Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 2 czerwca 2016 r.

Sąd Rejonowy Lublin – Zachód w Lublinie w III Wydziale Karnym w składzie:

Przewodniczący : SSR Bernard Domaradzki

Protokolant : Agnieszka Mazurek

w obecności Prokuratora Pawła Burskiego

po rozpoznaniu na rozprawie dnia 3 marca, 30 marca, 22 kwietnia, 20 maja 2016 r.

sprawy

1)  E. S. (1) córki D. i B. z domu R., ur. (...)

oskarżonej o to, że: I. w dniu 7 lutego 2009 roku w L., działając w zamiarze aby K. K. (1) dokonał czynu zabronionego swoim zachowaniem ułatwiła popełnienie przestępstwa dostarczając K. K. (1) telefonu komórkowego celem zamówienia 4 pizzy, których K. K. (1) działając wspólnie i w porozumieniu z dotychczas ustalonymi i nieustalonymi sprawcami przemocą polegającą na uderzeniu pięścią w twarz dostarczyciela P. P. (1) oraz przytrzymywaniu go dokonał zaboru powodując straty w wysokości 140 zł na szkodę w/w, tj. o czyn z art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 280 § 1 k.k. ;

2)  Ł. D. (1) , syna W. i K. z domu C., urodzonego (...) w L.,

oskarżonego o to, że: II. w dniu 7 lutego 2009 r. w L., działając wspólnie i w porozumieniu z dotychczas ustalonymi i nieustalonymi sprawcami przemocą polegającą na uderzeniu pięścią w twarz P. P. (1) oraz przytrzymywaniu go dokonała zaboru 4 pizz, o łącznej wartości 140 zł. na szkodę w/w , tj. o czyn z art.280 § 1 kk;

3)  Ł. K. (1), syna D. i W. z domu R., ur. (...) w L.

oskarżonego o to, że:III. w dniu 7 lutego 2009 r. w L., działając wspólnie i w porozumieniu z dotychczas ustalonymi i nieustalonymi sprawcami przemocą polegającą na uderzeniu pięścią w twarz P. P. (1) oraz przytrzymywaniu go dokonał zaboru 4 pizz, o łącznej wartości 140 zł. na szkodę w/w , tj. o czyn z art.280 § 1 kk;

IV. w dniu 8 lutego 2009 roku w L. działając wspólnie i w porozumieniu z dotychczas nieustalonymi kilkunastoma sprawcami, groźbą użycia przemocy tj. pobicia M. K. (1) dokonał zaboru 4 pizz oraz portfela z zawartością pieniędzy w kwocie 300 zł powodując straty w/w wysokości na szkodę M. K. (1) i pizzerii N., tj. o czyn z art. 280 § 1 k.k.;

V. w dniu 8 listopada 2009 roku przy ul. (...) w L. działając wspólnie i w porozumieniu z dotychczas nieustalonymi sprawcami używając przemocy polegającej na popchnięciu dostawcy pizzy R. P. (1), a następnie wyrwaniu mu torby z pizzami, zabrał w celu przywłaszczenia 4 pizze wraz z torbą – pokrowcem o łącznej wartości 400 złotych na szkodę właściciela pizzerii Galaktyka w L. D. T., tj. o czyn z art. 280 § 1 k.k.

4)  K. K. (1), syna L. i U. z domu K., urodzonego (...) w L.

VI. w dniu 7 lutego 2009 r. w L., przy ulicy (...) działając wspólnie i w porozumieniu z dotychczas ustalonymi i nieustalonymi sprawcami przemocą polegającą na uderzeniu pięścią w twarz P. P. (1) oraz przytrzymywaniu go dokonał zaboru 4 pizz, o łącznej wartości 140 zł. na szkodę w/w , tj. o czyn z art.280 § 1 kk;

VII. w dniu 8 lutego 2009 roku w L. działając wspólnie i w porozumieniu z ustalonym sprawcą oraz dotychczas nieustalonymi innymi osobami, groźbą użycia przemocy tj. pobicia M. K. (1) dokonał zaboru czterech pizz oraz portfela z zawartością pieniędzy w kwocie 300 zł powodując straty w/w wysokości na szkodę M. K. (1) i pizzerii N., tj. o czyn z art. 280 § 1 k.k.;

1.  E. S. (1) uznaje za winną tego, że w dniu 7 lutego 2009 roku, w L., na ulicy (...) działając wspólnie i w porozumieniu z K. K. (1), Ł. D. (1), Ł. K. (1), A. K. (1) i innymi nieustalonymi mężczyznami, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru zaboru mienia, w ramach uzgodnionego podziału ról, udostępniła K. K. (1) aparat telefoniczny z numerem abonenckim (...) z którego K. K. (1) zamówił z pizzerii M. cztery pizze o wartości 140 (sto czterdzieści) złotych, a po przybyciu dostawcy pizzy na ulicę (...) i inni mężczyźni przystąpili do dostarczyciela pizzy P. P. (1), i następnie przemocą polegającą na uderzeniu pięścią w twarz dostarczyciela pizzy P. P. (1) przez nieustalonego mężczyznę z w/w grupy inni nieustaleni mężczyźni z w/w grupy wyrywając zabrali w celu przywłaszczenia P. P. (1) cztery sztuki pizzy o wartości 140 (sto czterdzieści) złotych na szkodę W. G., tj. za winną dokonania czynu wyczerpującego dyspozycję art. 280 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 280 § 1 k.k., 33 § 2 i 3 k.k. skazuje E. S. (1) na karę 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności oraz karę 80 (osiemdziesięciu) stawek dziennych określając wysokość stawki dziennej na 30 (trzydzieści) złotych;

2.  na podstawie art. 69 § 1 i 2 k.k., art. 70 § 1 pkt 1 k.k., w brzmieniu obowiązującym przed dniem 1 lipca 2015 roku w zw. z art. 4 § 1 k.k. warunkowo zawiesza E. S. (1) wykonanie wyżej orzeczonej kary pozbawienia wolności na okres próby lat 4 (czterech);

3.  na podstawie art. 63 § 1 k.k. w brzmieniu obowiązującym przed dniem 1 lipca 2015 roku zalicza E. S. (1) na poczet wyżej orzeczonej kary grzywny okres zatrzymania w dniu 18 lutego 2009 przyjmując, iż odpowiada on dwóm stawkom dziennym grzywny

4.  Ł. D. (1) uznaje za winnego tego, że w dniu 7 lutego 2009 roku, w L., na ulicy (...) działając wspólnie i w porozumieniu z K. K. (1), E. S. (1),Ł. K. (1), A. K. (1) i innymi nieustalonymi mężczyznami, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru zaboru mienia, w ramach uzgodnionego podziału ról, w którym E. S. (1) udostępniła K. K. (1) aparat telefoniczny z numerem abonenckim (...), z którego K. K. (1) zamówił z pizzerii M. cztery pizze o wartości 140 (sto czterdzieści) złotych,a po przybyciu dostawcy pizzy na ulicę (...) i inni mężczyźni przystąpili do dostarczyciela pizzy P. P. (1), i następnie przemocą polegającą na uderzeniu pięścią w twarz dostarczyciela pizzy P. P. (1) przez nieustalonego mężczyznę z w/w grupy inni nieustaleni mężczyźni z w/w grupy wyrywając zabrali w celu przywłaszczenia P. P. (1) cztery sztuki pizzy o wartości 140 (sto czterdzieści) złotych na szkodę W. G., tj. za winnego dokonania czynu wyczerpującego dyspozycję art. 280 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 280 § 1 k.k., 33 § 2 i 3 k.k. skazuje Ł. D. (1) na karę 2 (dwóch) lat i 2 (dwóch) miesięcy pozbawienia wolności oraz karę 100 (sto) stawek dziennych określając wysokość stawki dziennej na 30 (trzydzieści) złotych;

5.  na podstawie art. 63 § 1 k.k. zalicza oskarżonemu na poczet wyżej orzeczonej kary pozbawienia wolności okres zatrzymania w dniu 18 lutego 2009 roku określając, iż jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności odpowiada jednemu dniowi kary pozbawienia wolności;

6.  Ł. K. (1) uznaje za winnego tego, że w dniu 7 lutego 2009 roku, w L., na ulicy (...) działając wspólnie i w porozumieniu z K. K. (1), E. S. (1), A. K. (1), Ł. D. (1) i innymi nieustalonymi mężczyznami, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru zaboru mienia, w ramach uzgodnionego podziału ról, w którym E. S. (1) udostępniła K. K. (1) aparat telefoniczny z numerem abonenckim (...) z którego K. K. (1) zamówił z pizzerii M. cztery pizze o wartości 140 (sto czterdzieści) złotych, a po przybyciu dostawcy pizzy na ulicę (...) i inni mężczyźni przystąpili do dostarczyciela pizzy P. P. (1), i następnie przemocą polegającą na uderzeniu pięścią w twarz dostarczyciela pizzy P. P. (1) przez nieustalonego mężczyznę z w/w grupy inni nieustaleni mężczyźni z w/w grupy wyrywając zabrali w celu przywłaszczenia P. P. (1) cztery sztuki pizzy o wartości 140 (sto czterdzieści) złotych na szkodę W. G., tj. za winnego dokonania czynu wyczerpującego dyspozycję art. 280 § 1 k.k. oraz uznaje Ł. K. (1) za winnego tego, że w dniu 8 lutego 2009 roku, w L., na ulicy (...),działając wspólnie i w porozumieniu z K. K. (1), i innymi nieustalonymi mężczyznami, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru zaboru mienia, w ramach uzgodnionego podziału ról, zamówili korzystając z jego aparatu telefonicznego o numerze abonenckim (...)zamówili w pizzerii N. cztery pizze o wartości 79, 80 złotych, po czym po przybyciu dostarczyciela pizzy M. K. (1), przystąpił wraz z K. K. (1) i innymi nieustalonymi mężczyznami do M. K. (1) i po zastosowaniu przemocy polegającej na szarpaniu M. K. (1) i żądaniu wydania pizzy, wyrywając M. K. (1) torbę z czterema pizzami oraz portfelem w którym znajdowały się pieniądze w kwocie 300 (trzysta) złotych, zabrali je w celu przywłaszczenia, czym wyrządzili szkodę w mieniu M. K. (1) w wysokości 180 (sto osiemdziesiąt) złotych oraz szkodę w mieniu A. D. w wysokości 199, 80 (sto dziewięćdziesiąt dziewięć złotych osiemdziesiąt groszy) tj. winnego dokonania czynu wyczerpującego dyspozycję art. 280§ 1 k.k oraz uznaje Ł. K. (1) za winnego tego, że w dniu 8 listopada 2008 roku, w L., na ulicy (...) ,działając wspólnie i w porozumieniu z innymi nieustalonymi mężczyznami, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru zaboru mienia, w ramach uzgodnionego podziału ról, zamówili korzystając z jego aparatu telefonicznego o numerze abonenckim (...) w pizzerii Galaktyka cztery pizze o wartości 70 złotych, po czym po przybyciu dostarczyciela pizzy R. P. (1), przystąpił wraz z inni nieustalonymi mężczyznami do R. P. (1) i zastosowali wobec niego przemocy w postaci popchnięcia w plecy i wyrwaniu torby z pizzami i następnie zabrali je w celu przywłaszczenia, czym wyrządzili szkodę w mieniu D. T. i S. B. w wysokości 400 (czterysta) złotych tj. winnego dokonania czynu wyczerpującego dyspozycję art. 280§ 1 k.k i za to podstawie art. 280 § 1 k.k. w zw. z art. 91 § 1 k.k. skazuje Ł. K. (1) na karę 3 (trzech) lat i 4 (czterech) miesięcy pozbawienia wolności;

7.  na podstawie art. 63 § 1 k.k. zalicza oskarżonemu na poczet wyżej orzeczonej kary pozbawienia wolności okres zatrzymania w dniu 18 lutego 2009 roku i w dniu 9 czerwca 2009 roku określając, iż jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności odpowiada jednemu dniowi kary pozbawienia wolności ;

8.  K. K. (1) uznaje za winnego tego, że w dniu 7 lutego 2009 roku, w L., na ulicy (...) działając wspólnie i w porozumieniu z Ł. K. (1), E. S. (1), A. K. (1), Ł. D. (1) i innymi nieustalonymi mężczyznami, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru zaboru mienia, w ramach uzgodnionego podziału ról, w którym E. S. (1) udostępniła K. K. (1) aparat telefoniczny z numerem abonenckim (...), z którego K. K. (1) zamówił z pizzerii M. cztery pizze o wartości 140 (sto czterdzieści) złotych,aa po przybyciu dostawcy pizzy na ulicę (...), przystąpił wraz z A. K. (1), Ł. D. (1),Ł. K. (1) i innymi mężczyznami do dostarczyciela pizzy P. P. (1), i następnie przemocą polegającą na uderzeniu pięścią w twarz dostarczyciela pizzy P. P. (1) przez nieustalonego mężczyznę z w/w grupy inni nieustaleni mężczyźni z w/w grupy wyrywając zabrali w celu przywłaszczenia P. P. (1) cztery sztuki pizzy o wartości 140 (sto czterdzieści) złotych na szkodę W. G.,, tj. za winnego dokonania czynu wyczerpującego dyspozycję art. 280 § 1 k.k. oraz uznaje K. K. (1) za winnego tego, że w dniu 8 lutego 2009 roku, w L., na ulicy (...), 10,działając wspólnie i w porozumieniu z Ł. K. (1), i innymi nieustalonymi mężczyznami, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru zaboru mienia, w ramach uzgodnionego podziału ról, zamówili korzystając z aparatu telefonicznego Ł. K. (1) o numerze abonenckim (...) w pizzerii N. cztery pizze o wartości 79, 80 złotych, po czym po przybyciu dostarczyciela pizzy M. K. (1), przystąpił z Ł. K. (1) i innymi nieustalonymi mężczyźni do M. K. (1) i po zastosowaniu przemocy polegającej na szarpaniu M. K. (1) i żądaniu wydania pizzy, wyrywając M. K. (1) torbę z czterema pizzami oraz portfelem w którym znajdowały się pieniądze w kwocie 300 (trzysta) złotych, zabrali je w celu przywłaszczenia czym wyrządzili szkodę w mieniu M. K. (1) w wysokości 180 (sto osiemdziesiąt) złotych oraz szkodę w mieniu A. D. w wysokości 199, 80 (sto dziewięćdziesiąt dziewięć złotych osiemdziesiąt groszy) tj. winnego dokonania czynu wyczerpującego dyspozycję art. 280§ 1 k.k i za to podstawie art. 280 § 1 k.k. w zw. z art. 91 § 1 k.k. skazuje K. K. (1) na karę 3 (trzech) lat i 8 (ośmiu) miesięcy pozbawienia wolności;

9.  na podstawie art. 63 § 1 k.k. zalicza oskarżonemu na poczet wyżej orzeczonej kary pozbawienia wolności okres zatrzymania w dniu 18 lutego 2009 roku określając, iż jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności odpowiada jednemu dniowi kary pozbawienia wolności;

10.  zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. M. T. kwotę 1.505, 52 zł (jeden tysiąc pięćset pięć złotych pięćdziesiąt dwa grosze) tytułem wynagrodzenia za obronę wykonywaną wobec oskarżonego K. K. (1) z urzędu;

11.  na podstawie art. 627 k.p.k. i art. 633 k.p.k. zasądza od E. S. (1) kwotę 150 (sto pięćdziesiąt) złotych tytułem zwrotu części wydatków oraz kwotę 780 (siedemset osiemdziesiąt) złotych tytułem opłaty, w pozostałym zakresie wydatków oraz opłaty zwalnia oskarżonych od kosztów sądowych i określa, że w pozostałym zakresie wydatki ponosi Skarb Państwa.

Sygn. akt III K 272/15

UZASADNIENIE

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 8 listopada 2008 roku Ł. K. (1) korzystając ze swojego aparatu telefonicznego o numerze abonenckim(...)zamówił w pizzerii (...) D. T., B. B. (2) cztery pizze o wartości 70 złotych. Jako adres dostarczenia pizzy wskazał lokal znajdujący się w kamienicy nr 12 przy ulicy (...) w L.. Ł. K. (1) czekał na dostarczyciela pizzy z kilkoma nieustalonymi młodymi mężczyznami. Z przedmiotowymi czterema pizzami na wskazany przez Ł. K. (1) przyjechał z pizzerii Galaktyka R. P. (1). Gdy R. P. (1) wszedł do kamienicy przy ulicy (...) z grupy młodych mężczyzn wyłoniło się pięciu, w tym Ł. K. (1), którzy otoczyli go. Jeden z okrążających R. P. (1) młodych mężczyzn pchnął w plecy R. P. (1), w następstwie czego R. P. (1) zachwiał się. W tym samym momencie, gdy na skutek utraty równowagi torba z pizzami wysuwała się R. P. (2) z ręki inny z grupy mężczyzna wyrwał R. P. (2) torbę z pizzami. Następnie Ł. K. (1) i inni nieustaleni mężczyźni uciekli zabierając ze sobą torbę z zawartością czterech pizz. R. P. (1) biegł przez chwilę za grupą mężczyzn i krzyczał, żeby oddali mu pokrowce na pizzę. Ł. K. (1) i towarzyszący mu młodzi mężczyźni nie zwrócili jednak żadnej ze skradzionych rzeczy. Łączna wysokość szkody obejmującej wartość 4 pizz i torby wraz z pokrowcami w mieniu D. T. i S. B. wyniosła 400 złotych

(zeznania R. P. k. 272, wyjaśnienia częściowe Ł. K. k. 342, zeznania W. T. k. 274 v)

W dniu 7 lutego 2009 roku w L. K. K. (1) spotkał się ze swoją dziewczyną E. S. (1). K. K. (1) i E. S. (1) udali się na ulicę (...), gdzie spotkali się z Ł. D. (1), Ł. K. (1), A. K. (1) i innymi nieustalonymi mężczyznami. Żadne z powyższych osób nie miała pieniędzy na pizzę w związku z czym postanowili zamówić pizzę z zamiarem jej ukradzenia. W związku z takimi ustaleniami K. K. (1) poprosił E. S. (1) o udostępnienie telefonu komórkowego celem zamówienia pizzy. K. K. (1) korzystając z aparatu telefonicznego E. S. (1) z numerem abonenckim (...)zamówił w pizzerii (...) W. G. cztery pizze o wartości 140 złotych wskazując jako adres dostarczenia lokal w kamienicy przy ulicy (...). K. K. (1), Ł. K. (1), A. K. (1), Ł. D. (1) ustalili, że E. S. (1) nie będzie czekać z nimi na dostawcę pizzy w bramie, ale poczeka na nich na boisku, aż dokonają kradzieży pizzy. Po przybyciu na ulicę (...) dostawcy pizzy P. P. (1) wszedł w nieoświetloną bramę kamienicy nr 16 i zapytał się znajdującego się tam mężczyzny czy to nr 16. Wówczas nieustalony mężczyzna bez słowa uderzył P. P. (1) pięścią w twarz, po czym grupa mężczyzn przystąpiła do P. P. (1) i następnie mężczyźni z tej grupy wyrwali P. P. (1) torbę z zawartością pizz, krzycząc aby oddał pizze, podczas gdy mężczyzna, który go uderzył pięścią w twarz przytrzymywał go za rękę. W grupie w/w mężczyzn byli między innymi K. K. (1), A. K. (1), Ł. D. (1),Ł. K. (1). P. P. (1) krzyknął, aby w/w mężczyźni oddali mu torbę na pizzę. Następnie w/w mężczyźni odrzucili torbę po czym uciekli z czterema sztukami pizzy o wartości 140 złotych. E. S. (1) z Ł. D. (1), Ł. K. (1), A. K. (1) zjedli przedmiotowe pizze.

(częściowe wyjaśnienia K. K. (1) k. 208-212,193-193v, 535, częściowe wyjaśnienia Ł. D. (1) k. 225-226, 1078v, częściowe wyjaśnienia Ł. K. (1) k. 233-235, częściowe wyjaśnienia E. S. k. 144 zeznania P. P. (1) k. 161 -161 v, 281, pismo k. 1036, informacja co do połączeń telefonicznych k. 33, 18)

W dniu 8 lutego 2009 roku Ł. K. (1) i K. K. (1) spotkali się ze sobą i w towarzystwie innych, nieustalonych mężczyzn stali w bramie kamienicy przy ulicy (...) L.. Z uwagi na to, że żaden z mężczyzn nie miał pieniędzy postanowili, że zamówią pizzę i ją ukradną. Ł. K. (1) korzystając z własnego aparatu telefonicznego o numerze abonenckim (...)zamówił w pizzerii N. A. D. cztery pizze o wartości 79, 80 złotych. Ł. K. (1) i K. K. (1) oraz inni nieustaleni mężczyźni czekali na dostawcę pizzy w bramie kamienicy. M. K. (1) wszedł do nieoświetlonej bramy kamienicy numer 10 i spytał napotkanego mężczyznę czy jest to numer 10. Mężczyzna odpowiedział, że tak po czym wyminął go i od tyłu zaczął szarpać torbę. M. K. (1) zaczął się bronić i szarpać się z w/w mężczyzną, który nakazał M. K. (1) oddanie pizzy po czym grupa mężczyzn przystąpiła do M. K. (1) otaczając go. Napastnicy, wśród których byli Ł. K. (1) i K. K. (1) wyrywali M. K. (1) torbę z czterema pizzami oraz portfelem w którym znajdowały się pieniądze w kwocie 300 (trzysta) złotych, z czego do M. K. (1) należały pieniądze w kwocie 180 (sto osiemdziesiąt) złotych a do właściciela pizzerii A. D. w kwocie 120 złotych. Napastnicy mówili do M. K. (1), że nie warto oberwać dla kilku stów. M. K. (1) wyszedł z bramy na ulicę po czym jeden z napastników wyrzucił przed bramę portfel bez pieniędzy i pokrowce na pizzę.

(zeznania M. K. (1) k. 3-4, częściowe wyjaśnienia Ł. K. (1) k. 233,119 częściowe wyjaśnienia K. K. (1) k. 208-212 , zeznania M. M. (1) k. 141, informacja co do połączeń telefonicznych k. 33, 18)

K. K. (1) był czterokrotnie karany za występki przeciwko mieniu, w tym jeden raz za występek rozboju. Ł. K. (1) był czterokrotnie karany, w tym raz za występek kradzieży z włamaniem. Ł. D. (1) był karany za usiłowanie rozboju. E. S. (1) nie była karana

(dane o karalności k. 1090-1098)

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie powołanych dowodów.

Wyjaśnienia oskarżonej E. S. z k. 144 są jedynie częściowo wiarygodne. Relacja oskarżonej, będąca następstwem przemyślenia sytuacji procesowej, po uprzedniej odmowie składania wyjaśnień, w której się znalazła miała wykazać brak związku z przestępstwem rozboju w dniu 7 lutego 2009 roku. Wyjaśnienia oskarżonej zaprzeczającej udziałowi w rozboju czy nawet wiedzy na temat rozboju na dostarczycielu pizzy są zupełnie niewiarygodne. Podstawą poczynienia ustaleń co do udziału oskarżonej stały się wyjaśnienia Ł. D. (1) k. 225-226 i K. K. (1) 208-212,193-193v– ówczesnego chłopaka oskarżonej, z których wynika wprost, iż wyjaśnienia oskarżonej są nieprawdziwe. Z relacji tychże oskarżonych wynika , że E. S. (1) udostępniła swój telefon do zamówienia pizzy, użycie przedmiotowego telefonu do dokonania zamówienia w dniu 7.02.2009 roku znalazło również potwierdzenie w ustaleniach policji co do połączeń telefonicznych oraz zeznaniach pokrzywdzonego P. P.. Ze wskazanych wyjaśnień współoskarżonych wynika natomiast to, że oskarżona S. przed udostępnieniem telefonu uczestniczyła w planowaniu kradzieży pizzy od dostarczyciela pizzy, gdyż żadna z osób tam obecnych nie miała pieniędzy, udania się zgodnie z ustaleniami z pozostałymi sprawcami na boisko szkolne, gdzie czekała na dokonanie rozboju na dostarczycielu i następnie wspólnej konsumpcji na boisku skradzionych pizz. Nie miał Sąd podstaw do kwestionowani wyjaśnień Ł. D. i K. K. skoro wzajemnie się uzupełniały i znajdowały potwierdzenie również w innych dowodach. Z tego też względu próba oskarżonej uniknięcia powiązania z przedmiotowym rozbojem jest nieudolna. Oceny tej nie zmieniają wyjaśnienia K. K. z k. 535, który wyjaśniał w kolejnych wyjaśnieniach odmiennie co do roli E. S., a mianowicie twierdził, że oskarżona nie wiedziała o tym, że dzwonił po pizzę, jako że ich zmiana jest nielogiczna i traktować należy ją jako ułomną próbę pomocy E. S.. Jednocześnie wyjaśnienia oskarżonej są wiarygodne co do kontaktów w dniu 7 lutego 2009 roku z K. K., A. K., Ł. D. i Ł. K. w miejscu dokonania rozboju, czyli na ulicy (...) oraz co do ujawnionych w tychże wyjaśnieniach numerów telefonów jakimi posługiwali się K. K. (1) i A. K. (1). Jednocześnie E. S. w swoich wyjaśnieniach okazała się bardziej względna dla w/w gdyż nie podawała żadnych danych wskazujących na ich udział w rozboju, w sytuacji gdy oni sami przyznawali się do dokonania rozboju w dniu 7 lutego 2009 roku. Jest, zatem oczywiste, iż wbrew treści wyjaśnień E. S. wiedziała doskonale jaki udział w przestępstwie mieli w/w mężczyźni.

Wyjaśnienia Ł. K. (1) k. 117 – 120, 233-235, 341-344 są częściowo wiarygodne. Pierwsze z wyjaśnień k. 117 -120 są co oczywiste niewiarygodne w zakresie w jakim oskarżony zaprzecza udziałowi w rozboju. Mając świadomość, że w dniu 8 lutego 2009 roku pizza została zamówiona przy użyciu jego numeru telefonu nie zaprzecza temu faktowi jako podlegającego obiektywnej weryfikacji (dodatkowo prawdziwie wskazuje, że nie miał pieniędzy) , niemniej jednak zmyśla historię o pobraniu zamówionej przez niego pizzy przez inne osoby, gdyż on nie oczekiwał na spóźnioną pizzę. Kolejne wyjaśnienia z k. 233-235 w których przyznał się do zarzucanych mu czynów z dnia 7 i 8 lutego, nie wskazując jednak żadnych okoliczności są wiarygodne. Pozostają, bowiem w zgodzie ze wskazaniami K. K. (1), częściowo E. S. (1) (z zastrzeżeniem poczynionym powyżej). Dodatkowo potwierdzeniem, iż użyty do zamówienia pizzy telefon z numerem abonenckim (...) był telefonem użytkowanym przez Ł. K. (1) są zeznania M. M. oraz B. J., w których potwierdzili, że przedmiotowy telefon należał do Ł. K. (1). Potwierdzają to również wyniki oględzin telefonu M. M., w którym abonent o tymże numerze został nazwany jako (...). Dodatkowo jak wynika z informacji policji k. 33i 18 uczestnicy przedmiotowych przestępstw kontaktowali się w przedmiotowym czasie ze sobą. W tym stanie rzeczy przyznanie się oskarżonego należało uznać za wiarygodne i znajdujące oparcie w pozostałym materiale dowodowym. Kolejne wyjaśnienia oskarżonego k. 342 co do rozboju z dnia 8. 11.2008, w których przyznał się do zarzucanego mu czynu i opisał w sposób oględny, zwłaszcza co do udziału innych osób, zdarzenia są wiarygodne. Nie miał Sąd podstaw do kwestionowania przedmiotowej relacji. Częściowo znajduje ona potwierdzenie w relacji pokrzywdzonego co do przebiegu zdarzenia. Jednocześnie wskazanie przez Ł. K., iż zamówił pizzę również w dniu 8.11. 2008 roku ze swojego numeru abonenckiego (...)znajduje potwierdzenie w oględzinach telefonu M. M., w którym abonent o tymże numerze został nazwany jako”K. N.” (k. 15v). Nie miał, zatem Sąd podstaw, aby przedmiotowe przyznanie się kwestionować.

Wyjaśnienia Ł. D. (1) k. 225-226, 1078 v, w których przyznawał się do dokonania zarzucanego mu czynu nie budzą wątpliwości. Jednocześnie bardziej szczegółowe wyjaśnienia z k. 225-226 dotyczące przebiegu zdarzenia są częściowo wiarygodne. Relacja oskarżonego co do udziału w rozboju K. K. (1), E. S., podjęcia postanowienia z udziałem E. S. co do zaboru pizzy z uwagi na brak pieniędzy, oczekiwania w bramie na dostawcę, oczekiwania przez E. S. na boisku na dokonanie kradzieży i zjedzenia tamże pizzy nie budzi wątpliwości w świetle wyjaśnień K. K. a nadto w zakresie faktu dokonania zaboru czterech pizz , oddania torby na pizzę dostarczycielowi relacja ta jest dodatkowo wzmocniona nie tylko wyjaśnieniami K. K. ale również pokrzywdzonego, który takie fakty potwierdził. Zupełnie niewiarygodne są natomiast wyjaśnienia oskarżonego, w których zaprzeczył użyciu przemocy w stosunku do pokrzywdzonego i z których wynika, że pokrzywdzony oddał pizzę jedynie na samo żądanie napastników. Jest to oczywiście sprzeczne z zeznaniami P. P., z których wynika, że bez żadnego ostrzeżenia został uderzony pięścią w twarz a następnie torba z pizzą przy zastosowaniu dalszej przemocy została mu wyrwana. Co oczywiste oskarżony w taki sposób stara się umniejszyć zakres swojej odpowiedzialności poprzez wskazanie, iż czyn mu zarzucany był zwykłą kradzieżą a nie rozbojem. Brak jest jednak podstaw, aby przyjmować, że pokrzywdzony przedstawił nieprawdziwy przebieg zdarzenia. Co do zaprzeczenia obecności podczas przedmiotowego zdarzenia Ł. K. (1) wyjaśnienia oskarżonego są niewiarygodne tak w świetle wyjaśnień samego Ł. K. jaki i częściowo wiarygodnych wyjaśnień E. S., która wskazał, że przez cały wieczór przebywała w towarzystwie K. K. i właśnie Ł. K..

Wyjaśnienia K. K. (1) k. 193-194, 208-212, 535 w zakresie w jakim oskarżony przyznawał się do zarzucanych mu czynów są wiarygodne. W znacznym stopniu wyjaśnienia oskarżonego co do przebiegu rozbojów w dniu 7 i 8 lutego 2009 roku są również wiarygodne. Wyjaśnienia początkowe k. 193-194 choć dość enigmatyczne, zwłaszcza w zakresie ujawnienia osób współdziałających, poza dziewczyną E. S., to potwierdziły fakt zaistnienia dwóch zdarzeń na ulicy (...), podczas których grupa młodych ludzi odebrała dostarczycielowi pizzy pizze. Ich rozwinięciem były wyjaśnienia z k. 208-212 w których oskarżony w dalszym ciągu wprost poza E. S. nie wskazał w sposób precyzyjny innych osób, niemniej jednak dość wyczerpująco przedstawił przebieg zdarzenia. Relacja ta jest zasadniczo wiarygodna poza okolicznością zaprzeczenia zastosowania przemocy wobec osób pokrzywdzonych, co podobnie jak u Ł. D., miało uchronić oskarżonego od odpowiedzialności karnej za rozbój. W sposób pełny i wiarygodny oskarżony wyjaśnił co do roli i udziału E. S., zakresu jej świadomości co do przebiegu przestępstwa. Z tego też względu zmiana wyjaśnień na k. 535 co do stanu świadomości E. S., która miała nie wiedzieć, że korzystając z jej telefonu dzwoni po pizzę jest nielogiczna i zarazem niewiarygodna. Treść tych wyjaśnień jest efektem zaszkodzenia uprzednimi wyjaśnieniami nieprzyznającej się E. S. i nieudolną próbą odwrócenia od niej oskarżenia.

Zeznania pokrzywdzonych doręczycieli pizzy R. P. (1), P. P. (1), M. K. (1) nie budzą wątpliwości Sądu tak w zakresie opisu przebiegu zdarzenia,w tym w szczególności zastosowania przemocy fizycznej celem odebrania pizzy, jak i wysokości szkody poniesionej na skutek przestępstwa. Podobnie wiarygodne były zeznania W. T. (2) i D. T.. Nie miał Sąd podstaw, aby kwestionować je z urzędu, jak również nie były kwestionowane przez żadną ze stron.

Zeznania M. M. i B. J. co do numeru telefonu jakim posługiwał się Ł. K. są wiarygodne i znajdują potwierdzenie w wyjaśnieniach Ł. K. jak i protokole oględzin telefonu M. M..

Informacja co do połączeń telefonicznych k. 33, 18 nie budzi wątpliwości Sądu i nie była kwestionowana.

Sąd zważył, co następuje:

Sąd dokonał modyfikacji w odniesieniu do czynów zarzucanych oskarżonym co do opisu czynu doprecyzowują go, ustalił krąg pokrzywdzonych w sposób prawidłowy (co do czynu z dnia 7 lutego dla prokuratora pokrzywdzonym był jedynie dostarczyciel pizzy wobec którego zastosowano przemoc, co do czynu z dnia 8 listopada 2008 roku doprecyzował Sąd, iż szkoda w mieniu nastąpiła również w odniesieniu do S. B., która była wspólniczką w prowadzonej działalności, co do czynu z dnia 8 lutego 2009 roku doprecyzował Sąd pokrzywdzonego tj. osobę prowadzącą wówczas pizzerię N.) jak również dokonał zmiany o charakterze zasadniczym tj. przypisał E. S. (1) czyn w formie współsprawstwa a nie pomocnictwa. Każdy z przypisanych występków wyczerpywał znamiona czynu z art. 280 § 1 k.k.

Dla przypisania sprawcy przestępstwa z art. 280 § 1 k.k. niezbędne jest dokonywanie kradzieży, używając przemocy wobec osoby lub grożąc natychmiastowym jej użyciem albo doprowadzając człowieka do stanu nieprzytomności lub bezbronności. Rozbój jest przestępstwem złożonym, sprawca bowiem zmierza do dokonania kradzieży atakując integralność cielesną człowieka, jego wolność, zdrowie, a nawet życie. Tak więc przedmiot kradzieży stanowi tutaj bliższy przedmiot ochrony, natomiast nietykalność człowieka, jego zdrowie i życie przedmiot dalszy. Pod pojęciem przemocy należy rozumieć takie oddziaływanie sprawcy za pomocą środków fizycznych (w szerokim tego zwrotu znaczeniu), które uniemożliwia osobie zmuszanej swobodne podjęcie lub realizację decyzji woli albo ma ją zmusić do określonego zachowania się (działania, zaniechania lub znoszenia). Dla możliwości przypisania sprawcy popełnienia przedmiotowego czynu nie ma znaczenia rodzaj czy natężenie użycie przez osobę zmuszającą środków przymusu fizycznego (choć może to mieć wpływ na wymiar kary). Przestępstwo rozboju należy do kategorii przestępstw kierunkowych, tzn. ustawa wymaga, aby zachowanie sprawcy ukierunkowane było na określony cel, którym jest zamiar przywłaszczenia rzeczy. W orzecznictwie wskazuje się na „podwójną” kierunkowość rozboju. Wyraża się ona w tym, że sprawca działa w celu przywłaszczenia rzeczy i chcąc ten cel osiągnąć stosuje określone w art. 280 § 1 k.k. środki zmierzające przez sparaliżowanie woli ofiary, do zaboru rzeczy znajdującej się w jej posiadaniu (por: wyrok SN z dnia 20 listopada 1972 r. sygn. akt Rw 1161/72). Jest to więc przestępstwo umyślne, które można popełnić jedynie z zamiarem bezpośrednim celowym – zarówno co do celu działania, jak i używanych środków. Działanie sprawcy popełniającego rozbój musi się składać z dwóch części, z których pierwsza obejmuje zastosowanie środków prowadzących do dokonania zaboru, druga zaś zabór cudzej rzeczy ruchomej w celu przywłaszczenia. W świadomości sprawcy musi znaleźć odzwierciedlenie fakt zmierzania do celu, jakim jest zabór rzeczy w celu przywłaszczenia oraz fakt zmierzania do tego celu przy wykorzystaniu określonych środków lub sposobów. Oba te elementy muszą być objęte wolą sprawcy w postaci chęci uzyskania zarówno finalnego rezultatu w postaci zaboru rzeczy, jak i środków do niego prowadzących. Zastosowanie rozbójniczych środków nastąpić musi przed lub w czasie dokonywania kradzieży, aby przełamać lub uniemożliwić opór posiadacza przedmiotu kradzieży.

Elementami bezspornymi w zakresie znamion czynu było dokonanie zaboru mienia w postaci pizzy (8.11.2008, 7.02.2009 i 8.02.2009) oraz zabór torby na pizzę (8.02.2009, 8.11.2008) oraz zabór pieniędzy znajdujących się w portfelu umieszczonym w torbie na pizzę, który to pusty portfel wraz z torbą został dobrowolnie zwrócony (8.02.2009). Charakter bezsporny ma również określenie wartości skradzionego mienia. Okoliczności te nie były kwestionowane i znalazły pełne potwierdzenie w zeznaniach pokrzywdzonych.

Oskarżeni przyznając się do zarzucanego mu czynu starali się w sposób nieudolny poddać w wątpliwość stosowanie przemocy w stosunku do dostarczycieli pizzy. Niemniej jednak pomimo zróżnicowania natężenia przemocy w stosunku do pokrzywdzonych nie może być wątpliwości, iż do zaboru mienia doszło przy użyciu przemocy a nie tylko na skutek samego żądania skierowanego do pokrzywdzonych i w efekcie tego dobrowolnego wydania pizzy. Jak już Sąd wskazywał przemoc dla ustalenia znamion czynu z art. 280 k.k. nie musi być natężona w sposób znaczny, nie musi powodować uszczerbku na zdrowiu pokrzywdzonego. W tym stanie rzeczy uderzenie pięścią w twarz P. P. a następnie wyrwanie siłą torby z pizzami przez grupę mężczyzn, otoczenie przez grupę osób i szarpanie M. K. oraz wyrywanie siłą torby z pizzą, popchnięcie w plecy R. P. (1) i wyrwanie siłą torby z pizzą stanowiło o zastosowaniu celem zawładnięcia mieniem przemocy w rozumieniu art. 280 k.k.

Jednocześnie istota odpowiedzialności wszystkich oskarżonych w odniesieniu do czynu z art. 280 k.k. tkwi w instytucji współsprawstwa sensu stricto. Ustalenia faktyczne Sądu ograniczone są treścią dowodów i co oczywiste zatrzymują się na pewnym stopniu szczegółowości. Sam przebieg zdarzenia w odniesieniu do stosowania przemocy został ustalony w oparciu o zeznania pokrzywdzonych, którzy co oczywiste w ówczesnych warunkach – ciemne bramy, pora po zmierzchu, wielość napastników, nie byli w stanie wskazać, czy oskarżeni własnoręcznie zastosowali przemoc fizyczną. Nie zmienia to faktu, iż opierając się na wyjaśnieniach oskarżonych co do udziału w przestępstwie można im w oparciu o konstrukcję współsprawstwa przypisać czyn z art. 280 k.k.

Dla porządku warto w tym miejscu zaznaczyć, że istotą współsprawstwa jest bowiem nie tylko wyraźne ale również milczące porozumienie współsprawców, zawarte przed popełnieniem przestępstwa lub w jego trakcie - muszą więc oni działać wspólnie i w porozumieniu. Ustawa nie wprowadza żadnych dodatkowych warunków dotyczących formy porozumienia. Może ono dojść do skutku w każdej formie, nawet w sposób dorozumiany, przy czym współsprawcą jest zarówno ten, kto realizuje, współdziałając z inną (innymi) osobami, samodzielnie część znamion czasownikowych czynu zabronionego, jak i ten, kto wprawdzie w wyniku podziału ról nie realizuje żadnego znamienia czasownikowego popełnionego wspólnie czynu zabronionego (nie musi np. fizycznie uderzyć osoby pokrzywdzonej), ale wykonywana przez niego czynność ma istotne znaczenie dla popełnienia tego czynu (por: wyroki SN: z dnia 22 XII 1987 r. sygn. akt IV KR 412/87, z dnia 16 VIII 1972 r. sygn. akt III KR 6/72, z dnia 12 VII 1979 r. sygn. akt II KR 189/79). A zatem do przyjęcia współsprawstwa wystarcza obiektywne współdziałanie w samym wykonaniu, w ramach podziału ról, uprzednio uzgodnionego lub przeprowadzonego dopiero w toku wykonywania czynu zabronionego, jeżeli każdy ze współsprawców obejmował swym zamiarem cały zespół przedmiotowych znamion przestępnego przedsięwzięcia. Od strony obiektywnej (przedmiotowej) współsprawstwem jest udział w wykonaniu przestępstwa, zaś od strony subiektywnej (podmiotowej) współsprawcą jest ten, kto wspólnie z innymi realizuje zespół znamion i uważa czyn za własne przedsięwzięcie.

Natomiast zgodnie z treścią art. 18 § 3 k.k. odpowiada za pomocnictwo , kto w zamiarze, aby inna osoba dokonała czynu zabronionego, swoim zachowaniem ułatwia jego popełnienie, w szczególności dostarczając narzędzie, środek przewozu, udzielając rady lub informacji. Udzielający pomocy musi obejmować świadomością to, że podejmując określone czynności lub nie wykonując ciążącego na nim obowiązku niedopuszczania do popełnienia czynu zabronionego, oraz to, że czyni to w odniesieniu do konkretnego, scharakteryzowanego w odpowiednim przepisie części szczególnej lub w przepisie pozakodeksowym czynu zabronionego, a takie w odniesieniu do indywidualnie oznaczonej osoby bezpośredniego wykonawcy. W konsekwencji musi on obejmować świadomością zarówno prawną charakterystykę czynu zabronionego, którego popełnienie ma zamiar ułatwić, oraz mieć świadomość znaczenia swojego zachowania (działania lub zaniechania), w tym w szczególności tego, że stanowi ono ułatwienie popełnienia czynu zabronionego przez inną osobę. Czynu sprawcy głównego nie może zaś traktować jak własnego.

Oskarżeni w odniesieniu do sprawców ustalonych jak i nieustalonych działali wspólnie i w porozumieniu począwszy od uzewnętrznienia się zamiaru popełnienia przestępstwa – zaboru pizz, podjęcia pierwszej, niezbędnej czynności tj. zamówienia pizzy i zwabienia dostarczyciela pizzy do miejsca dogodnego dla dokonania rozboju, przemieszczenia się tam grupą i oczekiwanie na dostarczyciela, następnie wspólne dokonanie zaboru mienia z użyciem przemocy oraz wspólna ucieczka z miejsca przestępstwa, a w odniesieniu do czynu z 7.02.2009 r. wspólna konsumpcja skradzionego mienia.

Zwłaszcza w odniesieniu do czynu z dnia 7.02.2009 roku Sąd dysponował dość szczegółowym opisem przebiegu zdarzenia, co pozwoliło na przyjęcie, że koncepcja prokuratora, iż E. S. (1) jedynie pomogła w czynie Ł. K., Ł. D., K i A. K. jest chybiona. Otóż zbieżnie na początkowym etapie postępowania oskarżeni Ł. D. i K. K. oraz E. S. opisali swoje zachowanie – stanie wspólnie na ulicy, w bramie, jako formę spędzania wspólnego czasu. Wystając bez celu w dniu 7.02.2009 roku na ulicy (...) zgłodnieli, lecz nie mieli pieniędzy. Wówczas jak wynika wprost z wyjaśnień oskarżonych K. K. i D. pojawił się pomysł, uzewnętrzniony również wobec E. S., aby ukraść pizzę. W takim stanie rzeczy E. S. (1) udostępniła swój telefon, z którego K. K. zamówił cztery pizze, wiedziała zatem, do czego posłuży jej telefon. E. S. (1) zgodnie z poczynionym z innymi oskarżonymi wówczas ustaleniem nie bierze udziału bezpośrednio w rozboju, ale udaje się na boisko, gdzie ma oczekiwać na pozostałych, co zresztą czyni. Jest oczywiste, że skoro oskarżeni nie mieli pieniędzy, zamierzali ukraść pizzę to poprzez dopuszczenie się rozboju, inaczej sposobu wejścia w posiadanie rzeczy za którą należy zapłacić bez płacenia faktycznego za nią w świetle zasad logiki nie można sobie wyobrazić. Następnie E. S. (1) skonsumowała przedmiot pochodzący z przestępstwa, o którymi wiedziała, że został uzyskany na skutek rozboju. W tym stanie rzeczy nie można uznać, iż czyn kolegów traktowała nie jako czyn własny, w którym ma określoną rolę i z którego odniesienie określoną korzyść ale jako czyn innych osób, którym zamierzała jedynie pomóc. To, że E. S. nie poszła na miejsce dokonania rozboju wynika w ocenie Sądu z faktu, iż dla zastosowania przemocy była wystarczająca liczba jej kolegów i jej obecność była tam zbędna oraz z faktu, że to z jej numeru telefonu zamówiono pizzę, a zatem K. K. emocjonalnie związany z oskarżoną chciał uniknąć jej oczywistego powiązania z rozbojem. Rzecz w tym, iż zrozumienie istoty współsprawstwa w polskim prawie karnym dla przestępców jest dość trudne, zwłaszcza na początku ich kryminalnej drogi i w związku z powyższym takie zabiegi nie mogły przynieść spodziewanego rezultatu.

Przechodząc do wymiaru kary Sąd zważył, co następuje:

Przypisane oskarżonym czyny z art. 280 § 1 zagrożone są karą pozbawienia wolności od 2 do 12 lat.

Wymierzając karę Sąd kierował się dyrektywami ich wymiaru określonymi w art. 53 § 1 i 2 k.p.k.

Czyny jakich dopuścili się oskarżeni odznaczają się wysokim stopniem społecznej szkodliwości i wynika to wprost z systematyki kodeksu karnego, w którym wyłącznie karę pozbawienia wolności ustawodawca przewidział dla przestępstw najpoważniejszych. Dobra, w które oskarżeni godzili, czyli życie i zdrowie człowieka, oraz prawo własności, należą z pewnością do dóbr ważnych.

Jako okoliczności obciążające w przypadku oskarżonych K. K., Ł. D. i Ł. K., A. S. Sąd potraktował wysoki stopień winy i społecznej szkodliwości przypisanego czynu, wyrażający się w działaniu z niskiej pobudki i chęci zysku. W odniesieniu do K. K., Ł. D. i Ł. K. Sąd miał na względzie dotychczasową karalność oskarżonych. W odniesieniu do Ł. D. i zwłaszcza K. K. uprzednia karalność miała wpływ wybitnie obciążający. W przypadku K. K. systematycznie karanego za przestępstwa przeciwko mieniu, w tym również rozbój, można mówić już o swoistej specjalizacji, w odniesieniu do Ł. D. specjalizacja w popełnieniu przestępstw dotyczy bardziej przestępstw z ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, choć również dopuścił się występku przeciwko mieniu. W przypadku tej okoliczności obciążającej nie można nie zauważyć, iż dotyczy ona osób bardzo młodych, co szczególnie źle rokowuje odnośnie ich zdolności do przestrzegania porządku prawnego. W odniesieniu do Ł. D. jego jednokrotna karalność za występek z art. 280 k.k. miała wpływ obciążający, ale zważywszy na upływ czasu od popełnienia obu czynów nakazywała orzeczenie kary łagodniejszej niż wobec K. K. i Ł. K..

Jednocześnie różnicował Sąd wymiar kary stosownie do liczby przypisanych czynów.

Okolicznością łagodzącą w stosunku do oskarżonej S. była jej niekaralności oraz jak wynika z jej pisemnych oświadczeń praca za granicą.

Z przytoczonych względów Sąd wymierzył, na podstawie art. 280 § 1 k.k.

3)  E. S. (1) karę 2 lat pozbawienia wolności i karę grzywny w wymiarze 80 stawek dziennych po 30 złotych;

4)  Ł. D. (1) karę 2 lat i 2 miesięcy pozbawienia wolności i karę grzywny w wymiarze 100 stawek po 30 złotych;

5)  Ł. K. (1) przy zastosowaniu normy art. 91 k.k. karę 3 lat i 4 miesięcy pozbawienia wolności;

6)  K. K. (1) przy zastosowaniu normy art. 91 k.k. karę 3 lat i 8 miesięcy pozbawienia wolności.

Zważywszy na wymiar kary bezprzedmiotowe są rozważania co do możliwości zawieszenia wykonania kary pozbawienia wolności co do oskarżonych D., K. i K.. Tak ukształtowany wymiar kary przyczyni się do resocjalizacji oskarżonych - zapobiegnie ich powrotowi do przestępstwa, a także wpłynie pozytywnie na świadomość prawną społeczeństwa, wskazując na konsekwencje łamania prawa, prowadząc jednocześnie do określonej postawy społecznej wyrażającej się w dezaprobacie dla zachowań przestępczych jak i przekonaniu co do surowości jak i nieuchronności kary. Przestępstwa tego typu zaplanowane, konsekwentnie realizowane, w czasie których sprawcy nie wahają się zaatakować najcenniejszego dobra tj. życia i zdrowia człowieka muszą się spotykać z dolegliwą reakcją. Zauważyć i podkreślić należy także, iż Sąd wymierzył oskarżonym karę pozbawienia wolności w dolnych granicach ustawowego zagrożenia Całokształt okoliczności sprawy, dotyczących strony przedmiotowej przestępstwa, przedmiotu czynu oraz osoby sprawców (pomimo stosunkowo młodego wieku wchodzili już w konflikt z prawem) uzasadnia przekonanie, iż tylko kara o charakterze izolacyjnym pozwoli na zmianę ich postawy i spowoduje, że nie będą już lekceważyli ustalonego porządku prawnego.

Wskazane we wcześniejszych rozważaniach okoliczności łagodzące oraz ich zdecydowana przewaga nad okolicznościami o charakterze obciążającym przemawiały za możliwości warunkowego zawieszenia wykonania kary pozbawienia wolności w stosunku do E. S. Zawieszenie wykonania kary pozbawiania wolności w jej przypadku, nie zostanie odebrane przez społeczeństwo jako akt pobłażania poważnemu przestępstwu i jego sprawcy. Oskarżona od daty czynu nie była karana co pozwala postawić wobec niej pozytywną prognozę, iż pomimo zawieszenia wykonania kary pozbawienia wolności proces resocjalizacji odniesie pożądany skutek, a samo przestępstwo stanowiło incydent w jej życiu i błąd młodego człowieka. Dlatego też mając na względzie normę art. 4 § 1 k.k. zawiesił Sąd oskarżonej w oparciu o normę art. 69 § 1 i 2 k.k. wykonanie kary pozbawienia wolności na okres próby 4 lat. Zważywszy na osiąganie dochodów przez E. S. i Ł. D. Sąd mając na względzie, iż przestępstw dopuścili się w celu osiągnięcia korzyści majątkowej orzekł wobec nich kary grzywny. W stosunku do E. S. (1) karą odpowiadającą jej udziałowi w przestępstwie będzie kara grzywny w wysokości 80 stawek dziennych, natomiast w stosunku do Ł. D. będzie odpowiednią grzywna w wysokości 100 stawek dziennych. Oskarżona S. zamieszkuje za granicą a oskarżony D. okresowo pracował za granicą a zatem zważywszy dodatkowo na ich młody wiek, stan zdrowia w sposób oczywisty mogą podołać uiszczeniu grzywny przy określeniu wysokości stawki dziennej na kwotę 30 zł .

W oparciu o art. 63 § 1 k.k. Sąd zaliczył oskarżonym na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie w postaci zatrzymania Ł. D. (1) w dniu 18 lutego 2009 roku, Ł. K. (1) w dniu 18 lutego 2009 roku i 9 czerwca 2009 roku,K. K. (1) w dniu 18 lutego 2009 roku przyjmując, że jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności równa się jednemu dniowi kary pozbawienia wolności, zaś E. S. (1) na poczet orzeczonej kary grzywny Sąd zaliczył okres zatrzymania w dniuu 18 lutego 2009 roku.

Rozstrzygnięcie o kosztach sądowych co do oskarżonych D., K. i K. uzasadnia treść art. 624 § 1 k.p.k. oraz art.17 ust.1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. (t.j. Dz.U.1983.49.223 z późn. zm.) o opłatach w sprawach karnych. Mając na uwadze sytuację majątkową i osobistą oskarżonych, jak również z uwagi na orzeczenie bezwzględnej kary pozbawienia wolności, dojść należało do wniosku, iż uiszczenie należności sądowych byłoby dla nich zbyt uciążliwe (w odniesieniu do oskarżonego D. mając również na względzie że z zarobionych środków finansowych będzie zobowiązany do pokrycia grzywny). Nie znalazł Sąd podstaw do zwolnienia od kosztów sądowych E. S. (1) w zakresie w jakim na nią przypadają wydatki tj. do kwoty 150 złotych i całości opłaty w wysokości 780 złotych.

Mając na uwadze powyższe, Sąd orzekł jak w wyroku.