Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

K., dnia 7 kwietnia 2016 r.

Sąd Okręgowy w Kaliszu II Wydział Cywilny Odwoławczy

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 07/04/2016r. w Kaliszu

na rozprawie

sprawy z powództwa R. N.

przeciwko Towarzystwu (...) Spółka Akcyjna

w W.

o zapłatę

na skutek apelacji pozwanego

od wyroku Sądu Rejonowego w Ostrowie Wielkopolskim

z dnia 23 lipca 2015r. sygn. akt I C 1103/13

1.  oddala apelację,

2.  zasądza od pozwanego na rzecz powódki kwotę 1.200 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu apelacyjnym.

SSO Barbara Mokras SSO Wojciech Vogt SSO Marian Raszewski

II Ca 710/15

UZASADNIENIE

Powódka R. N. wniosła o zasądzenie na jej rzecz od pozwanego Towarzystwa (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W. kwoty 5.400 zł. tytułem zaległej renty z tytułu zwiększonych potrzeb za okres od 1 lutego 2011 r. do 31 maja 2013 r. wraz z ustawowymi odsetkami od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty oraz zapłatę bieżącej renty z tytułu zwiększonych potrzeb w kwocie po 200 zł. miesięcznie, począwszy od dnia 1 czerwca 2013 r., płatną do dnia 10 każdego miesiąca wraz z ustawowymi odsetkami w przypadku zwłoki w płatności, powódka nadto wniosła o zasądzanie na jej rzecz od pozwanego kwoty 13.500 zł. z tytułu zaległej renty z tytułu częściowej utraty zdolności do pracy za okres od 1 lutego 2011 r. do 31 maja 2013 r. wraz z ustawowymi odsetkami za okres od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty oraz bieżącej renty z tytułu częściowej utraty zdolności do pracy w kwocie po 500 zł. miesięcznie począwszy od dnia 1 czerwca 2013 r. płatnej do dnia 10 każdego miesiąca wraz z ustawowymi odsetkami w przypadku zwłoki w płatności, wniosła również o zasądzenie od pozwanego na rzecz powódki zwrotu kosztów procesowych.

Pozwany wniósł o oddalenie powództwa i zasądzenie od powódki na rzecz pozwanego kosztów procesowych.

Wyrokiem z dnia 23 lipca 2015 r. Sąd Rejonowy w Ostrowie Wielkopolskim zasądził od pozwanego na rzecz powódki kwotę 18.900 zł. wraz z odsetkami w wysokości określonej ustawowo dla kolejnych okresów opóźnienia za okres od 12 czerwca 2013 r. do dnia zapłaty, zasądził nadto rentę w wysokości 700 zł. miesięcznie począwszy od 1 czerwca 2013 r. płatną do dnia 10 każdego miesiąca wraz z odsetkami w wysokości określonej ustawowo dla kolejnych okresów opóźnienia za okresy od dni następnych po wskazanych terminach płatności do dnia zapłaty oraz orzekł o kosztach postępowania.

Apelację od powyższego wyroku wniósł pozwany zaskarżając go w całości i zarzucając naruszenie przepisów prawa materialnego, tj. art. 444 § 2 k.c. oraz naruszenie przepisów postępowania, tj. art. 232 k.p.c., 322 k.p.c., 233 w związku z art. 299 k.p.c. i art. 233 § 1 k.p.c. a także zarzucił sprzeczność ustaleń stanu faktycznego z treścią zebranego w sprawie materiału dowodowego i mając powyższe na uwadze skarżący wniósł o zmianę powyższego wyroku poprzez oddalenie powództwa i zasądzenie od powódki na rzecz pozwanego kosztów postępowania za obie instancje.

Powódka wniosła o oddalenie apelacji i zasądzenie na jej rzecz od pozwanego kosztów postępowania apelacyjnego.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Apelacja nie jest zasadna.

Na wstępie podnieść należy, że Sąd Okręgowy w całości akceptuje ustalenia i rozważania Sądu Rejonowego i uznaje je za własne. W takiej sytuacji, gdy sąd odwoławczy orzeka na podstawie materiału dowodowego zgromadzonego w pierwszej instancji i aprobuje dotychczasowe ustalenia nie musi ich powtarzać

Stwierdzić ponadto należy, że nie jest uzasadniony zarzut naruszenia przepisów postępowania. Przede wszystkim sąd pierwszej instancji ocenił wiarogodność i moc dowodów według własnego przekonania, na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału a więc nie naruszył przepisu art. 233 § 1 k.p.c. Zarzuty pozwanego w tym zakresie stanowią jedynie polemikę zarówno z oceną dowodów jak i z ustaleniami sądu w tym zakresie i nie zasługują na ich uwzględnienie. Gołosłowny i nie uzasadniony jest także zarzut sprzeczności ustaleń sądu z treścią zebranego w sprawie materiału. Wbrew temu zarzutowi pogorszenie się stanu zdrowia powódki udowodnione zostało nie tylko zeznaniami samej powódki, które zgodnie z art. 299 k.p.c. są pełnoprawnym środkiem dowodowym ale także wynika to z dokumentacji medycznej i z opinii biegłych: lekarza neurologa A. K. i biegłego psychologa M. M. (1). Biegła neurolog rozpoznała u powódki jako skutek przedmiotowego wypadku: przewlekłe bóle głowy, szumy uszne i niedosłuch niewielkiego stopnia oraz dolegliwości bólowe karku i kręgosłupa, natomiast biegły M. stwierdził u powódki jako skutek wypadku: wyraźnie osłabioną pamięć i zaburzenia koncentracji uwagi a pogłębienie się tych zmian należy traktować według biegłego jako późno ujawniające się następstwa wypadku, ponadto biegły psycholog stwierdził, że na rozpoznane u powódki zaburzenia równowagi emocjonalnej wpływają, mające związek z wypadkiem, psychologiczne następstwa dolegliwości bólowych, brak przewidywalności swojego stanu zdrowia, konieczność wykonywania wszystkich obowiązków natychmiast z powodu dużego ryzyka zapominania (następstwo wypadku). Biegły przy tym wyraźnie i jednoznacznie podał, że objawy powyższe będące wynikiem uszkodzenia w obrębie ośrodkowego układu nerwowego są skutkiem urazu z 2002 r. i brak jakichkolwiek dowodów na inne okoliczności, które mogłyby wywołać powyższe dolegliwości u powódki.

Ponadto zasadnie sąd pierwszej instancji przyjął, że stwierdzone obecnie u powódki dolegliwości mają wpływ zarówno na zwiększenie jej potrzeb jak i na ograniczone możliwości zarobkowe. Biegły neurolog uznał, że powódka wymaga systematycznych kontroli lekarskich – przynajmniej raz na rok, zażywania leków a także wskazana byłaby psychoterapia. Powyższe okoliczności powodują niewątpliwie u powódki zwiększone potrzeby, gdyż zarówno leki jak i wizyty u lekarzy czy psychoterapia, w tym także koszt dojazdu do placówek medycznych pociągają za sobą koszty. Skarżący w swej apelacji polemizuje jedynie ze stanowiskiem sądu w tym zakresie uważając, że leczyć mogłaby się powódka w ramach publicznej służby zdrowia skoro wizyty lekarskie mogą być jedynie raz w roku. Tymczasem biegła uznała wizytę raz na rok jako minimum a ponadto powódka ma prawo polepszyć standard swojego leczenia, podobnie nie jest konieczne wykazanie przez powódkę, że zalecone leki już zażywa, decydujące znaczenie ma okoliczność, że w związku ze skutkami ujawnionymi obecnie a mającymi związek przyczynowy z przebytym w 2002 r. przez powódkę wypadkiem zachodzi konieczność zażywania leków. Wskazana byłaby także psychoterapia. Biorąc pod uwagę powyższe okoliczności uznać należy, ustalona na zasadzie art. 322 k.p.c. kwota 200 zł. z tytułu omawianych wyżej potrzeb powódki jest kwota zasadną – zarzut apelującego sprowadzający się do kwestionowania zastosowania w/w przepisu nie jest natomiast uzasadniony. Powódka określiła swe żądanie w tym zakresie i wykazała uzasadniające je okoliczności faktyczne a w świetle okoliczności sprawy dokładne udowodnienie wysokości żądania – jak słusznie przyjął sąd pierwszej instancji, jest co najmniej znacznie utrudnione. Podobnie nie budzi zastrzeżeń zastosowanie powyższego przepisu odnośnie ustalenia wysokości odszkodowania za częściowo utraconą na skutek przedmiotowego wypadku, zdolność do pracy przez powódkę. Powódka udowodniła swoimi zeznaniami, że skutki wypadku ograniczyły jej możliwości zarobkowe do kwoty po 1.000 zł. miesięcznie. Ustalenia Sądu Rejonowego w tym zakresie nie budzą wątpliwości jak również, w świetle opinii obu biegłych nie budzi wątpliwości okoliczność, że powódka nie jest w stanie pracować na poprzednim stanowisku pracy – jako sprzedawca. Powódka może bowiem wykonywać proste prace fizyczne, przy czym mogą być to prace nie wymagające szybkiego myślenia, pamięci, koncentracji uwagi czy podejmowania decyzji. Pozwany przy tym nie neguje, że istnieje na rynku pracy możliwość znalezienia pracy za najniższym wynagrodzeniem i nawet powódka ma możliwość podjęcia takiej pracy. Skoro pozwany stawia taki zarzut to winien to udowodnić a tego pozwany nie uczynił. Powódka udowodniła natomiast, że na skutek wypadku ma obiektywnie ograniczone możliwości pracy ( w tym pracy jako sprzedawca i związanej z pieniędzmi). Skoro więc poza sporem pozostaje okoliczność, że najniższe wynagrodzenie wynosiło średnio 1.500 zł. miesięcznie a powódka sama przyznała, że jest w stanie zarobić jedynie do 1.000 zł. miesięcznie, z kolei pozwany uważając, że mimo swojego stanu zdrowia powódka byłaby w stanie osiągnąć zarobki na poziomie najniższego wynagrodzenia, nie udowodnił tej okoliczności apelacje również w tym zakresie należy uznać za nieuzasadnioną.

Biorąc powyższe pod uwagę uznać należy, że nie są uzasadnione zarzuty apelacyjne odnośnie naruszenia prawa procesowego, które miałoby wpływ na treść orzeczenia jak również gołosłowny i pozbawiony podstaw jest zarzut sprzeczności ustaleń sądu z treścią zebranego materiału dowodowego.

W związku z tym zarzut apelującego naruszenia prawa materialnego a mianowicie art. 444 § 2 k.c. jest także nieuzasadniony – z ustaleń sądu pierwszej instancji, z którymi całkowicie zgadza się sąd odwoławczy i które przyjmuje za własne wynika, że spełnione zostały przesłanki do zasądzenia odpowiedniej renty, o której mówi powyższy przepis.

W tym stanie rzeczy i na zasadzie art. 385 k.p.c. orzeczono jak w wyroku. O kosztach postanowiono na zasadzie art. 98 § 1 k.p.c.

SSO Barbara Mokras SSO Wojciech Vogt SSO Marian Raszewski