Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt III AUz 41/16

POSTANOWIENIE

Dnia 30 czerwca 2016 r.

Sąd Apelacyjny w Rzeszowie, III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie następującym:

Przewodniczący:

SSA Mirosław Szwagierczak (spr.)

Sędziowie:

SSA Urszula Kocyłowska

SSA Roman Skrzypek

po rozpoznaniu w dniu 30 czerwca 2016 r.

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z wniosku J. K.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w J.

o emeryturę

na skutek zażalenia pozwanego Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w J.

od postanowienia Sądu Okręgowego w Krośnie

z dnia 10 maja 2016 r. sygn. akt IV U 342/16

p o s t a n a w i a:

o d d a l i ć z a ż a l e n i e

UZASADNIENIE

Zaskarżonym postanowieniem Sąd Okręgowy Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Krośnie zasądził od pozwanego Oddziału ZUS w J. na rzecz powoda J. K. kwotę 360 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania odwoławczego za pierwszą instancję
( art. 98 kpc .) .

W uzasadnieniu organ rentowy zarzuca naruszenie przepisów prawa procesowego tj. niezastosowanie w sprawie art. 102 k. p. c. i nieodstąpienie od zasądzenia od ZUS O/J. na rzecz wnioskodawcy kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu sądowym w sytuacji gdy Sąd ustalił brak odpowiedzialności organu rentowego za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji .

Wobec powyższego organ rentowy wnosi o uchylenie postanowienia o kosztach zastępstwa procesowego i odstąpienia od obciążania ZUS obowiązkiem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego .

Powód nie odniósł się do zażalenia ZUS .

Sąd Apelacyjny rozważył co następuje :

Zażalenie pozwanego zasadza się na twierdzeniu , iż w sprawie zachodzi szczególnie uzasadniony przypadek słuszności odstępstwa od zasady odpowiedzialności za wynik postępowania ( art. 102 kpc ) .

W tym miejscu trzeba przypomnieć , że ingerencja w suwerenne uprawnienie Sądu I instancji , w ramach rozpoznania niniejszego zażalenia , może nastąpić jedynie w sytuacji stwierdzenia , że dokonana ocena pierwszoinstancyjna jest dowolna czy też oczywiście pozbawiona uzasadnionych podstaw ( patrz: postanowienie Sądu Najwyższego z 15 czerwca 2011 r. – V CZ 23/11 ) .

W świetle powyższego zarzut skarżącego jawi się raczej jako próba własnej interpretacji zasady słuszności ustanowionej w art. 102 kpc , a nie jako egzemplifikacja twierdzeń oraz argumentu , iż nie zastosowanie wobec ZUS przez Sąd Okręgowy dobrodziejstwa z art. 102 kpc było „dowolne” oraz jest „oczywiście” bezzasadne .

I już dlatego zażalenie wywiedzione przez pozwany organ nie mogło wywrzeć postulowanego w nim skutku .

Rzeczą inną jest , wobec nader zwięzłego uzasadnienia rozstrzygnięcia o kosztach zawartego w uzasadnieniu wyroku z dnia 10 maja 2016 r. , konieczność stwierdzenia , iż :
- po pierwsze ; w sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych w sytuacji gdy przed wytoczeniem odwołania , odwołujący nie mógł wykazać podstaw swego roszczenia , gdyż wymagało to przeprowadzenia dowodów osobowych możliwych dopiero na etapie postępowania sądowego , brak jest podstaw do nieprzyznania mu zwrotu kosztów procesu – z powołaniem się na zasadę słuszności ustanowioną w art. 102 kpc ( por. odpowiednio : postanowienie Sądu Najwyższego z 4 lipca 1974 r. – I CZ 88/74 ) ,

- po drugie; przepis art. 102 kpc stanowi wyjątek od zasady odpowiedzialności za wynik procesu i jako taki podlega każdorazowej konkretyzacji oraz wyklucza wykładnię rozszerzającą . Dlatego też powoływanie się przez pozwanego li tylko na fakt , iż Sąd pierwszoinstancyjny nie stwierdził odpowiedzialności ZUS – po myśli art. 118 ust 1a ustawy o emeryturach i rentach z FUS – jest wysoce niewystarczające ,

- po trzecie ; zasądzone wynagrodzenie adwokackie jest na poziomie stawki prawnie dopuszczalnej - ( § 15 ust 2 rozporządzenia MS z 22.10.2015 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów… Dz. U. 2015 r. poz. 1801 ) w rozpoznawanym przypadku - co odpowiada poczuciu sprawiedliwości ( por. postanowienie Sądu Najwyższego z 22 lutego
2011 r. – II PZ 1/11 ).

I dlatego zażalenie pozwanego podlegało oddaleniu stosowanie do art. 397 § 2 kpc
w związku z art. 385 kpc .