Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 6 grudnia 2012 roku

Sąd Okręgowy w Warszawie-Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów

w składzie:

Przewodniczący: SSO Małgorzata Perdion-Kalicka

Protokolant: sekretarz sądowy Jadwiga Skrzyńska

po rozpoznaniu w dniu 6 grudnia 2012 roku w Warszawie

na rozprawie

sprawy z odwołania (...) Sp. z o. o. z siedzibą w Z.

przeciwko Prezesowi Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów

o nałożenie kary pieniężnej

na skutek odwołania (...) Sp. z o. o. z siedzibą w Z. od decyzji Prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów, z dnia 1 grudnia 2010 r., nr (...)

1.  zmienia zaskarżoną decyzję w ten sposób, że obniża nałożoną na (...) Sp. z o.o. z siedzibą w Z. karę do kwoty 5 000 zł (pięć tysięcy złotych);

2.  w pozostałym zakresie powództwo oddala;

3.  znosi wzajemnie między stronami koszty procesu.

SSO Małgorzata Perdion-Kalicka

Sygn. akt XVII AmA 43/11

UZASADNIENIE

W dniu 1 grudnia 2010 r. Prezes Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów wydał decyzję nr (...), w której nałożył na (...) Sp. z o.o. w Z. karę pieniężną w wysokości 65 000 zł z tytułu dokonania bez uzyskania zgody Prezesa UOKiK koncentracji, polegającej na przejęciu przez tę spółkę kontroli nad A. (...) Sp. z o.o. w L..

W uzasadnieniu decyzji Prezes wskazał, że w dniu 27 lipca 2010 r. został poinformowany o koncentracji przedsiębiorców, polegającej na przejęciu przez (...) Sp. z o.o. w Z. kontroli nad A. (...) Sp. z o.o. w L.. Do koncentracji doszło w wyniku umowy sprzedaży udziałów zwartej w dniu 8 października 2008 r., na mocy której (...) nabyła 100% udziałów w kapitale zakładowym A. i tym samym przejęła bezpośrednią kontrolę nad tą spółką.

Prezes UOKiK wskazał w uzasadnieniu, że zarówno wysokość obrotów na terytorium Polski w roku obrotowym poprzedzającym rok zgłoszenia obu przedsiębiorców przekraczała wartość wskazaną w art. 13 ust. 1 pkt. 2 ustawy z dnia 16 lutego 2007 r. o ochronie konkurencji i konsumentów (o okik) (Dz. U. Nr 50, poz. 331 ze zmianami), jak również, sposób dokonania koncentracji, powodowały powstanie po stronie (...) obowiązku zgłoszenia Prezesowi zamiaru koncentracji. Jednocześnie nie występowały wskazane przez ustawodawcę w art. 14 powyższej ustawy przesłanki zwalniające od obowiązku zgłoszenia zamiaru koncentracji.

Wobec powyższego Prezes wskazał, że (...) jako podmiot przejmujący kontrolę nad A. nie dopełnił obowiązku nałożonego na niego w art. 94 ust. 2 pkt 2) ustawy o okik i nie zgłosił Prezesowi zamiaru koncentracji.

Wobec powyższego w oparciu o art. 106 ust. 1 pkt 3) ustawy o okik Prezes wymierzył przedsiębiorcy karę pieniężną w wysokości 65 000 zł. Wymierzając powyższą karę Prezes uwzględnił okoliczności obciążające i łagodzące dotyczące przedsiębiorcy., tj. wziął pod uwagę to, że (...) z własnej inicjatywy zgłosiła koncentrację, że było to pierwsze naruszenie przez spółkę ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów, fakt, że w wyniku dokonanej koncentracji nie została istotnie ograniczona konkurencja na rynku. Wymierzona kara stanowi (...) % przychodu powoda w roku rozliczeniowym poprzedzającym rok nałożenia kary i ok. (...) % maksymalnej wysokości kary przewidzianej w art. 101 ust. 1 pkt 3 ustawy o okik. W ocenie Prezesa, kara w takim wymiarze ma w głównej mierze w stosunku do powoda odnieść walor dyscyplinujący i prewencyjny.

Od powyższej decyzji odłownie wniosła (...) Sp. z o.o. zaskarżając decyzję w całości, zarzucając jej naruszenie art. 106 ust. 1 pkt 3 ustawy o okik poprzez nałożenie kary pieniężnej, pomimo, że istniały przesłanki do odstąpienia od jej wymierzenia; art. 106 ust. 1 pkt 3 w związku z art. 111 ustawy o okik poprzez nałożenie kary pieniężnej w wysokości niewspółmiernej do stopnia zawinienia (...) Sp. z o.o., naruszenia interesu publicznego i nieuwzględniającej okoliczności sprawy. Wobec powyższych zarzutów powód wniósł o zmianę zaskarżonej decyzji w całości, poprzez uchylenie nałożonej kary pieniężnej albo jej znaczące obniżenie.

W uzasadnieniu powód wskazał, że nałożenie na niego kary pieniężnej w okolicznościach rozpatrywanej sprawy jest nieuzasadnione. Powód sam, z własnej inicjatywy złożył informację Prezesowi UOKiK o naruszeniu obowiązku ustawowego, interes publiczny nie został naruszony jego zachowaniem, działanie spółki nie nosiło znamion umyślności, nie uzyskała ona żadnych korzyści z tego tytułu, nie występuje również przypadek recydywy, powód współpracował z Prezesem w toku całego postępowania administracyjnego. Wobec powyższych faktów w ocenie powoda wymierzona mu przez organ antymonopolowy kara wywiera przede wszystkim skutek represyjny, ponieważ powód swoim zachowaniem w toku postępowania administracyjnego wykazał, że jest już skrupulatny i zdyscyplinowany w stosowaniu przepisów ustawy antymonopolowej. Jednocześnie powód w przypadku nieuwzględnienia wniosku o uchylenie nałożonej kary w całości wskazuje, że kara w wymierzonej wysokości jest nadmiernie wysoka, nałożona w sposób całkowicie dowolny i z przekroczeniem zasad uznania administracyjnego. Okres naruszenia ustawy antymonopolowej w ocenie powoda był incydentalny i jednorazowy, wynikający z nieświadomości powoda obowiązywania niektórych uregulowań ustawy o okik, spółka z własnej inicjatywy naprawiła dostrzeżoną nieprawidłowość postępowania, stopień naruszenia przepisów ustawy o okik przez powoda był niewielki, naruszenie interesów chronionych ustawą antymonopolową nastąpiło w stopniu nikłym. Wobec powyższych okoliczności - w ocenie powoda – nałożona na niego kara jest nadmierna i szczególnie dolegliwa.

W odpowiedzi na odwołanie Prezes UOKiK wniósł o oddalenie odwołania w całości.

W uzasadnieniu odpowiedzi Prezes wskazał, że nałożenie kary na powoda było uzasadnione. Przedsiębiorca nie dopełnił nałożonego przez ustawodawcę obowiązku zgłoszenia zamiaru koncentracji, a informacja o dokonaniu koncentracji została przekazana Urzędowi Ochrony Konkurencji i Konsumentów dopiero po roku i ośmiu miesiącach od zaistnienia faktu koncentracji przedsiębiorców. Kara wymierzona przedsiębiorcy mieści się w ustawowych ramach i podczas jej wymierzania wzięto pod uwagę szereg okoliczności tak obciążających jak i łagodzących, czego efektem jest jej relatywnie niski wymiar ((...) % przychodu powoda w 2009 r., co stanowi (...) % dochodu przedsiębiorcy w tym samym roku). Jednocześnie - w ocenie Prezesa – w przypadku odstąpienia od wymierzenia kary ze względu na brak istotnego wpływu danej koncentracji na rynek, organ antymonopolowy dałby przyzwolenie przedsiębiorcom dokonującym koncentracji do odstąpienia od obowiązku zgłaszania ich zamiaru, czyniąc martwymi przepisy ustawy antymonopolowej.

Swoje stanowiska strony podtrzymały do końca procesu.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Powód (...) jest spółką, której przedmiotem działalności jest hurtowa i detaliczna sprzedaż sprzętu AGD i RTV. Posiada jedną spółkę zależną, tj. A., która także prowadzi działalność w zakresie hurtowej i detalicznej sprzedaży sprzętu AGD i RTV. Obrót (...) zrealizowany w 2009 r. wyniósł (...) zł, natomiast w roku 2007, tj. w roku poprzedzającym rok, w którym powinno zostać dokonane zgłoszenie zamiaru koncentracji – (...) zł, tj. (...) EURO. Z kolei obrót A. zrealizowany w 2009 r. wyniósł (...) zł, natomiast w roku 2007 – (...) zł, tj. (...) EURO.

W okresie przed dokonaniem koncentracji z A., Sp. z o.o., (...) działalność handlową prowadził głównie na terenie (...), w promieniu ok. 100 km od siedziby przedsiębiorcy tj. Z.. Działalność miała charakter głównie handlu hurtowego z 24 sklepami detalicznymi. A. (...) Sp. z o.o. prowadziła wówczas działalność na terenie województw (...), (...) i (...). Charakter działalności tej spółki polegał przede wszystkim na prowadzeniu sprzedaży detalicznej urządzeń RTV i AGD (32 sklepy). Potencjał obu przedsiębiorców na krajowym rynku hurtowej sprzedaży artykułów AGD i RTV, który był jedynym wspólnym rynkiem obu spółek łącznie stanowił 2,5%, w tym udział w tym rynku (...) był szacowany na 1,9 %, zaś udział spółki (...) przedstawiał nie więcej niż 0,6% całego rynku RTV i AGD w okresie dokonanej koncentracji.

W dniu 8 października 2008 r. (...) oraz A. K., R. O., Z. O. i P. Z. zawarli umowę sprzedaży udziałów, na mocy której (...) nabyła 100% udziałów w kapitale zakładowym A. i tym samym przejęła bezpośrednią kontrolę nad tą spółką. Skutkiem przejęcia kontroli nad spółką (...) spółka (...) zwiększyła swój potencjał w sprzedaży detalicznej, co umożliwiało jej korzystanie z dodatkowych korzystnych warunków zakupu towarów-zakupów promocyjnych, w celu wsparcia akcji promocyjnych we własnych sklepach. Zwiększyło to konkurencyjność cenową spółki (...) ikorzyśc dla konsumentów, gdyż dało jej to możliwość stosowania niższych cen detalicznych. (zeznania K. B. k. 71, informacja o przejęciu kontroli k.35 i następne akt administracyjnych).

W dniu 27 lipca 2010 r. do Prezesa UOKiK wpłynęło zgłoszenie koncentracji przedsiębiorców, polegającej na przejęciu przez (...) Sp. z o.o. kontroli nad A. (...) Sp. z o.o..

Decyzją z dnia 1 grudnia 2010 r. nr (...) Prezes UOKiK nałożył na (...) karę pieniężną w wysokości 65 000 zł z tytułu dokonania bez uzyskania zgody Prezesa koncentracji, polegającej na przejęciu przez tę spółkę kontroli nad A..

Od decyzji powyższej (...) Sp. z o.o. złożyło odwołanie do tutejszego Sądu za pośrednictwem Prezesa UOKiK.

Sąd zważył co następuje:

Odwołanie (...) Sp. z o.o. zasługuje na częściowe uwzględnienie.

Zgodnie z art. 13 ust. 1 ustawy z dnia 16 lutego 2007 r. o ochronie konkurencji i konsumentów (Dz. U. Nr 50, poz. 331 ze zmianami) zamiar koncentracji podlega zgłoszeniu Prezesowi Urzędu Ochrony i Konsumentów, jeżeli łączny światowy obrót przedsiębiorców uczestniczących w koncentracji w roku obrotowym poprzedzającym rok zgłoszenia przekracza równowartość 1 mld euro (art. 13 ust. 1 pkt 1) lub łączny obrót na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przedsiębiorców uczestniczących w koncentracji w roku obrotowym poprzedzającym rok zgłoszenia przekracza równowartość 50 mln euro (art. 13 ust. 1 pkt 2). W myśl art. 13 ust. 2 pkt 2 powyższej ustawy obowiązek ten dotyczy zamiaru przejęcia - przez nabycie lub objęcie akcji, innych papierów wartościowych, udziałów lub w jakikolwiek inny sposób - bezpośredniej lub pośredniej kontroli nad jednym lub więcej przedsiębiorcami przez jednego lub więcej przedsiębiorców. Jednocześnie art. 14 pkt 1 ustawy stanowi, iż nie podlega zgłoszeniu zamiar koncentracji, jeżeli obrót przedsiębiorcy, nad którym ma nastąpić przejęcie kontroli nie przekroczył w żadnym z dwóch lat obrotowych poprzedzających zgłoszenie równowartości 10 mln euro.

W toku postępowania administracyjnego Prezes UOKiK prawidłowo ustalił, że w przypadku powoda zachodziły przesłanki uzasadniające obowiązek zgłoszenia zamiaru koncentracji, poprzez przejęcie A. (...) Sp. z o.o., ponieważ (i) łączny obrót przedsiębiorców uczestniczących w koncentracji, w roku obrotowym poprzedzającym rok zgłoszenia zamiaru koncentracji wyniósł 370 713 000 zł, tj. 103 493 000 euro – a zatem przekroczył wartość określoną w art. 13 ust. 1 pkt 2 ustawy o ochronie konkurencji, czyli równowartość 50 mln euro, (ii) przejęcie przez (...) kontroli nad A. poprzez nabycie w niej udziałów, jest sposobem koncentracji, określonym w art. 13 ust. 2 pkt 2 ustawy o okik, (iii) nie zaistniała przesłanka z art. 14 pkt 1 ustawy o okik, ponieważ obrót Spółki (...) zrealizowany na terytorium Polski w roku obrotowym poprzedzającym rok zgłoszenia koncentracji wyniósł 110 860 000 zł, tj. 30 949 000 euro, a zatem przekroczył równowartość 10 mln euro, (iiii) nie wystąpiły inne przesłanki z art. 14 ustawy.

Nie ulega więc wątpliwości, że wobec powyższych ustaleń, zgodnie z brzmieniem art. 94 ust. 2 pkt 2) ustawy o okik na przedsiębiorcy (...), jako na przedsiębiorcy, który przejmował kontrolę nad A. ciążył obowiązek zgłoszenia zamiaru koncentracji.

Art. 13 ustawy o okik wyraźnie wskazuje, że zgłoszeniu Prezesowi UOKiK podlega już sam zamiar koncentracji. Oznacza to, że naruszenie powyższego obowiązku stanowić będzie zgłoszenie Prezesowi UOKiK faktu dokonania koncentracji.

W toku procesu powód nie kwestionował okoliczności związanych z koncentracja i braku jej uprzedniej notyfikacji Prezesowi UOKiK, jednakże wskazał, że Prezes nałożył na niego karę pieniężną w sytuacji, kiedy winien był odstąpić od nałożenia takiej sankcji, a nadto nawet jeśli nałożenie kary było uzasadnione, to kara ta winna być nałożona w znacząco niższej wysokości.

W ocenie Sądu brak w rozpatrywanym przypadku podstaw do odstąpienia od wymierzenia przedsiębiorcy kary finansowej. Jak opisano wyżej ustawa o ochronie konkurencji i konsumentów nakłada na przedsiębiorcę, który zamierza dokonać koncentracji szereg obowiązków – w tym podstawowy – czyli obowiązek zgłoszenia organowi antymonopolowemu zamiaru dokonania koncentracji. Należy przypomnieć, że przedsiębiorców, jako podmioty profesjonalne obowiązują zaostrzone standardy, jeśli chodzi o możliwość oczekiwania od nich znajomości przepisów prawa powszechnie obowiązującego, dotyczących m. in. zasad prowadzenia działalności gospodarczej. W rozpatrywanej sprawie przedsiębiorca nie wykonał ciążącego na nim obowiązku zgłoszenia Prezesowi UOKiK zamiaru dokonania koncentracji i w toku postępowania tak administracyjnego jak i sądowego podnosił, że zaniechanie powyższe było następstwem nieświadomości tego, że taki obowiązek na nim ciąży. Dając wiarę powyższemu oświadczeniu, Sąd stwierdza, że zachowanie powoda było zachowaniem zawinionym, ponieważ jego obowiązkiem jest znajomość przepisów prawa m. in. regulujących zasady prowadzenia działalności gospodarczej, w szczególności, że działalność ta jest prowadzona na większą skalę niż bagatelna. Niemniej jednak istniejące zawinienie po stronie powoda należy określić stopniem winy nieumyślnej, jakim jest rażące niedbalstwo.

Sąd podzielił więc pogląd Prezesa UOKiK, że zachowanie powoda daję podstawę, by wyciągnąć w stosunku do niego konsekwencje karne - jednakże Sąd nie zgadza się z wysokością kary wymierzonej przez organ antymonopolowy.

W myśl art. 106 ust. 1 pkt 3 ustawy o ochronie konkurencji Prezes Urzędu może nałożyć na przedsiębiorcę, w drodze decyzji, karę pieniężną w wysokości nie większej niż 10% przychodu osiągniętego w roku rozliczeniowym poprzedzającym rok nałożenia kary, jeżeli przedsiębiorca ten, choćby nieumyślnie, dokonał koncentracji bez uzyskania zgody Prezesa Urzędu. Kara ta ma charakter fakultatywny i o celowości jej nałożenia oraz wysokości decyduje Prezes Urzędu. Wydając decyzję o nałożeniu kary pieniężnej organ antymonopolowy działa zatem w ramach uznania administracyjnego. Wymierzając powodowi karę Prezes wziął pod uwagę szereg okoliczności zarówno łagodzących jak i obciążających takich jak: fakt, że (...) z własnej inicjatywy zgłosiła koncentrację, to, że było to pierwsze naruszenie przez spółkę ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów, fakt, że w wyniku dokonanej koncentracji nie została istotnie ograniczona konkurencja na rynku. W ocenie Sądu wymienione w uzasadnieniu decyzji okoliczności, które wpłynęły a wymiar kary wskazują, że Prezes za małą wagę przypisał okolicznościom związanym ze skutkami koncentracji i dobrowolnemu zgłoszeniu koncentracji przez przedsiębiorcę, niezwłocznie po tym jak powziął wiedzę o obowiązku notyfikacji koncentracji.

Dokonując oceny jaka kara finansowa byłaby adekwatna do czynu powoda, zdaniem Sądu należy także wziąć pod uwagę hipotetyczną decyzję, jaka prawdopodobnie zapadła by w przypadku dokonania przez powoda zgłoszenia zamiaru koncentracji Prezesowi. Inną bowiem miarą należy ocenić zachowanie przedsiębiorcy, którego zamiar koncentracji nie uzyskałby akceptacji Presesa UOKiK a inną tego, który z cała pewnością zgodę na koncentrację by uzyskał. Skutki rynkowe tych różnych sytuacji byłyby niewspółmiernie różne w razie przeprowadzenia koncentracji bez zgłoszenia jej zamiaru.

Zgodnie z art. 18 ustawy o okik Prezes UOKiK, w drodze decyzji, wydaje zgodę na dokonanie koncentracji, w wyniku której konkurencja na rynku nie zostanie istotnie ograniczona, w szczególności przez powstanie lub umocnienie pozycji dominującej na rynku. Z powyższego przepisu wynika, że podstawowym kryterium, jakie winien wziąć Prezes UOKiK pod uwagę przy ocenie koncentracji jest ograniczenie w sposób istotny konkurencji na rynku wskutek dokonania konkurencji, w szczególności przez powstanie lub umocnienie pozycji dominującej na rynku. Chodzi tu oczywiście o rynek właściwy, tj. ten na którym prowadzone jest działalność gospodarcza przez zamierzających dokonać koncentracji przedsiębiorców i na którym zachodzi proces ekonomicznej rywalizacji między przedsiębiorcami.
W rozpatrywanym przypadku (...) w okresie poprzedzającym dokonaną koncentrację zajmował się w przeważającej mierze sprzedażą hurtową urządzeń RTV i AGD, posiadając jednocześnie kilkanaście sklepów detalicznych. Terytorialnie działalność handlowa powoda ograniczała się do terytorium województwa (...) i najbliższych okolic. Z kolei A. prowadziła działalność wyłącznie w zakresie sprzedaży detalicznej urządzeń RTV i AGD, natomiast terytorialnie zasięg działalności spółki ograniczał się to terenu województw (...), (...) i (...). Z powyższego zestawienia jasno wynika, że zakres działalności obu spółek pokrywał się jedynie częściowo co do przedmiotu działalności i nie pokrywał się zupełnie geograficznie. Rynkiem właściwym dla działalności powoda (...) w okresie przed dokonaniem koncentracji był rynek sprzedaży hurtowej sprzętu RTV i AGD i jedynie w ograniczonym zakresie rynek sprzedaży detalicznej, natomiast rynkiem właściwym dla A. był wówczas głównie rynek sprzedaży detalicznej urządzeń RTV i AGD. Rynkiem właściwym z punktu widzenia geograficznego dla powoda był rynek lokalny wyznaczony w przybliżeniu przez granice województwa (...), natomiast dla A., rynek lokalny wyznaczony w przybliżeniu granicami województw (...), (...) i (...). Jak widać, oba podlegające koncentracji podmioty działały na różnych rynkach właściwych – w tym także z punktu widzenia geograficznego.

Wobec powyższych ustaleń brak jest podstaw do dokonywania oceny zaistnienia czynników mających wpływ na ocenę istotnego ograniczenia konkurencji na rynku wskutek koncentracji, ponieważ spółka nie posiadała takiego udziału w rynku aby dokonana koncentracja wpłynęła na poziom konkurencji na rynku. Należy zaznaczyć, że udział w rynku RTV AGD obu podlegających koncentracji podmiotów na poziomie 2,5 % jest udziałem nikłym i działania podejmowane przez oba podmioty – co do zasady – nie mają znaczącego wpływu na cały krajowy rynek hurtowej i rynek detalicznej sprzedaży urządzeń RTV AGD.

Sąd zauważa także, że sam Prezes UOKiK nie dostrzegł w dokonanej koncentracji zagrożenia dla konkurencji na rynku. Spostrzeżenie powyższe wynika z faktu, że organ antymonopolowy posiada narzędzia umożliwiające mu przywrócenie konkurencji na rynku, na którym została ona zniweczona m. in. w wyniku dokonanej koncentracji. Zgodnie art. 21 ust. 2 ustawy o okik Prezes UOKiK może w drodze decyzji, określając termin jej wykonania, na warunkach określonych w decyzji, nakazać w szczególności podział połączonego przedsiębiorcy, zbycie całości lub części majątku przedsiębiorcy oraz zbycie udziałów lub akcji zapewniających kontrolę nad przedsiębiorcą lub przedsiębiorcami lub rozwiązanie spółki, nad którą przedsiębiorcy sprawują wspólną kontrolę. W rozpatrywanym przypadku Prezes nie podjął żadnego z powyższych działań – a więc należy domniemywać, że także nie dostrzegł w dokonanej koncentracji zagrożenia dla konkurencji na jakimkolwiek rynku.

Mając na uwadze powyższe Sąd doszedł do przekonania, że brak zgłoszenia koncentracji stanowił znikomy stopień zagrożenia interesu publicznoprawnego, zaś przedsiębiorca z dokonanego naruszenia przepisu ustawy nie uzyskał żadnej korzyści majątkowej, przy czym jego działanie należy uznać za nieumyślne. Jeśli się do tego weźmie pod uwagę, że przedsiębiorca dobrowolnie zgłosił koncentrację post fatum, niezwłocznie po tym jak uzyskał wiedzę o niewypełnieniu obowiązku, to kara orzeczona decyzją okazuje się niewspółmiernie wysoka. Zdaniem Sądu dobrowolne zawiadomienie organu ochrony konkurencji i konsumentów winno być promowane analogicznie jak to czynią inne instytucje prawa, w tym między innymi liniency w prawie konkurencji czy czynny żal w prawie karnym i karno-skarbowym, gdzie sprawca zawinionego działania może uniknąć całkowicie kary. Sąd stoi na stanowisku, że także działanie przedsiębiorcy, który zgłosił koncentrację już po jej dokonaniu powinno być promowane jako uczciwe działanie rynkowe, znaczącym obniżeniem kary.

Wobec powyższego, zdaniem Sądu, kara w wysokości 5 000 zł spełni swoją funkcję represyjną, zaś prewencja szczególna jest także w wystarczającym stopniu zaspokojona, gdyż kara nawet w tej wysokości, łącznie z całokształtem okoliczności związanych z toczącym się postępowaniem, jest wystarczająco wyraźnym ostrzeżeniem dla powoda na przyszłość, aby stosować reguły prawa konkurencji. Tak ustalona kara jest zdaniem Sądu odpowiednia do stwierdzonych naruszeń oraz daje podstawy, by sądzić, że powód nie będzie w przyszłości dopuszczał się naruszeń przepisów ustawy antymonopolowej.

Mając powyższe na uwadze, Sąd na podstawie art. 479 ^31a § 1 i 3 k.p.c. orzekł jak w pkt. 1 i 2 sentencji.

Wobec jedynie częściowego uwzględnienia odwołania powoda, Sąd w oparciu o art. 100 k.p.c. zniósł wzajemnie między stronami koszty procesu.

SSO Małgorzata Perdion - Kalicka