Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

W., dnia 14-11-2014 r.

Sąd Rejonowy dla Wrocławia-Śródmieścia we Wrocławiu IX Wydział Cywilny w następującym składzie:

Przewodniczący:SSR Barbara Sudnik-Hryniewicz

Protokolant:Agnieszka Senkowska

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 14-11-2014 r. we W.

sprawy z powództwa (...) Sp. z o.o. z siedzibą we W.

przeciwko M. S.

o zapłatę

powództwo oddala.

Sygn. akt IX C 1061/13

UZASADNIENIE

Strona powodowa (...) Sp. z o.o. wniosła o zasądzenie od pozwanego M. S. kwoty 5.402,54 zł z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia 11 marca 2011r. do dnia zapłaty oraz kosztami procesu, w tym kosztami zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Uzasadniając żądanie pozwu strona powodowa podała, że w dniu 10 lipca 2010r. przy ul. (...) we W. z winy pozwanego doszło do kolizji drogowej. Pozwany kierując samochodem marki R. (...) o nr rej. (...) wjechał w oczekujący na zmianę sygnalizacji świetlnej samochód marki H. (...) o nr rej. (...) będący własnością powodowej spółki. W wyniku powyższego zdarzenia uszkodzeniu uległ zderzak samochodu będącego własnością strony powodowej. Strona powodowa wskazała, że pozwany bezpośrednio po kolizji złożył oświadczenie, w którym przyznał się do popełnionego deliktu oraz uznał swoją winę. Zobowiązał się także do pokrycia kosztów naprawy uszkodzonego pojazdu.

Strona powodowa dokonała naprawy pojazdu w (...) Serwisie (...) firmy (...) Sp. z o.o. we W. przy ul. (...), jednak z uwagi na odmowę wypłaty odszkodowania przez ubezpieczyciela (...), całkowity koszt naprawy w wysokości 5.402,54 zł zmuszona była pokryć strona powodowa.

Pomimo prób polubownego rozwiązania sporu, w tym skierowanego do pozwanego wezwania do zapłaty, pozwany nie uregulował należności z tytułu powyższej szkody.

W odpowiedzi na pozew pozwany zaprzeczył twierdzeniom pozwu. Wskazał, że nigdy nie uczestniczył w żadnej kolizji drogowej, zaś zarówno zdjęcie, jak i podpis złożony na dokumencie prawa jazdy należącym do sprawcy kolizji a złożonym do akt sprawy nie należą do niego.

W toku sprawy strony podtrzymały dotychczasowe stanowisko w sprawie.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 10 lipca 2010r. przy ul. (...) we W. doszło do kolizji drogowej, w wyniku której pozwany M. S. kierując pojazdem marki R. (...) o nr rej. (...) uderzył w tył stojącego na czerwonym świetle pojazdu marki H. (...) o nr rej. (...), kierowanego przez Z. D., będącego własnością strony powodowej. Pasażerami pojazdu byli: A. A. D., A. A. D. i F. D.. Wszystkie te osoby widziały sprawcę.

Wskutek powyższego zdarzenia uszkodzeniu uległ tylny zderzak samochodu H. (...). Pozwany M. S. bezpośrednio po zdarzeniu uznał swoją winę w spowodowaniu kolizji drogowej oraz oświadczył, iż pokryje koszty naprawy pojazdu marki H. (...) należącego do strony powodowej. Bezpośrednio po zdarzeniu też wykonane zostały fotokopie dokumentów, jakie posiadał przy sobie sprawca, w tym jego prawa jazdy. Na dokumencie tym widnieje podpis pozwanego taki sam jak złożony we wniosku o wydanie prawa jazdy z dnia 7.08.2000 r.

Dowód: oświadczenie z dnia 10 lipca 2010r., k. 14

dokumentacja zdjęciowa na płycie CD, k. 20

przesłuchanie w charakterze strony powodowej Z.`a A. D. pełniącego funkcję członka zarządu strony powodowej, k. 61

zeznania świadka A. A. D., k. 69

zeznania świadka A. A. D., k. 69

zeznania świadka F. D., k. 69-70

Strona powodowa dokonała naprawy uszkodzonego pojazdu w (...) Sp. z o.o. we W.. Koszt naprawy wyniósł 5.402,54 zł.

Dowód: duplikat faktury VAT nr (...) z dnia 6 sierpnia 2010r., k. 15

W toku przeprowadzonego postępowania likwidacyjnego prowadzonego przez (...) S.A. pozwany M. S. zaprzeczył jakoby doprowadził do jakiejkolwiek kolizji drogowej w dniu 10 lipca 2010r. W wyniku powyższego (...) S.A. odmówiło przyjęcia odpowiedzialności za skutki zdarzenia z dnia 10 lipca 2010r. oraz odmówiło pokrycia kosztów naprawy pojazdu H. (...).

Koszt naprawy pojazdu marki H. (...) pokrył więc zakład ubezpieczeń w ramach ubezpieczenia autocasco strony powodowej. Strona powodowa utraciła wobec tego zniżki oraz musiała dopłacić podatek VAT.

Dowód: pismo (...) Sp. z o.o. z dnia 18 października 2010 r., k. 16

pismo (...) S.A. z dnia 22 września 2010 r., k. 17

przesłuchanie w charakterze strony powodowej Z.`a A. D. pełniącego funkcję członka zarządu strony powodowej, k. 61

Pozwany M. S. nigdy nie zgubił dokumentu prawa jazdy, nie wydano mu wtórnika prawa jazdy.

Dowód: zeznania pozwanego M. S., k. 61

pismo ze Starostwa Powiatowego w L. z dnia 22 października 2014r., k. 73.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo nie zasługiwało na uwzględnienie.

Strona powodowa w niniejszej sprawie domagała się zasądzenia od pozwanego M. S. kwoty 5.402,54 zł tytułem odszkodowania za szkodę poniesioną w związku z kolizją drogową z dnia 10 lipca 2010r.

Sam fakt zaistnienia zdarzenia z dnia 10 lipca 2010r. był między stronami bezsporny. Pozwany zaprzeczył jednakże żądaniu pozwu wskazując, że nigdy nie uczestniczył we wskazanej kolizji drogowej, nie kierował samochodem R. (...), zaś prawo jazdy, którego fotokopię przedstawiła strona powodowa nie należy do niego.

Stan faktyczny w niniejszej sprawie Sąd ustalił w oparciu o dowody z dokumentów, w tym fakturę VAT z dnia 6 sierpnia 2010r., oświadczenie sprawcy szkody, korespondencję między stroną powodową a zakładem (...) Sp. z o.o. oraz dokumentację nadesłaną przez Starostwo Powiatowe w L., a także w oparciu o zeznania przesłuchanego w charakterze strony Z.`a A. D. oraz świadków A. A. D., A. A. D. i F. D..

Zgromadzony w sprawie materiał dowodowy, w szczególności zgodne i korelujące ze sobą zeznania przesłuchiwanego w charakterze strony Z.`a A. D. oraz świadków A. A. D., A. A. D. i F. D. pozwolił Sądowi ustalić, że w dniu 10 lipca 2010r. we W. przy ul. (...) doszło do kolizji drogowej, polegającej na tym, iż w stojący na czerwonym świetle pojazd będący własnością powodowej spółki uderzył pojazd kierowany przez pozwanego. W toku przeprowadzonego postępowania Sąd ustalił również wbrew temu co twierdził pozwany, iż to on był sprawcą zdarzenia, bowiem to on kierował samochodem marki R. (...) o nr rej. (...). O powyższym świadczą przede wszystkim zeznania przesłuchiwanego w charakterze strony Z.`a A. D., który w danym dniu kierował pojazdem H. (...). Przesłuchiwany na rozprawie w dniu 19 września 2014r. Z. D. oświadczył, że jest pewien, iż to pozwany kierował samochodem marki R. (...) i to on doprowadził do kolizji drogowej w dniu 10 lipca 2010r. W ocenie Sądu zarówno powyższe zeznania, jak i zasady doświadczenia życiowego pozwalają uznać, że Z. D. jako kierując pojazdem marki H. (...), a z drugiej strony jako osoba zarządzająca spółką, będącą właścicielem samochodu, szczególnie dobrze zapamiętał samo zdarzenie i jego sprawcę. Wskazując na pozwanego na rozprawie jako sprawcę szkody nie miał on żadnych wątpliwości, wręcz przeciwnie wyraźnie oświadczył, iż jest pewien, że był to pozwany. W ocenie Sądu powyższe zeznania zasługują na walor wiarygodności, w związku z czym stanowiły one podstawę ustaleń czynionych w zakresie sprawstwa pozwanego.

Oceny tej nie zmienia treść zeznań świadków, którzy takiej pewności już nie mieli, bądź też w ogóle nie rozpoznawali pozwanego jako sprawcę zdarzenia. Zdaniem Sądu ta okoliczność świadczy o ich wiarygodności. Sposób i okoliczności zdarzenia zapamiętywane są indywidualnie i tak też zapominane. Świadkowie byli zbieżni w przedstawianych przez siebie zasadniczych wersjach zdarzenia powodującego szkodę, jednakże z powodu upływu czasu w ich pamięci zatarły się jego szczegóły (od zdarzenia upłynęło ponad 4 lata). Jest to proces naturalny i przebiegający różnie w każdej osoby. Tak więc te drobne rozbieżności czy niepamięć świadczą o tym, że świadkowie nie ustalali pomiędzy sobą wersji zeznań, a ich wypowiedzi były szczere i relacjonowały to co rzeczywiście oni sami zapamiętali.

Wskazać nadto należy, że oświadczenie sprawcy szkody oraz analizowana w tym kontekście dokumentacja nadesłana przez Starostwo Powiatowe w L., w szczególności znajdujący się w niej podpis pozwanego oraz jego zdjęcie pozwala w ocenie Sądu przypuszczać, że istnieją dwa komplety dokumentu prawa jazdy. Sprawca szkody bezpośrednio po zdarzeniu złożył oświadczenie, w którym przyznał się do spowodowania kolizji i zobowiązał się do pokrycia kosztów naprawy uszkodzonego pojazdu. W ocenie Sądu podpis złożony pod powyższym oświadczeniem oraz podpis znajdujący się w dokumentacji nadesłanej ze Starostwa Powiatowego w L. pozwalają przypuszczać, że złożyła go ta sama osoba. Niemniej jednak kwestia ta ma znaczenie drugorzędne, bowiem Sąd ustalając sprawstwo pozwanego oparł się przede wszystkim na wiarygodnych w tym zakresie zeznaniach kierującego pojazdem H. (...)`a A. D., z których to zeznań bezspornie wynikało, że to pozwany był sprawcą szkody, której naprawienia w niniejszym postępowaniu domaga się strona powodowa.

Z tych też względów Sąd oddalił wnioski strony powodowej o dopuszczenie dowodów: z opinii biegłego z zakresu ekspertyzy pisma ręcznego i podpisów oraz z okazania pozwanego świadkom zawnioskowanym w pozwie, bowiem Sąd podzielił w tym zakresie stanowisko strony powodowej i uznał, iż to pozwany spowodował kolizję w dniu 10 lipca 2010r., wobec czego przeprowadzenie wnioskowanych dowodów okazało się zbędne.

Z powyższych względów też Sąd za niewiarygodne uznał wyjaśnienia pozwanego, który kwestionował swój udział w kolizji.

Odnosząc się do dochodzonej w niniejszym postępowaniu należności wskazać należy, że strona powodowa domaga się zapłaty kwoty 5.402, zł tytułem odszkodowania. W ocenie orzekającego Sądu strona powodowa nie wykazała jednak wysokości poniesionej szkody, w związku z czym powództwo nie zasługiwało na uwzględnienie.

Zgodnie z przepisem art. 415 § 1 k.c. w zw. z art. 436 § 2 k.c. kto z winy swej wyrządził drugiemu szkodę obowiązany jest do jej naprawienia. Warunkiem niezbędnym dla przypisania odpowiedzialności deliktowej jest oprócz dowiedzenia kto jest sprawcą i wykazania jego winy, wykazanie też istnienia oraz wysokości szkody, a także związku przyczynowego pomiędzy zaistniałym zdarzeniem a szkodą.

W wyniku przeprowadzonego postępowania dowodowego Sąd co prawda ustalił, że samochód strony powodowej został uszkodzony w wyniku zdarzenia z dnia 10 lipca 2010r. Jednakże strona powodowa pomimo ciążącego na niej w tym zakresie obowiązku dowodowego, który ma swe źródło w treści art. 6 k.c., a w warstwie procesowej w normie przepisu art. 3 k.p.c., zgodnie z którym strony zobowiązane są przedstawiać dowody i art. 232 k.p.c., według którego strony są zobowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z jakich wywodzą skutki prawne, nie wykazała zakresu i wysokości szkody.

Strona powodowa w tym celu przedłożyła na okoliczność wysokości poniesionych kosztów naprawy fakturę VAT, z której wynika, że koszt naprawy uszkodzonego pojazdu wyniósł 5.402,54 zł. W toku postępowania strona powodowa podnosiła, że koszty naprawy pokrył zakład ubezpieczeń w ramach ubezpieczenia autocasco, zaś podatek VAT zobowiązana była uiścić strona powodowa. Nadto strona powodowa wskazywała, że w związku z likwidacją szkody z ubezpieczenia autocasco utraciła zniżki. Jednocześnie jednak nie wykazała ona zasadności wysokości dochodzonej kwoty.

Na podstawie faktury VAT dołączonej do pozwu oraz zeznań Z.`a A. D. ustalono, że strona powodowa dokonała naprawy uszkodzonego pojazdu częściowo za kwotę wypłaconą z ubezpieczenia autocasco, przy czym miała ona zgodnie z warunkami ubezpieczenia dopłacić podatek VAT. Całkowity koszt naprawy pojazdu wyniósł 5.402,54 zł, w tym 974,22 zł tytułem podatku VAT. Wobec powyższego uznać należałoby, że szkodą spółki są utracone zniżki, których wysokości nie wykazała oraz ew. podatek VAT, który w chwili powstania szkody i jej naprawienia strona powodowa mogła odliczyć od przychodu w całości. Dlatego też w ocenie Sądu nie sposób uznać, że strona powodowa w ogóle wskazywaną przez nią szkodę poniosła.

Wyjaśnić również należy, że fakt spełnienia świadczenia przez zakład ubezpieczeń powoduje powstanie po stronie tego ostatniego roszczenia regresowego (art. 828 k.c.), w ramach którego może się on domagać zapłaty do wysokości spełnionego świadczenia od odpowiedzialnego za szkodę. Powyższe oznacza też, jak wyżej wskazano, że strona powodowa nie może domagać się zapłaty kwoty, na którą opiewa faktura VAT, bowiem jak sama przyznaje, została ona zapłacona nie przez nią, a przez zakład ubezpieczeń.

Tym samym wobec niewykazania wysokości poniesionej szkody, powództwo podlegało oddaleniu, o czym orzeczono, jak w sentencji.