Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

S., dnia 21 czerwca 2016 r.

Sąd Rejonowy Szczecin-Centrum w Szczecinie XI Wydział Gospodarczy w następującym składzie:

Przewodniczący:SSR Dariusz Plewczyński

Protokolant:Karolina Mateja

po rozpoznaniu w dniu 14 czerwca 2016 r. w Szczecinie

sprawy z powództwa M. O.

przeciwko (...) spółce z ograniczoną odpowiedzialnością w S.

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanej (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w S. na rzecz powódki M. O. kwotę 2578,20 zł (dwa tysiące pięćset siedemdziesiąt osiem złotych dwadzieścia groszy) wraz z odsetkami ustawowymi, a od dnia 1 stycznia 2016 roku wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od kwot:

- 1948,35 zł od dnia 13 października 2014 r. do dnia zapłaty;

- 629,85 zł od dnia 28 października 2014 roku do dnia zapłaty,

II.  oddala powództwo w pozostałym zakresie;

III.  zasądza od pozwanej na rzecz powódki kwotę 504 zł (pięćset cztery złote) tytułem zwrotu kosztów procesu.

XI GC 293/15

UZASADNIENIE

Sprawa rozpoznana w postępowaniu uproszczonym

Pozwem z dnia 17 listopada 2015 roku powódka M. O. wniosła o zasądzenie od (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w S. kwoty 3.060,05 zł wraz z ustawowymi odsetkami od kwoty 2.430,20 zł od dnia 3 października 2014 r. do dnia zapłaty i od kwoty 629,85 zł od dnia 28 października 2014 r. do dnia zapłaty oraz kosztami procesu. W uzasadnieniu wskazała, iż strony zawarły umowę zlecenia, na mocy której powódka zobowiązała się odebrać towar i dostarczyć go do miejscowości na W.. Pozwana była obowiązana do zapłaty za usługę. Wskazała, że pozwana usiłowała jednostronnie narzucić powódce zmianę postanowień umowy, czym doprowadziła do szkody po stronie powodowej, gdyż powódka nie była w stanie wykonać terminowo kolejnej umowy.

W sprzeciwie od nakazu zapłaty (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w S. wniosła o oddalenie powództwa i obciążenie powódki kosztami procesu. W uzasadnieniu pozwana przyznała, że podstawą umowy było jej zlecenie. Wskazała, że pracownica pozwanej została poinformowana przez kontrahenta o zmianie miejsca rozładunku. Wyjaśniła, że za zmianę części trasy zaproponowała powódce dodatkowe wynagrodzenie. Dodała, że informacja o zmianie miejsca rozładunku trafiła do powódki jeszcze przed przybyciem transportu w wyznaczone miejsce. Wskazała na brak swojej winy w opóźnieniu w odbiorze kolejnego ładunku. Dodatkowo, pozwana zgłosiła zarzut potrącenia z tytułu kosztów najmu magazynu oraz z tytułu kary umownej naliczonej za zbyt późne przesłanie dokumentów.

W ustosunkowaniu się do sprzeciwu od nakazu zapłaty powódka zaprzeczyła jakoby istniała możliwość zmiany trasy. Zakwestionowała, aby odbiorca towaru na W. musiał ponosić dodatkowe koszty. Wskazała, że pozwana nie oferowała jej odpowiedniego wynagrodzenia za zmianę miejsca dostawy. Zakwestionowała zasadność obciążania jej karą umowną.

W toku procesu obie strony podtrzymały swoje stanowiska .

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 1 sierpnia strony zawarły umowę zlecenia na mocy której powódka zobowiązała się odebrać towar w dniu 4 sierpnia 2014 r, z ul. (...) w G. i dostarczyć go do miejscowości K. z kodem pocztowym (...) na W. do dnia 6 sierpnia 2014 r. gdzie miał nastąpić rozładunek od 8 do 16. Pozwana natomiast zobowiązała się do zapłaty za usługę kwoty 1.414,50 € brutto.

Zgodnie pkt 8 warunków zlecenia niedostarczenie dokumentów transportowych wraz z fakturą do zleceniodawcy w przeciągu 10 dni od rozładunku skutkuje naliczeniem kary umownej 20% frachtu. Podstawą do zapłaty są dwa oryginalne dokument CMR (podbite i podpisane przez nadawcę i odbiorcę), L. i pozostałe dokumenty potwierdzające wykonanie usługi.

Dowód:

- korespondencja stron, k . 12 – 15,

- zlecenie transportowe, k. 22,

- list CMR, k. 23, 102,

- zeznania powódki M. O., k. 257 – 257v

-zeznania J. F. , k.387-389

W dniu 5 sierpnia 2014 r. około godziny 15:00 B. J. (1) poinformowała D. O. (1), że uległ zmianie adres rozładunku na: „ (...) U. U., A. ut (...). H..”. Zaproponowała dopłatę w wysokości 50 €.

D. O. (2) odmówił zmiany miejsca rozładunku. Poinformował, że musi podstawić auto innemu klientowi. W dalszej części wskazał, że za przestój auta będzie domagał się rekompensaty oraz że kierowca będzie czekał w miejscu podanym w zleceniu.

Dowód:

- korespondencja stron, k. 16 – 20,

- korespondencja e-mail, k. 60, 62 – 67,

- zeznania świadka B. J. (1), k. 137 – 138,

- zeznania świadka Ł. D., k. 138,

- zeznania powódki M. O., k. 257 – 257v.

-zeznania J. F. , k.387-389

B. J. (1) skontaktowała się z kierowcą powódki T. G., informując go, że zmienia miejsce rozładunku. Po skontaktowaniu się z D. O. (1), kierowca udał się do miejsca docelowego wskazanego pierwotnie w zleceniu i liście CMR.

Dowód:

- korespondencja stron, k. 16 – 20,

- zeznania świadka T. G., k. 361 – 361v,

- zeznania powódki M. O., k. 257 – 257v.

Kierowca strony powodowej T. G. dostarczył towar do miejscowości wskazanej w liście CMR (K. H.-7400) w dniu 6 sierpnia 2014 r. o godz. 8:19.

Pojazd powódki oczekiwał na rozładunek, który nastąpił w godzinach popołudniowych w dniu 7 sierpnia 2014 r.

Dowód:

- list CMR, k. 23,

- korespondencja stron, k. 16 – 20,

- lista wydań, k. 24,

- zeznania świadka T. G., k. 361 – 361v.

Kontrahent pozwanej w celu dokonania rozładunku wynajął magazyn za kwotę 350 euro, którą to kwotą obciążył pozwaną. Pozwana na powyższą kwotę wystawiła w dnu 25 sierpnia 2014r notę , którą obciążyła powódkę.

Dowód:

-dokument k.70-72

- faktura k.73

-przelew k.74

-nota k.75

- zeznania świadka B. J. (1), k. 137 – 138,

- zeznania świadka Ł. D., k. 138,

-zeznania J. F. , k.387-389

W dniu 8 sierpnia 2014 r. powódka wystawiła pozwanej z tytułu wynagrodzenia za wykonaną usługę fakturę VAT nr (...) na kwotę 1.414,50 € brutto. Termin płatności wskazano na dzień 2 października 2014 r.

Dokumenty przewozowe zostały wysłane do pozwanej mailem w dniu 14 sierpnia 2014r oraz pocztą. Przesyłka pocztowa została odebrana przez pozwaną w dniu 18 sierpnia 2016r.

Pozwana uiściła na rzecz powódki kwotę 834,50 €.

Za nieterminowe dostarczenie dokumentów pozwana naliczyła powódce karę w kwocie 230 euro.

Pozwana dokonała potrącenia kwoty 350 euro i 230 euro z tytułu obu wystawionych przez siebie not z należnym powódce wynagrodzeniem za przewóz.

Dowód:

- faktura VAT, k. 21.

-potwierdzenie odbioru k.25

-mail – k.26

-nota k.76

- koperta z potwierdzeniem k.79

-potrącenie k.80-81

-przelew k.82

- zeznania świadka B. J. (1), k. 137 – 138,

- zeznania świadka Ł. D., k. 138,

-zeznania J. F. , k.387-389

Powódka zawarła w dniu 5 sierpnia 2014 r. z R. C. umowę zlecenia, przedmiotem której był transport towarów z W. (miejscowość N. kod pocztowy (...)) do W. na Litwie. Załadunek miał nastąpić w dniu 6 sierpnia 2014r od 8 do 17. Zgodnie z umową w przypadku opóźnienia w odbiorze towaru zleceniodawca był uprawniony do nałożenia na powódkę kary umownej w wysokości min. 100 EUR za każdy dzień zwłoki.

M. O. nie była w stanie terminowo wykonać powyższej umowy, w związku z czym nałożona została na nią kara umowna w wysokości 629,85 zł za nieterminową realizację zamówienia. Ostatecznie zamiast T. G. przewóz wykonał inny pojazd powódki, na który przesłane zostało poprawione zlecenie z firmy (...). Kwota kary została potrącona z należnego powódce wynagrodzenia.

Dowód:

- zlecenie, k. 28 – 29, 107 – 108,

- nota obciążeniowa, k. 30, 104,

- faktura VAT, k. 103,

- dokument, k. 105,

- wykres, k. 106

- zeznania świadka R. C., k. 181 – 183.

- zeznania świadka T. G., k. 361 – 361v.

- zeznania powódki M. O., k. 257 – 257v.

Pismem z dnia 14 października 2014 r. M. O. wezwała (...) Spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością w S. do zapłaty kwoty 3.060,05 zł w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania.

Wezwanie zostało doręczone w dniu 20 października 2014 r.

Dowód:

- dowód nadania, k. 31,

- wezwanie, k. 32 – 33,

- informacja o przesyłce, k. 34.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo jest uzasadnione częściowo.

Roszczenie objęte pozwem dotyczy należności przysługujących przewoźnikowi z tytułu umów przewozu międzynarodowego. Zasady zawierania umów przewozu oraz obowiązki i uprawnienia stron reguluje konwencja z dnia 19 maja 1956r o umowie międzynarodowego przewozu drogowego towarów (CMR) – Dz. U. z 1962 Nr 49 poz.238 ze zm. Zgodnie z umową przewozu przewoźnik zobowiązuje się w zakresie działalności swego przedsiębiorstwa do przewiezienia za wynagrodzeniem osób lub rzeczy (art. 774 k.c.). Powód domaga się realnego wykonania zobowiązania przez pozwanego tj. zapłaty pozostałej części należności za wykonaną usługę tj. kwoty 2430,20zl, a także odszkodowania w kwocie 629,85zł.

Pozwana kwestionuje prawidłowe wykonanie przewozu przez pozwanego wskazując na szkodę jaka poniosła w kwocie 350 euro, a także nalicza karę 230 euro za nieterminowe przesłanie dokumentów. Obie te wierzytelności potrąca z wierzytelnością powoda oraz podnosi bezzasadność roszczenia odszkodowawczego powoda.

Kluczowa dla rozstrzygnięcia sprawy jest kwestia zmiany miejsca rozładunku.

Podstawę prawną oceny zdarzeń stanowi art. 12 konwencji CMR. Zgodnie z tym przepisem nadawca ma prawo rozporządzać towarem, a w szczególności zażądać od przewoźnika wstrzymania przewozu, zmiany miejsca przewidzianego dla wydania towaru albo też wydania go odbiorcy innemu niż wskazany w liście przewozowym (ust1). To prawo wygasa z chwilą, kiedy drugi egzemplarz listu przewozowego został wydany odbiorcy lub kiedy ten ostatni skorzystał z prawa przewidzianego w artykule 13, ustęp 1; od tej chwili przewoźnik powinien stosować się do zleceń odbiorcy (ust2). Prawo do rozporządzania towarem należy jednak do odbiorcy już od chwili wystawienia listu przewozowego, jeśli nadawca uczynił o tym wzmiankę w liście przewozowym (ust3). Jeżeli odbiorca, wykonując swoje prawo do rozporządzania, zarządzi wydanie przesyłki innej osobie, ta ostatnia nie może wyznaczyć innych odbiorców (ust4). Zgodnie z ustępem 5 tego przepisu wykonanie prawa rozporządzenia towarem podlega następującym warunkom:

a) nadawca albo w przypadku przewidzianym w ustępie 3 niniejszego artykułu odbiorca, który chce wykonać to prawo, powinien przedstawić pierwszy egzemplarz listu przewozowego, do którego powinny być wpisane nowe instrukcje wydane przewoźnikowi, oraz wynagrodzić przewoźnikowi wszelkie koszty i szkody, jakie pociąga za sobą wykonanie tych instrukcji;

b) wykonanie tego prawa powinno być możliwe w chwili, kiedy instrukcje dotrą do osoby, która powinna je wykonać, i nie powinno przeszkadzać normalnej eksploatacji przedsiębiorstwa przewoźnika ani przynosić szkody nadawcom lub odbiorcom innych przesyłek;

c) instrukcje nie mogą nigdy powodować podziału przesyłki.

Jeżeli wskutek postanowień ustępu 5 b) niniejszego artykułu przewoźnik nie może wykonać otrzymanych instrukcji, powinien on niezwłocznie zawiadomić o tym osobę, od której instrukcje te pochodzą (ust6). Przewoźnik, który nie wykona instrukcji wydanych w warunkach przewidzianych w niniejszym artykule lub który zastosuje się do takich instrukcji nie zażądawszy przedłożenia pierwszego egzemplarza listu przewozowego, odpowiada wobec osoby uprawnionej za powstałą stąd szkodę (ust 7).

W ocenie Sądu pozwana nie mogła skutecznie zmienić wcześniej ustalonego miejsca rozładunku .

Bezspornie początkowo zgodnie ze zleceniem towar miał być dostarczony do miejscowości o kodzie H 7400 na W.. Takie oznaczenie wpisano też w rubryce 3 listu przewozowego. Pozwana w trakcie przewozu chciała je zmienić na adres (...) U..

Pierwszy warunek, od którego uzależniono wykonanie prawa do rozporządzania towarem to przedstawienie przewoźnikowi pierwszego egzemplarza listu przewozowego, do którego muszą być wpisane nowe instrukcje. Zgodnie z ustępem 7 omawianego artykułu przewoźnik, który zastosuje się do nowych instrukcji nie zażądawszy przedłożenia pierwszego egzemplarza listu przewozowego, odpowiada wobec osoby uprawnionej za powstałą stąd szkodę. Niezbędne jest, aby osoba korzystająca z omawianego uprawnienia przedstawiła przewoźnikowi oryginał listu przewozowego, a nie jego kopię. Funkcję legitymacyjną posiada bowiem - z natury rzeczy - tylko oryginał listu przewozowego, a nie jego kopie. Wymóg przedłożenia pierwszego egzemplarza listu przewozowego pozwala także pozbawić nadawcę prawa do rozporządzania towarem przez nakazanie mu wydania pierwszego egzemplarza listu przewozowego określonemu podmiotowi trzeciemu (por. Dorota Ambrożuk, Daniel Dąbrowski , Krzysztof Wesołowski Konwencja o umowie międzynarodowego przewozu drogowego towarów CMR. Komentarz do art. 12 teza 17 i literatura tam wskazana, Opublikowano: LEX 2015). W niniejszej sprawie przedmiotowy warunek nie został spełniony, a przynajmniej nie wynika to z materiału dowodowego, co jest samodzielną podstawą do przyjęcia, że powódce należy się wynagrodzenie zgodnie z umową.

Druga istotna kwestia również wskazana w art. 12 ust 5 a dotyczy wynagrodzenia przewoźnikowi wszelkich kosztów i szkód, jakie pociąga za sobą wykonanie instrukcji. Obowiązek wynagrodzenia przewoźnikowi kosztów i szkód spoczywa na tym podmiocie, który udzielił przewoźnikowi instrukcji. Konwencja nie precyzuje terminu, w którym wydający instrukcje powinien wynagrodzić te koszty i szkody, oraz sposobu wynagrodzenia. Zważywszy na fakt, iż wynagrodzenie kosztów i szkód zostało ujęte jako warunek wykonywania prawa do rozporządzania towarem, trzeba przyjąć, że wykonujący to prawo powinien zapłacić przewoźnikowi z góry kwotę tego wynagrodzenia, ewentualnie w formie zaliczki, jeżeli dokładna kwota nie jest znana w momencie składania instrukcji, bądź też udzielić przewoźnikowi odpowiedniego zabezpieczenia zapłaty. Za takim rozumieniem tego przepisu przemawia także użycie czasu teraźniejszego w art. 12 ust. 5 lit. a in fine CMR ("jakie pociąga za sobą wykonanie tych instrukcji"), a nie odniesienie się do kosztów i szkód, które już powstały. Wynagrodzenie szkód obejmuje m.in. zysk utracony przez przewoźnika na skutek wykonywania instrukcji i niemożności świadczenia w tym czasie innych usług. Nie można też wymagać od przewoźnika, aby wykonywał zmieniony przewóz "po kosztach" (por. Dorota Ambrożuk, Daniel Dąbrowski, Krzysztof Wesołowski Konwencja o umowie międzynarodowego przewozu drogowego towarów CMR. Komentarz do art. 12 teza 22-23 i literatura tam wskazana, Opublikowano: LEX 2015). W niniejszej sprawie proponowano przewoźnikowi dodatkowo 50 euro. Z niczego nie wynika, że kwota ta miała być punktem wyjścia do negocjacji i miała być podwyższona. W sytuacji gdy przewoźnik miał umówiony kolejny przewóz w pobliżu pierwszego miejsca rozładunku, a wykonanie rozładunku w nowym miejscu uniemożliwiało wykonanie tego przewozu proponowana kwota 50 euro nie może być uznana za wystarczającą zwłaszcza gdy uwzględni się wysokość frachtu w tym kolejnym zleceniu. To że obie trasy (do starego i zmienionego miejsca rozładunku) miały podobną długość nie ma w tym wypadku znaczenia. Uznać więc należy, że pozwana nie gwarantowała wynagrodzenia przewoźnikowi wszelkich kosztów i szkód, jakie pociąga za sobą wykonanie instrukcji, a tym bardziej że koszty te chciała pokryć z góry.

Trzecia kolejna kwestia uregulowana jest w art. 12 ust 5 b. Wydane instrukcje nie mogą przeszkadzać w normalnej eksploatacji przedsiębiorstwa przewoźnika. Przyjmuje się, że chodzi tu o istotne przeszkody w normalnej eksploatacji . Wydanie instrukcji zazwyczaj bowiem w jakimś stopniu zakłóca funkcjonowanie przedsiębiorstwa przewoźnika, sprawi, że musi on zmienić pierwotne plany i podjąć dodatkowe działania, ponieść dodatkowe koszty itp. Jeżeli instrukcje są na tyle uciążliwe, że utrudniają prowadzenie przedsiębiorstwa, zwłaszcza utrudniają obsługę innych klientów, wówczas przewoźnik może odmówić ich wykonania. Instrukcje nie mogą też przynosić szkody nadawcom lub odbiorcom innych przesyłek (Dorota Ambrożuk, Daniel Dąbrowski, Krzysztof Wesołowski Konwencja o umowie międzynarodowego przewozu drogowego towarów CMR. Komentarz do art. 12 teza 26-27 i literatura tam wskazana, Opublikowano: LEX 2015). W niniejszej sprawie zgodnie ze zleceniem nr (...) (k.22) rozładunek miał być w miejscowości o kodzie (...) w dniu 6.08.2014r godz. 8-16. W zleceniu nr (...) (k.28) od R. R. C. dla powódki wskazano adres załadunku 8800 N. , datę 6.08.2014 r i godz.8-17. W zleceniu podano też dane T. G. jako kierowcy oraz numery jego auta. Kwestię zawarcia tej umowy oraz jej niewykonania w terminie przez powódkę w zakresie podstawienia na załadunek, naliczenie kary oraz podstawienie ostatecznie innego pojazdu powódki potwierdzają dowody z dokumentów oraz zeznania świadków zgłoszonych przez stronę powodową i zeznania powódki. Miejscowości o kodzie (...) i 8800 dzieli ok. 70 km. Tymczasem adres (...) U. gdzie miał być nowy rozładunek znajdował się ponad 350 km od miejsca kolejnego załadunku (miejscowość z kodem 8800). W takiej sytuacji oczywistym jest , że wykonanie instrukcji przekazanej przez pozwaną przeszkadzało w normalnej eksploatacji przedsiębiorstwa przewoźnika oraz przynosiło szkodę innym nadawcom. Z załączonych wydruków na komunikatorze oraz korespondencji mailowej wynika bezspornie, że D. O. (2) od razu informował B. J. (2), że nie przyjmuje zmiany miejsca rozładunku, bo auto musi podstawić innemu klientowi, któremu obiecał powrót do kraju. Warunek o którym mowa w art. 12 ust 6 konwencji został więc spełniony.

Reasumując powódka prawidłowo wykonała przewóz (z listu CMR k.23 i z komunikatora k.18 wynika, że auto było na rozładunku zgodnie ze zleceniem w dniu 6.08. 2014r o godz. 8.19), a zmiana miejsca rozładunku nie była dopuszczalna w okolicznościach niniejszej sprawy. W związku z tym powódce należy się dopłata wynagrodzenia za przewóz w kwocie 2430,20zł. Przyjmując takie stanowisko należy uznać za bezskuteczne potrącenie kwoty 350 euro w związku z wynajmem magazynu na rozładunek. Za zmianę miejsca rozładunku, a w konsekwencji za związany z tym wynajem magazynu powódka nie ponosi odpowiedzialności. Nie ma więc podstaw do obciążenia jej tymi kosztami.

W ocenie Sądu powództwo jest też uzasadnione, co do kwoty 629,85zł . Kwota ta stanowi równowartość kary umownej jaką powódka została obciążona przez firmę (...) za nieterminowe podjęcie ładunku. Możliwość naliczenia takiej kary ustalono w zleceniu nr (...) (k.28)i jest ona stosunkowo często stosowana w przewozach. Bezspornie rozładunku dokonano dopiero w godzinach popołudniowych w dniu 7.08.2014r (po godz. 14 strony jeszcze ustalały szczegóły), w związku z tym pojazd T. G. nie mógł się podstawić na załadunek zgodnie ze zleceniem R. C., a ostatecznie towar zabrał inny pojazd powódki, którego dane wskazano w zmienionym zleceniu. Działaniu powódki nie można stawiać zarzutów, gdyż minimalizowała ona szkodę. W sytuacji całkowitego braku podstawienie pojazdu szkoda byłaby jeszcze większa. Fakt obciążenia powódki kwotą 629,85zł potwierdzają dokumenty z akt sprawy. Także świadek R. C. zeznał, że naliczył karę powódce za niepodstawienie pojazdu. Podał też, że ten pojazd był nierozładowany a ostatecznie ładunek zabrał inny pojazd powódki. Niemożność podstawienia pojazdu na załadunek z uwagi na jego nierozładowanie potwierdził świadek G..

Ostatnią kwestią sporną jest naliczenie kary umownej przez pozwaną za nieterminowe nadesłanie dokumentów przez powódkę. Kwestię tą reguluje punkt 8 warunków zlecenia. Zgodnie z tym zapisem dokumenty muszą zostać dostarczone do zleceniodawcy w ciągu 10 dni od rozładunku. Zapis jest jednoznaczny, interpretacja powódki jakoby intencją stron było nadanie, a nie dostarczenie dokumentów w ciągu 10 nie jest trafna. Przy obecnych środkach transportu i komunikacji dostarczenie przesyłki na terenie Europy w ciągu 10 dni nie stanowi większego problemu, pod warunkiem podjęcia odpowiednich działań. W niniejszej sprawie rozładunek nastąpił w dniu 17 sierpnia 2014r. Dokumenty zostały przesłane pocztą w dniu 14 a odebrane 18 sierpnia 2014r. Wcześniej wysłano je mailem (k.26) w dniu 14 sierpnia 2014r.

Przyjąć więc należy, że doszło do spóźnionego dostarczenia dokumentów, a więc nienależytego wykonania umowy w tym zakresie. Opóźnienie to wyniosło jednak tylko 1 dzień, co więcej pozwana mogła zapoznać się z treścią dokumentów wcześniej, gdyż zostały jej one przesłane mailem. W ocenie Sądu zachodzą podstawy do miarkowania kary określone w art. 484 §2 k.c. Przepis ten znajduje zastosowanie z uwagi na brak regulacji tej kwestii w Konwencji. Ostatecznie bowiem powódka swój obowiązek przesłania dokumentów wykonała, uchybienie czasowo jest niewielkie. W tych okolicznościach kara w pełnej wysokości byłaby rażąco wygórowana. Sąd zmiarkował ją do 10% frachtu tj. do kwoty 481,85zł. W zakresie tej kwoty dokonane potrącenie jest więc skuteczne .

Powództwo jest uzasadnione co do kwoty 2578,20zł (3060,05zł- 481,85zł.).

Odsetki od kwoty 1948,35zł naliczone zostały zgodnie z umową (55 dni od doręczenia dokumentów) od dnia 13 października 2014r, a od kwoty 629,85zł zgodnie z wezwaniem do zapłaty. Podstawę rozstrzygnięcia w tym zakresie stanowi art. 481 k.c.

Materiał dowodowy został omówiony, w zasadzie, we wcześniejszej fazie uzasadnienia. Sąd dokonał ustaleń faktycznych w oparciu o częściowo niesporne twierdzenia stron, dowody z dokumentów, zeznania świadków i stron. Sąd przy ustaleniach uwzględnił przed wszystkim dowody z dokumentów, gdyż mając na uwadze daty ich powstania, znacznie lepiej odzwierciedlają one przebieg zdarzeń niż zeznania złożone dużo później. W ocenie Sądu kluczowe były dokumenty obrazujące bezpośrednie kontakty stron, w tym w szczególności przebieg rozmów na komunikatorze oraz korespondencja mailowa, których prawdziwość nie była kwestionowana. Zostały one zarejestrowane w określonym czasie, w związku z czym należy przyjąć , że lepiej opisują one przebieg zdarzeń niż dużo późniejsze zeznania świadków lub stron.

Dowody osobowe Sąd uwzględnił w takim zakresie w jakim tworzą one spójną całość z dokumentami i logicznym ciągiem zdarzeń.

Sąd rozstrzyga o kosztach w każdym orzeczeniu kończącym sprawę w instancji (art. 108 § 1 k.p.c.). Podstawę rozstrzygnięcia o kosztach stanowi art. 100 zd.1 k.p.c. stosownie do którego w razie częściowego uwzględnienia żądań koszty będą stosunkowo rozdzielone.

Powódka wniosła o zasądzenie od pozwanej kosztów procesu według norm przepisanych. Wygrała ona w 84% i poniosła koszt opłaty od pozwu- 100zł, koszt opłaty skarbowej od pełnomocnictwa 17zł oraz koszt wynagrodzenia pełnomocnika -600zł. Wysokość kosztów wynagrodzenia pełnomocnika ustalono na podstawie §6 pkt3 w zw. z §2 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz.U. 2002, nr 163, poz. 1349 ze zm.).

Pozwana wygrała w 16 % i poniosła koszt opłaty skarbowej 17zł od pełnomocnictwa i koszt zastępstwa prawnego w kwocie 600zł ustalony na podstawie wskazanej powyżej.

Po zróżnicowaniu kosztów pozwana powinna dopłacić kwotę 504zł, o czym rozstrzygnięto w punkcie III wyroku.

ZARZĄDZENIE

1. (...)

2. (...)

(...)

-(...)

3. (...)