wniesienia pozwu w niniejszej sprawie strona powodowa wskazywała błędny adres pozwanego, chociaż ten ostatni wielokrotnie informował dostawcę energii elektrycznej o swoim aktualnym adresie zamieszkania (na co przedłożył stosowne dowody w sprawie). Pełnomocnik pozwanego musiał podjąć szereg czynności w toku prowadzonego postępowania egzekucyjnego zainicjowanego wnioskiem o wszczęcie postępowania przez wierzyciela dysponującego (jeszcze wtedy) prawomocnym nakazem zapłaty, jak i również czynności przed Sądem Rejonowym Lublin –Zachód w Lublinie prowadzących do uchylenie w ostateczności postanowienia referendarza sądowego z dnia 17 listopada 2014 roku o nadaniu klauzuli wykonalności nakazu zapłaty z dnia 29 września 2014 roku. W toku zaś prowadzonego postępowania pełnomocnik przedłożył liczną dokumentację rozliczeniową dokonanych odczytów na liczniku pozwanego stanowiącą istotne uzupełnienie materiału dowodowego w sprawie, a na rozprawie przedstawił szczegółową analizę historii raportów z danych licznika poboru energii elektrycznej przypisanej do pozwanego wymagającej wnikliwej obserwacji, a nadto wiedzy z zakresu księgowości i rachunkowości. Tym samym przyznanie pełnomocnikowi stawki minimalnej w podstawowej wysokości nie odzwierciedlałoby i nie uwzględniałoby niezbędnego nakładu pracy tegoż pełnomocnika w niniejszej sprawie.