Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

W., dnia 23 lutego 2016 r.

Sąd Rejonowy dla Wrocławia-Fabrycznej we Wrocławiu XI Wydział Cywilny w następującym składzie:

Przewodniczący:SSR Anna Małecka

Protokolant:Maryna Adamska

po rozpoznaniu w dniu 23 lutego 2016 r. we Wrocławiu

sprawy z powództwa (...) Bank (...) S.A. z siedzibą we W.

przeciwko G. M.

o zapłatę

I.  oddala powództwo;

II.  umarza postępowanie w zakresie cofniętej części pozwu;

III.  zasądza od strony powodowej (...) Bank (...) S.A. z siedzibą we W. na rzecz pozwanego G. M. kwotę 2.417zł (dwa tysiące czterysta siedemnaście złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sygn. akt XI C 454/16

UZASADNIENIE

W pozwie wniesionym dnia 31 października 2013 r. strona powodowa (...) Bank (...) S.A. we W. domagała się zasądzenia od pozwanego G. M. kwoty 11.527,37 zł z umownymi odsetkami w wysokości 4-krotności stopy kredytu lombardowego NBP w skali roku liczonymi od kwoty 3.598,43 zł od dnia 11 września 2013 r. do dnia zapłaty oraz zasądzenia kosztów postępowania.

W uzasadnieniu pozwu strona powodowa podała, że udzieliła pozwanemu kredytu na podstawie umowy numer (...) z dnia 8 października 2004 r. w wysokości 4.985,64 zł, które miały być spłacone w 18 ratach miesięcznych po 276,98 zł. Pozwany nie uiścił należności, a kierowane przez niego wezwania były bezskuteczne. Powodowy bank podał, że na kwotę dochodzoną pozwem składa się: kwota należności głównej w wysokości 3.598,43 zł, odsetki za okres od dnia 8 października 2004 r. do dnia 10 września 2013 r., koszty, opłaty i prowizje w kwocie 220 zł, koszty prowadzenia rachunku w wysokości 16,44 zł oraz dalsze odsetki umowne w wysokości 4-krotności stopy kredytu lombardowego NBP w skali roku naliczane od dnia 11 września 2013 r. do dnia zapłaty od kwoty 3.598,43 zł.

W dniu 17 lutego 2014 r. został wydany nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym prowadzonym pod sygnaturą XI Nc 1593/13.

W dniu 30 listopada 2015 r. pozwany G. M. wniósł sprzeciw od nakazu zapłaty (k. 30), wskazując iż o jego wydaniu dowiedział się w toku postępowania egzekucyjnego; jednocześnie pozwany podniósł, iż doręczenia na adres wskazany w pozwie nie było skuteczne, bowiem w tym okresie nie zamieszkiwał on we W. przy ul. (...).

Pozwany wniósł o oddalenie powództwa z uwagi na przedawnienie roszczenia, podnosząc, że ostatnia rata kredytu miała być zapłacona dnia 8 kwietnia 2008 r. i od dnia następnego zaczął bieg 3-letni termin przedawnienia, którego upływ zakończył się przed wniesieniem pozwu w niniejszej sprawie, a uprzednio nie zaistniały okoliczności, które doprowadziłyby do przerwania biegu przedawnienia.

Wobec zarzutów pozwanego i danych zawartych w bazie PESEL-SAD, z których wynikało, że pozwany od 2011 r. nie jest zameldowany we W. przy ul. (...) sąd postanowieniem z dni 14 grudnia 2015 r. uchylił zarządzenie o pozostawieniu w aktach sprawy ze skutkiem doręczenia pism: nakazu zapłaty oraz odpisu pozwu oraz uchylił klauzulę wykonalności nadaną nakazowi zapłaty postanowieniem z dnia 8 maja 2014 r.

W piśmie z dnia 30 grudnia 2015 r. strona powodowa uznała zarzut przedawnienia i cofnęła powództwo wraz ze zrzeczeniem się roszczenia co do kwoty 3.649,84 zł, która została wyegzekwowana w postępowaniu egzekucyjnym prowadzonym przez komornika sądowego przy Sądzie Rejonowym dla Wrocławia-Krzyków pod sygnaturą KM 1401/15.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 8 października 2004 r. między (...) Bankiem (...) S.A. jako pożyczkodawcą a G. M. jako pożyczkobiorcą została zawarta umowa pożyczki gotówkowej numer (...), na mocy której pozwanemu została udzielona pożyczka w wysokości 3.500 zł, która miała być spłacona w 18 ratach miesięcznych – do dnia 8 kwietnia 2006 r.

/dowód: umowa pożyczki gotówkowej – k. 12-14/

(...) Bank (...) S.A. jest następcą prawnym (...) Bank (...) S.A.

/bezsporne, nadto dowód: odpis pełny z rejestru przedsiębiorców KRS – k. 7-10/

W dniu 10 września 2013 r. (...) Bank (...) S.A. wystawił wyciąg z ksiąg banku, w którym wskazano, iż G. M. jest zobowiązany z tytułu umowy pożyczki numer (...) z dnia 8 października 2004 r., łączna wysokość jego zobowiązania wynosi 11.527,37 zł i składa się na nią: kwota należności głównej w wysokości 3.598,43 zł, odsetki za okres od dnia 8 października 2004 r. do dnia 10 września 2013 r., koszty, opłaty i prowizje w kwocie 220 zł, koszty prowadzenia rachunku w wysokości 16,44 zł oraz dalsze odsetki umowne w wysokości 4-krotności stopy kredytu lombardowego NBP w skali roku naliczane od dnia 11 września 2013 r. do dnia zapłaty od kwoty 3.598,43 zł.

/dowód: wyciąg z ksiąg banku – k. 15/

W dniu 5 lipca 2013 r. (...) Bank (...) S.A. skierował do G. M. ostateczne wezwanie do uregulowania wynikających z umowy pożyczki z dnia 8 października 2004 r. należności w kwocie 11.378,58 zł. Pozwany nie odebrał korespondencji kierowanej na adres przy ul. (...) we W..

/dowód: wezwanie do zapłaty – k. 16-17/

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo w zakresie nie objętym cofnięciem pozwu nie zasługuje na uwzględnienie.

Zgodnie z art. 118 k.c. jeżeli przepis szczególny nie stanowi inaczej, termin przedawnienia wynosi lat dziesięć, a dla roszczeń o świadczenia okresowe oraz roszczeń związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej - trzy lata. Szczególne przepisy zawarte w art. 725 k.c.– 733 k.c. dotyczą tylko jednego rodzaju umów zawieranych przez banki, tj. umowy rachunku bankowego, a zatem przedawnienie roszczeń wynikających z umowy pożyczki, a taka sytuacja zachodzi w rozpoznawanej sprawie – regulują przepisy ogólne, w tym powołany wyżej art. 118 k.c. Nie ulega wątpliwości, ze bank jako spółka prawa handlowego jest przedsiębiorcą, a roszczenia wynikające z umowy kredytu związane są z prowadzona przez bank działalnością gospodarczą, zatem termin przedawnienia roszczeń banku zgłoszonych w niniejszej sprawie wynosi 3 lata.

W myśl art. 120 § 1 k.c. bieg przedawnienia rozpoczyna się od dnia, w którym roszczenie stało się wymagalne. Jeżeli wymagalność roszczenia zależy od podjęcia określonej czynności przez uprawnionego, bieg terminu rozpoczyna się od dnia, w którym roszczenie stałoby się wymagalne, gdyby uprawniony podjął czynność w najwcześniej możliwym terminie. Pozwanz miał spłacić pożyczkę w 18 miesięcznych ratach. Okres 18 miesięcy od zawarcia umowy upłynął dnia 8 kwietnia 2006 r. i w dacie tej wszystkie raty winny być – zgodnie z treścią umowy – już uiszczone.

W związku z powyższym tego dnia – stanowiącego termin zapłaty ostatniej raty – rozpoczął się niewątpliwie bieg przedawnienia dla całości pozostałego do zapłaty zadłużenia, choć prawdopodobnie dla poszczególnych jego części rozpoczął się wcześniej (z upływem daty płatności poszczególnych rat).

Skoro zadłużenie stało się wymagalne w dniu 8 kwietnia 2006 r., trzyletni termin przedawnienia roszczeń z przedmiotowej umowy upłynął z dniem 8 kwietnia 2009 r.

Ponieważ pozew wniesiony został przez stronę powodową w dniu 31 października 2013 r., nie doszło do przerwania biegu przedawnienia. Stosownie bowiem do treści art. 123 § 1 k.p.c. bieg przedawnienia przerywa się: przez każdą czynność przed sądem lub innym organem powołanym do rozpoznawania spraw lub egzekwowania roszczeń danego rodzaju albo przed sądem polubownym, przedsięwziętą bezpośrednio w celu dochodzenia lub ustalenia albo zaspokojenia lub zabezpieczenia roszczenia oraz przez uznanie roszczenia przez osobę, przeciwko której roszczenie przysługuje. Takich faktów strona powodowa bowiem nie wykazała. Wręcz przeciwnie - uznała zarzut przedawnienia za podniesiony zasadnie. Mając natomiast na uwadze, że przedawnienie odsetek następuje w tym samym terminie, w jakim przedawnia się należność główna, od której odsetki są liczone (zob. uchwałę 7 sędziów Sądu Najwyższego z dnia 26.01.2005 r., III CZP 42/04, OSNC 2005, nr 9, poz. 149.), należało stwierdzić, że żądanie strony powodowej uległo przedawnieniu w całości.

Ustalając stan faktyczny, sąd oparł się na dowodach z dokumentów: umowie pożyczki, wyciągu z ksiąg banku oraz na wezwaniu do zapłaty, nie znajdując podstaw, by odmówić im waloru wiarygodności.

Uznając zgłoszony przez pozwanego zarzut przedawnienia dochodzonego roszczenia za zasadny i skuteczny oraz biorąc pod uwagę, że wniesienie pozwu dopiero w dniu 31 października 2013 r. nie przerwało biegu przedawnienia, albowiem to już upłynęło, sąd orzekł jak w punkcie I sentencji wyroku.

W myśl art. 203 § 1 k.p.c. pozew może być cofnięty bez zezwolenia pozwanego aż do wydania wyroku jeżeli z cofnięciem połączone jest zrzeczenie się roszczenia. Strona powodowa cofnęła pozew w piśmie przygotowawczym z dnia 30 grudnia 2015 r. i nie było potrzeby uzyskania zgody pozwanego w związku z faktem, iż cofnięcie pozwu połączone było z zrzeczeniem się roszczenia. Nadto sąd ocenił cofnięcie jako skuteczne, gdyż nie stwierdził, by zaistniały okoliczności o których mowa w przepisie art. 203 § 4 k.p.c. – okoliczności sprawy nie wskazują bowiem, by czynności strony były sprzeczne z prawem lub zasadami współżycia społecznego albo zmierzały do obejścia prawa.

Orzeczenie o kosztach zostało oparte o przepis art. 98 § 1 k.p.c., który statuuje zasadę odpowiedzialności stron procesu za wynik postępowania. Jednakże mimo faktu, iż częściowe cofnięcie pozwu nastąpiło z powodu uzyskania wpłaty na poczet dochodzonego pozwem żądania już po wytoczeniu powództwa, to nie należy traktować pozwanego jako przegrywającego w tym zakresie, jako że uiszczenie tych kwot nastąpiło przymusowo – w postępowaniu egzekucyjnym, prowadzonym w oparciu o nakaz zapłaty, który następnie stracił moc na skutek wniesienia sprzeciwu. Toteż nieuprawniona byłaby konstatacja, iż zapłata kwoty 3.649,84 zł, która została wyegzekwowana w postępowaniu egzekucyjnym prowadzonym przez komornika sądowego przy Sądzie Rejonowym dla Wrocławia-Krzyków pod sygnaturą KM 1401/15 winna być uznania za uwzględnienie żądania przez pozwanego i być postawą do przyjęcia, że w tym zakresie pozwany przegrał sprawę.