Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 8 lutego 2016 r.

Sąd Okręgowy w Krakowie, Wydział II Cywilny Odwoławczy

w składzie:

Przewodniczący:SSO Liliana Kaltenbek

Protokolant:osobiście

po rozpoznaniu w dniu 8 lutego 2016 r. w Krakowie

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) z siedzibą w W.

przeciwko R. B.

o zapłatę

na skutek apelacji strony powodowej od wyroku zaocznego Sądu Rejonowego w Oświęcimiu z dnia 2 października 2015 r., sygnatura akt I C 376 /15

uchyla zaskarżony wyrok i przekazuje sprawę Sądowi Rejonowemu w Oświęcimiu do ponownego rozpoznania i orzeczenia o kosztach postępowania.

SSO Liliana Kaltenbek

UZASADNIENIE

Stosownie do regulacji art. 505 ¹³ § 2 K.p.c. niniejsze uzasadnienie zostało ograniczone do wyjaśnienia podstawy prawnej wyroku z przytoczeniem przepisów prawa, albowiem przedmiotowa sprawa, wobec spełnienia przesłanek z art. 505 ¹ pkt 1 K.p.c. rozpoznawana była przez Sąd I instancji w postępowaniu uproszczonym, zaś w toku postępowania apelacyjnego Sąd Odwoławczy nie przeprowadzał postępowania dowodowego.

Rację ma skarżący, iż Sąd Rejonowy wadliwie oddalił powództwo złożone w niniejszej sprawie, powołując się na treść art. 6 k.c. i 232 k.p.c., mimo braku wezwania powoda o złożenie poświadczonych za zgodność z oryginałem odpisów dokumentów, załączonych w kopii do pozwu.

W niniejszej sprawie pozwany, mimo skutecznego doręczenia mu pozwu wraz z załącznikami, pouczenia go o treści art. 206 i 207 k.p.c. oraz wezwania o złożenie odpowiedzi na pozew, nie stawił się na rozprawę i nie zajął w sprawie żadnego stanowiska. W tej sytuacji uznać należało, że pozwany, wbrew obowiązkowi z art. 221 k.p.c., nie wdał się w spór co do istoty sprawy. Zaszła zatem konieczność zastosowania dyspozycji art. 339 § 2 k.p.c. zgodnie z którym, w takim wypadku przyjmuje się za prawdziwe twierdzenie powoda o okolicznościach faktycznych przytoczonych w pozwie lub w pismach procesowych doręczonych pozwanemu przed rozprawą, chyba że budzą one uzasadnione wątpliwości albo zostały przytoczone w celu obejścia prawa. Omawiana tu instytucja jest podobna do przyznania okoliczności faktycznych, o jakiej mowa w art. 229 k.p.c. Sąd, co do zasady, przyjmuje zatem za prawdziwe twierdzenia powoda, ponieważ pozwany im nie zaprzeczył. Ta szczególna podstawa faktyczna wyroku zaocznego obliguje Sąd do uznania twierdzeń powoda za prawdziwe, chyba, że budzą one uzasadnione wątpliwości lub zostały przytoczone w celu obejścia prawa. Niezależnie zaś od tego Sąd winien ocenić, czy w świetle prawa materialnego, żądanie pozwu jest uzasadnione, przy tak skonstruowanej podstawie faktycznej.

W przedmiotowej sprawie Sąd Rejonowy najwidoczniej powziął wątpliwości co do prawdziwości twierdzeń pozwu, gdyż przeprowadził w sprawie postępowanie dowodowe, dopuszczając dowody z kopii dokumentów dołączonych przez powoda. Ustalił jednak na tej podstawie jedynie okoliczność, że strona powodowa zawarła z (...) SA umowę przelewu wierzytelności. W pozostałym zakresie nie czynił Sąd Rejonowy żadnych ustaleń, wskazując, że powód nie przedłożył poświadczonych za zgodność z oryginałem odpisów dokumentów, jedynie ich kopie. Stanowiska takiego nie można uznać za trafne. Przede wszystkim Sąd Rejonowy w uzasadnieniu zaskarżonego rozstrzygnięcia nie wyjaśnił, które okoliczności faktyczne przytaczane przez powoda i znajdujące oparcie w kopiach dołączonych dokumentów uznał za budzące wątpliwości i dlaczego. Bierność pozwanego nie oznacza bowiem automatycznie, że powód ma obowiązek wykazywania każdej okoliczności na jaką się powołuje, a tylko te które budzą wątpliwości Sądu. Jeżeli Sąd Rejonowy miał wątpliwość, czy przedłożone kopie dokumentów stanowią odwzorowanie dokumentów rzeczywiście istniejących, winien wezwać stronę powodową do przedłożenia ich odpisów zaopatrzonych w poświadczenie za zgodność z oryginałem. W wystosowanym do strony powodowej wezwaniu z dnia 25 maja 2015r. mowa jest jedynie o przedłożeniu „dowodów” w sprawie. Złożenie na tym etapie postępowania kopii dokumentów było wystarczające, skoro odbywało się to przed terminem pierwszej rozprawy, gdzie stanowisko pozwanego nie było jeszcze znane, a nie można było wykluczyć, że pozwany przyzna okoliczności faktyczne wskazywane przez powoda. Skoro jednak pozwany okazał się bierny, a Sąd powziął uzasadnione wątpliwości co do w/w dokumentów, winien wystosować do powoda odpowiednie wezwanie, czego nie uczynił. W tych okolicznościach słuszny jest zarzut naruszenia art. 339 § 2 k.p.c. i art. 248 k.p.c. Opierając następnie rozstrzygnięcie oddalające powództwo na art. 6 k.c., 232 k.p.c., bez wezwania powoda o poświadczone za zgodność z oryginałem dokumenty, których kopie dołączono do pozwu, a co do których powziął wątpliwości, Sąd Rejonowy naruszył te przepisy i ostatecznie nie rozpoznał istoty sprawy. Nie wskazał też co do jakich dokumentów miał wątpliwości i dlaczego, przez co nie można odtworzyć toku jego rozumowania. Popadł także w sprzeczność, gdyż mimo twierdzenia, że kopie dokumentów nie mają żadnego znaczenia w sprawie, dopuścił z nich dowód, lecz nie poczynił na tej podstawie żadnych ustaleń faktycznych w przedmiocie zobowiązania pozwanego i legitymacji czynnej strony powodowej. Ustalił tylko, że zawarto umowę przelewu wierzytelności pomiędzy (...)SA a stroną powodową, bez ustalenia związku tej umowy z przedmiotem niniejszego postępowania.

Z powyższych względów zaskarżone orzeczenie podlegało uchyleniu na podstawie art. 386 § 4 k.p.c. jak również na podstawie art. 505 ¹² § 1 k.p.c.

Przy ponownym rozpoznaniu sprawy Sąd Rejonowy zwróci uwagę, że do apelacji dołączono część poświadczonych za zgodność z oryginałem dokumentów, których kopie załączono do pozwu i ewentualnie wezwie stronę powodową do przedłożenia pozostałych poświadczonych za zgodność z oryginałem dokumentów, co do których powziął uzasadnione wątpliwości. Przeprowadzi Sąd na tej postawie postępowanie dowodowe, przy czym w przypadku dalszej bierności pozwanego, dokona tego z uwzględnieniem art. art. 339 § 2 k.p.c. Następnie Sąd ustali na tej podstawie fakty i oceni je przez pryzmat prawa materialnego, w kontekście żądania pozwu.

Liliana Kaltenbek