Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 14 sierpnia 2015 roku

Sąd Rejonowy Katowice – Zachód w Katowicach w Wydziale III Karnym w składzie:

Przewodniczący : SSO Justyna Wiśniewska

Protokolant: Marcin Turek

Prokurator: Jarosław Hofman

po rozpoznaniu na rozprawie w dniach 10 kwietnia 2013r., 5 czerwca 2013r., 10 lipca 2013r., 25 września 2013r., 30 października 2013r., 4 grudnia 2013r., 15 stycznia 2014r., 5 lutego 2014r., 12 marca 2014r., 16 kwietnia 2014r., 13 sierpnia 2014r., 10 września 2014r., 3 grudnia 2014r., 6 marca 2015r., 20 kwietnia 2015r., 31 lipca 2015r.

sprawy

Ł. M., syna G. i B. zd. Wojewoda, urodzonego (...) w Z.

oskarżonego o to, że:

w dniu 26 czerwca 2012r. ok. godz. 12.55 w K. na ul. (...) na wysokości posesji nr (...) jadąc od strony ul. (...) w kierunku ul. (...) naruszył zasady bezpieczeństwa obowiązuje w ruchu drogowym w ten sposób, że kierując sprawnym technicznie motocyklem m-ki K. nr rej. (...) umyślnie przekroczył dopuszczalną w miejscu zdarzenia prędkość i poruszał się z prędkością nie mniejszą niż 74 km/h lewym pasem ruchu a także zaniechał awaryjnego hamowania, na skutek czego potrącił przodem motocykla pieszą Z. Ś. przekraczającą w niedozwolonym miejscu jezdnię ul. (...), uderzając w lewy bok jej ciała, przy czym na skutek uderzenia pokrzywdzona została podrzucona do góry a następnie upadła pod zaparkowany samochód V. (...), czym spowodował u pokrzywdzonej powstanie zewnętrznych obrażeń ciała w postaci otarć naskórka na twarzy, klatce piersiowej, powłokach brzusznych oraz w okolicy krzyżowo – lędźwiowej, zaś w zakresie kończyn dolnych rozległego sińca na prawym udzie i rany tłuczonej prawego podudzia i sińca na lewym kolanie a także wewnętrznych obrażeń ciała w postaci złamania kości mózgoczaszki i twarzoczaszki, krwotoku do komór mózgu i podpajęczynówkowego oraz stłuczenia mózgu, obustronnego stłuczenia płuc, podbiegnięcia krwawego narządów miednicy małej ze złamaniem trzonu kości łonowej prawej i rozerwaniem śluzówki przedsionka pochwy, złamania kości udowej prawej i prawego podudzia, złamania pojedynczego żebra po stronie lewej oraz rozległego podbiegnięcia krwią okolicy krzyżowo – lędźwiowej, na skutek czego Z. Ś. w dniu 27 czerwca 2012r. zmarła po przewiezieniu jej do (...) Centrum (...),

tj. o czyn z art. 177 § 2 k.k.

1.  uniewinnia oskarżonego od popełnienia zarzucanego mu czynu;

2.  na mocy art. 632 pkt 2 k.p.k. kosztami postępowania obciąża Skarb Państwa.

Sygnatura akt III K 912/12

UZASADNIENIE

W dniu 26 czerwca 2012 roku w K. oskarżony Ł. M., kierując motocyklem marki K. o numerze rejestracyjnym (...), poruszał się prawym pasem ulicy (...) od ulicy (...) w kierunku ulicy (...). Oskarżony jechał z prędkością nie przekraczającą 50 km/h. Oskarżony zauważył wybiegającą spomiędzy zaparkowanych po prawej stronie ulicy pojazdów Z. Ś. i uznając, że nie ma możliwości zahamowania pojazdu przed pieszą, podjął manewr omijania, skręcając w lewo. Z. Ś. przekraczała jezdnię poza przejściem dla pieszych. Wcześniej w tym samym miejscu jezdnię przekraczali jej koledzy W. S. (1) i F. K.. Pomimo podjętego manewru, oskarżony potrącił pokrzywdzoną motocyklem. Potrącenie miało miejsce na prawej stronie jezdni, około 10 metrów od skrzyżowania z ulicą (...). Na skutek uderzenia pokrzywdzona została odrzucona o 15 metrów, upadła na jezdnię pod zaparkowany po lewej stronie na wysokości bramy nr 12 samochód V. (...). Ł. M. nie stracił panowania nad pojazdem, zawrócił na miejsce, w którym leżała pokrzywdzona. Jeden z przechodniów udzielił pokrzywdzonej pierwszej pomocy. Na miejsce wezwano pogotowie i policję. Załoga pogotowia umieściła pokrzywdzoną w karetce, gdzie udzielono jej pomocy medycznej, po czym przewieziono ją do szpitala - (...) w K..

W dniu zdarzenia Z. Ś. miała 9 lat. Na skutek potrącenia pokrzywdzona doznała obrażeń ciała w postaci otarć naskórka na twarzy, klatce piersiowej, powłokach brzusznych oraz w okolicy krzyżowo-lędźwiowej, sińca na prawym udzie, rany tłuczonej prawego podudzia, sińca na lewym kolanie, złamania kości mózgoczaszki i twarzoczaszki, krwotoku do komór mózgu i podpajęczynówkowego oraz stłuczenia mózgu, obustronnego stłuczenia płuc, podbiegnięcia krwawego narządów miednicy małej ze złamaniem trzonu kości łonowej prawej i rozerwaniem śluzówki przedsionka pochwy, a także złamania kości udowej prawej i prawego podudzia, złamania pojedynczego żebra po stronie lewej oraz rozległego podbiegnięcia krwią okolicy krzyżowo-lędźwiowej. Doznane rozległe obrażenia ciała wraz z następstwami stały się przyczyną zgonu Z. Ś. w dniu 27 czerwca 2012 roku.

Ł. M. w dniu zdarzenia nie pozostawał pod wpływem alkoholu.

Motocykl, którym poruszał się oskarżony był przed wypadkiem sprawny technicznie. Na skutek wypadku nastąpiło nieznaczne odkształcenie kierownicy i widelca, rozbicie przedniego reflektora, uszkodzenie obudowy przedniego reflektora, wyłamanie obudowy prędkościomierza, rozbicie lewego kierunkowskazu.

Prędkość administracyjnie dopuszczalna w miejscu zdarzenia wynosiła 50 km/h.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o protokół badania stanu trzeźwości (k. 2), protokół oględzin miejsca (k. 3-4), szkic miejsca wypadku (k. 5), protokół oględzin pojazdu (k. 6-7), częściowo zeznania świadków D. N. (k. 24, 214-215), M. W. (k. 27, 226-227), F. K. (k. 28, 261), W. S. (1) (k. 29, 273), V. D. (k. 130, 227), zeznania świadków I. Ś. k. 14-15, S. Ś. k. 18-19, 237) opinię sądowo-lekarską (k. 39-42), opinie toksykologiczno-sądowe (k. 43, 121), opinię techniczną (k.54-60), zlecenie (k. 70), częściowo wyjaśnienia oskarżonego (k.127-128, 211), szkice (k. 129, 131), opinię biegłego sądowego ds. technicznej i kryminalistycznej rekonstrukcji wypadków drogowych A. K. (1) (k. 519-542), częściowo opinie biegłego z zakresu rekonstrukcji wypadków drogowych B. M. (k. 78-112, 132, k. 148-172, 320, 345-368, 482-483).

Oskarżony Ł. M. nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. Na etapie postępowania przygotowawczego oskarżony złożył wyjaśnienia, w których opisał przebieg zdarzenia. Oskarżony wyjaśnił, że kierując motocyklem, poruszał się ulicą (...) z prędkością około 50 km/h. Oskarżony podał, że na wysokości bramy przy ulicy (...) spomiędzy samochodów zaparkowanych po prawej stronie ulicy wybiegła dziewczynka, którą zauważył z odległości około 5 metrów. Oskarżony wyjaśnił, że nie widząc szans hamowania, postanowił wyminąć dziewczynkę, w tym celu zjechał w kierunku osi jezdni, przy czym nie jest w stanie sobie przypomnieć, czy przekroczył oś jezdni i wjechał na pas ruchu służący do jazdy w przeciwnym kierunku. Oskarżony podał, że uderzył błotnikiem i lampą motocykla w lewy bok ciała dziewczynki, która na skutek uderzenia przeleciała kilka metrów w powietrzu i upadła pod samochód stojący w pobliżu bramy numer 12 (wyjaśnienia oskarżonego k. 127-128). Oskarżony odmówił złożenia wyjaśnień przed Sądem, podtrzymał złożone wcześniej wyjaśnienia (k. 211). Wyjaśnienia oskarżonego w zasadniczej części zasługują na wiarę, za wyjątkiem fragmentu dotyczącego miejsca, w którym piesza wbiegła na jezdnię oraz odległości, na jaką została odrzucona po zderzeniu z motocyklem. Wyjaśnienia oskarżonego odnośnie miejsca, w którym piesza wbiegła na ulicę, jak również odległości jej odrzucenia pozostają w sprzeczności z opinią biegłego A. K. (1), opartą w tej mierze na ocenie lokalizacji odłamków szkła z reflektora, z której wynika, że piesza wbiegła na jezdnię i została potrącona przez motocykl około 10 metrów od skrzyżowania ulicy (...) z ulicą (...), a następnie odrzucona na odległość około 15 metrów . Wyjaśnienia oskarżonego odnośnie prędkości z jaką się poruszał, sposobu, w jaki poruszała się piesza, podjętego przez oskarżonego manewru obronnego oraz sposobu potrącenia pieszej znajdują oparcie w treści opinii biegłego A. K. (1). Ocena pozostałych zebranych w sprawie dowodów, w tym zeznań świadków, również nie pozwala na zakwestionowanie wyjaśnień oskarżonego w tej części.

D. N. i M. W. były bezpośrednimi świadkami zdarzenia. D. N. w czasie zdarzenia znajdowała się na chodniku po prawej stronie jezdni, poruszała się ulicą (...) od strony (...) w stronę ulicy (...), natomiast M. W. obserwowała zdarzenie z narożnego okna znajdującego się na drugim piętrze budynku położonego przy ulicy (...). Zeznania w/w korelują ze sobą odnośnie tego, że Z. Ś. została potrącona przez jadący ulicą (...) motocykl, jak również co do tego, że motocyklista po uderzeniu w dziewczynkę nie utracił panowania nad pojazdem, zawrócił i zatrzymał się przy pokrzywdzonej. W tym zakresie zeznania w/w świadków znajdują potwierdzenie w pozostałym zebranym w sprawie materiale dowodowym i nie budzą wątpliwości co do zgodności z prawdą. Odnośnie sposobu i miejsca, w którym Z. Ś. i jej koledzy przekraczali jezdnię, jak również sposobu, w jaki poruszała się pokrzywdzona zeznania w/w różnią się. D. N. podczas pierwszego przesłuchania zeznała, że dwie dziewczynki przeszły przez jezdnię, natomiast jedna znajdowała się nadal na prawej stronie jezdni (patrząc w kierunku ulicy (...)), stojąc na ulicy, natomiast na rozprawie świadek zeznała, że widziała czwórkę dzieci, z których dwójka przeszła przez jezdnię, pozostała dwójka chyba też przeszła przez jezdnię, przy czym Z. Ś. nadal znajdowała się na ulicy (przechodziła przez jezdnię bądź weszła na chodnik i zawróciła). Zarówno na etapie postępowania przygotowawczego, jak i przed Sądem D. N. zaznaczyła, że nie zwracała uwagi na przechodzące przez jezdnię dzieci, w tym pokrzywdzoną, skupiła się na nadjeżdżającym motocyklu. Świadek zeznała również, że po potrąceniu dziewczynka została odrzucona na odległość czterech metrów (tak w postępowaniu przygotowawczym) bądź pięciu metrów (przed Sądem). M. W. zeznała natomiast, że F. K. i W. S. (2) przechodzili przez jezdnię na skos od budynku położonego przy ulicy (...), w odległości kilku metrów za nimi poruszała się Z. Ś.. Świadek zeznała, że pokrzywdzona szła przez jezdnię, nie zatrzymywała się, odwróciła się jakby chciała zawrócić, wówczas została potrącona na środku lewego pasa jezdni, na wysokości środka drugiego pojazdu zaparkowanego po lewej stronie bramy wjazdowej do budynku numer (...). Zeznania świadka D. N. co do tego, że przez jednię przechodziły trzy dziewczynki bądź czworo dzieci (w dwóch parach) nie zasługują na wiarę, pozostają w sprzeczności zarówno z treścią zeznań świadka M. W., jak i zeznań świadków F. K. i W. S. (1). Sąd nie dał wiary zeznaniom świadków D. N. i M. W. odnośnie miejsca, w którym przechodziły dzieci, jak i miejsca potrącenia pieszej. Zeznania w/w w zakresie miejsca przekraczania jezdni, a częściowo również miejsca potrącenia (D. N. – 4, 5 metrów od miejsca, w którym znalazła się pokrzywdzona po upadku, M. W. – na wysokości drugiego samochodu po lewej stronie bramy) są wzajemnie sprzeczne, natomiast pozostają zgodne odnośnie tego, że do potrącenia doszło na lewym pasie jezdni. Zeznania w/w w tej części pozostają w sprzeczności z opinią biegłego A. K. (1), który określił miejsce przechodzenia pieszej i miejsce potrącenia w oparciu o umiejscowienie śladów – odłamków reflektora i wykluczył możliwość potrącenia na lewej połowie jezdni lewą stroną motocykla z upadkiem odłamków na połowie prawej, przy prawej krawędzi jezdni. Sąd nie dał również wiary zeznaniom świadków D. N. i M. W. odnośnie sposobu poruszania się pieszej przed potrąceniem. Zeznania w/w w tym zakresie nie są kategoryczne, są wzajemnie sprzeczne, pozostają w sprzeczności z treścią wyjaśnień oskarżonego. Ocena zeznań w/w wskazuje, że w/w nie obserwowały dokładnie pieszej, nie skupiały na niej uwagi, błędnie opisały jej zachowanie i miejsce potrącenia. Z tych względów Sąd przyjął, że zeznania w/w świadków nie mogą stanowić podstawy do zakwestionowania wyjaśnień oskarżonego. Sąd nie uwzględnił również zeznań świadków D. N. i M. W. odnośnie sposobu, w jaki motocykl poruszał się przed wypadkiem. D. N. zeznała, że motocykl poruszał się slalomem, zjechał z prawego pasa ruchu na lewy omijając samochód wyjeżdżający z ulicy (...), natomiast M. W. zeznała, że motocykl jechał spokojnie, lewem pasem ruchu, nie widziała aby omijał inne pojazdy. Zeznania w/w w tej części pozostają w sprzeczności z wyjaśnieniami oskarżonego, jak również opinią biegłego A. K. (1), z których wynika, że oskarżony poruszał się prawym pasem, na którym doszło do potrącenia pieszej, a następnie na skutek podjętego manewru skrętu w lewo znalazł się na pasie lewym. Sąd nie dał również wiary zeznaniom świadka D. N. odnośnie prędkości, z jaką poruszał się motocykl przed wypadkiem. Świadek nie dysponowała urządzeniem umożliwiającym zmierzenie prędkości motocykla, jej zeznania w tej części nie są kategoryczne ani konsekwentne, świadek początkowo oceniła prędkość na około 80 km/h, natomiast na rozprawie na 60 km/h. Zeznania świadka w tym zakresie pozostają w sprzeczności z wyjaśnieniami oskarżonego oraz opinią biegłego A. K. (1).

Świadkowie F. K. i W. S. (1) na etapie postępowania przygotowawczego zeznali, że przebywali na miejscu zdarzenia, nie widzieli jednak momentu potrącenia Z. Ś. przez motocykl, ponieważ znajdowali się wówczas na chodniku, tyłem do jezdni, odwrócili się dopiero po usłyszeniu huku, przy czym F. K. widział pokrzywdzoną wyrzuconą w powietrze i upadającą pod samochód, natomiast W. S. (1) zobaczyła pokrzywdzoną leżącą pod samochodem. Zeznania w/w złożone w toku śledztwa potwierdzają się wzajemnie, zeznania W. S. (1) złożone na rozprawie korelują z jej pierwszymi zeznaniami. Sąd dał wiarę zeznaniom świadka W. S. (1), a także zeznaniom świadka F. K. złożonym na etapie postępowania przygotowawczego. Sąd nie uwzględnił natomiast zeznań F. K. złożonym przed Sądem, w których odmiennie niż poprzednio podał, że odwrócił się, ponieważ pokrzywdzona wołała do nich, widział jak biegła przez ulicę i została potrącona przez motocykl na prawym pasie jezdni. Świadek nie wyjaśnił sprzeczności w przekonujący sposób, a jego zeznania w opisanej powyżej części pozostają również w sprzeczności z treścią zeznań W. S. (1). Dokonując oceny zeznań w/w małoletnich świadków Sąd miał na uwadze treść pisemnych opinii biegłej z zakresu psychologii uczestniczącej w przesłuchaniu w/w. W ocenie biegłej poziom rozwoju umysłowego W. S. (1) i F. K. jest adekwatny do ich wieku rozwojowego, pozwala na rejestrację zdarzeń oraz przechowywanie i odtwarzanie spostrzeżeń (opinie sądowo-psychologiczne k. 276-278, 280). Sąd uwzględnił powyższe opinie w całości. Należy jednak zaznaczyć, że opinie biegłej dotyczą stanu psychicznego świadków, ich zdolności do odtwarzania spostrzeżeń, co nie wyklucza możliwości zakwestionowania ich wiarygodności przez Sąd.

V. D. obserwowała miejsce wypadku, zarówno przed zdarzeniem, jak i po, natomiast nie była bezpośrednim świadkiem potrącenia pieszej. Zeznania świadka zasługują na wiarę w części, w jakiej w/w wskazała, że dziewczynka została potrącona przez motocykl, a po wypadku udzielano jej pierwszej pomocy. W tym zakresie zeznania V. D. korespondują z zebranymi w sprawie dowodami. Sąd nie dał wiary zeznaniom świadka odnośnie tego, że motocykl, który zawrócił na miejsce wypadku, poruszał się wcześniej ulicą (...) skręcając w ulicę (...). Świadek składając zeznania na rozprawie zaznaczyła swoje wątpliwości co do tej okoliczności. Zeznania świadka odnośnie tego, że motocykl kierowany przez oskarżonego przed wjazdem na ulicę (...) poruszał się ulicą (...) pozostają w sprzeczności z treścią wyjaśnień oskarżonego, jak również zeznań świadków D. N. i M. W..

Świadkowie I. Ś. i S. Ś. (rodzice Z. Ś.) nie byli naocznymi świadkami zdarzenia, złożyli zeznania odnośnie okoliczności, w jakich dowiedzieli się o zdarzeniu, stanu zdrowia pokrzywdzonej, a także stanu w jakim znajdowała się bezpośrednio po zdarzeniu. Zeznania świadków są jasne, spójne, nie budzą wątpliwości co do zgodności z prawdą, jednak z uwagi na zakres ich wiedzy w niewielkim stopniu przyczyniły się do ustalenia stanu faktycznego.

W opinii sądowo-lekarskiej wydanej na podstawie przeprowadzonych oględzin i sekcji zwłok Z. Ś. opisano obrażenia zewnętrzne i wewnętrzne pokrzywdzonej, mechanizm ich powstania oraz przyczynę zgonu. Opinia jest pełna, jasna, kategoryczna. Sąd uwzględnił ją w całości.

Sąd nie znalazł podstaw do zakwestionowania opinii technicznej dotyczącej stanu technicznego motocykla przed wypadkiem, ujawnionych uszkodzeń motocykla oraz mechanizmu ich powstania.

Sąd uwzględnił również wydane w sprawie opinie toksykologiczne.

Biegły sądowy z zakresu rekonstrukcji wypadków drogowych B. M. na etapie postępowania przygotowawczego sporządził dwie pisemne opinie odnośnie przebiegu zdarzenia, naruszenia przez uczestników wypadku reguł bezpieczeństwa obowiązujących w ruchu drogowym, ich przyczynienia się do zaistniałego skutku. W pierwszej opinii biegły wskazał, że piesza Z. Ś. weszła lub wbiegła na jezdnię w chwili gdy prowadzony przez Ł. M. motocykl K. znajdował się w odległości około 50,1 metra od niej. Motocykl poruszał się z prędkością nie mniejszą niż 74 km/h. Doszło do uderzenia przodu motocykla (jego lewej części) w lewy bok ciała pieszej. Potrącenie miało miejsce na lewym pasie ruchu. Biegły stwierdził, że bezpośrednim powodem zaistnienia wypadku było nieprawidłowe zachowanie się pieszej Z. Ś., która nie zachowała szczególnej ostrożności wymaganej przy przekraczaniu jezdni, nie upewniła się czy może bezpiecznie przekroczyć jezdnię, wymusiła pierwszeństwo kierującemu motocyklem, z kolei Ł. M. przyczynił się do zaistnienia wypadku, prowadząc motocykl z prędkością przekraczającą wartość dopuszczalną w miejscu zdarzenia, a nadto podjął manewr omijania pieszej zamiast awaryjnego hamowania. Biegły wskazał, że Ł. M. prowadząc pojazd z prędkością około 74 km/h miał techniczną możliwość awaryjnego zatrzymania pojazdu na dystansie, jaki dzielił go od miejsca potrącenia w chwili spostrzeżenia stanu zagrożenia, gdyby zaś poruszał się z prędkością dopuszczalną i zareagował w tej samej chwili, co w rzeczywistości, to zdołałby zatrzymać motocykl przed pieszą nawet bez konieczności awaryjnego hamowania. Sporządzając powyższą opinię biegły uwzględnił zeznania świadków Ł. M., M. W., D. N., F. K. i W. S. (1), jak również opinii sądowo-lekarskiej, protokole oględzin pojazdu, opinii technicznej, dokumentacji fotograficznej. Ustaleń dotyczących sposobu poruszania się pieszej na jezdni oraz wzajemnego usytuowanie motocykla i pieszej w chwili potrącenia biegły dokonał analizując zeznania świadków. Natomiast ustalenia odnośnie miejsca potrącenia biegły oparł o zeznania świadków oraz dowody rzeczowe (usytuowanie buta pieszej i odłamków obudowy reflektora motocykla). Na tej podstawie biegły przyjął jako prawdopodobne miejsce potrącenia pieszej – miejsce na lewym pasie ruchu, na wysokości wyjazdu z ulicy (...), oddalone o 25 metrów od miejsca, w którym po potrąceniu znalazła się pokrzywdzona. Biegły wskazał, że z uwagi na nieznane miejsce zatrzymania motocykla, dla obliczenia prędkości nie można było skorzystać z zależności pomiędzy prędkością jazdy a długością drogi zatrzymania. Ustalając prędkość kolizyjną biegły wykorzystał zależność pomiędzy prędkością kolizyjną a odległością odrzutu wzdłużnego ciała pieszego dla zderzenia z pojazdem o nadwoziu skrzynkowym (czyli z przodem usytuowanym względem podłoża pod kątem prostym lub zbliżonym do prostego). Biegły wskazał, że w jego ocenie mechanizm potrącenia pieszej przez motocykl w ustalonym wzajemnym usytuowaniu był zbliżony do potrącenia pojazdu o nadwoziu skrzynkowym (opinia pisemna k. 78-112). Po uzupełnieniu materiału dowodowego biegły wskazał, że wyjaśnienia Ł. M. nie zmieniają w żaden sposób wniosków jego opinii, natomiast zeznania świadka V. D. dały nowy pogląd na sytuację bezpośrednio przed wypadkiem (opinia ustna k.132, sprostowanie k. 177). W związku z powyższym biegły sporządził uzupełniającą pisemną opinię, w której podtrzymał swoje wcześniejsze wnioski odnośnie przebiegu zdarzenia, zachowania jego uczestników, naruszenia przez nich reguł bezpieczeństwa. Odmiennie niż poprzednio biegły stwierdził, że Ł. M. prowadząc pojazd z prędkością około 74 km/h nie miał technicznej możliwości awaryjnego zatrzymania pojazdu na dystansie, jaki dzielił go od miejsca potrącenia w chwili spostrzeżenia stanu zagrożenia, jednak gdyby bez opóźnienia podjął awaryjne hamowanie zamiast omijania, piesza zdążyłaby zbiec z toku jego ruchu. Biegły podtrzymał, że gdyby Ł. M. poruszał się z prędkością dopuszczalną i zareagował w tej samej chwili, co w rzeczywistości, to zdołałby zatrzymać motocykl przed pieszą nawet bez konieczności awaryjnego hamowania. Biegły uwzględnił materiał dowodowy, którym dysponował wydając pierwszą opinię (za wyjątkiem zeznań świadka Ł. M.), uzupełniony o wyjaśnienia podejrzanego i zeznania świadka V. D. (opinia pisemna k. 148-172). Różnice we wnioskach biegłego odnośnie możliwości awaryjnego hamowania na dystansie, który dzielił go od miejsca spostrzeżenia wynikają z przyjętych przez biegłego w obu opiniach innych odległości od miejsca rozpoczęcia reagowania do miejsca potrącenia (50,01 metra w pierwszej opinii, 44,9 metra w opinii uzupełniającej). Biegły wskazał na rozprawie, iż wiążąca w głównej mierze jest opinia uzupełniająca, wydana po uzupełnieniu materiału dowodowego (k. 320). Ponadto, na etapie postępowania sądowego w odpowiedzi na pytania obrońcy biegły sporządził kolejną pisemną opinię uzupełniającą, wskazując w szczególności, że nie było możliwe ustalenie prędkości kolizyjnej innymi metodami, a na uzyskany w obliczeniach wynik mają wpływ przed wszystkim kształt nadwozia oraz mechanizm potrącenia zależny od wzrostu pieszego, natomiast zastosowana zależność pomiędzy prędkością kolizyjną a odległością odrzutu ciała pieszej nie uwzględnia masy pojazdu ani masy pieszej (opinia pisemna k. 345-368). Biegły podtrzymał swoje wnioski na rozprawie. Biegły podał, że jego ustalenia odnośnie tego, że piesza wychodziła z miejsca przed parkingiem koło latarni a nie spomiędzy zaparkowanych samochodów wynikały z powypadkowego usytuowania odłamków reflektora (k. 482-483). W ocenie Sądu opinie biegłego B. M. zasługują na uwzględnienie jedynie w części, w jakiej biegły przyjął, iż doszło do uderzenia przodu motocykla (jego lewej części) w lewy bok ciała pieszej, a nadto, że bezpośrednim powodem zaistnienia wypadku było nieprawidłowe zachowanie się pieszej Z. Ś., która nie zachowała szczególnej ostrożności wymaganej przy przekraczaniu jezdni, nie upewniła się czy może bezpiecznie przekroczyć jezdnię, wymusiła pierwszeństwo kierującemu motocyklem. W tym zakresie wnioski biegłego korelują z zebranymi w sprawie dowodami, zarówno zeznaniami świadków, jak i opinią biegłego A. K. (2). Sąd nie uwzględnił natomiast opinii biegłego B. M. w części dotyczącej prędkości, z jaką poruszał się motocykl przed wypadkiem, miejsca potrącenia pieszej, możliwości uniknięcia wypadku przez kierującego motocyklem oraz jego przyczynienia do zaistnienia wypadku. W tym zakresie wnioski biegłego B. M. pozostają w sprzeczności z wnioskami biegłego A. K. (2), biegły B. M. nie uzasadnił swoich wniosków w przekonujący sposób. W szczególności nie zasługuje na uwzględnienie sposób, w jaki biegły ustalił prędkość motocykla przed zdarzeniem. W tym celu biegły wykorzystał wzór uwzględniający zależność pomiędzy prędkością kolizyjną a odległością odrzutu wzdłużnego ciała pieszego dla zderzenia z pojazdem o nadwoziu skrzynkowym, pomimo że w niniejszej sprawie doszło do zderzenia pieszej z motocyklem, a prawidłowość zastosowania tego wzoru w niniejszej sprawie został zakwestionowana przez biegłego A. K. (2). W ocenie Sądu biegły ustalając prędkość w oparciu o opisany powyżej wzór w sposób dowolny ustalił miejsce potrącenia pieszej, a tym samym odległość odrzutu. Ustalenia biegłego w tym zakresie nie znajdują oparcia w treści zeznań świadków, ani też w położeniu pierwszych odłamków reflektora. Kolejne wnioski biegłego odnośnie możliwości uniknięcia wypadku przez kierującego motocyklem, podjętych przez niego manewrów, możliwości uniknięcia wypadku stanowią konsekwencję błędnego ustalenia przez biegłego miejsca potrącenia i prędkości motocykla, tym samym nie zasługują na uwzględnienie.

Kolejną opinię w niniejszej sprawie sporządził na etapie postępowania sądowego biegły sądowy ds. technicznej i kryminalistycznej rekonstrukcji wypadków drogowych A. K. (1). Ustalając miejsce potrącenia biegły uwzględnił lokalizację odłamków szkła pochodzących z rozbitego reflektora przedniego motocykla, które znajdowały się na prawej połowie jezdni w odległości około 12 metrów za wylotem z przecznicy w prawo przy prawej krawędzi jezdni i na lewej połowie jezdni za wjazdem do posesji nr (...) w pobliżu miejsca powypadkowego upadku dziecka. Biegły wskazał, że potrącenie przed pierwszymi odłamkami jest silnie uprawdopodobnione rzeczowo, w logiczny sposób uzasadnił swoje stanowisko, uwzględniając ruch pojazdów po wypadku, rodzaj szkła, z którego wykonany był reflektor. W ten sposób biegły ustalił, że piesza przechodziła przez jezdnię około 3 metry przed pierwszymi odłamkami (niecałe 10 metrów za przecznicą). Na tej podstawie biegły określi odległość przemieszczenia dziecka z rejonu potrącenia do miejsca upadku na około 15 metrów. Biegły przyjął jako silnie uprawdopodobnione rzeczowo, że potrącenie miało miejsce na prawej połowie jezdni, mając na uwadze, że na tej połowie zalegały pierwsze odłamki szkła. Biegły wskazał, że brak jest rzeczowych dowodów pozwalających na wykazanie, że kierujący przekroczył dopuszczalną prędkość 50 km/h. Biegły odniósł się również do opinii wydanych w sprawie przez biegłego B. M.. W szczególności biegły zakwestionował przyjętą przez biegłego B. M. metodę obliczenia prędkości, podając, że nie ma zależności miarodajnych dla potrąceń osób przez motocykle, zależności podawane dla samochodów bezkrytycznie przenoszone na motocykle być nie mogą, a nadto, że również w przypadku potrąceń samochodami warunkiem stosowalności wzorów „na odrzut” jest prowadzenie hamowania w chwili potrącenia, a warunek hamowania w niniejszej sprawie spełniony nie był. Biegły przeprowadził analizę czasowo-przestrzenną , wskazują, że niezależnie czy potrącenie miało miejsce na prawej stronie jezdni, na osi jezdni czy też na lewej połowie jezdni (2, 3, 4 metry od prawej krawędzi jezdni) zatrzymanie motocykla przed torem biegu dziecka nie było możliwe. Biegły wskazał, że podjęty przez kierującego manewr skrętu w lewo był typowy i co do zasady słuszny (pisemna opinia k.519-542). Opinia biegłego A. K. (2) jest pełna, jasna i kategoryczna. Biegły w logiczny i przekonujący sposób uzasadnił swoje stanowisko. Ustalenia biegłego znajdują oparcie w zebranym w sprawie materiale dowodowym. Sąd nie znalazł podstaw do zakwestionowania tej opinii.

Ocena zebranych w sprawie dowodów wskazuje, że oskarżony swoim zachowaniem nie zrealizował znamion występku z art. 177 § 2 k.k.

Występku z art. 177 § 2 k.k. dopuszcza się kto naruszając, chociażby nieumyślnie, zasady bezpieczeństwa w ruchu lądowym, wodnym lub powietrznym, powoduje nieumyślnie wypadek, którego następstwem jest śmierć innej osoby albo ciężki uszczerbek na jej zdrowiu. W niniejszej sprawie brak jest podstaw do przyjęcia, aby Ł. M. naruszenia zasady bezpieczeństwa obowiązujących w ruchu lądowym. Oskarżony poruszał się z prędkością administracyjnie dozwoloną. Ocena okoliczności zdarzenia, w szczególności warunków atmosferycznych, pory dnia, natężenia ruchu nie pozwala na przyjęcie, że oskarżony dla zachowania bezpiecznej jazdy winien poruszać się z prędkością niższą niż dopuszczalna. Z tych względów Sąd przyjął, iż prędkość poruszania się motocykla była prędkością bezpieczną w panujących warunkach. Brak jest również podstaw do uznania, że oskarżony nie obserwował w sposób należyty przedpola jazdy. Sąd miał na uwadze, że wtargnięcie Z. Ś. na jezdnię było poprzedzone przejściem przez ulicę dwójki innych dzieci, jednak ich zachowanie w żaden sposób nie wskazywało na to, że podąża za nimi kolejne dziecko, tak więc obecność F. K. i W. S. (1) na jezdni nie mogła stanowić dla kierującego sygnału uzasadniającego wzmożenie uwagi i ostrożności. Ponadto miejsce potrącenia nie znajdowało się w bezpośredniej bliskości szkoły czy innej placówki mogącej wskazywać na możliwość pojawienia się dzieci na jezdni. W tym miejscu brak było również wyznaczonego przejścia dla pieszych. Ocena zebranych w sprawie dowodów wskazuje, że piesza wbiegła na jezdnię zza zaparkowanych po prawej stronie samochodów, oskarżony nie miał możliwości zatrzymania pojazdu przed pieszą i uniknięcia wypadku, tym samym podjętego przez niego manewru obronnego polegającego na próbie ominięcia pieszej nie można uznać za nieprawidłowy. Z tych względów Sąd przyjął, że do potrącenia i śmierci Z. Ś. nie doszło w wyniku naruszenia przez oskarżonego zasad bezpieczeństwa w ruchu drogowym a bezpośrednią przyczyną wypadku było zachowanie pieszej, która wtargnęła na jezdnię, nie ustępując pierwszeństwa kierującemu motocyklem. Z tych względów Sąd uniewinnił Ł. M. od popełnienia zarzucanego mu czynu.

O kosztach postępowania Sąd orzekł na podstawie art. 632 pkt 2 k.p.k., obciążając nimi Skarb Państwa.