Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 8 marca 2016 roku

Sąd Okręgowy w Piotrkowie Tryb. Wydział II Cywilny Odwoławczy w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 8 marca 2016 roku w Piotrkowie Trybunalskim

na posiedzeniu niejawnym w postępowaniu uproszczonym

sprawy z powództwa (...) z siedzibą w W.

przeciwko P. M.

o zapłatę

na skutek apelacji pozwanego

od wyroku Sądu Rejonowego w Piotrkowie Tryb.

z dnia 3 grudnia 2015 roku, sygn. akt I C 124/15upr

1. oddala apelację,

2. zasądza od pozwanego P. M. na rzecz powoda (...) z siedzibą w W. kwotę 180 (sto osiemdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania apelacyjnego

Sygn. akt II Ca 107/16

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 3 grudnia 2015 r. Sąd Rejonowy w Piotrkowie Trybunalskim po rozpoznaniu sprawy z powództwa (...) z siedzibą w W. przeciwko P. M. o zapłatę zasądził od pozwanego P. M. na rzecz powoda (...) z siedzibą w W. kwotę 1.014,97 zł (jeden tysiąc czternaście złotych i 97/100) wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 29.10.2013r. do dnia zapłaty oraz kwotę 227,00 zł (dwieście dwadzieścia siedem złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu.

Podstawą rozstrzygnięcia były przytoczone poniżej ustalenia i rozważania Sądu Rejonowego.

W dniu 25 stycznia 2011 r. (...) z siedzibą w W. zawarła z pozwanym P. M. Aneks nr (...) do Umowy nr (...). Przedmiotem umowy było świadczenie przez (...) z siedzibą w W. w zakresie i na warunkach określonych w Umowie, Regulaminie(...) lub odpowiednich regulaminach lub cennikach (...) lub Ofert Okresowych następującego zestawu usług: (...), a także usług dodanych, szczegółowo określonych w Cenniku.

Umowa została zawarta na czas określony od dnia 01 marca 2011 r. do dnia 28 lutego 2013r.

Abonent (pozwany) zobowiązany był do wpłacania należności za usługi zgodnie
z wystawioną fakturą, na indywidualny numer konta bankowego podany w dokumencie płatniczym, którego dotyczyła wpłata.

Opłata za udostępniony Zestaw instalacyjny w przypadku utraty lub jego niezwrócenia po zakończeniu świadczenia Usługi wynosiła 300,00 zł, natomiast opłata
w przypadku utraty lub niezwrócenia dekodera przez Abonenta została określona na kwotę 600,00 zł. W przypadku uszkodzenia, utraty lub niezwrócenia Karty przez Abonenta opłata za kartę wynosiła 50,00 zł.

Powód – (...)z siedzibą w W. nabył od (...) z siedzibą w W. wierzytelność przysługującą jej względem pozwanego na podstawie Porozumienia nr 4/MM z dnia 13 czerwca 2013 r. do Umowy Ramowej Cyklicznego Przelewu Wierzytelności z dnia 22 marca 2013 r.

Wysokość zaległości pozwanego P. M. na dzień wniesienia pozwu wynosiła 1.014,97 zł.

Sąd ustalił powyższy stan faktyczny na podstawie dowodów przedstawionych przez stronę powodową. Analiza zgromadzonego w niniejszej sprawie materiału dowodowego wykazała, że pozwanego P. M. łączyła z pierwotnym wierzycielem –(...) z siedzibą w W. umowa o świadczenie usług telekomunikacyjnych. Powód złożył również faktury VAT, notę odsetkową oraz notę obciążeniową na okoliczność niewykonania przez pozwanego swojego zobowiązania w postaci nieuiszczenia należności za usługę oraz niezwrócenia sprzętu: zestawu instalacyjnego, dekodera i karty dostępowej.

Pozwany utrzymywał, że nie posiada żadnego zadłużenia w stosunku do firmy (...), nie przedstawił jednak żadnego dowodu na poparcie swoich twierdzeń.

Mając takie ustalenie Sąd Rejonowy podkreślił, iż umowa o świadczenie usług telekomunikacyjnych jest pozakodeksową umową odpłatną. Jakkolwiek brak jest jednoznacznej definicji w tym zakresie, wzorowanej na kodeksowych definicjach poszczególnych umów nazwanych, to odpłatny charakter tej umowy nie budzi wątpliwości (art. 56 ust. 2 pkt 5 p.t.).

Powód dochodzi wierzytelności jako cesjonariusz. Wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania (art. 509 § 1 k.c.). Nie oznacza to jednak pogorszenia sytuacji dłużnika, gdyż przysługują mu nadal – choć już przeciwko nabywcy wierzytelności – wszelkie zarzuty, które miał przeciwko zbywcy w chwili powzięcia wiadomości o przelewie (art. 513 § 1 k.c.).

W tych okolicznościach Sąd I instancji uznał, iż dochodzone roszczenie podlega zasądzeniu w całości. W ocenie Sądu, powód wykazał swoje roszczenie zarówno, co do zasady, jak i wysokości. Mając na uwadze, iż strona powodowa udowodniła istnienie stosunku obligacyjnego między pozwanym a pierwotnym wierzycielem, a także załączyła stosowne dowody na okoliczność wysokości długu P. M., nie ulegało wątpliwości, że to na pozwanym spoczywał ciężar udowodnienia faktu, że nie był zadłużony w stosunku do (...) S.A.”. Fundamentalną zasadą w postępowaniu cywilnym jest bowiem zasada określona w art. 6 k.c. Regułę tę potwierdza regulacja zawarta w przepisie art. 232 k.p.c. Przepis ten stanowi, że strony są obowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne.

Co znamienne, na terminie rozprawy w dniu 11 sierpnia 2015 r. P. M. oświadczył, że nie ma żadnych zaległości i że będzie to w stanie udowodnić. Mając powyższe na uwadze, Sąd odroczył rozprawę oraz zobowiązał pozwanego do złożenia w terminie 1 miesiąca dokumentów potwierdzających zapłacenie faktur oraz do złożenia dokumentu potwierdzającego zwrócenie sprzętu. Pozwany nie wykonał nałożonego na niego zobowiązania i nie przedstawił powyższych dokumentów.

W tym stanie rzeczy, należało zasądzić od pozwanego na rzecz powoda kwotę 1.014,97 zł wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 29 października 2013 r. do dnia zapłaty.

O roszczeniu odsetkowym orzeczono na podstawie art. 481 § 1 i 2 k.c. Na podstawie art. 98 k.p.c. Sąd zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 227,00 zł tytułem zwrotu kosztów procesu. Na kwotę tę składały się: wynagrodzenie pełnomocnika powoda – 180,00 zł, opłata sądowa od pozwu – 30,00 zł, opłata skarbowa od pełnomocnictwa – 17,00 zł.

Apelacje od powyższego rozstrzygnięcia złożył pozwany zaskarżając wyrok w całości.

Zaskarżonemu wyrokowi zarzucił błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia wskazując, iż uregulował całą należność i będzie to w stanie udowodnić. Wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku lub jego uchylenie i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

W odpowiedzi na apelacje pełnomocnik pozwanego wniósł o jej oddalenie i zasądzenie kosztów wg norm przepisanych.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Apelacja jest bezzasadna.

Skarżący w apelacji skupił się przede wszystkim na zarzucaniu sądowi błędnego ustalenia jakoby roszczenie dochodzone przedmiotowym pozwem istniało podczas gdy w ocenie skarżącego nie istniało ono w związku z uregulowaniem należności przez pozwanego na rzecz (...) i zwrotem sprzętu.

Tymczasem materiał dowodowy zaoferowany przez obie strony nie dawał podstaw do dokonania innych ustaleń niż te, których dokonał Sąd Rejonowy.

Pozwany od samego początku kwestionował zasadność roszczenia podnosząc, iż posiada dowody potwierdzające wygaśnięcie zobowiązania przez jego wykonanie na rzecz wierzyciela pierwotnego to jest (...)

Takie twierdzenia pozwanego były m.in. powodem odroczenia przez Sąd I instancji rozprawy w dniu 11-08-2015 i umożliwienia pozwanemu złożenia sądowi niezbędnych dokumentów. Tymczasem pozwany pomimo upływu 4 miesięcy /do następnego terminu rozprawy/ nie zdołał Sądowi Rejonowemu przedstawić dokumentów na które się powoływał i nie stawił się na ostatniej rozprawie. Konsekwencją powyższego było wydanie przez Sąd I instancji wyroku na podstawie zgromadzonego materiału dowodowego.

Zgodnie z art. 6 k.c. ciężar dowodu spoczywa na tym który z określonych twierdzeń podlegających udowodnieniu wywodzi korzystne dla siebie skutki prawne. Skoro tak to na pozwanym spoczywał ciężar przeprowadzenia dowodu, iż wierzyciel pierwotny został zaspokojony zgodnie z treścią zobowiązania. Pozwany takowego dowodu nie przeprowadził także w apelacji gołosłownie deklarował, iż jest stanie przedstawić w sądzie dokumenty świadczące o uregulowaniu zobowiązań choć dokumentów tych pomimo wcześniejszych deklaracji nie zdołał przedstawić także obecnie na etapie postępowania apelacyjnego.

W takiej sytuacji pozwany który nie przeprowadził odpowiednich dowodów na poparcie swoich twierdzeń ponosi ryzyko niekorzystnego dla siebie rozstrzygnięcia.

W takich okolicznościach Sąd Rejonowy słusznie doszedł do wniosku, iż złożone powództwo jest w pełni uzasadnione i zasądził dochodzoną należność obciążając pozwanego kosztami procesu.

Mając na uwadze powyższe na podstawie art. 385 k.p.c. należało orzec jak w pkt 1 wyroku.

O kosztach Sąd orzekł na podstawie art. 98 k.p.c. w związku z art. 108 § 1 k.p.c.