Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Sąd Okręgowy w Bydgoszczy postanowieniem z dnia 29 lipca 2014r. odrzucił apelację wnioskodawcy, wniesioną przez jego pełnomocnika.

Sąd Okręgowy przyjął, że apelację wniesiono po terminie, albowiem postanowienie z uzasadnieniem dla pełnomocnika było dwukrotnie awizowane, 7 stycznia 2014r. i 15 stycznia 2014r. i nie zostało podjęte do 23 stycznia 2014r., lecz dopiero 30 stycznia 2014r.

Sąd Okręgowy wskazał na przepis art. 139 k.p.c., przyjmując że termin do wniesienia apelacji w tej sytuacji upływa z dniem 6 lutego 2014r., tymczasem apelację wniesiono w dniu 13 lutego 2014 roku /k.317 akt/.

W zażaleniu domagał się pełnomocnik wnioskodawcy, na mocy art. 395§2 k.p.c. rozpoznania zażalenia jako uzasadnionego.

Zarzucił naruszenie przepisu art. 139§1 k.p.c. przez jego niewłaściwe zastosowanie i wykładnię a wynikające z przyjęcia przez Sąd Okręgowy w Bydgoszczy skuteczności doręczenia przesyłki zawierającej odpis postanowienia Sądu Rejonowego w Bydgoszczy wraz z uzasadnieniem według zasad przewidzianych w powoływanym przepisie, podczas gdy niedopełnienie przez operatora pocztowego procedur przewidzianych dla tzw. „doręczenia zastępczego” faktycznie nie pozwalało na uznanie doręczenia w tym trybie skutecznym, przez co termin do złożenia apelacji winien być liczony od daty osobistego odbioru przesyłki przez pełnomocnika w siedzibie sądu.

Wskazał w uzasadnieniu, że przesyłkę odebrał osobiście w sekretariacie Wydziału II Cywilnego w dniu 3o stycznia 2014r. z uwagi na ograniczenia techniczne w zakresie identyfikacji i monitoringu danej przesyłki poleconej.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Wynika wprost z przepisu art. 394 ¹§2 k.p.c., że w sprawach, w których przysługuje skarga kasacyjna, zażalenie przysługuje także na postanowienie sądu drugiej instancji kończące postępowanie w sprawie, z wyjątkiem postanowień, o których mowa w art. 398 ¹, a także postanowień wydanych w wyniku rozpoznania zażalenia na postanowienie sądu pierwszej instancji.

W przedmiotowej sprawie o podział majątku wspólnego, wskazano w apelacji jako wartość przedmiotu zaskarżenia kwotę 54 404,69 zł, kwestionując ustalony przez Sąd I instancji termin spłaty.

Skarga kasacyjna w sprawie o podział majątku wspólnego przysługuje wówczas, gdy wartość przedmiotu zaskarżenia równa jest co najmniej kwocie 150 000 zł /art. 518 ¹§2 k.p.c./.

W konsekwencji, mimo że postanowienie o odrzuceniu apelacji jest kończącym postępowanie w sprawie, to zażalenie na nie, jako niedopuszczalne, podlegało na mocy art. 394 ¹ §2 k.p.c. odrzuceniu.

Na marginesie wskazać należy, że w sprawie, gdyby zażalenie przysługiwało, właściwym jest oczywiście Sąd Najwyższy a nie Sąd Apelacyjny w Gdańsku.