Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 24 maja 2016 roku

Sąd Rejonowy w Słupsku XIV Wydział Karny w składzie:

Przewodnicząca: SSR Klaudia Łozyk

Protokolant: st. sek. sąd. Ewa Leśniak

przy udziale Prokuratora: ---

po rozpoznaniu w dniach 28 października 2015r., 12 stycznia 2016r., 10 marca 2016r., 19 kwietnia 2016r. i 10 maja 2016r. sprawy

P. P. (1) (P.)

syna J. i M. z d. K.

urodzonego (...) w S.

oskarżonego o to, że:

w dniu 16 października 2014r., w miejscowości K., podczas przedstawiania swojego programu wyborczego na wójta Gminy K., pomówił M. Ś., sprawującego funkcję Dyrektora Gminnego Centrum (...) w K., o niezgodne z prawem działanie, związane z nieprawidłowym dysponowaniem środkami pieniężnymi, stanowiącymi budżet Gminnego Centrum (...) w K., będącego samorządową instytucją kultury, przez co mógł narazić M. Ś. na utratę zaufania potrzebnego dla sprawowania stanowiska Dyrektora w/w instytucji.

tj. o czyn z art. 212 § 1 k.k.

1.  uznaje oskarżonego P. P. (1) za winnego popełnienia zarzucanego mu oskarżeniem czynu, to jest występku z art. 212 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 212 § 1 k.k. w zw. z art. 33 § 1 i 3 k.k. wymierza oskarżonemu 30 (trzydzieści) stawek dziennych grzywny, ustalając wysokość jednej stawki dziennej grzywny na kwotę 50 (pięćdziesiąt) złotych;

2.  zasądza od oskarżonego P. P. (1) na rzecz oskarżyciela prywatnego M. Ś. kwotę 1594,08 zł (jeden tysiąc, pięćset dziewięćdziesiąt cztery złotych, osiem groszy), stanowiącą uzasadnione wydatki strony, z tytułu ustanowienia w sprawie jednego pełnomocnika oraz uiszczenia zryczałtowanej równowartości wydatków w postępowaniu prywatnoskargowym;

3.  zasądza od oskarżonego koszty sądowe na rzecz Skarbu Państwa, w tym wymierza mu opłatę w kwocie 150 zł. (sto pięćdziesiąt złotych).

Sygn. akt XIV K 679/14

UZASADNIENIE

Sąd ustalił następujący stan faktyczny

Od dnia 1 lutego 2011 roku M. Ś. pełnił funkcję Dyrektora Gminnego Centrum (...) w K..

W dniu 16 października 2014 roku miało miejsce jedno ze spotkań przedwyborczych w związku z mającymi odbyć się miesiąc później wyborami do organów jednostek samorządu terytorialnego.

Kampania przedwyborcza odbywała się w Gminnym Ośrodku (...) w K., którego opiekunem była L. J. – pełniąca funkcję sołtysa K..

Spotkanie to było szeroko rozpowszechnione, w K. porozwieszane były plakaty. Wstęp na spotkanie był wolny, wobec tego każdy z mieszkańców mógł w nim uczestniczyć i zadawać pytania kandydatom na radnych. W spotkaniu uczestniczyło co najmniej 30 osób. Wszystkie miejsca w świetlicy były zajęte.

Wśród osób będących na tym spotkaniu był P. P. (1), L. J., M. K. oraz K. A. i B. P..

Podczas przedstawiania swojego programu wyborczego na wójta Gminy K., P. P. (1) pomówił M. Ś., sprawującego funkcję Dyrektora Gminnego Centrum (...) w K., o niezgodne z prawem działanie, związane z nieprawidłowym dysponowaniem środkami pieniężnymi, stanowiącymi budżet Gminnego Centrum (...) w K., będącego samorządową instytucją kultury, przez co mógł narazić M. Ś. na utratę zaufania potrzebnego dla sprawowania stanowiska Dyrektora w/w instytucji.

Kontrole Gminnego Centrum (...) w K. przeprowadzone przez Komisję Rewizyjną Rady Gminy K. oraz Regionalną Izbę Obrachunkową w G. nie stwierdziły nieprawidłowości przy prowadzeniu gospodarki finansowej Gminnego Centrum (...) w K..

P. P. (1) nie był dotychczas karany za przestępstwa.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o :

- częściowo wyjaśnienia oskarżonego P. P. (1) (k. 113-115),

- zeznania świadków M. Ś. (k. 115-116, k. 122-123), M. K. (k. 464), L. K. (1) (k. 239v-241v), I. H. (k. 241v-243v), L. J. (k. 244), R. S. (k. 244-244v), ustnej opinii biegłego W. K. (1) (k. 471-472v),

- częściowo zeznania świadków: K. A. (k. 118-119), A. P. (k. 119-120), B. P. (k. 120-121) i G. S. (k. 122),

- oraz pozostałe dokumenty ujawnione na rozprawie z k. 3-11, k. 22-45, k. 71, k. 81-98, k. 109-114, k. 126-179, k. 180-228, k. 232, k. 236-238, k. 246-256, k. 262, k. 263-324, k. 336-342, k. 347-460, k. 461-462 oraz umowa nr (...).

Na pytanie obrońcy wskazał, że podczas spotkania w K. w dniu 16 października 2014r. był (...), ale przede wszystkim występował tam w charakterze kandydata na Wójta Gminy K.. Oskarżony podał, że informacje na temat działania Gminnego Centrum (...) otrzymywał od mieszkańców, zaś w tej konkretniej sprawie od radnych Gminy K., tj. od R. S., która pracowała w komisji rewizyjnej oraz od A. P.. Według oskarżonego największe wzburzenie wśród radnych wzbudziło to, że na festiwal zostały przekazane pieniądze jeszcze po jego zakończeniu. Do tej pory festiwal nie został rozliczny. Oskarżony wskazał, że protokół z sesji Rady Gminy z dnia 9 października nie był dostępny w Biuletynie Informacji Publicznej. Oskarżony podał, że podczas spotkania nie wiedział, że jest ono rejestrowane. Podał, że stenogram z tego spotkania został ujawniony przez oskarżyciela prywatnego w procesie cywilnym. Wówczas to sąd wskazał, że jest to krytyka wyborcza.

Na pytanie Przewodniczącej oskarżony stwierdził, że w dalszym ciągu podtrzymuje swoje wątpliwości i w jego ocenie wójt nie przeprowadził w ogóle kontroli Gminnego Centrum (...). Na sesji rady gminy oskarżony zapytał Przewodniczącego Komisji Rewizyjnej o kontrolę, o jej rodzaj oraz o metodykę. Ten ostatni nie potrafił odpowiedzieć na jego pytanie. Ponadto na tyle zdenerwował się tym pytaniem, że wychodząc na pytanie radnego L., czy tego nie kontrolowali, odpowiedział, że dostali dokument do podpisania i go podpisali. Oskarżony podał, że nie dopuszczono ich do Komisji Rewizyjnej, wobec tego zaskarżyli ten fakt. Na Komisji Rewizyjnej oskarżony zaproponował, żeby skontrolować faktury związane z festiwalem i działalnością kulturalną Gminnego Centrum (...), ale został przegłosowany 4:1. W kwestii złożonego do Centralnego Biura Antykorupcyjnego zawiadomienia miało ono miejsce trzy tygodnie przed rozprawą i dotyczyło kwestii związanej z przetargami.

Sąd zważył, co następuje:

Wyjaśnienia oskarżonego P. P. (1) zawierają szereg twierdzeń, które odnoszą się przede wszystkim do działalności Dyrektora Gminnego Centrum (...) – oskarżyciela prywatnego M. Ś., działalności skarbnika I. H. oraz Wójta Gminy K. – L. K. (2). Postępowanie karne w niniejszej sprawie dotyczyło twierdzeń wypowiedzianych przez oskarżonego P. P. (1) na spotkaniu przedwyborczym, które miało miejsce w dniu 16 października 2014 roku w K.. Twierdzenia te nie przystają do okoliczności faktycznych, są twierdzeniami obraźliwymi, przez co mógł narazić M. Ś. na utratę zaufania potrzebnego dla sprawowania stanowiska Dyrektora wskazanej powyżej instytucji.

W świetle przeprowadzonych w sprawie dowodów – tak osobowych jak i z dokumentów, w tym również opinii biegłego wynika, że wyjaśnienia oskarżonego, są wyjaśnieniami odosobnionymi.

Wyjaśnienia oskarżonego są wiarygodne tylko w tej części, w której konweniują z ustalonym w sprawie stanem faktycznym w pozostałej części na wiarę nie zasługują jako zasadniczo i ewidentnie sprzeczne ze zgromadzonym w sprawie stanem faktycznym. W żadnej mierze nie można przyjąć, że twierdzenia oskarżonego służyły obronie społecznie uzasadnionego interesu. Twierdzenia oskarżonego, że nigdy nie padły nazwiska osób ani instytucji, o których mówił stanowią tylko i wyłącznie przyjętą przez oskarżonego linię obrony i próbę uniknięcia lub złagodzenia odpowiedzialności karnej. Nikt ze zgromadzonym na zebraniu mieszkańców nie miał żadnych wątpliwości kogo i jakich instytucji dotyczyły wypowiadane przez oskarżonego słowa.

Zeznania oskarżyciela prywatnego M. Ś. odnosiły się do istoty postępowania, zarówno w zakresie nagranego spotkania, jak i okoliczności na nim podnoszonych, jak również dalszego zachowania oskarżonego. Świadek zeznawał w sposób rzeczowy i konsekwentny, a jego zeznania znajdowały odzwierciedlenie w pozostałym materiale dowodowym. Odnosił się do zarzutów oskarżonego. Wskazał, że od początku swojej pracy czyli od 2011 roku jako Dyrektor Gminnego Centrum (...) wykonywał czynności zgodnie z obowiązującymi przepisami i normami moralnymi. Przeprowadzone kontrole, w tym R. S. pełniącej funkcję w Komisji Rewizyjnej nie stwierdziły zarzucanych oskarżycielowi przez oskarżonego nieprawidłowości. Oskarżyciel jako osoba kierująca instytucją kultury działał w granicach określonej dotacji, którą otrzymywał od organizatora czyli Gminy K.. Ponadto wspólnie z nim pracowało kilkunastu pracowników, wobec czego zarzuty oskarżonego pośrednio uderzały także w nich. Według oskarżyciela oskarżony chciał wykorzystać sytuację i „nadużyć te rzeczy, które są robione dobrze”. Nadmienił, że czuje się pokrzywdzony zachowaniem oskarżonego, ponieważ jako dyrektor był z gminą związany zawodowo. Zachowanie oskarżonego było wymierzone w oskarżyciela, tym bardziej, że został on zniesławiony wśród społeczności, w której funkcjonuje na co dzień.

Nie ma powodu, by podważać relację oskarżyciela prywatnego, albowiem zeznawał w sposób rzeczowy, logiczny, spontaniczny, a jego zeznania korespondują z relacją tych świadków, których zeznaniom Sąd przyznał walor wiarygodności.

Te wszystkie okoliczności przemawiają za uznaniem zeznań oskarżyciela posiłkowego jako wiarygodnych i przekonywujących.

Podobnie jako wiarygodne i przekonywujące Sąd uznał zeznania I. H. , z których wynika, że świadek od dnia 30 kwietnia 2007 roku pełni funkcję skarbnika w Gminie K.. Podkreśliła, że przez cały okres sprawowania przez nią tej funkcji z racji nadzoru były przeprowadzane wielokrotnie kontrole w zakresie wykorzystania dotacji przyznawanych przez gminę i żadna z nich nie wykazała uchybień w funkcjonowaniu instytucji kultury. W związku z zapytaniem oskarżonego działania podjął także Rzecznik Dyscypliny Finansów Publicznych, zaś świadek udzielając wyjaśnień wskazywała, że nie doszło do naruszenia dyscypliny finansów publicznych ani ze strony jednostki nadzorowanej czyli Gminnego Centrum (...) ani ze strony Urzędu Gminy K.. Świadek analizowała również dokumenty także wtedy kiedy do Urzędu Gminy K. wpłynął mail z (...)dotyczący naruszenia prawa w zakresie organizacji festiwalu w 2014 roku. Świadek nadmieniła, że w dniu 7 grudnia 2015 roku rozpoczęła się kontrola Regionalnej Izby Obrachunkowej.

Także zeznania świadka M. K. ocenić należy jako rzeczowe i logiczne, znajdujące odzwierciedlenie w pozostałym materiale dowodowym. Trzeba nadto odnotować, że świadek również miał bezpośredni kontakt z oskarżonym, a okoliczności z tym związane szczegółowo opisał. Świadek wskazał, że na spotkaniu w dniu 16 października 2014 roku zadawał pytania zarówno jednej jak i drugiej stronie. Wskazał, że P. P. (1) mówił o M. Ś. wskazując, że Centrum (...) jest tworem, gdzie gmina wyrzuca pieniądze, że to wielki „szwinder”, który powinien być zamknięty i kiedy oskarżony dojdzie do władzy to zwróci się o zweryfikowanie jego działalności do prokuratury. Świadek wskazał, że w jego ocenie chodziło o festiwal w K. i że kwota 200 tys. zł nie została w całości przeznaczona na ten cel.

Z kolei z dużą dozą ostrożności i ograniczonym zaufaniem Sąd potraktował zeznania obecnych na spotkaniu z mieszkańcami w dniu 16 października 2014 roku w K. świadków K. A. i B. P. .

W ocenie Sądu, jako że świadek K. A. startował w wyborach z oskarżonym w ramach jednego komitetu wyborczego, miał interes w tym, by świadczyć na jego korzyść. Świadek ten wskazał, że nie pamięta wypowiedzi oskarżonego odnośnie działalności Gminnego Centrum (...) oraz skarbnika gminy. O tym, że spotkanie to było nagrywane dowiedział się od swoich przełożonych ze szkoły policji, ponieważ na świadka wpłynęła skarga dotycząca jego wypowiedzi pod adresem komitetu wyborczego L. K. (1). Jednego z uczestników spotkania świadek zapytał, czy jest z bandy pana wójta, co wywołało oburzenie i w konsekwencji wniesienie na świadka skargi, dotyczącej popełnienia przez niego przestępstwa. Świadek nie wykluczył, że podczas spotkania oskarżony mógł mówić na temat zamiaru złożenia zawiadomienia do prokuratury.

Podobnie świadek B. P. wskazał, że jako wiceprzewodniczący rady Gminy K. był przeciwny organizowaniu Festiwalu (...) uważając, iż tak duża suma pieniędzy przeznaczana na festiwal mogłaby być spożytkowana w rozsądniejszy sposób np. przeznaczona na budowę dróg. Świadek otwarcie mówił o tym iż jest przeciwny organizowaniu festiwalu właśnie z powyższych względów. W dniu 16 października uczestniczył w spotkaniu, na którym obecny był również oskarżony. Świadek nie słyszał, żeby oskarżony mówił o tym, żeby powołać kontrolę stosownych organów.

Znamienne przy ocenie zeznań powyższych świadków jest to, że w kwestiach istotnych dla rozstrzygnięcia odpowiedzialności karnej oskarżonego P. P. (1) zasłaniali się niepamięcią, chociaż inni świadkowie obecni na spotkaniu słowa oskarżonego słyszeli i potrafili dokładnie przytoczyć, ponadto relacja oskarżonego została nagrana.

Także do oceny zeznań świadków R. S. , A. P. i G. O. Sąd przystąpił z ograniczonym zaufaniem. Ich relacji przeczą bowiem zgromadzone w sprawie dokumenty, z których wynika, że do nieprawidłowości zarzucanych Dyrektorowi Gminnego Centrum (...) w K. nie doszło.

Także świadek A. P. jako radna Gminy K. i członek Komisji do spraw Społecznych miała wątpliwości do rozliczenia kosztów i dochodów uzyskanych z działalności festiwalu. Świadek wyjaśniła, że w jej ocenie dotacja na festiwal była nieuzasadniona i nie potrzebna. Świadek zaprzeczyła, by brała udział w spotkaniu w dniu 16 października 2014 roku.

Z kolei świadek G. O. – radna Gminy K. w 2014 roku zeznała, że nigdy nie słyszała od oskarżonego słów skierowanych przeciwko skarbnikowi ani dyrektorowi.

W tym miejscu należy wskazać, iż w przedmiotowej sprawie Sąd dopuścił dowód z pisemnej opinii biegłego z zakresu informatyki W. K. (1) , w celu zbadania integralności nagrania audio (czas trwania nagrania 00:48:00) ze spotkania wyborczego, które odbyło się w dniu 16 października 2014 roku w świetlicy wiejskiej w miejscowości K.. Wprawdzie spotkanie to nagrywane było bez zgody i wiedzy oskarżonego, jednakże przedmiot tego spotkania miał istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia przedmiotowej sprawy, a odtworzenie jego przebiegu było niezbędne dla realizacji zasadniczego celu postępowania karnego, to jest ujawnienia prawdy materialnej.

Ze sporządzonej przez biegłego W. K. (2) opinii wynika, że w przekazanym do badania nagraniu nie znaleziono żadnych fragmentów mogących wskazywać na to, że nagranie było modyfikowane.

Wnioski powyższe biegły potwierdził na rozprawie w dniu 10 maja 2016 roku, wskazując, że w sporządzonej opinii przedstawił metodologię swojej pracy, opisał czynności, które wykonywał i na tej podstawie nie stwierdził, aby na badanym pliku znalazły się „podejrzane” fragmenty. Na podstawie przeprowadzonych czynności nie wykrył modyfikacji. Podkreślił, że analiza jaką przeprowadził była nie tylko analizą „ze słuchu” ale również analizą przebiegu fal dźwiękowych oglądanych w powiększeniu w programie służącym do obróbki dźwięku. Przy czym podniósł, iż nie wykonał tego badania w taki sposób, w jaki zrobiło by to fachowe laboratorium. Zaakcentował, że przedmiotowy zapis badał od strony audio i informatycznej. Na zakończenie nadmienił, że wprawdzie nie może wykluczyć wniosków końcowych opinii innych, aniżeli te, które przedstawił w przypadku użycia specjalistycznego sprzętu, przy czym zaznaczył, że takie badania trwają miesiącami a nawet latami i są bardzo kosztowne.

Sąd dał wiarę w całości opinii sporządzonej przez biegłego W. K. (1) jak i złożonym przez niego zeznaniach, bowiem w sposób wyczerpujący, jasny i rzetelny uzasadnił przyjęte przez siebie wnioski. Wskazać należy, iż biegły składając zeznania przed Sądem odpowiadał na zadawane pytania jak i ustosunkował się do wszelkich zastrzeżeń w sposób fachowy, rzeczowy jaki zgodny z posiadanym zakresem wiedzy.

Odpowiedzialności za przestępstwo z art. 212 § 1 k.k. podlega ten tylko, kto pomawia inna osobę, grupę osób, instytucję, osobę prawną lub jednostkę organizacyjną niemająca osobowości prawnej o takie postępowanie lub właściwości, które mogą poniżyć ją w opinii publicznej lub narazić na utratę zaufania potrzebnego dla danego stanowiska, zawodu lub rodzaju działalności.

Przedmiotem ochrony jest cześć i dobre imię człowieka oraz wskazanych instytucji i jednostek. Przestępstwo ma charakter powszechny, może je popełnić każdy. Strona przedmiotowa przestępstwa polega na pomawianiu określonych podmiotów o postępowanie lub właściwości mogące poniżyć bądź narazić na utratę zaufania potrzebnego dla danego stanowiska, zawodu, rodzaju działalności. Przez pomawianie należy rozumieć niesłuszne przypisanie czegoś, zarzucenie, oskarżenie, posądzenie (Kodeks karny. Część szczególna. Tom II, Zakamycze 2006, red. A. Zoll, teza 10 do art. 212).

Dla istoty przestępstwa nie jest niezbędny skutek, tj. poniżenie bądź utrata zaufania, wystarczy samo zagrożenie, możliwość jego nastąpienia (R. Góral, Kodeks karny. Praktyczny komentarz, Warszawa 2002, teza 12 do art. 212).

Przestępstwo z art. 212 § 1 k.k. może być popełnione wyłącznie umyślnie, z zamiarem bezpośrednim lub ewentualnym. „Sprawca czynu zabronionego musi mieć zatem świadomość tego, że jego wypowiedź zawiera zarzut zniesławiający pod adresem innej osoby, grupy osób, instytucji, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej. Nadto musi sobie zdawać sprawę z tego, że podniesienie lub rozgłoszenie takiego zarzutu może potencjalnie narazić podmiot, którego on dotyczy, na poniżenie w opinii publicznej lub utratę zaufania potrzebnego dla danego stanowiska, zawodu lub rodzaju działalności. W płaszczyźnie woluntatywnej zamiaru sprawca winien chcieć podmiot pomawiany poniżyć lub spowodować utratę przez niego zaufania, bądź też na to się godzić” (A. Zoll, ibidem, teza 45 do art. 212).

Analiza zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego prowadzi do wniosku, że oskarżony P. P. (1) wypełnił swoim zachowaniem znamiona przestępstwa z art. 212 § 1 k.k. w ten sposób, że w dniu 16 października 2014r., w miejscowości K., podczas przedstawiania swojego programu wyborczego na wójta Gminy K., pomówił M. Ś., sprawującego funkcję Dyrektora Gminnego Centrum (...) w K., o niezgodne z prawem działanie, związane z nieprawidłowym dysponowaniem środkami pieniężnymi, stanowiącymi budżet Gminnego Centrum (...) w K., będącego samorządową instytucją kultury, przez co mógł narazić M. Ś. na utratę zaufania potrzebnego dla sprawowania stanowiska Dyrektora w/w instytucji.

Nie ma żadnych okoliczności wyłączających winę oskarżonego. Oskarżony jest osobą sprawną intelektualnie, zdolną do rozpoznania znaczenia czynu i pokierowania swoim postępowaniem.

Przystępując do wymiaru kary, Sąd miał na względzie dyrektywy jej wymiaru opisane w art. 53 i 58 § 1 k.k., w tym przede wszystkim wychowawcze działanie kary oraz cele zapobiegawcze wyrażające się w dążeniu do wyeliminowania u P. P. (1) zachowań godzących w przyjęty porządek prawny, biorąc pod uwagę tak okoliczności łagodzące, jak i obciążające oskarżonego.

Okoliczności przemawiające na korzyść oskarżonego to, w ocenie Sądu, jego właściwości i warunki osobiste, oskarżony pracuje a osiągane z tego tytuły dochody przeznacza na utrzymanie rodziny. Okolicznością łagodzącą jest również dotychczasowa niekaralność oskarżonego.

Za okoliczność obciążającą Sąd uznał nieznaczny stopień winy oskarżonego i nieznaczny stopień społecznej szkodliwości popełnionego przez niego czynu.

Uwzględniając powyższe okoliczności Sąd doszedł do przekonania, że karą adekwatną tak do stopnia winy, jak i społecznej szkodliwości czynu popełnionego przez oskarżonego będzie kara grzywny.

W konsekwencji Sąd uznał oskarżonego P. P. (1) za winnego popełnienia zarzucanego mu oskarżeniem czynu, to jest występku z art. 212 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 212 § 1 k.k. w zw. z art. 33 § 1 i 3 k.k. wymierzył oskarżonemu 30 (trzydzieści) stawek dziennych grzywny, ustalając wysokość jednej stawki dziennej grzywny na kwotę 50 (pięćdziesiąt) złotych.

Orzeczona kara winna odnieść skutek wychowawczy wobec oskarżonego oraz skłonić go do zmiany postępowania w przyszłości i wdrożyć do przestrzegania porządku prawnego, a przy tym jest ona współmierna do stopnia społecznej szkodliwości czynu przezeń popełnionego i nie odbiega znacznie od stopnia jego winy. Nadto winna ona osiągnąć cele w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa.

Sąd na podstawie art. 628 pkt 1) k.p.k. zasądził od oskarżonego P. P. (1) na rzecz oskarżyciela prywatnego M. Ś. kwotę 1594,08 zł (jeden tysiąc, pięćset dziewięćdziesiąt cztery złotych, osiem groszy), stanowiącą uzasadnione wydatki strony, z tytułu ustanowienia w sprawie jednego pełnomocnika oraz uiszczenia zryczałtowanej równowartości wydatków w postępowaniu prywatnoskargowym.

Sąd na podstawie art. 628 pkt 2) k.p.k. zasądził od oskarżonego koszty sądowe na rzecz Skarbu Państwa, w tym wymierzył mu opłatę w kwocie 150 zł (sto pięćdziesiąt złotych).