Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 15 czerwca 2016 roku

Sąd Okręgowy w Lublinie VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie: Przewodniczący Sędzia S.O. Danuta Dadej-Więsyk

Protokolant st. sekretarz sąd. Marta Szacoń

po rozpoznaniu w dniu 09 czerwca 2016 roku w Lublinie

sprawy S. D.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w L.

o prawo do renty z tytułu niezdolności do pracy na dalszy okres

na skutek odwołania S. D.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w L.

z dnia 29 kwietnia 2014 roku numer:(...)

odwołanie oddala

Sygn. akt VII U 1358/14

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 29 kwietnia 2014 roku, Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w L. na podstawie ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych Dz. U. z 2009 r., Nr 153, poz. 1227 ze zm.) odmówił S. D. prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy, ponieważ Komisja Lekarska Zakładu nie uznała ubezpieczonego za osobę niezdolną do pracy (decyzja – k. 93 akt rentowych).

W odwołaniu S. D. nie zgodził się ze wskazaną decyzją uznając ją za krzywdzącą. Skarżący wskazał, iż nie jest zdolny do pracy w zakresie usług stolarskich. Skarżący podniósł nadto, że stan jego zdrowia w dalszym ciągu nie uległ poprawie oraz że leczy się u lekarzy specjalistów kardiologa, neurologa i ortopedy (odwołanie – k. 2-5 akt sądowych).

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wnosił o jego oddalenie, argumentując jak w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji (odpowiedź na odwołanie – k. 9 a.s.).

Sąd Okręgowy ustalił, co następuje:

S. D. w dniu 17 lutego 2014 roku złożył wniosek o ponowne ustalenie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. Ubezpieczony był uprzednio uprawniony w okresie od 11 marca 2011 r. do 31 marca 2012 r. do renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy a następnie do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy w okresie od dnia 1 kwietnia 2012 roku do dnia 31 marca 2014 roku. W ramach rozpoznania wniosku lekarz orzecznik Zakładu dokonał oceny stanu zdrowia ubezpieczonego i w orzeczeniu z dnia 14 marca 2014 roku uznał, że ubezpieczony jest zdolny do pracy. Orzeczenie zostało wydane po przeprowadzeniu bezpośredniego badania skarżącego, dołączeniu konsultacji kardiologa i dokonaniu analizy dokumentacji medycznej, w tym zaświadczeń o stanie zdrowia oraz wyników badań dodatkowych w postaci m.in. holtera EKG, ECHO serca, próby wysiłkowej. W stosunku do orzeczenia lekarza orzecznika wnioskodawca złożył sprzeciw. W orzeczeniu z dnia 13 kwietnia 2014 roku Komisja Lekarska podzieliła ustalenia lekarza orzecznika i nie uznała ubezpieczonego za osobę niezdolną do pracy. Orzeczenie Komisji zostało wydane po przeprowadzeniu bezpośredniego badania skarżącego i dokonaniu analizy przedstawionej dokumentacji medycznej, tj. dokumentacji będącej przedmiotem analizy lekarza orzecznika oraz odpisu historii choroby z PZP i skierowania na zabiegi fizjoterapeutyczne. Orzeczenie Komisji Lekarskiej Zakładu stanowiło dla organu rentowego podstawę do wydania zaskarżonej decyzji.

Ubezpieczony ur. (...) legitymuje się wykształceniem średnim zawodowym w zawodzie mechanik-kierowca. Przed uzyskaniem prawa do świadczenia rentowego od dna 1985 roku ubezpieczony prowadzi działalność gospodarczą w zakresie usług stolarskich. Jest współwłaścicielem Zakładu (...) i spółka. Skarżący prowadzi zakład w postaci spółki cywilnej razem z bratem A. D., zatrudnia jednego pracownika do prac ciężkich, który pali w suszarni, rozładowuje deski, pomaga dźwigać wykonane elementy i materiały. Zakład wnioskodawcy specjalizuje się w produkcji drzwi, schodów, niejednokrotnie okien. Skarżący razem z bratem mają podobne obowiązki. S. D. jeździ do klientów, umawia montaże, robi obmiary, w zakresie produkcji pracuje przy maszynach do obróbki drewna, do jego obowiązków w tym zakresie należy również składanie elementów, klejenie, lakierowanie, montaż. Skarżący uczestnicy również w załadunku desek, przenoszeniu elementów, narzędzi stolarskich. Produkty mają wagę od 15 kg do 150 kg, z tym, że elementy ciężkie są montowane przy pomocy odpowiednich urządzeń typu bloczki, liny.

Obsługę rachunkowo-księgową spółki prowadzi zewnętrzne biuro (zeznania świadka A. D. – k. 108v-109, zeznania wnioskodawcy – k. 140, 107v-108).

U S. D. stwierdzono chorobę niedokrwienną serca, stan po przebytym zawale serca NSTEMI w 2010 r. – leczony angioplastyką z implantacją stentu, dusznicę bolesną stabilną CCS II, nadciśnienie tętnicze okres I/II, zaburzenia lękowo-depresyjne mieszane, otyłość, cechy organicznego szkodzenia CUN, zmiany zwyrodnieniowo-wytwórcze kręgosłupa szyjnego i lędźwiowo-krzyżowego z przepukliną krążków międzykręgowych L2-L3, L3-L4 i L5-S1, wygojone złamanie panewki lewego biodra, lewej kości udowej i lewej rzepki, niewielkie zmiany zwyrodnieniowe kolan, niewydolność kręgosłupa w przebiegu zmian zwyrodnieniowych i dyskopatii L4-L5, L5-S1, zasłabnięcie w obserwacji i nie stwierdzono niezdolności do pracy (opinie – k. 44-47, 70-72, k. 123).

Biegła specj. chorób wewnętrznych kardiolog prof. H. S. w opinii z 21.07.2015 r. wskazała, iż zawał serca który wystąpił u S. D. nie należy do dużych zawałów. Tego typu zawały rzadko kwalifikują do renty, chyba że wystąpią powikłania lub dodatkowe poważne choroby. U badanego jest rozpoznawane także nadciśnienie tętnicze, ale jest to nadciśnienie samoistne, niezbyt groźne (na co wskazuje badanie Holter ciśnieniowy), wymaga jedynie systematycznego stosowania niewielkich dawek leków hipotensyjnych. Pacjent miewa także chwilowe zasłabnięcia, z tego powodu był nawet hospitalizowany w 2011 r i w 2012r ale nie wykryto przyczyny tych zasłabnięć, np. zaburzeń rytmu serca. Biegła stwierdziła, iż możliwe, że ich powodem jest chwilowy spadek ciśnienia jako reakcja na przyjmowane leki. Zarówno rodzaj nadciśnienia jak i nie udokumentowane zasłabnięcia nie kwalifikują do renty. Zasłabnięcia mogą być natomiast przeciwwskazaniem do prowadzenia samochodu.

Biegła podkreśliła ponownie, iż przebyty u wnioskodawcy zawał był niewielki. Nie spowodował zmian w ekg spoczynkowym i w badaniu echo serca. W badaniu echo serca (30.01.2014 r.) nie ma cech martwic, odcinkowych zaburzeń kurczliwości serca, frakcja wyrzutowa jest prawidłowa i wynosi 63 %. Serce nie zostało wyraźnie uszkodzone zawałem a jego praca nie została upośledzona.

Biegła wskazała, iż skarżący miał nasilenie bólów serca i przebywał w Oddziale(...) w L.. Wykonana wtedy próba wysiłkowa serca była słabo-dodatnia, lekarze nie znaleźli wskazań do wykonania kontrolnej koronarografii. Pacjent nie miał nawet włączonych typowych leków wieńcowych.

Należy zaznaczyć, że badany obok chorób kardiologicznych ma także choroby układu kostno-stawowego i zaburzenia lękowo-depresyjne, które wpływają niekorzystnie na jego samopoczucie i mogą nasilać dolegliwości sercowe. Jednakże biegła podkreśliła, iż z powodów sercowych nie ma obecnie wskazań do dalszego kwalifikowania S. D. do renty. Wymaga tylko badań kontrolnych i systematycznego leczenia ambulatoryjnego.

Natomiast w opinii z 17.12.2014 r. biegli specjaliści psychiatra dr B. K. i ortopeda dr M. G. ze względu na stan psychiczny nie stwierdzili u wnioskodawcy znaczących ograniczeń do pracy i niezdolności do pracy.

W zakresie narządu ruchu biegli ustalili, iż z akt sprawy oraz wyjaśnień wnioskodawcy wynika, iż w dniu 18.11.1999 r. został poszkodowany w wypadku komunikacyjnym. Doznał wówczas złamania panewki lewego biodra, otwartego złamania lewej kości udowej oraz złamania lewej rzepki (k. 5 akt ZUS t. I). Złamanie panewki lewego biodra i lewej rzepki leczono czynnościowo, natomiast złamanie lewej kości udowej leczono operacyjnie (zespolenie śródszpikowe prętami Endera).

W wyniku zastosowanego leczenia uzyskano wygojenie w/w obrażeń narządów ruchu. Materiał stabilizujący został usunięty z lewej kości udowej w 2002 r.

Biegli wskazali, iż aktualnie wnioskodawca podaje stałe bóle okolicy lewego biodra, utrudniające chodzenie. Zgłasza bóle lewej rzepki utrudniające klękanie. Z innych dolegliwości podaje bóle kręgosłupa L-S, o znacznym nasileniu, od kilkunastu lat.

W badaniu tomografii komputerowej kręgosłupa L-S z dn. 22.07.2-14 r. stwierdzono zmiany zwyrodnieniowe, wadę rozwojową segmentu L5-S1 (sakralizacja kręgu L5 i szczelina kręgu S l ) oraz przepuklinę krążków międzykręgowych L2-L3, L3-L4 i L5-S1.

Na dostarczonych zdjęciach RTG ( 2012 - 2013 r.) widoczne są zmiany zwyrodnieniowe kręgosłupa szyjnego i lędźwiowo-krzyżowego, zwłaszcza poziomu C4-C7 i L4-L5. Widoczne jest także zniekształcenie okolicy krętarzowej lewej kości udowej po przebytym złamaniu, bez znaczących nieprawidłowości na poziomie szczeliny stawowej.

Biegli podnieśli, iż pomimo opisanych powyżej zmian i dolegliwości, w czasie przeprowadzonego obecnie badania ortopedycznego nie stwierdzono znaczącego ograniczenia wydolności ruchowej kręgosłupa. Kończyny górne z pełną sprawnością ruchową, funkcja rąk prawidłowa. Kończyny dolne z poprawną ruchomością bioder, kolan i stóp. Dodatnie testy rzepkowo-udowe wskazują na obecność zmian zwyrodnieniowych kolan, w większym stopniu po stronie lewej. Lewe kolano ze zmniejszeniem stabilności po stronie przy środkowej. Chód z utykaniem na lewą kończynę dolną.

Biegli wskazali, iż nie ulega wątpliwości, że z powodu schorzeń narządów ruchu wnioskodawca jest niezdolny do wykonywania ciężkich prac fizycznych. Jednocześnie sprawność narządów ruchu jest na tyle dobra, iż wnioskodawca może pracować jako właściciel zakładu stolarskiego. W ocenie biegłego, schorzenia narządów ruchu samodzielnie nie dają podstawy do uznania częściowej niezdolności do pracy, zarówno obecnie, jak i po dn. 31.03.2014 r. W przeszłości wnioskodawca był niezdolny do pracy przede wszystkim z powodu schorzeń układu krążenia (k. 44-47).

Natomiast biegła specj. neurolog dr W. S. w opinii z 30.07.2014 r. i jej uzupełnieniu z 21.03.2016 r. nie stwierdziła u wnioskodawcy niezdolności do pracy. Stan neurologiczny, oraz analiza badania KT kręgosłupa z dnia 22.07.2014 roku, nie dawały podstaw do orzekania niezdolności do pracy skarżącego.

Dołączone do akt sprawy w ostatnim okresie badanie MR kręgosłupa lędźwiowo-krzyżowego wskazuje na obecność zmian zwyrodnieniowych i dyskopatii L2-L3, L3-L4 i L5-S1. Powyższe zmiany, obserwowano również na badaniach wcześniejszych /22.07. 2014 r./. analizowane były podczas opracowywania opinii z dnia 30.07. 2014 roku /as K - 17,18/ oraz przez biegłego ortopedę - traumatologa dnia 17. 12. 2014 roku/ /as K 46, 47. Biegła wskazała, iż w klinicznym badaniu neurologicznym nie stwierdzono objawów potwierdzających zgłaszane dolegliwości bólowe okolicy lędźwiowej, a zmiany stwierdzane w badaniach radiologicznych wcześniejszych, i dołączonych do akt sprawy w ostatnim okresie, same w sobie nie sprowadzają niewydolności statyczno - lokomocyjnej kręgosłupa, objawów drażnienia korzeni nerwowych, czy ubytku ich funkcji nie decydują o niezdolności do pracy (k. 123).

Powyższy stan faktyczny został ustalony w oparciu o przytoczone dowody z opinii biegłych lekarzy sądowych i dowody z dokumentów znajdujących się w aktach organu rentowego, które obdarzono wiarą w całości. Zostały one sporządzone w przepisanej formie, w oparciu o obowiązujące w dacie ich wydania przepisy prawne, przez kompetentne osoby w ramach przysługujących im uprawnień.

Powyższe ustalenia Sąd oparł na zeznaniach świadka A. D. oraz zeznaniach wnioskodawcy za wyj. jego zeznań w części wykonywania bardzo ciężkich prac fizycznych polegających na przenoszeniu elementów o znacznym ciężarze. Zeznaniom wnioskodawcy w tej części przeczą zeznania świadka A. D., który zeznał, iż gdy trzeba podnieść element to on bierze z tej strony gdzie jest ciężej, natomiast gdy trzeba coś wnieść to wnioskodawca bierze narzędzia, mniejsze elementy, a drzwi czy cięższe elementy wnosi świadek z zatrudnionym pracownikiem (k. 108v-109). Sąd uznał zeznania świadka w opisanym zakresie za wiarygodne, gdyż jako osoba niezainteresowana rozstrzygnięciem w sposób szczegółowy i spontaniczny opisał organizację pracy w zakładzie. Również w pozostałej części zeznania świadka i wnioskodawcy zasługują na przymiot wiarygodności. Są one logiczne i wzajemnie się uzupełniają.

Rozstrzygając w sprawie Sąd Okręgowy oparł się na opinii biegłego kardiologa z 21.07.2015r., psychiatry i ortopedy z 17.122014 r. oraz opinii biegłego neurologa z dnia 30.07.2014 roku oraz opinii uzupełniającej z 21.03.2016 r. Wszyscy wskazani biegli przeprowadzili bezpośrednie badanie ubezpieczonego oraz wnikliwie przeanalizowali jego dokumentację medyczną i omówili wpływ zdiagnozowanych u niego schorzeń na zdolność do pracy przy uwzględnieniu dotychczasowego doświadczenia zawodowego i posiadanych kwalifikacji, nie stwierdzając u skarżącego niezdolności do pracy po dniu 31 marca 2014 roku. Zdaniem Sądu wnioski zawarte w powołanych opiniach są szczegółowo, a tym samym, wystarczająco uzasadnione. Z tych względów wskazane opinie Sąd uznał za wiarygodne, miarodajne i wyczerpujące, a przez to przedstawiające wystarczające wiadomości specjalne, niezbędne do merytorycznego rozstrzygnięcia zarzutów zawartych w odwołaniu (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 10 września 1999 roku, sygn. // (JKN 96/99).

Kierując się powyższymi wskazaniami Sąd Okręgowy w całości podzielił wnioski biegłych w zakresie nie ustalenia u ubezpieczonego niezdolności do pracy.

Sąd postanowił oddalić, wniosek dowodowy ubezpieczonego o dopuszczenie dowodu z opinii uzupełniających biegłych kardiologa, psychiatry, ortopedy. Zarzuty wnioskodawcy do opinii biegłego ortopedy dotyczyły pominięcia przy ocenie stanu zdrowia skarżącego dwóch zaświadczeń wystawionych przez ortopedę dr A. K. oraz zaświadczenia wystawionego przez ortopedę dr M. J. (1), z których wynikało, iż ubezpieczony jest całkowicie niezdolny do pracy, zarzucił biegłemu nieprzekazanego zaświadczenia dr M. J. oraz pominięcia przez biegłego rzeczywistego zakresu prac wymaganych przy wykonywaniu zawodu stolarza.

Zarzuty te pozostają bez znaczenia dla wartości opinii. Zaświadczenie dr M. J. o którego przesłanie wnioskujący wnioskował znajduje się na k. 43 akt sprawy.

Samo subiektywne przekonanie skarżącego co do stanu zdrowia przy uwzględnieniu wniosków opinii biegłych tego przekonania nie potwierdzających nie uzasadnia wywoływania kolejnych opinii w sprawie. Opiniujący w sprawie biegli w sprawie w sposób logiczny i jasny zaprezentowali stanowisko odnośnie stanu zdrowia skarżącego i jego wpływu na możliwość uznania ubezpieczonego za osobę niezdolną do pracy, co zdaniem Sądu w pełni usprawiedliwia wniosek o wyjaśnieniu spornych okoliczności w sprawie. Bez znaczenia w sprawie pozostawały przedłożone przez skarżącego opisane zaświadczenia. Ich treść odpowiada treści już znajdujących się w aktach organu rentowego zaświadczeniom, potwierdza rozpoznania schorzeń, przez co nie wnoszą do sprawy nowych okoliczności uprzednio nie dostrzeżonych i nie ocenionych przez opiniującego w sprawie biegłego. Ponadto to biegli zostali powołani do wyjaśnienia spornych okoliczności co do obiektywnej oceny stanu zdrowia wnioskodawcy pod kątem istnienia niezdolności do pracy, a wnioski w tym zakresie lekarzy prowadzących są poddawane analizie biegłych. Ponadto należy podkreślić, iż wbrew twierdzeniom wnioskodawcy z zaświadczenia dr J. z 07.2015 r. nie wynika niezdolność do pracy tylko przeciwwskazanie pracy fizycznej (k. 91-92).

Ponadto wbrew twierdzeniom skarżącego biegły ortopeda analizował w opinii zakres prac wnioskodawcy w zakresie prowadzonej działalności. Wręcz podkreślił, do wykonywania których prac jest on niezdolny, a które może on wykonywać.

Niezasadne są również zarzuty do opinii specj. kardiolog prof. H. M.-S. (k. 99-100). Biegła ta również wzięła pod uwagę doświadczenie zawodowe i charakter prac obciążających wnioskodawcę, wskazała na konieczność ograniczenia nadmiernych wysiłków fizycznych. Wbrew zarzutom szczegółowo ustosunkowała się do dołączonej dokumentacji medycznej, uprzednio wywołanej opinii kardiologicznej. Wyjaśniła również wnioski opinii w odniesieniu do orzeczeń sprzed 31.03.2014 r. wskazując, iż zawał serca, który wystąpił u skarżącego nie należał do dużych zawałów. Podniosła, iż tego typu zawały rzadko kwalifikują do renty, chyba, że występują powikłania lub dodatkowe poważne choroby. U wnioskodawcy, jak wynika z opinii, ich nie stwierdzono.

Z uwagi na złożenie dodatkowej dokumentacji dot. schorzeń neurologicznych Sąd dopuścił dowód z opinii uzupełniającej biegłej neurolog dr W. S. a po uzupełnieniu opinii (k. 123), oddalił wniosek pełnomocnika wnioskodawcy o dopuszczenie dowodu z kolejnej opinii uzupełniającej biegłej neurolog (k. 132-133) i wezwanie jej na rozprawę.

Wnioskodawca zarzucił, iż biegła nie wyjaśniła na czym polega poprawa stanu zdrowia S. D. w stosunku do okresu sprzed 1 kwietnia 2014 r., kiedy to istniała częściowa niezdolność do pracy.

Biegła neurolog w opinii uzupełniającej wyraźnie wskazała, że stan neurologiczny nie dawały podstaw do orzekania niezdolności do pracy a częściowa niezdolność do pracy wynikająca z opinii głównej orzeczona została na okres roku z przyczyn kardiologicznych z zobowiązaniem do wykonania pełnej diagnostyki choroby wieńcowej. Tym samym biegła, zdaniem Sądu, wyjaśniła sporne okoliczności, a jej wzywanie na kolejny termin rozprawy i wniosek o uzupełnienie opinii na zgłoszone tezy zmierzał do przedłużenia postępowania.

W tym miejscu należy również wskazać na stanowisko prezentowane przez Sąd Najwyższy jako dodatkowo uzasadniające nie wywołanie kolejnej opinii wbrew wnioskom skarżącego. Zgodnie z nim „nie można przyjąć, że Sąd obowiązany jest dopuścić dowód z kolejnych biegłych, czy też opinii instytutu w każdym wypadku, gdy złożona opinia jest niekorzystna dla strony. Sąd ma obowiązek dopuszczenia dowodu z dalszej opinii, gdy zachodzi taka potrzeba, a więc wtedy gdy opinia, którą dysponuje zawiera istotne luki, bo

nie odpowiada na postawione tezy dowodowe, jest niejasna, czyli nienależycie uzasadniona lub nieweryfikowalna, tj. gdy przedstawiona przez eksperta analiza nie pozwala organowi orzekającemu skontrolować jego rozumowania co do trafności jego wniosków końcowych" (postanowienie z dnia 19 sierpnia 2009 roku, sygn. III CSK 7/09; wyroki z dnia 6 ma/a 2009 roku, sygn. II CSK 642/08 oraz z dnia 4 sierpnia 1999 roku, sygn. l PKN 20/99). W ocenie Sądu wywołane w sprawie opinie nie spełniają tych negatywnych kryteriów. W ocenie Sądu stan zdrowia skarżącego został wyczerpująco ustalony w dotychczasowych opiniach biegłych.

Sąd Okręgowy nie znalazł natomiast podstaw do poczynienia ustaleń w sprawie w oparciu o wnioski zawarte w opinii biegłego z zakresu kardiologii dr A. M. z 30.04.2014 r. (k. 17-18). Zdaniem Sądu pominięcie powołanej opinii w pełni usprawiedliwia okoliczność uzasadnienia wniosków opinii odnośnie dalszej niezdolności czasem potrzebnych na wykonanie badań diagnostycznych w kierunku postępu choroby wieńcowej. Tym samym opinia nie odpowiada na tezy dowodowe dotyczące istnienia niezdolności i jest niejasna.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Odwołanie S. D. nie jest zasadne i nie zasługuje na

uwzględnienie. Zgodnie z art. 57 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jednolity: Dz. U. z 2015 roku, poz. 748 ze zm.) - zwaną w dalszej części ustawą, renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który spełnił łącznie następujące warunki:

1/ jest niezdolny do pracy,

2/ ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy,

3/ niezdolność do pracy powstała w czasie zatrudnienia lub w okresie równorzędnym
z okresem zatrudnienia albo nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów.

Stosownie do treści przepisu art. 12 ust. 1 ustawy niezdolną do pracy w rozumieniu ustawy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu. Stosownie do ust. 2 cytowanego przepisu całkowicie niezdolną do pracy jest osoba, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy. Zgodnie zaś z ust. 3 tego przepisu częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji.

Przy dokonywaniu oceny stopnia niezdolności do pracy należy kierować się wskazaniami określonymi w art. 13 ust. 1 ustawy, zgodnie z którym przy ocenie stopnia i przewidywanego okresu niezdolności do pracy oraz rokowania co do odzyskania zdolności do pracy uwzględnia się:

1/ stopień naruszenia sprawności organizmu oraz możliwości przywrócenia niezbędnej

sprawności w drodze leczenia i rehabilitacji;

2/ możliwość wykonywania dotychczasowej pracy lub podjęcia innej pracy oraz celowość

przekwalifikowania zawodowego, biorąc pod uwagę rodzaj i charakter

dotychczas wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek i predyspozycje

psychofizyczne.

W rozpoznawanej sprawie Sąd Okręgowy badał przesłankę przywrócenia ubezpieczonemu prawa do spornego świadczenia na dalszy okres, tj. czy w ciągu 18 miesięcy od ustania prawa do renty S. D. ponownie stał się niezdolny do pracy, ponieważ skarżący były uprawniony do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy do dnia 31 marca 2014 roku, a ocena zdolności do pracy przez organy orzecznictwa lekarskiego, a także biegłych sądowych, dotyczyła okresu bezpośrednio po tej dacie. Tym samym chodzi więc o przesłankę ustalenia tego prawa na dalszy okres. Zatem badaniu podlegało samo istnienie u ubezpieczonej niezdolności do pracy. Z tych względów Sąd nie badał pozostałych przesłanek natury formalnej, określonych w przepisie art. 57 oraz art. 58 ustawy.

Kierując się wynikami postępowania dowodowego przeprowadzonego w sprawie, a w szczególności wnioskami wywołanych w sprawie opinii biegłych oraz treścią cytowanych przepisów, Sąd Okręgowy wobec niespełnienia przez ubezpieczonego przesłanki niezdolności do pracy, odmówił ustalenia S. D. prawa do renty z tego tytułu. Biegli kardiolog, psychiatra, neurolog, ortopeda wskazali, że zdiagnozowane u skarżącego schorzenia wymagają co prawda leczenia i obserwacji, stałej kontroli lecz na dzień przeprowadzonego przez biegłych badania nie dają podstaw do uznania ubezpieczonego za osobę trwale niezdolną do pracy.

Co istotne wszyscy opiniujący w sprawie biegli których wnioski stanowiły podstawę dla oceny zasadności żądania odwołania formułując wnioski co do oceny stanu zdrowia ubezpieczonego odnieśli się do pojęcia posiadanych przez skarżącego kwalifikacji w sposób jak najbardziej prawidłowy. Błędne jest stanowisko ubezpieczonego z którego wynika, że punktem wyjścia dla ustalenia w sposób prawidłowy posiadanych przez niego kwalifikacji zawodowych stanowi wykonywanie wyłącznie ciężkich prac fizycznych. Tymczasem w realiach sprawy znajduje zastosowanie ugruntowany w orzecznictwie podgląd o tym, że pojęcie kwalifikacji zawodowych nie jest ograniczone tylko do zawodu. Kwalifikacje zawodowe należy bowiem rozumieć szerzej, jako wynikające nie tylko z formalnego wykształcenia, lecz również z doświadczenia i praktyki zawodowej, które bez potrzeby przekwalifikowania zawodowego pozwalają podjąć pracę w innych warunkach i na innym stanowisku niż dotychczas. Przy czym wskazuje się, że przy ocenie niezdolności do pracy dla celów rentowych bardziej istotne są kwalifikacje rzeczywiste (czyli wiedza i umiejętności faktycznych, wynikających ze zdobytego doświadczenia zawodowego), gdyż ocena ta sprowadza się do stwierdzenia, w jakim stopniu wiedza i umiejętności, którymi dysponuje ubezpieczony, mogą być wykorzystane przez niego w pracy pomimo zaistniałych ograniczeń sprawności organizmu, (wyroki Sądu Najwyższego z dnia 20 grudnia 2011 roku, sygn. / UK 175/11, z dnia 20 grudnia 2011 roku, sygn. / UK 158/11, z dnia 3 lipca 2012 roku, sygn. U UK 321/11, wyrok Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z dnia 7 listopada 2012 roku, sygn. III AUa 464/12). Sąd orzekający w pełni te poglądy podziela. Opiniujący w sprawie biegli odnieśli się do kwalifikacji zawodowych wynikających z doświadczenia zawodowego skarżącego dostrzegając okoliczność pracy skarżącego w zakładzie stolarskim. Praca wnioskodawcy jak wynika z poczynionych ustaleń polega na wielu czynnościach podejmowanych w procesie produkcji, poprzedzających ten etap, kierowanie samochodem. Są to prace ko różnym charakterze i stopniu ciężkości typu: pomiary, obsługa klienta, prace przy obsłudze maszyn do obróbki drewna, klejenie, montaż, przenoszenie elementów, drewna i do większości tych prac, jak wynika z opisanych wyżej opinii, wnioskodawca jest zdolny, co potwierdza również fakt nieprzerwanego prowadzenia działalności gospodarczej. Zmiany w narządzie ruchu i choroba niedokrwienna serca stanowią przeciwwskazanie do wykonywania ciężkiej pracy fizycznej i przy odpowiedniej organizacji pracy wnioskodawca nie powinien takiej pracy wykonywać. Jak wynika, z poczynionych ustaleń sytuacja taka ma miejsce gdyż obowiązki wnoszenia ciężkich elementów przejął zatrudniony pracownik z drugim wspólnikiem.

Mając na względzie powyższe na mocy powołanych przepisów w oparciu o treść art. 107 ustawy o emeryturach i rentach z FUS oraz na podstawie art. 47714 § 1 kpc Sąd orzekł jak w sentencji.

jg