Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 7 czerwca 2016 r.

Sąd Rejonowy w Toruniu X Wydział Cywilny

w składzie następującym:

po rozpoznaniu w dniu 7 czerwca 2016 r. w Toruniu

sprawy z powództwa O. (...) w W.

przeciwko I. C.

o zapłatę

orzeka:

1.  zasądza od pozwanego I. C. na rzecz powoda O. (...) w W. kwotę 3803,80 zł (trzy tysiące osiemset trzy złote osiemdziesiąt groszy) z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 29 kwietnia 2015r.; do dnia zapłaty;

2.  w pozostałym zakresie umarza postępowanie;

3.  zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 718,25 zł (siedemset osiemnaście złotych dwadzieścia pięć groszy) tytułem zwrotu kosztów procesu.

UZASADNIENIE

Powód O. (...)w W. wniósł 4 marca 2015 r. pozew do Sądu Rejonowego Lublin-Zachód w Lublinie o zapłatę kwoty 3.816,38 zł wraz z odsetkami i kosztami procesu, przeciwko pozwanej I. C..

W uzasadnieniu pozwu wskazano, że kwota ta wynika z zawartej między poprzednikiem prawnym powoda tj. (...) S.A. a pozwaną, umowy z dnia 2 marca 2005 r. o przyznanie limitu kredytowego. Na mocy umowy bank pozostawił pozwanej do dyspozycji kwotę przyznanego limitu, zaś pozwana zobowiązała się do spłaty zaciągniętego kredytu wraz z należnym oprocentowaniem, prowizjami, kosztami i w terminie oraz zasadach wskazanych w umowie. Podano, że pozwana wykorzystała limit w kwocie 1.689,99 zł. Natomiast na dzień sporządzenia pozwu na dochodzoną przez pozwanego kwotę składają się: należność główna 1.689,99 zł, odsetki umowne 512,12 zł naliczone przez poprzednika prawnego, odsetki karne 1,273 zł naliczone przez poprzednika prawnego powoda, koszty wysokości 269,55 zł naliczone przez poprzednika prawnego, oraz odsetki ustawowe od kapitału w wysokości 71,63 zł naliczone przez powoda.

Postanowieniem z dnia 10 marca 2015 r. wydanym w Sądzie Rejonowym Lublin-Zachód w Lublinie stwierdzono brak podstaw do wydania nakazu zapłaty i sprawę przekazano do tutejszego Sądu.

Dnia 25 czerwca 2015 r. Referendarz Sądowy w tutejszym Sądzie wydał nakaz zapłaty zgodny z żądaniem pozwu.

Pozwana w ustawowym terminie wniosła sprzeciw od nakazu zapłaty w związku z czym utracił on moc.

W uzasadnieniu sprzeciwu potwierdzono, że pozwana zawarła z wierzycielem pierwotnym umowę o przyznanie limitu kredytowego, jednakże podniesiono, że wszelkie dochodzone należności przedawniły się bowiem pozew wniesiony został po upływie10 lat i 2 dni od dnia zawarcia umowy, a bieg przedawnienia nie został przerwany ani zawieszony.

Celem ustosunkowania się do zarzutu przedawnienia wniesionego przez pozwaną, powód złożył pismo procesowe z dnia 12 stycznia 2016 r., w którym po pierwsze cofnął pozew do kwoty 3.803,80 zł (z uwagi na wpłatę na konto powoda już po wniesieniu pozwu kwot 60 zł i 30 zł, które zostały zarachowane na poczet należności głównej i ubocznej). Powód uznał, również że pozwana poprzez fakt dokonywanych dobrowolnych wpłat uznała dług, a per facta concludentia zrzekła się również zarzutu przedawnienia. Natomiast odnosząc się stricte do zarzutu przedawnienia wskazano, że nie zasługuje on na uwzględnienie. W ocenie powoda termin przedawnienia umowy o przyznanie limitu kredytowego- stanowiącej podstawę roszczenia jako związane z prowadzeniem działalności gospodarczej ulega przedawnieniu po upływie 3 lat. Powód wskazał, że dochodzone roszczenie stało się wymagalne z dniem 26 maja 2010 r.- w dniu wypowiedzenia umowy, natomiast zgodnie z informacją uzyskaną od poprzednika prawnego w celu wyegzekwowania należności wszczęte zostało przeciwko pozwanej postępowanie egzekucyjne prowadzone przez Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym w Toruniu A. O. o sygnaturze KM 2295/12 i zawnioskował o zobowiązanie komornika do przedłożenia akt o wskazanej sygnaturze.

Sąd ustalił, co następuje:

Dnia 2 marca 2005 r. wierzyciel pierwotny (...) Bank (...) S.A. i pozwana zawarli umowę o przyznanie limitu kredytowego i wydanie karty kredytowej. Na mocy umowy Bank przyznał pozwanej limit kredytowy do kwoty 1.700 zł zaś pozwana zobowiązała się do spłaty zaciągniętego kredytu wraz z należnym oprocentowaniem, prowizjami, kosztami i w terminie oraz zasadach wskazanych w umowie.

Pozwana w trakcie trwania stosunku umownego wykorzystała limit kredytowy do kwoty 1.689,99 zł, w tym kwotę 1.500 zł pozwana wypłaciła z rachunku już w dniu zawarcia umowy.

Z uwagi na nieuregulowanie przez pozwaną zaciągniętego zobowiązania 26 maja 2010 r. umowa została wypowiedziana.

W dniu 25 września 2012 r. wierzyciel pierwotny złożył wniosek o wszczęcie egzekucji obejmującej dochodzoną wobec pozwanej wierzytelność do Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym w Toruniu A. O.. Postępowanie zostało umorzone 14 czerwca 2013 r. z uwagi na stwierdzenie bezskuteczności egzekucji.

Dnia 27 czerwca 2014 r. między wierzycielem pierwotnym a powodem doszło do umownego przelewu wierzytelności, a wierzytelność w stosunku do pozwanej przeszła na rzecz powoda.

/dowód:

- umowa o przyznanie limitu kredytowego i wydanie karty kredytowej – k. 32 akt

- potwierdzenie wypłaty – k. 99 akt

- załącznik do umowy cesji – k. 100 akt

- wniosek o wszczęcie egzekucji – akta komornicze KM 2295/12

- postanowienie o umorzeniu egzekucji – akta komornicze KM 2295/12

- umowa przelewu wierzytelności – k. 34 akt

/

Sąd zważył, co następuje:

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o dowody z dokumentów załączonych do akt sprawy. Dokumentom tym Sąd w pełni dał wiarę, ponieważ układały się w logiczną całość, a ich prawdziwość nie była w żaden sposób kwestionowana przez strony.

W przedmiotowej sprawie bezsporne i przyznane przez pozwaną było to, że pozwana zawarła z wierzycielem pierwotnym, którego następcą prawnym był powód, umowę o limit i kartę kredytową. Sporne natomiast było to czy pozwana zobowiązana jest to zapłaty dochodzonego przez powoda roszczenia wobec podniesienia przez nią zarzutu przedawnienia roszczenia.

Na podstawie art. 6 k.c. oraz art. 232 k.p.c. ciężar dowodu spoczywa na stronie, która z określonych faktów wywodzi skutki prawne. Mając to na uwadze, powód zobowiązany był, w związku z wytoczeniem powództwa, do przedłożenia dowodów na poparcie twierdzeń pozwu, to jest do wykazania, że pozwana rzeczywiście jest zobowiązana do zapłaty dochodzonej kwoty, a wobec podniesienia przez pozwaną zarzutu przedawnienia winien był wykazać brak jego upływu.

W ocenie Sądu podniesiony przez pozwaną zarzut przedawnienia nie zasługuje na uwzględnienie.

Zgodnie z art. 118 k.c., jeżeli przepis szczególny nie stanowi inaczej, termin przedawnienia wynosi lat dziesięć, a dla roszczeń o świadczenia okresowe oraz roszczeń związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej - trzy lata. Strona powodowa zawarła umowę, której przedmiotem była wierzytelność przysługująca pierwotnie bankowi, a zatem związana z działalnością gospodarczą. Sąd przychyla się do twierdzeń powoda, że dwuletni termin przedawnienia określony w art. 6 ustawy z dnia 12 września 2002 r. o elektronicznych instrumentach płatniczych (która obowiązywała w momencie zawierania umowy) dotyczy wyłącznie roszczeń wynikających z umowy o elektroniczny instrument płatniczy, natomiast do przedawnienia roszczeń wynikających z umowy kredytu bankowego ma zastosowanie art. 118 k.c. co oznacza, że roszczenie wynikające z umowy o przyznanie limitu kredytowego- stanowiącej podstawę roszczenia jako związane z prowadzeniem działalności gospodarczej (banku) ulega przedawnieniu po upływie trzech lat.

Z zebranego w sprawie materiału dowodowego wynika, że przysługujące wierzycielowi pierwotnemu roszczenie stało się wymagalne najpóźniej w dniu wypowiedzenia umowy o limit kredytowy tj. 26 maja 2010 r. i od tego momentu należało liczyć 3 letni bieg przedawnienia.

Bieg ten został przerwany w momencie złożenia przez powoda wniosku o wszczęcie egzekucji tj. dnia 25 września 2012 r. i nie biegł do momentu zakończenia postępowania egzekucyjnego postanowieniem o umorzeniu postępowania z uwagi na bezskuteczność egzekucji dnia 14 czerwca 2013 r.

Zakończenie postępowania egzekucyjnego spowodowało ponowne rozpoczęcie biegu przedawnienia. Natomiast pozew w przedmiotowej sprawie wniesiony został 4 marca 2015 r., a więc również przed upływem 3 letniego biegu przedawnienia.

Nie ma więc wątpliwości, że przedawnienie wymagalności roszczenia nie nastąpiło, a zarzut ten należy uznać za niezasadny.

Zdaniem Sądu powód w całej rozciągłości udowodnił zarówno istnienie jak i wysokość zobowiązania przedkładając niezbędne dokumenty. Wykazano też przedkładając umowę przelewu wierzytelności, że powód jest legitymowany do dochodzenia przedmiotowej wierzytelności. Pozwana natomiast prócz zarzutu przedawnienia nie podniosła żadnych innych okoliczności zaprzeczających istnieniu roszczenia lub jego wysokości. Na marginesie Sąd pragnie zauważyć, że twierdzenia powoda o niewłaściwym uznaniu długu należy uznać za trafne. Pozwana dokonując wpłat na rzecz wierzyciela rzeczywiście przejawiła wolę uwolnienia się od istniejącego, wymagalnego w jej świadomości długu. Uznanie niewłaściwe w istocie polega na tym, że dłużnik nie składa wyraźnego oświadczenia o uznaniu roszczenia, lecz na podstawie jego zachowania wierzyciel może zasadnie przyjmować, że dłużnik ma świadomość ciążącego na nim zobowiązania i ma zamiar dobrowolnego spełnienia świadczenia.

Mając na uwadze powyższe ustalenie Sąd orzekł o zasadności roszczenia w kwocie 3803,80 zł zgodnie z art. 353 §1 k.c. oraz umorzył je w pozostałej części zgodnie z wnioskiem o cofnięcie pozwu.

O odsetkach za opóźnienie orzeczono zgodnie z art. 481§1 k.c.

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 98 k.p.c. w zw. z art. 108 §1 k.p.c. w myśl zasady odpowiedzialności strony za wynik procesu, zasądzając od pozwanej na rzecz powoda kwotę 718,25 zł tytułem zwrotu kosztów procesu. Na wskazaną kwotę składają się: koszty zastępstwa procesowego w wysokości 600 zł, opłata sądowa od pozwu 100 zł, opłata od pełnomocnictwa 17 zł, inne koszty 1,25 zł.