Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 2 kwietnia 2015 roku

Sąd Okręgowy w Gliwicach I Wydział Cywilny

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 2 kwietnia 2015 roku w Gliwicach

sprawy z powództwa (...) Banku (...) Spółki Akcyjnej w W.

przeciwko M. K.

o zapłatę

1.  zasądza do pozwanej M. K. na rzecz powoda (...) Bank (...) Spółki Akcyjnej w W. kwotę 104.066,97 (sto cztery tysiące sześćdziesiąt sześć i 97/100) złotych z ustawowymi odsetkami od dnia 28 czerwca 2014 roku, z zastrzeżeniem ograniczenia odpowiedzialności pozwanej do nieruchomości opisanej w księdze wieczystej Sądu Rejonowego w Gliwicach numer (...);

2.  w pozostałej części postępowanie umarza;

3.  zasądza od pozwanej na rzecz powoda kwotę 5.221 (pięć tysięcy dwieście dwadzieścia jeden) złotych tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sygnatura akt I C 223/14

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 18 sierpnia 2014r. powód (...) Bank (...) SA w W. wniósł o zasądzenie od pozwanej M. K. kwoty 104.066,97 zł. tytułem należności głównej, umownych odsetek za okres od 1 kwietnia 2009r. do 10 sierpnia 2014r. w kwocie 207.106,70 zł., 7.150,78 zł. tytułem kosztów, a także zasądzenia kosztów postępowania. Jednocześnie powód wniósł o zastrzeżenie odpowiedzialności pozwanej jedynie do nieruchomości opisanej w księdze wieczystej (...). W uzasadnieniu powód podał, że umową kredytu inwestycyjnego z dnia 7 kwietnia 2005r. udzielił kredytu E. K. i J. K. (1). Zabezpieczeniem kredytu była hipoteka zwykła w kwocie 300.000,- zł. i hipoteka kaucyjna do kwoty 78.000 zł. na nieruchomości opisanej w w/w/ księdze wieczystej. Wierzytelność wynikająca z kredytu stała się wymagalna, na dowód czego powód powołał się na nakaz zapłaty tut. Sądu z dnia 5 listopada 20102r. i wyrok Sadu Apelacyjnego w Katowicach z 10 lutego 2014r. Z wydruku księgi wieczystej dołączonej do pozwu wynika, że właścicielem nieruchomości obciążonej hipoteką jest pozwana.

Pozwana w odpowiedzi na pozew (k. 112) wniosła o oddalenie powództwa. Podniosła, że powołany przez powoda nakaz zapłaty i wyrok Sądu Apelacyjnego dotyczą odszkodowania zasądzonego na rzecz powoda z tytułu czyny niedozwolonego, a więc roszczenia innego iż roszczenie zabezpieczone hipoteką. Jednocześnie podniosła zarzut przedawnienia, wskazując, że kredyt wypowiedziany został w całości w dniu 19 kwietnia 2006r., a więc termin przedawnienia w stosunku do dłużnika rzeczowego upłynął w 2009r. Niezależnie od tego podniosła, że odpowiedzialność dłużnika rzeczowego ograniczona jest do nieruchomości i nie obejmuje świadczeń ubocznych, którymi są odsetki i koszty.

Pismem z dnia 23 stycznia 2015r. powód zmienił żądnie w ten sposób, że wniósł o zasądzenie od pozwanej na jego rzecz kwoty 104.066,97 zł. tj. pozostałej do zapłaty części należności głównej wynikającej z umowy kredytu z ustawowymi odsetkami od dnia 28 czerwca 2014r. W pozostałym zakresie tj. odnośnie żądania odsetek umownych i kosztów w kwocie 7.150,78 zł. powództwo cofnął . Podtrzymał żądanie w zakresie zasądzenia kosztów procesu. Datę naliczania odsetek ustawowych od dochodzonej kwoty powód ustalił w oparciu o skierowane do pozwanej wezwanie z dnia29 maja 2014r, zakreślające jej termin siedmiu dni do dokonania zapłaty oraz pismo pozwanej z dnia 20 czerwca 2014r., z którego wynika, że najpóźniej z tą datą otrzymała ona wezwanie do zapłaty, co wskazuje, iż termin wymagalności roszczenia nastąpił w dniu 27 czerwca 2014r. (pismo powoda k. 119).

Sąd ustalił co następuje:

W dniu 7 kwietnia 2005r. E. i J. K. (1) zawarli z powodem umowę kredytu inwestycyjnego na (...) Na mocy powyższej umowy powód udzielił im kredytu w wysokości 300.000,- zł. z przeznaczeniem na zakup maszyny poligraficznej szczegółowo określonej w umowie. Zabezpieczeniem kredytu była m.in. hipoteka zwykła w wysokości 300.000zł. oraz hipoteka kaucyjna do wysokości 78.000,- zł. na prawie własności nieruchomości położonej w G. przy ul. (...) opisanej w księdze wieczystej KW nr (...) (aktualne oznaczenie księgi (...)) – umowa kredytu k. 22. Ustanowione umową hipoteki ujawnione zostały w treści księgi wieczystej.

Pismem z dnia 19 kwietnia 2006r. (k. 75) powód wypowiedział wobec dłużników głównych E. i J. K. powołaną wyżej umowę kredytu. Po dokonaniu wypowiedzenia kredytobiorcy dokonywali częściowej spłaty zadłużenia i podejmowali z powodem negocjacje ugodowe (korespondencja kredytobiorców i powoda j. 76 i nast.).

Wyrokiem Sądu Okręgowego w Gliwicach z dnia 3 września 2009r. w sprawie IV K 185/08 E. i J. K. (1) zostali prawomocnie skazani za wyłudzenie kredytu objętego umową (...). Wysokość szkody na dzień wyrokowania Sąd określił na 126.766,97 zł. (pismo Sądu Okręgowego w Gliwicach z 28. 09.2009 k. 101). Szkoda ta stanowiła równowartość pozostałej do zapłaty należności głównej wynikającej z umowy. Na poczet tej należności dłużnicy główni dokonali jeszcze wpłaty 22.700,- zł. , zmniejszając niespłaconą część należności głównej do kwoty 104.066,97 zł.

W dniu 7 kwietnia 2010r. E. i J. K. (1) w drodze umowy darowizny dokonali przeniesienia własności obciążonej hipoteką nieruchomości na rzecz pozwanej (umowa k. 122). Prawo pozwanej ujawnione zostało w księdze wieczystej nieruchomości.

W dniu 5 listopada 2012r. powód uzyskał przeciw dłużnikom głównym tj. E. i J. K. nakaz zapłaty w postępowaniu nakazowym na kwotę 104.066,97 zł. z odsetkami ustawowymi od 12 września 2009r. (nakaz w sprawie I NC 66/12 tut. Sądu k. 16). Wyrokiem Sadu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 18 lutego 2014r. sygnatura V ACa 708/13 opisany wyżej nakaz został utrzymany w mocy ( wyrok k. 17). Bezsporne między stronami jest, że roszczenie objęte nakazem zapłaty opierało się na odpowiedzialności deliktowej E. i J. K. (1).

Pismem z dnia 29 maja 2014r. powód, powołując się na wyżej opisaną umowę kredytu (...) i ustanowioną hipotekę zwykłą, wezwał pozwaną jako dłużnika rzeczowego do zapłaty kwoty 321.427,92 zł. , w tym kwoty 104.066,97 zł. tytułem należności głównej , 203.730,95 zł. tytułem odsetek naliczonych do 28 maja 2014r. i 13.630 zł. tytułem kosztów – w terminie siedmiu dni od daty otrzymania wezwania (pismo k. 21). Pismem datowanym na 20 czerwca 2014r. pozwana odnosząc się do wezwania do zapłaty z dnia 29.05.2014r. oświadczyła, że nie jest dłużnikiem powoda i zwróciła się o dodatkowe wyjaśnienia co do dochodzonego roszczenia (pismo z 20.06.2014 k. 132).

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o twierdzenia stron i dowody w postaci powołanych wyżej dokumentów. Opisane okoliczności nie były między stronami sporne.

Sąd zważył co następuje:

Powód po ostatecznym sprecyzowaniu żądania domagał się od pozwanej jako dłużnika rzeczowego zapłaty kwoty 104.066,97 zł. tytułem należności głównej wynikającej z umowy kredytu (...) zabezpieczonej hipoteką zwykłą w wysokości 300.000 zł. na stanowiącej własność pozwanej nieruchomości, opisanej w księdze wieczystej (...), wraz z odsetkami ustawowymi od 28 czerwca 2014r.

Pozwana nie kwestionowała wysokości roszczenia ani jego wymagalności . Podniesiony przez nią zarzut, że roszczenie przysługujące powodowi wobec dłużników głównych opiera się na ich odpowiedzialności deliktowej, a zatem nie stanowi roszczenia zabezpieczonego hipoteką nie jest zasadny. Powód od początku procesu wywodził swoje żądanie z umowy kredytu (...) i odpowiedzialności rzeczowej pozwanej wynikającej z ustanowienia hipoteki na nieruchomości stanowiącej obecnie własność pozwanej. W istocie powód powołał się w treści pozwu na nakaz zapłaty uzyskany przeciwko E. i J. K. (1), ale uczynił to jedynie celem udowodnienia, że dochodzona wierzytelność jest wobec nich wymagalna. Okoliczność, że uczynił to w kontekście niniejszej sprawy nietrafnie, nie ma wpływu na odpowiedzialność pozwanej, skoro fakt wypowiedzenia umowy kredytu wobec dłużników głównych, co nastąpiło pismem z dnia 19 kwietnia 2006r., nie był między stronami sporny. Nie ma również znaczenia dla odpowiedzialności pozwanej okoliczność, ze po stronie dłużników głównych doszło do zbiegu odpowiedzialności kontraktowej i deliktowej, a powód dochodząc zapłaty od dłużników głównych zdecydował się na oparcie swoich żądań o podstawę deliktową. Działania powoda polegające na dokonaniu reżimu, w jakim dochodził przed sądem swoich roszczeń wobec dłużników głównych, nie niweczą w żaden sposób skutków umowy kredytu, wynikających z niej zobowiązań, ani odpowiedzialności dłużnika hipotecznego, a tym samym pozostają bez znaczenia dla oceny niniejszej sprawy.

Nietrafny jest również podniesiony przez pozwaną zarzut przedawnienia, a to z uwagi na treść art. 77 ustawy o księgach wieczystych i hipotece, zgodnie z którym przedawnienie wierzytelności zabezpieczonej hipoteką nie narusza uprawnienia wierzyciela hipotecznego do uzyskania zaspokojenia z nieruchomości obciążonej. Powoływany przepis odmiennie reguluje tę kwestię w zakresie roszczeń o świadczenia uboczne (w brzmieniu sprzed nowelizacji roszczeń o odsetki), jednak z uwagi na ograniczenie żądania pozwu, roszczenia uboczne nie były objęte zakresem orzekania w niniejszej sprawie.

Uznając zgłoszone przez pozwaną zarzuty za niezasadne Sąd na mocy art. 65 i 75 ustawy o księgach wieczystych i hipotece oraz art. 481 k.c. zasądził od pozwanej na rzecz powoda 104.066,97 zł. z ustawowymi odsetkami od dnia 28 czerwca 2014r. tj. od dnia następnego po dacie określonej w skierowanym przez powoda do pozwanej wezwaniu do zapłaty, zastrzegając ograniczenie odpowiedzialności pozwanej do nieruchomości opisane w księdze wieczystej Sądu Rejonowego w Gliwicach (...). W zakresie powództwa cofniętego Sąd umorzył postępowanie w oparciu o przepis art. 355 k.p.c.

O kosztach orzeczono na zasadzie art. 98 k.p.c., przy czym na koszty złożyła się opłata w kwocie 5.204 zł. od dochodzonej pozwem należności głównej (k. 59 i 71) oraz opłata od pełnomocnictwa w wysokości 17,- zł.

SSO Łucja Oleksy-Miszczyk